Movies Ltd

Ποτέ παιδί, γεννημένος άντρας. Από τις πλέον διακεκριμένες στιγμές του Φεστιβάλ του Sundance, εκεί που πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του είναι το Αυστραλέζικο φιλμ Partisan που συμμετέχει στο κορυφαίο φεστιβάλ των ΗΠΑ, στην κατηγορία του Διεθνούς Δράματος. Πρόκειται για μια ταινία που υπογράφει ο Ωκεάνιος Ariel Kleiman, που στον ίδιο θεσμό είχε τιμηθεί με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής για το έργο του Deeper Than Yesterday και που περιστρέφεται θεματικά γύρω από την ζωή ενός μικρού αγοριού του Αλεξάντερ, που όπως κάθε παιδί είναι ντροπαλός, παιχνιδιάρης, γεμάτος απορίες, αλλά διαθέτει μια ιδιαιτερότητα που τον κάνει ξεχωριστό. Είναι ένας καλά εκπαιδευμένος δολοφόνος, από τον ίδιο του τον πατέρα, τον ιδιότροπο Γκρέγκορι, που τον κρατά απομονωμένο σε έναν αποστειρωμένο κόσμο, παρουσιάζοντας του τα πάντα ονειρικά, ειδυλλιακά. Καθώς ο μικρός θα αρχίζει να αντιλαμβάνεται και μόνος του την πραγματικότητα, το περιβάλλον που έχει κτίσει γύρω του ο γονιός του, θα αρχίσει να γκρεμίζεται. Το έργο που το σενάριο του ανήκει στον ίδιο τον σκηνοθέτη σε συνεργασία με την Sarah Cyngler, μόλις απέκτησε το πρώτο του τρέιλερ, προκειμένου να λάβει μέρος στο μάρκετ της Γιούτα και να αποκτήσει διανομή στις διεθνείς αγορές.

Ξεχωριστή θέση στην όλη παραγωγή κατέχει ο Vincent Cassel, ο ενήλικος πρωταγωνιστής του Παρτιζάνου, που συνήθως διακρίνεται για τις εξαιρετικές του ερμηνείες σε τέτοιου είδους ανεξάρτητα πρότζεκτ. Τον πιτσιρικά υποδύεται ο πρωτοεμφανιζόμενος Jeremy Chabriel, ενώ μαζί τους στο καστ συμμετέχει και η Florence Mezzara.

Στις δικές μας αίθουσες? Άγνωστο...

του Israel Horovitz. Με τους Maggie Smith, Kevin Kline, Kristin Scott Thomas, Dominique Pinon, Stéphane Freiss, Noémie Lvovsky, Stéphane De Groodt

Και τον ΕΝΦΙΑ? Ποιος τον πληρώνει?

του zerVo (@moviesltd)

Μιας και δεν έχω κατοικήσει ποτέ μόνιμα στην Πόλη του Φωτός, από την ταινία My Old Lady βγήκα σοφότερος κατά ένα ιδεολογικό (όπως τα αποκαλούσαμε κάποτε στην ανάλυση του Ομήρου) στοιχείο, που ούτε καν θα μου περνούσε ποτέ από τον νου πως θα μπορούσε να ισχύσει. Είναι, λέει, ένας Νόμος Φραντσέζικος παλιός, που φέρνει σε συμφωνία πωλητή και αγοραστή μιας οικίας, δίνοντας το δικαίωμα στον πρώτο να παραμείνει ως ένοικος μέχρι τον θάνατο του, αποσπώντας μάλιστα κι ένα σημαντικό ποσό μηνιαίως από εκείνον που του το πούλησε. Αφού αποδημήσεις εις Κύριον, είτε μια βδομάδα, είτε πενήντα χρόνια, μετά, τότε και μόνο τότε το οίκημα έρχεται στην κατοχή του αγοραστή. Μπέρδεμα! Δεν κάνω για μεσίτης...

Εξηντάρης, νευρωτικός Αμερικάνος τυχοδιώκτης, αποτυχημένος συγγραφέας, συνήθως μέθυσος και μονίμως μπατίρης, ο Ματάιας Γκολντ καταφτάνει στο Παρίσι, προκειμένου να επισκεφτεί την πανάκριβη νεοκλασική έπαυλη στο Μαραί που μόλις κληρονόμησε από τον απόμακρο πατέρα του. Στόχος του να την πουλήσει άμεσα και να καρπωθεί τα (πολλά) εκατομμύρια της αξίας της, έχοντας μάλιστα εντοπίσει και τον ιδανικό αγοραστή, που δίνει γη και ύδωρ για να την αποκτήσει. Η έκπληξη που θα νιώσει μόλις αντικρίσει την ηλικιωμένη, λίγο πάνω από τα ενενήντα της, ένοικο του σπιτιού Κυρία Ζιράρ, θα είναι οδυνηρή, καθώς εκείνη ια τον ενημερώσει πως το κτίριο ελέω της ιδιόρρυθμης νομοθεσίας χαρακτηρίζεται ως viager, όπερ σημαίνει πως δικό του δεν θα γίνει, όσο εκείνη βρίσκεται εν ζωή.

Έχοντας να πληρώσει και το ενοίκιο στην ηλικιωμένη καθηγήτρια των Αγγλικών, ο ζορισμένος ψυχικά Γιάνκης, θα δεχτεί να συγκατοικήσει μαζί της, δίχως να έχει που την κεφαλήν κλίναι, πολύ σύντομα όμως θα αντιληφθεί πως μαζί τους μένει και η αντιπαθέστατη εκ πρώτης όψης, γεροντοκόρη θυγατέρα της μαντάμ Ζιράρ, Κλοέ, η οποία αντιλαμβανόμενη τις προθέσεις του, να τους πετάξει στον δρόμο, δεν τον έχει πάρει και με το καλύτερο μάτι.

Αφού κατά κάποιον τρόπο, η ματιά του θεατή, συνέλθει από το κομφούζιο που θα του προκαλέσει η παραξενιά του νομοθέτη - δύσκολα εκτιμώ θα κατανοήσει το τι ακριβώς ισχύει - θα μπει λοιπόν στην ράγα της κομεντί που με σταθερούς, αργούς ρυθμούς κι αφού περάσει από μερικά δραματικά σκαμπανεβάσματα θα μας οδηγήσει στην λύση του προβλήματος, που όπως μπορεί να κατανοήσει κανείς, προβλέπεται παραμυθένιο κι ευχάριστο. Κι αυτό διότι μέσα από τις καλοστημένες σε εσωτερικό χώρο, κυρίως, σεκάνς, αρχίζουν λεπτό με το λεπτό να βγαίνουν στην επιφάνεια, μυστικά και αλήθειες, που συνδέουν σε σημαντικό βαθμό τις ζωές, τόσο των τριών σημερινών ενοίκων της βίλας, όσο κι εκείνων που κάποτε πέρασαν ρομαντικές βραδιές κάτω από τα κεραμίδια της.

Βασισμένο στο δικό του θεατρικό έργο των αρχών της δεκαετίας του 80, ο σκηνοθέτης Israel Horovitz, προσφέρει μια ζεστή, ανθρώπινη δημιουργία, που μέσα της διαθέτει περισσότερα ευχάριστα, παρά δραματικά στοιχεία, γεγονός που την καθιστά ιδιαίτερα εύπεπτη και προσιτή για τον αναγνώστη που θα την προτιμήσει. Άλλωστε βοηθά σε αυτό, το πανέμορφο περιβάλλον της Γαλλικής πρωτεύουσας, που ακόμη και στις πιο απελπισμένες στιγμές της πλοκής, πηγάζει διαρκώς αισιοδοξία, οδηγώντας τους ήρωες της υπόθεσης, στο να ξεπεράσουν φόβους και πάθη και να μην υποκύψουν στην μουντάδα και το σκοτάδι των καθημερινών τους προβλημάτων.

Το δυνατότερο στοιχείο, αυτής της όχι ιδιαίτερα ακριβής παραγωγής, αναμφίβολα αποτελεί το ερμηνευτικό του τρίγωνο, που συνθέτουν τρεις έξοχοι ερμηνευτές, παγκόσμιας εμβέλειας και ικανοτήτων. Έστω κι αν ποτέ - το σκριπτ είναι εκείνο που δεν τους δίνει την δυνατότητα - δεν φτάνουν σε επίπεδα απόδοσης, τόσο υψηλά. Ο οσκαρούχος Kline παίζει για πλάκα τον νευρωτικό Αμερικάνο φλοπ, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, η άνετη Kristin Scott Thomas, στα 55 της, φτιάχνει με το γνώριμο σεξ απίλ της, την περσόνα της μεγαλοκοπέλας, ενώ η Maggie Smith, με την καλοσυνάτη θωριά, δεν αφήνει στιγμή να περάσει από το μυαλό κανενός, πως με την σοφία της, δεν θα οδηγήσει την δύσκολη κατάσταση, εκεί ακριβώς που η ίδια θα επιθυμούσε.

Για πες: Μην σου πω, πως τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν μου μοιάζουν και τόσο τυχαία τα ευρήματα που οδηγούν στις ανατροπές της εξέλιξης. Ή να μην σκέφτομαι τέτοιου είδους θεωρίες συνωμοσίας καλύτερα..?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιανουαρίου 2015 από την Feelgood

Ή αλλιώς Η Καλλιτεχνική Απελευθέρωση του Alejandro González Iñárritu

του gaRis (@takisgaris)

Κατά πάσα πιθανότητα το φιλμικό γεγονός του 2014. Πόσο η ανάγκη για δημοφιλία σε καταναλώνει. Η αλλοτινή λάμψη της αναγνωρισιμότητας που σε στοιχειώνει. Η ταμπέλα που ασφυκτικά σε σταμπάρει. Η μετατροπή του ηθοποιού σε σταρ και η απογείωση του σταρ μέσα από την αναγέννηση του ηθοποιού. Η εγώκεντρη περιφορά της εικόνας ως επιβολή επί της συντριβής του συναγωνιστή περφόρμερ. Η «Μέθοδος» και η ακύρωση της αλήθειας από ένα ψευδεπίγραφα δοκησίσοφο Εγώ. Διαλυμένη η οικογένεια του Birdman / Michael Keaton με την θυγατέρα υπό απεξάρτηση Emma Stone να λειτουργεί ως τύποις γραμματέας του που δε χάνει ευκαιρία να του πατάει τον κάλο: Είναι ένας ξεπλυμένος σταρ-δεινόσαυρος που δεν έχει ιδέα από social media - οπότε σχεδόν δεν υπάρχει. Όμως υπάρχει ο νεαρότερος «μεθοδικός» Edward Norton που του κλέβει το σόου, όταν τον προσκαλεί να παίξει στο μπρόουντγεηκό του θεατρικό comeback πάνω στον Raymond Carver “What We Talk About When We Talk About Love”.

Ο ολετήρας, τίγκα-στον-εαυτό-του Norton που την πέφτει επί σκηνής στην κάποτε φιλενάδα του Naomi Watts, που νόμιζε ότι το Μπρόντγουεϊ θα ήταν ο κολοφώνας της ευτυχίας της, για να αποδειχθεί η σαπουνόφουσκα που έσκασε βίαια στον εύθραυστο ψυχισμό της. Σα τη φιλενάδα και κατά φαντασίαν έγκυο από τον Keaton, Andrea Riseborough που μάλλον τον αντιπαθεί σα γνήσιο νυμφίδιο που έλκεται από το όνομα φτύνοντας τη χάρη. Ενώ η πρώην σύζυγος Amy Ryan και ο πιστός - παραγωγός σε - μόνιμη αγωνία Ζάχος Γαλυφιανάκης είναι οι θετικές δυνάμεις που τον ισορροπούν, καθώς αμφιταλαντεύεται μεταξύ της φωνής του Birdman / Batman που γκρινιάζει γιατί εγκατέλειψε άδοξα το Birdman / Batman franchise, της τηλεκινητικής του υπερδύναμης και της δίψας του να αποδείξει τις υποκριτικές του ικανότητες, έστω κι αν η σνομπαρία κριτικός θεάτρου Lindsay Duncan, στην ίσως καταλυτικότερη σκηνή του φιλμ, του πετάει κατάμουτρα ότι δεν είναι ηθοποιός, παρά απλά ένας σελέμπριτυ.

Σα το Celebrity του Woody Allen, το Short Cuts ή το The Player του Altman, το φετινό Maps to the Stars του Cronenberg ή το δίδυμο αδερφάκι του προβεβλημένο εδώ στο TIFF14 The Humbling του Stephen Frears. Και τόσες-κι άλλες ακόμη ομφαλοσκοπούμενες σταρούμπικες εν εξάλλω δημιουργίες που χρωστούν ύπαρξη στο Φελινικό αριστούργημα 8 ½, το οποίο εδώ ο Μεχικάνος, της αγίας τριάδας μαζί με Cuaron και Del Toro, εμφανώς αναβαπτίζει οπτικά, με απίθανα σκηνοθετικά, one-take τερτίπια και jazz τύμπανα να ορθοτομούν ρυθμικά την ξουραφένια ματιά του Alejandro. Γιατί, ως άλλο 8 1/2, η ταινία είναι εντέλει η καλλιτεχνική εξιλέωση του Iñárritu ο οποίος, μετά τους ευέλπιδες Amores Perros, αφού πρώτα μας βύθισε στον παγκοσμιοποιημένο κρανίου τόπο των Babel, 21 Grams και Biutiful, αυτοπροσδιοριζόμενος αθέλητα ως ο νάρκισσος γητευτής του φαταλιστικού πόνου, έρχεται, μέσα από μια αναπάντεχη χολιγουντιανή σάτιρα να αναγεννηθεί με λάβρο σκωπτικισμό μεν αλλά βαθιά αισιόδοξο στην κατάληξή του ως μήνυμα.

Για πες: Με δεδομένες τις υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Φωτογραφία (ο θεϊκός Emmanuel Lubezki, βραβευμένος πέρσι για το Gravity του Cuaron), Σενάριο και τις εντελώς αυτοβιογραφικές μανιώδεις ερμηνείες καριέρας των Keaton – Norton, το Birdman πετά τόσο ψηλά ώστε να ατενίζει με αετίσιο βλέμμα την αποδέλοιπη φετινή κινηματογραφική παραγωγή. Γιατί κεντρίζει εκστατικά και ισόποσα με την αλήθεια και το ψέμα του, όπως ακριβώς κάθε δημιουργία που μέλλεται να παραμείνει χωμένη βαθιά στη συνείδηση κάθε αληθινού φίλου του σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιανουαρίου 2015 από την Odeon

Από τον Ελυάρ στη Σαπουνόπετρα

του gaRis (@takisgaris)

Φυσικά, εννοείται ότι είμαι προκατειλημμένος με τον Croney. Έναν τον έχουμε τον πατριάρχη του καναδέζικου κινηματογραφικού γένους, ειδικότερα μέσα στον 21ο αιώνα που ο έτερος πυλώνας, Atom, πνέει τα βαρέα καλλιτεχνικά λοίσθια. ‘Όχι ότι μετά το Eastern Promises έχει παρουσιάσει μια ολοκληρωμένης πρότασης στιβαρότητα, με κορύφωση το παντελώς προσχηματικό έσχατο δοκίμιο στη χρηματιστηριακή ντεκαντάνς Cosmopolis. Ευτυχώς, το μόνο που κρατά από δαύτο στο Maps to The Stars (που έσκισε στας Κάνας, με βραβείο στη Juliane Moore) είναι ο ολίγιστος Robert Pattinson σε ρόλο, τη μέρα σοφέρ - το βράδυ σεναρίστας. Κοιμήσου αγόρι μου. Τώρα ρωτάς αν ο εξηντακοτούντης αρχάγγελος της σωματικής παράλλαξης έχει ανοίξει νιο παραθύρι στον ασυνείδητο τρόμο όπως με τα θρυλικά Videodrome και Ανατριχίλες. Όχι. Το αμίμητο στυλ του (που κοπιάρει εμφανώς ο υιός Cronenberg στο συμπαθητικά ενοχλητικό Antivirus) αρκεί πάντως για να σε κρατήσει δυο ώρες μέσα στο ξύδι και το αφιόνι, που την κατάρα του νά’χουν τα χέρια που ταΐζουν όλες αυτές τις στρατιές ατάλαντων σελεμπριτάδων του Χόλιγουντ.

Μπαίνω σε πειρασμό να εξηγήσω τι παίζει στην προσχηματική πλοκή του πάλαι ποτέ ξυραφάτου γραφιά Bruce Wagner (I’m Losing You) o ο οποίος χώνει στο μίξερ αναφορές που θα έκαναν το ντουέτο Ρήγα – Αποστόλου να ξεσηκωθούν από inside-joke μέθη. H αποκαθήλωση της αγίας οικογένειας όπου ο πατήρ και self-help γκούρου John Cusack, έχει μια γυναίκα-γλάστρα (Olivia Williams) και δυο παιδιά-τέρατα (Mia Wasikowska - Evan Bird), αντάξια της εγωπάθειάς του. Εκεί λοιπόν που πυρομανία-αιμομιξία-αρρωστημένη φαντασίωση χορεύουν εναγκαλιζόμενες μια παρωδία της έννοιας της επιτυχημένης διασημότητας, έρχεται-και-δένει ο χαρακτήρας της σπαραχτικά μπερδεμένης λεσβιάζουσας σταρούμπας Moore για να κλείσει το μάτι στον Birdman του Inaritu, τον Player του Altman και The Bad and The Beautiful του Μινέλι. Κι όσο η ατάκα κόβει τόσο η στατική σκηνοθεσία του Cronenberg αποστειρώνει και απογυμνώνει βίτσια και καπρίτσια από την υπαρξιστική τους κενότητα.

Τι κι αν, όπως συνέβη και στο παλιότερο ExistenZ, η ταινία εκτροχιάζεται ενδιαφερόμενη μοναχά για το δέσιμο μιας ευκόλων συμβολισμών περιπλοκής. Μπορεί το Λιμπερτέ του Πολ Ελιάρ να συναντά υπερρεαλιστικά τη Σαπουνόπετρα του Νικόλα Ζερβού; Δε ζητώ από τον μάστορα να επανεφεύρει την στιλπνή οπτική του φαλτσέτα. Μου αρκεί που στέκεται απέναντι, είναι ιδεολογικά εκεί ακριβώς που ξεκίνησε και δικαιούται να κριτικάρει αυτό το σύστημα-οχετό που ουδέποτε υπηρέτησε.

Για πες: Τώρα βέβαια, το γεγονός ότι το Maps to the Stars θα έκανε πάταγο πριν είκοσι χρόνια, ενώ σήμερα φαντάζει ως μια ρετρό αντι-χολιγουντιανή ονείρωξη, ίσως είναι η αιτία που θα ξεχαστεί εξίσου γρήγορα με ένα εκατομμύριο ακόμα απωθητικές (;) εικόνες που σερβίρονται καθημερινά από τα μίντια, με τη διαφορά ότι εκεί η ζοφερή πραγματικότητα ξεπερνά και τη νοσηρότερη φαντασία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιανουαρίου 2015 από την Hollywood Entertainment

Έχοντας πάρει ήδη διανομή για τα Χριστούγεννα του 2015, το The Revenant θεωρείται ως μια από τις πλέον αναμενόμενες κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς που διανύουμε, δίχως μάλιστα να έχουν κοπάσει οι δάφνες που αποσπά διαρκώς ο σκηνοθέτης του για την πιο πρόσφατη δημιουργία του, τον φημισμένο πλέον Birdman. Ο Μεξικάνος Alejandro Gonzalez Inarritu, με ταχύτατους ρυθμούς και ακούραστος, άφησε γρήγορα πίσω του τα σετ του Ανθρώπου -Πουλί για να παρουσιάσει στην μεγάλη οθόνη την φημισμένη νουβέλα του Michael Punke, που περιγράφει την περιπέτεια ενός κυνηγού του 19ου αιώνα, του Χιου Γκλας, που ευρισκόμενος στην αναζήτηση αρκούδων, θα δεχτεί την φονική τους επίθεση, θα τραυματιστεί βαριά, μα ακόμη χειρότερα για εκείνον, θεωρούμενος νεκρός από σπείρα παρανόμων, θα πέσει θύμα ληστείας και θα εγκαταλειφθεί στην ερημιά αβοήθητος. Για κακή τους τύχη, όχι απλά θα σωθεί, αλλά θα γιατρευτεί κιόλας, με συνέπεια δυνατός πλέον, να αναζητήσει τα ίχνη τους για να εκδικηθεί το κακό που υπέστη.

Ένας ακόμη πανίσχυρος ρόλος για τον Leonardo DiCaprio που καταφέρνει να μαγνητίζει τις σπουδαίες ερμηνείες, προσθέτοντας ακόμη μια - ίσως και μια ακόμη Οσκαρική υποψηφιότητα ή ακόμη καλύτερα ένα βραβείο - στην συλλογή του. Οι πρώτες φωτογραφίες από το πρότζεκτ, που τον δείχνουν πολύ βαρύτερο από την τελευταία εμφάνιση του στο πανί, μαρτυρούν πως ο Leo κάνει ότι περνά από το χέρι του για να φτάσει επιτέλους στον πολυπόθητο στόχο του. Μαζί του υποστηρικτικά, συνυπάρχουν εδώ και οι Will Poulter, Domhnall Gleeson, Lukas Haas, Brendan Fletcher, ενώ πολύ σημαντική επίσης είναι και η παρουσία του κορυφαίου διαυθυντή φωτογραφίας Emmanuel Lubetzki, που κινηματογραφεί με μαεστρία την άγρια φύση της Καναδέζικης επαρχίας της Αλμπέρτα.

Σχεδίασαν το τέλειο έγκλημα. Μέχρι που το πήραν μαζί τους... Βασισμένο στην πραγματική ιστορία που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της συνήθως φιλήσυχης Ολλανδίας, αλλά και σίκουελ της σχεδόν ομώνυμης και παρόμοιας θεματικής περιπέτειας με τον Rutger Hauer, είναι το θρίλερ Kidnapping Mr. Heineken, που περιγράφει την απαγωγή του κληρονόμου ολάκερου της κολοσσιαίας ποτοποιίας από μια συμμορία που είχε μελετήσει μέχρι κεραίας το πλάνο της. Μια ομάδα πάμφτωχων, αλλά και πανέξυπνων φίλων, που μεγάλωσαν μαζί στις αλάνες του Άμστερνταμ και ζωγράφισαν επί χάρτου, στα 1983, την απόλυτη μπάζα που χάρη στα λύτρα που θα κέρδιζαν θα γίνονταν εκατομμυριούχοι. Ένα τρικ που στην πορεία όμως στράβωσε και τους έριξε στα δίχτυα της τοπικής αστυνομίας που είχε εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για την σύλληψη τους. Η σκηνοθεσία του φιλμ ανήκει στον Daniel Alfredson, που μια φορά κι έναν καιρό είχε επιμεληθεί ένα από τα επεισόδια του Σουηδικού Κοριτσιού με το Τατουάζ (The Girl Who Played With Fire) ενώ το σενάριο έχει υπογράψει ο William Brookfield. Το τρέιλερ μπορεί να μην αφήνει και πολλά στην φαντασία, αποκαλύπτοντας σχεδόν ολόκληρη την πλοκή, δείχνει όμως πως πρόκειται για ένα αξιοπρεπές adventure, που το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει και σε video on demand, από τις 6 του ερχόμενου Μάρτη.

Δεν είναι και λίγα τα ονόματα που δηλώνουν το παρόν στο αγγλόφωνο αντίγραφο, με πρώτο από όλους φυσικά τον Anthony Hopkins που υποδύεται τον ηλικιωμένο εκατομμυριούχο απαχθέντα Χάινεκεν. Η συμμορία από την άλλη μεριά ορίζεται από τους διεθνείς αστέρες Sam Worthington, Jim Sturgess, Ryan Kwanten, Mark Van Eeuwen και Tom Cocquerel.

Στις δικές μας αίθουσες? Δύσκολα, πολύ δύσκολα...