Οδηγός Επιτυχίας
του David Cronenberg. Με τους Julianne Moore, Mia Wasikowska, John Cusack, Robert Pattinson, Olivia Williams, Sarah Gadon, Evan Bird
Από τον Ελυάρ στη Σαπουνόπετρα
του gaRis (@takisgaris) 
Φυσικά, εννοείται ότι είμαι προκατειλημμένος με τον Croney. Έναν τον έχουμε τον πατριάρχη του καναδέζικου κινηματογραφικού γένους, ειδικότερα μέσα στον 21ο αιώνα που ο έτερος πυλώνας, Atom, πνέει τα βαρέα καλλιτεχνικά λοίσθια. ‘Όχι ότι μετά το Eastern Promises έχει παρουσιάσει μια ολοκληρωμένης πρότασης στιβαρότητα, με κορύφωση το παντελώς προσχηματικό έσχατο δοκίμιο στη χρηματιστηριακή ντεκαντάνς Cosmopolis. Ευτυχώς, το μόνο που κρατά από δαύτο στο Maps to The Stars (που έσκισε στας Κάνας, με βραβείο στη Juliane Moore) είναι ο ολίγιστος Robert Pattinson σε ρόλο, τη μέρα σοφέρ - το βράδυ σεναρίστας. Κοιμήσου αγόρι μου. Τώρα ρωτάς αν ο εξηντακοτούντης αρχάγγελος της σωματικής παράλλαξης έχει ανοίξει νιο παραθύρι στον ασυνείδητο τρόμο όπως με τα θρυλικά Videodrome και Ανατριχίλες. Όχι. Το αμίμητο στυλ του (που κοπιάρει εμφανώς ο υιός Cronenberg στο συμπαθητικά ενοχλητικό Antivirus) αρκεί πάντως για να σε κρατήσει δυο ώρες μέσα στο ξύδι και το αφιόνι, που την κατάρα του νά’χουν τα χέρια που ταΐζουν όλες αυτές τις στρατιές ατάλαντων σελεμπριτάδων του Χόλιγουντ.
Μπαίνω σε πειρασμό να εξηγήσω τι παίζει στην προσχηματική πλοκή του πάλαι ποτέ ξυραφάτου γραφιά Bruce Wagner (I’m Losing You) o ο οποίος χώνει στο μίξερ αναφορές που θα έκαναν το ντουέτο Ρήγα – Αποστόλου να ξεσηκωθούν από inside-joke μέθη. H αποκαθήλωση της αγίας οικογένειας όπου ο πατήρ και self-help γκούρου John Cusack, έχει μια γυναίκα-γλάστρα (Olivia Williams) και δυο παιδιά-τέρατα (Mia Wasikowska - Evan Bird), αντάξια της εγωπάθειάς του. Εκεί λοιπόν που πυρομανία-αιμομιξία-αρρωστημένη φαντασίωση χορεύουν εναγκαλιζόμενες μια παρωδία της έννοιας της επιτυχημένης διασημότητας, έρχεται-και-δένει ο χαρακτήρας της σπαραχτικά μπερδεμένης λεσβιάζουσας σταρούμπας Moore για να κλείσει το μάτι στον Birdman του Inaritu, τον Player του Altman και The Bad and The Beautiful του Μινέλι. Κι όσο η ατάκα κόβει τόσο η στατική σκηνοθεσία του Cronenberg αποστειρώνει και απογυμνώνει βίτσια και καπρίτσια από την υπαρξιστική τους κενότητα.
Τι κι αν, όπως συνέβη και στο παλιότερο ExistenZ, η ταινία εκτροχιάζεται ενδιαφερόμενη μοναχά για το δέσιμο μιας ευκόλων συμβολισμών περιπλοκής. Μπορεί το Λιμπερτέ του Πολ Ελιάρ να συναντά υπερρεαλιστικά τη Σαπουνόπετρα του Νικόλα Ζερβού; Δε ζητώ από τον μάστορα να επανεφεύρει την στιλπνή οπτική του φαλτσέτα. Μου αρκεί που στέκεται απέναντι, είναι ιδεολογικά εκεί ακριβώς που ξεκίνησε και δικαιούται να κριτικάρει αυτό το σύστημα-οχετό που ουδέποτε υπηρέτησε.
Για πες: Τώρα βέβαια, το γεγονός ότι το Maps to the Stars θα έκανε πάταγο πριν είκοσι χρόνια, ενώ σήμερα φαντάζει ως μια ρετρό αντι-χολιγουντιανή ονείρωξη, ίσως είναι η αιτία που θα ξεχαστεί εξίσου γρήγορα με ένα εκατομμύριο ακόμα απωθητικές (;) εικόνες που σερβίρονται καθημερινά από τα μίντια, με τη διαφορά ότι εκεί η ζοφερή πραγματικότητα ξεπερνά και τη νοσηρότερη φαντασία.
Τι κι αν, όπως συνέβη και στο παλιότερο ExistenZ, η ταινία εκτροχιάζεται ενδιαφερόμενη μοναχά για το δέσιμο μιας ευκόλων συμβολισμών περιπλοκής. Μπορεί το Λιμπερτέ του Πολ Ελιάρ να συναντά υπερρεαλιστικά τη Σαπουνόπετρα του Νικόλα Ζερβού; Δε ζητώ από τον μάστορα να επανεφεύρει την στιλπνή οπτική του φαλτσέτα. Μου αρκεί που στέκεται απέναντι, είναι ιδεολογικά εκεί ακριβώς που ξεκίνησε και δικαιούται να κριτικάρει αυτό το σύστημα-οχετό που ουδέποτε υπηρέτησε.
Για πες: Τώρα βέβαια, το γεγονός ότι το Maps to the Stars θα έκανε πάταγο πριν είκοσι χρόνια, ενώ σήμερα φαντάζει ως μια ρετρό αντι-χολιγουντιανή ονείρωξη, ίσως είναι η αιτία που θα ξεχαστεί εξίσου γρήγορα με ένα εκατομμύριο ακόμα απωθητικές (;) εικόνες που σερβίρονται καθημερινά από τα μίντια, με τη διαφορά ότι εκεί η ζοφερή πραγματικότητα ξεπερνά και τη νοσηρότερη φαντασία.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιανουαρίου 2015 από την Hollywood Entertainment
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική