Movies Ltd

Missing... Καλογυρισμένο, στην πιο απόμερη γωνιά της Αυστραλιανής νήσου, μοιάζει από τις λίγες εικόνες του τρέιλερ, το ντεμπούτο της σκηνοθέτιδας Kim Farrant, με τον τίτλο Strangerland, μια δραματική και αγωνιώδης ιστορία, που στην εξέλιξη της υπόσχεται να ανεβάσει τους συναισθηματικούς παλμούς. Η οικογένεια του Ματτ και της Κάθριν Πάρκερ παίρνει την δύσκολη απόφαση να αφήσει πίσω της την βουή της μεγαλούπολης, αναζητώντας την τύχη της στην απομονωμένη πόλη Νάθγκαρι, εκεί που οι κοινωνικές συναναστροφές είναι περιορισμένες, λιγοστές. Κατά την διάρκεια μιας αμμοθύελλας, τα δυο τους ανήλικα παιδιά, η Λίλυ και ο Τομ θα εξαφανιστούν, δίχως να έχουν αφήσει πίσω τους σημεία ζωής, γεγονός που προδίδει πως κάτι αναπάντεχα φρικιαστικό τους συνέβη. Στην αναζήτηση τους θα βοηθήσει ο τοπικός αστυνόμος Ντέιβιντ Ρέι, δίνοντας τους συνάμα πληροφορίες για τους τοπικούς θρύλους και τις παραδόσεις των ιθαγενών Αβορίγινων, που πιθανόν να έχουν σχέση με την βίαιη εξαφάνιση τους. Το φιλμ αναμένεται να κάνει φυσικά την επίσημη πρώτη του στις αίθουσες της Αυστραλίας, αναζητώντας ταυτόχρονα διανομή και στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπολογιζόμενο για τα μέσα του 2015 περίπου.

Κάτι που αναμένεται να συμβεί εύκολα ή δύσκολα, μιας και το καστ που συμμετέχει στην ταινία δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο. Αρχής γενομένης από την Nicole Kidman, που διανύει μια, ας την πούμε, ανοδική περίοδο, που έχει δίπλα της στους αντρικούς χαρακτήρες, τους Joseph Fiennes και Hugo Weaving.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά, για μια δεύτερη ευκαιρία! Βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά είναι η συγκινητική κομεντί, που υπογράφει ο πρωτόπειρος στην σκηνοθετική καρέκλα Dan Fogelman (ο σεναριογράφος των Crazy, Stupid, Love, Last Vegas και Tangled) και φέρει τον τίτλο Danny Collins. Ο οποίος κοντά στα εβδομήντα του χρόνια Ντάνι, είναι ένας ξεπεσμένος ρόκερ της δεκαετίας του 70', που πληροφορείται από τον μάνατζερ και στενό του φίλο, για την ύπαρξη μιας επιστολής που του έστειλε ιδιοχείρως ο ίδιος ο John Lennon, το απόλυτο είδωλο του, πριν από σαράντα χρόνια. Ένα γράμμα που θα του αλλάξει ολοκληρωτικά τρόπο σκέψης, προκειμένου να επανασυνδέσει τους δεσμούς με την οικογένεια του, να μεταβάλλει τον αγριεμένο τρόπο ζωής του και να ψάξει επιτέλους τον πραγματικό έρωτα. Το τρέιλερ, πλημμυρισμένο με τις νότες του λατρεμένου Σκαθαριού, μοιάζει πιασάρικο και ενδιαφέρον, αν και υπερβολικά λαμπερό και γεμάτο στρας, για τα γούστα των μη Αμερικάνων θεατών. Πρεμιέρα το φιλμ αναμένεται να κάνει στις 20 Μαρτίου του 2015 από την νεοσύστατη Bleecker Street...

...και αναμένεται να μην τα πάει και άσχημα εμπορικά, εφόσον διαθέτει μερικά τρανταχτά ονόματα στο ερμηνευτικό του επιτελείο. Αρχής γενομένης από τον κορυφαίο Al Pacino, που τερματίζοντας τον μαραθώνιο συμμετοχής του στα απανταχού φεστιβάλ του κόσμου με τα The Humbling και Manglehorn, υπόσχεται ακόμη μια ερμηνεία υψηλού επιπέδου σε αυτή την εκ πρώτης όψης συμπαθητική δημιουργία. Στο πλάι του μεγάλου Al, συναντάμε και τους Christopher Plummer, Bobby Cannavale, Jennifer Garner αλλά και την Annette Bening.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Μάρτιο του 2015!

Όπου υπάρχει αγαθότητα, υπάρχει καλοσύνη. Κι όπου υπάρχει καλοσύνη, υπάρχει κι η μαγεία! Εδώ και αν μιλάμε για το απόλυτο μπλοκμπάστερ της χρονιάς, την ταινία που από δύσκολο, έως και απίθανο, δεν θα παρακολουθήσουν, όλα τα σινεφίλ κοριτσάκια, μέχρι και εφηβικής ηλικίας. Άλλωστε η Cinderella παραδοσιακά αποτελεί το πιο αγαπημένο παραμύθι των νεανικών ονείρων κάθε κορασίδας, πόσο μάλλον όταν εδώ πλέον θα της δοθεί η ευκαιρία να απολαύσει το θέαμα, με ζωντανούς και όχι σκιτσαρισμένους χαρακτήρες, όπως τόσο επιτυχημένα έπραξε το στούντιο κατά το παρελθόν. Πάντως η δημιουργική διαδρομή της Σταχτοπούτας δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, καθώς ο αρχικός σκηνοθέτης που ανέλαβε να φέρει εις πέρας το πόνημα, Mark Romanek, αντικαταστάθηκε στον πορεία από τον πιο παραμυθένιας συλλογιστικής Kenneth Branagh, που ήδη έχει δοκιμαστεί στον εμπορικό τομέα, έχοντας υπογράψει ταινίες σαν τον Jack Ryan και τον Thor. Το τρέιλερ που παρουσιάζει μέσα σε δύο λεπτά ολόκληρη την ιστορία των αδελφών Γκριμ, δίχως να αφήνει τίποτα στην φαντασία, μέρος κι αυτό του μελετημένου προμόσιον της μπράντας του Θείου Walt, προαναγγέλει την άφιξη της ταινίας που αναμένεται να σαρώσει τα box office, καλύπτοντας και μέρος της χασούρας της Maleficent, στις αίθουσες στις 13 Μαρτίου 2015.

Την ορφανή παιδούλα, που ο πατέρας της ξαναπαντρεύεται μια μέγαιρα, υποδύεται η νεαρή ενζενί Lily James, ενώ το επίπεδο της παραγωγής εκτοξεύει η παρουσία της Cate Blanchett ως κακιά μητριά. Συμμετέχουν ακόμη και οι Richard Madden, Stellan Skarsgård, Holliday Grainger, Sophie McShera, Derek Jacobi αλλά και η Helena Bonham-Carter ως καλόκαρδη νεράιδα!

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Μάρτιο του 2015!

Κάποιες αναμνήσεις μας καθορίζουν, κάποιες άλλες μας καταναλώνουν... Το ιδιόμορφο στοιχείο στην περίπτωση του The Color Of Time είναι πως υπογράφεται σκηνοθετικά από δώδεκα φερέλπιδες νέους δημιουργούς, της Καλιφορνέζικης σχολής του πολυπράγμονα James Franco, που έτσι κι αλλιώς έχει αναλάβει την παραγωγή του. Το φιλμ έχει σαν βάση του τα κείμενα του βραβευμένου με Πούλιτζερ ποιητή C.K. Williams, καθώς παρακολουθεί την πορεία του προς μια αναμενόμενη παρουσίαση έργου του στην Νέα Υόρκη, ενόσω εκείνος βασανίζεται από τις θύμησες, που άλλοτε είναι ευχάριστες, όπως η πρώτη του σεξουαλική εμπειρία και άλλοτε δυσάρεστες, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου του προσώπου. Το ανεξάρτητου χαρακτήρα και ύφους πρότζεκτ, που προβάλλεται ως η απόπειρα του εκκεντρικού, όσο και ταλαντούχου αστέρα να φτιάξει την δική του The Tree Of Life εκδοχή, μέχρι τώρα δεν είχε προμοταριστεί από κάποια διανομή, εντέλει θα φτάσει στις αίθουσες στις 12 Δεκεμβρίου, ενώ δέκα ημέρες νωρίτερα θα κάνει την εμφάνιση του στο i-Tunes.

Εκτός από τον Franco, που φυσικά κρατά τον βασικό ρόλο, ένας σωρός διάσημων αστέρων δηλώνει το παρόν στο Χρώμα του Χρόνου, μεταξύ των οποίων και οι Jessica Chastain, Mila Kunis, Henry Hopper, Zach Braff και Bruce Campbell.

Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανόν σε κάποιο φεστιβάλ...

Gemma, δεν είναι ψέμα!

του zerVo (@moviesltd)

Αποτέλεσε το πρώτο και ίσως καλύτερο, σαφώς πιο αναγνωρισμένο έργο του περίφημου Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Gustave Flaubert. Η συνταρακτικά τραγική ιστορία της Madame Bovary, της συζύγου του μεγαλογιατρού, που πνιγμένη μέσα στο καθώς πρέπει περιβάλλον της, επιχείρησε παντί τρόπω να αποδράσει, γραμμένη στα μέσα του 19ου αιώνα και δοσμένη μέσα από την γνώριμη τελειομανία του μετρ, με έκδηλα προοδευτικό προφίλ για την εποχή της, όρισε θεμέλιο λογοτεχνικού ρεαλισμού και έμπνευση για τους μεταγενέστερους. Το ερώτημα στην προκειμένη περίπτωση είναι αν μέσα από το ακραία δραματικό πολυδιαβασμένο (όσο και ιδωμένο θεατρικά και κινηματογραφικά) πρωτότυπο, δύναται να ξεπηδήσει κομεντί φραντσέζικη, γουστόζικη και εξίσου συμβολική. Ε, ας πούμε ότι γίνεται...

Προκειμένου να ξεφύγουν από το στρες της μεγαλούπολης που τους πνίγει, το ζευγάρι των Τζέμα και Τσάρλι Μπόβερι, θα αφήσουν πίσω τους το φασαριόζικο Λονδίνο ώστε να εγκατασταθούν στην πολύ πιο ήρεμη και ήσυχη Νορμανδία, επιχειρώντας ένα νέο ξεκίνημα. Στην παραδιπλανή κατοικία, ζει o εξηντάχρονος Μαρτέν, πάππου προς πάππου φούρναρης της περιοχής, που η βαριεστημένη καθημερινότητα που βιώνει, του βγαίνει ψυχικά, ως μια διαρκής γκρίνια προς τα αγαπημένα του πρόσωπα. Η παρουσία της τρυφερής και χαμογελαστής Τζέμμα, θα αναστατώσει μονομιάς την ρουτίνα του Κυρίου Ζουβέρ, φανατικού αναγνώστη βιβλίων, σε τέτοιο βαθμό ώστε στο πρόσωπο της να διακρίνει την μορφή της αγαπημένης του λογοτεχνικής ηρωίδας - και τι σύμπτωση, σχεδόν συνονόματη της - Έμμα Μποβαρί!

Κι αν η αρχική (μύχια στα πρώτα της βήματα, εξωτερικευμένη κατοπινά) σκέψη του Μεσιέ για αυτό το απόλυτο ταίριασμα των δύο γυναικών έμοιαζε φαινομενικά αθώο, πολύ σύντομα θα πάρει μια εντελώς διαφορετική πορεία, με τάσεις υστερίας, καθώς στο πρόσωπο της Τζέμμα, θα αντικρίσει όλα εκείνα τα στοιχεία που μετέτρεψαν σε τραγικό, τον χαρακτήρα της Έμμα... Εννοείται βεβαίως πως για χάρη της κινηματογραφικής αυτής εκδοχής, που στηρίζεται στην γραφική νουβέλα της Posy Simmonds και διαθέτει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από το οριτζιναλ, δεν είναι και λίγα τα στοιχεία του σεναρίου που αλλάχθηκαν ολοκληρωτικά, φροντίζοντας όμως να διατηρήσουν στην πλήρη του διάσταση τον δεδομένο κοινωνικό προβληματισμό. Ίσως αν απουσίαζαν μάλιστα οι υπερβολικοί και ανούσιοι εκμοντερνισμοί στους διαλόγους, το σκριπτ να ήταν εντέλει πιο φρόνιμα ματσαρισμένο πάνω στο πρωτότυπο.

Η έμπειρη στην μελέτη, την ανάλυση και την προβολή στο εκράν ζορισμένων γυναικείων προσωπικοτήτων, σκηνοθέτις Anne Fontain, εδώ με ηλιόλουστη στο ξεκίνημα, που μουνταίνει στην πορεία, διάθεση, χρησιμοποιεί μια ιδιαίτερα διαδεδομένη περσόνα, για να αναπτύξει την δική της βερσιόν, που ως κατηγοριοποίηση, θα μπορούσε να ανήκει σε περισσότερα του ενός genre: ρομαντικό, κωμικό, δραματικό. Βασικότατος όμως είναι και ο έτερος πόλος της αφήγησης, ο ανδρικός, που φέρει την φιγούρα του κορυφαίου θεατρικού ερμηνευτή της γενιάς του, Fabrice Luchini, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο με τους σατιρικούς μορφασμούς του να σε ωθήσει στο χαμόγελο, στις στιγμές που αντιλαμβάνεται με τρόμο, πως τα σημάδια δείχνουν το μοιραίο, όπως δεν του παίρνει πολύ χρόνο, από την άλλη, να σε στείλει σε πιο συγκινητικά μονοπάτια, την ώρα που η μελαγχολία της (παρά κάτι) τρίτης ηλικίας, συγκρούεται με το ηλιόλουστο πνεύμα της αεράτης μέσα στα πολύχρωμα λουλουδένια εμπριμέ της καλλονής.

Για πες: Ειλικρινά, απογοητευμένος από την επιλογή της ως ένα από τα υποδεέστερα Bond-girls της ιστορίας, δεν πίστευα ποτέ πως η Gemma Arterton θα κατάφερνε ποτέ να φτάσει σε ικανά επίπεδα ερμηνείας, τέτοια ώστε να προκαλέσει τον θαυμασμό μου. Φρέσκια και ταυτόχρονα ωριμότερη από ποτέ, λαμπερή μα όχι με τον τεχνητό τρόπο της μακιγιαρισμένης κούκλας, η Αγγλιδούλα με ξάφνιασε θετικά αποδίδοντας έναν ρόλο που της ταιριάζει γάντι. Πετυχαίνοντας έτσι να πραγματοποιήσει το άλμα από το παιδιάστικο στυλ της Tamara Drewe (της ιδίας παρακαλώ συγγραφέως) στο πιο αριστοκρατικό της Gemma Bovery και να πείσει και τον πιο δύσπιστο, όπως εγώ, για το λαμπρό μέλλον που την καρτερεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Νοεμβρίου 2014 από την Odeon

Περιπέτειες, δράσις, ηρωισμοί!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν είχαν ούτε σκίτσα, ούτε φωτογραφίες, ώστε να κάνουν την ανάγνωση πιο εύπεπτη όπως τα σύγχρονα κόμικς, υπήρξαν όμως τόσο περιγραφικά μέσα στις όχι και λίγες 64 σελίδες τους, που κυριολεκτικά σε μετέφεραν στο επίκεντρο του πεδίου των μαχών. Η Δράσις (κάθε Τρίτη) και η Μάχη (κάθε δεύτερη Πέμπτη) υπήρξαν περιοδικά έντυπα που γνώρισαν εκδοτικές πιένες πολλές δεκαετίες πριν, χρησιμοποιώντας τον όλεθρο του πολέμου, όχι για να αναδείξουν την πιο ακραίας μορφής βία, μα τους ηρωισμούς μαχητών, που για χάρη των ιδανικών τους, έδωσαν τις ζωές τους στα φλεγόμενα μέτωπα. Μια τέτοια κινηματογραφημένη ιστορία, βγαλμένη από τις νοσταλγικές αράδες εκείνων των τευχών είναι και το Fury του David Ayer...

Γερμανία, Απρίλιος του 1945. Τα στρατεύματα του Χίτλερ περικυκλωμένα από τις συμμαχικές δυνάμεις που κινούνται ταχύτατα προς Βερολίνο, έχουν κηρύξει άτακτη υποχώρηση, δεν διανοούνται όμως να παραδοθούν χωρίς να δώσουν την ύστατη μάχη. Κάτι που γνωρίζει καλά ο μπαρουτοκαπνισμένος στα πεδία της Αφρικής και της Νορμανδίας, Λοχίας Κόλιερ, ο φύση και θέση ηγέτης της ομάδας που κινεί το τεθωρακισμένο άρμα Σέρμαν Μ4 και οδεύει ολοταχώς προς την πρωτεύουσα του Τρίτου Ράιχ. Οι φονικές εκπλήξεις στο λασπωμένο διάβα του τανκ, από τους SS που θα πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι τους θα είναι συνεχείς μέχρι να σημάνει η οριστική κατάπαυση του πυρός.

Με τον οδηγό του κανονιοφόρου νεκρό από την πιο πρόσφατη σύγκρουση και πλήρωμα τρεις ακόμη ατρόμητους και εξίσου πεπειραμένους φαντάρους, τον θρήσκο Μπόιντ, τον φιλόσοφο Γκόρντο και τον απρόβλεπτο Γκρέιντι, το Φιούρυ, θα προσθέσει ακόμη έναν στην σύνθεση του, τον πιτσιρίκο, άμαθο (ως απλό δακτυλογράφο) όσο και φοβισμένο Νόρμαν, που ποτέ του δεν έχει έλθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό. Κατάσταση γνώσης για τον εικοσάχρονο οπλίτη, που θα αλλάξει άρδην, καθώς οι ερπύστριες του άρματος θα εισέρχονται ολοένα και περισσότερο εντός των Γερμανικών εδαφών.

Το ιδιόρρυθμο στοιχείο του σεναρίου για μια πολεμική ταινία όπως το Fury, είναι πως ουσιαστικά δεν υπάρχει μια κάποια συγκεκριμένη αποστολή, που καλούνται οι πέντε εσώκλειστοι μέσα στο λαμαρινένιο κονσερβοκούτι να φέρουν εις πέρας, ούτε εκτελούν ειδικές εντολές από τους ανωτέρους τους. Σκοπός τους είναι απλώς να ανοίξουν δρόμους στις επερχόμενες δυνάμεις ανάμεσα στις ορδές του αντιπάλου, διαβαίνοντας συνάμα μέσα από ολοκληρωτικά κατεστραμμένες πόλεις της επαρχίας, εκεί που ο όλεθρος έχει αφήσει έντονα τα σημάδια του στα σπιτικά εκείνων που μέχρι πρότινος πανηγύριζαν τον φημολογούμενο θρίαμβο των Ναζί.

Βάναυσες εικόνες με αποτυπωμένες στο εκράν ακρότητες που δύσκολα μπορούν να διαγραφούν εύκολα από την μνήμη - γνώριμη ιδιότητα άλλωστε του σεναριογράφου του Training Day και δημιουργού του End Of Watch - ενόσω λαμβάνει χώρα η εκπαίδευση του τρομαγμένου ρούκι από τους συμπολεμιστές του. Μάθημα επιβίωσης που ξεκινά από το πόσο στυγνά και κυνικά πρέπει να εκτελείται ο εχθρός ("εδώ δεν ήρθαμε για να μελετήσουμε το δίκαιο ή το σωστό, αλλά για να σκοτώσουμε") και καταλήγει στο τραγικό φινάλε της εμβόλιμης, θεωρητικά αταίριαστης, μα ουσιαστικά μοχλού πίεσης στην εναλλαγή των συναισθημάτων του, θεατρικής υφής σεκάνς της γνωριμίας του (και στιγμιαίας εκδήλωσης αγάπης) με όμορφη Γερμανιδούλα.

Κακά τα ψέματα όμως, η κορύφωση του δράματος ορίζεται στην εξαιρετικά δοσμένη φωτογραφικά και τεχνικά, ταχύτατη τελική πράξη, εκεί που μέσα στο κλειστοφοβικό κουβούκλιο του τανκ, εξυμνείται η ανδρεία, η αλληλεγγύη, η αδελφοσύνη που αναπτύσσεται σε τέτοιες δύσκολες ώρες, ακόμη κι ανάμεσα στους πιο ετερόκλητους χαρακτήρες. Καταπληκτικός ο φέρελπις Logan Lerman, που από τις εφηβικές κωμικοτραγικές αναζητήσεις του σε Perks Of being A Wallflower και Percy Jackson, εδώ βρίσκει πεδίο ανάπτυξης του τάλαντου του, συνδυάζοντας στο βλέμμα του θλίψη και θυμό, οργή και πίκρα, συνεπικουρούμενος από τους σαπόρτερς Labeouf (σε καλλιτεχνική ανάρρωση), Pena και Bernthal.

Για πες: Δεν μιλάμε για περίπτωση Στρατιώτη Ράιαν, άλλωστε είναι απίθανα ξεπεράσιμο στο εγγύς μέλλον το πιο ολοκληρωμένο φιλμικό πόνημα γύρω από το μαχητικό κομμάτι, του Δευτέρου παγκοσμίου Πολέμου. Περισσότερο προς επεισόδιο του Band Of Brothers τείνει το Fury, που διαθέτει μπόλικη δράση, αλλά και ακόμη περισσότερη Peckinpahική αγριότητα στην ανάλυση της μπρουτάλ Wild Bunch. Εκεί που ηγετική μορφή και κυριότερο λόγο για να επιλέξει κανείς το Fury προς παρακολούθηση, κρατά ο νούμερα ένα χολιγουντιανός σταρ των ημερών μας, Brad Pitt, στήνοντας μια εμβληματική περσόνα πατέρα, συντρόφου, κολλητού, ένα ακόμη παράσημο στην μέχρι τώρα απίθανη ερμηνευτική του διαδρομή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Νοεμβρίου 2014 από την Feelgood