Movies Ltd

Truth or Dare?

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τέρμα τα θαύματα, τα σινεμά κλειστά, δεν υπάρχεις πια, δεν υπάρχεις...

Κάθε χώρα κουβαλάει μια πολύ μεγάλη πληγή. Ένα τραύμα περασμένο στη συλλογική μνήμη, που δυσκολεύεται να επουλωθεί. Στην Ελλάδα πχ έχουμε τον Εμφύλιο, ό,τι χειρότερο μπορεί να βιώσει ένας λαός δηλαδή. Η Γερμανία έχει... δύο τραύματα! Χωρισμένη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σε (καπιταλιστική) Δυτική και σε (κομουνιστική) Ανατολική, θα χρειαστεί πολύ καιρό ακόμα για να συνέλθει, παρά το γεγονός ότι είναι πλέον ενωμένη. Τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν φεύγουν με χολιγουντιανά Ghostbusters...

Από τη μία οι Ναζί. Και από την άλλη η Στάζι. Η μυστική υπηρεσία – αστυνομία – κράτος εν κράτει της Ανατολικής Γερμανίας. Που εγκλημάτησε κατά συρροή. Που παγίδευσε ανθρώπους. Που χρησιμοποίησε φρικιαστικές μεθόδους για να πετύχει τους σκοπούς της. Τα... κατορθώματά της απασχολούν πλέον συχνά τον σύγχρονο γερμανικό κινηματογράφο. Κι αυτή η ταινία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η υπόθεση: Η Κατρίνε είναι μια καλοστεκούμενη μεσήλικη γυναίκα. Ζει κοντά στο Μπέργκεν, στη Νορβηγία, μαζί με τον αξιωματικό υποβρυχίων σύζυγό της. Είναι πλέον γιαγιά καθώς η μονάκριβη κόρη της γέννησε (χωρίς να παντρευτεί) μια μικρούλα. Αλλά και η μητέρα της Κατρίνε μένει πολύ κοντά τους... Ο πατέρας της ήταν Ναζί στρατιώτης, ο οποίος σύναψε ερωτικές σχέσεις με τη Νορβηγίδα μητέρα της Κατρίνε – κάτι συνηθισμένο τότε. Η γερμανική κυβέρνηση μάζεψε αυτά τα παιδιά και τα μεγάλωσε σε ορφανοτροφεία, στο πλαίσιο του προγράμματος «Lebensborn», με τελικό στόχο την καθαρότητα της Αρίας Φυλής. Όταν η Κατρίνε έγινε 20 χρονών, το έσκασε από την Ανατολική Γερμανία, κατάφερε να φτάσει στη Νορβηγία και με τα πολλά, να βρει τη μητέρα της. Ζει πλέον μια ευτυχισμένη ζωή. Καθώς, όμως, το 1990, πέφτει το Τείχος του Βερολίνου, τα πράγματα αλλάζουν. Ένας Γερμανός δικηγόρος ζητάει από την Κατρίνε και τη μητέρα της να γίνουν μάρτυρες σε μια δίκη εναντίον του νορβηγικού κράτους, εκ μέρους των παιδιών του πολέμου, όπως είναι κι εκείνη. Η Κατρίνε αντιστέκεται. Σταδιακά ένα δίκτυο καλά κρυμμένων μυστικών του παρελθόντος αποκαλύπτεται, ώσπου η Κατρίνε καταλήγει ολοκληρωτικά εκτεθειμένη. Τότε, τα αγαπημένα της πρόσωπα θα πρέπει να πάρουν θέση. Τι έχει μεγαλύτερη σημασία: η ζωή που έχουν ζήσει μαζί ή το ψέμα στο οποίο βασίζεται;

Η άποψή μας: Το 2006 είδαμε τις «Ζωές των άλλων», που έφτασαν να κερδίσουν το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Πέρσι είδαμε το «Παιδί από τη Γερμανία». Τούτη η ταινία διαθέτει στοιχεία και από τις δύο προηγούμενες. Το μεγάλο της ατού, όμως, είναι άλλο. Δεν έχει να κάνει με το «κατασκοπικό» ντεκόρ του όλου πράγματος. Ούτε ακόμα ακόμα για την αποκάλυψη της αλήθειας, το πραγματιστικό αντικείμενο όλων σχεδόν των ταινιών. Όχι, εδώ έχουμε να κάνουμε με το ζήτημα της ταυτότητας. Αυτό βρήκα εγώ πιο ενδιαφέρον. Κάτι ανάλογο επιχειρεί και ο Cristian Petzold στο «Phoenix», αλλά το κάνει πολύ πιο καλά και ολοκληρωμένα. Κι εδώ όμως ο θεατής «τσιμπάει». Πώς είναι να ζεις επί χρόνια ένα ρόλο; Να υποδύεσαι μια κατασκευασμένη περσόνα, με συγκεκριμένο σκοπό; Κι όμως, να φτάνεις να δημιουργείς οικογένεια, να αγαπάς, να ερωτεύεσαι, να βιώνεις την καθημερινότητα με τα καλά και τα κακά της. Να ξεχνάς το ρόλο σου. Να γίνεσαι ο ρόλος. Έως ότου εξωτερικοί παράγοντες να έρχονται να σε «ξυπνήσουν» και να σε χώσουν εκ νέου στη διαμορφούμενη πραγματικότητα. Ζόρικο.

Ο σκηνοθέτης έχει στα χέρια του μια υπέροχη ηθοποιό, την Juliane Köhler (την είχαμε γνωρίσει σε μια άλλη γερμανική ταινία που κέρδισε Όσκαρ, το «Πουθενά στην Αφρική»). Να ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση και να πούμε πως στη Γερμανία υπάρχουν τουλάχιστον τρεις παγκοσμίου κλάσης γυναίκες ηθοποιοί αυτήν τη στιγμή: ετούτη, η Martina Gedeck και η κορυφαία όλων, Nina Hoss. Κάτι καλό κάνουν εκεί οι Γερμανοί (που, μην το ξεχνάμε, είναι φίλοι μας...). Γενικώς, από ερμηνείες δεν πάσχει η ταινία. Πάσχει από αποστασιοποίηση – που στην προκειμένη περίπτωση οδηγεί σε αποδραματοποίηση – ενώ ταυτόχρονα παλεύει να εκμαιεύσει μελό στοιχεία. Δεν γίνεται ρε παιδιά αυτό. Αλλά και δομικά, με το παρελθόν να παρουσιάζεται με χοντρό κόκκο, εμβόλιμα στο φιλμικό παρόν, ο θεατής αποπροσανατολίζεται και δυσκολεύεται να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και πότε. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ευπρεπές, η ταινία όμως θα μπορούσε να πιάσει πολύ μεγαλύτερες επιδόσεις.

ΥΓ: Μα γιατί στο φινάλε τους, πολλές ταινίες δείχνουν τους ήρωες να φεύγουν προς άγνωστη κατεύθυνση, μόνο και μόνο για να τους δούμε να παθαίνουν κάτι τραγικό; Ευκολία δεν είναι αυτό; Τέλος πάντων...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Νοεμβρίου 2014 από την Strada Films

Τρέιλερ διάρκειας δύο ωρών!

του zerVo (@moviesltd)

Ελπίζω να είναι μια μόδα που σύντομα θα περάσει. Κι αυτό διότι μπορεί να εξιτάρει τους φανατικούς φίλους του οποιουδήποτε σινέ - σίριαλ, η διάσπαση του τελευταίου επεισοδίου του, σε δύο, πέντε ή σαράντα επιμέρους τεμάχια, ουσιαστικός (πέραν του προφανούς εμπορικού και κατ επέκταση κοροιδευτικού) όμως λόγος για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Κι αν νερώσαμε το κρασί μας μια στον Harry Potter και τις Deathly Hallows και δυο στο Twilight και το Breaking Dawn, αμφότερα οκτακοσίων σελίδων αναγνώσματα, πως να συμβεί το ίδιο και στην περίπτωση του Mockingjay, με το μισό υλικό θεωρητικά? Γιατί πρακτικά, ούτε μια ταινία μόνη της δεν νομίζω να γεμίζει...

Έχοντας καταφέρει να διαφύγει, από το καταστροφικό πεδίο του παιχνιδιού στην πρωτεύουσα της Πάνεμ, Κάπιτολ, η Κάτνις Έβερντιν, νικήτρια των 75ων Αγώνων Πείνας και δημοφιλέστατη στις δώδεκα κοινότητες που ορίζουν τον κόσμο, θα ξυπνήσει σε έναν τόπο σκοτεινό και ανήλιο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσε μέχρι πρότινος. Η 13η Περιοχή, που πλέον την φιλοξενεί, μέρος άγνωστο και κρυφό, μακρυά από τις ορέξεις του δικτάτορα Προέδρου Σνόου, λειτουργεί με μέθοδο μυστική ως ο χώρος προετοιμασίας των ανταρτών πολεμιστών, που θα κινήσουν την επανάσταση ενάντια στην ολιγαρχία. Η ανώτατη διοικητής του Άλμα Κόιν, αναζητώντας το πρόσωπο εκείνης που θα πάρει το έμβλημα της Κοτσυφόκισσας στο στήθος και θα σηκώσει την παντιέρα του Αγώνα, θα το εντοπίσει εύκολα στην μορφή της προβληματισμένης από την προσωρινή άγνοια, αλλά τόσο μαχητικής και πειθαρχημένης Κάτνις.

Δίχως μάλιστα να δυσκολευτεί ιδιαίτερα να την πείσει να πάρει το χρίσμα, αφού η ολοκληρωτική καταστροφή από τις ένοπλες δυνάμεις της Κάπιτολ των πατρικών της εδαφών, αλλά και η βάναυση αιχμαλωσία του αγαπημένου της Πίτα Μέλαρκ, γρήγορα θα υποκινήσουν μέσα της το αίσθημα της εκδίκησης. Αλλά και της σωτηρίας του πρώην συμπαίκτη της από τα νύχια των αντιπάλων, που τον χρησιμοποιούν πλέον ως πιόνι, που με τα αντιφατικά του λόγια, λειτουργεί αποτρεπτικά στην οργάνωση της ομάδας δράσης ενάντια στους δικτάτορες.

Πολλά υποσχόμενο, μάχιμο και ριζοσπαστικό φαντάζει το πλάνο που πάνω του ζωγραφίζεται η συνέχεια του απόλυτα επιτυχημένου - παντού, πλην Ελλάδος - franchise. Στοιχείο που εντείνεται ακόμη περισσότερο στην περαιτέρω ανάλυση των αντιπάλων, δηλαδή των λιγοστών προνομιούχων Πατρίκιων, που απολαμβάνουν μια χλιδάτη και ηλιόλουστη ζωή και των κατά πολύ περισσότερων Πληβείων, που κείτονται σε ημιφωτισμένες υπόγειες στοές, δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης, προετοιμάζοντας την μεγάλη αντεπίθεση (όπως Terminator). Ας μην ξεγελιόμαστε όμως, κάπου εδώ σώνεται η ανατρεπτική διάθεση στο Χολιγουντιανής υφής σκριπτ, καθώς ο πόλεμος που αναμένεται να ξεσπάσει και περνά μέσα από τις διαθέσεις της νεαρής τοξοβόλου, φέρει πέραν της Viva La Revolucion έκφανσης, μερικές ακόμη που έχουν να κάνουν με την (πολύ πιθανή) αγάπη της για τον φυλακισμένο φίλο ή με την οφθαλμόν αντί οφθαλμού τάση για τον θάνατο του πατέρα, παρά με την προφανή, που έχει να κάνει με την ελευθερία και την δημοκρατία.

Αναμφίβολα το πρώτο μισό του επιλόγου των The Hunger Games, που θα μπορούσε να εξαντληθεί χρονικά σε πολύ λιγότερο κι από το μισό του δίωρου, δεν προχωρά την ίντριγκα παρά μόνο ελάχιστα βήματα και φυσικά μέχρι το σημείο κλειδί, που η τελική μάχη είναι ζήτημα μερικών στιγμών. Σκηνοθετικά ο Lawrence, μπερδεύεται και ο ίδιος από το ξεχείλωμα της έτσι κι αλλιώς short story, επαναλαμβάνοντας αρκετές φορές πανομοιότυπα σχεδόν πλάνα - φερειπείν η καταστροφή τς 12ης district που σωστά αφήνεται στην φαντασία του θεατή, γίνεται ριπίτ κατοπινά με τον αφανισμό του γεμάτου τραυματίες 7ου (νομίζω) - αλλά καταφεύγοντας και σε ευκολίες, που δημιουργούν εύλογες απορίες και κενά στην ανάγνωση, τουλάχιστον όσων δεν έχουν προηγουμένως μελετήσει το μπεστ σέλλερ.

Εμφανής αδυναμία του ντιρέκτορα, η ανάλυση και η μελέτη των (πάμπολλων) περιφερειακών χαρακτήρων, οι περισσότεροι με παρουσία και στα προηγούμενα τσάπτερ, ομοίως ελλειπτικά παρουσιασμένοι, που στα χέρια κάποιου εμπειρότερου, θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ποιοτικότερα σαν μοχλός πίεσης, για να αναλάβει η γεμάτη άγνοια κινδύνου Μις Έβερντιν τα ηνία της Στάσης. Που από την μεριά της, χορεύει διαρκώς σε πρώτο πλάνο, προς εξύψωση του ηθικού των υποταγμένων πολιτών, χωρίς όμως να πείθει, ειδικά αν δεν θυμάσαι τα περασμένα της κατορθώματα, ως μεταμοντέρνα Πασιονάρια. Όπως δεν πείθουν και ως απόλυτα ηθικές οι τάσεις της Αρχηγού της (η πανταχού παρούσα Julianne Moore) που κτίζει το προμόσιον της περσόνας της σε ζωντανή μετάδοση με τα πάντοτε ανοικτά τηλεοπτικά δίκτυα, με μεθόδους ίδιες με αυτές του γλοιώδη Καγκελάριου (Donald Sutherland).

Η Jennifer Lawrence, ο αγγελικός αυτός μίσχος που έχει φτάσει αισίως τα 24 της χρόνια, έχει γνωρίσει και πιο ελκυστικές στιγμές στην οθόνη, από την τωρινή που μέσα στην φανταρική ολόσωμη φόρμα, μοιάζει εντέχνως και αναίτια φουσκωμένη και πρησμένη, χάνοντας μεγάλο μέρος από το σεξ απίλ που την διακρίνει. Το συναισθηματικό ζοράκι στην καρδούλα της, είτε για τον μορφονιό Γκέιλ (Chris Hemsworth), είτε για τον νερόβραστο Πίτα (Josh Hutcherson) δεν πετυχαίνει τον σκοπό του σχηματισμού μοιραίου τριγώνου (σαν Twilight) και εξατμίζεται στην γέννηση του. Οπότε τι απομένει, αφού η J Law δεν τονίζει με την ομορφάδα της τα πλάνα, όπως έπραξε τόσο καίρια στο American Hustle? Να κινηθούν λίγο γοργότερα οι λεπτοδείκτες για να φτάσουμε στο to be continued, που σκάει παρέα με το In Memoriam, στον μισκάστ (ξανά, τι αδικία) αείμνηστο Seymour Hoffman.

Για πες: Το αν είμαι ενάντιος στο σπάσιμο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) που αποφάσισε η Lionsgate για το αναμενόμενο τέλος, ελάχιστο ρόλο παίζει για τα ταμεία του στούντιο, που τουλάχιστον παγκοσμίως θα τιγκάρουν, από την επέλαση των νεαρών φανς της σειράς. Από μεριά μου δεν μπορώ όμως να αποδεχτώ πλήρως το Part 1 του Mockingjay σαν ένα ολοκληρωμένο φιλμικό πόνημα, παρά ως ένα απίστευτα μακροσκελές τρέιλερ, που προετοιμάζει τον κόσμο για το θορυβώδες, καθώς φαίνεται, the end.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Νοεμβρίου 2014 από την Seven / Spentzos

Παραδοσιακά τα animations της Pixar έχουν την ιδιαιτερότητα να ξεχειλίζουν από συναίσθημα, δημιουργώντας έτσι μια απίθανη οπτικοακουστική, όσο και φορτισμένη σε feeling, εμπειρία. Η επόμενη ταινία όμως του κορυφαίου στούντιο, όχι απλά προβάλλει αυτά τα συναισθήματα, αλλά τα χρησιμοποιεί και ως πρωταγωνιστές της ιστορίας της, μέσα από την ανάλυση του χαρακτήρα μιας εντεκάχρονης πιτσιρίκας, της Ράιλυ. Τα πέντε βασικά συναισθήματα που διατρέχουν την προσωπικότητα της, κάνουν λοιπόν την εμφάνιση τους στην δημιουργία Inside Out, που υπογράφει ένα από τα δυνατότερα δημιουργικά ονόματα του στούντιο ο Pete Docter.

Πρόκειται για την Ευτυχία (φωνητικά την ερμηνεύει η Amy Poehler), την Λύπη (Phyllis Smith), την Απέχθεια (Mindy Kalling), τον Φόβο (Bill Hader) και τον Θυμό (Lewis Black) καταστάσεις που οδηγούν στην διαφορετική ανά περιόδους συμπεριφορά της μικρής. Πολύ ενδιαφέρον και επιστημονικά το κινούμενο σχέδιο της Pixar, ειδικά στο πως θα επιχειρήσει να προσεγγίσει την απεικόνιση αυτών των συναισθημάτων. Μια πρώτη γνωριμία επιχειρείται μέσα από τα πόστερ που η μπράντα έδωσε στην δημοσιότητα, αρχής γενομένης από την Λύπη, που την ακολουθούν με τις συμπαθείς τους φατσούλες οι υπόλοιποι ήρωες της ταινίας.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 19 Ιουνίου 2015

Έχοντας συνυπάρξει ήδη στα καρέ των επιτυχιών του Steven Soderbergh, Ocean's 11 και Ocean's 12, οι σούπερ αστέρες Julia Roberts και George Clooney είναι πανέτοιμοι για μια ακόμη συνεργασία κάτω από την καθοδήγηση διαφορετικού σκηνοθέτη αυτή την φορά. Τα δύο δημοφιλέστατα χολιγουντιανά ονόματα, αναμένεται να κρατήσουν τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους στο καινούργιο θρίλερ της Jodie Foster, Money Monster, που θεματικά θα περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο των επενδύσεων και του χρηματιστηρίου. Ο Clooney θα υποδυθεί τον Λι Γκέιτς, τηλεοπτικό παρουσιαστή της εκπομπής που χαρίζει το όνομα της στον τίτλο του φιλμ, που δίνει οικονομικές συμβουλές μέσα από το σόου του, ενώ η Roberts θα ερμηνεύσει την σκηνοθέτιδα, παραγωγό, αλλά και ερωμένη του. Η επιτυχημένη διαδρομή του παρουσιαστή στην μικρή οθόνη, θα πάρει αναπάντεχη τροπή καθώς απελπισμένος από τα χρέη, νεαρός μπρόκερ, θα τον απειλήσει, κρατώντας τον όμηρο, να κινήσει τα νήματα υπέρ μετοχών που ο ίδιος έχει στην κατοχή του. Για τον ρόλο του χρηματιστή, η πρώτη επιλογή της Foster, είναι ο ανερχόμενος Βρετανός Jack O'Connell, με την ραγδαία εξέλιξη μέσα στην χρονιά που διανύουμε. Το σενάριο ανήκει στον Jamie Linden, που μέχρι τώρα έχει υπογράψει τα σκριπτ των We Are Marshalls και Dear John.

Πρόκειται για την πρώτη ταινία που φέρει την σφραγίδα του νεοσυσταθέντος στούντιο με το όνομα Bleecker Street, που φέρει την στήριξη του Andrew Karpen, πρώην CEO της Focus Features την οποία είχε ιδρύσει παρέα με τον στενό του συνεργάτη και φίλο James Schamus. Το Danny Collins, ορίζει το καινούργιο βήμα του αξιόλογου σκηνοθέτη Dan Fogelman, αμέσως μετά το Crazy, Stupid, Love, το οποίο είχε αποτελέσει και το δημιουργικό του ντεμπούτο. Εδώ το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Ντάνυ - του τίτλου - ένας γηρασμένος παλιοροκάς, που η ζωή του θα αναστατωθεί καθώς θα λάβει με καθυστέρηση σαράντα χρόνων, μια επιστολή από το είδωλο του Τζον Λέννον. Του Σκαθαριού δηλαδή που οι μουσικές του κυριαρχούν στο σάουντρακ αυτής της πλημμυρισμένης σε γνώριμες νότες ταινίας, που αναμένεται να φτάσει στις (αμερικάνικες) αίθουσες τον Μάρτιο του 2015. Αν δεν έχει κάνει προηγούμενα την πρεμιέρα της στο Sundance...

Η μορφή του τεράστιου Al Pacino, που εσχάτως προσφέρει το ένα ρεσιτάλ ερμηνείας μετά το άλλο, χαρίζεται στον ξεπεσμένο ροκόβιο, ενώ το καστ συμπεριλαμβάνει μερικά ακόμη πολύ σημαντικά ονόματα όπως ο Bobby Cannavale, η Jennifer Garner, ο Christopher Plummer και η Annette Bening.

Μια στιγμή αρκεί για να αλλάξει τα πάντα... Πρεμιέρα στο περασμένο Sundance και επίσημα θα βγει στις αμερικάνικες αίθουσες στις αρχές του 2015 η δραματική ταινία Song One, που πάντως δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις στο χειμωνιάτικο φεστιβάλ της Γιούτα. Σε σκηνοθεσία της Kate Barker-Froyland, το φιλμ περιγράφει την τραγωδία που βιώνει η νεαρή και αποξενωμένη από την φαμίλια της Φράννυ, καθώς επιστρέφοντας στο σπίτι της θα πληροφορηθεί πως ο νεαρότερος αδελφός της, εξαιτίας ατυχήματος, βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Για χάρη του, γνωρίζοντας καλά το όνειρο του να γίνει ένας σπουδαίος μουσικός, θα προσπαθήσει να εντοπίσει τον αγαπημένο του κιθαρίστα, τον Νεουορκέζο Τζέιμς Φόρεστερ, ζητώντας του σαν χάρη να παίξει ένα κονσέρτο μόνο για εκείνον. Η σχέση που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο, με φόντο το Μπρούκλυν, θα πάρει μια ιδιαίτερη τροπή, καθώς θα βρουν κοινά ενδιαφέροντα στην πορεία τους. Ανεξάρτητο - φυσικά - το ύφος στην παραγωγή αυτή που υπογράφει ο Jonathan Demme, η οποία θα κυκλοφορήσει επίσημα σε Video On Demand και σε περιορισμένο κύκλωμα στις 23 του ερχόμενου Γενάρη.

Η τιμημένη με Όσκαρ Anne Hathaway, πέρα από τις υπερπαραγωγές που λαμβάνει μέρος, επιπέδου Interstellar, κάνει και πιο indie επιλογές, εδώ υποδυόμενη την μοναχική γυναίκα, που καλείται να αντιμετωπίσει το οικογενειακό δράμα της. Στο πλευρό της, ως ο χαρισματικός μουσικός, βρίσκεται ο Johnny Flynn, αλλά και η ικανή ρολίστα Mary Steenburgen υποδυόμενη την απόμακρη μητέρα της.

Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο...