Movies Ltd

Καμιά προσευχή για τον χαρτοπαίκτη... Παρότι μετά την μεγάλη επιτυχία που γνώρισε το Rise Of The Planet Of the Apes, πολλοί θα περίμεναν από τον σκηνοθέτη του, Rupert Wyatt να συνεχίσει να κάθεται στην διευθυντική καρέκλα του franchise, εντούτοις εκείνος αποφάσισε να δώσει σκυτάλη στον Matte Reeves για το Dawn και να αναζητήσει την τύχη του σε άλλες θεματικές πολιτείες. Που τις εντόπισε στο ριμέικ της ταινίας The Gambler από το 1974 με πρωταγωνιστή τον James Caan, εκεί όπου ο καθηγητής φιλολογίας Τζιμ Μπένετ, βρίσκεται ενώπιον των συνεπειών που του έχει προκαλέσει ο εθισμός του στον τζόγο. Έχοντας δανειστεί ένα τεράστιο ποσό, που φυσικά έχασε στην ρουλέτα, από έναν γκάνγκστερ, καλείται πλέον να το αποπληρώσει, έχοντας να αντιμετωπίσει την ψυχρότητα της εύπορης μητέρας του, την οργή του ενεχυροδανειστή μέντορα του, αλλά και τις ορέξεις μιας νεαρής μαθήτριας του, που παλεύει να τον συνετίσει στον σωστό δρόμο, εκεί που τον περιμένει μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή. Η Paramount που διανέμει το γραμμένο από  τον William Monahan του Departed φιλμ, δείχνει να ενδιαφέρεται σημαντικά για την Οσκαρική πορεία του, καθώς θα το ρίξει στις αμερικάνικες αίθουσες στις 19 Δεκεμβρίου περιορισμένα και στις 2 Γενάρη του 2015 ευρύτερα. 

Το όνομα του πρωταγωνιστή του Mark Wahlberg παίζει άλλωστε δυνατά στις λίστες της Ακαδημίας για την κατηγορία του πρώτου ανδρικού ρόλου, ο οποίος βοηθιέται σημαντικά από ένα σπουδαίο υποστηρικτικό καστ, που συνθέτουν οι John Goodman, Jessica Lange και Brie Larson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις αρχές του 2015

Η ιστορία των (μαγικών) παιχνιδιών

του zerVo (@moviesltd)

Δεν μπορεί να γίνει λόγος για ανταγωνισμό. Το Χόλιγουντ - και η Ασία εσχάτως - άλλωστε και τα πανίσχυρα στούντιο του, που έχουν επενδύσει περιουσίες πάνω στο απόλυτα προσοδοφόρο κομμάτι του animation, από την στιγμή που θα θελήσουν να στήσουν ακριβή και φιλόδοξη παραγωγή, ξεφεύγουν παρασάγγες από τους αποκαλούμενους "ανεξάρτητους". Που παραμένουν έτσι με την ικανοποίηση πως έδωσαν με τιμιότητα έναν άνισο αγώνα και με την ευχαρίστηση πως στο καινούργιο τους πόνημα, έδειξαν κατάτι πιο ικανοί από την τελευταία τους φορά. Οι Βέλγοι πάντως, αν μη τι άλλο, μπορούν να περηφανευτούν, πως τουλάχιστον στην Γηραιά Ήπειρο, που έχει βγάλει μερικά σχεδιαστικά διαμάντια, μπορούν να θεωρήσουν την σχολή τους, την πιο κοντινή, σε φόρμα, πλάνο και θεματική, με εκείνη των Πλανηταρχών...

Καλομαθημένος σπιτόγατος, βρίσκεται αναπάντεχα στον δρόμο, πεταμένος από τα αφεντικά του, μέρος που δεν έχει συνηθίσει και έχοντας να αντιμετωπίσει κινδύνους που μέχρι πρότινος αγνοούσε. Για καλή του τύχη, το διάβα του θα τον οδηγήσει στο κατώφλι του νεοκλασικού σπιτιού του Λορέντζο, ενός ηλικιωμένου πρώην φημισμένου ταχυδακτυλουργού, που πλέον δίνει τις παραστάσεις του στα νοσοκομεία, διασκεδάζοντας τα πονεμένα παιδάκια. ο Θάντερ, όπως θα τον βαφτίσει ο μάγος, λόγω του κατακλυσμού που επικρατούσε την νύχτα που τον βρήκε, δεν θα γίνει δεκτός με θετικά συναισθήματα από τον ευτραφή λαγό Τζακ και το καχύποπτο ποντίκι Μάγκι, που εκτιμώντας πως ο γατούλης θα πάρει την θέση τους στα απίθανα κόλπα του παππού, θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να τον διώξουν από το αρχοντικό...

Ένα διώροφο όμως, που έχει βάλει στο μάτι ο ανιψιός του Λορέντζο, ο κακεντρεχής Ντάνι που επιθυμεί να στείλει τον θείο του μια ώρα αρχύτερα στο γηροκομείο, προκειμένου να το πουλήσει σε εύπορους αγοραστές που το ζαχαρώνουν. Μπροστά στον κίνδυνο της έξωσης, ζωάκια, ρομποτάκια και μαγικά ολοζώντανα παιχνιδάκια, θα ενώσουν δυνάμεις και γεμάτα θάρρος και πίστη, θα παλέψουν για να αποτρέψουν τον παραδόπιστο μεσίτη, από το να βάλει πωλητήριο.

Απίθανα διασκεδαστικό και συνάμα συγκινητικό στην εξέλιξη του το Μαγικό Σπίτι, δανείζεται, δίχως ποτέ να το κρύβει, σεναριακά ψήγματα από τις τεράστιες επιτυχίες της Pixar, το Toy Story και το Up, για να αφηγηθεί το περιπετειώδες παραμύθι του στο νεανικό του κοινό, που δεν πρόκειται να απογοητευτεί από όσα του περιγράφει. Τα τετράποδα και τα πτηνά που βγάζει από το καπέλο του ο μοναχικός πλην περήφανος γέροντας, μαζί με τα εργαλεία της δουλειάς του, που για χάρη της φαντασίας παίρνουν ζωή όπως κάποτε ο καμπόης Γούντη και ο διαστημάνθρωπος Μπαζ και στήνουν απίστευτου κεφιού Home Alone καταστάσεις, ενάντια στους εισβολείς, επίδοξους ιδιοκτήτες της οικίας.

Πάρα πολύ κοντά στην δυτική γραφή είναι το πόνημα - για την ακρίβεια το καλύτερο πόνημα στην καριέρα - του Φλαμανδού Ben Stassen, που σχεδιαστικά τείνει υπερβολικά προς την αισθητική της Sony, χρησιμοποιώντας έντονους μαρακδορένιους χρωματισμούς σε φόντα και ουρανό, τραβώντας πανεύκολα την ματιά των πιτσιρίκων. Δίχως ποτέ όμως να αγνοεί την ίντριγκα και κυρίως την ψυχή της, όπως άλλωστε έχει αποδείξει και στο δημιουργικό του παρελθόν, με εξίσου προσεγμένο και μεθοδικό τρόπο στις περιπέτειες του Sammy 1 και 2.

Για πες: Από τα ποιοτικότερα κινούμενα σκίτσα της χρονιάς που διανύουμε το House Of Magic, με κέρδισε από το πρώτο του δευτερόλεπτο με την ζωντάνια της απεικόνισης των (αμέτρητων, ίσως και πάνω από σαράντα) χαρακτήρων του, δίχως να με αφήσει εκκρεμή στην διαδρομή του, όταν πέρα από την τεχνική αρτιότητα επιζήτησα και το συναίσθημα. Αξιόλογη δουλειά, που αξίζει να την παρακολουθήσουν μαζί με τους μπόμπιρες και οι μεγαλύτεροι ηλικιακά θεατές...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2014 από την Seven / Spentzos

Κέρνα πίτσες τα παιδιά...

του zerVo (@moviesltd)

Άσχετα αν το ενδιαφέρον του περιορίζεται αποκλειστικά σε θεατές που δεν φτάνουν σε ηλικία το διψήφιο νούμερο, εντούτοις είμαι υποχρεωμένος να βγάλω το καπέλο στην εκμετάλλευση του franchise, που λειτουργεί υποδειγματικά, για περίπου τρεις δεκαετίες. Αρχικά με την μορφή του κόμικ, κατοπινά σαν τηλεοπτικό κινούμενο σχέδιο και εντέλει ως κινηματογραφικό προιόν, τα Χελωνονιντζάκια δείχνουν να διαθέτουν μια ιδιαίτερη δυναμική, που αντέχει θριαμβευτικά σε βάθος χρόνου. Τρανή απόδειξη, πως το μεγαλεπήβολο φιλμικό τους ριμπούτ, 25 χρόνια μετά την πρώτη φορά που τα ερπετά πέρασαν από τις σελίδες στο πανί, σάρωσε εμπορικά, πετυχαίνοντας να γίνει το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά από όσα προϋπήρξαν. Αν και με μεγάλη διαφορά στην αναλογία κόστους / απόδοσης, με το τότε να ξεπερνάει κατά πολύ το σήμερα...

Φιλόδοξη Νεουορκέζα δημοσιογράφος, η νεαρή Έιπριλ Ο'Νιλ, οραματίζεται την στιγμή που θα βγάλει το τέλειο ρεπορτάζ και δεν θα περιοριστεί απλά στις ανούσιες δουλειές που της αναθέτει το κανάλι της. Με το οποίο θα έρθει σε ρήξη, όταν οι υπεύθυνοι του θα την λοιδωρήσουν, για την ιστορία των αεικίνητων, ατρόμητων, αλλά και αόρατων υπερασπιστών των αδυνάτων, που έχει καταγράψει στο μπλοκάκι της. Εκείνη όμως γνωρίζει καλά την αλήθεια και πιστεύει ακράδαντα πως οι μαχητικοί βιτζιλάντε δεν είναι αποκύημα της φαντασίας, αλλά υπαρκτοί πολεμιστές που θα έκαναν τα πάντα για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Και η επιμονή της, θα την φέρει κοντά τους. Πολύ κοντά τους...

Προκειμένου να αποκαλύψει το μυστικό τους, οι τέσσερις πανίσχυροι, μεταλλαγμένοι και δίμετροι χελώνοι, ο Μικελάντζελο, ο Ραφαήλ, ο Ντονατέλο και ο Λεονάρντο, που ένα μυστικό πείραμα τους έχει αποδώσει υπερφυσικές ικανότητες, θα προσεγγίσουν την όμορφη πιτσιρίκα, ζητώντας την εχεμύθεια της. Δεν είναι όμως αυτή η πρώτη φορά που η τετράδα των Νίντζα θα συναντηθεί μαζί της, αφού η Έιπριλ, θυμάται πολύ καλά την ύπαρξη τους, καθώς μικρούλα εκείνη ήταν που τα φρόντιζε μικροσκοπικά χελωνάκια, στο εργαστήριο του επιστήμονα πατέρα της...

Πως τα φέρνει η μοίρα λοιπόν, τόσο το κουαρτέτο, όσο και ο ενορχηστρωτής της δράσης τους, αρουραίος Σπλίντερ, ο μέντορας και ουσιαστικός πατέρας των TNMT, μαζί με την άφοβη νεαρά, θα εκκινήσουν πόλεμο κατά της συμμορίας του σατανικού και του δεξιού του χεριού Έρικ Σακς, παλιού αφεντικού του γονιού της και βασικού υπαίτιου για τον χαμό του. Πόλεμος που ελάχιστη σχέση έχει βέβαια με όσα υπερηρωικά αφηγήθηκε βασισμένη στο ίδιο ακριβώς στόρι η ομώνυμη δημιουργία του 1990, με πολύ πιο ταπεινές μεθόδους και πολύ λιγότερα εφετζίδικα κόλπα στην φαρέτρα του. και πως να γίνει διαφορετικά, όταν το παρόν τεύχος, υπογράφει - όχι σκηνοθετικά, αλλά η αύρα του είναι πανταχού παρούσα - ο Michael Bay, που καταφέρνει να περάσει στο θέμα, ολοκληρωτικά, την προσωπικότητα των πολύ πιο εντυπωσιακών παιδιών του, των Transformers.

Βεβαίως οι περιπετειώδεις σεκάνς δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο το λέβελ των γιγάντιων τσίγκων, αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα Χελωνονιντζάκια στερούνται τέμπο και παλμού, ειδικότερα από το μέσον και μετά, όταν η μάχη ενάντια στις ορέξεις του Κακού της ιστορίας κορυφώνεται. Εκείνο που δυστυχώς όμως (σχεδόν) απουσιάζει, είναι το πρωτότυπο πνεύμα που κατέστησε τους ανήλικους στην συμπεριφορά Mutants τόσο δημοφιλείς, η αγαθότητα στις κινήσεις τους, η αφέλεια στις πράξεις τους, η παιδικότητα στην συλλογιστική τους. Τα Teenahe Mutant Ninja Turtles, άρτια σε τεχνική παρουσίαση και εφετζίδικη δράση, εκμοντερνίζονται, σε μια πιο χιπ χοπ διάθεση για να πιάσουν το πνεύμα της εποχής, να εξελιχθούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις. Στους λάτρεις της φανφάρας Αμερικάνους, το κόλπο, ας πούμε, έπιασε. Στον υπόλοιπο κόσμο?

Για πες: Πόλος έλξης για να λέμε και του στραβού το δίκαιο, ο βασικός συνδετικός κρίκος των Νίντζα με τους Ότομποτς, η Megan Fox, στα 28 της χρόνια πια, δεν είναι το ίδιο σέξι και δροσερή με το 2007 και την πρώτη της φορά στο εκράν, δίνει όμως έναν ξεχωριστό αισθησιακό τόνο στο πρότζεκτ, ανεβάζοντας σημαντικά το ενδιαφέρον και του ενήλικου συνοδού, που θα κάνει παρέα στον μπόμπιρα που θα σπεύσει να περάσει καλά με τους καλόκαρδους μασκοφόρους εκδικητές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2014 από την UIP

Γκρέμιστα, γκρέμιστα...

του zerVo (@moviesltd)

Να εκκινήσω ανάποδα, από την κεντρική ιδέα, διότι αν το πάρω το πράγμα με την κανονική του σειρά, σίγουρα στην πορεία θα χαθώ. Όπως χάθηκε στην διαδρομή κι έκανε περίπου ένα διήμερο το Ντατσούνι να φτάσει από την πρωτεύουσα ίσαμε την Αμαλιάδα. Τι αποδέχομαι λοιπόν από την "σπαρταριστή" αυτή κομεντί, ως μηνυματάκι που στέλνει ο δημιουργός της στην πλατεία του? Μοναχικοί, απομονωμένοι κι απόμακροι όλου του κόσμου ξυπνήστε. Τα όνειρα σας δεν είναι κοιμίσικα κουτορνίθια πίσω από το γυαλί που σερβίρει ολημερίς σαχλαμάρες, μα εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο, στην περιπέτεια, στον αγώνα και στην αγωνία. Αφού λοιπόν είχες βρε καλέ μου Κύριε Ζαπατίνα ένα τόσο πιασάρικο μοτό να επεξεργαστείς, γιατί το βούτηξες στην λιμνοθάλασσα της χοντράδας για να μας το σερβίρεις λες κι αυτό ήταν που ζητήσαμε ή είχαμε ανάγκη..?

Ονομάζεται Μπάμπης, τριαντάρης plus, στην θεωρία είναι αρραβωνιασμένος με βλαχάκι που ανεβαίνει στην Αθήνα δυο φορές το χρόνο, έχει σπουδάσει γεωπόνος και εργάζεται στο Δήμο (Αργυρούπολης!) ως παρατηρητής μεγαλώματος των φυτών της περιοχής. Πολύ προσφάτως μετακόμισε σε μισο-ερειπωμένο στούντιο, ελπίζοντας πως εκεί θα επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα στην ζωή του, αν φυσικά τον αφήσει το χούι του, που δεν είναι άλλο από το να παρακολουθεί χαμηλής ποιότητας και επιπέδου σειρές της μικρής οθόνης, που κυριολεκτικά του έχουν κουτιάνει τον νου. Κι όσο κι αν τον παρακαλά ο κολλητός να βγουν για μια μπύρα, άλλο τόσο εκείνος επιμένει να μην αφήνει από τα χέρια του το κοντρόλ...

Κάπου ανάμεσα στον ύπνο και το γλάρωμα, στο (τρέντι όπως το αποκαλεί) διαμέρισμα του θα εισβάλλει αγροτικό φορτηγάκι, με οδηγό μια ξανθομαλλούσα μόρτισσα, την Αθηνά, που αντιλαμβανόμενη την βαριεστημάρα του ανδρός που παρολίγο να παρασύρει με τις ρόδες της, θα τον υποκινήσει να φύγουν παρέα ένα μακρύ ταξίδι, ίσαμε την...Πελοπόννησο. Εκεί που έχει να αφήσει κατά παραγγελία του σπαγγοραμμένου και προσφάτως Rest In Peace θείου της ένα ξεχαρβαλωμένο πιάνο, κληρονομιά στην μεγάλη αγάπη της ζωής του. Εκείνο που κανείς δεν γνωρίζει είναι πως ανάμεσα στις χορδές και τα κύμβαλα, βρίσκεται καλά κρυμμένος ένας αμύθητος θησαυρός, που είχε καταχωνιάσει ο Σκρουτζ ενεχυροδανειστής, ένα μυστικό που πήρε μαζί του στον τάφο...

Ως εδώ ήθελα να ήξερα δεν του έφτανε του σεναριογράφου να στήσει μια ας πούμε εύπεπτη μέσα στον παραλογισμό και το σουρεάλ της κομεντί, που τράβα λίγο από δω, ξήλωσε λιγάκι από κει, θα τα γέμιζε κάπως τα ενενήντα λεπτουδάκια? Όχι! Με το στανιό να προσθέσουμε στην ομήγυρη καμιά δεκαριά ακόμη ανιαρούς χαρακτήρες, που χωρίς λόγο κι αφορμή θα εισβάλλουν αραιά και που στην αφήγηση, μετατρέποντας το φιλμ σε καρναβάλι. Και νάσου η μασκαρεμένη καλόγρια με τα τατουάζ, που ο συμβίος της πέταξε στους πέντε δρόμους κι εκείνη ψάχνει τρόπο να τον εκδικηθεί και νάσου οι λυσσάρες αδερφές που ψάχουν τον χαμένο Βεναιμίν της φαμίλιας τους μπας και σώσουν την κληρονομιά τους πατρός τους, που συνδιεκδικεί κι η Εκκλησία και νάσου ένας κεραιάς που τρώει μπάτσες, ωσάν καινούργιος Τζανετάκος, έτσι για να τιμηθεί τρόπον τινά και το Δελφιναρειακό χιούμορ.

Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, το καινούργιο αυτό πόνημα του σκηνοθέτη του συγκινητικού Εφάπαξ και του μοντέρνου ριμέικ του Ηλία του 16ου, προέρχεται από εκεί που μαρτυρά η ίδια του η μαρκίζα. Στα Καλά Καθούμενα να κάνεις έργο, δηλαδή, χωρίς σαφές σκριπτ στα χέρια, χωρίς προορισμό, χωρίς μέτρο και σταθμό, με τρεις, πέντε, ιδέες που είναι πιθανό να βγάλουν γέλιο μπας και σε συμπαθήσει το κοινό και δει την δουλειά σου με χαμογελαστό ματάκι. Φυσικά όμως και δεν είναι έτσι το σινεμά, τουλάχιστον το σύγχρονο, το μοντέρνο, εκείνο της ευρωπαϊκής κομεντί που αναδίδει προβληματισμό από την ψυχή της και όχι από το σλάπστικ και την φάπα στον Παλατζίδη. Μου μένει η πραγματικά διακεκριμένη ερμηνεία του Παπασπηλιόπουλου, που ακόμη και στις TV μετριότητες έχει αποδείξει πως διαθέτει τάλαντο, σε έναν ρόλο που του πάει, του μισοχαζούλη, αγαθού νέου, που έχει αφήσει την ζωή να τρέξει πολύ μπροστά του, έχοντας παραιτηθεί καιρό πριν, από την συμβίωση μαζί της. Η μελαγχολία του τέλους, εκεί στο πλάι της ακροθαλασσιάς, στην μοναδική σεκάνς που δικαιολογεί τον τίτλο κινηματογραφική, αποδεικνύει πως ο Ζαπατίνας μέσα στο κομφούζιο των ιδεών του, διαθέτει και κάποιες που πραγματικά αξίζουν.

Για πες: Να αποδώσω πάντως ακόμη ένα επίτευγμα στον σκηνοθέτη, που κατάφερε να αποδώσει ένα από τα πλέον δημοφιλή και φωτογενή πρόσωπα της σόου μπιζ, όσο πιο κακοφωτογραφημένο γίνεται, μειώνοντας στο ελάχιστο την πραγματική αξία της - αναμφισβήτητης - λάμψης της. Η θεσπέσιας θωριάς Ζέτα, σε ρολάκο (δίχως ουσία) μακριά από τις τουαλέτες και τα επαγγελματικά μακιγιάζ, με μαλλί τζίβα, παρμένο από τον αγέρα και πρόσωπο ατυχώς, πολύ ηλιοκαμμένο - και καλά για να μετατραπεί αυτοστιγμεί σε ναζιάρα φορτηγατζού - δεν υποστηρίζει όπως θα έπρεπε το πρόσωπο καταλύτη του στόρι. Όχι πως περιμέναμε και το αντίθετο δηλαδή, αλλά κουβέντα να γίνεται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2014 από την Feelgood

Παραπλάνηση

του zerVo (@moviesltd)

Από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις, για το πως μπορεί να σε παραπλανήσει η μαρκίζα. Διαβάζεις τα ονόματα ένα προς ένα προσεχτικά και ούτε καν σου περνά από το μυαλό η περίπτωση της φόλας. Ο πλέον αναγνωρισμένος Αμερικάνος ζεν πρεμιέ, τόσο από το ανεξάρτητο κοινό, όσο και από τους φανς του εμπορικότερου σινεμά. Ένας από τους πιο σεβάσμιους Βρετανούς ρολίστες, που ανεβάζει πάντα το επίπεδο της παραγωγής με την εμπειρία του. Το πιο καυτό όνομα του νέου γαλλικού σινεμά και νούμερο ένα εξαγώγιμο προϊόν του. Θα μου πεις από την άλλη θα έπρεπε να σε ψυλλιάσει η παρουσία της Goldie Hawn θυγατέρας, που εδώ και πολύ, πολύ καιρό αποτελεί καμένο χαρτί ερμηνευτικά...

Η απελπισία τους για να τα φέρουν βόλτα οικονομικά, ήταν εκείνη που τους ώθησε να κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι και να εγκατασταθούν στο Λονδίνο, προκειμένου να διαμείνουν στο παλιό αρχοντικό - κληρονομιά και να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή. Η ανακαίνιση του όμως κοστίζει και τα καινούργια χρέη έχουν οδηγήσει στην απόγνωση το αγαπημένο αντρόγυνο της Άννα και του Τομ Ράιτ, που θα πρέπει να καλύψουν ένα τεράστιο οφειλόμενο ποσό, αν δεν θέλουν να τους πετάξει έξω από την φτωχική οικία που προσωρινά διαμένουν, ο ιδιοκτήτης. Συν όλα τα άλλα έχουν και το ζόρι να γίνουν γονείς, αφού οι φυσικές μέθοδοι δεν καρποφορούν και πρέπει να ακολουθήσουν τα τεχνάσματα της γενετικής...

Μάννα εξ ουρανού ή καλύτερα εξ υπογείου, θα είναι μια τσάντα γεμάτη χρήματα που θα εντοπίσουν σε κρυψώνα της κάτωθεν κατοικίας τους, εκεί που πριν λίγο άφησε την τελευταία του πνοή, για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους, ο μοναχικός και αποξενωμένος γείτονας. Η πρώτη κι η μοναδική τους σκέψη είναι να κρατήσουν τα (πολλά) λεφτά και να καλύψουν όλες τους υποχρεώσεις. Δεν γνωρίζουν όμως πως τα χιλιάδες ευρώ, είναι αποτέλεσμα καλά οργανωμένης ληστείας που κατέληξε σε φιάσκο και που οι αφιονισμένοι πρώην συντρόφοι του θανόντα θα τα αναζητήσουν πάση θυσία. Όπως άλλωστε τον ψάχνει και ο Φραντσέζος βαρόνος των ναρκωτικών, που έχει ανακαλύψει μια καινούργια ψυχοτρόπο ουσία, η οποία και αυτή - από κλοπή - είχε περιέλθει στην κατοχή του μακαρίτη...

Η αρχική ιδέα δεν θα έλεγα πως είναι κακή, αντίθετα θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για ένα πιασάρικο θριλεράκι. Η εκτέλεση όμως είναι κυριολεκτικά αστεία, αφού αντί να ισχύσει το "πάρε τον παρά και τρέχα" οπότε θα είχαμε μια πρώτης τάξης περίπτωση καταδίωξης, εδώ οι (αντι)ήρωες μας, λειτουργώντας ηλιθιοδέστερα και από τους Dumb And Dumber, τσεπώνουν τα φράγκα και απλώς περιμένουν. Τους αιμοσταγείς κομπανιέρους, τους σαδομαζοχιστές εμπόρους του νέου κρακ και φυσικά τους αστυνόμους, που με την φήμη της περιβόητης Σκότλαντ Γιανρτν δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους.

Το σύνολο κολλάει από τις πρώτες του κιόλας στιγμές, καθώς η σκηνοθεσία του Δανέζου Henrik Genz, δεν είναι απλά επίπεδη αλλά και αποστασιοποιημένη από τα συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στο πανί. Καμία απολύτως ένταση, κανένα πάθος, το παραμικρό νοιάξιμο στην θωριά του θεατή για το αν θα σωθούν από την καταστροφή και κατοπινά από τον θάνατο οι μονοιασμένοι γιάνκηδες που εντόπισαν τον θησαυρό. Τείνοντας μάλιστα προς μια ολοκληρωτικά καλτ (με την κάκιστη έννοια) εκδοχή του παλπ, οι κακοί της ιστορίας είναι τόσο εκνευριστικά αστείοι σε εκφράσεις και κινήσεις, που σου είναι κομματάκι δύσκολο να τους αποδεχθείς ως ακόμη ελεύθερους στην κοινωνία και όχι κλεισμένους στο πιο βαθύ μπουντρούμι του φρέσκου. Εξίσου όμως ανεκδοτικοί, παρότι αποδεδειγμένων ικανοτήτων, είναι τόσο ο drug dealer με τα λαμέ κοστούμια που συμπεριφέρεται σαν χιπ χοπ σταρ και φέρει την μορφή του Omar Sy σε μια επιλογή ρίσκο για την διαρκώς ανερχόμενη καριέρα του, όσο και ο λίγο πριν την συνταξιοδότηση μπάτσος Tom Wilkinson, που πρωταγωνιστεί μάλιστα και στην πιο αποτυχημένη σεκάνς πιστολιδιού, που είδα πρόσφατα στο εκράν.

Η παραπλάνηση όμως έχει ακριβές όνομα, που μάλιστα σκορπά και την απογοήτευση στην ανάγνωση του, καθώς ο James Franco δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια ολισθήματα. Ανέκφραστος, απαθής, άκεφος, άχρωμος, αταίριαστος με την περσόνα που υποδύεται, χαμηλότονος, ουδέτερος, ασαφής, φοβισμένος. Ένας άλλος ηθοποιός από εκείνον που καθήλωσε στις 127 Hours. Κι επειδή το κοινό πανεύκολα αλλάζει γνώμη και καίει τους σελιλόντι ήρωες του, ο Καλιφορνέζος θα πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα, γιατί ούτε στο This Is The End άρεσε, ούτε στον Oz ξεχώρισε. Και οι αρνητικές αναμνήσεις αρχίζουν και μαζεύονται...

Για πες: Στα 35 της μόλις χρόνια - κι ας δείχνει τουλάχιστον δέκα παραπάνω στο πρόσωπο - η Kate Hudson έχει χάσει το στοίχημα και δεν βλέπω πως μπορεί να επανέλθει στις επιτυχίες. Εμφανώς αγχωμένη η κάποτε γατούλα των Almost Famous, παλεύει με όλους τους τρόπους - αφήνοντας ακόμη και την πετσέτα να της πέσει στο λουτρό - για να τραβήξει το βλέμμα. Με συμμετοχή σε τέτοιου χαμηλού λέβελ σαχλαμάρες, πάντως, το μέλλον της δεν προβλέπεται ευοίωνο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon

Iron Lawyer

του gaRis (@takisgaris)

Δε κατάλαβα δηλαδή, ΩΣ ΠΟΤΕ θα κουβαλάω τη ρετσινιά του κριτικού που τετόλμησε να βαθιμολογήσει το Wedding Crashers με 7.5/10; Αφού με έφκιασε ρε παιδί, με βρήκε στην κατάλληλη εποχή της ψυχικής μου ωορρηξίας και νετάρισα. Θα μου πεις, μα καλά, μιλάμε για τον David Dobkin, τον σαχλαμαρίστα των Shanghai Knights και Fred Clauss; Yep, για τον ίδιο λέμε. Δεν κρυβόμαστε τώρα, άξιο απορίας παραμένει, αν και τώρα με τον ερχομό του The Judge, το θεματάκι μου αρχίζει και εξιχνιάζεται ποσώς. Κατ’ αρχάς, δεν είναι κωμωδία. Είναι μια προγραμματισμένη στον πόντο κατασκευή μεταξύ John Grisham δικαστικού δράματος, spin off τύπου «ο Iron Man στα έδρανα» και οικογενειακά μαλλιοτραβήγματα ωσάν August: Osage County στο εντελώς ανδρικό του.

Δικαστής του τίτλου ο Robert Duvall, στριφνός αλλά δίκαιος με τους δυο από τσι τρεις γιούς του (Vincent D’Onofrio - Mark Strong) που τον συντροφεύουν στην πρόσφατη χηρεία του, την επικείμενη συνταξιοδότησή του στην αγροτική Ιντιάνα αλλά και τα προβλήματα υγείας του (που τους κρατά κρυφά) μα κυριότερα τα μπλεξίματα με το νόμο καθώς θα βρεθεί κατηγορούμενος για φόνο καταδικασμένου από τον ίδιο παλιότερα εγκληματία γεγονός όμως που δε θυμάται λόγω στιγμιαίας απώλειας μνήμης. Εκεί καταφθάνει ο σουξουμουξιάδης μεγαλο-απαλλαγέας ενόχων του Chicago Robert Downey Jr για να τον σώσει από τη φυλακή. Ο Δικαστής που δεν του έχει αδυναμία, ειδικότερα από τότε (παλιά) που ο Downey εγκατέλειψε την οικογενειακή εστία για να κάνει έναν πλέον υπό διάλυση γάμο, μπορεί και να μη θέλει να σωθεί, αφού, κωθώνι ο νεκρός αλλά αν φταίει πρέπει να πληρώσει. Έστω κι αν του μένουν λίγοι μήνες ζωής από τον καρκίνο.

Για τα με, ο Duvall όπως κι ο χαμένος χρόνια Gene Hackman, ό,τι κι αν παίξει θα τον καμάρωνα. Όσο για τον RDJ, κάπου μεταξύ Sherlock Holmes 3 και Μαρβελίτιδας, τολμά δραματικά ξανά μετά το αποτυχημένο The Soloist (2009) και είναι ξανά τυπάρας, ποζεράς και ατακαδόρος, όπως δηλαδή τον αγαπήσαμε. Το σενάριο του Nick Shenk (Grand Torino-πιάσε το υπονοούμενο) είναι μερακλίδικο, προορισμένο για μεσημεριανάδικο (γυναικείο κυρίως) κοινό, τίγκα στο κλισέ, ενώ δε λείπει και η άγρια ομορφιά του RDJ να καθαρίζει το σύσκατο του ταλαίπωρου πατέρα, όπου λυγάς σα λυγαριά. Κατήγορος ολκής ο φάτσας Billy Bob Thornton και παλιό αμόρε του Downey - νυν ιδιοκτήτρια μπαρ η Vera Farmiga που σαγηνεύει, όσο και η barely legal θυγατέρα της τον τυπάρα μας που κανείς δεν αμφιβάλει ότι στο τέλος θα τα φέρει βόλτα και θα κάνει γερές εισπράξεις, καθότι και συμπαραγωγός, στο οικογενειακό αυτό πρότζεκτ μετά της συζύγου Suzan, που περιμένει (παιδί) και έσωσε κάποτε τον RDJ από την κατρακύλα της ντρόγκας και της παρταλίτιδας.

Για πες: Δύναμη η κινηματογράφηση υπό Janusz Kaminski ενώ η μουσική επένδυση Thomas Newman κραχτό μελό. Και για το τέλος η λύση του αινίγματος: Τότε (Wedding Crashers) ενέδωσα στην μαγική χημεία των Vaughn - Wilson. Τώρα φχαριστήθηκα το πινγκ-πονγκ των δυο Ροβέρτων. Αυτό μου έφθασε-το ίδιο επιθυμώ δι’ υμάς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Οκτωβρίου 2014 από την Village Films