Movies Ltd

του Gianfranco Rosi.

Ρομανική Οδός

του zerVo (@moviesltd)

Αναμφισβήτητα αποτελεί επίτευγμα από μόνο του το γεγονός, πως στην 70χρονη πορεία ενός εκ των σημαντικότερων κινηματογραφικών θεσμών της Γηραιάς Ηπείρου, του λαμπρού φεστιβάλ Βενετίας, το κορυφαίο βραβείο να αποσπάσει ένα ντοκιμαντέρ. Φιλμικό είδος που γνωρίζει (στην Δύση κυρίως) τεράστια άνθηση, δείχνοντας στις μέρες μας το μόνο με τόσο σημαντική εξέλιξη. Η έκπληξη μάλιστα μεγαλώνει στο άκουσμα του γεγονότος πως η τεκμηρίωση δεν φέρει την υπογραφή κάποιου σπουδαίου και φημισμένου κινηματογραφιστή, μα ενός άσημου πέρα από τα στενά όρια της πατρίδας του Ιταλιάνου, που με το κατόρθωμα του εξύψωσε το λαβωμένο - είναι η αλήθεια - σοβινιστικό συναίσθημα των γειτόνων. Μακάρι το τιμημένο του πόνημα, στην θεματική του να διέθετε περιεχόμενο που να νοιάζει και το πέραν της Ιταλίας σινεφίλ κοινό...

Αρκτικόλεξο είναι το GRA, που βγαίνει από τα αρχικά της Grande Raccordo Anulare, της περιφερειακής οδού που περιβάλλει την Αιώνια Πόλη σε μήκος 65 χιλιομέτρων, έργο που από το 1970 όταν και ολοκληρώθηκε, εξυπηρετεί τις ανάγκες εκατομμυρίων οχημάτων ετησίως. Στις παρυφές του οδικού δακτυλιδιού, που τις περισσότερες ώρες της ημέρας σφύζει από ακινησία, καθώς τα αμάξια ανεβάζουν θερμοκρασίες μποτιλιαρισμένα στην αναμονή, ζουν και διαβιώνουν άνθρωποι, πολίτες, μέλη που συνθέτουν την τοπική κοινωνία.

Πολυσυλλεκτικό το παζλ που μορφοποιείται δίπλα στην ρωμανική άσφαλτο. Ο τραυματιοφορέας του ΕΚΑΒ που τακτικά μαζεύει βαριά τραυματίες από το οδόστρωμα. Ο βοτανολόγος που περιθάλπει τα άρρωστα, κτυπημένα από το μανιασμένο σαράκι φοινικόδεντρα. Οι στριπτιτζούδες που περιμένουν εναγωνίοως το κοινό τους στα κακόφημα νάιτ κλαμπς της εθνικής και οι ξεπεσμένες πουτάνες που κάνουν κρα για έναν πελάτη, φοβισμένες μην τυχόν και τις τσακώσουν οι καραμπινιέροι. Ο ντεκαντάνς αριστοκράτηςπου δεν αλλάζει ουδέποτε τις κλασάτες συνήθειες του, ο κομπάρσος της φωτονοβέλας που κοκορεύεται στην θωριά της μουτσούνας του στο περιοδικό, ο ανήμπορος γέρος που κρύβεται πίσω από την μπαλκονόπορτα του θεόρατου μπλοκ, παρατηρώντας τις ζωές των άλλων.

Ζωές των άλλων που η κάμερα του Gianfranco Rosi άλλοτε στημένη ακίνητη κι άλλοτε ανά χείρας παρακολουθεί και εξ αποστάσεως, αλλά και κοντύτερα, επιζητώντας από το μουντό αυτό κολάζ, να γεννήσει μια αλληγορική αλληλουχία ενός κόσμου που πνίγεται από τον λώρο (εδώ τεχνηέντως ο αυτοκινητόδρομος) που ο ίδιος τεχνοκρατικά δημιούργησε.

Για πες: Κακά τα ψέματα όμως, με τόσα ντοκιμαντέρ στην γειτονιά να παίζουν σε εντάσεις και σασπένς εφάμιλλα των πιο καλογραμμένων θρίλερς, το Sacro GRA στέκεται σαν το χαμηλόφωνο arthouse αδελφάκι τους, που στέκει παραδίπλα σαν φτωχός συγγενής. Έστω και εστεμμένος. Γιατί εξίσου σημαντικό θεσμό κέρδισε φερειπείν και και το προ δεκαετίας ντόκου Fahrenheit 911, που το βλέπεις και το ξαναβλέπεις με την ίδια φρεσκάδα κάθε φορά, σε αντίθεση με εδώ που νιώθεις από το δεκάλεπτο κιόλας καταπιεσμένος, νιώθοντας ένα αόρατο χέρι να σε πουσάρει (επιτηδευμένα κι αυτό είναι το σημαντικό) στην κατάθλιψη και τον φόβο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Απριλίου 2014 από την Strada

του Spike Lee. Με τους Josh Brolin, Elizabeth Olsen, Sharlto Copley, Samuel L. Jackson, Michael Imperioli, James Ransone

Ε, αχρείαστο...

του zerVo (@moviesltd)

Ακόμη δεν έχω κάνει συγκεκριμένους τους λόγους της ύπαρξης του. Καλά καλά δεν έχουν συμπληρωθεί δέκα χρόνια από την στιγμή που ο ξεμαλλιασμένος Κορεάτης βγήκε παγανιά με ένα σφυρί στο χέρι, αναζητώντας - συντετριμμένος από τις απορίες που φισκάρουν το μυαλό του - να κάνει πράξη το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, μέχρι που έπεσε κι ο ίδιος στην παγίδα του revenge και νάσου το Χόλιγουντ τον ντύνει γιάπη, τον ψηλώνει, τον μπρατσώνει και τον στέλνει στο πανί, να πει το ίδιο ακριβώς ποίημα στα αγγλικά αυτή τη φορά. Αφού έτσι κι αλλιώς έχει αποδειχτεί ιστορικά, πως όσο καλές κι αν είναι αυτού του επιπέδου οι διασκευές, θα καταλήξουν σε φιάσκο - επί του παρόντος μπάτζετ 30, έσοδα ούτε 5 εκατομμύρια - τι ταλαιπωρούν τόσο κόσμο με αχρείαστες νέες βερσιόν?

Από τους πλέον ασυμπαθείς εκπροσώπους της φράξιας των διαφημιστών της Νέας Υόρκης, ο πομπώδης, αλαζόνας και υπερφίαλος Τζο Ντουσέτ, χάρη στην εριστική του συμπεριφορά θα οδηγήσει μια σχεδόν κλεισμένη συμφωνία στην αποτυχία. Τρεκλίζοντας από το ποτό, εκεί που συνήθως ξεσπά την αδυναμία του, στα σκοτεινά σοκάκια της μεγαλούπολης, θα πάρει στο κατόπι μια μυστηριώδη Ασιάτισσα, φιλοδοξώντας να περάσει μαζί της μια νύχτα πάθους. Ατυχώς γι αυτόν, το ξημέρωμα θα τον βρει θολωμένο, ζαλισμένο και σε κατάσταση απόγνωσης, εγκλωβισμένο σε ένα δωμάτιο, από όπου δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα διαφυγής. Η χρονιά είναι 1993. Από την τρύπα, που δεν γνωρίζει ούτε ποιος τον έκλεισε, ούτε το κίνητρο του, θα ελευθερωθεί είκοσι χρόνια μετά...

Τίποτα όμως δεν είναι το ίδιο πια. Εκείνος δεν είναι απλώς ένα μηδενικό που ξεκινάει από την αρχή, αλλά ένας εξαφανισμένος δολοφόνος κατά τις Αρχές, υπεύθυνος για τον στυγερό θάνατο της συζύγου του. Οπλισμένος με ασίγαστο πάθος να βρει την άκρη του νήματος και να εντοπίσει εκείνους που του έστησαν αυτή την μοιραία παγίδα, ο Τζο θα αναζητήσει συνάμα τα ίχνη της ενήλικης πλέον κόρης του, που ο άγνωστος δεσμώτης του κρατά αιχμάλωτη, παίζοντας ξανά μαζί του το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού.

Χάρη στην δαιδαλώδη του σεναριακή υφή, με τις συνεχείς ανατροπές και το σασπένς που διατηρείται αναλλοίωτο μέχρι το εξιλεωτικό (?) φινάλε, το αρχικό Oldboy, δεύτερος τόμος της τριλογίας της εκδίκησης από τον μετρ Wook, στιγμάτισε με την παρουσία του μια ολόκληρη δεκαετία, δίνοντας την ώθηση που αρμόζει στον απωανατολίτικο, μπρουτάλ στην όψη και περιθωριακό σινεμά. Πάνω ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι που έκτισε ο Κορεάτης, κινείται και η διασκευή του Spike Lee, σκηνοθέτη σημαντικού μεν για την σύγχρονη αφροαμερικάνικη κουλτούρα, αδόκιμου παντελώς όμως πάνω στο είδος, που ουσιαστικά πέραν των τεχνολογικών εκμοντερνισμών, δεν περνά και τίποτα αξιόλογο καινούργιο στην δική του εκδοχή.

Η βία παίζει τον κυρίαρχο ρόλο καθώς η ίντριγκα ξεδιπλώνεται, προσφέροντας ίσως και την πιο δυνατή σκηνή του σίκουελ, στα έγκατα της καλοπληρωμένης υπηρεσίας φυλακών, εκεί που ο σωφρονισμένος τα βάζει με μια ολάκερη στρατιά καρατέκα και βγαίνει (σχεδόν) αλώβητος, έχοντας μοναδικό του όπλο το θάρρος του κι ένα σφυρί. Δεν μπορώ να πω αν η επιλογή του Josh Brolin για τον ρόλο υπήρξε εντέλει θετική ή αρνητική, σίγουρα πάντως είναι μέτρια καθοδηγούμενη και δίχως την απαιτούμενη φρεσκάδα, που θα τον ταίριαζε καλύτερα χημικά με την χυμώδη πιτσιρίκα Elizabeth Olsen, που σίγουρα το παλεύει αλλά δεν... Όπως τεράστιο είναι και το Χ που μπαίνει πάνω στην ανεκδοτική φιγούρα του κακού της υπόθεσης (όχι αυτός δεν είναι ο χαρακτήρας του Sam Jackson, που πάνω στην γνωστή του μανιέρα προκαλεί θεμιτά το γέλιο) που τον υποδύεται ο Sharlto Copley, σε μια ασόβαρη αναπαράσταση του πολύ πιο φοβιστικού evil του αρχικού επεισοδίου.

Για πες: Κόντρες του Ασιανού εμπνευσμένου τότε με το τωρινό δυτικό αντίγραφο, που ισχύουν από την πρώτη κιόλας σεκάνς και καλά κρατούν μέχρι τέλους, ρίχνοντας πανεύκολα στο καναβάτσο την κόπια, παρότι δεν μπορεί κανείς να πει πως η προσπάθεια της δεν υπήρξε φιλότιμη. Θρύλοι - ζωντανοί, άλλωστε το ορίτζιναλ ακόμη δεν έχει στεγνώσει ούτε έχει ξεθωριάσει στην σκέψη των σινεφίλ - σαν τον Oldboy δεν πρέπει να αγγίζονται, ούτε να αναπαράγονται σε νέες φόρμες. Προσθέτοντας έτσι ένα ακόμη ερώτημα στα ήδη δύο υπάρχοντα - γιατί φυλακίστηκε ο Τζόζεφ?, γιατί απελευθερώθηκε ο Τζόζεφ? - γιατί αντιγράφηκε εντέλει ο "Τζόζεφ"?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2014 από την Feelgood

του Tom Gormican. Με τους Zac Efron, Miles Teller, Michael B. Jordan, Imogen Poots, Mackenzie Davis, Jessica Lucas, Addison Timlin, Emily Meade

Λοιποοόν...

του zerVo (@moviesltd)

Και ποια ακριβώς είναι αυτή η δύσκολη και άβολη στιγμή? Εκείνη που όχι μονάχα σκάει σαν βόμβα μέσα σου, η διαπίστωση πως πρέπει πλέον να σοβαρευτείς, να νοικοκυρευτείς, να ανοίξεις σπιτικό και να παρατήσεις επιτέλους την ρέμπελη ζωή του εργένη, να ξεχάσεις τις ολονύχτιες βόλτες με τους κολλητούς και να διαγράψεις την ατζέντα με τα τηλέφωνα των δυνητικών ερωμένων, μα που αντιλαμβάνεσαι πως αυτή σου η (επόμενη) κίνηση είναι και επιβεβλημένη και υποχρεωτική, αλλά το κυριότερο σου αρέσει και την ονειρεύεσαι! Τρόμος? Ε, όχι δα, ειδικά αν έχεις φτάσει στα τριάντα, από δουλίτσα κι έσοδα είσαι βολεμένος, το κορίτσι της ζωής σου κάνει την καρδιά σου και τρεμοπαίζει, ε και μάλλον έχεις βαρεθεί να σε βρίσκει το χάραμα στους δρόμους, αναζητώντας την γκράντε μπελέτσα σου...

Φόβος κι αγωνία γεμίζει το μυαλό του τριαντάρη, πετυχημένου σχεδιαστή εξώφυλλων μπεστ σέλλερς Τζέισον, κάθε φορά που η αγαπημένη του προσπαθεί να τον πείσει να κάνουν το βήμα παραπάνω στην σχέση τους. Συνήθης κατάληξη? Ο χωρισμός! Μέχρι την στιγμή που σε μια από τις συνήθεις εξόδους του σε παμπ του Μανχάταν, θα γνωρίσει την όμορφη Έλι, θα περάσει μαζί της μια νύχτα γεμάτη πάθος, από παρανόηση όμως περνώντας την για ιερόδουλη, θα εξαφανιστεί από δίπλα της για να γλυτώσει. Που να φανταστεί ο φουκαράς, πως εκείνη είναι η συγγραφέας, του βιβλίου που τόσο καιρό σχεδίαζε με το γνώριμο πιασάρικο στυλ του, την μόστρα...

Ο Τζέισον όμως δεν είναι ο μόνος που αντιμετωπίζει συναισθηματικά ζόρια, αφού τόσο το φιλαράκι και συνάδελφος του ο Ντάνιελ, ούτε εκείνος έχει βρει την μορφονιά που θα κάνει τα φυλλοκάρδια του να σκιρτήσουν, ενώ ο τρίτος κομπανιέρος, ο γιατρός Μάικυ, περνά τις δικές τους μαύρες μέρες, καθώς η γυναίκα του, μόλις του ζήτησε να χωρίσουν. Από την μια οι τρεις φίλοι επ ουδενί δεν θέλουν να χαλάσει το διασκεδαστικό τους τρίγωνο, από την άλλη όμως αντιλαμβάνονται πως αργά ή γρήγορα, η ώρα την ευθύνης πλησιάζει. Λοιποοοοόν...

Με αυτό το "Λοιπόν" που έχουν ως αφετηρία όλες οι σοβαρές κουβέντες, που στο βάθος τους δείχνουν στεφάνια και ρύζια, ο πρωτοεμφανιζόμενος Tom Gormican, στήνει μια ευχάριστη rom com, μοντέρνας αισθητικής, από εκείνες τις σύγχρονες, έξυπνες, ατακαδόρικες και ενίοτε για το στιγμιαίο γέλιο εξωφρενικές, τυλίγοντας την με την γοητεία της Sex and The City Νέας Υόρκης και σερβίροντας την στα νεανικά κατά βάση κοινά, που βρίσκουν ενδιαφέρον στον ευχάριστο Εφιάλτη που βιώνει ο κάθε μπάτσελορ. Υπάρχει τέμπο, υπάρχει παλμός, υπάρχουν ανατροπές στην εξέλιξη, αλλά όπως συμβαίνει σε όλες τις παρόμοιες περιπτώσεις, υπάρχει και το χολιγουντιανό Happily Ever After, που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για να περιμένεις στο φινάλε κάτι αντισυμβατικό. Συνεπώς ούτε το That Awkward Moment κάνει την διαφορά, όχι δηλαδή πως περίμενε και κανείς από την μισοανεξάρτητη αυτή παραγωγή κάτι τέτοιο.

Για πες: Το φιλμ πάντως σάρωσε τα βραβεία...MTV, ειδικότερα στην κατηγορία καλύτερης ανδρικής ερμηνείας δίχως φανελάκι, εκεί που μάλλον ο ζεν πρεμιέ Zac Efron έπαιζε δίχως αντίπαλο, χάρη στις πολλαπλές του ημιγυμνούλες στιγμές. Ο (όχι και τόσο) μικρός έχει δυνατότητες για να πετύχει κάτι καλύτερο στην καριέρα του και πρέπει κάποια στιγμή να σοβαρέψει - όπως κι ο εδώ ρόλος του δηλαδή - για να το επιτύχει. Το αυτό ισχύει και για τον χαμηλότερου διαμετρήματος Miles Teller, όχι όμως και για τον έγχρωμο της ομήγυρης Michael B. Jordan που εύκολα με έχει πείσει για το πανύψηλο του τάλαντου του κι εδώ απλώς παίζει την γαρνιτούρα. Για το κουκλίνο Λονδρεζάκι του καστ, την δεσποινίδα Poots τα έχω ματαπεί, είναι ζήτημα χρόνου να εξελιχθεί σε αστέρι πρώτης γραμμής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2014 από την Village

του zerVo (@moviesltd)

Σαν να ανοίγεις να διαβάσεις νουβέλα κόμικ, αθυρόστομη, φουλ στις βρισιές και τις παραβατικές συμπεριφορές από όλους τους χαρακτήρες που συμμετέχουν στην ίντριγκα, βουτηγμένη στην μαρινάδα της βρετανικής υποκοσμικής επιθετικής κοινωνικότητας, του πανκ, του χούλιγκαν, του This Is England. Υπάρχει κοινό που αυτού του είδους την κινηματογραφική έκφραση την γουστάρει, σπαρταράει στο κάθισμα του με αυτό το αναρχοαυτόνομο σλάπστικ, θεωρώντας έργα σαν το Sexy Beast και το The Guard ως ξεχωριστά στην φιλμοθήκη του. O Dom Hemingway επί του παρόντος όμως, το παρατραβά τόσο πολύ το σκοινί, που την στάμπα του favourite δεν πρόκειται να την αποσπάσει ποτέ από τον θεατή του...

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια από τα νιάτα του ξόδεψε στην φυλακή ο Ντομ, επιμένωντας να κρατήσει το στόμα του κλειστό και να μην καρφώσει τον εγκέφαλο της ληστείας που συμμετείχε. Τώρα πια ελεύθερος και δίχως να έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, θα επισκεφτεί τον βαρόνο του υποκόσμου Κύριο Φοντέν, ζητώντας του τα ανταλλάγματα που δικαιούται επειδή τόσο καιρό τήρησε την Ομερτά. Έστω κι αν η συμπεριφορά του δεν ήταν η ενδεδειγμένη, ούτε και ο σεβασμός που επέδειξε στον Νονό ο απαιτούμενος, το παραδάκι θα πέσει και με το παραπάνω, χάρη σε μια αναπάντεχη στιγμή αναποδιάς, θα αλλάξει όμως χέρια και θα καταλήξει στην ποδιά Ρουμάνας βιζιτούς, που φυσικά με τις λίρες αγκαλιά θα γίνει καπνός!

Και τώρα τι κάνουμε άφραγκοι Μίστερ Χέμινγουέι? Επιστρέφεις στην παλιά ζωή, στην παρανομία και την λωποδυσιά, με τα χρηματοκιβώτια να αναμένουν πως και πως το μαγικό σου άγγιγμα για να απασφαλίσουν και το ακριβό τους περιεχόμενο να γίνει δικό σου? Ή αλλάζεις κοστούμι, ντύνεσαι εκείνο του καλού γονιού, ψάχνεις να βρεις την χαμένη σου κόρη, που δεν θέλει ούτε καλημέρα να σου πει, μα η παρουσία της και μόνο μπορεί να εγγυηθεί την απαρχή μιας ενάρετης και ασφαλούς ζωής? Από τις πρώτες κιόλας στιγμές αυτού του αφιερώματος στην ματαιόδοξη πορεία του αποβράσματος με το θρυλικό διανοουμενίστικο επώνυμο, καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν πρόκειται να μείνει στην θέση του την επόμενη μιάμιση ώρα. Με την γκροτέσκα του διαγωγή, ο γενειοφόρος αλητάμπουρας, πνιγμένος στην κόκα και στο αλκοόλ θα τα κάνει όλα γης μαδιάμ.

Το όχι και τόσο ισορροπημένο σενάριο του Richard Shepard (του φιλόδοξου The Matador και του άθλιου The Hunting Party) θα προσθέσει μια ζαχαρωμένη υποιστορία, μέσα από την παρουσία του σκουράκου εγγονού και της αδικοχαμένης γυναικούλας του, προκειμένου να επιτύχει μια λιγότερο θορυβώδη έξοδο. Εύπεπτη ναι, συμφωνώ, συγκινησιακή, όχι όμως και graphic novelίστικη όπως διέταζε τα μέχρι ώρας ύφος, ε?

Για πες: Για όποιον έχει κατά νου τον σούπερ ζεν πρεμιέ Jude Law, του Ripley, του Gattaca, του The Holiday έστω, ας προετοιμαστεί για μια ολική ανατροπή στην εικόνα του Εγγλέζου. Μουστακαλής, με τεράστιους κροτάφους, φαβοριτάκιας, άξεστος, με περπατησιά τραμπούκου ο Λονδρέζος παλεύει να κοπιάρει κάτι από τον Bronson του Tom Hardy. Χέυ Τζουντ, άστο, καλή η προσπάθεια, αλλά δεν σου πηγαίνει ούτε για πλάκα.

Ήταν Μάιος του 2011, όταν ο Michel Hazanavicius και η γοητευτική Berenice Bejo γνώρισαν την αποθέωση κατά την διάρκεια του κινηματογραφικού φεστιβάλ των Καννών, εκείνος από την θέση του ντιρέκτορα κι εκείνη ως η βασική πρωταγωνίστρια του ασπρόμαυρου και τόσο νοσταλγικά σαρωτικού The Artist. τρία χρόνια μετά το ζευγάρι - και στην ζωή - επιστρέφει στον τόπο του θριάμβου, με την ταινία The Search, που θα συμμετάσχει στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του θεσμού. Πρόκειται ουσιαστικά για μια εκμοντερνισμένη διασκευή της ομώνυμης ταινίας από το 1948 του Fred Zinnemann με τον Montgomery Clift, που αναφερόταν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τώρα έχει προσαρμοστεί σεναριακά να λάβει χώρα στην φλογισμένη γωνιά της Τσετσενίας, εκεί που μια απεσταλμένη μη κυβερνητικής οργάνωσης γυναίκα, θα αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση με ένα ανήλικο αγόρι, που οι γονείς του είναι αιχμάλωτοι σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Το καινούργιο αυτό πόνημα του Hazanavicius γυρίστηκε κάτω από πλήρως μυστικές συνθήκες δίχως κανείς να γνωρίζει το παραμικρό στην ανατολική Ευρώπη, με συνέπεια ελάχιστες λεπτομέρειες να έχουν γίνει γνωστές γύρω από την ύπαρξη του. Δεδομένο πάντως είναι πως έναν από τους βασικούς υποστηρικτικούς ρόλους κρατά η σπουδαία Annette Bening.

Παρότι το πρώτο όνομα που είχε ακουστεί ως φαβορί για να κερδίσει τον ρόλο ήταν η Natalie Portman, εντούτοις χάρη στην τεράστια υποκριτική της δυναμική η Γαλλίδα Marion Cotillard ήταν εκείνη που έκοψε το νήμα στην κούρσα της διεκδίκησης του χρίσματος για να υποδυθεί την Λαίδη Μάκμπεθ (Macbeth) στην πιο πρόσφατη κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου θεατρικού του Shakespeare. Την οποία σκηνοθετεί αυτή την φορά ένας Αυστραλός Justin Kurzel (The Turning, The Showtown Murders) σε σενάριο του Todd Louiso (Hello i Must Be Going). Αν και ελάχιστοι δεν γνωρίζουν την πολυειπωμένη ιστορία, πρόκειται για την αφήγηση της πορείας της υπέρ το δέον φιλόδοξης συζύγου του Σκοτσέζου στρατηγού, που θα τον πείσει να ξεσηκώσει παντιέρα ενάντια στον ήδη υπάρχοντα Μονάρχη για να διεκδικήσει εκείνος τον θρόνο.

Το έτερο θετικό ερμηνευτικό στοιχείο του κλασσικού έργου που αναμένεται στις αίθουσες μέσα στο 2015 είναι πως τον ρόλο του τζένεραλ κρατά ο εξίσου δυνατός Michael Fassbender, ενώ σε περιφερειακούς ρόλους εμφανίζονται οι Elizabeth Debicki, Jack Raynor, David Thewlis, Paddy Considine και Sean Harris.

Το Μπλε Δωμάτιο... Τον πηγαίνει πολύ ως καλλιτέχνη τον πολυπράγμονα Γάλλο Matthieu Amalric, το φεστιβάλ των Καννών. Ήταν 2010 όταν την δική του ταινία με τον τίτλο Burlesque ο θεσμός την δέχτηκε στο διαγωνιστικό να πάρει μέρος στην κούρσα για τον Χρυσό Φοίνικα, φεύγοντας μάλιστα απέσπασε και το βραβείο σκηνοθεσίας, αλλά κι εκείνο της FIPRESCI. Φέτος ο Φραντσέζος θα βρεθεί και πάλι στην Κρουαζέτ με πόνημα του, υποβιβασμένος κατά μία κατηγορία όμως αφού η νέα του ταινία με τον τίτλο La Chambre Bleue θα πάρει μέρος στο περιφερειακό πρόγραμμα του Un Certain Regard. Υποσχόμενο αμέτρητες πιπεράτες εικόνες το φιλμ περιστρέφει την ιστορία του γύρω από το ζευγάρι του γυναικά Τονί και της παθιασμένης Αντρέ που θα συναντηθούν ερωτικά οκτώ φορές στο παθιασμένο δωμάτιο του ξενοδοχείου Des Voyageurs. Το τελευταίο απόγευμα τους μαζί, για εκείνον θα είναι όπως τα προηγούμενα, συνηθισμένο, για εκείνη όμως θα ορίσει την απαρχή της φονικής της πορείας, από την οποία δεν πρόκειται να διαφύγει κανείς. Ούτε ο αγαπημένος της. Το έργο που βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Georges Simenon, αναμένεται να κάνει την εμφάνιση του στην πατρίδα του - φυσικά - στις 16 Μαΐου.

Και πάλι ο Amalric κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο για τον εαυτό του, δίνοντας την μορφή της απρόβλεπτης ερωμένης του στην κούκλα Lea Drucker, ενώ εκείνον της απατημένης συζύγου στην Stephanie Cleau.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Η έκρηξη των αγανακτισμένων! Το όνομα του Sergei Loznitsa έγινε διεθνώς γνωστό, από την συμμετοχή του δύο φορές στο διαγωνιστικό κομμάτι του κινηματογραφικού φεστιβάλ των Καννών, τόσο με το My Joy to 2010, μα κυρίως με το συγκλονιστικό In The Fog το 2012, που του χάρισε και το Βραβείο FIPRESCI του θεσμού. Φέτος ο Ρώσος επιστρέφει στην δράση - αλλά και στην Κρουαζέτ, που επέλεξε το πόνημα του στα Special Screenings - με το ντοκιμαντέρ Maidan που γυρίστηκε κατά την διάρκεια των πολυπληθών συλλαλητηρίων των Ουκρανών πολιτών στην πρωτεύουσα της χώρας Κίεβο. Στην πλατεία Μαιντάν, χιλιάδες αγανακτισμένων πολιτών, διαδήλωσαν τον περασμένο Νοέμβρη ενάντια στην αντιδημοκρατική πολιτική του Προέδρου Γιανουκόβιτς, που είχε σαν αποτέλεσμα την αποπομπή του από το αξίωμα τον περασμένο Μάρτη. Έκτοτε βεβαίως η χώρα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την γείτονα Ρωσία, που εκμεταλλεύτηκε την πολιτική αστάθεια στα δυτικά της σύνορα, για να προσαρτήσει μια ολόκληρη χερσόνησο στην επικράτεια της. 

Οι αντιδράσεις των Ουκρανών, αποτυπώθηκαν στην κάμερα του σημαντικού κινηματογραφιστή, όπως αποκαλύπτει και το τρέιλερ, σε μια ενδιαφέρουσα τεκμηρίωση, που αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους αμέσως μετά την πρώτη παρουσίαση της στα πλαίσια του διεθνούς Γαλλικού φεστιβάλ.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...