Movies Ltd

Το 12 είναι ο τυχερός μου αριθμός. Έχω γεννηθεί 12/12, ανήμερα του Αγ. Σπυριδώνου. Είναι γνωστός και ως ο αριθμός της τελειότητας (από εμέ αυτό πέρασε και διόλου δεν ακούμπησε). Και κάπου εδωνά, το τέρμα του δρόμου, το κλείσιμο του κύκλου, το τέλος εποχής μου στον Κάναδα. Που συμπέφτει μένα TIFF23, χαμηλών πτήσεων, σεμνό και ταπεινό, εξαπανάγκης. Βλέπεις, τα αμερικανικά Σωματεία Ηθοποιών (SAG) και Σεναριογράφων (WGA), μπαίνοντας αδιαπραγμάτευτα στον πέμπτο μήνα των απεργιακών τους κινητοποιήσεων, έχουν πλήξει το Τορόντο πιότερο απόλα τα χινοπωρινά φεστιβάλια (Βενετία, Telluride, NYFF), εξαπόψεως αδυναμίας προσέλευσης ταλέντου που μεταφράζεται σε σημαντικά πεσμένη σημοσιότητα. Διόλου τυχαίο, ο τηλεπικοινωνιακός κολοσσός Bell (στρατηγικός σπόνσορας από τα 1995, με μερίδιο συνεισφοράς στα έσοδα του TIFF περί το 28% του κορβανά) ανακοίνωσε ήδη τη διακοπή cineργασίας, προμηνύοντας περίοδο ισχνών αγελάδων για το πλέον πολυσχιδές φεστιβάλι του πλανήτη.

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Πρέπει νάμανε εφηβαίος δεκατριάρης. Κοντεψιά Χριστούγεννα 1985. Ακούω Πετρίδη από τις 4 στις 5. Το μίξτέηπ έτοιμο πάντα για μαγνητοφώνηση. Στα πικάπ ο Sting (από το ντέμπουτο σόλο άλμπουμ του The Dream of the Blue Turtles) να ψέλνει ελεγειακά τους στίχοι «How can I save my little boy from Oppenheimer's deadly toy?». Είναι το ανατριχιαστικό Russians (ή «Ρούσιανς» όπως το πρόφερε ο ανεπανάληπτος μέντορας Γιάννης, που τόκοψε πριν το τέλος οδηγώντας με να πατήσω εσπευσμένα το κόκκινο κουμπί του stop). Πριχού το Τσερνομπίλ, την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου, τη διάλυση της ΕΣΣΔ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.

Το Oppenheimer, ένα ακόμη ιδιοσυγκρασιακό Nolanικό έπος, εικονογραφεί με φουλ ένταση και αρκετή συμπόνοια, το ταξίδι του Julius Robert Oppenheimer (1904-1967), καθηγηταρά πανεπιστημιακού φυσικού και πατέρα της ατομικής βόμβας που έπληξε Χιροσίμα (06/08/1945) και Ναγκασάκι (09/08/1945) στην Ιαπωνία, κατ ουσίαν τερματίζοντας με τον πλέον φρικώδη τρόπο τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ταινία εκκινείται υπενθυμίζοντας τον μύθο του Προμηθέα (εξού και ο παραλληλισμός με το βραβευμένο με Pulitzer βιβλίο όπου βασίστηκε, το American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer), επιθυμώντας να εναγκαλιστεί το ιδεώδες της θυσίας, τάχαμου, του Oppie, να διοχετεύσει την ιδιοφυία του σε ένα όπλο ανεπανάληπτης μαζικής καταστροφής. 

Και μπορώ άνετα να πάω σοροπιαστά το πράμα, καθότι και οι πέτρες γιγνώσκουν πως ο Chris Nolan είναι παιχταράς και τοτέμ για μια πλειάδα σινεφίλων που λάτρεψαν τον Batman εξαιτίας του και βαρέσανε μπιέλα με τα δαιδαλώδη Inception, Interstellar και την τελευταία μπαρούφα το Tenet. Γνωστά τοις άπασι επίσης τα τρικάκια με τις μπομπάστικ μουσικές υποκρούσεις (Zimmer εγγύηση), την κατακερματισμένη δράση και την κούρσα προς την τελική ενοποίηση χωροχρόνου για μέγιστο εφφέ. Όντως, τόσο η (δίχως κρουστά) εφιαλτική μουσική του οσκαροστεφανωμένου Ludwig Göransson (Black Panther, 2019) όσο και η στιλπνά σκονισμένη φωτογραφία του Hoyte Van Hoytema (υποψήφιος για την καλύτερη δουλειά ως σήμερα του Νόλαν, Dunkirk, 2017) cineπικουρούν μια IMAX 70mm εμπειρία υπό την υπερσίγουρη μπαγκέτα του δημιουργού ενός αδιανόητα φιλόδοξου σκεπτόμενου μπλοκμπάστερ, ζουμαρισμένου προκλητικά σε αδηφάγες συνομιλίες λάιβ ιστορικής αξίας. 

Τρεις ακριβώς ώρες, η τελευταία μάλλον αχρείαστη, με παγκοσμίου κλάσης επιχρίσματα υπόκωφων, βαθιά ενοχικών εκρήξεων που καταλήγουν σε μια σχεδόν απενοχοποίηση δυο εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητος καθώς το επίκεντρο είναι ο JR ενώ τουναντίον τα άνω των 200.000 αθώα θύματα δεν υπάρχουν πουθενά. Κατά τα λοιπά, άλλο ένα αφάν γκατέ της υποκριτικής με καθηγούμενο τον Cillian Murphy σε ερμηνεία καριέρας, όχι μακράν της Peaky Blinders στρατόσφαιρας, με αμέσως ακόλουθο τον επιτέλους ηθοποιό ξανά Robert Downey Jr (νέμεσις για όσκαρ) και μια παρέλαση από Kenneth Branagh, Gary Oldman, Casey Affleck, Rami Malek για να παραλείψω ακόμη τους άλλους μισούς. Ως είθισται, μέτρια γραμμένοι γυναικείοι ρόλοι, τόσο της συζύγου Oppie (υπερθετική η Emily Blunt) όσο και της ερωμένης (ξοδεμένη σα γυμνό μοντέλο η υπερτάλαντη Florence Pugh). 

Το άρτιστρι του Oppenheimer είναι καθηλωτικό και κραυγάζει σπουδαιότητα που δε δένει οργανικά ούτε ως αίσθηση αμύητου θεατή ούτε πιότερο ταιριάζει με τα ιστορικά κίνητρα που φωτοσκιάζουν τον Οπενχάιμερ καμουφλάροντας την εγκληματική αλήθεια του. Η Universal τα έβγαλε τα ξόδια στο πολύ άνετο ($700M και ακόμη τρέχει παγκοσμίως), μολαταύτα εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Nolan έχει ένα αριστούργημα κάπου μέσα του που ακόμη ψάχνει έξοδο μέσα στο δαίδαλο της ανοικονόμητης αισθησιαρχίας του.

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Η Ελλάδα καίγεται από το φονικό 45άρι του καύσωνα και οι βορειοαμερικάνοι (διατελώ πάντοτε γκονταρικός, ο ορθόδοξος) ξεσαλώνουν με… Barbenheimer (Barbie + Oppenheimer) τουτέστιν η στο καπάκι παρακολούθηση των δύο εκ της μπλοκμπαστερικής τριπλέτας του φετινού καλοκαιριού (μαζί με το MI7 του Tom Cruise). Και νάσου σέλφιζ οι Greta Gerwig – Margot Robbie (Team Barbie) με τικέτα του νέου έπους δια χειρός Chris Nolan, από σιμά κι ο πιστός στη μαγεία του σινεμά (αλλά ψιλο-αρνητής της πρόσφατης απεργίας της SAG-AFTRA) Tom με τις μεγαλοσακούλες τα ποπκόρν να στηρίζει big studios. 

Με βλέπεις πως σε γυροφέρνω; Υπάρχει λόγος σοβαρός που νοιώθω ολίγον χλιαρός για το όλο εγχείρημα. Τη σήμερον ημέρα ναούμ, όπου (σχεδόν) τίποτα δε μένει κρυφό υπό του νεφελώματος των σόσιαλ, όπου κυρίως δικάζονται οι προθέσεις, καλλιτεχνικές, εμπορικές κι ότι άλλο θες βάνε, έρχεται η Barbie, η δισεκατομμυρίων αντιτύπων κούκλα της Mattel, γεννηθείσα στα 1959, να αναβαπτισθεί στην κολυμβήθρα του χιπστερικού Σιλωάμ, με τη γραφίδα του power (indie;) couple, Greta Gerwig - Noah Baumbach.

Δεν είναι η πρώτη βολά που ένα τιτανομεγιστοτεράστιο παιγνιδομπράντ επιχειρεί τουτονί το κόλπο γκρόσο. Δες το αξιολογότατο The Lego Movie (2014) όπου το πολυφορεμένο κοστουμάκι «κρίση-ταυτότητας» ήταν το κεντρικό θέμα. Τοιουτοτρόπως, η στερεοτυπική μας Μπάρμπι (η επίσης συμπαραγωγός Margot Robbie), αγαπημένο σύμβολο των μυριάδων παραλλαγών της ιδίας και λατρεμένη από μια στρατιά άλλων τόσων Ken (με πρωτεργάτη τον Ryan Gosling), ξυπνά ένα πρωί στο κουκλόσπιτό της με πλατυποδία, υποψία κυτταρίτιδας και σκέψεις περί θανάτου. Ωιμέ! 

Εγκαταλείπει τσάτρα-πάτρα την Barbieland με παρέα τον εντελώς βήτα Ryan και οδεύει προς το LA προς τα κεντρικά της Mattel αφού πρώτα γνωριστεί με την κατά κόσμο ιδιοκτήτριά της (America Ferrara) για να αναμετρηθεί με τον άπληστο CEO της εταιρείας (Will Ferrell) και το εντελώς πατριαρχικά δομημένο δέλτα σίγμα του. Εντωμεταξύτονε ο Ken αφού σακκουλεφτεί πως οι άντριδοι κυριαρχούν στον πραγματικό κόσμο, ροβολά μονάχος πίσω στην Barbieland και φέρνει το γυναικοκρατούμενο σύστημα τα πάνω - κάτω. Η Barbie όμως δεν θα το αφήσει αυτό να περάσει χωρίς μάχη. 

Η Greta και ξύπνια είναι, σαφώς φεμινίστρια και αποδεδειγμένου κύρους (Ladybird, Little Women) κινηματογραφίστρια είναι. Έχει βγει, προς τιμήν της, δηλώνοντας πως θέλει να υπηρετήσει το μπλοκμπάστερ. Κακό δεν το λες. Εμφανής η προσπάθεια να πατήσει σε δυο βάρκες σε όλα τα επίπεδα. Λάιτ αστεία, ξύπνια αυτο-παρωδία αλλά και φουλ woke κηρύγματα με το ανδρικό φύλο να γίνεται σάκκος του μποξ. Girl Power και Spice Up Your Life άμα λάχει ναούμ. 

Από την άλλη το πρότζεκτ ζέχνει Mattel-ίλας και πως αλλιώς άλλωστε. Ίσως η παλιότερη ιδέα να μπλεχτεί στο πρότζεκτ η προκομμένη η Amy Schumer να είχε κοφτερότερα δόντια. Όσο για τα production values, τεσσαρο - πεντάστερα. Σκηνικά - Κοστούμια - Μέηκαπ βγάνουν μάτι. Ο χιτάκιας Mark Ronson τσαχπινεύεται μουσικά, παρέα με υπερδυναμικές ποπ θεότητες: Dua Lipa, Nicki Minaj και Ice Spice δίνουν ρυθμό ενώ η αρχιταλεντάρα Billie Eilish βάζει πλώρη για δεύτερο όσκαρ (What Was I Made For?). Φωνάρα και το πατριωτάκι ο Ryan Gosling, μακράν η ερμηνεία που επισκιάζει άπαντες, ακολουθούμενος από Ferrara, και (έκπληξη) τoν επίσης Καναδό Michael Cera (Alan). H κούκλα Margot κουβαλά την ταινία άνετα, δίχως στρε(τ)ς. 

Αυτή η Barbie που θα έχει να πει περισσότερα στη δεύτερη (και προσεκτικότερη) θέαση, είναι η καλολαδωμένη με αιθέρια έλαια μηχανή της Mattel, που προσφέρει μια θεμιτή απόδραση και άτσαλα σπατουλαρίσματα κοινωνικής κριτικής, συνδυάζοντας απενοχοποιημένο fun με τις εγνωσμένες ευαισθησίες της Gerwig. Στην αναμέτρηση δε με τον καλοκαιρινό της εισπρακτικό ανταγωνισμό, συνεπικουρούμενη από το πολυπληθές, εξόχως κοριτσίστικο (σικ και λολ) κοινό, θαρρώ πως θα τη μεθύσουμε την πατριαρχία, σίγουρα ναι!

Κάποιος δεν λέει την αλήθεια...

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Κι αν ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϊ ήταν... κυρία;

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί (υπογράφοντας και το σενάριο) ο γεννημένος στις 22 Σεπτεμβρίου του 1977 στη μικρή πόλη Λιλάς της Γαλλίας, Sébastien Marnier. Οι προηγούμενες δύο ταινίες του είναι οι εξής: Irréprochable (Faultless, 2016, χωρίς διανομή στην Ελλάδα) και «Το τελευταίο μάθημα» (L'heure de la sortie, 2018, στην Ελλάδα η ταινία βγήκε στους κινηματογράφους στις 19 Σεπτεμβρίου του 2019).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ Βενετίας, συμμετέχοντας στο επίσημο πρόγραμμα Orizonti Extra, ήταν όμως υποψήφια για βραβείο κοινού στο τμήμα, ενώ διεκδίκησε και το βραβείο Queer Lion. Την πανελλαδική της πρεμιέρα η ταινία την πραγματοποίησε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου τον περασμένο Μάρτιο. Στη Γαλλία, όπου η ταινία βγήκε εμπορικά στις αίθουσες τον περασμένο Οκτώβριο, έκοψε περί τις 140 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Η Στεφάν είναι μια γυναίκα, που δουλεύει σε κονσερβοποιείο αντζούγιας, έχει διάφορες... ερωτικές σχέσεις (μια από τις οποίες με μια γυναίκα, που βρίσκεται στη φυλακή) και τα βγάζει δύσκολα πέρα οικονομικά. Όταν θα βρεθεί κυριολεκτικά στο δρόμο, θα επιδιώξει να γνωρίσει τον πατέρα της, τον Σερζ, ο οποίος παράτησε τη μητέρα της όταν η Στεφάν ήταν μωρό. Ο Σερζ ζει σε μια πολυτελή παραθαλάσσια βίλα, και ήταν ο εύπορος μεγιστάνας εστίασης και ξενοδοχείων στην περιοχή, έως ότου ένα εγκεφαλικό του άφησε σωματικό κουσούρι, και τον δρόμο ανοιχτό για τη φιλόδοξη κόρη του, την Ζορζ, να τον παραμερίσει και να αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης. 

Ο Σερζ θα πιστέψει ότι στο πρόσωπο της Στεφάν βρίσκει έναν έμπιστο σύμμαχο, που θα τον βοηθήσει να παραμείνει ο ηγέτης που συνεχίζει να πιστεύει πως είναι. Θα την καλέσει λοιπόν στη βίλα, όπου η Στεφάν θα γνωρίσει την ετεροθαλή αδελφή της, Ζορζ, τη γυναίκα του Σερζ, τη Λουίζ, η οποία επιδίδεται σε απίστευτες σπατάλες ψωνίζοντας από τηλεμάρκετινγκ, την έφηβη κόρη της Ζορζ, τη Ζαν, που τραβάει φωτογραφίες συνεχώς και την απειλητική υπηρέτρια Ανιές. Όμως, κάποιος λέει ψέματα. Γιατί; Το μυστήριο καλύπτει τα πάντα και το κακό εξαπλώνεται...

Η άποψή μας: Ο Sébastien Marnier φαίνεται ενδιαφέρουσα περίπτωση δημιουργού. Τέσσερα χρόνια πριν, η προηγούμενη ταινία του «Το τελευταίο μάθημα» (για την οποία τα λέει πολύ ωραία ο zerVo) είχε δημιουργήσει αίσθηση, προκαλώντας συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, κινούμενη σε ατραπούς που πατούσαν στα βήματα του «Twilight Zone» και του «Black Mirror», ένας καφκικός εφιάλτης με Haneke αισθητική, μια τρομακτική, αποκαλυπτική, εσχατολογική, απαισιόδοξη, τολμηρή αλλά και άνιση ταινία. Εκείνη η ταινία ήταν πολύ πιο φιλόδοξη, ένιωθες όμως πως κάτι της έλειπε, πως έχανε τον στόχο στις λεπτομέρειες, πως με λίγη διαφορετική διαχείριση ίσως να προέκυπτε αριστούργημα. Στην τελευταία του ταινία ο Marnier επιχειρεί κάτι πιο προσιτό, πιο βατό, πιο απτό. 

Και πάλι όμως οι λεπτομέρειες, ίσως η βιασύνη, ίσως η διαρκής (εν)αλλαγή τονικότητας, ρυθμού και το διαρκές μπες – βγες σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, χωρίς την απαραίτητη φροντίδα και προσοχή, στοιχίζουν στο να μην πιάσει το φιλμ πολύ μεγάλες επιδόσεις. Αυτό, όμως, δεν αφαιρεί καθόλου σε απόλαυση. Αυτή είναι μια ταινία, που μπορείς να δεις με μεγάλη ευχαρίστηση σε θερινό σινεμά, αφήνοντάς σε ικανοποιημένο και γεμάτο. Το κόλπο είναι να μπεις στο σινεμά μη έχοντας μεγάλες προσδοκίες και να παρακολουθήσεις την ταινία ως ένα δείγμα ψυχολογικού θρίλερ με αμοραλιστικές πινελιές και τόνους μαύρης σάτιρας και αποσύνθεσης της κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας (χα, το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; ). Κι εδώ οι αναφορές είναι πάμπολλες κι όρεξη να έχεις (και παρατηρητικότητα) για να τις «πιάσεις» όλες. 

Έχουμε λοιπόν και Patricia Highsmith και Claude Chabrol και Brian De Palma και François Ozon και... Γιάννη Οικονομίδη (δεν μου το βγάζετε από το μυαλό πως το μασάζ στα πόδια του πατέρα είναι μια σκηνή που ξεπατίκωσε ο Marnier αφού προηγουμένως είχε ενθουσιαστεί παρακολουθώντας το «Η ψυχή στο στόμα»). H Laure Calamy δεν μου κάνει για καμιά σπουδαία ηθοποιός, έχει ψιλοτυποποιηθεί ως comedienne (μόλις την προηγούμενη βδομάδα βγήκε στους θερινούς η αμέσως προηγούμενη ταινία της Δυο εισιτήρια για Κυκλάδες) και παραδόξως, για μένα η καλύτερη ερμηνεία της είναι στο δραματικό «Full Time» που είδαμε πέρσι στην Ελλάδα. Εδώ, σε ένα ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να ξεπέσει στην καρικατούρα, κρατάει τα μπόσικα κι είναι αν μη τι άλλο καλή. 

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ίδιο το σπίτι, η περίφημη βίλα, ένα νεκροταφείο θα έλεγε κανείς κιτς τέχνης, πακεταρισμένων αποδείξεων άχρηστης ευπορίας και μανιακού ξοδέματος, βαλσαμωμένων ζώων, βαλσαμωμένων ζωών. Οι ανατροπές από ένα σημείο και μετά είναι συνεχείς, οι ρόλοι θύτη – θύματος εναλλάσσονται διαρκώς, η τοξικότητα κυριαρχεί, η βία γίνεται ολοένα πιο έντονη, ολοένα και πιο in-your-face (pun intended) και το φινάλε θα μπορούσε να είναι πιο... «Match Point» αλλά το ρημάδι το κινητό έκανε χαλάστρα, κυριολεκτικά το τελευταίο λεπτό. Μια χαρά, αν και ο τίτλος η αλήθεια είναι πως φορτώνει την ταινία με αχρείαστο βάρος, καθώς δεν βλέπουμε τη ρίζα του κακού. Μόνο το κακό, γενικώς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2023 από την Weird Wave!

He'll be back!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Η Ημέρα της Κρίσης ολοένα και πλησιάζει!

Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία της σειράς Mission: Impossible, η οποία βασίζεται στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του CBS, που «έτρεξε» από τον Σεπτέμβριο του 1966 έως και τον Μάρτιο του 1973, ενώ συνεχίστηκε στο ABC για δύο σεζόν, το 1988 και το 1989. Οι προηγούμενες έξι ταινίες της σειράς ήταν οι εξής: «Mission: Impossible» (1996) σε σκηνοθεσία Brian DePalma (παγκόσμιες εισπράξεις: 458 εκατομμύρια δολάρια!!!), «Mission: Impossible II» (2000) σε σκηνοθεσία John Woo (παγκόσμιες εισπράξεις: 546 εκατομμύρια δολάρια!!!), «Mission: Impossible III» (2006) σε σκηνοθεσία J.J. Abrams (παγκόσμιες εισπράξεις: 398 εκατομμύρια δολάρια!!!), «Mission: Impossible – Ghost Protocol» (2011) σε σκηνοθεσία Brad Bird (παγκόσμιες εισπράξεις: 695 εκατομμύρια δολάρια!!!), «Mission: Impossible – Rogue Nation» (2015) σε σκηνοθεσία Christopher McQuarrie (παγκόσμιες εισπράξεις: 683 εκατομμύρια δολάρια!!!) και «Mission: Impossible – Fallout» (2018) σε σκηνοθεσία Christopher McQuarrie (παγκόσμιες εισπράξεις: 792 εκατομμύρια δολάρια!!!). Η όγδοη – και τελευταία σύμφωνα με τον σχεδιασμό – ταινία της σειράς, το «Mission: Impossible - Dead Reckoning Part Two», σκηνοθετημένη και πάλι από τον McQuarrie (που στο τέλος θα έχει σκηνοθετήσει τις 4 από τις 8 ταινίες) είναι προγραμματισμένη να βγει στους κινηματογράφους στις 28 Ιουνίου του 2024.

Οι προγραμματισμοί σε σχέση με την ταινία έγιναν άνω κάτω εξαιτίας της πανδημίας του Covid. Αρχικά, στις 14 Ιανουαρίου του 2019, ο Tom Cruise ανακοίνωσε πως η έβδομη και η όγδοη ταινία της σειράς θα γυριζόταν back to back με ημερομηνίες εξόδου τις 23 Ιουλίου του 2021 για την έβδομη και τις 25 Αυγούστου του 2022 για την όγδοη. Τα γυρίσματα ήταν να ξεκινήσουν στις 20 Φεβρουαρίου του 2020 στη Βενετία, αλλά η πανδημία είχε κυριεύσει τα πάντα και τα διαδοχικά lockdown έκαναν την κατάσταση πολύ δύσκολη. Εντέλει, τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 6 Σεπτεμβρίου του 2020. Για τα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκαν κάμερες Sony CineAlta Venice, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που ταινία της σειράς γυριζόταν ψηφιακά κι όχι με τη χρήση σελιλόιντ. Τον Δεκέμβριο του 2020 κι ενώ τα γυρίσματα της ταινίας λάμβαναν χώρα στο Λονδίνο, ο Tom Cruise τα πήρε στο κρανίο και ούρλιαξε σε μέλη του συνεργείου που δεν τηρούσαν τα μέτρα του social distancing, βάζοντας σε κίνδυνο την παραγωγή, με περισσότερες καθυστερήσεις κι άρα περισσότερα έξοδα (και ο Tom Cruise είναι ένας από τους βασικούς παραγωγούς της ταινίας, οπότε έχανε χρήματα). Εντέλει, τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2021!!! Και εννοείται πως λόγω των καθυστερήσεων και του Covid, η ταινία άλλαξε μπόλικες ημερομηνίες εξόδου: από τις 23 Ιουλίου του 2021 πήγε στις 19 Νοεμβρίου του 2021, μετά στις 27 Μαΐου του 2022 και στις 30 Σεπτεμβρίου του 2022, ενώ το συνολικό της κόστος εκτινάχθηκε στα 290 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας την, την πιο ακριβή ταινία της σειράς. Τελικά, η παγκόσμια πρεμιέρα της έλαβε χώρα στις 19 Ιουνίου του 2023 στη Ρώμη (όπου γυρίστηκε ένα πολύ μεγάλο μέρος της) ενώ από τις πρώτες χώρες στις οποίες άρχισε να προβάλλεται εμπορικά η ταινία ήταν το Ηνωμένο Βασίλειο (είχε μεταμεσονύχτιες προβολές το βράδυ της 9ης προς τη 10η του Ιούλη). Στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, η ταινία θα αρχίσει να προβάλλεται από τις 12 Ιουλίου.

Η υπόθεση: Η Οντότητα είναι ένα πρόγραμμα Τεχνητής Νοημοσύνης, που διαθέτει αυτογνωσία, πρόσβαση σε πληροφορίες που της δίνουν απίστευτες δυνατότητες και την ικανότητα να «χακάρει»... τα πάντα, από συστήματα αναγνώρισης προσώπων έως και τον κεντρικό υπολογιστή ενός πυρηνικού υποβρυχίου, προς ίδιον όφελος και εξυπηρετώντας σκοτεινά κίνητρα. Η δύναμη της Οντότητας ολοένα και μεγαλώνει, καθιστώντας την το πιο ποθητό απόκτημα για μεγαλομανείς με τη δική τους ατζέντα αλλά και χώρες, που προσβλέπουν στην παγκόσμια κυριαρχία. Γιατί πιστεύουν πως μπορούν να ελέγξουν την Οντότητα. Ο πράκτορας του IMF, Ίθαν Χαντ, όμως, ξέρει πως μια τέτοια δύναμη δεν μπορεί να ελεγχθεί, πως η Οντότητα αποτελεί εντέλει τον νούμερο ένα εχθρό ολάκερης της ανθρωπότητας και πως το μοναδικό συνετό που οφείλει να πράξει, είναι να την καταστρέψει. Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να βρει τα δύο μισά ενός κλειδιού με μορφή σταυρού κι αφού τα βρει, να μάθει τι ακριβώς ξεκλειδώνει το κλειδί και πώς αυτό μπορεί εντέλει να καταστρέψει την Οντότητα. 

Ο μόνος που κατά πως φαίνεται γνωρίζει το τι ξεκλειδώνει το κλειδί είναι ο Γκάμπριελ, ένας μοχθηρός, ψυχρός τύπος, που κατά μία έννοια «δουλεύει» για την Οντότητα. Και είναι ο τύπος εξαιτίας του οποίου ο Ίθαν έγινε τελικά πράκτορας του IMF στο παρελθόν. Με τη βοήθεια των πιστών του συνεργατών, του Μπέντζι και του Λούθερ, αλλά και της επικηρυγμένης πρώην πράκτορα της MI6, Ίλσα, ο Ίθαν θα προσπαθήσει να βρει τα δύο κομμάτια του κλειδιού, πριν τον προλάβει ο Γκάμπριελ και οι μπόλικοι άλλοι ενδιαφερόμενοι. Αυτό που του χαλάει τα σχέδια μεταξύ των άλλων, είναι η Γκρέις, μια ταλαντούχα κακοποιός, που έχει προσληφθεί για να βρει επίσης τα δύο κομμάτια του κλειδιού. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, τα φαινόμενα απατούν, οι μάσκες είναι πολλές, η αλήθεια αλλάζει πρόσωπο και ο κόσμος κινδυνεύει.

Η άποψή μας: Αρχικά, να επιβεβαιώσουμε για ακόμα μια φορά το προφανές: το παιδί είναι «του γιατρού». Ποιο παιδί δηλαδή, 61 χρονών έγινε πριν λίγες μέρες (στις 3 Ιουλίου συγκεκριμένα) ο Θωμάκος ο Κρουαζιέρας. Αυτό, βεβαίως, δεν τον εμποδίζει να κάνει ολοένα και πιο παλαβά σταντ, λες και σε κάθε ταινία της σειράς ο μοναδικός του στόχος είναι να ξεπεράσει ό,τι απίθανο έχει κάνει στην προηγούμενη! Αυτός είναι ικανός να κλείσει τις μεταγραφές του ΠΑΟΚ εγκαίρως (εντάξει, ξεφεύγω λίγο, έχουν και τα απίθανα κατορθώματα τα όριά τους!). Αυτό που κάνει πχ στη σκηνή με τη μοτοσικλέτα (δεν είναι σπόιλερ, υπάρχει και στο τρέιλερ της ταινίας) δεν το χωράει ανθρώπου νους! Και για να προετοιμάσει αυτήν τη σκηνή των ολίγων δευτερολέπτων, χρειάστηκαν απίστευτες ώρες προεργασίας, προπόνησης και τεράστιος πακτωλός χρημάτων. Αλλά αυτός είναι ο Tom Cruise, δεν θα τον μάθουμε τώρα δα και θα ήταν άδικο να τον κρίνουμε απλά ως έναν glorified κασκαντέρ. 

Ο άνθρωπος βάλθηκε μόνος του να γίνει ο Σωτήρας του Σινεμά! Του σινεμά ως διασκέδαση στην κινηματογραφική αίθουσα, έτσι; Το πέτυχε με το δεύτερο «Top Gun», θα το πετύχει ξανά με τούτο εδώ το φιλμ. Κι ας μην φτάνει αυτό τα επίπεδα του «Fallout», του κορυφαίου κατ' εμέ φιλμ της σειράς. Αλλά, ναι, το παλεύει. Προσπαθεί να κινητοποιήσει τον κόσμο, να βγει από το καβούκι του κι από το σπίτι του, να σπάσει την κυριαρχία των αλγορίθμων, του binge-watching και των τηλεοπτικών πλατφορμών. Να πάει σινεμά, όχι για να δει απλά μια ταινία, αλλά για να βιώσει την ηδονή της συλλογικής εμπειρίας στον Ναό της 7ης Τέχνης (που είναι η κινηματογραφική αίθουσα) κι όχι από την απομόνωση και τη χαλαρουίτα του καναπέ. 

Σε αυτήν την προσπάθεια, εννοείται, προκύπτουν και κάποιες... αστοχίες. Πχ, τούτη η ταινία είναι η τέταρτη μέσα σε έναν χρόνο, που... δεν ολοκληρώνεται, παρά το γεγονός ότι έχει πολύ μεγάλη διάρκεια, μένει στη μέση και συνεχίζεται με δεύτερο μέρος... προσεχώς. Προηγήθηκαν το «Dune», το «Fast X» και το «Spider-Man: Across the Spider-Verse». Όπερ σημαίνει, αυτές οι ταινίες ακολουθούν τη λογική του... binge-watching. Δεν το λες και ό,τι καλύτερο. Είχαμε συνηθίσει στα ριμέικ, τα σίκουελ, τα πρίκουελ, τα ριμπούτ, τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι αυτό το φαινόμενο. Oh well… Και μετά από αυτήν την εντελώς εκτεταμένη εισαγωγή, ας περάσουμε στο παρασύνθημα. 

Το Dead Reckoning Part One, πιστό στο μονοπάτι που είχε χαράξει η σειρά ήδη από την πρώτη της ταινία, προσφέρει αυτό που υπόσχεται απλόχερα. Μεγάλο θέαμα, διαφυγή, ψυχαγωγία και διασκέδαση. Υπάρχει πετυχημένη ισορροπία ανάμεσα στη δράση, το σασπένς, το χιούμορ και την... ανθρωπιά. Ω, ναι, εδώ ο αντίπαλος ολάκερης της ανθρωπότητας είναι η Τεχνητή Νοημοσύνη: ένας παγκόσμιος HAL ονόματι... The Entity (και δεν μου το βγάζετε από το μυαλό πως ο McQuarrie κλείνει το μάτι στην ομώνυμη ταινία του Sidney Furie με πρωταγωνίστρια την Barbara Hershey: η Τεχνητή Νοημοσύνη θα μας βιάζει και δεν θα μπορούμε να καταλαβαίνουμε πώς αφήσαμε να συμβεί κάτι τέτοιο, και δεν θα μπορούμε και να το αντιμετωπίσουμε, μιας που ο εχθρός θα είναι... αόρατος). Εννοείται πως ο μόνος που μπορεί να σταματήσει την Οντότητα είναι ο Ίθαν Χαντ κι ένα Κλειδί σε σχήμα Σταυρού. Λεπτομέρεια θα με πεις, αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο. 

O γνωστός Σαϊντελόγος Tom Cruise, «πάσχοντας» από κάτι σαν Savior Complex, αλλιώς γνωστό ως... Messiah Complex, χρησιμοποιεί σεναριακά το κατ' εξοχήν σύμβολο του χριστιανισμού ως μέσο σωτηρίας - ή αφανισμού – θα φανεί στο χειροκρότημα. Είναι από αυτά τα μικρά πράγματα που δείχνουν πόση πολύ φροντίδα έχει δοθεί στην κάθε λεπτομέρεια. Θα μου πεις, η όλη ιστορία με το κλειδί είναι λίγο μπούρδα: μα κλειδί που μπορεί να ελέγξει ή/ και να καταστρέψει την, με δυνάμεις Θεού, ψηφιακή Οντότητα; Τίποτα άλλο από ένα κλασικό, χιτσκοκικό McGuffin λοιπόν. Και το «κλασικό» ως έννοια εδώ παίζει βασικότατο ρόλο. 

Τα κλεισίματα του ματιού είναι συνεχή και οι κινηματογραφοφιλικές αναφορές είναι μπόλικες, από την επιστροφή του Henry Czerny ως Eugene Kittridge και τη μάχη στην κορυφή του Όριον Εξπρές (στην πρώτη ταινία της σειράς) έως αναφορές από τον «Στρατηγό» του Buster Keaton έως το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Sergei Eisenstein. Και είναι και η σκηνή μέσα στο βαγόνι στον γκρεμό, που δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς σε ποια ταινία την έχω δει ντάλε κουάλε γυρισμένη με εντελώς παρόμοιο τρόπο: να ήταν στο «Skyscrapper», στο «The Dark Knight Rises», στο «Inception» ή στο πρόσφατο «The Flash»; Δεν μπορώ να θυμηθώ με τίποτε. 

Κλασική, όμως, είναι και η όλη προσέγγιση στο θέαμα. Τα γυρίσματα έχουν γίνει με τη χρήση όσο το δυνατόν λιγότερου CGI, που σημαίνει πως τα περισσότερα από όσα βλέπουμε έχουν γυριστεί έτσι όπως τα βλέπουμε! Αναφανδόν υπέρ του σινεμά λοιπόν και κατά της τηλεόρασης και των άψυχων ψηφιακών κατασκευασμάτων. Υπάρχουν πέντε, έξι σκηνές που κόβουν την ανάσα. Υπάρχουν δραματικές κορυφώσεις. Υπάρχουν απώλειες. Υπάρχουν ηθικά διλήμματα που οι θεατές καλούνται να αντιμετωπίσουν παρέα με τους ήρωες. Υπάρχει περισσότερο από ποτέ παρούσα η έννοια της κατ' εξοχήν χριστιανικής αρχής της ελεύθερης βούλησης: «Your mission, should you CHOOSE to accept it...». Και υπάρχει και μπόλικο χιούμορ, από την κατάληξη της περίφημης πτώσης με τη μοτοσικλέτα και το συνεχιζόμενο γκαγκ περί του τσεκαρίσματος για το αν κάποιος φοράει μάσκα, μέχρι την αλά Mr. Bean καταδίωξη στους δρόμους της Ρώμης με το κίτρινο Φιατάκι. 

Να σημειώσουμε εδώ πως ίσως αυτή είναι η πιο έντονα διαλογική ταινία της σειράς. Και καταναλώνεται πολύτιμος φιλμικός χρόνος για να δοθούν οι απαραίτητες πληροφορίες στους θεατές, με μορφή ερωταποκρίσεων, που κάποιες φορές (όπως πχ στην αρχική σκηνή, εκείνη που ακολουθεί την εισαγωγική, του υποβρυχίου) γίνεται κουραστικό και... βαρετό. Να τα λέμε κι αυτά. Πάντως, το σίγουρο είναι πως δύσκολα κάποιος θα δει την ταινία και θα φύγει μετά το πέρας της απογοητευμένος. 

Ο Ving Rhames (ο μόνος πέρα από τον Cruise που έχει παίξει σε όλες τις ταινίες της σειράς) και ο Simon Pegg προσφέρουν την απαραίτητη αίσθηση της οικειότητας αλλά και της παθιασμένης ομάδας, η Hayley Atwell είναι εξαιρετική σε παραπάνω από ένα επίπεδα, ο τωρινός Cruise είναι σαφώς πολύ καλύτερος ερμηνευτικά από εκείνον 27 χρόνια πριν στην ταινία του DePalma και το μόνο που περιμένουμε πλέον είναι αν η σειρά θα κλείσει αλά James Bond ή αν ο Cruise έχει τα κουράγια να τρέχει και να κάνει κάθε είδους απιθανότητες στα 65 του χρόνια. Μέχρι τότε, στην Σεβαστούπολη αδελφές μου, στη Σεβαστούπολη! Ή, στο Σεβαστούπολη καλύτερα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιουλίου 2023 από την Feelgood Ent.!

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Αυτή η ρημάδα η εγχώρια κινηματογραφική διανομή είναι ολίγον αλλοπρόσαλλη, να την πω; Έχεις 43 βαθ(ι)μοί λιοπύρι και για κάποιον λόγο σούρχεται, έτσι, πάνω στην αποτέτοια σου ναούμ, ναπαναδείς το απόλυτο ντάουνερ, τη ναυαρχίδα του άπερκλας μίζερι πορν της χρονιάς; The Son, του Florian Zeller προερχόμενο από το θεατρικό σανίδι, μέρος της τριλογίας (The Father-The Son- The Mother), στο κατόπι της προ 3ετίας κινηματογραφικής επιτυχίας του The Father, με οσκαροστεφανωμένους Sir Tony Hopkins στον ομώνυμο ρόλο καθώς και το συγγραφικό ντουέτο της διασκευής Christopher Hampton -Zeller αυτού του ιδίου. Από τα Παρίσια στο Μανχάταν η πλοκή, με τον φρεσκοπενηντάρη Hugh Jackman να διαπρέπει ως μεγαλοδικηγόρος, απολαμβάνοντας τη θαλπωρή της δεύτερης συζύγου του Vanessa Kirby που είναι έγκυος στο πρώτο παιδί τους.

Ο Hugh έχει έναν 17χρονο γιο με την πρώην σύζυγό του Laura Dern, τον Zen McGrath o οποίος παρουσιάζει έντονα συμπτώματα κατάθλιψης και τάσεις αυτοκτονίας. Ο Zen μένει με τη Laura και φαίνεται ξεκάθαρα πως κανείς εκ των δύο δεν έχει ξεπεράσει τον οδυνηρό χωρισμό της οικογένειας. Όταν αυτή χτυπάει την πόρτα του Hugh ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια, εκείνος, με τη συναίνεση της Βανέσσα, αποδέχεται, παρότι το αλκοολίκι της εργασιακής φιλοδοξίας του cineχίζεται και στον δεύτερο γάμο του. Ο Zen αρχικά αισθάνεται αποδοχή και κάνει μια ισχνή προσπάθεια να επανακάμψει στο σχολείο, όμως γρήγορα το ψυχικό του φορτίο και τα αναπάντητα «γιατί» θα τον καταβάλλουν ξανά με σφοδρότητα. Ο Hugh, μεγαλωμένος από έναν παρτάκια, αυταρχικό και άκρως ανταγωνιστικό πατέρα (τσα! Anthony Hopkins ξανά), έχει ορκιστεί να επιτύχει στο ρόλο του και να μην παραμελήσει (άλλο) τον Zen. Μην είναι λίγο αργά; 

O Florian Zeller, με αποδεδειγμένη τη συγγραφική δεινότητα, τούτη τη φορά παραδίδει μια καραμπινάτη, τραχιά και εντέλει αδικαιολόγητα ωμή εκδοχή ενός προβληματικού διαζυγίου, πράττοντας επίσης το στρατηγικό λάθος να εξηγήσει το δράμα μέσα από τη ματιά του πατέρα, προσωποποιώντας το πρόβλημα στον «χαλασμένο» γιο. Επειδή οι συγκρίσεις με το The Father είναι αναπόφευκτες και δυσθεώρητες δυστυχώς, το όλο τέχνασμα με την παρουσίαση της ντεμένσια κυριολεκτικά μέσα από τα μάτια του Χόπκινς, συνεπικουρούμενου από το πανούργο λεπίδι του μοντέρ Γιώργου Λαμπρινού (η μισή ταινία αυτός) κέρδισε το στοίχημα της cineσθηματικής περιπλοκότητας των χαρακτήρων. Εδώ αντιθέτως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του καστ, προεξαρχούσης της Dern, οι διάλογοι πάσχουν από μια πνιγηρή ευκολία, μίρλα και συχώριο που καθίσται ενοχλητική με αποκορύφωμα το φαταλιστικό τρικάκι του τέλους, εντελώς Zeller στάιλ, που γειώνει αδικαιολόγητα φθηνά το συνολικό εγχείρημα. 

Αμαρτίαι πατεράδων παιδεύουσι υιούς το παρασύνθημα, με τη μόνη σκηνή που ξεχωρίζει το τετ-α-τετ Hopkins και Jackman, καθότι εμφανώς ο σκηνοθέτης συνδέει τους πρωταγωνιστές των δύο έργων του με κοινό παρονομαστή των πρώτο (αντίθετα με το θεατρικό πρωτότυπο) για να δώσει έμφαση στα πατρογονικά λάθη που στοιχειώνουν γενεές οικογενειακού ιστού, με αυτοκαταστροφικές cineπειες, πρωτίστως και για τους ίδιους τους πατερφαμιλιάδες-θύτες. Και καλά, από Zellerιές χορτάσαμε, την αλήθεια όμως χάσαμε!