Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ελάχιστο καιρό πριν εκπνεύσουν τα ανεπανάληπτα 80s στις αίθουσες της γης έκανε την εμφάνιση της μια κινηματογραφική δημιουργία, που έμελλε να προμοτάρει την Ελλάδα μας σε όλο τον κόσμο, όσο καμία άλλη στα φιλμικά χρονικά. Το υπέροχο σε κάθε του παραγωγικό τομέα Le Grand Bleu, μια συγκινητικά νοσταλγική ιστορία φιλίας με φόντο τα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, θα είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους απόπειρα ενός σκηνοθέτη που στο εξής θα καταχωρηθεί στα κιτάπια ως ο πιο σημαντικός της χερσαίας Γηραιάς Ηπείρου, πανεύκολα και με απόσταση χάους από τον δεύτερο, στον πρόσφατο μισό αιώνα ιστορίας του σινεμά. Κι εκείνο το έργο που εκτόξευσε στα ουράνια το όνομα του τεράστιου Besson, να αποτελεί ακόμη και στις ημέρες μας έμπνευση για νεότερα, μοντέρνα κλωνάρια, φιλμαρισμένα στο ίδιο ακριβώς σκηνικό.

Κολλητές αχώριστες στα μικράτα τους, η Μπλαντίν και η Μαγκαλί, στην δωδεκάχρονη λογική τους, θα δώσουν όρκο αιώνιας φιλίας, που θα σφραγιστεί με το ταξίδι των ονείρων τους, στην υπέροχη Αμοργό, ακολουθώντας τα βήματα των ηρώων της λατρεμένης τους ταινίας, Απέραντο Γαλάζιο. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα δυο κορίτσια στην πορεία θα ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, για να συναντηθούν και πάλι σήμερα, εντελώς τυχαία, τρεις και πλέον δεκαετίες κατοπινά. 

Μόνο που τα πάντα τώρα, είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνη την ανέμελη εποχή του γυμνασίου. Αφού η σοβαρή και άτεγκτη Μπλαντίν, εργαζόμενη σκληρά σε ιατρικό διαγνωστικό κέντρο, βρίσκεται ένα στάδιο πριν την κατάθλιψη, έχοντας να αντιμετωπίσει την εγκατάλειψη του συζύγου της, για μια πολύ νεότερη της κοπέλα, την ίδια ώρα που η ανέμελη και όπου φυσάει ο άνεμος Μαγκαλί, δεν λέει να ωριμάσει και έχει παραμείνει για τα καλά ριζωμένη στην εποχή της εφηβείας.

Άρα το ερώτημα που τίθεται αποξαρχής είναι αν θα μπορούσαν αυτές οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετης λογικής, φιλοσοφίας και συμπεριφοράς γυναίκες να ταιριάξουν χνώτα, έστω και για λίγες, ελάχιστες ημέρες διακοπών στις πανέμορφες Κυκλάδες, έχοντας σαν κοινό παρονομαστή να τις δένει, κάτι φίλιο που συνέβη πολλά πολλά χρόνια πριν, ίσαμε 35! Αδύνατον, έστω κι αν καθεμιά από την πλευρά της αναγκαστεί να υποχωρήσει, έστω και προσωρινά, των βασικών της αρχών. Τουλάχιστον στα φανερά, αφού στα κρυφά καμία μεγαλοκοπέλα από όλες, δεν δείχνει την τάση να δείξει πως κάνει βήμα πίσω στα πιστεύω της.

Κωμικό είναι φυσικά το περιβάλλον που κινείται το ντουέτο, που μετά από μπόλικες επαναλήψεις των ίδιων και των ίδιων αστείων, μετατρέπεται σε τρίο, με την εισαγωγή στο στόρι της χίπισας Μπιζού, που έχει ξεμείνει κάπου στην Μύκονο ως συμβία ντόπιου καλλιτέχνη, αναπολώντας κι εκείνη τον παλιό καλό καιρό της χαμένης νιότης. Νομίζω πως η γοητευτική Scott Thomas, πρώτη φορά στα μάτια μου δείχνει τόσο επηρεασμένη από τον πανδαμάτορα χρόνο, μέρος ίσως κι αυτό μιας πιο δραματική έκφανσης της περσόνας της σε σχέση με το λοιπό χιουμοριστικό ύφος του Les Cyclades.

Που βασικό του γνώρισμα είναι οι έντονες υπερβολές και φυσικά ανάλογες ανακρίβειες - μα διακόσια νησιά και νησάκια, αυτό το νήσος Κέρινος που το βρήκε ο συγγραφέας? - που πέφτει στην απόπειρα του να δείξει πιο χαλαρό και ταξιδιάρικο. Με την συντριπτική τους πλειοψηφία να βαρύνουν τον χαρακτήρα της ζουμπουρλούς Laure Calamy, ιδίωμα άλλωστε της κωμικής κατά βάση ηθοποιού, σε όποια κομεντί κι αν έχει εμφανιστεί. Ο ορισμός της συμπεριφοράς κουκουρούκου, που εύκολα κάνει κλικ στον περίγυρο, με αρκετές πιθανότητες όμως να εκραγεί στην πορεία, γκρεμίζοντας ολοσχερώς κάθε έννοια συμπάθειας στο πρόσωπο της. Από την άλλη, η εννοείται πιο μετρημένη, αγέλαστη, ατσαλάκωτη και μεθοδική κουμπαρομπεμπέκα της Olivia Cote, είναι πολύ πιο ρεαλιστική ως πενηντάρα, δεν παύει όμως να θέτει τα θεμέλια της προβλεψιμότητας στο Big Blue ομάς πόνημα του Marc Fitoussi - πόσο ονειρικό είναι το αειθαλές μουσικό θέμα του Eric Serra - που ναι, ευχάριστα βλέπεται, εξίσου όμως άνετα λησμονιέται.