Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Έχω την αίσθηση, μετά από την παρακολούθηση και του τρίτου κομματιού αυτού του σινέ σήριαλ, πως τα πράγματα δεν έχουν πάει για την παραγωγή κατά πως θα τα περίμενε. Τουλάχιστον όχι, όσο φιλόδοξα τα ονειρευόταν, όταν αποφάσιζε να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη, μια από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες της τελευταίες δεκαετίας, ειδικά για την γύρω στην εφηβεία ηλικιακή ομάδα, του After της Anna Todd. Μπορεί μέχρι στιγμής το κόστος των πρώτων δύο επεισοδίων - από 14 εκατομμύρια το καθένα - να έχει γυρίσει στα ταμεία της Voltage Pictures τετραπλάσιο νούμερο, σε καμία περίπτωση όμως ο τίτλος δεν κάνει το αναμενόμενο γκελ στο ευρύτερο κοινό. Με το νέφος της αδιαφορίας να σκεπάζει το πρότζεκτ, ελάχιστα πριν την έλευση του τέταρτου και τελευταίου, φαντάζομαι, τεύχους, δεν μου μοιάζει και τόσο τυχαίο που η ποιοτική του διαδρομή έχει φθίνουσα πορεία

Τα πάντα στην επαγγελματική καριέρα της ομορφούλας Τέσσα Γιανγκ πηγαίνουν καλύτερα και από ότι τα είχε προγραμματίσει, καθώς ο εκδοτικός οίκος Βανς, όπου εργάζεται, για να ανταμείψει την ικανότητα της, θα της προτείνει προαγωγή, με μία βασική όμως προϋπόθεση. Να εγκαταλείψει την πόλη της και να μεταβεί στα κεντρικά γραφεία της επιχείρησης, στο Σιάτλ, για να αναλάβει τα καινούργια της καθήκοντα. Όνειρο ζωής αυτό για την ονειροπόλα νεαρή, που όμως έχει να ξεπεράσει ένα βασανιστικό αγκάθι. Τον ερωτικό δεσμό της με τον λατρεμένο της Χάρντιν Σκοτ, που μπορεί να περνάει διαρκώς από χίλια μύρια κύματα μα πάντοτε διατηρείται ζωντανός χάρη στο πάθος που δείχνουν οι δύο ερωτευμένοι. 

Εκείνος, εκρηκτικός και απρόβλεπτος, θα αντιδράσει έντονα στην απόφαση της να φύγει μακριά του, αρπάζοντας την ευκαιρία που της δίνεται. Εκείνη, συγκαταβατική και πιο υποχωρητική, θα παλέψει να διατηρήσει τις ισορροπίες, επιθυμώντας να μην απωλέσει ούτε το εργασιακό της πόστο, ούτε την αγκαλιά του αγαπημένου της. Η αναπάντεχη άφιξη, σχεδόν μια δεκαετία μετά την φυγή του από το σπίτι, του αλκοολικού και προβληματικού πατέρα της, θα ορίσει ακόμη ένα εμπόδιο στην εξέλιξη της. 

Υπό κανονικές συνθήκες, ο καθένας συνάπτει δεσμό με τον άνθρωπο που επιλέγει, προκειμένου να περνά καλά, να είναι ευτυχισμένος, να νιώθει πλάι του ασφάλεια, να το χαίρεται βρε αδελφέ, ακόμη κι αν υπάρχουν τα φυσιολογικά κύματα στην διαδρομή του ζευγαριού. Εδώ μου δόθηκε η εντύπωση πως οι δύο νέοι, έχουν κάνει σχέση για τους ακριβώς αντίθετους της λογικής λόγους. Αφού βρίσκονται διαρκώς σε ρήξη, τα μούτρα βασιλεύουν και υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως ο χωρισμός είναι πολύ κοντά. Κι όμως με έναν μαγικό τρόπο, μονομιάς από εκεί που νομίζει πως πάει, πάπαλα, νάσου ξανά φιλιούνται κι αγκαλιάζονται και άντε πάλι από την αρχή. 

Διχόνοια που κατά κύριο λόγο πηγάζει από την στάση του, εκ πρώτης όψης ιδανικού για παρτενέρ, Χάρντιν, που και χωστός είναι και γοητευτικός και επαναστάτης και φέρει στο κορμί του καμιά εικοσαριά τατουάζ, για να κάνει το εφέ στα κοριτσάκια. Μόνο που συνάμα είναι και εγωιστής και απότομος και ζηλιάρης και εριστικός. Συνέπεια τούτου είναι η κοπελιά της ιστορίας μας, ούτε την δουλειά της να μπορεί να κάνει σωστά, ούτε να μιλήσει με τον οποιονδήποτε δεν εγκρίνει ο καλός της, ούτε τον καημένο μπαμπά της περιθάλψει από το πεζοδρόμιο, ως οφείλει. Θα πάρει για δώρο την μουρτζούφλα του μορφονιού.

Αυτή τη διαρκή ρομαντζαδουρική ανεβοκατεβασιά, όμως, ολοκληρωμένη κινηματογραφική πρόταση δεν μπορείς να την αποκαλέσεις. Με νορμάλ χρονόμετρο, το After We Fell δεν θα κρατούσε περισσότερο από ένα εικοσάλεπτο, αφού στην συντριπτική του διάρκεια δεν συμβαίνει το παραμικρό που θα ωθήσει την πλοκή, έστω και μισό βήμα εμπρός. Οι αμέτρητες ερωτικές σκηνές, του τύπου βίντεο κλιπ, διανθισμένες με αγαπησιάρικα τραγουδάκια, στην πισίνα, στο γυμναστήριο, στην κουζίνα, στην βεράντα, παντού εν ολίγοις, είναι εκείνες που ξεχειλώνουν την κλεψύδρα, μπας και φτάσει την μιάμιση ώρα και ανανεωθεί το ραντεβού μέχρι το επόμενο τσάπτερ και το, άιντε να πηγαίνουμε σπίτια μας, φινάλε.

Δεν έχω διαβάσει γραμμή από τους ογκώδεις τόμους των Άρλεκιν της Todd, μα μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως στις χιλιεςτόσες σελίδες τους, απλώς ανακυκλώνουν την περιγραφή ενός έρωτα δίχως αύριο, τόσο τοξικού, ώστε να σε εντυπωσιάζει το πως παραμένει ακόμη εν ζωή. Για τρίτη φορά πάντως, η χαριτωμένη μινιμάλ Josephine Langford, κερδίζει στα ερμηνευτικά σημεία τον καβαλιέρο της, Hero Fiennes Tiffin, που δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να μοιράζει μπουνιές και αγριοκοιτάγματα, σε όποιον δεν του κάθεται καλά η φάτσα του. Και ενδιαμέσως, ολοσχερώς αντιφατικά και κυκλοθυμικά, τρυφερές αγκαλίτσες και φιλάκια. Νοιάξιμο για τον θεατή μηδενικό, πάμε παρακάτω, όπου μας καρτερεί η ύστατη και οριστική Πτώση.

Επανάσταση από όλους και για όλους

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Ρούχα μαζί που πλύθηκαν/ κι έχουνε γίνει ροζ"

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 10 Οκτωβρίου του 1959 στο Σαντιάγο της Χιλής, Rodrigo Sepúlveda. Οι προηγούμενες τρεις ταινίες του είναι οι εξής: «Un Ladrón y su Mujer» (A Thief and His Wife, 2002), «Padre Nuestro» (2005) και «Aurora» (2014). Έχει σκηνοθετήσει κι αρκετές μικρού μήκους ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «La tribu de las palabras» (2002).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, που λόγω της πανδημίας του κορωναϊου, διεξήχθη τον περασμένο Ιούλιο. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Pedro Lemebel, ενός ανοιχτά γκέι Χιλιανού συγγραφέα και queer icon, ο οποίος πέθανε το 2015. Το βιβλίο του πρωτοκυκλοφόρησε στη Χιλή το 2001. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Σεπτέμβριο του 2020, στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Giornate degli Autori» ενώ η πανελλήνια πρεμιέρα της έγινε στο περασμένο (διαδικτυακό) φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η υπόθεση: Χιλή, τέλη της δεκαετίας του ’80. Η χώρα βρίσκεται μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού αναβρασμού και κυβερνάται στυγνά από την σκληρή δικτατορία του Πινοσέτ. Σε μια υποβαθμισμένη συνοικία του Σαντιάγο ζει μια γερασμένη, φτωχή, τρανς γυναίκα. Κανένας δεν γνωρίζει το όνομά της, η ίδια χρησιμοποιεί κατά το δοκούν ένα σωρό ψευδώνυμα, γενικά πάντως είναι γνωστή ως «Η Τρελή της Γωνίας». Η «Τρελή» βγάζει τα προς το ζην αναλαμβάνοντας να κάνει κεντήματα για τις συζύγους υψηλόβαθμων στρατιωτικών της χούντας και με αρπαχτές στα σινεμά της περιοχής που δείχνουν τσόντες. 

Μια νύχτα, καθώς διασκεδάζει σε ένα μαγαζί μαζί με άλλες queer φίλες της, γίνεται έφοδος των στρατιωτικών στο μαγαζί, η βασική περφόρμερ δολοφονείται από αυτούς και ακολουθεί ο κακός χαμός. Τη «Τρελή» θα σώσει ο Κάρλος, ένας εντελώς αρρενωπός και τελείως ετεροφυλόφιλος Μεξικάνος. Μετά από αυτό, ο Κάρλος θα ζητήσει από την «Τρελή» να φυλάξει κάποια κουτιά στο σπίτι της. Τα κουτιά υποτίθεται ότι περιέχουν «απαγορευμένα βιβλία». Στην πραγματικότητα όμως περιέχουν όπλα έτοιμα να χρησιμοποιηθούν για τη σχεδιαζόμενη δολοφονία του δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ. Μια ξεχωριστή σχέση γεμάτη έρωτα, πόνο, ελπίδες και μπολερό θα ξεκινήσει. Κι ένας άνθρωπος απολιτίκ, που κανείς δεν τον λογαριάζει, όχι μόνο θα συνειδητοποιηθεί αλλά θα αντισταθεί.

Η άποψή μας: Τούτη είναι μια ταινία από αυτές που δεν γίνεται να μην σου αρέσουν. Μια ταινία γεμάτη ανθρωπιά, φτιαγμένη για μεγάλο κοινό, χωρίς να ξεπουλιέται με φτηνά κόλπα, πετυχαίνει όλες τις σωστές νότες και βγάζει μια μελωδία γλυκύτατη, που δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του σκηνοθέτη είναι το πως παρουσιάζει την τρανς Λόκα. Ένας χαρακτήρας επινοημένος από τον ίδιο, μιας που δεν υπάρχει μέσα στο βιβλίο, απόλυτα τρισδιάστατος, που κουβαλάει με άνεση στην πλάτη του όλη την ταινία. Βεβαίως, έχει την ευτυχία να τον υποδύεται ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της Λατινικής Αμερικής – τι λέω, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς του κόσμου: ο Alfredo Castro. 

Στην περίπτωση τούτης της ταινίας δεν έχουμε καταστάσεις ανάλογες πχ με το «Παιχνίδι των λυγμών» ή με το «Μια φανταστική γυναίκα» ή ακόμα ακόμα με το ελληνικό «Στρέλλα», όπου ο πρωταγωνιστικός queer χαρακτήρας τονίζει τη θηλυκή του πλευρά, σε σημείο «ξεγελάσματος» του θεατή: αυτό που βλέπεις σ' αυτές τις ταινίες είναι γυναίκα. Σε τούτη την ταινία, ο Castro είναι καταπληκτικός ακριβώς επειδή είναι γυναίκα μέσα του αλλά δεν μπορεί να είναι γυναίκα εξωτερικά: τα αραιά, μακριά μαλλιά του και η κατατομή του προσώπου του σε καμία περίπτωση δεν οδηγούν το κοινό στο να μπερδευτεί, ότι βλέπει μια γυναίκα στο πανί. Και η συνεργασία σκηνοθέτη – πρωταγωνιστή, οδηγούν σε έναν χαρακτήρα που τον βλέπεις και τον καταλαβαίνεις και νιώθεις την κατάστασή του. 

Δεν γίνεται προσπάθεια «εκμετάλλευσης» ή μείωσης του χαρακτήρα ή γαργάλισμα με camp επιτήδευση. Η «Τρελή» (Λόκα) είναι μια ανορθογραφία για την κοινωνία της Χιλής, ένα μίασμα για το καθεστώς, που όμως γίνεται αποδεκτή από όλους όσοι τη γνωρίζουν, ακριβώς επειδή βλέπουν την αλήθεια της. Είναι απολιτίκ επειδή γνωρίζει πως η στάμπα του τρανς της εξασφαλίζει εξοστρακισμό τόσο από τους χουντικούς όσο και από τους κομουνιστές (είναι σίγουρη γι' αυτό). Κι έχει την εξυπνάδα και το ένστικτο να καταλάβει πως ο Κάρλος την χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς. Όμως, συναρπάζεται από την ίντριγκα και δίνει στον εαυτό της το δικαίωμα να παρασυρθεί από το παραμύθι. Γιατί, ναι, τον γουστάρει τον Κάρλος. Που της φέρεται τρυφερά, ως αληθινός τζέντλεμαν. 

Και ναι, η ταινία δείχνει τη σταδιακή πολιτική αφύπνισή της: η σκηνή όπου η Λόκα, για πρώτη φορά, ξεπερνάει τον φόβο της και περπατάει όρθια, με ψηλά το κεφάλι και αγέρωχη ανάμεσα σε φαντάρους που επιχειρούν να καταστείλουν μια συγκέντρωση, είναι από τις σπουδαιότερες της ταινίας. Το ξέρει πως ο έρωτάς της για τον Κάρλος είναι αδύνατον να ολοκληρωθεί αλλά κι αυτή, όπως και ο Κάρλος, θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, την πραγματικότητα γύρω τους. Να τον κάνουν καλύτερο για όλους τους καταπιεσμένους. Απλώς, οι δρόμοι που επιλέγουν είναι διαφορετικοί, σίγουρα πάντως κάπου τέμνονται. Και ίσως να μπορούν να πορευτούν παράλληλα. 

Η σχέση Λόκα – Κάρλος, μου θύμισε κάπως τη σχέση William Hurt και Raul Julia στην ταινία «Το φιλί της γυναίκας αράχνης» του Hector Babenco, όπου το σενάριο βασίζονταν σε βιβλίο του Αργεντίνου Manuel Puig. Μοναξιά, πολιτική, κοινωνία, ποδόσφαιρο (ναι, δεν γίνεται να λείπει αυτό το κάτι παραπάνω από παιχνίδι σπορ) σταμπάρισμα, περιγράφονται υπέροχα σε μια ταινία που ξεχειλίζει ζεστασιά και ανθρωπιά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Cinobo!

Τρικυμία...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα μιούζικαλ των Sparks χωρίς... σπίθες

Αυτή είναι μόλις η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στις 22 Νοεμβρίου του 1960 στην πόλη Suresnes στα περίχωρα των Παρισίων, δημιουργού. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Boy Meets Girl» (1984), «Η δική μας νύχτα» (Mauvais sang, 1986), «Οι εραστές της γέφυρας» (Les Amants du Pont-Neuf, 1991), «Pola X» (1999) και «Holy Motors» (2012). Πέρασαν δηλαδή εννιά ολόκληρα χρόνια από την προβολή της προηγούμενης ταινίας του μέχρι την έξοδο της τελευταίας του. Τούτη η ταινία αποτελεί την πρώτη του στην οποία κυρίαρχη γλώσσα είναι τα αγγλικά και η δεύτερη στην οποία δεν πρωταγωνιστεί ο Denis Lavant. Α, και η πρώτη στην οποία το υλικό πάνω στο οποίο βασίζεται, δεν είναι δικό του...

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, που λόγω της πανδημίας του κορωναϊου, διεξήχθη τον περασμένο Ιούλιο. Η προβολή του «Annette» σήμανε την επίσημη έναρξη του φεστιβάλ. Και όντας μία από τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, τιμήθηκε τελικά με το βραβείο σκηνοθεσίας. Αρχικά, το «Annette» το συνέλαβαν οι αδελφοί Mael, οι Sparks δηλαδή, ως μουσικό άλμπουμ, ως μια όπερα, την οποία θα παρουσίαζαν live κατά τη διάρκεια περιοδείας ανά τον κόσμο. Ο Leos Carax είχε χρησιμοποιήσει τραγούδι των Sparks στο «Holy Motors» κι όταν τους συνάντησε στις Κάννες το 2012, αποφάσισαν πως κάποια στιγμή το όραμα των Sparks θα γινόταν κινηματογραφική ταινία. Τα γυρίσματα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 2019 και η ταινία υπολογιζόταν να είναι έτοιμη για το φεστιβάλ των Καννών του 2020. Εντέλει, ενέσκηψε η πανδημία και μια σειρά από αναποδιές, για να φτάσει να κάνει πρεμιέρα πριν δύο μήνες.

Η υπόθεση: Ο Henry McHenry είναι ένας πολύ πετυχημένος stand-up κωμικός. Οι παραστάσεις του δίνονται μπροστά σε γεμάτες αίθουσες, με το κοινό ολοφάνερα να τον λατρεύει. Ο Henry είναι προβοκάτορας και τα σόου του συχνά παίζουν με τις προσδοκίες και τα συναισθήματα του κοινού. Θέλει να κάνει το κοινό να γελάει: είναι ο μοναδικός τρόπος για να του παραδοθούν οι θεατές. Δίνοντας παραστάσεις στο Λος Άντζελες, ο Henry γνωρίζει κι ερωτεύεται την Ann Desfranoux, μια διάσημη τραγουδίστρια όπερας. Κι εκείνη με τη σειρά της γεμίζει τα θέατρα όπου εμφανίζεται και με τη φωνή της μαγεύει τους πάντες. Οι δυο τους είναι βαθύτατα ερωτευμένοι. 

Πολύ σύντομα παντρεύονται και ο καρπός του έρωτά τους είναι η Annette, ένα κοριτσάκι που φαίνεται σαν μαριονέτα φτιαγμένη από ξύλο, όλοι όμως της συμπεριφέρονται ως κανονικό παιδί. Η πατρότητα φοβίζει τον Henry: νιώθει πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Και η Ann, ενώ είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του, νιώθει πως δεν τον γνωρίζει όσο θα έπρεπε. Κατά τη διάρκεια μιας ακόμα προβοκατόρικης εμφάνισής του, ο Henry λέει κάτι, που θα το μετανιώσει πικρά. Η καριέρα του θα πάρει την κάτω βόλτα την ίδια ώρα που η καριέρα της Ann φτάνει στον κολοφώνα της. Μια βόλτα με γιοτ που υποτίθεται πως θα βελτίωνε τα πράγματα ανάμεσά τους, παίρνει μια τραγική τροπή εν μέσω καταιγίδας. Και η Annette θα κληθεί να ακολουθήσει το ξεχωριστό της πεπρωμένο...

Η άποψή μας: Καλές οι πρωτοπορίες αλλά επιτρέπεται, κάτι, που κουβαλάει αμά τη εμφανίσει τη σφραγίδα του αριστουργήματος, να μην σου αρέσει. Τόσο απλά. Κι όχι, δεν είναι μομφή αυτή σου η αντίδραση απέναντι σε όσους θα λατρέψουν την ταινία. Ούτε προβοκατόρικα πας κόντρα στο ρεύμα, γιατί έτσι ή γιατί μπορείς. Όχι. Live and let die. Όλα καλά. Προσωπικά, με τον Leos Carax δεν μπορώ να πω πως ταιριάζουν τα χνώτα μας. Εντάξει, λατρεύω τους «Εραστές της γέφυρας» αλλά με το «Holy Motors» δεν συντονίστηκα: μόνο η σκηνή με τα ακορντεόν μου είπε κάτι, με ξεσήκωσε, με μάγεψε. Μια σκηνή όπου η αισθητική, η ενορχήστρωση και η εκτέλεση, είχαν κάποιο νόημα. 

Η τελευταία ταινία Carax δεν είναι ένα ερμητικά κλειστό γριφώδες σύμπαν. Ίσα – ίσα, αν έλειπαν κάποιες «παραξενιές» θα μιλούσαμε για μια από τις πιο βατές του ταινίες. Ένα μιούζικαλ, που αφηγείται κυρίως μια ιστορία απόλυτης αγάπης ενώ παράλληλα καταπιάνεται με τον κόσμο του θεάματος, τη χειραγώγηση του κοινού, την έννοια της φήμης και της δόξας, τον υπέρμετρο εγωισμό ανθρώπων της σόου μπίζνες, την εκμετάλλευση, το parenting, κτλ κτλ. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι απλοί, στο όριο του απλοϊκού και του corny και η μουσική των Sparks αξίζει μεν τον κόπο (και είναι σαφώς εκτιμητέα, ιδίως από τους οπαδούς του ντουέτου, που παράγει μουσική και τραγούδια εδώ και 50 χρόνια, μιας που το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1971!!!) αλλά ηχεί λίγο παράξενα για μιούζικαλ. 

Οι ηθοποιοί λένε τα λόγια τους και σε πρόζα και άδοντας και εν πάση περιπτώσει, αν μη τι άλλο, ο θεατής δεν ξύνει το κεφάλι του από αμηχανία επειδή δεν μπορεί να «ερμηνεύσει» τα όσα διαδραματίζονται επί της μεγάλης οθόνης. Απλά, στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, δεν με συνεπήρε το θέαμα, τα θέματα, η ταινία. Η αισθητική χτυπάει υψηλές επιδόσεις. Να τα λέμε κι αυτά. Η έξοδος της Cotillard από το «πραγματικό» σε ένα δάσος, είναι μαγική. Ολόκληρο το τμήμα της ταινίας που λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια της τρικυμίας είναι εντυπωσιακό στο μάτι – από εκεί και η υπέροχη πραγματικά αφίσα της ταινίας. Και υπάρχουν και οι εμμονές του Carax: το χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα, το λεοσκαραξί, ποτίζει από την ρόμπα του Driver μέχρι την αυλαία. Η Cotillard, όσο εμφανίζεται στην ταινία, έχει δίπλα της ένα κόκκινο μήλο – άλλοτε δαγκωμένο κι άλλοτε όχι – σαν μια άλλη Εύα, που οδηγεί τον Henry στο Προπατορικό Αμάρτημα (;). 

Γιατί, ναι, αυτή η ταινία μπορεί να βαφτίστηκε Annette αλλά είναι μια ταινία για τον Henry. Κι ευτυχώς για την ταινία που υπάρχει αυτός ο ερμηνευτικός οδοστρωτήρας με το όνομα Adam Driver και δίνει νόημα για την ύπαρξή της ακόμα και για εκείνους που όλο το υπόλοιπο δεν τους αγγίζει με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Driver δίνεται με όλο του το είναι, ψυχί τε και σώματι, στην ερμηνεία του και πετυχαίνει ερμηνευτικό άθλο, σε έναν ρόλο παρ' όλα αυτά μονοδιάστατο και κλισαρισμένο. Και, δυστυχώς, η «χημεία» του με την Cotillard δεν πείθει, ακόμα κι αν επιδίδονται σε μια σκηνή αιδιολειχίας, βγαλμένης θαρρείς από τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» - απλά, τραγουδιστά. 

Κι έχει κι άλλες, μπόλικες αστοχίες η ταινία. Ανάμεσά του πχ θα μπορούσαμε να παραθέσουμε την αναφορά στο κίνημα metoo, που γίνεται εντελώς επιδερμικά και ξεκούδουνα. Ή τις κακοσκηνοθετημένες σκηνές του «κοινού». Ή τη σκηνή που η Annette κατηγορεί τον πατέρα της – και την κοινωνία – ως ένας άλλος Βασιλάκης Καϊλας. Ή το γεγονός ότι άλλες σκηνές τραβάνε σε μήκος (όλες οι περφόρμανς του Henry) κι άλλες κρατάνε τόσο λίγο. Ή ότι ο ενδιαφέρον ρόλος του Conductor εντέλει μένει ανεκμετάλλευτος. Αλλά και τι να λέει; Μεγαλεπήβολο και φανφαρόνικο το «Annette» μπορεί να κάνει γκελ σε μια μερίδα φανατικών σινεφίλ, δύσκολα όμως νομίζω πως θα αγαπηθεί από οποιονδήποτε – κι ας το προσπαθεί τόσο μα τόσο πολύ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Weird Wave!

του zerVo (@moviesltd)

Η γη σκάει, αφού της λείπει το ζωογόνο νερό και γίνεται εχθρική, αφιλόξενη, άγονη. Σχεδόν δεν την αναγνωρίζεις, αφού αλλιώς την ήξερες, ζωντανή, πλούσια, πολύχρωμη, έτοιμη να αγκαλιάσει, να σου μεταφέρει την ενέργεια της. Ενώ τώρα δεν την νιώθεις παρά ένα ξερό, άδειο και κενό τοπίο, μια ερημιά που ούτε καν σε συγκινεί να την αποδεχτείς σαν σπίτι σου. Και ο ερχομός της βροχής όλο κι αναβάλλεται, με τα πάντα τριγύρω σταδιακά να νεκρώνουν. Κι ο ουρανός επιμένει να παραμένει σιωπηλός. Τα σύννεφα έχουν αποδράσει. Και η ζωή δεν συνεχίζεται. The Dry...

Η, μετά από δύο και πλέον δεκαετίες, επιστροφή του διακεκριμένου πρωτευουσιάνου ομοσπονδιακού επιθεωρητή Άαρον Φαλκ, στα πάτρια εδάφη της Κιεβάρα, στην απομονωμένη αυστραλιανή περιφέρεια, δεν είναι για καλό σκοπό. Αφού πρέπει να παραστεί στην κηδεία του παιδικού του φίλου, Γκρεγκ, ο οποίος φέρεται να είναι εκείνος που μέσα σε παραλήρημα, προκάλεσε την σφαγή της οικογένειας του, της συζύγου και του μεγάλου του γιου, προτού τερματίσει βουτηγμένος στις τύψεις την ζωή του.

Παρακινούμενος από την επιμονή των γονιών του δράστη, που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει την συμφορά που τους έχει βρει και αδυνατούν να πιστέψουν πως το παιδί τους είναι ένας στυγερός φονιάς, ο ντετέκτιβ θα παρατείνει την παρουσία του στην καταπιεσμένη από την ξηρασία περιοχή, προκειμένου να βοηθήσει τον άγουρο ντόπιο σερίφη να βρει την άκρη του νήματος. Η εμπειρία του αστυνομικού τον πείθει πως κάτι περίεργο κρύβεται πίσω από την τραγωδία. Για την μικρή κοινωνία της κωμόπολης, όμως, η παρουσία του είναι ανεπιθύμητη, κάτι που δεν του επιτρέπει να κινείται με άνεση μεταξύ των μελών της.

Αιτία, ένα ακόμη φονικό, που έλαβε χώρα πολλά χρόνια πριν, με θύμα την έφηβη συνομήλικη φιλενάδα του Άαρον και νεανικό αντικείμενο του πόθου του, Έλι, που βρέθηκε πνιγμένη στο κοντινό ποτάμι. Με εκείνον να αποτελεί έναν από τους βασικότερους υπόπτους τέλεσης του εγκλήματος, χάρη όμως σε ένα (αδύναμο) άλλοθι θα γλυτώσει την δίωξη, όχι όμως και την μήνη των συμπολιτών του που θα τον θεωρήσουν κύριο υπαίτιο του θανάτου της νεαρής κοπέλας. Με αποτέλεσμα να τον αποπέμψουν, μαζί με τον μοναχικό πατέρα του, μια και καλή, από την περιθωριακή Κιεβάρα...

Σε δύο παράλληλες χρονικές τροχιές τρέχει λοιπόν η αφήγηση μιας ταινίας, που εκτός της προφανούς αστυνομικής του υπόστασης, ορίζει και μια δυναμική κοινωνική μελέτη χαρακτήρων. Ο βασικός κορμός της εξέλιξης ορίζεται στο σήμερα, σε έναν τόπο, έφορο κάποτε, όταν ευνοούσαν οι καιρικές συνθήκες, μα που σταδιακά, ελλείψει της λυτρωτικής βροχής για περισσότερο από έναν χρόνο, αργοπεθαίνει. Χαριστική βολή θα δώσει στην πάμφτωχη επαρχία το ενδεχόμενο μιας πυρκαγιάς, που απειλεί να κάψει την μοναδική όαση στην περιοχή, το γειτονικό δάσος. Μέσα από τους αλλεπάλληλους εφιάλτες που βιώνει ο κεντρικός ήρωας, σημάδια που του έχει αφήσει εκείνη η ανείπωτη απώλεια των 17 του χρόνων, μεταφερόμαστε στο μακρινό χθες, για να πάρουμε τις πληροφορίες που χρειάζονται γύρω από την δολοφονία, που όπως τώρα, έτσι και τότε, συγκλόνισε τους πάντες.

Κοινό στοιχείο αμφότερων των περιπτώσεων, το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως όλοι, μα όλοι, οι με οποιονδήποτε τρόπο εμπλεκόμενοι στα δύο φονικά, κάτι κρύβουν, κάτι γνωρίζουν, μα κρατούν το στόμα τους ερμητικά σφαλιστό. Είτε για να προστατέψουν τους ίδιους, είτε για να καλύψουν ενδεχόμενες παραβατικές συμπεριφορές φίλων τους, Με συνέπεια, όχι απλά να μην βοηθούν τις αρχές να διαλευκάνουν τις υποθέσεις, αλλά να προσθέτουν τον εαυτό τους στην λίστα των πιθανών δραστών. Σταδιακά ο κατάλογος υπόπτων του πεπειραμένου αστυνομικού θα γεμίζει με περισσότερο κόσμο, καθώς για όλους θα εντοπιστεί μικρό ή μεγάλο κίνητρο. Οι εκπλήξεις στην πορεία θα είναι τεράστιες. Οι συσχετισμοί του σήμερα με το χθες, στο μπερδεμένο κι ας μην το δείχνει μυαλό του ντετέκτιβ Φαλκ, θα του δημιουργήσουν οδυνηρούς συνειρμούς, με μόνο έναν τρόπο να του απομένει, ώστε να γλυτώσει επιτέλους από τα σαδιστικά φαντάσματα που τον καταδιώκουν. Να λύσει τους γρίφους. Και τους δύο, ο ένας από μόνος του, δεν του είναι αρκετός.

O Robert Connolly είναι ένας από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές των Αντιπόδων, άσχετα αν το The Dry - με μικρή πιθανότητα σφάλματος μου - είναι η πρώτη του δημιουργία από τις τουλάχιστον μια ντουζίνα, που παίρνει διανομή στην χώρα μας. Και σκηνοθετικά είναι εξαιρετικός στην μέθοδο που χειρίζεται το δαιδαλώδες σενάριο που στηρίζεται στην νουβέλα της Jane Harper. Με υπομονή και σύνεση, κτίζει πόντο με τον πόντο το σκηνικό του διπλού εγκλήματος, τρέχοντας πέρα δώθε στον χρόνο χωρίς να γίνεται ενοχλητικός, μπολιάζοντας τον νου του θεατή με τις απαιτούμενες πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν στην λύση του whodunnit. Η αποκάλυψη, θα γείρει την πλάστιγγα του genre ακόμη περισσότερο στην μεριά του φορτισμένου κοινωνικού δράματος, παρά σε αυτή του μυστηριώδους θρίλερ, φωτογραφίζοντας με θαυμαστό τρόπο την εικόνα μιας παραδοσιακής, στενόμυαλης, φοβισμένης επαρχίας, που μέρα με την ημέρα οδηγείται σε μαρασμό.

Πρόκειται για μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες (παρούσης εκείνης του Μονάχου, καμία ποτέ δεν θα πάρει την πινακίδα της σπουδαιότερης) πρωταγωνιστικές στιγμές του Eric Bana. Χαμηλών τόνων ερμηνεία, χωρίς υπερβολές, με εξάρσεις εκφραστικές, που υπογραμμίζουν τα μπλεγμένα συναισθήματα, που αναζητούν απελευθέρωση. Κινούμενος πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, ο τσακισμένος ψυχικά άντρας, οφείλει να δείξει ισχυρός και ψύχραιμος ως ονομαστός ερευνητής εγκλημάτων, δίχως στιγμή να αφήσει να διαρρεύσουν σε δημόσια θέα όσα νιώθει, κρίνει, αξιολογεί. Κι αυτή την περσόνα την αποδίδει όμορφα ο Αυστραλός, βοηθούμενος από ένα πλήθος περιφερειακών ρολιστών, ανεβάζοντας ένα τουλάχιστον επίπεδο επάνω, την συνολική αξία, της καλύτερης ταινίας που μας έστειλε φέτος το Down Under...

Όταν η τιμή ήταν τα πάντα, όταν το θάρρος αναδείκνυε βασιλείς! Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης David Lowery (The OldMan & the Gun, A Ghost Story) επιστρέφει με την συναρπαστική περιπέτεια επικής φαντασίας Ο Πράσινος Ιππότης (The Green Knight), μία τολμηρή προσέγγιση ενός μεσαιωνικού ποιήματος του 14ου αιώνα με κεντρικό ήρωα έναν νεαρό από την αυλή του Βασιλιά Αρθούρου, που ξεκινά ένα αξέχαστο ταξίδι αυτογνωσίας. Η ταινία τιμά τη λαϊκή παράδοση της Αγγλίας και της Ουαλίας και ξετυλίγει έναν διαχρονικό και σκοτεινό μύθο μέσα από τη καθηλωτική ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής. Ο Σερ Γκογουέιν, ο απερίσκεπτος και πεισματάρης ανιψιός του βασιλιά Αρθούρου ξεκινά ένα τολμηρό ταξίδι για να συναντήσει τον διαβόητο Πράσινο Ιππότη, που βάζει σε δοκιμασίες τη γενναιότητα των αντρών. Στο διάβα του, θα αναμετρηθεί με φαντάσματα, γίγαντες, κλέφτες και δολοπλόκους σε ένα βαθύτερο ταξίδι αυτογνωσίας με σκοπό να αποδείξει την αξία του στα μάτια της οικογένειας. Αποστολή του να πληρώσει το τίμημα ενός παράτολμου παζαριού: να παραδώσει το κεφάλι του έναν χρόνο μετά τον αποκεφαλισμό του μυστηριώδη Πράσινου Ιππότη.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Dev Patel και μαζί του εμφανίζονται η Alicia Vikander (Από Μηχανής) και ο Joel Edgerton (Διαγραφή Ταυτότητας).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!

Κάποιος θα πληρώσει! Οι Εκκεντρικοί (Retfærdighedens ryttere / Riders Of Justice) είναι μια απολαυστική μαύρη κωμωδία αντάξια του σινεμά των αδελφών Κοέν! Ταινία έναρξης του Φεστιβάλ του Ρότερνταμ και τεράστια εμπορική επιτυχία στη Δανία, με το πρώτο Σαββατοκύριακο να καταγράφεται ως ένα από τα πιο πετυχημένα κινηματογραφικά ανοίγματα όλων των εποχών στη χώρα. Κάποιος κλέβει ένα ποδήλατο, ένα αυτοκίνητο δεν παίρνει μπροστά, κάποια επιβιβάζεται σε ένα τρένο που κανονικά δεν θα έπαιρνε, κάποιος επιβάτης δίνει τη θέση του σε μια άγνωστη: μια σειρά από συμπτώσεις που όμως αποκτούν άλλο νόημα όταν συμβεί ένα θανάσιμο ατύχημα στο τρένο αυτό. Ανάμεσα στα θύματα του δυστυχήματος είναι και η γυναίκα του στρατιωτικού Μάρκους, ο οποίος, μόλις πληροφορείται τι συνέβη, επιστρέφει στην πατρίδα του και την έφηβη κόρη του για να αντιμετωπίσουν μαζί την απώλειά τους. Στα μάτια του Μάρκους αρχικά το δυστύχημα μοιάζει να ήταν απλώς μια κακή στιγμή - μέχρι που κάνει την εμφάνισή του ο Ότο, ένας άλλος επιβάτης του τρένου που παθιάζεται με τη μελέτη των πιθανοτήτων και των συμπτώσεων, μαζί με δύο εκκεντρικούς του συναδέλφους, τον Λέναρτ και τον Εμεντάλερ. Ο Ότο είναι πεπεισμένος ότι δεν επρόκειτο καν για ατύχημα και ότι κάποιος ήταν πίσω από όλα αυτά. Καθώς τα υποτιθέμενα στοιχεία συσσωρεύονται, ο Μάρκους αρχίζει να υποψιάζεται ότι το συμβάν ίσως ήταν μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη δολοφονία, με τη γυναίκα του να είναι μια τυχαία παράπλευρη απώλεια… Ή μήπως αυτή η ομάδα από ακραία δυσλειτουργικούς άνδρες μπερδεύει απλές συμπτώσεις για σημάδια εκεί που δεν υπάρχουν και μπλέκει εκεί που δεν θα έπρεπε; Ισορροπώντας με μαεστρία ανάμεσα στο δράμα, το θρίλερ και τη μαύρη κωμωδία, με άφθονες σοκαριστικές στιγμές αλλά και μια τρυφερή καρδιά στο κέντρο της, Οι Εκκεντρικοί είναι μια ανατρεπτική και πάνω από όλα απολαυστική ιστορία για το πώς μπορεί κανείς να βρει το δικό του νόημα στο… δίχως νόημα χάος που λέγεται ζωή.

Σκηνοθετεί ο Anders Thomas Jensen και πρωταγωνιστούν οι Mads Mikkelsen, Nikolaj Lie Kaas, Andrea Heick Gadeberg, Lars Brygmann, Nicolas Bro.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 από την Rosebud 21!

Ένας θρύλος ανατέλλει! H πολλά υποσχόμενη τέταρτη φάση του MCU (Marvel Cinematic Universe) αποκτά τη φαντασμαγορική δεύτερη ταινία της - μετά το Black Widow - και παρουσιάζει για πρώτη φορά τον Ασιάτη μάστερ του Κουνγκ Φου, Shang-Chi. Η ταινία Ο Shang-Chi και ο Θρύλος τον Δέκα Δαχτυλιδιών είναι μια επική υπερπαραγωγή µε μοναδικά χορογραφημένες σκηνές μάχης. Μια καθηλωτική περιπέτεια αυτογνωσίας µε τη μοναδική υπογραφή της Marvel. O νεαρός Shang-Chi ζει στο Σαν Φρανσίσκο και δουλεύει σαν παρκαδόρος, μέχρι που μια ομάδα εκτελεστών τού κλέβει το μενταγιόν που του είχε δώσει η μητέρα του όταν ήταν μικρός. Παρέα µε την κολλητή του Katy, ξεκινάει ένα ταξίδι μέχρι το Μακάου για να προειδοποιήσει τη αδελφή του Xialing για τον κίνδυνο που πρόκειται να βρει και την ίδια. Ο Shang-Chi, που έχει πια µπλέξει στα δίχτυα της μυστηριώδους και επικίνδυνης κλίκας των Δέκα Δαχτυλιδιών µε επικεφαλής τον αποξενωμένο πατέρα του, καλείται να αντιμετωπίσει το παρελθόν του.

Ο ταλαντούχος Destin Daniel Cretton (Γυάλινο Κάστρο, Αγώνας για Δικαιοσύνη) σκηνοθετεί ένα πρωτόγνωρο origin story µε τον ανερχόμενο Simu Liu στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίπλα στους: Awkwafina (Η Συμμορία των 8), Michelle Yeoh (Τίγρης και ∆ράκος) και Tony Leung (Ερωτική Επιθυμία).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Σεπτεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Μην ακολουθείς την αγέλη! Η ισλανδική απάντηση στις «Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ στο Μιζούρι» εξεγείρεται με χιούμορ και γυναικείο τσαμπουκά από τον ταλαντούχο δημιουργό που προξένησε αίσθηση πριν τέσσερα χρόνια με το πολυβραβευμένο Rams. Μια μεσήλικη αγρότισσα στην Ισλανδία, που έχει χάσει τον άνδρα της, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με έναν διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο αγροτικό συνεταιρισμό που νέμεται τη γη. Από τον δημιουργό του εντυπωσιακού «Δεσμοί Αίματος», Grímur Hákonarson, η ταινία H Λευκή Επανάσταση (Mjólk / The County) είναι μια σπονδή στην χειραφέτηση, όχι μόνο την φυλετική αλλά κι εκείνη που απαιτεί να ορθώνεις πολιτικό ανάστημα απέναντι σε εκείνους που σε απομυζούν. Το εκλεκτό του πράγματος όμως ανάγεται στην σκανδιναβική ατμόσφαιρα του «ισλανδικού θαύματος», που διαποτίζει την ταινία με αυτό το μοναδικό ανάλαφρο κράμα κωμωδίας και δράματος.

Πρωταγωνιστούν οι Αrndís Hrönn Egilsdóttir, Þorsteinn Bachmann, Þorsteinn Gunnar Bjarnason, Daniel Hans Erlendsson, Hafdís Helga Helgadóttir, Siggi Holm, Alfrun Rose, Sigurður Sigurjónsson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Strada Films!

Η τύχη μας βρίσκεται στις πατούσες τους! Στην πρώτη κινηματογραφική ταινία της αγαπημένης σειράς, η ομάδα του Paw Patrol είναι έτοιμη για νέες περιπέτειες! Όταν ο μεγαλύτερος αντίπαλός τους, ο Χάμντιγκερ, γίνεται δήμαρχος της Πόλης της Περιπέτειας και σπέρνει τον πανικό, ο Ράιντερ και τα υπόλοιπα ηρωικά κουτάβια προετοιμάζονται για τη μεγάλη πρόκληση ενώ αποκτούν ένα νέο σύμμαχο, την ευφυή Λίμπερτι. Εξοπλισμένα με συναρπαστικά gadgets και τελευταίας τεχνολογίας εξοπλισμό, η ομάδα του Paw Patrol είναι διατεθειμένη να δώσει μάχη για να σώσει τους πολίτες της Πόλης της Περιπέτειας! Ο Χάμντιγκερ δεν συμπαθεί καθόλου τους σκύλους. Όμως, η ικανότερη ομάδα του κόσμου από σκύλους διασώστες είναι καθ’ οδόν για την Πόλη της Περιπέτειας και σύντομα θα την απαλλάξει από τη διαφθορά και θα σταματήσει τα καταστροφικά σχέδια του μεγαλομανή δημάρχου της.

Στην ταινία ακούγονται οι φωνές των Iain Armitage, Marsai Martin, Ron Pardo, Yara Shahidi, Kim Kardashian West, Randall Park, Dax Shepard, Tyler Perry, Jimmy Kimmel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Odeon!

Η νέα εικόνα του τρόμου! Κάθε φόνος τον φέρνει πιο κοντά σ' εσένα: αυτό το σύνθημα συμπυκνώνει τη νέα συνταρακτική προσθήκη στο σύμπαν του Conjuring που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του αριστοτέχνη και πολυσχιδή James Wan ('Σε Βλέπω', 'Παγιδευμένη Ψυχή' , 'Το Κάλεσμα΄) και υπόσχεται με το φιλμ Η Ενσάρκωση του Κακού (Malignant), μία αξέχαστη ιστορία τρόμου και ανατριχίλας, μία πρωτότυπη προσέγγιση στο σινεμά που βομβαρδίζει τον θεατή με τρομαχτικές σκηνές. Η Μάντισον παραλύει όταν αρχίζει να βλέπει σοκαριστικά οράματα με φρικτές δολοφονίες. Το μαρτύριό της κλιμακώνεται όταν ανακαλύπτει ότι οι εφιάλτες της δεν είναι παρά τρομακτικές αλήθειες.

Στο φιλόδοξο θρίλερ που αναμειγνύει διαφορετικά είδη μυστηρίου και αγωνίας πρωταγωνιστεί η Annabelle Wallis (Annabelle).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Πάντοτε οι ταινίες αυτού του κινηματογραφικού υποείδους, με τα ταξίδια στον χρόνο, εντός των πλαισίων της της επιστημονικής φαντασίας, δημιουργούν μια έντονη προσδοκία στην εκκίνηση της ανάγνωσης τους. Χάρη στις πάμπολλες συνθήκες που αναγκάζεται να υποκύψει ο θεατής, στην πορεία, το πράγμα περιπλέκεται σημαντικά, όμως εκεί είναι που χρειάζεται η δεξιοτεχνία του ντιρέκτορα, προκειμένου το πόνημα του να μην ξωκείλει. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα χρειάστηκαν, ακόμη και οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι κινηματογραφιστές - Spielberg παρόντος, με το Minority Report, δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε δεύτερο - πόσο μάλλον οι πρωτάρηδες πίσω από την κάμερα, όπως συνέβη στην παρούσα περίπτωση του Reminiscence.

Μέλλον. Η ραγδαία αύξηση της στάθμης των ωκεανών, έχει βυθίσει σημαντικά τμήματα των παράκτιων μεγαλουπόλεων, όπως του Μαϊάμι, που το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του έχει βουλιάξει κάτω από την επιφάνεια του νερού. Μια αρνητική συνθήκη διαβίωσης, που μαστίζει κατά κύριο λόγο, τα χαμηλότερα, φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, αφού οι πλούσιοι, έχουν την οικονομική δυνατότητα, να ζήσουν σε τεχνητά δημιουργημένες στεριές, μακριά από την πλημμύρα, την αφόρητη ζέστη και την υγρασία.

Κομμάτι αυτού του υδάτινου κόσμου, είναι ο Νικ Μπάνιστερ, βετεράνος πεζοναύτης με συμμετοχή σε ουκ ολίγους πολέμους που κήρυξε η Υπερδύναμη, που διατηρεί μαζί με την στενή συνεργάτιδα του, Γουότς, επιχείρηση αναβίωσης των ανθρώπινων αναμνήσεων, δια μέσου μιας καινοτόμου τεράστιας μηχανής, που λειτουργεί με φωνητικές εντολές. Την θαυματουργή μπανιέρα, επισκέπτονται όλων των λογιών οι πολίτες, προκειμένου να επαναφέρουν έστω και στιγμιαία εμπρός τους, την θύμηση ενός προσώπου που έχουν απωλέσει.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Μέι, μια εντυπωσιακής θωριάς, πρωτοφανέρωτη στον ιδιόμορφο χώρο του Μπάνιστερ, γυναίκα, που μονομιάς θα ξυπνήσει εντός του το ερωτικό ενδιαφέρον. Στην αναζήτηση του για να εντοπίσει όμως, περισσότερες πληροφορίες για την αληθινή ταυτότητα της, θα μπλέξει σε ένα δαιδαλώδες και γεμάτο παγίδες παιχνίδι, αφού η μόνιμα μελαγχολικής όψης καλλονή, δεν υπήρξε στην πορεία της και το καλύτερο κορίτσι.

Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα, αξίωμα που δεν μοιάζει να συμμερίζεται ο ήρωας της ιστορίας μας, αφού κατόπιν μιας θυελλώδους περιόδου γεμάτης πάθος, η εξαφάνιση της πρόσκαιρης καλής του, θα τον ωθήσει μετά μανίας να μάθει τα πάντα για το ποιόν της. Ένα υποκοσμικό διάβα, που θα τον οδηγήσει μέχρι τα πιο σιχαμερά καταγώγια της Νέας Ορλεάνης, συστήνοντας τον με μια σειρά από γκάνγκστερς και μαστροπούς, που την είχαν μια φορά κι έναν καιρό για παρέα. Είναι δυνατόν όμως αυτή η γεμάτη μυστήριο, σαγηνευτική οπτασία, να είχε τέτοιου είδους παρτίδες με μαφιόζους, εγκληματίες και προαγωγούς? Η αλήθεια όσο θα ξετυλίγει το κουβάρι της, μπερδεμένος και συγχυσμένος πνευματικά, θα είναι πολύ πιο οδυνηρή από ότι αρχικά μπορεί να φανταζόταν...

Το πρόβλημα λοιπόν της ταινίας, που και βέβαια είναι υπαρκτό, δεν είναι το τι μας περιγράφει, αφού δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια νεο νουάρ διαδρομή, ενός προβληματισμένου μεσήλικα, σε έναν κόσμο που καταρρέει, αλλά ποια ακριβώς είναι η αλλόκοτη μέθοδος που χρησιμοποιεί, για να συνθέσει την πλοκή της. Καθώς οι υποχωρήσεις που καλείται να πράξει ο θεατής, ώστε να καλύψει τα σεναριακά κενά που σκάζουν ανά λεπτό κι από παντού, είναι υπερβολικά πολλές. Αποδέχεται τον συμβιβασμό το μάτι? Έχει καλώς. Δεν λέει πάντα ναι, σε ότι του σερβίρει το Reminiscence? Δεν θα προχωρήσει πέραν της τρίτης, τέταρτης σκηνής, αφού θα χάσει και τα αβγά και τα πασχάλια.

Βασικό ζόρι του σεναρίου, είναι που ρίχνει μέσα στο πυρίμαχο σκεύος, μπόλικα ιδεολογικά συστατικά, που τσαλαπατάνε ανά σεκάνς, την απροσδιόριστη ταυτότητα του έργου. Εκεί που την μια στιγμή παρακολουθούμε ένα ρομαντικό δράμα, σε δευτερόλεπτα γίνονται τα πάντα γης μαδιάμ, από τους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις. Εκεί που ξύνουμε τον νου για να υποστηρίξουμε την ύπαρξη του Total Recall μηχανήματος, μονομιάς το κάδρο λαμβάνει ένα απρόσμενο σχήμα κοινωνικής μελέτης και προβληματισμού, γύρω από την κλιματική αλλαγή, τις ταξικές ανισότητες, τον ρατσισμό. Κι σε αυτό το σημείο ο χυλός φουσκώνει τόσο, ώστε να χυθεί έξω από το μπολ, λερώνοντας το έτσι κι αλλιώς ανορθολογικό εκράν.

Υπάρχει διάθεση για σκηνοθετικές παρεμβάσεις, από την έμπειρη στα ακριβά τηλεοπτικά σήριαλς σκηνοθέτιδα, Lisa Joy, ειδικά στα πιο σουρουπώδη πλάνα που φέρνουν κάπως σε Blade Runner. Ως εδώ και μη παρέκει όμως. Με σχεδόν δύο ώρες διάρκεια, ένεκα του χελωνίσιου τέμπο της κάμερας, που διασχίζει σοκάκια και παραδρομάκια άσχετα πολλές φορές μεταξύ τους, νιώθεις πως έχει περάσει μισή ημέρα στο κάθισμα, με μυαλό εξαντλημένο τόσο από την συλλογή πληροφοριών, όσο όμως κυρίως από την εξουθενωτική απόπειρα να μπουν σε μια κάποια τάξη.

Συνεπώς το Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη, ναι μεν στυλιζαρισμένο, με αξιόλογα γραφικά και όμορφα μισοσκοτεινιασμένη ατμόσφαιρα, μα αργόσυρτο, εκκεντρικό και ανάκατο στην εκκεντρική του δομή, δεν κερδίζει το στοίχημα, να καταταχθεί στη μεριά, με τις λίγες, πολύ λίγες, αξιόλογες στιγμές του ιδιόμορφου κινηματογραφικού genre. Πολύ εντυπωσιακή η Σουηδέζα Τζέσικα Ράμπιτ, Rebecca Ferguson, η οποία αντάμα με την (Mission Impossible εκλεκτικής συγγένειας) Thandie Newton, συνθέτει το γυναικείο δίδυμο, που παραπληρωματικά κινεί τα νήματα της ύπαρξης του πρωταγωνιστή Hugh Jackman. Ενδεχόμενα στην πιο αδύναμη ερμηνευτική του στιγμή, από τον προ εικοσαετίας καιρό που μας συστήθηκε ως μεταλλαγμένος Λόγκαν...

του zerVo (@moviesltd)

Ίσως και να αναφερόμαστε στον κινηματογραφικό τίτλο, εκείνο, που του έκανε το μεγαλύτερο καλό η άνθηση του φαινομένου της βίντεο κασέτας. Η πρώτη ταινία Candyman, που κυκλοφόρησε κοντά τρεις δεκαετίες πριν, ως ασήμαντη, τόσο σαν ακριβό πρότζεκτ, όσο και σαν τίτλος, ουδέποτε πήρε διανομή στις αίθουσες, στα μέρη μας. Χάρη στην επιμονή των ιδιοκτητών των βίντεο κλαμπς, βοηθούμενης στην πορεία και από τον κουρνιαχτό που σήκωνε η μαρκίζα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, το καταβουτηγμένο στο αίμα φιλμ τρόμου, εξελίχθηκε σε νούμερο ένα επιτυχία των πρωτόγονων οικιακών σινεμά, με συνεχείς ενοικιάσεις που κράτησαν μέχρι και τους επόμενους δώδεκα μήνες! Το εξελισσόμενο μέγκα χιτ, την εποχή εκείνη απέκτησε δύο σίκουελ, πανομοιότυπης πλοκής αλλά και ιδίας αγοραστικής συμπεριφοράς, για να επανέλθει εν έτι 2021 στην επικαιρότητα, πέφτοντας στην αντίληψη του αναγνωρισμένου Jordan Peele, που θέλησε να το αναγεννήσει, δίνοντας του όμως, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στον συλλογισμό του.

Έχουν περάσει τριάντα σχεδόν χρόνια, από τα μοιραία περιστατικά που συγκλόνισαν την μικρή κοινωνία της πρώην εργατικής, μα τώρα πολυτελούς, γειτονιάς του Καμπρίνι Γκριν και σχεδόν κανείς από τους κατοίκους δεν τα έχει λησμονήσει. Άλλωστε η πτώση στην πυρά της νεαρής φοιτήτριας Χέλεν Λάιλ, ελάχιστες στιγμές μετά την απόπειρα της να ρίξει στις φλόγες ένα νεογέννητο μωρό, ακόμη δεν έχει εξηγηθεί από κανέναν, ούτε για το κίνητρο, ούτε για τις αιτίες που την ώθησαν στην αυτοθυσία. Λίγοι γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβη εκείνο το τρομερό βράδι στα περίχωρα του Σικάγο και κάθε ένας που τα πληροφορείται, δεν κρύβει το σοκ που του προκαλεί το νοσηρό αυτό φονικό.

Αντίδραση έκπληξης που θα νιώσει και ο ιδιαίτερα ταλαντούχος εικαστικός καλλιτέχνης Άντονι ΜακΚόι, μαθαίνοντας πως πίσω από το τραγικό συμβάν, συντηρείται ο αστικός μύθος του Κάντιμαν, ενός στυγερού δολοφόνου που εμφανίζεται αν κανείς φωνάξει το όνομα του, μπροστά στον καθρέφτη για πέντε συνεχόμενες φορές. Ο θάνατος για όποιον τολμήσει την πρόκληση θα είναι ακαριαίος, από το αόρατο μοχθηρό στοιχειό, που η φήμη λέει πως πρόκειται για το εκδικητικό πνεύμα ενός έγχρωμου άντρα, που χτυπήθηκε βάναυσα μέχρι θανάτου από τους αστυνομικούς, κατηγορούμενος άδικα για παραβατική συμπεριφορά.

Εντυπωσιασμένος από την ιστορία του Κάντιμαν, ο ανερχόμενος καλλιτέχνης θα συμπεριλάβει την θολή εικόνα του στο περιεχόμενο της δημόσιας έκθεσης, που θα πραγματοποιήσει στην γκαλερί της μνηστής του. Από την στιγμή όμως που θα αρχίσουν να εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, θύματα σφαγιαστικής επίθεσης από άγνωστο δολοφόνο στην περιοχή, όλοι θα αντιληφθούν πως ο εγκληματίας που ξεπηδά μέσα από το είδωλο έχει επιστρέψει για τα καλά. Δείχνοντας μέσα από σημάδια και οιωνούς πως μια ιδιαίτερη σχέση τον συνδέει με τον χαρισματικό βιντεογράφο.

Ένα από αυτά τα αποκαλούμενα φοβιστικά παραμύθια με μπαμπούλες, όπως ξεπήδησε μέσα από την έμπνευση του φοβερού και τρομερού Clive Barker σε μια από τις ολιγοσέλιδες νουβέλες του, στηρίζει την ύπαρξη του το ισάξια ριμπούτ και συνέχεια του θρυλικού τίτλου της δεκαετίας του 80. Με φόντο δράσης ένα σκηνικό, που μέσα στο πέρασμα του καιρού άλλαξε ολοσχερώς, αφού τα μπλοκ στέγασης εκατοντάδων πολιτών, έχουν δώσει πλέον την θέση τους σε διαμερίσματα πανάκριβα, που φιλοξενούν την πιο εύπορη τάξη της μεγαλούπολης. Με το γκρέμισμα εκείνης της φτωχογειτονιάς, οι παλιότεροι θα υπολογίσουν πως έχουν παρασυρθεί και τα υπαρκτά φαντάσματα του χθες, νομίζοντας τα πλέον σαν κοινούς urban legends. Η σφαγιαστική πραγματικότητα του σήμερα θα τους διαψεύσει.

Είναι όμως το χρώμα του δέρματος του τιμωρού, εκείνο που ανοίγει έναν παράλληλο δρόμο στην εξιστόρηση, προκειμένου να ιδωθεί το έργο και από μια επιπλέον σκοπιά, κοινωνική και φυλετική. Ο Κάντιμαν είναι μαύρος, όχι λευκός όπως ο Μάικ Μάιερς ή ο Φρέντι Κρούγκερ κι αυτό το δεδομένο από μόνο του στήνει έναν επιπλέον βατήρα μελέτης των συμβάντων, μέσα από ένα εναλλακτικό πρίσμα, για τον δημιουργό του (υπερεκτιμημένου) Get Out και του (συγκλονιστικού) Us. Ο Peele από το πόστο του σχεδιαστή, οργανωτή, σεναριογράφου και φυσικά παραγωγού εδώ, παίρνει από το χέρι το πουλέν του Nia DaCosta, οδηγώντας την να (επανα)σκιτσάρει με γνώμονα την κοινωνική εξέλιξη της αφροαμερικάνικης ράτσας τους ανά τις δεκαετίες, μια θρυλική, εξίσου με φονική, κινηματογραφική περσόνα.

Η προσέγγιση της σκηνοθέτιδας, είναι υπερβολικά ενδιαφέρουσα στην μέθοδο που κτίζει την μορφή του νέου Κάντιμαν. Καινούργιο σκηνικό, μοντέρνο, νέες αντιλήψεις, καινοτόμες, που χωράνε και τους μαύρους σε δράσεις μέχρι πρόσφατα αποκλειστικά για λευκούς, άλλος αέρας, φρέσκος, τάχαμου, που δεν δίνει χώρο σε παλιακές προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Όλα αυτά στην λαμπερή βιτρίνα, διότι πίσω της, ο ρατσισμός είναι υπαρκτός, ζωντανός και διαιωνίζεται από παράγοντες αναλλοίωτους στο χρόνο, θεσμικούς, ιδεολογικούς, διαπροσωπικούς. Εντέλει όμως και εσωτερικούς της μαύρης κοινότητας, καθώς πλέον έγχρωμους δεν συναντάς πια μόνο στον πάτο, αλλά θα βρεις και προύχοντες, αξιωματούχους, προνομιούχους που δεν διστάζουν να κρεμάσουν το αδέρφι τους, για κέρδους πήδημα.

Υπέροχες γωνίες λήψεις, έξοχες προοπτικές ιδέες, που εκρήγνυνται ενόσω λαμβάνουν χώρα τα φονικά - η ζουμ άουτ σεκάνς της πολυκατοικίας, είναι ανθολογική - ευρηματικά πρόσθετα τύπου ανατριχιαστικά φοβιστικού θεάτρου των σκιών, ορίζουν ένα ντιρεκτορικό πακέτο, που προσθέτει το απαιτούμενο κάτι παραπάνω, στο γνωστό τοις πάσι (φαντάζομαι) κεντρικό θέμα. Το ήξεις - αφίξεις, για ακόμη μια φορά σε ταινία του Peele, φινάλε, που σε εγκαταλείπει έρμαιο του ότι κατάλαβες κατάλαβες, εννοείται πως κάνει την εμφάνιση του και τσαλακώνει αισθητά τις καλές εντυπώσεις. Με έναν πειστικότερο αστέρα στον κεντρικό ρόλο, που μοιάζει μεν ικανός, όχι τόσο όμως ώστε να χωρέσει στα παπούτσια του τυποποιημένου Tony Todd, το καινούργιο Candyman θα είχε εκτοξευτεί σε άλλα επίπεδα ποιότητας. Το βέβαιο είναι πως, σεβόμενο το ορίτζιναλ, βάστηξε alive and kicking την μορφή του κολασμένου βιτζιλάντε με το χέρι γάντζο, ανοίγοντας φτερά για πιθανές συνέχειες. Εννοείται πάντως, πως ακόμη δεν παίζει από μένα, πενταπλή εκφώνηση του ονόματος του, μπροστά σε κάτοπτρο, ούτε γι αστείο...