Movies Ltd

Το πιο διάσημο κόλει του κόσμου επιστρέφει! Ο διασημότερος σκύλος στην ιστορία του σινεμά που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές μέσα από αμέτρητες περιπέτειες σε λογοτεχνία, τηλεόραση και κινηματογράφο, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη στην υπέροχη ιστορία αχώριστης φιλίας και αφοσίωσης, Λάσι, Γύρνα Σπίτι (Lassie, Come Home), που θα συγκινήσει μικρούς και μεγάλους σινεφίλ. Ο 12χρονος Φλο και η σκυλίτσα του, Λάσι, είναι αχώριστοι φίλοι που ζουν αμέριμνοι σε ένα ειδυλλιακό χωριό στη νότια Γερμανία. Όταν ο πατέρας του Φλο χάνει τη δουλειά του, η οικογένεια αναγκάζεται να μετακομίσει σε ένα μικρό διαμέρισμα όπου απαγορεύονται τα σκυλιά κι έτσι ο Φλο, απαρηγόρητος, αναγκάζεται να αποχωριστεί την καλύτερή του φίλη. Όταν η ατμόσφαιρα στο καινούργιο της σπιτικό αρχίζει να γίνεται εχθρική, η Λάσι θα αρπάξει την ευκαιρία να δραπετεύσει και να ξεκινήσει ένα γεμάτο περιπέτειες, ταξίδι για να διασχίσει τη Γερμανία και να επιστρέψει στον πολυαγαπημένο της φίλο. Όμως και ο Φλο δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια: αρχίζει κι εκείνος να αναζητάει τη Λάσι – και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει από το να ξαναβρούν ο ένας τον άλλον!

Πρωταγωνιστούν οι Nico Marischka, Sebastian Bezzel, Anna Maria Mühe, Johann von Bülow, Matthias Habich.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Rosebud 21!

Μπορούν τα λεφτά, να αγοράσουν τα πάντα? Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βανκούβερ 2020, έρχεται η ταινία Μη Φεύγεις, Βάντα! (Wanda, mein Wunder / My Wonderful Wanda), που σκηνοθετεί η Bettina Oberli. Η Βάντα, μια τριανταπεντάχρονη οικιακή βοηθός από την Πολωνία φροντίζει τον ηλικιωμένο πατριάρχη μιας πλούσιας οικογένειας, στην πολυτελή τους βίλα στην Ελβετία. Όταν ξαφνικά προκύπτει μια απρόσμενη εγκυμοσύνη, οικογενειακά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και οδηγούν σε ευτράπελα, ενώ γίνονται διάφοροι διακανονισμοί για να κατευναστούν όλα τα πνεύματα σε αυτό το καυστικό οικογενειακό δράμα.

Πρωταγωνιστούν οι Agnieszka Grochowska, André Jung, Marthe Keller, Jacob Matschenz, Birgit Minichmayr, Anatole Taubman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Cinobo!

The Backside Of Water! Η Disney μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τα πιο διάσημες ατραξιόν της Disneyland και παρουσιάζει μία επική, καταιγιστική, θεαματική και άκρως διασκεδαστική καλοκαιρινή Περιπέτεια στη Ζούγκλα (Jungle Cruise). Την απολαυστική κωμωδία δράσης για όλη την οικογένεια, με τα έντονα στοιχεία φαντασίας, που ζωντανεύει την απάτητη, εξωτική και μυστηριώδη ζούγκλα του Αμαζονίου, σκηνοθετεί ο Jaume Collet-Serra («Non-stop», «The Shallows», «The Commuter»). Αρχές του 20ου αιώνα: H Dr. Lily Houghton, μία παθιασμένη εξερευνήτρια, ταξιδεύει από το Λονδίνο στον Αμαζόνιο για να ανακαλύψει ένα αρχαίο δέντρο με πρωτόγνωρες θεραπευτικές δυνάμεις, που θα αλλάξουν το μέλλον της ιατρικής. Για να τα καταφέρει, πρέπει να συνεργαστεί με τον εξυπνάκια καπετάνιο Frank Wolff και να εμπιστευτεί τις αμφίβολες υπηρεσίες και το ρημαγμένο ποταμόπλοιό του. Οι δύο αταίριαστοι συνοδοιπόροι θα έρθουν αντιμέτωποι με αμέτρητους κινδύνους και υπερφυσικές δυνάμεις με φόντο τα καθηλωτικά τοπία του Αμαζονίου. Καθώς τα μυστικά του χαμένου δέντρου αποκαλύπτονται, η ζωή της Lily και του Frank παίζεται κορώνα γράμματα και το ανθρώπινο είδος κρέμεται από μία κλωστή.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Dwayne Johnson και Emily Blunt, ενώ συμμετέχουν επίσης και οι Edgar Ramirez, Jack Whitehall, Jesse Plemons και Paul Giamatti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Με χρονική απόσταση περίπου σαράντα χρόνων, πέρασαν από την φαντασία των δημιουργών τους στις σελίδες των βιβλίων, για να αποτελέσουν δύο από τους πλέον διάσημους χαρακτήρες της νεανικής πεζογραφίας. Η Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων, δια χειρός του Βρετανού λογοτέχνη Lewis Carroll, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της στα 1865, για να ακολουθήσει στις αρχές του 20ου αιώνα, ο εξίσου πολυδιαβασμένος Πίτερ Παν, με την υπογραφή του Σκοτσέζου νοβελίστα και θεατρικού συγγραφέα J. M. Barrie. Αμφότεροι οι ήρωες, ταξίδεψαν από το κείμενο στην μεγάλη οθόνη με τεράστια επιτυχία, τόσο στα φημισμένα κινούμενα σκίτσα της Disney, όσο και στα live action σπουδαίων σκηνοθετών, όπως ο Spielberg και ο Burton. Για να φτάσει η στιγμή, που μάλλον δεν καρτερούσε κανείς, να συνυπάρξουν στα ίδια καρέ, στο φιλμ Come Away, που από την εξαγγελία του κιόλας, δεν είχα εντοπίσει κάποιον σοβαρό λόγο ύπαρξης του.

Σε μια αγροικία, ελάχιστα έξω από την πολύβουη Λόνδρα, έχουν κτίσει τα οικογενειακά όνειρα τους οι Λίτλτονς. Εκείνος, ο Τζακ, βγάζει τα προς το ζην ως τεχνίτης, κατασκευάζοντας ξύλινες απλίκες φημισμένων ιστιοφόρων, κατά παραγγελία των εύπορων πελατών, εκείνη, η Ρόουζ, έχει επιφορτιστεί με το μεγάλωμα και την ανατροφή των τριών παιδιών τους, του Ντέιβιντ, της Άλις και του μικρούλη Πίτερ. Μπορεί να τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα, χάρη στην αγάπη και την την αλληλεγγύη που δείχνουν μεταξύ τους, έχουν καταφέρει να μην λείψει τίποτα από τα καμάρια τους, που μεγαλώνουν τρισευτυχισμένα στην εξοχή.

Μέχρι την στιγμή που ένα τραγικό κτύπημα της μοίρας, θα σκεπάσει με κατάμαυρα σύννεφα το σπιτικό τους. Βυθίζοντας αμφότερους του γονείς στην απόγνωση και το πένθος, με τον πατέρα να αναζητά διέξοδο για να καλύψει τα χρέη του στον τζόγο και την μητέρα να παλεύει να πνίξει τον πόνο της στο ποτό. Ενώ η κατάσταση μοιάζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο, τα ανήλικα παιδιά, με όπλα τους το όνειρο, την ταξιδιάρα σκέψη και την επιμονή, θα παλέψουν για να επαναφέρουν την φαμίλια τους, στον σωστό δρόμο, όπως παλιά.

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα η σύνοψη, της όχι φθηνής παραγωγής, καθώς παρακολουθούμε το αγωνιώδες πέρασμα της πενταμελούς οικογένειας, από την γαλήνη στην τρικυμία. Και πραγματικά έτσι είναι, καθώς με βάση το πανέμορφο ντεκόρ ανεμελιάς που ορίζει η λονδρέζικη περιφέρεια, στήνεται μια δραματική ιστορία, γεμάτη πόνο και θλίψη, με εμφανείς όμως τις αισιόδοξες προοπτικές για να οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο, ομορφότερο, έστω και μαραζωμένο από την τραγική απώλεια, αύριο. Το ερώτημα που ευθέως θέτω, είναι, που ακριβώς μπορεί να ταιριάξει στο εφεξής, η καλά και σώνει παρεμβολή των ηρώων της παιδικής φαντασίας, στο σενάριο. Και εντέλει, από την στιγμή που προσαρτήθηκαν στο σκριπτ, αυτό λειτούργησε ωφέλιμα ή καταστροφικά?

Αν κρίνω από το πόσο ανάκατα περιπλέκει αλήθεια και φαντασίωση το έργο, είναι βέβαιο πως τείνω προς το άσχημο μαντάτο. Και ψέγω ισόποσα την σεναρίστα Marissa Goodhill και την, για πρώτη φορά εκτός animation που έχει διαπρέψει - σκηνοθέτιδα, Brenda Chapman, γι αυτή ακριβώς την φιλμική ανακατωσούρα που προκάλεσαν. Επιχειρώντας να συνδέσουν καλά και σώνει τα δύο κλασικά μυθιστορήματα, στην αγωνιώδη απόπειρα των Λίτλτονς να επιβιώσουν, χρησιμοποιώντας τις αλληγορίες προσχηματικά, αντί να φωτίσουν τις πιο αληθινές και ρεαλιστικές πτυχές του δράματος. Όταν η αφήγηση παλεύει να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε ένα σώμα, τότε είναι πλέον πολύ αργά, το γενικό σύνολο είναι αδύνατον να επιδιορθωθεί.

Η τάση του αφηγητή είναι να περιγράψει έναν κόσμο που προσπαθεί να ανασυνταχθεί από τις κοινωνικές ανισορροπίες του παρελθόντος. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι προνομιούχοι και οι αδύναμοι, οι αριστοκράτες και οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση. Στοιχεία που τα παιδιά δεν κατανοούν, θεωρώντας εαυτούς ζάπλουτους, επειδή παίζουν στο ποτάμι πλάι σε μια ξύλινη σχεδία ή γιατί ο κήπος τους ενδεχόμενα να διαθέτει μυστικές πύλες που μπορεί να οδηγήσουν σε κόσμους καινούργιους και πιο φιλόξενους. Στην πορεία κι ενόσω η καταστροφή ζυγώνει τους κατακερματισμένους ενήλικες, οι μιξαρισμένες Χώρες του Ποτέ και των Θαυμάτων, δίνουν στα πιτσιρίκια την εντύπωση πως οι λύσεις για όλους θα έλθουν πανεύκολα σαν από μηχανής Θεότητες. Μακάρι να ήταν έτσι και στ αλήθεια. Δεν είναι όμως.

Συνεπώς από το γενικό πακέτο, απουσιάζει το συναίσθημα της μαγείας, που πλημυρίζει από μόνο του κάθε επιμέρους νουβέλα που απαρτίζει το στόρι. Οι αξιοπρεπείς ερμηνείες, τόσο των μπόλικης σταροσύνης ενηλίκων - από την ζαρωμένη Jolie και τον υπερβολικό Oyelowo, μέχρι την εκφραστική Chancellor και τον καμέο Michael Caine - όσο και των μικρούληδων πρωταγωνιστών, δεν φαίνεται να δίνουν την απαιτούμενη ώθηση στο εντυπωσιακού περιτυλίγματος αλλά θολού περιεχομένου παραμύθι. Με συνέπεια όλες αυτές οι υποσχέσεις για κάτι το ξεχωριστό και η απογοήτευση να επέρχεται λογικά, τόσο για τους μεγαλύτερους, μα κυρίως για τους πολύ νεαρούς σινεφίλ, που είναι βέβαιο πως το κινηματογραφικό πακέτο Pan / Alice το καρτερούσαν πως και πως.

του zerVo (@moviesltd)

Αγαπημένο κινηματογραφικό (υπο)είδος, που μας έχει προσφέρει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του σινεμά. Άλλωστε η ψυχροπολεμική περίοδος, που κράτησε για μπόλικο χρονικό διάστημα μπορούσε να τροφοδοτήσει με αμέτρητα υψηλού κύρους σενάρια το Χόλιγουντ. Με τις σχέσεις των δύο Υπερδυνάμεων να έχουν πάψει να είναι τεταμένες για περισσότερα από τριάντα έτη, οποιαδήποτε φιλμική αναπαράσταση εκείνης της εποχής πλέον, φαντάζει κομματάκι μπαγιάτικη και παλιακή. Εξόν και αποφασίσει να ασχοληθεί με το genre κάποιος μεγάλος και τρανός σκηνοθεταράς - ας πούμε Spielberg, πολύ πρόσφατα - οπότε η υφή του πράγματος αλλάζει μονομιάς και ολοκληρωτικά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η έννοια του κατασκοπικού θρίλερ, συντηρείται στις μέρες μας, μόνο με την αφήγηση αληθινών περιστατικών που έγραψαν ιστορία, συμμετέχοντας ταυτόχρονα στην αλυσίδα της αντικομουνιστικής επιθεώρησης "θάψτε τα Σοβιέτ όσο το δυνατόν βαθύτερα, μην τυχόν κι επανέλθουν και μας ξεκάνουν". Όταν αυτά τα ακούς μάλιστα από τους γνωστούς διπροσωπάδες, τσάμπα μάγκες Βρετανούς, όπως επί της παρούσης στο The Courier, τότε το πράγμα έχει μια ακόμη προέκταση, την χιουμοριστική.

Τέλη της δεκαετίας του 50, η πολιτικο-οικονομική διένεξη ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Σοβιετική Ένωση έχει φτάσει στην κορύφωση της, με τις δύο χώρες να έχουν αναπτύξει στρατούς ολόκληρους από πεπειραμένους πράκτορες, που παρακολουθούν κάτω από άκρα μυστικότητα τις κρυφές κινήσεις της κάθε αντιπάλου Κυβέρνησης. Σαν να μην έφταναν όλοι οι κατάσκοποι που έχουν εγκατασταθεί πέριξ της Κόκκινης Πλατείας, οι συμμαχικές Υπηρεσίες της κυνικής CIA και της παραστάτριας MI6, θα αναζητήσουν ένα πρόσωπο υπεράνω πάσης υποψίας, που θα εισχωρήσει όσο το δυνατόν εντός του εχθρικού στρατοπέδου, προκειμένου να αποσπάσει ακόμη περισσότερες, ζωτικής σημασίας πληροφορίες.

Και θα το εντοπίσει στο πρόσωπο του Γκρέβιλ Γουίν, ενός Εγγλέζου επιχειρηματία, που παρά τις αρχικές του αμφιβολίες, εντέλει θα ενδώσει στην απαίτηση της πατρίδας, ειδικά όταν νιώσει πως απειλείται η ειρήνη του κόσμου, από την ώρα που οι Κόκκινοι έχουν εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα, μια ανάσα από τα αμερικάνικα εδάφη, στην Κούβα. Οικογενειάρχης και χαμηλών τόνων, ο Γουίν, φέροντας την σφραγίδα του βρετανικού Υπουργείου Εμπορίου στις αποσκευές του, θα εκδράμει στην παγωμένη Μόσχα, προκειμένου να έλθει σε επαφή με το υψηλόβαθμο στέλεχος της KGB, Όλεγκ (Άλεκ, για τους φίλους) Πενκόφκσι, ο οποίος έχει πάρει την γεμάτη ρίσκο απόφαση να αυτομολήσει στην Δύση.

Στην περίπτωση που, βάσει όπως διατείνεται το παρόν πόνημα, αληθινών συμβάντων, δεν γνώριζε κανείς, ποιος ευθύνεται για την αποχώρηση των βάσεων της ΕΣΣΔ από την Αβάνα, μόλις ήλθε η στιγμή να το μάθει. Και αυτός δεν είναι άλλος από έναν αρούκατο δευτεράντζα μπίζνεσμαν, που δεν βάζει μπαλάκι σε τρύπα του γκόλφ ούτε από τους έξι πόντους, που μεταβλήθηκε μονομιάς σε Τζέισον Μπορν, από εκεί που δεν ήξερε ούτε να δένει τα κορδόνια του. Οκ, δεν θα διαφωνήσω πως στο φινάλε της ταινίας, που υπογράφει με την γνώριμη BBCένια οπτική ματιά, ο Dominic Cooke, παραθέτονται μια σειρά από ντοκουμέντα με τον αληθινό Γουίν, αυτό όμως το μόνο που έχει να μου πει, είναι πως τα Γεράκια μια χαρά τον έστυψαν τον φουκαρά πέρα δώθε Αλβιόνα - Ρωσία, πριν τον παραδώσουν σούμπιτο στα χέρια των Συντρόφων.

Που φυσικά στους δεκαοκτώ μήνες του εγκλεισμού του, στα κάθυγρα μπουντρούμια της Λουμπιάνκα, του συμπεριφέρθηκαν σαν σκυλί, ταΐζοντας τον καθημερινά με ένα (1) μπιζέλι, σπάζοντας, μονομερώς εννοείται, όλες τις σχετικές ανθρωπιστικές συμφωνίες που έχουν υπογραφεί. Προς μεγάλη μου απογοήτευση πάντως, έχοντας γνώση (και) το συγγραφικό έργο του πωλητή / κατασκόπου, το χωρίο που αναφέρει στα βιβλία του, πως η εκπαίδευση του από την Βασιλική Υπηρεσία Πληροφοριών, υπήρξε τόσο σκληρή και απάνθρωπη, που μπροστά στην φυλάκιση του έμοιασε με παιδική χαρά, παρακάμπτεται ολοσχερώς από το σενάριο. Με δυο λέξεις, ο τύπος, εκεί που πήγαινε κοστουμαρισμένος σήμερα στο γραφείο για πολύωρα επαγγελματικά μίτινγκ, την επαύριον θα έπαιρνε την πρώτη πτήση της Αεροφλότ, ώστε να φέρει στο φως όλα τα παρανοϊκά και βομβαρδιστικά πλάνα του Χρουτσώφ. Εντάξει, σινεμάς είναι, ότι θέλει (μας) λέει.

Πέραν των αβάσταχτων τρυπών του σκριπτ, οπτικά η ταινία παίρνει καλό βαθμό, κυρίως χάρη στην ακαδημαϊκή ικανότητα των Εγγλέζων δημιουργών, να αναπαριστούν την συγκεκριμένη περίοδο με τον αρτιότερο τρόπο. Ένα σκαλί παραπάνω την συνολική παραγωγή ανεβάζει και το γεγονός πως υπάρχουν γυρίσματα και στους αυθεντικούς χώρους που έλαβαν χώρα τα συμβάντα, πλάι στον Βόλγα, σιμά στο Κρεμλίνο και στις υπόγειες, χαμηλοφωτισμένες στοές των αστικών σιδηροδρόμων. Εννοείται βέβαια, πως σε κάθε ευκαιρία, επιχειρείται η τυπική σύγκριση, ανάμεσα στον τρόπο λειτουργείας των Δυτικών και των Ανατολικών κοινωνιών, με τις πρώτες φυσικά να αναδεικνύονται θριαμβεύτριες στην κόντρα των ατομικών ελευθεριών. Του τύπου "Ξέρεις Κύριε Εγγλέζε, δεν μπορώ να σε καλέσω για φαγητό στο φτωχικό μου, εγώ ο Συνταγματάρχης του Κομιτάτου, μην τυχόν και δώσω στόχο πως έχω περίσσα χρήματα να χαλάσω για διασκεδάσεις..." Η πλάκα είναι πως μπόλικοι αυτές τις σάχλες τις πιστεύουν.

Αβαντάζ, φυσικά, του The Courier, το πρωταγωνιστικό του δίδυμο, ο πάντα αξιόλογος Benedict Cumberbatch και ο εκφραστικός Γεωργιανός Meran Ninidze, που οι χαρακτήρες τους μοιράζονται εξ ημισείας το τιμητικό έπαθλο της αποσόβησης του πυρηνικού ολέθρου, όχι όμως και τον χρόνο εμφάνισης τους στο εκράν. Λογικό, μιας και η ταινία είναι αφιερωμένη στον απλό πολίτη που έκανε το καθήκον του για χάρη της Βασιλίσσης, χωρίς να του δοθεί ούτε μισό αντάλλαγμα, ένα μετάλλιο μπρούτζινο ανδρείας, έστω. Μόνο και μόνο που απέμεινε σαράντα κιλά, ένεκα κακουχιών, στην φυλακή, κάτι που κατάφερε επί σκηνής και ο πολυβραβευμένος Λονδρέζος σταρ, γεγονός που με ωθεί να του βγάλω καπέλο, επειδή οδηγείται σε τέτοιες ερμηνευτικές ακρότητες, για τόσο περιορισμένης αξίας κινηματογραφικές δευτεράντζες.

του zerVo (@moviesltd)

Πως μπορεί να σε μπερδέψει καμιά φορά το προμόσιον μιας ταινίας ε? Από τους παραγωγούς του John Wick και του Atomic Blonde, λέει, έρχεται το φιλμ Κανένας. Από την μια ένα σινέ σίριαλ - τεράστιο χιτ, που όμως ποτέ μου δεν κατανόησα ούτε τους λόγους της επιτυχίας του, ούτε γιατί έχει τόση πέραση στο κοινό, δίχως ιστορία να αφηγηθεί. Από την άλλη, ένα καταπληκτικό action που πέρασε σχετικά στο ντούκου, παρότι μιλάμε για την ποιοτικότερη περιπέτεια δράσης της περασμένης δεκαετίας. Τι να πιστέψεις και τι να διαλέξεις? Ευτυχώς το Nobody, ακολουθώντας την περίτεχνη κινηματογραφική συνταγή του δεύτερου, αποδείχτηκε μια εξαιρετικά στημένη αφηγηματικά, θορυβώδης ιστορία, που οι κοινωνικές τις αλληγορίες, δεν πρόκειται να αφήσουν αδιάφορο τον θεατή της.

Μεροδούλι, μεροφάι σε μια στείρα και επακριβώς επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μοιάζει η ζωή του φουκαρά Χατς Μάνσελ. Ενός βαριεστημένου μεσήλικα, αγνοημένου από την σύζυγό του, πατέρα δύο παιδιών, που ξοδεύει όλη του την ημέρα, ως υπάλληλος, στην οικογενειακή επιχείρηση του πεθερού του, που δεν τον έχει και σε καμιά υψηλή υπόληψη. Καταλύτης της μεταστροφής της ανιαρής και ανύπαρκτης συμπεριφοράς του, θα σημάνει η ένοπλη έφοδος δύο διαρρηκτών στην οικία του, που θα περάσει χωρίς συνέπειες για την φιλήσυχη φαμίλια, χάρη στην αντίδραση όλων των υπολοίπων, εκτός του ιδίου!

Στιγμή που θα αλλάξει μονομιάς ολόκληρο το είναι του Χατς. Και θα τον μετατρέψει ακριβώς στο ίδιο ανήμερο θηρίο με εκείνο που ήταν δυο δεκαετίες πριν, όταν υπηρετούσε ως ένας από τους πλέον σκληροτράχηλους πράκτορες της CIA. Και από την τιμωρητική του αντίδραση, μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αδράνειας δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς παράνομος. Αφού πάνω σε κάθε παραβατικής συμπεριφοράς πολίτη, θα ξεσπάσει όλο αυτό το μάζεμα της βίας, που έκρυβε μέσα του, υποδυόμενος τον φιλήσυχο και σχεδόν ασήμαντο φαμιλιάρη.

Τι θα συμβεί όμως όταν ένα από τα θύματα του, θα τύχει να είναι ο αδελφός του διαβόητου κακοποιού και βαρόνου της Ρώσικης Μαφίας, παρανοϊκού Γιούλιαν Κουζνέτσοφ? Αυτοστιγμεί θα ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στην συμμορία και τον παροπλισμένο και εξαφανισμένο από κάθε μητρώο της Υπηρεσίας κατάσκοπο, που μολονότι θα νιώσει την ασφάλεια της οικογένειας του να διακυβεύεται, θα πάρει την απόφαση να τραβήξει το σκοινί μέχρι τελικής πτώσης. Το μόνο που δεν γνωρίζει ο άντρας που μόλις ξαναφόρεσε την στολή του τιμωρού, είναι αν η θέληση του θα υπερισχύσει ή το σκουριασμένο από την αδράνεια κορμί του θα τον προδώσει.

Εδώ μάλιστα, υπάρχει στόρι, υπόβαθρο, προεκτάσεις, προβληματισμός και βαθύτερες κεντρικές ιδέες. Δεν είναι απλώς μια περίπτωση "μου σκότωσες τον σκύλο, τώρα θα δεις τι θα σου κάνω" όπως συμβαίνει στο ονομαστό, ομόσταυλο μπιστολίδι. Ο βασικός (αντι)ήρωας είναι ένας τύπος που έχει θάψει για τα καλά το τίγκα στην αδρεναλίνη παρελθόν του, νομίζοντας πως ο βίος ενός φιλήσυχου, άχρωμου και άοσμου μεροκαματιάρη, είναι εκείνος που του ταιριάζει πιο πολύ. Κι έτσι αντέχει τις συνεχείς και ακατάπαυστες προσβολές από το στενό του περιβάλλον: Την απόμακρη Κυρά, τον έφηβο γιο του, που είναι και ο μόνος που αντέδρασε στην έφοδο των κλεφτών, τον πολυλογά κουνιάδο, τους πομπώδεις γειτόνους. Που και να ήξεραν όλοι, πως μια παρελθοντική ημέρα δική του δεν ισούται ούτε με ολάκερη την ζωή τους. Κι εκεί θα εκραγεί ο Χατς, αντιλαμβανόμενος πως η γαλήνη που ονειρευόταν, δεν ήταν παρά ένα παραμύθι, που υπέβαλλε τον εαυτό του πως υπάρχει, απλά και μόνο για να εγκαταλείψει το περίστροφο και το βίβερε περικολοζαμέντε. Τώρα τρέμετε όλοι, ο Κανένας επανήλθε.

Κατόπιν της πλήρως ενημερωτικής, βουτηγμένης σε πληροφορίες που πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, γύρω από την αντιθέτως νηνεμική ζωή του τυπικού νοικοκυραίου, λαμβάνει χώρα η έκρηξη μετάλλαξης της περσόνας του σε φονικό όπλο, τέτοιου βεληνεκούς, που ακόμη και οι καλύτερα οπλισμένοι κακίστροι να μην επιθυμούν να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους. Ευτυχώς για τον θεατή, ο βασικός villain του στόρι, ο κλασσικός ανατολικοευρωπαίος, φανφαρόνος, νεόπλουτος Εσκομπάρ, παρότι αμφιταλαντεύεται μπας και υποχωρήσει, διαλέγει κι εκείνος την κατά μέτωπο κόντρα κι έτσι οδηγούμαστε σε ένα πρώιμης Tarantinικής υφής φινάλε, όπου ο ευρηματικός ανταρτοπόλεμος στήνει ένα υπέροχο πανηγύρι, αντάμα στην προσεγμένη χορογραφία.

Μέσα σε όλο αυτό το ξετύλιγμα της ανέμης, γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους μετάλλαξης της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που επέλεξε να ζήσει το δεύτερο μισό της ζωής του, σε εντελώς αντίθετο τέμπο από το εκρηκτικό της πρώτο. Η εικόνα του Μάνσελ εμφανίζει αμέτρητες ομοιότητες με εκείνη του Γουίκ, το ξέσπασμα του όμως είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένο, με αιτία και λόγο, που σαφέστατα υποκινούνται από την υποτιμητική στάση του μικρόκοσμου του. Κι ενώ τα πάντα κρέμονται από μια και μόνο κλωστή, ελάχιστα προτού διαβεί την 180 μοιρών απέναντι ρότα με εκείνη που πήρε δυο δεκαετίες πριν, ο ίδιος είναι εκείνος που παρακαλάει τον εχθρό να κάνει το πρώτο βήμα, για να τα κάνει όλα γης μαδιάμ, όπως κάποτε.

Ανέλπιστα σπουδαία εμφάνιση σε ρόλο κοντραριστό του γνώριμου του, διεφθαρμένου δικηγόρου, στο Breaking Bad, για τον Bob Odenkirk, που πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, προσφέροντας μια ερμηνεία που σε κάνει να λησμονείς οποιαδήποτε πρότερη, σιτεμένου εκτελεστή, από τον μετρ Liam Neeson. Πείθοντας σε ταυτόχρονα ως εικόνα και για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, τόσο την βάναυση, σαδιστική και υπέρ το δέον βίαιη του αυτοδίκαια τιμωρού, όσο και για την μισοκακόμοιρη του Κυρ Μέντιου, που ολημερίς σιγοβράζει στο ζουμί του. Σεβάσμιος σε αμφότερες τις εκδοχές που περίτεχνα κτίζει ο άξιος ευρηματικός στις λήψεις του Ilya Naishuller, προβάλλοντας τον όχι σαν Σούπερμαν ή Αβέντζερ, αλλά ως φθαρτό, τσαλακωμένο και γεμάτο μώλωπες υποκείμενο, συνέπεια μιας κοινωνίας που δοξάζει το μπούλινγκ, δίχως όμως να γνωρίζει πως ο τροχός ενδέχεται να γυρίσει. Και τότε...

Get Ready for the Future!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αναλογικά όνειρα σε έναν ψηφιακό κόσμο

Ο Δημήτρης Μπαβέλλας γεννήθηκε στον Νέο Κόσμο. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου και έλαβε σεμινάρια υποκριτικής από τον Δημήτρη Μαυρίκιο στο Θέατρο των Αλλαγών. Έχει σκηνοθετήσει μικρού μήκους ταινίες, ντοκιμαντέρ, βιντεοκλίπ, τηλεοπτικές εκπομπές, εταιρικά βίντεο κ.ά. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, με τίτλο Runaway Day, έκανε πρεμιέρα στο διαγωνιστικό τμήμα του 19ου φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαράγιεβο (2013). Στη συνέχεια προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ της Αυστρίας (Βιενάλε), στο 68ο φεστιβάλ Εδιμβούργου, στις αθηναϊκές αίθουσες για τρεις εβδομάδες, και συνεχίζει να παίζεται εντός και εκτός συνόρων, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 40 συμμετοχές σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Το φιλμ κέρδισε το βραβείο Alphaville Award in Feature Films Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στο 23ο Φεστιβάλ Βίντεο και Κινηματογράφου του Μπέρκλεϊ 2014, το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Ανεξάρτητου Κινηματογράφου του Κόλπου της Νάπολης 2015, καθώς και το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου στο Festival Montevideo Fantástico 2015.

Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Tallinn Black Nights Film Festival 2019. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» ενώ δυο μήνες μετά, προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου και ειδικότερα στο τμήμα «Μια δεύτερη ματιά».

Η υπόθεση: Ο Αντώνης Τιτσάνης και ο Χρήστος Φερτάκης είναι δύο φίλοι που συγκατοικούν σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Άνεργοι και πλήρως αποκομμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν, με τα ελάχιστα έσοδα από τις μικροδουλειές που κάνουν ή με τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας που εισπράττει ο Χρήστος. Τους δυο ήρωες ενώνει ο κοινός, πλατωνικός έρωτας που μοιράζονται για την Λώρα Ντουράντ, μια μυθική πορνοστάρ της δεκαετίας του ’90, τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Όταν τα πράγματα στη ζωή τους πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι αποφασίζουν να πάνε κόντρα στην τύχη τους και παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσουν την αναζήτηση της χαμένης Λώρας.

Η άποψή μας: Πολλές φορές με έχουν κατηγορήσει ότι είμαι σποϊλεράκιας (guilty as charged!). Άλλες φορές, ότι γράφω πάρα πολλά πράγματα για την υπόθεση της ταινίας (κάτι που σαφώς εμπίπτει στην ίδια κατηγορία με το ''σποϊλεράκιας''). Θα ήθελα λοιπόν να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Κατά τη διάρκεια του περασμένου, πειραματικού, διαδικτυακού, φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είδα ευλαβικά όλες τις ελληνικές ταινίες και όλες τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος. Εντάξει, μου ξέφυγαν πέντε, έξι ταινίες αλλά όλα καλά. Καθώς ο χρόνος πίεζε, δεν διάβαζα τις συνόψεις των ταινιών που υπήρχαν στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ. Έτσι, καλή ώρα, έβαλα να δω τούτη την ταινία. Μια χαρά ταινία! 

Πέρασα φίνα. Ναι, αλλά μέχρι να μπορέσω να ενώσω τις ευθείες έχασα ώρα και δεν απόλαυσα την ταινία όπως της άξιζε. Γιατί, αν δεν διαβάσεις τη σύνοψη, χάνεις (κάποια) επεισόδια: Ποια η σχέση του Αντώνη και του Χρήστου; Είναι αδέλφια, ξαδέλφια, φίλοι; Ποιανού είναι το παιδί με το οποίο παίζει ο Αντώνης στην αρχή; Γιατί το παίρνει ο Χρήστος; Κι αυτή που περιμένει στο αμάξι είναι λογικά η πρώην σύζυγος του ενός από τους δυο και μητέρα του παιδιού. Γιατί στο ένα και μοναδικό πλάνο που τη βλέπουμε, μοιάζει με την Λώρα Ντουράντ; Θέλω να πω, αδυναμία του σεναρίου είναι όλο αυτό, να μην σου συστήνει τους ήρωες με το καλημέρα, αλλά αν διάβαζα την σύνοψη, θα απέφευγα όλη αυτήν τη σπαζοκεφαλιά. 

Οπότε, ναι παιδιά, αν θέλετε να παρακολουθείτε τις ταινίες χωρίς να γνωρίζετε παρά μόνον τα βασικά γι' αυτές, γούστο σας και καπέλο σας. Γι' αυτό κι εγώ έχω ξεχωριστό τμήμα με ευδιάκριτο τίτλο «Η υπόθεση» και δεν την ενσωματώνω μέσα στο κείμενο της κριτικής. Το θεωρώ πιο τίμιο. Έτσι που λέτε. Οπότε, γυρνώντας στο φιλμ, έχουμε να κάνουμε με μια απολαυστική σε σημεία, άνιση γενικώς κωμωδία – ταινία δρόμου. Που δεν καταφέρνει σε πολλά σημεία να διευκρινίσει τι ακριβώς συμβαίνει! Το γιατί παίρνουν την απόφαση τη συγκεκριμένη στιγμή οι δύο φίλοι, επίσης δεν δικαιολογείται με πληρότητα. Η πιθανή αρρώστια του Χρήστου και το μπούχτισμα του Αντώνη με την όλη κατάσταση δεν αρκούν – σε ρεαλιστικά πλαίσια – για να ληφθεί μια τόσο μεγάλη απόφαση. Όπως και το... κάλεσμα της ίδιας της Λώρας. 

Όμως, να μην λέμε μόνο τα στραβά, που έτσι κι αλλιώς μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ο Μπαβέλλας, σοφά ποιών, αφήνει στους δύο πρωταγωνιστές του να καθαρίσουν την μπουγάδα. Κι ευτυχώς, γιατί και οι δυο τους, πέρα από το ότι ταιριάζουν ως δίδυμο, τα πάνε πάρα πολύ καλά. Εξαιρετικά θα μπορούσε να πει κανείς. Στην παράξενη Οδύσσειά τους, θα συναντήσουν πολλά και θαυμαστά πράγματα. Έναν πρώην παραγωγό ταινιών πορνό, τον Βέρτιγκο (χα! - στο ρόλο ο εξαφανισμένος και από τα τηλεοπτικά νομίζω τελευταία, Δάνης Κατρανίδης) στο καζίνο του Μον Παρνές. Έναν γκουρού της γιόγκα (απολαυστικός ο Αλέξανδρος Λογοθέτης) σε μια παραλία – εδώ θα δούμε και μια από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας, αυτήν με το παπάκι. Μία μοναχική αριστοκράτισσα σε μια έπαυλη στη μέση του πουθενά, που δεν χωνεύει τους κομουνιστές (πάντα πολύ καλή η Υβόννη Μαλτέζου, στο τμήμα της ταινίας που παραπέμπει ταυτόχρονα και σε Mel Brooks αλλά και στο «Ghostbusters»). Κι έναν άλλο τρελαμένο τύπο με την Λώρα Ντουράντ κάτω από μια μη χρησιμοποιούμενη πια γέφυρα, που κατέχει την αλήθεια (εδώ ο Νίκος Χατζόπουλος). 

Μουσική που νιουγουεϊβίζει, αναφορά στον Τζίμη Πανούση, δίσκοι βινυλίου που πρέπει να πουληθούν (το κλάμα του Παπαδημητρίου σου σπαράζει την καρδιά), airbnb, εξάντες, φωτόμετρα, μπύρες, χαρτάκια τσιγάρου που στρίβονται χωρίς καπνό μέσα και στο κέντρο, η αναζήτηση της ιδανικής γυναίκας! Μιας πρώην πορνοστάρ. Που μπορεί να εξαφανίστηκε. Μπορεί όμως και να βρίσκεται πολύ πιο κοντά τους από όσο οι δυο τους φαντάζονται. Μια ταινία που σε πείθει με την ελευθερία της και την ανεμελιά της (ιδίως όταν έχεις διαβάσει από πριν την υπόθεση, καλά, σκάω), έχει δυο σούπερ ηθοποιούς να το διασκεδάζουν (δεύτερη συνεργασία του Παπαδημητρίου με τον Μπαβέλλα – συμμετέχει και στην παραγωγή, άρα πίστεψε στην ταινία, πολύ σημαντικό για έναν ηθοποιό) κι έχει και το κλείσιμο που της αξίζει: με έναν μονταζάκι ντυμένο με ένα υπέροχο τραγουδάκι που θυμίζει David Bowie αλλά δεν είναι, όπου όλοι μαζί πηγαίνουν στην ακρογιαλιά, όπως έλεγε κάποτε και η Μελίνα. 

Έτσι κι αλλιώς τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά, η ταινία έχει πραγματικά fun, ε, και δεν μπορείς να αδιαφορήσεις για ένα φιλμ όπου ο... υδραυλικός θα... ξεβουλώσει τους σωλήνες της (Ουγγαρέζας;;;;) Λώρας (ναι ρε, αθωότητα στα πορνό) και στους τοίχους κρέμεται αφίσα του καρακάλτ «The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension» - εκτός κι αν είδα λάθος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Οι βάσεις του Αμερικάνικου Ονείρου μέσα από ένα γουέστερν! Η διεθνώς αναγνωρισμένη κινηματογραφιστής Kelly Reichardt (Wendy & Lucy, Meek’s Cutoff, Night Moves) για μία ακόμη φορά στρέφει το ξεχωριστό και διορατικό βλέμμα της στην Αμερικανική Δύση, ρίχνοντας αυτή τη φορά μια αυθεντική ματιά στη ζωή στις αρχές του 19ου αιώνα και αναμειγνύοντας στοιχεία του σήμερα. Ένας λιγομίλητος μοναχικός τύπος και επιδέξιος μάγειρας ταξιδεύει Δυτικά και γίνεται μέλος μιας ομάδας κυνηγών γούνας στο Όρεγκον, εν τούτοις γίνεται φίλος μόνο με έναν Κινέζο μετανάστη που αναζητεί κι εκείνος την τύχη του. Σύντομα, η συνεργασία τους θα οδηγήσει σε μια επιτυχημένη επιχείρηση, η μακροβιότητα της οποίας θα εξαρτηθεί από τη «μυστική» συμμετοχή της βραβευμένης αγελάδας ενός πλούσιου γαιοκτήμονα. Υπό αυτή την απλή προϋπόθεση, η Ρέινχαρντ εξυφαίνει μια ανάκριση των θεμελιωδών δομών της Αμερικής που ανακαλεί στη μνήμη τον παλαιότερο θρίαμβό της (Old Joy) όσον αφορά την ευαίσθητη απεικόνιση της ανδρικής φιλίας, αλλά ταυτόχρονα ωθείται από ένα συνεχώς αυξανόμενο σασπένς. Μετά την πρεμιέρα που έγινε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride, η ταινία First Cow προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λοκάρνο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, και διαγωνίστηκε για τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας για το 2020 στα Βραβεία της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.

Η ταινία First Cow αποτελεί την αθόρυβα συναρπαστική ματιά στην ανδρική φιλία και τους περίεργους ρυθμούς της αγροτικής ζωής μιας εκ των σπουδαιότερων σύγχρονων Αμερικανίδων κινηματογραφιστών. Πρωταγωνιστούν οι John Magaro, Alia Shawkat, Dylan Smith, Orion Lee.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Neo Films!

Κάτω από την αιγίδα του freecinema.gr, που εμπνεύστηκε την ύπαρξη του δέκα χρόνια πριν, δείχνοντας απέραντη αγάπη για το κλασικό ρεπερτόριο, επιστρέφει και φέτος ένας από τους πλέον δημοφιλείς καλοκαιρινούς κινηματογραφικούς θεσμούς της πόλης. Το 10ο Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος, από τις 22 έως τις 28 Ιουλίου στην φιλόξενη Ριβιέρα της οδού Βαλτετσίου. Με ένα πρόγραμμα αποτελούμενο από δεκαέξι κινηματογραφικούς τίτλους, μεταμεσονύκτιες προβολές και δύο αποκλειστικές πρεμιέρες που θα προκαλέσουν συζητήσεις. Που στους παλιότερους θα ξυπνήσουν έντονες μνήμες, πρώτης, δεύτερης ή θερινής προβολής και στους πιο νέους θα ανοίξουν μονοπάτια υπεροχής και θαυμασμού, για κάποια ξεχωριστά διαμάντια της Έβδομης Τέχνης.

Ο πλήρης κατάλογος της καυτής Ιουλιάτικης εβδομάδας, με συντελεστές, πόστερς, ωράριο. Και να μην λησμονούμε και την Βίκος Cola που αποτελεί τον κύριο χορηγό της διοργάνωσης και την Ταινιοθήκη της Ελλάδος που υποστηρίζει έμπρακτα τις εκδηλώσεις.


ΛΑΓΩΝΙΚΟ 24 ΚΑΡΑΤΙΩΝ


ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ


Η ΖΑΖΙ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ


ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΣΑΣ


ΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ


Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ


ΜΙΡΑΝΤΑ


Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ


ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ


ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΙ ΛΕΦΤΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ;


ΤΟ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ


ΞΑΦΝΙΚΑ ΠΕΡΣΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ


ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ


OLD


ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΛΟ

Προσοχή στις ώρες έναρξης (διαφοροποιούνται ανάλογα με τις διάρκειες των φιλμ)
Γενική τιμή εισόδου: 6 ευρώ

Ο Γούντι έχει – ακόμα – κάτι να μας πει...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Οι απαντήσεις δεν είναι πάντα αυτές που θες να ακούσεις"

Allan Stewart Konigsberg. Γνωστότερος ως Woody Allen! Γεννημένος στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης την πρώτη του Δεκέμβρη του 1935 – οπότε, ετών 85 και βαδίζει προς τα 86. Η καριέρα του ως σκηνοθέτη ξεκίνησε... παράξενα: το 1966 πήρε τη γιαπωνέζικη ταινία "Kokusai himitsu keisatsu: Kagi no kagi", η οποία ήταν ένα θρίλερ για ένα χαμένο μικροφίλμ, και τη μετέτρεψε σε κωμωδία για μια χαμένη συνταγή για... αβγοσαλάτα, ουσιαστικά υποτιτλίζοντας την ταινία στα αγγλικά με ότι να 'ναι διαλόγους! Αυτό! Έτσι προέκυψε το "What's Up, Tiger Lily?" (1966), η πρώτη, επίσημα, ταινία του Woody Allen! Τρία χρόνια μετά σκηνοθετεί το "Ζητείται εγκέφαλος για ληστεία" (Take the Money and Run, 1969). Μέχρι το 1980 σκηνοθέτησε άλλες οχτώ ταινίες. Από το 1982 γυρίζει μία ταινία κάθε χρόνο, ενώ μία χρονιά, και συγκεκριμένα το 1987, γύρισε δύο!

Αυτή είναι η... 49η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί! Παρά μία πενήντα δηλαδή! Και πλέον σε αντίξοες συνθήκες, καθώς το Χόλιγουντ του έχει γυρίσει την πλάτη, λόγω του σκανδάλου εντός ή εκτός εισαγωγικών με την θετή του κόρη Σουν Γι, την οποία και παντρεύτηκε. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, εντελώς ταιριαστά, στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2020, σημαίνοντας και την επίσημη έναρξη του φεστιβάλ. Στην Ελλάδα ήταν να προβληθεί τον Οκτώβριο του 20, αλλά η πανδημία είχε άλλα σχέδια.

Η υπόθεση: Ο Μορτ Ρίφκιν δίδασκε παλιότερα κινηματογράφο σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Όντας στην τρίτη ηλικία πλέον και κάπως απογοητευμένος από τον σύγχρονο κινηματογράφο – και τον κόσμο γενικότερα – έχει παρατήσει τη διδασκαλία με σκοπό να αφοσιωθεί στη συγγραφή του πρώτου του (υπερφιλόδοξου) μυθιστορήματος. Η κατά πολύ νεώτερη σύζυγός του, η (μεσήλικη) Σου, εργάζεται σε εταιρία που παρέχει δημόσιες σχέσεις σε ανθρώπους του κινηματογράφου. Και καθώς η ταινία του πελάτη της που μόλις έχει ολοκληρωθεί, του νεαρού, γοητευτικού και υπερφίαλου Φιλίπ, ετοιμάζεται να προβληθεί στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, πηγαίνει στην βασκική πόλη για να (του) προσφέρει τις υπηρεσίες της. 

Ο Μορτ, υποψιάζεται πως υπάρχει φλερτ ανάμεσα στην Σου και τον Φιλίπ. Έτσι, αποφασίζει να συνοδέψει τη σύζυγό του για να την έχει από κοντά. Αλλά κι επειδή πιστεύει πως η αλλαγή σκηνικού θα καταφέρει να πυροδοτήσει την έμπνευσή του για να ξεκινήσει το μυθιστόρημά του. Η Σου είναι ενθουσιασμένη με τον Φιλίπ, ο Μορτ βαριέται και κάποια στιγμή νιώθει μια αδιαθεσία, που τον οδηγεί στον ιατρείο της γοητευτικής καρδιολόγου Τζο Ρόχας. Η γνωριμία του μαζί της θαρρείς και τον ξυπνάει από έναν λήθαργο. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής τον κυριεύει, την ίδια στιγμή που μια σειρά από παλαβά κινηματογραφοφιλικά όνειρα τον αναστατώνουν. Ο Μορτ βλέπει τις ελπίδες του για το μέλλον να αναζωπυρώνονται. Παρά το γεγονός ότι τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα προέβλεψε. Ή μήπως γίνεται ακριβώς αυτό;

Η άποψή μας: «So, do you have anything to say to me, after everything that I’ve told you?». Ρε Woody, τι να λέμε, σ' αγαπάμε αφού. Παρά τις όποιες αστοχίες σου. Παρά τις σκιές στην προσωπική σου ζωή. Παρά την κατηφόρα που έχει πάρει η καριέρα σου. Μας έκανες να γελάσουμε, μας έκανες να συγκινηθούμε, «μας ταξίδεψες», που λέμε πλέον – ειρωνικά κατά βάση. Πώς μας τα λες εδώ πέρα λοιπόν; Χμ, λίγο σαν κύκνειο άσμα φαντάζει όλο αυτό. Με απόλυτη συνειδητοποίηση: ποτέ δεν μπόρεσες να φτάσεις όλους τους μεγάλους δημιουργούς που θαύμαζες. Γι' αυτό και οι σκηνές ονείρου, παραπέμπουν σε διαχρονικά αριστουργήματα της 7ης Τέχνης. 

Με διάθεση για φόρο τιμής αλλά ταυτόχρονα και για μια ματιά πιο ανάλαφρη, πιο σκωπτική. Σαν να μας λέει ο Woody: "παιδιά, εγώ αυτούς τους σκηνοθέτες λάτρεψα, αυτές τις ταινίες αγάπησα – ποτέ δεν μπόρεσα να φτάσω σε τέτοια δυσθεώρητα ύψη αλλά, ρε γαμώτο, αριστουργήματα, αριστουργήματα, αλλά ώπα, η ζωή θέλει και λίγο μια πιο αλέγκρα θεώρηση". Ο Ingmar Bergman ξεχωρίζει ξεκάθαρα ανάμεσα στις αγάπες του σκηνοθέτη, με τρεις ταινίες στις οποίες γίνεται αναφορά - «αντιγραφή» και συγκεκριμένα οι ταινίες είναι το "Περσόνα", οι "Άγριες φράουλες" και η "Έβδομη σφραγίδα" (έτσι κι αλλιώς, κάποια εποχή, ο Woody Allen πέρασε μια καθαρά μπεργκμανική περίοδο). 

Ακολουθεί ο Jean-Luc Godard και το "Χωρίς ανάσα" (η μόνη ταινία από την οποία βλέπουμε ατόφια σκηνή, πέρα από την σκηνή με τα σεντόνια που αντιγράφει με τον τρόπο του ο Allen) – υποτίθεται ότι στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν τιμούν τον πρωτοπόρο Ελβετό σκηνοθέτη με μια ειδική προβολή της σημαδιακής του ταινίας και μετά έχουν «όνειρα» που αφορούν τον "Πολίτη Κέιν" του Orson Welles, το "8 1/2" του Federico Fellini, τον "Εξολοθρευτή άγγελο" του Luis Buñuel, το "Ζιλ και Ζιμ" του François Truffaut και το (μεγάλη έκπληξη αυτό!) "Ένας άνδρας και μια γυναίκα" του Claude Lelouch. Αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό κάνει αναφορά ο Allen: η σκηνή με τον ζωγράφο Sergi López θαρρείς κι έχει ξεπηδήσει μέσα από το σύμπαν της ταινίας "Vicky Cristina Barcelona". 

Οπότε, ναι, έχει πολύ σινεμά μέσα στο σινεμά η ταινία και θα εκτιμηθεί περισσότερο από όσους μπορούν να πιάσουν αυτές τις αναφορές. Το Σαν Σεμπαστιάν αποθεώνεται, το φεστιβάλ του αποθεώνεται επίσης, σαν μάλιστα να έγινε "ειδική παραγγελία" (σημείωση: παιδιά του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, μια ιδέα ρίχνω, εδώ μας ήρθε ο Baderas, ο Woody θα ανέβαζε Θεσσαλονίκη και φεστιβάλ κατά 800% - μην σου πω πως θα σταματούσε και το έγκλημα με τα αρχαία του μετρό). Μέσω του χαρακτήρα του Φιλίπ ο Allen δείχνει την περιφρόνησή του στη νέα γενιά σκηνοθετών, ντεμέκ διανοούμενων, που επ ουδενί δεν μπορούν να ακουμπήσουν τους δικούς του ήρωες (κι εδώ φαίνεται λίγο σαν να ζηλεύει ο παππούς, ας είναι). Κυρίως όμως κάνει έναν απολογισμό – αυτοκριτική μέσω του alter ego του, που ξεκάθαρα είναι ο Μορτ Ρίφκιν του Wallace Shawn. Ναι, ίσως και να είναι «καλύτερος αναγνώστης από συγγραφέας». 

Η Gina Gershon είναι ζουμερή, μια milf που ανθίζει λόγω έρωτα, η Elena Anaya είναι γοητευτική αλλά και χωρίς πραγματικό ρόλο (περισσότερο ως σύμβολο λειτουργεί), ο Louis Garrel δεν χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο για να πείσει ως το νέο μεγάλο όνομα της Έβδομης Τέχνης, που μπορεί και παίζει και φοβερό μπόνγκο και με μεγάλη χαρά είδα τον Steve Guttenberg στο ρόλο του αδελφού του Μορτ – πραγματικά αγνώριστος ο ηθοποιός που ως Carey Mahoney έσκιζε τη δεκαετία του '80 στα πρώτα "Police Academy". Ο Vittorio Storaro δίνει και πάλι μαθήματα διεύθυνσης φωτογραφίας. Όμως, παρ' όλα αυτά, τούτο είναι ένα ήσσονος βεληνεκούς έργο του Woody Allen. 

Λείπει η σπιρτάδα, λείπει η ένταση, λείπει το χιούμορ, λείπει το κάτι παραπάνω. Και ο Wallace Shawn δεν ήταν η καλύτερη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά, εδώ ισχύει το αξίωμα: μια μέτρια ταινία του Woody Allen είναι μια υπέροχη εμπειρία θέασης, ιδίως σε κάποιο θερινό σινεμά. Οπότε, ξέρετε εσείς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

50% Μπάτσος, 50% Έμπορος, 100% Καθαρή! Η καταπληκτική Isabelle Huppert, σε μια ακόμα απολαυστική ερμηνεία, μεταμορφώνεται σε έμπορο ναρκωτικών, ως άλλη «Νονά» της μαφίας, στην ανάλαφρη γαλλική κωμωδία Η Νονά της Νύχτας (La Daronne) με την υπογραφή του Jean-Paul Salomé. Η αραβικής καταγωγής Πασιάνς Πορτεφέ είναι μια μεταφράστρια της γαλλικής Δίωξης Ναρκωτικών, που ειδικεύεται σε τηλεφωνικές παρακολουθήσεις υπόπτων για διακίνηση παράνομων ουσιών. Η δουλειά της είναι κακοπληρωμένη και σκληρή, αλλά η κυρία Πορτεφέ προσπαθεί να διατηρήσει την υπομονή της, όπως άλλωστε υποδηλώνει και το βαφτιστικό της (Patience = υπομονή). Η ζωή της θα αλλάξει ριζικά, όταν, παρακολουθώντας τη συνομιλία δύο καταζητουμένων διακινητών ναρκωτικών, αναγνωρίζει στον ένα από αυτούς τον γιο της αγαπητής κυρίας που φροντίζει την υπερήλικη μητέρα της. Η μεταφράστρια αποφασίζει να προστατεύσει τον νεαρό, όμως οι πληροφορίες που έχει ήδη συγκεντρώσει, την οδηγούν στην καρδιά ενός μεγάλου κυκλώματος διακίνησης χασίς. Με τη βοήθεια του DNA,ενός σκύλου που παλιά ανήκεστη Δίωξη και τώρα «δουλεύει» για τον εαυτό του, η Πασιάνς, αξιοποιώντας τις επαγγελματικές της εμπειρίες, θα μπει για τα καλά μέσα στο κύκλωμα της ντρόγκας στο Παρίσι, και θα γίνει η νέα Νονά της Νύχτας!

Η μεγάλη κυρία του γαλλικού σινεμά, σε ένα εκρηκτικό κωμικό ρόλο, έχοντας πλάι της τους Hippolyte Girardot, Farida Ouchani, Liliane Rovère.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!

Είναι θέμα χρόνου! Ο οραματικός και ευρηματικός δημιουργός M. Night Shyamalan, μας παρουσιάζει ένα νέο ταξίδι τρόμου. Το Old είναι το ανατριχιαστικό, μυστηριώδες νέο θρίλερ από τον δημιουργό ταινιών που σφράγισαν το σύγχρονο σινεμά του φανταστικού, όπως η «Η Έκτη Αίσθηση» (The Sixth Sense), ο «Άφθαρτος» (Unbreakable), «Σκοτεινό Χωριό» (The Village). Στο επίκεντρο της ιστορίας έχουμε μια οικογένεια που πηγαίνει διακοπές αναψυχής σε ένα τροπικό θέρετρο. Εκεί θα ανακαλύψει μια καλά κρυμμένη, ειδυλλιακή παραλία όπου θα αποφασίσει να περάσει μερικές ξένοιαστες ώρες μαζί με μερικούς ακόμα εκλεκτούς επισκέπτες. Όμως, σε αυτή την παραλία, κάτι πολύ παράξενο και αλλόκοτο συμβαίνει. Με κάποιον ανεξήγητο τρόπο οι άνθρωποι γερνούν γρήγορα… Κάτι ανεξήγητο δείχνει να συμπυκνώνει το χρόνο με αποτέλεσμα ολόκληρη η ζωή των ηρώων να μειώνεται σε μια μόλις μέρα. Για το σενάριο, ο M. Night Shyamalan βασίστηκε στο ομώνυμο, σκοτεινό graphic novel που φιλοτέχνησαν ο Pierre Oscar Levy και ο Frederik Peeters το 2011. Το συγκεκριμένο έργο το είχαν κάνει δώρο οι κόρες του Shyamalan στον ίδιο γιατί πίστευαν ότι ταιριάζει στην καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία. Πραγματικά, αυτή η ανεξήγητη ιστορία μιας ομάδας ξένων μεταξύ τους ανθρώπων που κάνουν διακοπές σε μια απομονωμένη παραλία προτού ανακαλύψουν το μακάβριο μυστικό του ότι γερνούν γρήγορα σε διάστημα μερικών ωρών, πυροδότησε αμέσως τη φαντασία του σκηνοθέτη. Ο Shyamalan καταπιάστηκε με το υλικό, αμέσως αφότου τελείωσε την τριλογία που είχε αρχίσει με τον Άφθαρτο (2000), δηλαδή με τις ταινίες Διχασμένος (2016) και Glass (2019).

Πρωταγωνιστούν οι Gael García Bernal, Vicky Krieps, Rufus Sewell, Alex Wolff, Thomasin McKenzie, Abbey Lee, Nikki Amuka-Bird, Ken Leung, Eliza Scanlen, Aaron Pierre, Embeth Davidtz, Emun Elliott.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!