Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Να εκμεταλλευτώ λίγο τον χώρο, για να πω δυο κουβέντες εκτός κινηματογραφικού θέματος. Όταν αναφερόμαστε στην κυριολεκτική έννοια του μπάσκετ, αναφερόμαστε σε αυτό που παίζεται στην Ευρώπη, από την Euroleague, ίσαμε τα παιδικά της ΕΣΚΑ. Αυτό που παίζεται στο Αμέρικα, είναι σόου, δεν είναι ομαδικό άθλημα. Δεν ισχύουν σκόπιμες τακτικές, δεν εφαρμόζονται πιεστικά και πολύπλοκα αμυντικά συστήματα, δεν απολαμβάνεις πικ εν ρολ, δεν αγωνιάς να δεις έξτρα πάσες, δεν υπάρχει προπονητική σκακιέρα. Καλαθοσφαίριση πλατείας, που αγωνίζονται πραγματικοί σούπερμαν, με τον καλόνε να παίρνει την μπάλα και άνευ σχεδίου να τρέχει να βάλει το εντυπωσιακό καλάθι. Πενήντα πόντους καθαρίζει ο Γιάννης, σε κάθε ματς, που όλοι του ευχόμαστε να τσιμπήσει επιτέλους το πολυπόθητο δακτυλίδι με τα Ελάφια. Το ότι οι συνολικές προσπάθειες του στο παιχνίδι είναι ογδόντα, με τις μισές και παραπάνω να βαράνε σίδερο, στο υποτυπώδες μονό με τον φουκαρά που καλείται να τον μαρκάρει μαν του μαν, δεν το αναφέρουμε, δεν είναι εμπορικό. Συνεπώς το ΝΒΑ για ένα πεντάλεπτο σάμαρι των χάιλαιτς του κάθε ματς είναι φαντασμαγορικό, για να θαρρείς τα φοβερά και τρομερά σλαμ ντανκ των παικταράδων και τα κοψίματα στους αιθέρες. Με αυτή την αγωνιστική συλλογιστική των Χάρλεμ Γκλομπτρόττερς, δηλαδή, όλα αυτά τα φανταστικά που συμβαίνουν στο live action / animation, Space Jam: A New Legacy, δεν μου μοιάζουν και τόσο παραμυθένια.

Διακαής πόθος για τον σούπερ αστέρα του αμερικάνικου μπάσκετμπολ, ΛεΜπρον Τζέιμς, είναι τα δυο του αγόρια, να δείξουν τον ίδιο ζήλο με εκείνον στο σπορ και αν τα καταφέρουν να ακολουθήσουν κι εκείνοι μια καριέρα ανάλογη με την δική του. Κι αν ο μεγάλος του γιος, Ντάριους, μια έφεση στο να βάζει καλάθια την έχει, ο μικρότερος, Ντόμινικ, δεν ξέρει ούτε να σκάζει την μπάλα. Αντιθέτως είναι μια πραγματική διάνοια στο να σχεδιάζει βίντεο παιχνίδια, έχοντας καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του ηλεκτρονικό μπασκετάκι, κάτι που δεν εντυπωσιάζει και τόσο τον απαιτητικό μπαμπά.

Όταν ο ΛεΜπρον θα κληθεί στα γραφεία του στούντιο της Warner, για α συζητήσει με τον διευθύνοντα σύμβουλο της, Αλ Τζι το ενδεχόμενο να πρωταγωνιστήσει σε μια αθλητικού περιεχομένου ταινία, η πρόταση δεν θα τον ικανοποιήσει, προκαλώντας την αντίδραση στον εκκεντρικό εμπνευστή της. Με αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας ένα πανάκριβο λογισμικό να εγκλωβίσει τον υπερπαίκτη σε έναν κόσμο κινουμένων σχεδίων, μαζί με τα επίσης αιχμάλωτα Looney Tunes, δίνοντας του μία και μοναδική ευκαιρία για να αποδράσει: Να συμμετάσχει σε έναν μπασκετικό αγώνα ενάντια στα πανίσχυρα θηρία Goons και αν η ομάδα του αναδειχτεί νικήτρια, όλοι τους να κερδίσουν την ελευθερία τους. Κάτι που εκ πρώτης όψης πάντως, φαντάζει κυριολεκτικά αδύνατον!

Και σαν να μην έφτανε αυτό το πρόβλημα για τον Τζέιμς, ο παμπόνηρος κανάγιας Αλ, έχει προσεγγίσει τον Ντομ, δημιουργώντας με τα παραπλανητικά του λόγια αποστροφή για τον πατέρα του. Δίνοντας του μάλιστα τέτοιες αθλητικές υπερδυνάμεις, ώστε να ηγηθεί της ομάδας των κακών, που θα επιδιώξουν να στείλουν μια και καλή τον αρχηγό των Lakers στην λίμπο του animation. Τέτοιο ντέρμπι και κάτω από τέτοιες δύσκολες συνθήκες, ουδέποτε έχει δώσει ο Βασιλιάς, ούτε καν όταν κυνηγούσε με μανία το δαχτυλίδι - έπαθλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. θα καταφέρει για ακόμη μια φορά να αναδειχτεί θριαμβευτής, αυτή την φορά σώζοντας εαυτόν, οικογένεια, αλλά και καθώς φαίνεται ολάκερη την ανθρωπότητα από τις ορέξεις του μανιακού προγραμματιστή?

Πρώτος το έκανε δεκαετίες πριν, ο μεγαλύτερος παίκτης που πάτησε ποτέ το πόδι του στα παρκέ. Με δωδεκάδα αποτελούμενη από τον Μπαγκς Μπάνι, τον Κογιότε, τον Συλβέστρο, τον Τουίτι, τον Ντάφη, τον Σαμ, τον Έλμερ και όλη την γνωστή παλιοπαρέα, ο τεράστιος Michael Jordan, στο πρώτο Space Jam, τα έβαλε με τους άλιενς, προκειμένου να σώσει τον πλανήτη. Αυτή την φορά, 25 χρόνια μετά και με όλα τα σαρωτικά σούπερ χίρο κύματα να έχουν σαρώσει τα εκράν, είναι λογικό αυτό που θα παίξει στο πανί, να πρέπει να είναι και πιο μπουγιόζικο και πιο φανφαρόνικο, αλλά και πιο Gameboyικό. Οι κανονισμοί του σπορ αποξαρχής πηγαίνουν περίπατο και ό θεατής / φίλαθλος θα κληθεί να ανασκευάσει όλα όσα γνωρίζει για το μπάσκετ, αφού οι πόντοι μετρούν όπως νάναι ή για να το πω καλύτερα, όπως προστάζει το βιντεοπαιχνίδι.

Εξ απήνης όμως θα βρεθεί και ο νεόφερτος στον κινηματογραφικό ρόλο LeBron James, που παίρνει την σκυτάλη από τον Mr 23, έχοντας πάντως και ο ίδιος προκαλέσει την τύχη του, με τις γονικές του εμμονές. Εννοείται πως το ματς θα στραβώσει, τα πάντα θα πάνε ανάποδα για τους καρτούνς, μιας και οι οχτροί θα δείξουν απίστευτες ικανότητες στο σκοράρισμα, αλλά όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιου είδους ταινίες, με την έναρξη της επανάληψης το πράγμα θα αρχίσει να ισορροπεί, ωσότου φτάσουμε στα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης, όπου εννοείται τα πάντα θα κριθούν στις λεπτομέρειες και στο ένα σουτ!

Μέχρι του σημείου αυτού πάντως, η διασκέδαση της φαμίλιας που θα επιλέξει το A New Legacy για την θερινού σινεμά βόλτα της, είναι δεδομένη. Αφού με ευρηματική μέθοδο, το φιλμ χωρίζεται σε κεφάλαια, που το καθένα κρύβει μπόλικες easter egg εκπλήξεις, ειδικά για τους σινεφίλ - γνώστες του καταλόγου της Warner. Το πρώτο κάπως ακαταλαβίστικο για του μη μυημένους τσάπτερ της αιχμαλωσίας, ακολουθεί εκείνο της σύνταξης του ρόστερ, αφού οι σκιτσαρισμένοι χαρακτήρες έχουν σκορπίσει σε χίλια δυο σημεία, άπαντα στημένα σε σκηνικά ταινιών του στούντιο. Matrix, Batman, Superman, The Mask, Flintstones, μέχρι και Casablanca έχει το καλαντάρι, στην δεύτερη πιο χιουμοριστική σεκάνς του έργου. Γιατί η πρώτη είναι καπαρωμένη από την εμφάνιση στα αποδυτήρια του Jordan, όταν παραλίγο να πνιγώ από το σουρπρί. Το αγωνιστικό κυρίως τμήμα του σούπερ ματς, γεμίζει ολόκληρο το βήτα μέρος, διαθέτοντας πάμπολλα ανατρεπτικά και συναρπαστικά στοιχεία στο μενού του.

Σημασία έχει καλοκαιριάτικα να περάσει ο κοσμάκης καλά και η κομπανία του King, του Μπάνι και των τριγύρω εγγυάται ένα διωράκι κεφιού, που κινείται στην fuzzy λογική των video games, αλλά τα συνδυάζει και με δυο πραγματάκια από την μπασκετική κανονικότητα. Ο Bron, αστέρας αληθινός, ενεργεί σαν να έπαιζε σε όλη του την ζωή μπροστά στο πράσινο ουδέτερο φόντο του CGI, δεν διστάζει να τσαλακώσει την αγριωπή περσόνα του, βλέποντας τακτικότατα πουλάκια, από το χοντρό ξύλο που του ρίχνουν οι αντίπαλοι και ελάχιστα πριν το μπάζερ, εννοείται, παίρνει την τελευταία προσπάθεια, όπως αρμόζει σε έναν φυσικό ηγέτη. Και ας μην βγαίνει σε όλους τους τομείς που επεξεργάζεται το ευχάριστο ετούτο μίκι μάους, νικητής. Διότι ο James, συνάμα με του μπάσκετ, αγωνίζεται και στο άλλο τερέν, αυτό της οργάνωσης της σωστής οικογένειας, που ουδεμία σχέση έχει με εκείνο του Staples Center, όπου επιβάλλεται να βγάλει την προσωπικότητα του ενός, του μοναδικού, του ξεχωριστού, του πρωταγωνιστή.

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ και δεκαετίες θεωρώ ως πολύ σοβαρό πρόκριμα, για την κατοπινή παρακολούθηση στις αίθουσες, τα βραβεία κοινού που απονέμονται στα μεγάλα φεστιβάλ. Σημαίνει πως ο ίδιος ο κοσμάκης που τις είδε στα περιορισμένα πλαίσια του πανηγυριού, τις επέλεξε ως τις ικανότερες να πιάσουν τον εμπορικό σφυγμό της πλατείας. Αν μάλιστα το τρόπαιο αυτό συνοδεύεται και από κανά προμόσιον της προκοπής, τότε το τζακ ποτ στα ταμεία θεωρείται βέβαιο. Μια τέτοια περίπτωση ορίζει και το τελευταίο επίλεγμα όσων συμμετείχαν στην σχετική ψηφοφορία του πρόσφατου - μόνον διαδικτυακού - Γαλλόφωνου φεστιβάλ, βορειοαφρικάνικο δράμα Ένας Γιος, που αντίθετα από το σάρωμα του στο Βραβείο Fisher, δεν διαφημίστηκε κατά πόσο του αρμόζει από την ίδια του την διανομή...

Οι πρώτοι μήνες του 2011, θα σημάνουν την απαρχή των εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων σε ολόκληρο το Αραβικό τόξο των παραλιών της Μεσογείου. Με αφετηρία από την έκρηξη της Τυνησίας, το αντάρτικο ενάντια στις αντιλαϊκές κυβερνήσεις, θα εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ταλαιπωρημένη γειτονιά, φτάνοντας ίσαμε την Συρία και το Μπαχρέιν. Δίχως να νιώθει φόβο από αυτό το φλογισμένο σκηνικό, ο καλοβαλμένος εμπορικός αντιπρόσωπος Φαρές Μπεν Γιουσέφ, μαζί με την όμορφη γυναίκα του Μέριεμ και τον εντεκάχρονο γιο τους, Αζίζ, θα αναζητήσουν ένα τριήμερο ξενοιασιάς στην περιφέρεια, μακριά από την βουή της Τύνιδας.

Η μοίρα όμως θα τους καρτερεί φονική σε μια ερημική στροφή, καθώς θα δεχθούν επίθεση από τους πάνοπλους εξτρεμιστές και μια από τις σφαίρες θα καρφωθεί στην κοιλιακή χώρα του παιδιού. Και μπορεί προσωρινά οι γιατροί του μικρού επαρχιακού νοσοκομείου να υπερέβαλλαν εαυτόν. σώζοντας το μικρό αγόρι, είναι απόλυτα βέβαιο, πως αν δεν βρεθεί τάχιστα μόσχευμα για να αντικαταστήσει το διαλυμένο από την βολίδα ήπαρ, ο πιτσιρίκος θα καταλήξει. Και δυστυχώς, με τον χρόνο να τρέχει ραγδαίως αντίστροφα, για διαφόρους λόγους, ούτε η μητέρα, ούτε ο πατέρας του, δύνανται να γίνουν δωρητές.

Η τραγωδία εξελίσσεται στην μέγιστη τιμή της, την ώρα που η φαινομενικά τρισευτυχισμένη φαμίλια, διασκεδάζει με τα κεφάτα τραγουδάκια του σούπερ σταρ Si Lemhaf, καθώς θα δεχτεί εκείνη την φονική βολή, που θα αλλάξει μονομιάς την παραδεισένια και ονειρεμένη ρότα. Με ένα μικρό παιδί να χαροπαλεύει, οι ανήμποροι να βοηθήσουν έστω και κατ ελάχιστο γονιοί, στον τριών μέτρων σκοτεινό διάδρομο του νοσοκομείου, θα νιώσουν το καλά θαμμένο παρελθόν τους να ξυπνά, προκαλώντας την καταστροφικότερη των αντιδράσεων, ετούτη την ώρα, την διχόνοια. Και τα μαντάτα από την λίστα αναμονής για το πολυπόθητο μόσχευμα είναι μαύρα, κατάμαυρα...

Αν βιώνουμε μια αληθινή άνθιση αυτή την εποχή, στον αραβόφωνο κόσμο, αυτή έχει να κάνει σε απόλυτη τιμή με το σινεμά που προσφέρουν οι χώρες του, προσφέροντας μικρά σε κόστος και μαρκίζα, μα πανάκριβα διαμαντάκια, ανά πολύ τακτικά πλέον χρονικά διαστήματα. Ακριβώς μια τέτοια υπόθεση ορίζει και το σκηνοθετικό μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Τυνήσιου Mehdi Barsaoui, που εκτυλίσσεται ακριβώς την περίοδο της έκρηξης των επαναστάσεων των λαών στα βορινά της ερήμου Σαχάρα. Η ματιά του δημιουργού, καλείται να παίξει ένα ιδιόμορφο πινγκ πονγκ, ανάμεσα στο ανείπωτο και ολωσδιόλου απρόσμενο δράμα που κτυπά την πόρτα ενός αγαπημένου και μονοιασμένου σπιτικού και στο τραγικό κοινωνικό γίγνεσθαι, που τα σαθρά του θεμέλια, οσονούπω θα το οδηγήσουν στην κατάρρευση.

Από έναν όχι και πλήρους εμπειρίας κινηματογραφιστή, θα περίμενε κανείς πως σύντομα στην αφήγηση του θα καταφύγει σε εύκολες λύσεις, ειδικά όταν η δυνατότητα του σεναρίου τις παρέχει απλόχερα, ορίζοντας τις βάσεις για ένα τυπικό μελόδραμα κλειδαρότρυπας, κάτι που ο Barsaoui αποφεύγει επιδέξια. Και τα σοσιολογικά ζητήματα που καταπιάνεται δεν είναι λίγα, από την πρωτόγονη και επιλεκτική νομοθεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, μέχρι την κάθε είδους διαφθορά σε οποιοδήποτε δημόσιο πόστο και από την εγκληματική εκμετάλλευση της ανήλικης κι αθώας ζωής, από τους στυγερούς εμπόρους οργάνων μέχρι την αβάντα που δίνει σε κάποιον εύπορο πολίτη, η φουσκωμένη τσέπη και οι παράδες, συγκριτικά με την συντριπτική πάμφτωχη πλειοψηφία. Το θρίλερ, που στην πραγματικότητα είναι το Bik Eneich: Un Fils, σιγοβράζει στο φόντο, ενόσω γινόμαστε μάρτυρες του γκρεμίσματος μιας μέχρι προ ολίγου σχέσης αγάπης, ανάμεσα σε ένα ιδανικό αντρόγυνο, που άφησε τα μυστικά του να εξελιχθούν σε μπουλντόζα καταστροφής των ονείρων του.

Οι εντάσεις, τα πάθη και τα μίση, μεταξύ τους ζευγαριού, καθώς επιβάλλεται άμεσα να παρθούν αποφάσεις ζωής, εκτινάσσονται ραγδαία και καμία πρόβλεψη δεν μπορεί να γίνει για την τελική έκβαση. Είναι οι ώρες της κορύφωσης του δράματος, όταν η γονική λογική, μπροστά στο επερχόμενο τέλος του παιδιού, καλείται να υπερκεράσει την τσακισμένη συζυγική υπερηφάνεια. Οι αποστάσεις ανάμεσα στην ραγισμένη Μέριεμ - ακόμη μια υπέροχης κοψιάς αραμπέσκα η Naijla Abdallah - και στον καταπονημένο Φαρές - συγκλονιστικός ξανά ο Γάλλος Sami Bouajila - μεγαλώνουν, όσο κι αν ο αφαιρετικός φακός απεγνωσμένα παλεύει σαν συγχωροχάρτης να τις μικρύνει, ει δυνατόν και να τις εξαλείψει. Για χάρη του Αζίζ. Για χάρη δική τους. Βραβείο κοινού, εύκολα...

"Φυσάει..."

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένας ιός που σκοτώνει μόνο τις γυναίκες...

Ο Γιώργος Γεωργόπουλος σπούδασε Σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου στην Αθήνα, ενώ αργότερα φοίτησε στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Ρώμης La Sapienza. Τέλος, έκανε σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία παράλληλα με τις σπουδές, αρχικά στο μοντάζ κι ακολούθως σκηνοθετώντας κυρίως ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικά σποτ και εκπαιδευτικές τηλεοπτικές σειρές για την κρατική τηλεόραση. Το 1999 επιστρέφει οριστικά στην Αθήνα και αναλαμβάνει την διαχείριση της εταιρίας παραγωγής Multivision, κάνοντας παραγωγή σε ταινίες, ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και βίντεο κλιπ.

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Η πρώτη ήταν το «Tungsten», μια εντελώς low budget ταινία, γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, η οποία βγήκε στους ελληνικούς κινηματογράφους στις 24 Νοεμβρίου του 2011. Σε εκείνη την ταινία πρωταγωνιστούσαν τέσσερις από τους ηθοποιούς και της νέας του ταινίας και συγκεκριμένα οι Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Όμηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Μουρίκης και Κάρα Καρβούνη. Ο Γεωργόπουλος εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο (σε τούτη την ταινία μαζί με την Μαρία Φακίνου) και το μοντάζ. Έχει κάνει επίσης το μοντάζ στην ταινία Πρόστιμο του Φωκίωνα Μπόγρη – που είδαμε στα θερινά το φετινό καλοκαίρι – και στην ταινία Η αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ, που βγαίνει στους κινηματογράφους στις 22 Ιουλίου!!! Το Δεν θέλω να γίνω δυσάρεστος... έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Όστιν, στις 26 Οκτωβρίου του 2019 ενώ λίγες βδομάδες αργότερα προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε μέρος στο τμήμα «Meet the Neighbours».

Η υπόθεση: Ο Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μίας μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας. Η ζωή του θα αλλάξει για τα καλά όταν μαθαίνει πως είναι φορέας ενός ιού, που προκαλεί σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, το οποίο είναι θανατηφόρο, αλλά μόνο για τις γυναίκες. Μετά από εξετάσεις, ο γιατρός τον πληροφορεί πως το στέλεχος του ιού που «κουβαλάει» είναι εκείνο το αρχικό, πριν υποστεί μεταλλάξεις. Οπότε, ίσως στον Άρη να εναποτίθενται οι ελπίδες όλων των γυναικών, προκειμένου να παραχθεί ένα εμβόλιο, που θα αντιμετωπίσει την πανδημία. Για να γίνει, όμως, αυτό, θα πρέπει να βρεθεί ο φορέας μηδέν, η γυναίκα δηλαδή που μετέδωσε αρχικά τον ιό στον Άρη. Έτσι, ο Άρης αρχίζει ένα είδος Οδύσσειας, προκειμένου να βρει ποια από τις πρώην του των τελευταίων τριών, τεσσάρων (τεσσάρων) χρόνων, του μετέδωσε τον ιό...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Να είσαι σκηνοθέτης, να γυρίζεις μια ταινία και να προφητεύεις τίνι τρόπω, μια σειρά από απίστευτα πράγματα. Η ταινία να μην βγαίνει στον καιρό της στις αίθουσες λόγω... πανδημίας (την οποία κατά έναν τρόπο, προέβλεψε) κι όταν τελικά βγαίνει – τώρα – να μπορεί να «διαβαστεί» (και) αλλιώς. Και μάλλον πολύ διαφορετικά από ότι ήταν αρχικά στις προθέσεις του δημιουργού της. Γιατί, εκτός από τον covid-19, υπάρχει σε έξαψη στη χώρα μας τελευταίως και η γυναικοκτονία! Γιατί, ναι, σε ένα παράλληλο σύμπαν, στη ζώνη του λυκόφωτος, μια ταινία, όπως αυτή, όχι όπως κάθε ταινία, έχει δυναμική. Επηρεάζει και επηρεάζεται από την Ιστορία. Επηρεάζει και επηρεάζεται από τα γεγονότα. Γιατί αλλιώς θα συνομιλούσε με την ταινία ένας θεατής, που θα την έβλεπε σε μια κλειστή αίθουσα, κάποια στιγμή μέσα στο 2020, αν δεν είχε ενσκήψει η πανδημία κι αλλιώς θα συνομιλήσει μαζί της ένας θεατής, τώρα, φορώντας την προστατευτική του μάσκα!!! 

Η ελεγεία της μελαγχολίας των ανθρωπίνων σχέσεων γίνεται μια αλληγορία για το Σήμερα και το Είναι. Αλλά, ας μην βαρύνουμε τα πράγματα. Εξάλλου, κωμωδία γύρισε ο Γεωργόπουλος. Εντάξει, κατάμαυρη, αλλά κωμωδία. Και πήχτρα σινεφίλ – ένας όρος παρωχημένος, συμφωνώ, αλλά πολύ κατανοητός και απολύτως ταιριαστός ελλείψει άλλου, καλύτερου. Αρχικά, η πορεία του Άρη, από ερωμένη σε ερωμένη, προκειμένου να βρει τον φορέα μηδέν – και ίσως, ενδόμυχα, προκειμένου να βρει ξανά τη ζέση για ζωή – μου θύμισε την πορεία του ήρωα που υποδύονταν ο Bill Murray στα «Σπασμένα λουλούδια» του Jim Jarmusch. Πιο χαλαρός και κουλ ο Don Johnston του Murray – και πιο μεγάλος σε ηλικία εννοείται – πιο αγχώδης, πιο ανταγωνιστικός ο Άρης και οι δύο όμως, μαλάκες (σόρι!) κατά... πολλές έννοιες, και οι δύο σαν να βρίσκονται βυθισμένοι σε μια υπαρξιακή δίνη, από την οποία δεν δείχνουν ικανοί να ξεφύγουν. Και οι δύο... τσακισμένοι. 

Ένα το κρατούμενο. Ο Άρης είναι αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, αν μη τι άλλο. Έξυπνα ο δημιουργός ούτε τον εξιδανικεύει από την μια ούτε όμως και τον παρουσιάζει ως σιχαμερή καρικατούρα. Εντάξει, στη ζυγαριά, περισσότερο μαλάκας (σόρι!) μας προκύπτει ο νέος – αλλά με ελαφρυντικά. Κάθε συνάντηση είναι και μια αφορμή να συναντήσει το παρελθόν του, όχι μόνο για το καλό της ανθρωπότητας, αλλά και για καλό δικό του. Θαρρείς και αναζητά κάποια αναλαμπή, ένα φως μέσα στο σκοτάδι, κάτι που θα τον ταρακουνήσει από τον νερόβραστο χυλό της καθημερινότητάς του. Φευ. Απάντηση καμιά. Κι ας αντιδράει κάθε γυναίκα, κάθε πρώην ερωμένη διαφορετικά. Ο Άρης, που έχει άγχος για το πώς θα μεταφέρει τα νέα στην εκάστοτε πρώην του (από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας είναι αυτές, της «προετοιμασίας») δεν είναι και το καλύτερο παιδί. 

Απόμακρος συναισθηματικά, τραμπουκίζει συναδέλφους του – επειδή μπορεί – απολύει φίλους του – επειδή του το ζητάει το αφεντικό του – και δεν φαίνεται να διατηρεί καμία ολοκληρωμένη και γεμάτη σχέση. Από την άλλη, φροντίζει το μπονσάι του (εντάξει, δεν είναι δικό του, αλλά δεν σποϊλεριάζω) – κι ένα μπονσάι θέλει πολύ φροντίδα, πραγματικά – φροντίζει έναν τραυματισμένο σκύλο (ναι, και πάλι δεν είναι δικός του – το φωνάζει με κάθε τρόπο: και είναι αυτά, τα ζωντανά που δεν είναι δικά του, που δεν είναι ο ιδιοκτήτης τους, στα οποία φαίνεται να δείχνει μια πιο ανθρώπινη πλευρά, πιο ευαίσθητη, πιο... όχι ρομπότ). Είναι άγαρμπος, σύμφωνοι, αλλά ρε φίλε, το γράφει η πινακίδα με τεράστια γράμματα: απαγορεύεται το κάπνισμα!!! 

Κινηματογραφικών αναφορών (μπορεί να τις έχω δει μόνον εγώ, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, έτσι;) συνέχεια. Η σκηνή με τη σύγκριση των διαφόρων τύπων ηλεκτρονικών τσιγάρων με έκανε να θυμηθώ την απίθανη ανάλογη σκηνή στο «American Psycho», με τη σύγκριση των επαγγελματικών καρτών. Το ψάρι – μπαλόνι ενός πιτσιρίκου που αιωρείται (το μπαλόνι, όχι ο πιτσιρίκος) με παρέπεμψε από την μια στο «Arizona Dream» και από την άλλη στο «Ψάχνοντας τον Νέμο» (ή και την Ντόρι) – ως ένα νεύμα για το αμνηισιακό παρόν μας. Κι αν δεν κάνω χοντρό λάθος, η παρουσία του σκηνοθέτη Γιώργου Γκικαπέππα στο ρόλο του κτηνιάτρου, είναι ακόμα ένα κλείσιμο του ματιού. Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της σύγχρονης κοινωνίας περνάει τόσο από την επίδειξη μπόντι μπίλντινγκ όσο και με την επίδειξη των σκύλων. Το cameo του Γιάννη Οικονομίδη θαρρείς και προβλέπει την εμφάνιση των ψεκασμένων αντιεμβολιαστών πριν αυτοί ανακαλυφθούν! 

Έχει γίνει πολύ καλή δουλειά τόσο στο μοντάζ όσο και στη διεύθυνση φωτογραφίας: σε μερικές σκηνές όπου βλέπουμε πλήθος από ψηλά, με κάθετη τοποθέτηση της κάμερας σε μια κηδεία, σε ένα σχολείο, σε μια υπαίθρια γυμναστική εκτόνωση, η γεωμετρία είναι υπέροχη – και το όλον είναι ξανά εξόχως συμβολικό. Και Kid Moxie στη μουσική: απολύτως ταιριαστά. Και φτάνουμε στο κεφάλαιο «Βαγγέλης Μουρίκης». Ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο. Απολαυστικός για ακόμη μια φορά, σε έναν ρόλο, που δεν νομίζω πως έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία του κινηματογράφου! Με το μηχάνημα που βοηθάει να μιλάνε οι εγχειρισμένοι στις ηχητικές χορδές τους, δίνει άλλο ένα ρεσιτάλ ο άνθρωπος. Και καταφέρνει να μην ξεπέσει στο επίπεδο ενός μη πιστευτού, γελοίου χαρακτήρα. Όχι, ο Μουρίκης μας κάνει να πιστέψουμε πως αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσά μας, κανονικότατα. 

Υποδύεται το αφεντικό του Άρη, που μετά από μια εγχείρηση λοιπόν, ανακαλύπτει την ποιητική του φλέβα. Ο άνθρωπος που έγραψε τα ποιήματα για την ταινία αξίζει συγχαρητήρια. Ένα μικρό δείγμα: «Την αριθμητική της ύπαρξης σμιλεύω στο κορμί σου». Από την ποιητική συλλογή «Φυσάει». Μουάχαχαχαχαχα. Ο Γεωργόπουλος λοιπόν συνεχίζει το καλό σερί ελληνικών ταινιών το εφετινό καλοκαίρι. Και η ταινία του, ολίγον... weird, με αναλογίες και με τα Μήλα (από την άποψη της παράξενης πανδημίας που χτυπάει μια χώρα), είναι πάρα πολύ καλή. Ο ίδιος έχει βελτιωθεί ως αφηγητής, ελέγχει απόλυτα τα μέσα του και ως παραγωγή τούτη η ταινία είναι χιλιόμετρα μακριά από το Tungsten. Μόνο που, θα το πω, να, το Tungsten το αγάπησα περισσότερο. Γιατί είχε μια αίσθηση του επείγοντος. 

Τούτο εδώ είναι πολύ καλό φιλμ φιλμ, προφητικό, δυνατό σινεμά, που λίιιιγο χάνει τη στόχευσή του στο φινάλε. Κατορθώνει να μην πέσει στην παγίδα του συντηρητικού (έξυπνο όλο αυτό με τη βιντεοκλήση της Παπαδοπούλου, που την... γλυτώνει) αλλά παρά το εντυπωσιακό, ανοιχτό της φινάλε (στο οποίο, ναι, φυσάει), δείχνει μια αμηχανία. Ας είναι. Από τις ταινίες που μπορείς να αγαπήσεις κι ας έχουν ψεγάδια. Δεν θέλω να γίνω πιεστικός, αλλά πρέπει να δείτε την ταινία, για να μιλήσουμε επιτέλους για κάτι πολύ σοβαρό: το ελληνικό σινεμά φαίνεται να βρίσκει το δρόμο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Weird Wave!

του zerVo (@moviesltd)

Δεν το έχω κρύψει, δεν γίνεται άλλωστε αφού σκρίπτα μάνεντ, πως με το πρώτο, εισαγωγικό τεύχος του The Purge, που να σημειωθεί ουδέποτε προβλήθηκε στις δικές μας αίθουσες, σχεδόν είχα ενθουσιαστεί. Σπουδαία θεματική ιδέα, σύμφωνοι όχι υλοποιημένη σε όλο της το εύρος σωστά, όμως δομημένη αξιοπρεπώς και πακεταρισμένη σε ένα φιλμικό σύνολο, που διόλου τυχαία, έσπασε τα ταμεία στο Αμέρικα. Τότε παρακάλεσα τον καλό Θεό του Σινεμά να μην τον τσακίσει τον τίτλο, να τον αφήσει να υπάρχει σε ένα και μοναδικό επεισόδιο, που θα βλέπεται ανεκτά από το κοινό και στο μέλλον και να μην τον οδηγήσει στην ξεχείλα της επανάληψης, με ένα σωρό συνέχειες να τον σταυρώνουν, προς γέμισμα των τραπεζικών λογαριασμών της Blumhouse. Σιγά και μην με άκουσε...

Η νύχτα της ετήσιας Κάθαρσης πλησιάζει και σε όλη την Αμερικάνικη επικράτεια, οι πολίτες ετοιμάζονται να λάβουν μέρος στο διάρκειας λίγων βραδινών ωρών ξέσπασμα της οποιασδήποτε παραβατικής συμπεριφοράς, χωρίς το ελάχιστο ποινικό κόστος για τους θύτες. Στα προάστεια της πρωτεύουσας του Τέξας, Όστιν, οι καλά κρυμμένοι πίσω από το σιδηρόφρακτο οχυρό, κατά βάση παράνομοι, μετανάστες από το Μεξικό, ανάμεσα τους και το ζευγάρι του Χουάν και της Αντέλα, θα νιώσουν καυτή την ανάσα των πάνοπλων οργανωμένων εθνικιστών. Ευτυχώς για εκείνους το χάραμα και η επίσημη λήξη του πανηγυριού θα φτάσει, δίχως απώλειες μεταξύ τους.

Δεν θα συμβεί το ίδιο όμως και στο ράντσο των εύπορων γαιοκτημόνων Τάκερ, καθώς τα μέλη της θα πέσουν σε ομηρεία που έχουν προκαλέσει οι διψασμένοι για αίμα, πάνοπλοι εγκληματίες, που έχουν σημάνει παράταση της Κάθαρσης, λειτουργώντας πέρα από τον θεσπισμένο Νόμο των Πατέρων του Έθνους. Με τα πρώτα θύματα της εκτός των κανόνων πρωτοφανούς συνέχισης του θεσμού να πέφτουν νεκρά από τις σφαίρες των δολοφόνων, πλούσιοι και φτωχοί, ντόπιοι και ξένοι, θα αναζητήσουν διέξοδο από τις ΗΠΑ, ταξιδεύοντας προς τον σωτήριο Νότο, εφόσον το Μεξικό έχει ανοίξει τα σύνορα του, ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι κατατρεγμένοι.

Το είχαμε για μια και μοναδική νύχτα τον χρόνο τον εξιλεωτικό χαλασμό, μας προέκυψε όμως παράταση από εκείνους που καθώς φαίνεται το δολοφονικό ένστικτο ρέει για τα καλά στις φλέβες τους. Απροετοίμαστοι θα πιαστούν όλοι οι έντιμοι και φιλήσυχοι πολίτες, που και βέβαια δηλώνουν το παρών μόνο αμυνόμενοι. Ακόμη πιο εξαπίνης όμως θα βρεθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, που δεν είχε πάρει χαμπάρι πως οι μοντέρνοι Κου Κλουξ Κλαν, σκοπεύουν να τυλίξουν ολάκερη την χώρα στις εμφυλιοπολεμικές φλόγες. Μμμμ, πολύ χτυπητή ετούτη η σεναριακή τρύπα, για να την προσπεράσει ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος, έτσι στο ντούκου.

Η αλήθεια είναι πως το φιλμικό πείραμα που ξεκίνησε πριν από μια οκταετία ο όχι ιδιαίτερων εμπειριών κινηματογραφιστής James DeMonaco, που εδώ συμμετέχει από το πόστο του σεναριογράφου, πολύ γρήγορα στις συνέχειες του άρχισε να φθείρεται από τις αρχικές του εξαγγελίες. Αφορμές γι αυτό υπήρξαν μπόλικες, μεσολάβησε άλλωστε και ο Προεδρεία του Donald, που άφησε όχι και λίγα ανεξίτηλα στίγματα στην πολιτικο-κοινωνική υπερηφάνεια της Αστερόεσσας. Από του σημείου τούτου, μέχρις να αναλαμβάνει τον ρόλο της παναμερικάνικης σωτήρος, η συμπαθής κατά τα άλλα, χώρα από τα νότια του Ρίο Γκράντε, μα υπ αριθμόν ένα σημείο διαφθοράς του πλανήτη, ε το πράγμα οδεύει στην πλήρη του υπερβολή.

Για όσους έχουν αναγνώσει όλα τα προηγούμενα κεφάλαια του τίτλου, δεν θα βρουν ούτε μισό κλισέ που να μην λαμβάνει χώρα και στο The Forever. Με απαρχή το φόντο της δυστοπίας - βοηθά σημαντικά στην σύνταξη εικόνων που μοιάζουν, και μόνον, σε Mad Max, η αχανής ερημιά του Lone Star - οι πανομοιότυποι με κάθε προηγούμενο ήρωες, επιβάλλεται να κοντράρουν κάθε λογής παρανοϊκό τύπο, ντυμένο από κλόουν μέχρι κουνελάκι, προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους. Οι απανταχού ανάποδες σημαίες της χώρας που βρίσκεται σε πολιορκία, σε συνδυασμό με την έξοδο του έργου στις αίθουσες την πρώτη Ημέρα της Ανεξαρτησίας μετά τον κακό χαμό στο Καπιτώλιο, είναι μερικά μόνο από τα ιδεολογικά στοιχεία που θέτει στο τραπέζι το αλληγορικό, καινούργιο Purge, χωρίς όμως να πείθει πως τα ενστερνίζεται κιόλας. Μάλλον σαν μέρος του προμόσιον του τα αποδέχομαι, που μεταξύ μας, μια χαρά πιάνει, από την στιγμή που μέσα σε ελάχιστες ημέρες, τα είκοσι εκατομμύρια του κόστους, διπλασιάστηκαν σε έσοδα.

Το έργο όμως όσα είχε να δηλώσει, τα έχει ματαπεί ήδη και με το παραπάνω στο παρελθόν του. Μια επανάληψη που οδηγεί στιγμιαία στην εξάντληση της ταλαίπωρης πλατείας, που προφανώς βαριεστημένη παρακολουθεί ακόμη μια ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων Καθαρτικών δεδομένων. Ένα σε αλλοτινές εποχές straight to video χαμηλού μπάτζετ, πιότερο προς το τηλεοπτικό, προϊόν, που έχει ήδη εξαντλήσει τις εμπνεύσεις του και που αν κρίνω από το φινάλε του πέμπτου, τωρινού του επεισοδίου, σίγουρα σκοπεύει να το τραβήξει κι άλλο το κομποσκοίνι. Χωρίς να τον προσβάλλω πάντως, τον (ούτε καν πρωταγωνιστή) Josh Lucas, τον είχα για σοβαρότερων επιλογών ηθοποιό...

του zerVo (@moviesltd)

Αστεία αστεία, έκλεισαν μόλις, δεκαεπτά χρόνια από εκείνη την πρώτη, εξαιρετικά εμπνευσμένη και ακραία τρομακτική, φορά, που σχεδιάστηκαν στη μεγάλη οθόνη, τα σαδιστικά πλάνα του τιμωρού Παζλάκια. Μια καταπληκτική ιδέα, που είχε ανάλογα σαρωτική πορεία στα παγκόσμια box offices και εκτόξευσε την δημοφιλία των δημιουργών του, των Αυστραλέζων James Wan και Leigh Whannell, με συνέπεια το στούντιο της Lionsgate να πριμοδοτήσει επτά ακόμη, παρόμοιου, σχεδόν αντιγραφικού ύφους, συνέχειες. Με παρόμοια, σημαντικότατη αποδοχή στα ταμεία. Καλώς ή κακώς η αλυσίδα του Saw, τερματίστηκε, ξεχειλώνοντας είναι η αλήθεια την προσωπική ιστορία του αιμοδιψή δολοφόνου - εκδικητή, με αποτέλεσμα οι οργανωτές να αναζητήσουν την διέξοδο σε ένα πιθανό κλωνάρι της γνώριμης, φρικιαστικής  ιστορίας. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Spiral...

Το τρομακτικά σχεδιασμένο έγκλημα στις γραμμές του μετρό, με μοιραίο θύμα έναν αστυνομικό του πολυδύναμου τμήματος ανθρωποκτονιών, σε συνδυασμό με το αινιγματικό, αιματοβαμμένο και γεμάτο λεπτομέρειες του φονικού, πακέτο που θα φτάσει στα χέρια του, θα πείσει τον αδιάφθορο μπάτσο Ζέκε Μπανκς, πως κάποιος παρανοϊκός δολοφόνος κινείται στα χνάρια, του διαβόητου σίριαλ κίλερ Jigsaw. Θεωρώντας απόλυτα βέβαιο, πως τα θύματα του απροσδιόριστης μορφής δράστη, σύντομα θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται.

Και πραγματικά, γρήγορα θα αποδειχθεί πως ο έμπειρος αστυνομικός, ελάχιστα δημοφιλής στον επαγγελματικό του κύκλο, που θεωρείται πως αναρριχήθηκε στην ιεραρχία χάρη στις πλάτες του πρώην διοικητή, πατέρα του, έχει απόλυτο δίκαιο. Διαμελισμένα πτώματα συναδέλφων του, σταδιακά θα εμφανίζονται ως πρωταγωνιστές άρρωστων σκηνικών θανάτου, πείθοντας τον πως ο διάδοχος του σχιζοφρενή παιχνιδιάρη, έχει ξεκινήσει το δίχως τέλος εγκληματικό του έργο. Και με ελάχιστα στοιχεία στα χέρια, δίχως σημαντικές βοήθειες από τους συνεργάτες και με την αμφιβολία της αξίας του να πλανάται γύρω του, θα κληθεί να εντοπίσει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τους γεμάτους συμβολισμούς, τραγικούς θανάτους.

Έναρξη καινούργιου κύκλου εργασιών, έχουμε το λοιπόν, πάνω ακριβώς στο ίδιο πατρόν, με νέα πρόσωπα θυτών, θυμάτων και διωκτών στο κάδρο, από την στιγμή που η παλαιά φρουρά, αναγκαστικά πέρασε μια για πάντα στην ιστορία. Διόλου απρόβλεπτη η ανάθεση του γενικού προστάγματος σε έναν σκηνοθέτη σαν τον Darren Lynn Bousman, που έχει κόψει ουκ ολίγα ένσημα σκιτσάροντας ευρηματικές δολοφονίες σε τρία τσάπτερ (II, III και IV) της σειράς, με δεδομένα το αποτέλεσμα να φαίνεται απόλυτα συνεπές σε όλα όσα διαλαλούσε: Φόνοι - ποινές προς παραδειγματισμό στην πραγματικότητα ατόμων, που έχουν υποπέσει κάποτε σε σκληρά, μα ατιμώρητα παραπτώματα, κινώντας ουσιαστικά το γρανάζι της αυτοδικίας εκείνου που αδικήθηκε. Το γνωστό αντιφατικό στυλάκι του Saw δηλαδή, αφού μπορεί ο δολοφόνος να σακατεύει τον κόσμο, το κίνητρο του όμως έχει θεωρητικά ηθική βάση.

Η διαφορά σε σχέση με τις τερματισμένες μια για πάντα (?) series, πέραν της ευρέσεως καινούργιου κατά συρροή δολοφόνου, έχει να κάνει με την τοποθέτηση στο πόστο του ντετέκτιβ που τον αναζητά, μιας περσόνας ιδιαίτερης, ιδιόμορφης και συνολικά ζορισμένης ψυχικά. Αφού στην καθημερινότητα του Ζέκε, τα πάντα πηγαίνουν κατά διαβόλου. Διαζευγμένος, απογοητευμένος από την σχέση του με τον πατέρα του, καταπονημένος από την απόρριψη του στο Σώμα, παρόλες τις επιτυχίες που έχει καταφέρει, βρίσκεται ενώπιον της μεγαλύτερης πρόκλησης της καριέρας του, χωρίς να γνωρίζει καν τον λόγο που ο Σπιροειδής έχει επιλέξει εκείνον για να λύσει το μυστήριο, Για να λέμε τα σύκα - σύκα, ούτε εμείς πιάσαμε κάπου την αιτία, αλλά δεν είναι μονάχα αυτό το υπαρκτό πρόβλημα του ριμπούτ.

Που πάσχει θεαματικά στο σενάριο, ειδικά στο χρονικό κομμάτι από την μέση έως το φινάλε, όταν η εμφανείς σκηνοθετικές αδυναμίες, σχεδόν (τι σχεδόν...) αποκαλύπτουν τον δολοφόνο. Ως εκ τούτου, όταν σκάζει η ανατροπή, ουδείς νιώθει την παραμικρή έκπληξη, κρίνοντας την ως πλήρως προβλεπόμενη. Όπως χωρίς το ελάχιστο ρίσκο, πλησιάζει η μαντεψιά του φινάλε, που αφήνει καταφανώς τα πάντα ανοικτά για την επόμενη συνέχεια. Μοτίβο ομοιότατο των προηγουμένων, με τα γνώριμα τέσσερα - πέντε για να γεμίσει το 90λεπτο ξεκοιλιάσματα, ξεδακτυλιάσματα και ξεγλωσσιάσματα, να επαναλαμβάνουν επακριβώς την ίδια σαδιστικά βίαιη εικόνα των πρότερων τσάπτερς.

Μοναδικό αξιοσημείωτο, που δημιουργεί μια κάποια εναλλαγή στα τετριμμένα, η παρουσία ενός ηθοποιού στον κεντρικό ρόλο, ο οποίος έχει διανύσει πορεία αποκλειστικά και μόνο κωμική, τόσο στο πανί, όσο και στο stand up σανίδι. Ο Chris Rock, στα 56 του πια, καλείται να αλλάξει μουτσούνα και από διασκεδαστικός πολυλογάς Rush Hour cop, καλείται να το παίξει σκληροτράχηλος Κάλαχαν - τέκνο μάλιστα του μόλις μιάμιση δεκαετία γηραιότερου και ουχί καμέο Sam Jackson. Το ρίσκο δεν πιάνει ποτέ, ως εγχείρημα όμως προκαλεί ενδιαφέρον, ειδικά σε κάποιες στιγμές που ο comedian λησμονεί τεχνηέντως πως συμμετέχει σε φρικιαστικό επεισόδιο του Saw και το ρίχνει στις χιουμοριστικές ατάκες. Όπως και να έχει πάντως, ο θεατής - οπαδός αυτής της κόπι πέιστ επανεκκίνησης, δεν πρόκειται να νιώσει τον παραμικρό νεωτερισμό, απλά θα κάνει τσεκ σε ένα φιλμ που στο παρελθόν του έχει ματαδεί, τουλάχιστον οκτώ φορές.

Save Me! Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαβέλλας δημιουργεί στην ταινία Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ (In The Strange Pursuit Of Laura Durant) ένα «χειροποίητο», αναλογικό κινηματογραφικό κοκτέιλ με στοιχεία κωμωδίας δρόμου και γνήσιου buddymovie, με αναρχικό χιούμορ, με ευρηματική ανάπτυξη των σουρεαλιστικών καταστάσεων, με αγνό σινεφίλ πνεύμα και αδάμαστη φαντασία. Ο Αντώνης Τιτσάνης και ο Χρήστος Φερτάκης είναι δύο φίλοι που συγκατοικούν σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Άνεργοι και πλήρως αποκομμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο τα βγάζουν πέρα όπως μπορούν, με τα ελάχιστα έσοδα από τις μικροδουλειές που κάνουν ή με τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας που εισπράττει ο Χρήστος. Τους δυο ήρωες ενώνει ο κοινός, πλατωνικός έρωτας που μοιράζονται για την Λώρα Ντουράντ, μια μυθική πορνοστάρ της δεκαετίας του ’90, τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Όταν τα πράγματα στη ζωή τους πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι αποφασίζουν να πάνε κόντρα στην τύχη τους και παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσουν την αναζήτηση της χαμένης Λώρα. Έτσι λοιπόν θα εισέλθουν σε μια ροκ εν ρολ Οδύσσεια όπου κυριαρχούν Λωτοφάγοι, Κύκλωπες και Πηνελόπες, όπου τα κινηματογραφικά στερεότυπα (από το προπολεμικό sci-fi και το Γουέστερν μέχρι το Φιλμ Νουάρ) και η άφθονη μουσική (από τη Ρέγκε και το Πανκ μέχρι το Ρεμπέτικο) θα ενσωματωθούν στην ίδια την ιστορία, και θα οδηγήσουν την πλοκή σε απρόσμενα… Ομηρικά μονοπάτια.

Πρωταγωνιστούν οι Μάκης Παπαδημητρίου, Μιχάλης Σαράντης, Αννα Καλαϊτζίδου, Υβόννη Μαλτέζου, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Νίκος Χατζόπουλος, Ηλίας Κουνέλας, Μαίρη Μηνά, Κρις Ραντάνοφ, Γιώργος Μπουσούνης, Αναστασία Πλέλλη, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Μαρία Σκουλά και σε φιλική συμμετοχή ο Δάνης Κατρανίδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Όταν ένας μπίζνεσμαν μετατρέπεται σε κατάσκοπο! Η απίστευτη και αληθινή ιστορία ενός Βρετανού επιχειρηματία, του Greville Wynne, που στρατολογήθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες κατασκοπικές επιχειρήσεις της ιστορίας, περιγράφεται στην ταινία μυστηρίου Ο Κατάσκοπος του Ψυχρού Πολέμου (The Courier), που σκηνοθετεί ο Dominic Cooke. Υπό τις διαταγές της βρετανικής MI-6 και της αμερικάνικης CIA συνάπτει μια επικίνδυνη συνεργασία με τον Ρώσο αξιωματικό Oleg Penkovsky στην προσπάθεια του να παρέχει σημαντικές πληροφορίες που θα εμποδίσουν μια πυρηνική επίθεση.

Πρωταγωνιστεί ο Benedict Cumberbatch, ενώστο πλευρό του συμμετέχουν και οι Merab Ninidze, Rachel Brosnahan, Jessie Buckley.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Spentzos Films!

Τόδαμε κι αυτό! Αυτό το ταξίδι μεταμόρφωσης του φιλμ Διαστημικά Καλάθια: Η Νέα Γενιά (Space Jam: A New Legacy) είναι μία καταιγιστική περιπέτεια που ξετυλίγει μέσα από ένα εντυπωσιακό θέαμα μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Ο LeBron James πρωταγωνιστεί μαζί με τον υποψήφιο για Όσκαρ Don Cheadle (Οι Εκδικητές), τη Sonequa Martin-Green (The Walking Dead) και τον ανερχόμενο Cedric Joe. Όταν ο ΛεΜπρόν και ο νεαρός γιός του Ντομ παγιδεύονται σε ένα ψηφιακό κόσμο, που ελέγχει ένα κακόβουλο λογισμικό, ο Λεμπρόν καλείται να οδηγήσει τον Μπαγκς Μπάνι και τα υπόλοιπα ατίθασα Looney Tunes σε μία σχεδόν απίθανη νίκη. Απέναντι τους έχουν ψηφιακούς πρωταθλητές τεχνητής νοημοσύνης στη μορφή μίας πανίσχυρης ομάδας επαγγελματιών αστέρων του μπάσκετ που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί. Στο παιχνίδι των Tunes VS Goons κρύβεται το μεγαλύτερο ρίσκο της ζωής του Λεμπρόν, που θα επανασυνδεθεί με τον γιο του και θα ανακαλύψει την αξία του να είσαι ο εαυτός σου. Τα Tunesέχουν κι αυτά την ευκαιρία να λάμψουν με τα παράξενα ταλέντα τους και να αιφνιδιάσουν τους πάντες, ακόμα και τον βασιλιά ΛεΜπρόν.

Ο πρωταθλητής του ΝΒΑ και παγκόσμιο είδωλο LeBron James μας ταξιδεύει σε μία επική περιπέτεια μαζί με τον διαχρονικό Μπαγκς Μπάνι με μία μείξη κινουμένων σχεδίων και ζωντανής δράσης σε σκηνοθεσία του Malcolm D. Lee (Σαββατοκύριακο με τα Κορίτσια).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

Ποτέ μην υποτιμάς τον κανένα! Μερικές φορές, ο άνθρωπος που περνάει απαρατήρητος είναι και ο πιο επικίνδυνος. Η ιστορία του Nobody πυροδοτείται από μια αναίτια εισβολή ληστών, η οποία ωθεί έναν υποτιμημένο και αγνοημένο οικογενειάρχη να αξιοποιήσει τα καλά κρυμμένα, θανατηφόρα και αδίστακτα ένστικτά του, ώστε να κρατήσει την οικογένειά του ασφαλή. Πρόκειται για μια ευρηματική περιπέτεια με σκηνές βίας από τους παραγωγούς των περιπετειών του John Wick και του Atomic Blonde. Είναι η ιστορία του Χατς Μάνσελ, ενός υποτιμημένου και αρκετά παραγκωνισμένου πατέρα και συζύγου, ο οποίος δέχεται τα χτυπήματα της ζωής χωρίς να αντιδρά. Είναι ο καθημερινός…Κανένας. Όταν δύο ληστές εισβάλλουν στο σπίτι του ένα βράδυ, ο Χατς δεν βρίσκει το θάρρος να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την οικογένειά του, στην προσπάθειά του να μην προκαλέσει υπερβολική βία. Ο έφηβος γιος του, ο Μπλέικ, απογοητεύεται και η σύζυγός του, η Μπέκα δείχνει να απομακρύνεται. Ο απόηχος του συμβάντος έχει μεγάλο αντίκτυπο στην καταπιεσμένη οργή του Χατς, καθώς θα του ξεκλειδώσει ένστικτα και θα τον στείλει σε ένα σκοτεινό μονοπάτι το οποίο θα ανασύρει σκοτεινά μυστικά και φονικές δεξιότητες. Μέσα σε ένα μπαράζ από γροθιές, σφαίρες και λάστιχα που καίνε την άσφαλτο, ο Χατς καλείται να σώσει την οικογένειά του από έναν επικίνδυνο αντίπαλο και να διασφαλίσει ότι κανείς στο εξής δεν θα τον υποτιμήσει ως «κανένα». Την ταινία σκηνοθετεί ο Ilya Naishuller (Hardcore Henry) ο οποίος αποδεικνύεται βιρτουόζος της βίαιης χορογραφίας μέσω του μοντάζ.

Ο βραβευμένος με Emmy ηθοποιός, Bob Odenkirk (Better Call Saul, The Post, Nebraska) πρωταγωνιστεί στο κεντρικό ρόλο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Θέλω να τον σώσω! Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Mehdi Barsaoui, Ένας Γιος (Bik Eneich: Un fils / A Son), έχει τιμηθεί με Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στο Τμήμα Orizzonti Φεστιβάλ Βενετίας 2019, με César Καλύτερου Ηθοποιού 2021, με Βραβείο Κριτικής Επιτροπής και Βραβείο Κοινού Fischer στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου 2021. Μια οικογένεια πέφτει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης. Ο 11χρονος Αζίζ τραυματίζεται σοβαρά και οι γονείς κάνουν αγώνα δρόμου ώστε να βρουν δωρητή για μεταμόσχευση, καθώς ένα οικογενειακό μυστικό βγαίνει στην επιφάνεια. Στη σκιά της οικογενειακής τραγωδίας, μυστικά και διλήμματα φανερώνουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Πρωταγωνιστούν οι Sami Bouajila, Najla Ben Abdallah, Youssef Khemiri.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Cinobo!

Προτού ο Πίτερ γίνει Παν, πολύ πριν η Αλίκη ταξιδέψει στην Χώρα των Θαυμάτων! Εμπνευσμένη από τις φημισμένες νουβέλες των J. M. Barrie και Lewis Carroll, είναι η ταινία φαντασίας Come Away, που σκηνοθετεί η Brenda Chapman, δημιουργός της τεράστιας ανιμέισον επιτυχίας Brave, αλλά και του περιπετειώδους The Prince Of Egypt. Σε αυτή την φανταστική κοινή ιστορία δύο εκ των πλέον αγαπημένων μορφών της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η οκτάχρονη Αλίκη και ο άτακτος μικρός της αδελφός Πίτερ, μαζί με το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας Ντέιβιντ, θα επιχειρήσουν να περάσουν το καλοκαίρι τους στην βρετανική εξοχή. Κι εκεί που παρακινούμενοι από τους γονείς τους, θα περάσουν ένα υπέροχο διάστημα γεμάτο ονειρικά παιχνίδια, θα έλθει το μοιραίο γεγονός της πτώχευσης της οικογένειας. Είναι η στιγμή που τα δύο αδελφάκια, προκειμένου να δώσουν καινούργια πνοή στους θλιμμένους γονείς τους, θα μεταβούν στο Λονδίνο ώστε να πουλήσουν ένα πολύτιμο κειμήλιο στον ενεχυροδανειστή Σι Τζέι. Παγκόσμια πρεμιέρα σε διανομή της Relativity Media, σε επιλεγμένους κινηματογράφους και σε Video On Demand, στις 13 Νοεμβρίου 2020.

Με αφετηρία την συμμετοχή των σούπερ σταρς Angelina Jolie και David Oyelowo, το καστ του φιλμ ολοκληρώνουν και οι Anna Chancellor, Clarke Peters, Gugu Mbatha-Raw, Michael Caine, David Gyasi, Reece Yates, Jordan A. Nash, Keira Chansa.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Ιουλίου 2021 από την Spentzos Films!

Οι κανόνες έσπασαν! Το φετινό καλοκαίρι όλοι οι κανόνες καταργούνται, καθώς μια ομάδα άναρχων επιδρομέων αποφασίζει πως η ετήσια Κάθαρση δεν σταματάει την αυγή, αντιθέτως, Η Αιώνια Κάθαρση (The Forever Purge) πρέπει να συνεχίζεται αδιάκοπα. Με αφετηρία τη μεγάλη επιτυχία «Κάθαρση: Η Αρχή» το 2018, η διαβόητη σειρά ταινιών τρόμου του στούντιο Blumhouse επεκτείνεται σε νέα εδάφη, καθώς τα μέλη μιας σέκτας δεν αρκούνται πλέον σε μία μόνο ετήσια βραδιά αναρχίας και φόνου, και αποφασίζουν να καταλάβουν όλη την Αμερική μέσα από μια ατέλειωτη εκστρατεία χάους και σφαγής. Κανείς δεν είναι ασφαλής. Η Αντέλα και ο σύζυγος της Χουάν ζούνε στο Τέξας όπου ο Χουάν εργάζεται στο ράντσο της πλούσιας οικογένειας Τάκερ. Ο Χουάν εντυπωσιάζει τον πατριάρχη της οικογένειας, τον Κέιλεμπ, γεγονός που πυροδοτεί τον θυμό και την ζήλεια του γιου του Κέιλεμπ, Ντύλαν. Το πρωινό μετά την Κάθαρση, μια συμμορία μασκοφόρων επιτίθεται στην οικογένεια Τάκερ - συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του Ντύλαν, και της αδελφής του, αναγκάζοντας τις δύο οικογένειες να ενωθούν και να αντεπιτεθούν καθώς η χώρα βυθίζεται στο χάος και οι Ηνωμένες Πολιτείες γύρω τους αρχίζουν να αποσυντίθενται.

Πρωταγωνιστούν οι Ana de la Reguera, Tenoch Huerta, Josh Lucas, Cassidy Freeman, Leven Rambin, Alejandro Edda και Will Patton.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!