Movies Ltd

Ράβε ξήλωνε δουλειά να μην σου λείπει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται... πενήντα!

H Ελληνογερμανίδα Σόνια Λίζα Κέντερμαν είναι απόφοιτη του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, της Σχολή Σταυράκου και του London Film School. Οι μικρού μήκους ταινίες της «Νικολέτα» (2013) και «Λευκό Σεντόνι» (2014) έχουν ταξιδέψει σε πάνω από 60 παγκόσμια φεστιβάλ. Ο Ράφτης (Tailor), μια ελληνική - γερμανική - βελγική συμπαραγωγή, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί κι είχε επιλεχθεί στα εργαστήρια του MFI, Cinemed, Sofia Meetings και Crossroads. Αυτή την περίοδο, προετοιμάζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, με τίτλο «Athens Dresden».

Ο Ράφτης έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 24ο Tallinn Black Nights Film Festival στην Εσθονία, ενώ η πανελληνία πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο περασμένο, 61ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε το βραβείο FIPRESCI (για ελληνική ταινία), το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας και το Πρώτο βραβείο ΕΡΤ.

Η υπόθεση: Ο Νίκος είναι ράφτης. Ένας μοναχικός 50άρης, ένα γεροντοπαλίκαρο, που όχι μόνον ράβει τα καλύτερα κοστούμια αλλά και ο ίδιος είναι πάντα ντυμένος στην πένα. Μόνο που η σημερινή εποχή δεν το σηκώνει ένα τόσο ακριβό «σπορ». Το μαγαζί που έφτιαξε ο πατέρας του, που έζησε μεγαλεία, πλέον παρακμάζει, χωρίς πελατεία. Τα χρέη συσσωρεύονται, η τράπεζα δεν αστειεύεται κι είναι έτοιμη να κατασχέσει την ακίνητη περιουσία της οικογένειας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πατέρας του Νίκου μπαίνει στο νοσοκομείο. Ο Νίκος πρέπει να βρει μια λύση, να αναστρέψει την κατάσταση. Και παρακολουθώντας τι γίνεται γύρω του, κάνει ως μότο του το «adopt or die». 

Αρχίζει να ράβει γυναικεία ρούχα και νυφικά (κάτι αδιανόητο λίγα χρόνια πριν) και μεταφέρει την πραμάτεια του σε λαϊκές αγορές και λαϊκές γειτονιές. Συνοδοιπόρος του η Όλγα, μια γυναίκα από τη Ρωσία, παντρεμένη με Έλληνα ταξιτζή και μητέρα της Βικτώριας, μιας πιτσιρίκας από τη γειτονιά, που είναι και η μοναδική φίλη του Νίκου. Ο Νίκος, που σιγά σιγά, ξεθαρρεύει. Ο Νίκος, που το παλεύει. Που προσαρμόζεται. Που ερωτεύεται. Που πληγώνεται. Που ωριμάζει. Τελικά, όντως, ποτέ δεν είναι αργά...

Η άποψή μας: Τούτο το φιλμ θα μπορούσε να είναι μία από τις επιτυχίες της Φίνος Φιλμ την περίοδο που ο ελληνικός κινηματογράφος γύριζε καλές εμπορικές ταινίες για τις μάζες. Και δεν το λέω με καθόλου ειρωνικό τρόπο ή για να μειώσω την ταινία: κυριολεκτώ. Έβλεπα τα πλάνα με τον Ήμελλο πάνω στο αυτοσχέδιο τρίκυκλό του και σκεφτόμουνα πως ο Δαλιανίδης θα τα γύριζε ακριβώς έτσι, με τον Κώστα Βουτσά πρωταγωνιστή! Βέβαια, θα έλειπε η εξωσυζυγική σχέση (για να μην θιγούν τα χρηστά ήθη της εποχής) και στάνταρ θα υπήρχαν δύο με τρεις μουσικοχορευτικές «σκηνές ονείρου» - και σαφέστατα ένα πιο... happy, happy end, με έναν γάμο ίσως. Α, και δεν θα είχε θέση και η Κουλίεβα ως μετανάστρια σε εκείνη την ταινία – τότε ήταν η εποχή που η Ελλάδα εξήγαγε μετανάστες, δεν ήταν τόπος τον οποίο επισκέπτονταν άνθρωποι από άλλα μέρη για να βρουν μια καλύτερη ζωή. Έτσι που λέτε. 

Η σκηνοθέτιδα φτιάχνει μια τρυφερή, ευγενική, ευχάριστη ταινία – τον τόνο δίνει και η πολύ ταιριαστή, πολύ όμορφη μουσική, που έχει συνθέσει ο Νίκος Κυπουργός. Με πάρα πολύ καλή δουλειά τόσο στη διεύθυνση φωτογραφίας όσο και στη σκηνογραφία, η ταινία κάνει γκελ στον θεατή, χωρίς να στρογγυλεύει τις αιχμές της. Απλά, τις βάζει στο φόντο. Την παρακολουθείς την ταινία και χαμογελάς. Χωρίς αυτό πάντως να σημαίνει ότι δεν έχει «θεματάκια» το φιλμ. Ο νοσταλγικός τόνος, που είναι γενικώς καλοδεχούμενος, κουβαλάει μαζί του και σεναριακές υπερβολές, σε σημείο που η λέξη «γραφικό» να μπαλαντζάρει επί ξυρού ακμής, τείνοντας σε κάποιες περιπτώσεις προς την αρνητική έννοιά της κι όχι προς τη θετική. 

Πάντως, αν αφήσεις λίγο σε καταστολή τον κυνισμό σου, μπορείς να περάσεις καλά παρακολουθώντας την ταινία. Αν δε δεν δώσεις σημασία στο – σε μερικά σημεία – κακώς εννοούμενο συντηρητισμό, τότε όλα μια χαρά. Κι εντάξει, προσωπικά η αλήθεια είναι πως έκανα λίγο τα στραβά μάτια καθότι έχω έρωτα με την Ταμίλλα Κουλίεβα. Από τότε που την πρωτοείδα στη «Βασιλική», το 1997, ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος! Και ως γυναίκα και ως ηθοποιό την έχω πολύ ψηλά. 

Ο Ήμελλος είναι επίσης εξαιρετικός, κουβαλώντας με άνεση τον ρόλο του. Έχει ενδιαφέρον το πως παρουσιάζεται ο Σταμουλακάτος στο ρόλο του ταξιτζή. Όσοι τον έχουν στο μυαλό τους από τις εμφανίσεις του στις ταινίες του Οικονομίδη ή στο πολύ φρέσκο (και εντελώς διαφορετικής αισθητικής) Πρόστιμο, περιμένουν πως ανά πάσα στιγμή θα ξεσπάσει και θα τα κάνει όλα λαμπόγυαλο! Χα! Και ο Θανάσης Παπαγεωργίου στο ρόλο του πατέρα του Ήμελλου, πάντα δίνει κύρος, σε όλες του τις εμφανίσεις. Μια παλιομοδίτικη μεν, αισιόδοξη δε ταινία, που σου φτιάχνει το κέφι. Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

Μήλα μου για Λησμονιά

του gaRis (@takisgaris)

Δυο οι κυρίαρχες συνιστώσες της ανθρωπινής ύπαρξης: Ο Χρόνος και η Μνήμη. Το ακατάπαυστο κυνήγι αυτού που είναι η στιγμή, που περνά-που περνά-και χάνεται. Η πολαρόιντ του εγκεφάλου που συλλέγει εικόνα και ήχο, μετατρέποντάς τους σε σκέψη, κρίση και αποταμίευση εμπειριών. Όλα τα υπόλοιπα ατμός. Η Αγάπη, η Έχθρα, η Αδράνεια και η Μαχητικότητα, είναι όλες αδερφάδες από την ίδια μάνα, τη Μνημοσύνη. Όταν το λοιπό σούρχεται μια ταινία να τα διαπραγματευτεί όλα δαύτα, στέκεσαι και κομματάκι ενεός διότι αυτά είναι τολμηρά έως οδυνηρά ζητήματα και πόσο μάλλον για τον πρωτάρη Χρήστο Νίκου, της προϋπηρεσίας του οσκαρικού Κυνόδοντα, σιμά στον Λάνθιμο θητεύοντας ως βοηθός σκηνοθέτη και επιμελητής σεναρίου. Μετά ξανά στο Τανγκό των Χριστουγέννων ή στο Before Midnight του Linklater, ε, δεν το λες κα λίγο. Σε κάθε περίπτωση όμως, εδώ ο πήχης ίπταται αψηλά. Πανύψηλα θα σου πω.

Δώσε βάση στην πενιά: Υπάρχει πανδημία λησμοσύνης στην Ελλάδα. Ο κόσμος χάνει την ταυτότητά του σωρηδόν, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε νευρολογικές κλινικές σωρεία ανθρώπων σε αφασικό ρημπούτ. Ένας από τους πολλούς είναι και ο Άρης Σερβετάλης υπό την εποπτεία των θεραπόντων ιατρών Αννας Καλαϊτζίδου και Αργύρη Μπακιρτζή. Του ξηγιούνται μια σειρά ασκήσεων θάρρους με όπλα κασσετοφωνάκι και φωτογραφική μηχανή. 

Ο Άρης είναι στην αρχικαρακοσμάρα του, όχι (μόνο) επειδή έχει ως ερμηνευτής φάει ψωμί κι αλάτι στο weird wave με τον Yorgos αλλά και διότι ως ρόλος, κάτι ιδιαίτερα οχληρό εντός του τον αποτρέπει να ξαναφάει μήλα που ωφελούν μνήμες τραγικές απώλειας, τις οποίες προτιμά να κρατά φυλακισμένες στα διαγραμμένα αρχεία της ύπαρξής του. Ο Αρης εκπαιδεύεται: Θα προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στον εαυτό του. Θα λάβει μέρος σε μια πορεία διαμαρτυρίας. Θα βιώσει μια ξεπέτα της βραδιάς. Και κάπου ανάμεσα θα συναντηθεί με τη Σοφία Γεωργοβασίλη, πιο προχωρημένη ασθενή σε αυτό το ιδιότυπο πρόγραμμα κτήσης Νέας Ταυτότητας, με την οποία θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αποφύγει την πιο στενή σύνδεση. Αυτό το κάτι εντός του πάλι αρχίζει να τον ταρακουνά. 

Τα Μήλα, με βαριά αλληγορία και μουντούς σοσιοπολιτικούς συμβολισμούς είναι η αποστασιοποιημένη παραξενιά του Χρήστου Νίκου που συναγελάζεται το χιούμορ και το πέσιμο στην καθεστηκυία ιδεοληψία περί ταυτότητας ή πιο κεντραρισμένα, ατομικότητας. Κι επειδή Μεμέντο δεν ακουμπά καν, ούτε περισπούδαστο επιπέδου Φίλιπ Ντικ είναι, μοιάζει βολεμένο καρυδότσουφλο που κυματίζεται μεταξύ Ακι Καουρισμάκι και Ρόυ Αντερσον. Με εμφανή φιλοδοξία αλλά και δίχως την καλλιτεχνική κοχώνα που θα απογείωνε τον χαρισματικό Αρη Σερβετάλη σε άλλη μια αποστεωμένη μα εκφραστικά λυσιτελή ερμηνεία, η ταινία ίσως και να αποτελεί τη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της χρονιάς. Ειρήσθω ότι δεν τα πήγε καθόλου άσχημα στα φεστιβαλικά σερκουί ενώ επίσης εστάλη και ως ξενόγλωσση υποψηφιότητα της Ελλάδας στα πρόσφατα όσκαρς. 

Τα Μήλα διαθέτουν absurdist γοητεία και ικανότητα να προκαλέσουν μυριάδες ερωτηματικά στον θεατή, χωρίς να διαλέγονται πειστικά ως προς το ζητούμενό τους παρά περισσότερο ως απορία ως προς το τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Και την επόμενη φορά (Fingernails με την σπουδαία Carey Mulligan) καλύτερα Χρήστο μας, γιατί ταλέντο σίγουρα υπάρχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Άσοι στην επιβίωση! Το καινούργιο Animation της Dreamworks έχει τον τίτλο Οι Κρουντς 2: Νέα Εποχή (The Croods: A New Age) και υπογράφεται σκηνοθετικά από τον Joel Crawford. Οι Κρουντς έχουν επιβιώσει από αρκετούς κινδύνους και καταστροφές. Αυτή η απίθανη οικογένεια γλύτωσε όχι μόνο απόφτερωτά, προϊστορικά θηρία που την απειλούσαν, αλλά επιβίωσε και από το τέλος του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε.Όμως τώρα έχουν να αντιμετωπίσουν την μεγαλύτερη πρόκληση από όλες: μια… αντίπαλη οικογένεια. Τόσο διαφορετική αλλά και τόσο ίδια. Οι Κρουντς χρειάζονται ένα νέο μέρος για να ζήσουν ασφαλείς. Έτσι λοιπόν, η προϊστορική οικογένεια ξεκινάει την αναζήτηση αυτής της ασφαλέστερης περιοχής που θα αποτελέσει το νέο σπιτικό της. Όταν ανακαλύπτουν ένα ειδυλλιακό, περιφραγμένο παράδεισο που καλύπτει όλες τους τις ανάγκες, πιστεύουν ότι όλα τα προβλήματά τους βρήκαν επιτέλους την πολυπόθητη λύση τους… Εκτός από μια λεπτομέρεια. Μια άλλη οικογένεια κατοικεί ήδη εκεί: Οι Προχώβιοι. Οι Προχώβιοι (στο «προχώ» δώστε βάση) – με τα δεντρόσπιτά τους, τις απίθανες ανακαλύψεις τους και τα αρδευόμενα στρέμματα με φρέσκα προϊόντα – είναι λίγο (έως πολύ) πιο εξελιγμένοι από τους Κρουντς. Όταν, λοιπόν, υποδέχονται τους νεοφερμένους Κρουντς, σαν τους πρώτους μουσαφίρηδες στα μέρη τους, οι εντάσεις δεν θα αργήσουν να φανούν ανάμεσα στην οικογένεια των σπηλαίων και στη μοντέρνα φαμίλια.

Στην ορίτζιναλ εκδοχή ακούγονται οι φωνές των Nicolas Cage, Emma Stone, Ryan Reynolds, Catherine Keener, Clark Duke, Cloris Leachman, Peter Dinklage, Leslie Mann, Kelly Marie Tran, ενώ στην εγχώρια των Κώστα Κόκλα και Νίκου Κουρή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tulip Ent.!

Κουράστηκα να φοβάμαι! Μια συμπαραγωγή Ρωσίας και Λευκορωσίας είναι η δραματική ταινία, με φόντο το Ολοκαύτωμα, Μαθήματα Περσικών (Persian Lessons) που σκηνοθετεί ο Vadim Perelman. 1942 στην υπό Κατοχή Γαλλία. Ο Gilles συλλαμβάνεται από τα SS μαζί με άλλους Εβραίους και οδηγείται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Γερμανία. Καταφέρνει να αποφύγει την εκτέλεση όταν ορκίζεται στους φύλακες ότι δεν είναι Εβραίος αλλά Πέρσης. Αυτό το ψέμα τον σώζει προς στιγμήν αλλά ο Gilles αναλαμβάνει μία αποστολή που θα του χαρίσει την ζωή ή θα τον στείλει απευθείας στον τάφο: να διδάξει Φαρσί στον Διοικητή του Στρατοπέδου, τον Koch, ο οποίος ονειρεύεται να ανοίξει ένα εστιατόριο στο Ιράν όταν τελειώσει ο πόλεμος. Χάρις σε ένα ευφυές τέχνασμα ο Gilles κατορθώνει να επιβιώσει επινοώντας λέξεις στα « Φαρσί» που καθημερινά διδάσκει στον Koch. Η ξεχωριστή σχέση των δύο αντρών πυροδοτεί την ζήλεια άλλων αιχμαλώτων αλλά και των στρατιωτών. Καθώς οι μέρες περνούν οι υποψίες ότι δεν είναι στ’αλήθεια Πέρσης μεγαλώνουν και ο Gilles καταλαβαίνει ότι το μυστικό του δεν θα μείνει κρυφό για πολύ ακόμα.

Πρωταγωνιστούν οι Nahuel Pérez Biscayart, Lars Eidinger, Jonas Nay, David Schütter, Alexander Beyer, Andreas Hofer, Leonie Benesch.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Αν πάντα σου φέρονται σαν κάτι που δεν είσαι, στο τέλος το πιστεύεις! Η ταινία Παγιδευμένοι (Shorta / Enforcement) αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο των Frederik Louis Hviid και Anders Olholm. Η παραγωγή από τη Δανία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βενετίας στην Εβδομάδα Κριτικής, προβλήθηκε σε πολλά φεστιβάλ (Ζυρίχη, Γλασκώβη, Μπουσάν κ.α.) κέρδισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας – Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Cineuropa Award στο Φεστιβάλ Les Arcs. Δυο αστυνομικοί αναλαμβάνουν περιπολία σε μια γειτονιά που βράζει εξαιτίας ενός περιστατικού αστυνομικής βίας απέναντι σε μετανάστη. Σύντομα, μέσα από μια σειρά απρόβλεπτα περιστατικά βρίσκονται παγιδευμένοι όχι μόνο από αυτούς που υποτίθεται ότι κυνηγούν, αλλά και μέσα στις ίδιες τις πεποιθήσεις τους. Οι Hviid και Olholm υιοθετώντας τη φόρμα ενός θρίλερ δράσης σκηνοθετούν το ντεμπούτο της χρονιάς σκιαγραφώντας με τον πλέον ευρηματικό τρόπο μια ολόκληρη κοινωνία σε αναβρασμό και ανάγκη επαναπροσδιορισμού, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την διαρκή κινηματογραφική άνοιξη όσο και την ποικιλομορφία του Δανέζικου σινεμά.

Πρωταγωνιστούν οι Jacob Lohmann, Simon Sears, Tarek Zayat, Dulfi Al-Jabouri, Özlem Saglanmak.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την One From The Heart!

Πόσο θα ήθελα να γίνεις ξανά όπως ήσουν! Ο Άχμεντ, ένας μουσουλμάνος έφηβος που ζει στο Βέλγιο, γοητεύεται από το φανατισμένο κήρυγμα ενός φονταμενταλιστή ιμάμη και σχεδιάζει τη δολοφονία της – επίσης μουσουλμάνας, αλλά «αιρετικής»– καθηγήτριάς του. Πιστοί στην ουμανιστική τους προσέγγιση, οι αδελφοί Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne τοποθετούν για άλλη μια φορά στο επίκεντρο της ιστορίας τους μια μπερδεμένη νεανική ψυχή, στην ταινία Ανάμεσα Μας (Le Jeune Ahmed / Young Ahmed). Ο Άχμεντ, ένα υπεράνω πάσης υποψίας σιωπηλό αγρίμι, αναζητά αδέξια την ταυτότητά του σε έναν ψυχρό κόσμο, καθρεφτίζοντας μια εποχή αποπροσανατολισμού και άκριτης υποταγής στον πειρασμό της βίας. Παρότι αμφίβολο αν για την περίπτωσή του υπάρχει ελπίδα, στο νταρντενικό σύμπαν η ανθρωπιά και η ενσυναίσθηση έχουν πάντα την τελευταία λέξη.

Πρωταγωνιστούν οι Idir Ben Addi, Myriem Akheddiou, Claire Bodson, Olivier Bonnaud, Victoria Bluck, Othmane Moume

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Rosebud 21!

The Devil Gets Her Due! Η ταινία διηγείται, για πρώτη φορά, τα γεγονότα που οδήγησαν στη γέννηση της έκρυθμης και διαβόητης κακιάς µε τη διεστραμμένη αδυναμία στα σκυλιά της Δαλματίας, της θρυλικής Κρουέλα ντε Βιλ. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ταλαντούχος Craig Gillespie (I, Tonya), ενώ το εξαιρετικό σενάριο συνυπογράφει ο Tony McNamara, που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ µε την ταινία The Favourite. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1970 και η πανκ ροκ επανάσταση είναι στο απόγειό της. Η νεαρή Εστέλλα, ένα ορφανό κορίτσι µε κοφτερό μυαλό και αιχμηρό ένστικτο επιβίωσης, ονειρεύεται να αναδειχθεί σε διάσημη σχεδιάστρια μόδας. Μια μέρα, το ταλέντο της γίνεται αντιληπτό από τη θρυλική φασιονίστα και υστερικά σικ, Βαρόνη φον Χέλμαν. Η σχέση τους θα πυροδοτήσει µια σειρά από γεγονότα και αποκαλύψεις που θα αναγκάσουν την Εστέλλα να ενστερνιστεί τη διαβολική πλευρά της και να μεταμορφωθεί στην άγρια, στιλάτη και εκδικητική Κρουέλα.

Οι βραβευμένες µε Όσκαρ Emma Stone (La La Land) και Emma Thompson (Howards End, Sense & Sensibility) υποδύονται τις δύο ανελέητες αντιπάλους στη νέα live-action υπερπαραγωγή της Disney. Συμπρωταγωνιστούν οι Kirby Howell-Baptiste, Mark Strong, Tipper Seifert-Cleveland, Joel Fry, Paul Walter Hauser, Emily Beecham.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Αν το μέλλον φαίνεται ζοφερό, δοκίμασε κάτι καινούργιο! Ο παραμυθένιος Ράφτης (Tailor) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους που υπογράφει η ταλαντούχα Σόνια Λίζα Κέντερμαν. Η Ελληνογερμανίδα σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος, που έχει κλέψει τις εντυπώσεις με τις μικρού μήκους ταινίες “Νικολέτα” (2013) και “Λευκό Σεντόνι” (2014), υφαίνει με μαεστρία τον Ράφτη, μία αισιόδοξη και ανθρωποκεντρική ιστορία με φόντο την κρίση, όπως τη βιώνει σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο ο συγκινητικός και αναπάντεχα δυνατός πρωταγωνιστής της. Η αργοπορημένη ενηλικίωση ενός ονειροπόλου ράφτη που ζει στο μικροσκοπικό πατάρι του οικογενειακού ραφτάδικου, η μεταμόρφωση ενός εγκλωβισμένου ανθρώπου σε πλανόδιο δημιουργό, που βρίσκει την έμπνευση στα πιο απρόσμενα μέρη, είναι στο επίκεντρο αυτής της τρυφερής και λυρικής ιστορίας. Ο “Ράφτης” έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 24ο Tallinn Black Nights Film Festival στην Εσθονία, ενώ η πανελληνία πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο 61ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε το Βραβείο FIPRESCI, το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας και το Πρώτο βραβείο ΕΡΤ. Ο 50χρονος Νίκος, ένας εκλεπτυσμένος ράφτης παλαιάς κοπής, πασχίζει να κρατήσει ζωντανό το φάντασμα της περασμένης και καλοντυμένης αριστοκρατίας του ’60. Όμως, όταν η τράπεζα απειλεί να κατάσχει το οικογενειακό ραφτάδικο και ο ηλικιωμένος πατέρας του νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, ο Νίκος παίρνει για πρώτη φορά τη ζωή στα χέρια του και βρίσκει έναν ανορθόδοξο τρόπο να φέρει την τέχνη του κοντά στους ανθρώπους του σήμερα. Μπορεί μια νύφη στα Καμίνια να γίνει η μούσα του αλαφροΐσκιωτου Ράφτη;

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Δημήτρης Ήμελλος, ενώ στο πλευρό του συμμετέχουν και οι Ταμίλλα Κουλίεβα, Θανάσης Παπαγεωργίου, Στάθης Σταμουλακάτος, Δάφνη Μιχοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

Πόσο επιλεκτική είναι η μνήμη μας? Οκτώ χρόνια μετά το KM, την βραβευμένη μικρού μήκους που συμμετείχε σε πάνω από 40 διεθνή φεστιβάλ μεταξύ των οποίων των Ρότερνταμ, Παλμ Σπριγνκς, Σίδνει, ο Χρήστος Νίκου επιστρέφει με τα Μήλα (Apples) για να αφηγηθεί μια γοητευτικά αλλόκοτη, πρωτότυπη ιστορία με ήρωα έναν άνδρα που πάσχει από απώλεια μνήμης σε μια πόλη που ξαφνικά ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων έχει αρχίσει να ξεχνά. Μια αναπάντεχη επιδημία, που προκαλεί ξαφνική αμνησία στους ανθρώπους, βρίσκει τον Άρη, ένα άνδρα γύρω στα 40, να ακολουθεί ένα πρόγραμμα αποκατάστασης που έχει ειδικά σχεδιαστεί για να χτίσει ένας αμνησιακός μια καινούργια ζωή. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει καθημερινές αποστολές που είναι ηχογραφημένες από τους γιατρούς του. Μετά την ολοκλήρωση κάθε αποστολής, ο Άρης βγάζει μια φωτογραφία polaroid ως αποδεικτικό στοιχείο. Προσπαθώντας να δημιουργήσει μια νέα ζωή και αναμνήσεις θα συναντήσει την Άννα, μια γυναίκα που βρίσκεται στο ίδιο πρόγραμμα. Το ντεμπούτο του Χρήστου Νίκου διαθέτει μια σουρεαλιστική και αινιγματική πρώτη ύλη και καταλήγει ως μια γοητευτική εξερεύνηση της ταυτότητας και των ορίων της πραγματικότητας, σε μια κοινωνία που θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια μη αναστρέψιμη επιδημία.

Πρωταγωνιστούν οι Άρης Σερβετάλης, Σοφία Γεωργοβασίλη, Άννα Καλαϊτζίδου, Αργύρης Μπακιρτζής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Όσοι απέμειναν δεν είναι από αυτούς που αξίζει να σωθούν! Από τo στούντιο της Paramount έρχεται το πολυαναμενόμενο σίκουελ μιας εκ των πιο επιτυχημένων περιπετειών τρόμου της περασμένης δεκαετίας. Σε σκηνοθεσία και πάλι από τον John Krasinski, σε σενάριο του ιδίου, η ταινία Ένα Ήσυχο Μέρος 2 (A Quiet Place Part II) υπόσχεται να συνεχίσει να μοιράζει ανατριχίλες τρόμου, ανάλογες με εκείνες της πρώτης φοράς. Ακολουθώντας τα θανατηφόρα γεγονότα στο σπίτι, η οικογένεια των Άμποτ πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει τους κινδύνους του έξω κόσμου καθώς συνεχίζουν τον αγώνα για επιβίωση σιωπηλοί. Αναγκασμένοι να κινούνται προς το άγνωστο, γρήγορα συνειδητοποιούν ότι τα πλάσματα που κυνηγούν βασισμένα στον ήχο δεν αποτελούν τη μοναδική απειλή που καρτερεί πίσω από το μονοπάτι της άμμου.

Επιστρέφουν για μια ακόμη φορά στους ρόλους τους οι Emily Blunt, Millicent Simmonds και Noah Jupe, ενώ στο καστ προστίθενται και οι Cillian Murphy, Djimon Hounsou, Wayne Duvall και Lauren-Ashley Cristiano.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Η περίπτωση του Liam Neeson, αποδεικνύει έμπρακτα πως ακόμη και το ίδιο το Χόλιγουντ, μπορεί σε βάθος χρόνου να καλύψει αδικίες που κατάφορα έχει διαπράξει. Πρωταγωνιστής στο απόλυτο άριστα δέκα του Spielberg, o Βορειοιρλανδός, είδε το χρυσό αγαλματάκι της Ακαδημίας να φεύγει μέσα από τα χέρια του - για εκείνα του Tom Hanks, που ούτε καν πλησίαζε την δική του επική απόδοση στην Λίστα - γεγονός που του στοίχησε σημαντικά στην εξέλιξη της καριέρας του, στην οποία ποτέ δεν του δόθηκαν κορυφαίας γραμμής ευκαιρίες. Μέχρις ώτου, πλησιάζοντας στα mid 50s, από έμπειρος, κατά κύριο λόγο υποστηρικτικός ρολίστας, θα εξελιχθεί δια μέσου του χιτ Taken, στον απόλυτο (σιτεμένο) υπερήρωα, που θα κληθεί να βάλει στην θέση του τον απανταχού υπόκοσμο. Όλα πήγαν μια χαρά γι αυτόν, επί μιάμιση δεκαετία. Καιρός να επιστρέψει μου φαίνεται στα πιο σοβαρά, στα πιο της ηλικίας του.

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά εννιά εκατομμύρια δολάρια είναι η ληστρική μπάζα του Τομ Ντόλαν, πρώην πεζοναύτη του αμερικάνικου στρατού, που έχει ξαφρίσει όλα τα θησαυροφυλάκια των περιφερειακών τραπεζών της Βοστόνης. Κι εκεί που θα περίμενε κανείς πως αυτό το ιλιγγιώδες ποσό στην τσέπη του ηλικιωμένου άντρα, θα αποτελούσε μια χαρά κομπόδεμα σύνταξης, ώστε να διαβιώσει με όλα τα κομφόρ, πλέον, εκείνος θα αποφασίσει να προχωρήσει στην απόλυτη ανατροπή ζωής: Να παραδοθεί στις αρχές και να επιστρέψει στον κράτος την λεία μέχρι δραχμής, με αντάλλαγμα την επιείκεια του δικαστηρίου προς το μετανιωμένο πρόσωπο του.

Ευθύνη για την πλήρη μεταστροφή του χαρακτήρα του, που βαραίνει την μορφονιά Άννι Γουίλκινς, υπάλληλο εταιρείας αποθήκευσης και απόφοιτο του τμήματος ψυχολογίας του τοπικού πανεπιστημίου, που αγνοώντας την πραγματική ταυτότητα του Τομ, θα του δώσει την αγάπη, την λατρεία και την στοργή που πάντοτε του έλειπε. Με την μοναδική διαφορά πως το σχέδιο μετάνοιας του Ντόλαν, αποξαρχής θα πάει λάθος, αφού οι μπάτσοι που θα αναλάβουν την περίπτωση του, θα αποδειχθούν μοιραία διεφθαρμένοι, επιδιώκοντας να κρατήσουν για εκείνους τα λεφτά, βγάζοντας τον συνάμα από την μέση.

Εννοείται βέβαια πως για να τσουλήσει η ανέμη αυτού του μάλλον τείνοντα προς το sci fi - με την έννοια πως όλα όσα συμβαίνουν ξεφεύγουν ακόμη κι από τα όρια της φαντασίας - περιπετειακιού, ούτε της μπατσαρίας το πλάνο θα πάει κατ ευχήν, συνεπώς θα εκκινήσει ένα ανθρωποκυνηγητό, όπου οι τρεχάμενοι και οι τρεχαλητές, αλλάζουν πόστα με ρυθμό πολυβόλου. Και να πεις πως υπάρχει μια αξιοπρεπής θεματική βάση που θα περιστρέψει γύρω της το φασαριόζικο γαϊτανάκι, άιντε κομμάτια να γίνει. Εδώ τα πάντα συμβαίνουν στην πιο ακραία εκδοχή τους, ενόσω σερβίρονται από τον σόφομορ ντιρέκτορα Mark Williams (ντεμπούτο το ρηχό Family Man) ως τουσέ. Έλα μωρέ, τι? Δεν πέφτει ένας εβδομηντάρης από την ταράτσα στο πεζοδρόμιο και δεν σηκώνεται μονομιάς αγρατσούνιστος?

Στην πλακίτσα λοιπόν περνά η συλλογιστική της πλατείας, καθώς τα λεπτά κυλούν και οι ακρότητες διαδέχονται η μία την άλλη για ψύλλου πήδημα. Και όσο ο κλοιός σφίγγει γύρω από τον ληστή που δεν ζητάει και τίποτα, αφού για ένα καθαρό κούτελο και για έναν έρωτα ζούμε, οι προβλέψιμες ανατροπές εισβάλλουν εξίσου άτακτα και το παραμύθι παίρνει πλέον το σχήμα του αχταρμά. Και το κακό είναι πως δεν υπάρχει το αγωνιώδες υπόβαθρο της καλογυρισμένης τρίπτυχης Αρπαγής και των κλώνων της, ώστε να πάρει την μορφή σωσιβίου που θα αποτρέψει τον πνιγμό.

Σκηνές έντασης και βίας στημένες στο πόδι, ειδικά εφέ που δεν τα φτιάχνει ούτε πρωτοετής της σχολής σε πέντιουμ, σενάριο που βγάζει γέλιο πάνω στην απελπισμένη σοβαροφάνεια του, ερμηνείες ανέκδοτο, ειδικά από τον κακό του στόρι, που σε οδηγεί μέχρι την απορία αν έχει διδαχθεί ποτέ στην ζωή του υποκριτική. Και εν μέσω όλων ο Liam, όχι κουρασμένος, ούτε εξαντλημένος ως μεσόκοπος δράστης, μα παθιασμένα αγκαζέ με την λατρεμένη κυρά (η Kate Walsh ορίζει την σωστή μόστρα της κάζουαλ 55άρας) παλεύει να περάσει στο εκράν ως  το εφηβάκι, που όλοι τριγύρω, έχουν βάλει αμέτι μοχαμέτι να του στερήσουν το όνειρο. Ούτε στο βίντεο...

Οράματα και αυταπάτες

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εμένα δεν θα μου τη φέρετε ποτέ»!

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 2 Ιουλίου του 1976 στην Καζέρτα της Ιταλίας Pietro Marcello. Την πρώτη του, το «Όμορφη και χαμένη» (Bella e perduta, 2015) την είχε προβάλει το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς στο τμήμα «Ρεύματα» των «Ανοιχτών Οριζόντων». Ο Marcello έχει γυρίσει μπόλικα ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους. Η επόμενη ταινία μυθοπλασίας του βρίσκεται στο pre-production, έχει τον τίτλο «L'envol» και πρωταγωνιστές της θα είναι οι Louis Garrel και Noémie Lvovsky. Το «Martin Eden» έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας του 2019, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Luca Marinelli.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Jack London, που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1909 – ο συγγραφέας το έγραψε στα 32 του χρόνια! Με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, δεν είχε την τεράστια δημοφιλία άλλων βιβλίων του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα, όπως «Το κάλεσμα της άγριας φύσης» και «Ο ασπροδόντης». Η κινηματογραφική απόδοση του Marcello είναι η τρίτη που έχει επιχειρηθεί, με πρώτη το 1914 και με δεύτερη το 1942, στο «The Adventures of Martin Eden», όπου πρωταγωνιστούσε ο Glenn Ford. Έχει γυριστεί και μίνι τηλεοπτική σειρά αλλά και τηλεταινία με βάση το βιβλίο. Πάντως, το βιβλίο και ο ομώνυμος ήρωας έχουν επηρεάσει πολλά έργα τέχνης, με αναφορές σε τραγούδια και ταινίες. Χαρακτηριστικά, να αναφέρουμε πως ο νεαρός Νουντλς στο αριστούργημα του Sergio Leone «Κάποτε στην Αμερική» (Once Upon a Time in America, 1984) σε κάποια σκηνή φαίνεται να διαβάζει το βιβλίο.

Η υπόθεση: Ο Μάρτιν Ίντεν είναι ένας όμορφος νεαρός ναυτικός, που ανάμεσα στα μπάρκα του, μένει στο φτωχικό σπίτι του αδελφού του και της γυναίκας του στη Νάπολη. Μια μέρα σώζει τον νεαρό Αρτούρο Ορσίνι από ξυλοδαρμό στο λιμάνι. Ο Αρτούρο τον προσκαλεί στο σπίτι του για να ευχαριστήσει τον Μάρτιν. Εκεί ο Μάρτιν θα δει την Έλενα, την αδελφή του Αρτούρο, και θα την ερωτευθεί κεραυνοβόλα. Η Έλενα είναι μεγαλοαστή, μια μορφωμένη και καλλιεργημένη κοπέλα, ανήκει δηλαδή στο απέναντι ταξικό στρατόπεδο σε σχέση με τον προλετάριο Μάρτιν. Θα του «συστήσει» τον Μποντλέρ και ο Μάρτιν θα κεραυνοβοληθεί για δεύτερη φορά! Διψώντας για γνώση, θα αρχίσει να διαβάζει κι ένας ολόκληρος νέος κόσμος θα του φανερωθεί. 

Ουσιαστικά αυτοδίδακτος σε ότι αφορά τη μόρφωση, θα αρχίσει να γράφει μανιωδώς, καθώς πλέον όνειρό του είναι να γίνει συγγραφέας. Οι συνεχείς απορρίψεις δεν θα τον λυγίσουν. Η γνωριμία του με τον κυνικό γηραιό, ασθενικό αριστοκράτη σοσιαλιστή, Ρους Μπρισεντέν, θα είναι καθοριστική. Εντέλει, ο Μάρτιν Ίντεν εκεί που πλέον δεν το περιμένει, θα πετύχει. Θα γίνει διάσημος συγγραφέας και θα βγάλει πολλά χρήματα. Τελικά, όμως, η υπαρξιακή του απόγνωση θα γιγαντωθεί και ο Μάρτιν δεν θα έχει από που να κρατηθεί...

Η άποψή μας: Το σινεμά είναι η πιο λαϊκή τέχνη. Βασικός της στόχος είναι να διασκεδάζει τη μεγάλη πλειοψηφία θεατών. Να προσφέρει γέλιο, κλάμα, αγωνία, συγκίνηση. Όταν μια ταινία, που φτιάχτηκε για τον πολύ κόσμο, είναι και καλή ταινία, τότε αυτή η ταινία έχει πετύχει τον στόχο της. Έχει πιάσει την πεμπτουσία του σινεμά. Και με τον έναν ή άλλο τρόπο, θα καταφέρει να πλησιάσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Σε μια τέτοια περίπτωση δημιουργοί, παραγωγοί, κριτικοί και κοινό είναι όλοι ευχαριστημένοι, ίσως και ευτυχισμένοι, ενδεχομένως και εκστασιασμένοι. Σίγουρα συντονισμένοι. 

Τι γίνεται, όμως, όταν μια ταινία – όχι πειραματική, όχι ερμητικά κλειστή στους πολλούς, όχι προχώ για όλους τους σωστούς ή λάθος λόγους – είναι διαφορετική; Όταν ολοφάνερα δεν είναι για το μεγάλο κοινό αλλά ενδεχομένως να συγκλονίσει αυτούς τους λίγους που θα μπορέσουν να την ανακαλύψουν; Ποιος ο ρόλος ημών των κριτικών σε μια τέτοια περίπτωση; Μα φυσικά, να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας και τα κείμενά μας ούτως ώστε να υποστηριχθεί, να κοινωνηθεί, να αναδειχθεί. Κι ας ελλοχεύει ο κίνδυνος να συναντήσει την πλήρη αδιαφορία. 

Ακόμα χειρότερα: υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, κάποιος που διαβάζει ένα κείμενό σου στο οποίο αποθεώνεις μια ταινία, να ψηθεί, να πάει να τη δει κι όχι μόνον να μην συμμεριστεί τον ενθουσιασμό σου, αλλά να γυρίσει να σου πετάξει κι ένα «τι μαλακία με έστειλες να δω ρε ψηλέ;». Θα με πεις, κι αυτό μέσα στο παιχνίδι είναι. Θα σε πω, δίκιο έχεις, δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους. Αλλά τι μεγάλη ικανοποίηση να σπρώξεις κόσμο να δει μια ταινία και μετά αυτός ο κόσμος να σε ευχαριστήσει; Ό,τι καλυτερότερο! 

Όλος αυτός ο μακροσκελέστατος πρόλογος για να καταλήξω πως το Martin Eden είναι ταινιάρα, που δεν πρέπει να χάσετε επ' ουδενί! Κι ας μην είναι η τυπική ταινία για θερινό σινεμά. Και με κίνδυνο να φάω και μερικά γαμωσταυρίδια από μη ικανοποιημένους πελάτες. Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό... Το Μάρτιν Ίντεν είναι πρώτα και πάνω από όλα ΣΙΝΕΜΑ. Ατόφιο, πραγματικό σινεμά, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια που μπορεί να του προσφέρει το super 16mm φιλμ. Θαρρείς και Taviani κι Antonioni, Fellini και Visconti, Bertolucci και... Αγγελόπουλος (ξέρω, ξέρω, το όνομα που κάνει τζιζ) ήρθαν κι έδεσαν αρμονικά σε τούτο το υπέροχο, μεγαλόπρεπο φιλμ. 

Να μην χορταίνεις να βλέπεις την Εικόνα. Και κάνει κάτι υπέροχο ο σκηνοθέτης, που λειτουργεί εξαιρετικά. Συχνά πυκνά ανάμεσα στις σκηνές ενθέτει κομμάτια από τα προηγούμενα «Martin Eden» που έχουν γυριστεί, αλλά και σκηνές από παλιότερα δικά του ντοκιμαντέρ, όπως και επίκαιρα «της εποχής» (συγκλονιστική η εικόνα του αναρχικού Ερίκο Μαλατέστα, να φιλάει ένα παιδί). Ένα μοτίβο τόσο απλό σε σύλληψη αλλά τόσο λειτουργικό εντέλει. Παιδιά που παίζουν, παιδιά που χορεύουν, φάτσες πραγματικών ανθρώπων σε κάδρα ανείπωτης ομορφιάς και αλήθειας. Το πρώτο πράγμα που με ενθουσίασε στην ταινία. 

Το δεύτερο είναι το άχρονο του πράγματος. Γενικώς, εκνευρίζομαι όταν σε μια ταινία δεν ξεκαθαρίζεται από την αρχή ο τόπος, ο χρόνος και τα πρόσωπα που συμμετέχουν. Εδώ λοιπόν ο χρόνος είναι απροσδιόριστος, αλλά με έναν τρόπο βγαλμένο λες μέσα από παραμύθι, σφυρηλατημένο όμως στον πιο απόλυτο ρεαλισμό. Ταιριάζει αυτό το άχρονο στην ταινία, ταιριάζουν οι αναχρονισμοί, ταιριάζει όλο αυτό με όλα όσα θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Υπάρχουν σκηνές βγαλμένες από τις αρχές του 20ου αιώνα (το «1900» είναι ο εύκολος οδηγός) – γενικά ο 20ος αιώνας είναι κυρίαρχος – δεν υπάρχουν κινητά ή κομπιούτερ, υπάρχουν όμως πρόσφατες μελωδίες, υπάρχουν πλάνα με ηλεκτροφόρα σύρματα, υπάρχουν πλάνα που θα έλεγες ότι βρισκόμαστε λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπάρχουν άλλα όπου θαρρείς και βρίσκεσαι στη δεκαετία του '60, τα μπουφάν των παιδιών που χορεύουν παραπέμπουν στα eighties κτλ κτλ. 

Κι ενώ θεωρητικά η ταινία είναι πνιγμένη στην Ιστορία, στην Ιστορία του 20ου αιώνα, εδώ η Ιστορία είναι παρατηρητής, δεν υποκινεί τα δρώμενα, δεν είναι εκείνη που κινεί τους ανθρώπους σαν μαριονέτες. Ο Μάρτιν Ίντεν θέλει να μορφωθεί γιατί η μόρφωση είναι (ή μήπως ήταν;) το πρώτο βήμα για καταπολεμηθεί η φτώχεια. «Αν το ψωμί είναι η μόρφωση και η σάλτσα είναι η φτώχεια τότε με μια κίνηση αυτή εξαφανίζεται» λέει ο Μάρτιν σε μια από τις πολλές χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας. Μιας ταινίας γεμάτης ιδέες, γεμάτης συγκρούσεις. Και καπιταλισμός και σοσιαλισμός και ατομικισμός. 

Ο Μάρτιν στα πρώτα του βήματα ως αναγνώστης ανακαλύπτει τον Χέρμπερτ Σπένσερ και επηρεάζεται βαθύτατα από τις ιδέες του. Παράξενη μορφή ο Σπένσερ. Υπέρμαχος του «survivor of the fittest», υπέρμαχος του κοινωνικού δαρβινισμού, υπέρμαχος της ιδέας ότι η ανθρωπότητα μπορεί να πάει μπροστά μόνο μέσω της ατομικής βελτίωσης, ήταν ενάντιος και στον καπιταλισμό και στον σοσιαλισμό. Αγνωστικιστής, πολυμαθής, ενάντιος στους πολέμους, με ιδέες γειτονικές με εκείνες του Φρίντριχ Νίτσε, λειτουργεί ως αφυπνιστής για τον Μάρτιν, ο οποίος όμως πέρα και πάνω από όλα δεν μπορεί να ξεχάσει (και δεν τον αφήνουν και οι γύρω του) πως είναι ένας προλετάριος. «Κολλήγα γιος του παππού μου ο παππούς, κολλήγα γιος του παππού μου ο πατέρας, κι ο παππούς μου κολλήγας κι αυτός», που έλεγε και ο Κηλαηδόνης. 

Ο London, σοσιαλιστής ο ίδιος, είχε δηλώσει πως το συγκεκριμένο βιβλίο του ήταν ένα λιθοβόλημα ενάντια στον ατομικισμό, έτσι όπως τον εκφράζει ο βασικός του ήρωας, ο Ίντεν. Όμως, εντέλει, όπως τον παρουσιάζει, μάλλον δεν το πετυχαίνει αυτό και μάλιστα είχε επίσης δηλώσει πως ίσως δεν τα κατάφερε έτσι όπως τα σχεδίαζε. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί αυτόν το δρόμο. Ο Μάρτιν Ίντεν του είναι ένας ήρωας «καταραμένος», τον οποίο αγαπάει παρά τα ελαττώματά του. Οι λέξεις του είναι καρφιά που ξεσκίζουν τους εφησυχασμένους αστούς αλλά γδέρνουν και τους έτοιμους να επαναστατήσουν προλεταρίους όπως εκείνος. 

Ο Luca Marinelli που τον ερμηνεύει είναι στιβαρός, ταγμένος στο ρόλο, γήινος και απίστευτα δυνατός. Η αλήθεια είναι πως η μετάβαση στο δεύτερο (μικρότερο σε διάρκεια) μέρος της ταινίας, εκείνο που ακολουθεί την επιτυχία του Μάρτιν, γίνεται κάπως απότομα και το φιλμ δείχνει να χάνει τη δυναμική του. Ο Μάρτιν όχι μόνο νιώθει πως έχει προδώσει την τάξη του (προσπαθεί να εξιλεωθεί χρηματοδοτώντας αριστερούς), το βασικότερο είναι πως νιώθει ότι έχει εξαπατηθεί από τα ίδια του τα όνειρα. Η επιτυχία δεν είναι αυτό που φανταζόταν, ο έρωτας γκρεμίζεται ως η απόλυτη αυταπάτη, κάτι το αγοραίο, κυρίως όμως βιώνει την απομάγευση, την απογοήτευση, την ήττα. 

Κι αυτό επειδή καταλαβαίνει πως, ενώ ο ίδιος πέτυχε αυτό που ήταν εξαρχής ο στόχος του, δηλαδή να βρει τον καλύτερο εαυτό του, να βελτιωθεί φτάνοντας στην καλύτερη εκδοχή του, να πετύχει τη μέγιστη επίδοση του ατομικισμού, δεν μπορεί να χαρεί καθώς η κοινωνία παραμένει ίδια! Δεν αλλάζει, δεν βελτιώνεται, δεν γίνεται καλύτερη επειδή έγινε καλύτερος ο ίδιος! Μόνη διέξοδος: η θάλασσα. Αυτή, που ποτέ δεν τον πρόδωσε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Μαΐου 2021 από την Weird Wave!