Movies Ltd

Μεγάλες προσδοκίες! Διασκευή του ομότιτλου ημι-αυτοβιογραφικού κλασικού βιβλίου του Τζακ Λόντον και τοποθετημένο στην Νάπολη στα μέσα του 20oύ αιώνα, το Martin Eden του Pietro Marcello έχει ως πρωταγωνιστή ένα διαχρονικό ήρωα που αγωνίζεται ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες και ονειρεύεται να φτάσει πιο πέρα από εκεί που του επιτρέπει η λαϊκή καταγωγή του. Στην προπολεμική Νάπολη, όταν η άνοδος του Σοσιαλιστικού Κόμματος καθρέφτιζε την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, ένας ανειδίκευτος εργάτης, ο Μάρτιν, κατατρύχεται από φιλοδοξίες και αγωνίες. Φιλοδοξίες να ξεφύγει από το προδιαγεγραμμένο μέλλον που του επιφυλάσσει η ταπεινή κοινωνική και οικονομική του κατάσταση, και αγωνίες να βοηθήσει όπως μπορεί τους φτωχούς ανθρώπους του κύκλου του. Ο Μάρτιν πιστεύει, και δίκαια, πως μόνο η μόρφωση μπορεί να τον εφοδιάσει με ό,τι χρειάζεται για να επιτύχει τους σκοπούς του. Μέ τη μόρφωση, θα μπορέσει ο μη προνομιούχος Ναπολιτάνος να γίνει ένας συγγραφέας που θα αποτυπώσει στο χαρτί, θα απαθανατίσει τη στέρηση τον πόνο και την αδικία που υφίσταται η τάξη του. Τα πράγματα αλλάζουν ριζικά όταν ο Μάρτιν γνωρίζει την νεαρή και όμορφη Έλενα. Η κοπέλα είναι μεγαλοαστή, μια μορφωμένη και καλλιεργημένη κόρη οικογένειας βιομηχάνων, δηλαδή ανήκει στο απέναντι ταξικό στρατόπεδο. Η γέφυρα μεταξύ τους είναι ο έρωτας, που θα φέρει τους δυο νέους κοντά, οδηγώντας όμως παράλληλα και στην σύγκρουση μεταξύ των τάξεων, στις οποίες ανήκουν. Ο Μάρτιν θα καταφέρει να σπουδάσει, με τη βοήθεια ενός ηλικιωμένου φίλου του και ενεργού Σοσιαλιστή, και θα αγγίξει το συγγραφικό του όνειρο, κάτι όμως που είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά ένα κόκκινο πανί για την οικογένεια της καλής του...

Ο πρωταγωνιστής Luca Marinelli, τιμήθηκε με το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας, για τον ρόλο του Μάρτιν Ίντεν, ενώ στο Φεστιβάλ του Τορόντο, η ταινία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Platform.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Μαΐου 2021 από την Weird Wave!

Αγάπη, ταξίδι και ένα μυστικό προσωπικό σχέδιο! Από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Harry McQueen (Hinterland), η ταινία Σουπερνόβα (Supernova) είναι μια σύγχρονη συγκινητική ιστορία αγάπης ενός ζευγαριού, που οργανώνει ένα road trip για να επανασυνδεθεί με φίλους, συγγενείς και μέρη από το παρελθόν τους. Ο Σαμ και ο Τάσκερ έχουν ζήσει μαζί είκοσι χρόνια και τώρα είναι περισσότερο ερωτευμένοι όσο ποτέ. Αλλά εδώ και δύο χρόνια, από τότε που ο Τάσκερ διαγνώστηκε με άνοια σε πρώιμο στάδιο, η ζωή τους έπρεπε να αλλάξει. Καθώς η κατάσταση του Τάσκερ επιδεινώνεται, ο Σαμ αναγκαστικά θέτει τη ζωή του σε αναμονή για να φροντίσει τον σύντροφό του. Ο κοινός τους χρόνος έχει γίνει η πιο σημαντική πτυχή της ζωής τους και τώρα πια κάθε στιγμή που μοιράζονται έχει ξεχωριστή βαρύτητα. Αποφασίζουν λοιπόν να σχεδιάσουν ένα ταξίδι, ώστε ο Τάσκερ όσο είναι σε θέση να ταξιδέψει, να ξαναδεί φίλους και συγγενείς και να ξαναβρεθεί στα μέρη που έχει αγαπήσει. Ενώ κάποτε ο «βράχος» του Σαμ ήταν ο Τάσκερ, τώρα εναπόκειται στον Σαμ να αναλάβει τον έλεγχο και είναι αποφασισμένος να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, ώστε ο αγαπημένος του σύντροφος να ζει στιγμές χαράς και κανονικότητας. Όμως αυτές οι στιγμές χρωματίζονται από την αντιπαράθεση της εξωτερικής αποφασιστικότητας του Σαμ και του εσωτερικού αγώνα του να διαχειριστεί αυτό που συμβαίνει. Εντωμεταξύ, ο Τάσκερ γνωρίζει, ότι η κατάστασή του έχει τεράστια επίδραση στις ζωές και των δύο, και ότι αρχίζει πια να χάνει τον έλεγχο του εαυτού του. Στην πορεία του ταξιδιού οι ιδέες που έχει ο καθένας τους για το μέλλον τους αρχίζουν να συγκρούονται. Μυστικά αποκαλύπτονται, προσωπικά σχέδια ξετυλίγονται και η αγάπη δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε. Τελικά, ο Σαμ και ο Τάσκερ θα βρεθούν αντιμέτωποι με το ερώτημα τι σημαίνει η αγάπη που έχουν ο ένας για τον άλλον στα πλαίσια της μη αναστρέψιμης ασθένειας του Τάσκερ.

Ο βραβευμένος με Όσκαρ Colin Firth (The Secret Garden, The King's Speech) πρωταγωνιστεί ως Sam μαζί με τον υποψήφιο για Όσκαρ Stanley Tucci (The King's Man, The Lovely Bones) ως Tusker. Το ευρύτερο καστ περιλαμβάνει την Pippa Haywood (Green Wing της TV) ως Lilly, τον Peter Ο Macqueen ως Clive και τον James Dreyfus (Notting Hill) ως Tim.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Μαΐου 2021 από την Filmtrade και την Tanweer!

Προετοιμασία για έγκλημα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν προθερμαίνονταν η πολεμική μηχανή...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Βρετανός Andy Goddard. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «Set Fire to the Stars» (2014) και «A Kind of Murder» (2016). Ο Goddard έχει δουλέψει πολύ στην τηλεόραση, έχοντας σκηνοθετήσει επεισόδια για σειρές όπως «Downton Abbey», «The Punisher», «Altered Carbon» και «Luke Cage» μεταξύ των άλλων.

Το σενάριο της ταινίας (το οποίο συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής και ο έχων μικρό ρόλο στην ταινία, Celyn Jones) βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Όντως στην μικρή, παραθαλάσσια πόλη του Σάσεξ, Bexhill-on-Sea, λειτούργησε για επτά χρόνια (από το 1932 έως και το 1939) το Augusta Victoria College, ένα γυμνάσιο θηλέων όπου φοιτούσαν οι θυγατέρες υψηλόβαθμων Ναζί αξιωματούχων. Ο Eddie Izzard, με καταγωγή από το Bexhill-on-Sea, παθιάστηκε με τη συγκεκριμένη ιστορία, όταν επισκεπτόμενος το μουσείο της πόλης, παρατήρησε το λάβαρο του κολεγίου: στο μέσον του είχε ένα άγριο λιοντάρι, με τη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου (Union Jack) στην αριστερή γωνία και τη σβάστικα στη δεξιά γωνία.

Η υπόθεση: Αύγουστος 1939. Αγγλία και Γερμανία βρίσκονται στα πρόθυρα της κήρυξης πολέμου μεταξύ τους. Ο Τόμας Μίλερ, με πατέρα Γερμανό και μητέρα Αγγλίδα, προσλαμβάνεται ως καθηγητής Αγγλικών στο κολέγιο Augusta Victoria, μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση του προκατόχου του, του Γουίτλι. Στο κολέγιο φοιτούν 20 κοπέλες, κόρες υψηλόβαθμων Γερμανών Ναζί, υπό το άγρυπνο βλέμμα της διευθύντριας, της κυρίας Ρόχολ, και της βοηθού της, της Ίλζε, που διδάσκει στα κορίτσια Γερμανικά και Γυμναστική. Ο Τόμας στην πραγματικότητα είναι Βρετανός πράκτορας, σταλμένος από την υπηρεσία του, προκειμένου να μάθει τι σχεδιάζουν οι Ναζί για το μέλλον των κοριτσιών κι αν αυτά θα μπορούσαν ενδεχομένως να λειτουργήσουν ως διαπραγματευτικό χαρτί στην περίπτωση ξεσπάσματος του πολέμου. Ο εντοπισμός του πτώματος του Γουίτλι πυροδοτεί μια σειρά από γεγονότα με τελική κατάληξη ο Τόμας να βρεθεί κατηγορούμενος για φόνο. Πώς θα καταφέρει να αποδείξει την αθωότητά του; Και πώς θα αποτρέψει τα σχέδια των εχθρών της Μεγάλης Βρετανίας;

Η άποψή μας: Το... θανάσιμο αμάρτημα της συγκεκριμένης ταινίας είναι η φτώχεια! Το χαμηλό μπάτζετ. Κάτι που χτυπάει άσχημα στο μάτι. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων της παραγωγής φαίνεται να έχει δοθεί για τα κοστούμια των ηθοποιών, αν αυτό σας λέει κάτι. Εντυπωσιακό το κολέγιο (έχει χρησιμοποιηθεί έπαυλη στην Ουαλία – γενικώς, η Ουαλία επιλέχθηκε να παίξει το ρόλο του φυσικού ντεκόρ) αλλά δεν σας φαίνεται σόνικο, σε ένα τόσο τεράστιο κτίριο να φοιτούν όλες κι όλες 20 κοπέλες και οι καθηγητές να είναι τρεις, οι εξής δύο: η γερμανικού και ο αγγλικός; 

Θα μου πείτε: το μπάτζετ δεν φτιάχνει την ταινία. Έχουν γυριστεί αριστουργήματα με ελάχιστα χρήματα, σωστά; Εννοείται πως ναι. Όμως, αυτή είναι μια ταινία που τα θέλει τα χρήματα. Θέλω να πω, με μεγαλύτερο μπάτζετ, τα πράγματα θα ήταν σαφώς καλύτερα. Μπορεί μάλιστα να προσλαμβάνονταν κι ένας πιο αξιόλογος σκηνοθέτης! Κάποιος που θα κατάφερνε να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο σενάριο κινηματογραφικά κι όχι τηλεοπτικά. Με την τηλεόραση να έχει κάνει θαύματα τα τελευταία χρόνια και να πλησιάζει κινηματογραφικά στάνταρ τόσο σε επίπεδο παραγωγής όσο και αφήγησης, είναι κρίμα και άδικο και απορίας άξιο το πως μια ταινία που καμώνεται την κινηματογραφική να είναι τόσο μα τόσο πολύ τηλεόραση. 

Από την πλανοθεσία, το μοντάζ και τον ρυθμό έως τις ερμηνείες, τα πάντα «φωνάζουν» τηλεόραση. Και είναι κρίμα, γιατί για τον Eddie Izzard όλο αυτό αποτελούσε έργο ζωής. Δυστυχώς, όμως, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις – που, ευτυχώς, εδώ, δεν οδηγούν τουλάχιστον στην κόλαση. Αυτό που μένει είναι πως οι θεατές γίνονται γνώστες ενός ενδιαφέροντος, παράδοξου γεγονότος της Ιστορίας, ο συγκρατημένος Eddie Izzard, που είναι καλός στον ρόλο του αλλά δεν αρκεί, μια πολύ καλή δουλειά στο σάουντρακ, που υπερβαίνει σαφώς τον μέσο όρο της ταινίας και... that's it. Κουλαμάρα να βλέπεις την Judi Dench να φωνάζει «Sieg Heil» (δεν παίζει την κακιά στην ταινία – παραπλανημένη είναι) ή τον Jim Broadbent σε β' ρόλο, ως οδηγό λεωφορείου, να πετάει γραφικά γερμανικές φράσεις. Χειρότερος όλων ο James D'Arcy, ξύλινος, μονοδιάστατος, αγγούρι. 

Δεν υπάρχει χώρος για ανάπτυξη χαρακτήρων, δεν υπάρχει χώρος για ουσιαστική ανάπτυξη της ιστορίας (γι' αυτό, για να γεμίσει ο απαιτούμενος χρόνος, βλέπουμε στιγμές όπως εκείνη με την μπάντα και το κλέψιμο ρούχων από τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Izzard), δεν υπάρχει καν χώρος για λίγους... Iron Maiden και «2 minutes to midnight». Θα ήθελε να είναι ένα κατασκοπικό θρίλερ εποχής, με μια δόση κάτι-σαν-πολιτικό-μήνυμα, λίγο Χίτσκοκ και λίγη... Ρίφενσταλ (ω, ναι). Προκύπτει ένα άνευρο, άνισο, τηλεοπτικό (αλλά όχι «του BBC» αλλά «του sky») επιφανειακό by the book έργο. Δεν ενοχλεί, σίγουρα, δεν ενθουσιάζει ακόμα πιο σίγουρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Η παραμικρή έκπληξη. Θα επρόκειτο άλλωστε για ένα τεράστιο επίτευγμα, να καταφέρει η πρώτη συνέχεια της Wonder Woman, να πλησιάσει έστω και στο ελάχιστο την ποιότητα της καλύτερης περιπέτειας, που προσέφερε η DC στο πρόσφατο κύμα των παραγωγών της. Νιώσιμο σαν σε ρεπρίζ του Superman, που μια φορά και έναν καιρό με είχε αφήσει άφωνο ως οκτάχρονο σινεφίλ αγοράκι, προτού σκορπίσει σαν ενδιαφέρον στις πανομοιότυπες συνέχειες του. Που όπως τότε έτσι και σήμερα, έμοιασαν σαν να βγήκαν κόπια πάστη, ξαναζεσταμένες από τον φούρνο μικροκυμάτων.

Ουάσινγκτον, μέσα της δεκαετίας του 80. Έχοντας συνηθίσει πια να διαβιώνει στον κόσμο των κοινών θνητών, η Πριγκίπισσα Νταϊάνα, γνήσια απόγονος των Αμαζόνων, εργάζεται ως στέλεχος στο Πνευματικό Κέντρο Σμιθσόνιαν. Δίχως να λησμονεί συνάμα να βάζει σε τάξη οποιαδήποτε αναστάτωση προκαλούν οι κοινοί κακοποιοί, δίνοντας ένα χεράκι βοηθείας στις τοπικές αστυνομικές αρχές, γεγονός που έχει εκτοξεύσει στα ύψη την δημοτικότητα της πανίσχυρης Γουόντερ Γούμαν.

Επιφορτισμένη με το καθήκον της ασφαλούς φύλαξης των πανάρχαιων κειμηλίων του ιδρύματος, η εντυπωσιακή μελαχρινή δεν θα αντιληφθεί άμεσα πως ο περίγυρος της, έχει βάλει στο μάτι την Ονειρόπετρα, έναν μαγικών ικανοτήτων λίθο που μπορεί να πραγματοποιήσει ακόμη και την πιο ακραία προσδοκία όποιου τον κατέχει. Δυνάμεις που σύντομα θα μεταλλάξουν προς το απροσδόκητα χείριστο, τις μορφές τόσο της ντροπαλής και χαμηλών τόνων γεωλόγου Μπάρμπαρα Αν Μινέρβα, όσο και του υπερφίαλου αποτυχημένου επιχειρηματία Μάξγουελ Λορεντζάνο. Δίχως να αφήσουν ανέγγιχτη την ίδια την Νταϊάνα, που θα μπει κι εκείνη στον πειρασμό να εκφράσει μια απίθανη επιθυμία...

Πράγμα που σημαίνει πως τσουυύπ, νάσουτον από το πουθενά αναστημένος σαν Λάζαρος και ο χαμένος στην λίμπο των περασμένων δεκαετιών, πιλότος Στιβ Τρέβορ, για να μετατραπεί το παραμύθι και σε μια πιο μεταφυσική - όσο και ακαταλαβίστική - κουτουράδα. Που εννοείται πως όσο περνά η ώρα, απομακρύνεται πολλά ποιοτικά χιλιόμετρα μακριά, από το εξαιρετικά δομημένο δεκαπεντάλεπτο ίντρο της Αρτεμισίας, αλλά και από την ανεξήγητη επιλογή της χρονικής τοποθέτησης της πλοκής καταμεσίς της χρυσής δεκαετίας του 20ου αιώνα.

Όπως προτάσσει και η μαρκίζα του superhero movie δηλαδή, με την μοναδική διαφορά πως αντί να χρησιμοποιηθεί αυτή η πολύχρωμη ποπ κουλτούρα της εποχής έστω τουλάχιστον στο φόντο των εξελίξεων, αποτέλεσε έναν απλό κομπάρσο που δεν δικαιολόγησε καν τον ντόρο του τίτλου. Ούτε τραγούδια σήματα κατατεθέντα του τρομερού 84, ούτε σκόρπια trade marks στα σκηνικά που πανεύκολα θα αναγνώριζαν όσοι το βίωσαν, απλά και μόνο πέντε έξι αλλαξιές ρούχων του...Λαζάρου Pine, δεν στάθηκαν ικανές να αναπαραστήσουν την πολυαναμενόμενη ειτίλα. Κρίμα...

Η δομή του νέου WW σε κανένα σημείο δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη όλων των προηγούμενων φιλμς του είδους. Βαθμηδόν αύξηση ταχυτήτων, δια μέσου μιας ρηχής ανάπτυξης στο στόρι, ωσότου φτάσουμε σε ένα ρυθμικό και εκρηκτικό μεν φινάλε, που ούτε στα ειδικά εφέ του, όμως, ούτε στην έμπνευση της μιας κάποιας ανατροπής, μπορεί κανείς να το κατατάξει ψηλά. Ευθύνη που βαρύνει κατά πολύ την κάκιστη επιλογή στο πρόσωπο του βιλέν της υπόθεσης, ενός πειραγμένου παρανόιντ Ντόναλντ Τραμπ, όπως τον αποδίδει ο υπερβολικός Χιλιάνος Pedro Pascal, μα κυρίως την αστοχία της βύθισης μιας εντέχνως γκαφατζούς σαγηνεύτρας όπως η  καταπληκτική (παντού αλλού) Kristen Wiig, στην λάσπη του μέτριου CGI.

Συνεπώς αν κάτι περισώζει την κατάσταση, αυτό δεν είναι άλλο από το κορίτσι του στάρινγκ, που με την χάρη, την ομορφάδα του, την γοητεία και τις αέρινες κινήσεις του, αποδεικνύει - όπως κάποτε και ο πρώτος διδάξας Christopher Reeve - πως γεννήθηκε για να αποδώσει την θρυλική Αμαζόνα. Διόλου τυχαίο πως οποιοδήποτε πλάνο απουσίας της κούκλας Gal Gadot, χωλαίνει, με την ισορροπία να επανέρχεται μόνο με την άφιξη της και πάλι στο εκράν. Άρα με πάσα βεβαιότητα, μπορώ να υποστηρίξω πως με λίγη προσοχή στο σενάριο και με κάποιες σοβαρές προσθήκες ανανέωσης, εφόσον η μαγιά υπάρχει, το επόμενο τσάπτερ της Wonder, θα μπορέσει να σταθεί επάξια ως συνεχιστής του καταπληκτικού ορίτζιναλ. Αυτό εδώ όχι.

«Εμένα θα μάθεις να με σέβεσαι»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η αληθινή ιστορία ενός ντίλερ των νοτίων προαστίων

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στην Αθήνα στις 15 Δεκεμβρίου του 1979 Φωκίωνας Μπόγρης, μετά την «Κάθαρση» (2009). Ως αυτοδίδακτος σκηνοθέτης άρχισε να κάνει τις πρώτες του αυτοσχέδιες βιντεοταινίες το 2002. Έχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ για την ΕΡΤ και μουσικά βιντεοκλίπ. Στη φιλμογραφία του συναντάμε και δύο μικρού μήκους ταινίες: «Family Tree» (2012, ταινία που τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας) και «Δεύτερος άντρας» (2013, στην οποία πρωταγωνιστής ήταν ο αείμνηστος Νίκος Τριανταφυλλίδης).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της διαδικτυακά τον περασμένο Νοέμβριο, οπότε κι έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα «Γνωρίστε τους γείτονες» του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Είναι υποψήφια για δύο βραβεία Ίρις (τα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου): Καλύτερης Ταινίας και Β' Ανδρικού Ρόλου (για τον Στάθη Σταμουλακάτο).

Η υπόθεση: Ο Βαγγέλης, απομεινάρι της γενιάς των ρέιβ πάρτι, βγάζει τα προς το ζην πουλώντας κάνναβη. Είναι κουλ τύπος, χαμηλού προφίλ, ήσυχος, που θα προτιμούσε να έχει μια σταθερή εργασία παρά να συνεχίσει μια ζωή ως μικροεγκληματίας. Όμως, το στιγματισμένο ποινικό του μητρώο δεν τον αφήνει να σταυρώσει «καθωσπρέπει» εργασία. Όταν οι γείτονές του «μυρίζοντας» τον χασισοκαπνό (καθώς είναι και χρήστης), απειλούν να τον καταδώσουν στην αστυνομία, ο Βαγγέλης αναγκάζεται να εγκαταλείψει το διαμέρισμά του και να καταφύγει στο σπίτι της αδελφής του, της Κατερίνας. 

Εκεί θα γνωρίσει τον γκόμενο της Κατερίνας, τον Πέτρο, έναν μπράβο που έχει καλές άκρες με τον υπόκοσμο των νοτίων προαστίων της Αθήνας. Ο Πέτρος προσφέρει διέξοδο στα οικονομικά προβλήματα του Βαγγέλη, ωθώντας τον να συμμετάσχει στις «δουλειές» που οργανώνει για τον κόσμο της νύχτας. Όμως, ο Βαγγέλης δεν θέλει να ανήκει στον κόσμο της νύχτας...

Η άποψή μας: «Πέσαμε από τα σύννεφα». «Δεν έδωσε ποτέ δικαίωμα στη γειτονιά». «Είναι καλό παιδί». Κλισέ ατάκες που ακούγονται κατά κόρον μετά από έγκλημα στο οποίο θύτης είναι ένας άνθρωπος, που δεν το έβαζε το μυαλό σου ότι είναι ικανός να προχωρήσει σε αυτό, σε κάποια αποτρόπαια πράξη, που κάνει την «κοινή γνώμη» να απορεί: μα πώς είναι δυνατόν; Έτσι είναι η «κοινή γνώμη»: λειτουργεί με κουτάκια, με αφορισμούς, με προκαταλήψεις, με προδιαγεγραμμένες προδιαγραφές. Όποιοι βρίσκονται στον μέσο όρο, όσοι ντύνονται καλά, μιλάνε ευγενικά, λένε «καλημέρα, καλησπέρα», πηγαίνουν εκκλησία, περνάνε τις γιαγιές στο απέναντι πεζοδρόμιο, είναι η... κοινή γνώμη. Και η κοινή γνώμη δεν μπορεί να τα βάλει με κάποιον δικό της, σωστά; 

Βέβαια, όταν τα αποδεικτικά στοιχεία αρχίζουν να συσσωρεύονται, όταν δεν χωράει καμία αμφισβήτηση πως ο «καλός άνθρωπος» έκανε το έγκλημα για το οποίο κατηγορείται, αμέσως η «κοινή γνώμη» αλλάζει τροπάρι. Το έγκλημα πρέπει να πληρωθεί με την κατάλληλη τιμωρία. Με το ανάλογο πρόστιμο. Το κυριότερο: ο εγκληματίας εξοστρακίζεται. Βρίσκεται πλέον εκτός «κοινής γνώμης». Ανεπίστρεπτί. Μπαίνει στο... περιθώριο. Εκεί όπου έτσι κι αλλιώς εξορίζονται όλοι όσοι δεν μπορούν να ανήκουν στην κοινή γνώμη, γιατί θα την... μιάνουν. Βαποράκια, χασικλήδες, πουτάνες, τραβέλια, κλέφτες, λωποδύτες, υπόκοσμος. 

Υπό-κοσμος. Όσοι βρίσκονται κάτω από τον «κόσμο». Τον κόσμο που δομεί την κοινή γνώμη. Χα! Είσαι μέλος του υποκόσμου; Καμία ελπίς για σένα. Κανένα φως στην άκρη του τούνελ. Καμία συμπάθεια για τον διάβολο. Η κοινή γνώμη έχει ήδη κατασκευάσει μια προκάτ... γνώμη για σένα. Είσαι άσχημος, βρόμικος, βίαιος (τεράστιε Ettore Scola!). Όσο συναναστρέφεσαι με τους ομοίους σου, όσο απλά προσφέρεις... υπηρεσίες για μέλη της κοινής γνώμης, όσο δεν ξεμυτίζεις από το γκέτο σου, προφανώς και δεν αποτελείς απειλή. Ναι, μια χαρά μπορείς να είσαι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Μην τολμήσεις όμως να ξεφύγεις. Η κοινή γνώμη δεν θα σε δεχτεί. Κι ας διαθέτει μεγαλύτερα τέρατα ανάμεσά της. Εσύ έχεις τη στάμπα. Εσύ έχεις τη ρετσινιά. Εσύ έχεις το μη καθαρό ποινικό μητρώο. Οπότε, κάθε προσπάθεια, μάταια. 

Πώς το έλεγε ο Al Pacino στον τρίτο «Νονό»; «Just when I thought I was out... they pull me back in». Έτσι κι ο Βαγγέλης της ταινίας μας. Τον είχανε δέσει πριν 10 χρόνια με 100 τζι (γραμμάρια) «χόρτο» - κι αυτό είναι κάτι από το οποίο δεν μπορεί να απαλλαγεί. Οπότε, κάθε προσπάθεια «κανονικότητας» αποβαίνει μάταιη. Οπότε, πώς θα επιβιώσει ο Βαγγέλης, ο Βάγγος, ο κάθε Βάγγος; Αναγκαστικά, παραβατικά. Πόσο παραβατικά; Η απελπισία περίστροφο και σφαίρες της οι ανάγκες – άντε και καλή τύχη μάγκες. Η κοινωνική αυτοματοποίηση και οι προκαταλήψεις κάνουν την κοινή γνώμη (ναι, πάλι αυτή) να κλείνει τα μάτια της. Να μην μπορεί – ή μάλλον να μην θέλει, να μην την νοιάζει – να δει ότι στον υπόκοσμο ζουν κάθε λογής άνθρωποι, που αγαπάνε, που πονάνε, που έχουν να πληρώσουν νοίκια, φως, νερό, τηλέφωνο. Και πως, εντέλει, τόσο στον κόσμο όσο και στον υπόκοσμο υπάρχουν καθίκια και καλά παιδιά. Ίσως λίγο τα ποσοστά να παίζουν... 

Είναι το «Πρόστιμο» μια ταινία, που αξίζει να τη δει κανείς; Η απάντηση είναι καταφατικότατη. Ίσως το πιο γρήγορο sold-out από τις ταινίες του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κουβαλάει καλτ στάτους άμα τη εμφανίσει. Το καλό είναι πως δεν εγκλωβίζεται σε αυτό – δεν είναι μόνο αυτό η ταινία. Πατώντας στο δρόμο που έχει ανοίξει ο Γιάννης Οικονομίδης με τις ταινίες του – κι έχοντας και μια... πρέζα «Τσίου» ανάμεσα στα συστατικά – ο Μπόγρης βουτάει στον κόσμο των λούμπεν αντιηρώων του με τη σιγουριά ενός ανθρώπου που ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Δεν γκλαμουροποιεί τον υπόκοσμο, η ματιά του δεν είναι εκείνη μιας λάιφσταϊλ αντιμετώπισης της «γραφικής» μικροκοινωνίας – δεν κάνει το κινηματογραφικό ανάλογο μιας έρευνας δημοσιευμένης στην Athens Voice ξέρω'γω. 

Δεν τον δαιμονοποιεί όμως κιόλας. Δεν είναι όλοι φτου κακά στα μονοπάτια που κινείται ο Βαγγέλης. Η πορεία του Βαγγέλη (πάρα πολύ καλός ο Βαγγέλης Ευαγγελινός στον κεντρικό ρόλο) από τη στιγμή που τον συναντάμε στην αρχή της ταινίας μέχρι το φινάλε της, είναι πορεία καθόδου, όχι ακριβώς στην κόλαση, αλλά εντάξει, ο άνθρωπος δεν περνάει καλά, καθώς τα εμπόδια που συναντά είναι συνεχή. Κάθε φορά που η ηθική του δοκιμάζεται (όποιος πιστεύει πως τα βαποράκια είναι εκ προοιμίου ανήθικα, ας μην συνεχίσει να διαβάζει παρακαλώ), κάθε φορά που στριμώχνεται, βρίσκει έναν τρόπο να μείνει πάνω από τα σκατά που πάνε να τον πνίξουν. Μέχρι πότε όμως; 

Η γνωριμία του με τον Πέτρο (κατευθείαν από το Οικονομίδειο σύμπαν ο φοβερός και τρομερός Στάθης Σταμουλακάτος – γενικά, αν δεν γράψεις τη λέξη Οικονομίδης ή τα παράγωγά της σε κριτική για αυτήν την ταινία, έρχεται ο Γιάννης ενώ κοιμάσαι και σε γαμωσταυρίζει στα 1874 ντεσιμπέλ) θα είναι καθοριστική. Γιατί ο Πέτρος δεν έχει ηθική. Ή ας το θέσω διαφορετικά: για τον Πέτρο το μόνο που μετράει είναι το χρήμα κι όχι ο τρόπος που θα το αποκτήσει. Νταής, ψευτόμαγκας, βίαιος και σωβινιστής, ρατσιστής και ομοφοβικός, σπρώχνει τον Βαγγέλη στα άκρα. Κι ο Βαγγέλης, σαν ελατήριο, πιέζεται, πιέζεται, πιέζεται έως ότου εκτοξεύει τη βία που έχει συσσωρεύσει, στο πολλαπλάσιο. Old Boy αλά ελληνικά... 

Το σενάριο που συνυπογράφει ο σκηνοθέτης με τον Πάνο Τράγο είναι σπουδαίο και πετυχαίνει το θαυμαστό για ελληνική ταινία, να ακούς διαλόγους και να μην σταυροκοπιέσαι: ναι, έτσι μιλάνε οι άνθρωποι, χωρίς υπερβολές, χωρίς στόμφο, χωρίς δηθενιά. Αυτή η απαράμιλλη φυσικότητα είναι σπουδαίο κατόρθωμα του Μπόγρη σε ότι αφορά την κατεύθυνση των ηθοποιών του. Ωραιότατο φιλμ, μια χαρά παραγωγή, τρομερές ατάκες και σκηνές που θα κοπούν και θα ραφτούν και θα γίνουν memes και σημεία αναφοράς στο youtube προσεχώς – δεν είναι κακό αυτό, ίσα ίσα. Ξεχωρίζω προσωπικά τη σκηνή στο ιταλικό εστιατόριο, τις σφαλιάρες στον έρημο τον Λούβαρη και τη θεϊκή σκηνή με τον τσαμπουκαλεμένο Μπισμπίκη («δεν μιλάς, κοτούλα;») να μπαίνει θριαμβευτής κι αγέρωχος σε ένα... σμαρτάκι. Άρχοντας! 

Δεν είναι χωρίς προβληματάκια η ταινία: υπάρχουν κάποια μικρά λογικά χάσματα στην αφήγηση και το φινάλε είναι κατάτι πιο εύκολο από όσο θα επιθυμούσα προσωπικά. Όμως, πιστεύω πως αυτό το Πρόστιμο θα το πληρώσουν μετά χαράς οι θεατές, τώρα που βγαίνει η ταινία στα θερινά. Σεξ εντ ντραγκς εντ όχι ροκ εν ρολ, αλλά σκυλάδικα. Έτσι! ΥΓ: Ρε παιδιά, από πότε έχει να σκάσει τέτοιος «Αλβανός» στην πιάτσα;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Danaos Films!

Φιλοποίμην αυτό εδώ είναι για σένα

του gaRis (@takisgaris)

Για να ξεκαθαρίζω apriori: Δεν είμαι φαν του ιταλικού σινεμά, τουλάχιστον όχι αυτού από το ’70 και μετά. Ειδικά στην κωμωδία, η κλεψύδρα άδειασε από τσι Εντιμότατοι Φίλοι μου (1975) και δώθε. Δε βάζω σε τούτη την καλαθούνα Tinto Brass και Salieri - αυτά είναι άλλα γούστα. Ούτε ομιλώ περί φεστιβαλικών τύπου Sorrentino. Τι μένει λοιπόν; Αυτές οι τύπου δροσερές, τύπου σκαμπρόζικες οικογενειακές κομεντί που στην προκειμένη ακουμπούν το μοντέλο της αγίας ιταλικής οικογένειας, με την πατριαρχική κεφαλή του padre padrone (αξεπέραστοι αφοί Taviani) να ορίζει τις τύχες των παιδιών και δη των θυγατέρων. 

Το È per il tuo bene (μτφ: Όλα Είναι για το Καλό σου) είναι μια τίγκα σε «τοξικό αρσενικό» ιστορία - μη το πας μακριά, κοίτα την αφίσα που αντί των τριών κοριτσιών έχει φωτό τους τρεις μπαμπάδες. Έτσι ακριβώς ξετυλίγεται το κουβάρι αυτουνού του ρημέικ του πιο πετυχησιάρικου ομότιτλου προ 3τίας από τον σπανιόλο Carlos Theron. Βλέπω το όνομα του σκηνοθέτη Rolando Ravello να συνδέεται και με το μέγα χιτ και με απανωτά ρημέηκ (μέχρι Αθερίδη έφθασε) Perfetti sconosciuti (2016) και σα να αντιλαμβάνομαι ότι το έχει λιγάκι εργολαβία το άθλημα.

Μοιάζει σχεδόν με ιταλικό ανέκδοτο η υπόθεση. Ένας Μιλανέζος, ένας Ρωμαίος κι ένας Ναπολετάνος πατέρας έχει από μια κορούλα που πάει να ξεπορτίσει. Η μια το σκάει από την εκκλησιά για τα μάτια της μαύρης, βήγκαν και αντικαπνίστριας γκόμενάς της. Η άλλη τάχει με ναρκομανή ρετάλι μα ταλαντούχο ράπερ στο σχολείο και η τρίτη τα μπλέκει με συνομήλικο φίλο του πατέρα από τα παλιά και με επιλήψιμη προϊστορία. Οι τρεις πατεράδες (Marco Giallini, Vincenzo Salleme, Giuseppe Battiston) θα χρησιμοποιήσουν κάθε αθέμιτο μέσο για να την κάνουν χαλάστρα στις κοράκλες, έτσι, «για το καλό τους», γεγονός που θα προκαλέσει την μήνιν των συζύγων τους. 

Οι αγέρωχοι πατεροφαμιλιάδες θα παρασυρθούν από την 50+ Μαΐων ξεροκεφαλιά τους και θα συντριβούν αναμενόμενα κι αυτονόητα στην προσγείωση στην πραγματικότητα του Σήμερα. Δεν κρίνω τόσο το μπανάλ, αρχι-στερεοτυπικό, μοτίβο της πλοκής. Στέκομαι λιγάκι στις φιλότιμες προσπάθειες του πρωταγωνιστικού τρίου, καθότι οι γυναικείοι χαρακτήρες περιορίζονται σε γκριμάτσες, χωρίς εκπλήξεις κι ανατροπές. Ο Φιλοποίμην Φίνος άνετα θα μπορούσε να το έχει γυρίσει αυτό με με Αλίκη - Τζένη και Ζωίτσα και να κάνει θραύση. Τότε, παλιά, μισόν αιώνα και βάλε. 

Τα Τρία Υπέροχα Κορίτσια έχουν συγκεκριμένες οδηγίες χρήσης που εξαντλούνται σε Θερινό με αγιόκλημα, κεφτέδες της μαμάς και κρύα μπυρόνια. Χωρίς ένα ολοκληρωμένο αστείο γκαγκ, με δράμα καφενείου και εντελώς πατριαρχικές αντιλήψεις, το μόνο που σου ζητώ για το καλό σου είναι να την κάνεις με τρόπο και με ελαφρά προς την αντίστοιχη ελληνική ημισαβουρίτσα που θα δεις εμπρός σου. Γιατί στο είδος τους κάνουμε μια χόρτα τους Ιταλοί, εδώ και τουλάχιστο μια 10ετία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Weird Wave!

Look. Listen. Learn. Enjoy.

του gaRis (@takisgaris)

Joe Gardner (Jamie Foxx). Μεσόκοπος καθηγητής μουσικής σε νεοϋορκέζικο γυμνάσιο. Βαριέται τη ζωή του. Όταν του δίδεται η ευκαιρία να παίξει στην μπάντα της διαβόητης σαξοφωνίστα Dorothea Williams (Angela Bassett) η ψυχή του σχεδόν (ή μάλλον εντελώς) εγκαταλείπει το σώμα του από τον υπέρμετρο ενθουσιασμό (και την απροσεξία). Αποφασισμένος να αφήσει τον παράδεισο να περιμένει, ο Joe παίρνει την αναποφάσιστη έως αδιάφορη αγέννητη ψυχούλα νο 22 (Tina Fey) μαζί του και επιστρέφει στη Γη, ώστε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, κόντρα στα θέλω μαμάς και συγγενών, κόντρα στη μοίρα του την ίδια. All that jazz, με μεθυστικές μουσικές Treznor / Ross (των Nine Inch Nails), κολληταριών του Fincher που προαλείφονται για διπλή υποψηφιότητα φέτο μαζί με το Mank) και την παθιάρα NY, με τα λάιβ μιούζικ μπαράκια και την νωχελική φθινοπωρίλα που αγαπάμε.

Τι να πεις για τον Pete Docter, ιθύνοντα νου πίσω από μεγαλουργήματα τύπου Up!, Monsters Inc, Wall-E και Inside Out. Μετά τη ντροπιαστική έξοδο του πατριάρχη John Lasseter (λόγω πλήθους καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση υπαλλήλων εποπτείας του) από την Pixar προ 2ετίας, ο Docter φέρνει τον κολοσσό στη νέα 10ετία, με μια ακόμη υψηλών ρίσκων διατριβή περί ψυχής, προσωπικότητας και προορισμού του Ανθρώπου. 

Έχοντας εμπιστοσύνη στο κοινό των διαφορετικών ηλικιών και θρησκειολογικών αναφορών, προτείνει μια carpe diem προσέγγιση, καμουφλάροντας τα μεταφυσικά άγχη σε περιπέτεια - κυνηγιού του πραγματικού οχτρού που είναι ο πανδαμάτωρ Χρόνος, ο οποίος ως γνωστό ΠΟΤΕ δεν είναι αρκετός. Το σχέδιο στα πασίγνωστα υψηλά στάνταρντς, με σενάριο που κλείνει συνεχώς το ματάκι στον Hayao Miyazaki και ένα στοχασμό που θυσιάζει κομμάτι αγνής διασκέδασης για να στοχεύσει ψηλότερα, εκεί που ο άνθρωπας αναρρωτάται τα περί της υπάρξεώς του. 

Άλλη μια ακόμη παραγωγή ύτερα από το πρόσφατο Onward, συναφών υπαρξιακών ερωτημάτων που δεν είναι sequel εξασφαλισμένων εισπράξεων. Κι αν στο μυαλό το Soul κάνει τα πάντα σωστά, στο πανί (ή τον στρημώνα της Disney +) υπάρχει μια θολούρα κυρίως στη διαδρομή - αλληλουχία Γης και της έτερης διάστασης, που περιθάλπει την ύπαρξη προτού αποφασίσει να πέσει ουρανοκατέβατα στον στίβο της Ζωής. Μια ευκολία στην ερμηνεία των υπαρξιακών καταβολών που αγγίζει τόσο-όσο εξυπηρετεί την αφηγηματική κατασκευή. 

Έστω κι έτσι όμως, το Soul διαθέτει πάθος, συναίσθημα και ναι, ψυχή, ικανή να προσδώσει χαρά, κουράγιο και λίγη περαιτέρω χρειαζούμενη έμπνευση στον θεατή της εποχής κορωναϊού, φως στην καντήφλα του τούνελ δηλαδή. Δεν είναι διόλου αμελητέο αυτό, σε κάθε περίπτωση. Υποψηφιότητες ορατές εκτός της εύκολης επικράτησης στο Animated Feature, ψιθυρίζεται σε Μουσική, Πρωτότυπο Σενάριο μέχρι και για Καλύτερη Ταινία.

του zerVo (@moviesltd)

Η ομώνυμη νουβέλα γράφτηκε από τον μάγο της νεανικής πεζογραφίας του φανταστικού Roald Dahl, το 1983, αποτελώντας ένα από τα ύστατα συγγράμματα της τεράστιας καριέρας του. Η πρώτη φορά που το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο ήταν στα 1990, δια χειρός του ανατρεπτικού Nicolas Roeg και με την υποστήριξη του στούντιο του Jim Henson, με βασική πρωταγωνίστρια την τεράστια Anjelica Huston, δίπλα της την Mai Zetterling και τον Rowan Atkinson στον κομβικό ρόλο του ξενοδόχου. Η καινούργια φιλμική βερσιόν του σκοτεινού παραμυθιού, ορίζει το ριγιούνιον μιας ομάδας τεράστιων κινηματογραφιστών στην γραφή και στην σκηνοθεσία, το συνολικό αποτέλεσμα όμως, δεν ανταποκρίνεται ποτέ στο επίπεδο του ονόματος τους.

Έχοντας χάσει τους αγαπημένους του γονείς σε μοιραίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ένα νεαρό αγόρι θα αναγκαστεί να συμβιώσει με την γιαγιά του σε μια μικρή κωμόπολη της Αλαμπάμα. Αρχικά η σχέση των δύο, ενόσω ο μικρούλης θα δείξει ζορισμένος από την απώλεια, θα δείξει απόμακρη, παρόλες τις προσπάθειες της γεμάτης εμπειρίες γυναίκας. Σταδιακά όμως, η αγάπη που θα δείξει στο εγγόνι της, θα κτίσουν μέσα του τις κατάλληλες συνθήκες, για να δείξει εκείνο την εμπιστοσύνη που πρέπει, στον μοναδικό άνθρωπο που του έχει απομείνει. 

Με την εμφάνιση κάποιων μυστηριωδών γυναικών στην περιοχή που θα δείξουν απειλητικές διαθέσεις στον πιτσιρικά, η γιαγιά λειτουργώντας προστατευτικά θα τον ενημερώσει για την ύπαρξη των σύγχρονων μαγισσών που σκοπό τους έχουν να εξαφανίσουν από προσώπου γης την οποιαδήποτε παιδική ύπαρξη. Κρύβοντας του κιόλας τα δικά της νεανικά βιώματα, θα τον αναγκάσει να διαφύγουν από το σπίτι τους που παρακολουθείται και να μεταβούν για μεγαλύτερη ασφάλεια, στο παραλιακό πολυτελές ξενοδοχείο, εκτιμώντας πως θα διαφύγουν τον κίνδυνο!

Μια κίνηση που εντέλει θα αποδειχθεί λανθασμένη, αφού τον ίδιο χώρο έχει επιλέξει το γενικό συμβούλιο των μαγισσών για να πραγματοποιήσει το συνέδριο του, κάτω από την ψεύτικη μαρκίζα της "Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων". Ευρισκόμενοι κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου και κυρίως της δαιμόνιας ηγέτιδας της διαβολικής συμμορίας, γιαγιά και εγγονός πρέπει να κτίσουν πλάνο σωτηρίας τους. Και κατοπινά να σχεδιάσουν το πως θα εξολοθρεύσουν μια και καλή την φράξια των σατανικών αυτών υπάρξεων.

Που ούτε καπέλο με κορυφή φορούν, ούτε μπέρτα σκουρόχρωμη, ούτε καβάλα σε καμία σκούπα μετακινούνται κατά πως προστάζει ο μύθος. Παρά είναι γυναίκες με κανονική όψη, αφού έχουν φροντίσει από πριν να καλύψουν τεχνηέντως εκείνες τα χαρακτηριστικά σώματος που θα τις προδώσουν. Τις σουβλερές και πανίσχυρες οπλές σε χέρια και πόδια, το ξυρισμένο κεφάλι με τους φουσκωμένους θύλακες, τα τεράστια ρουθούνια που τις ευνοεί να μυρίσουν ακόμη και σε μεγάλη απόσταση τα παιδιά, μα κυρίως τα γιγάντια σαγόνια, που πίσω τους κρύβουν δόντια μυτερά, πανέτοιμα να κατασπαράξουν το  κάθε ανυποψίαστο δεκάχρονο.

Τώρα για να έχουμε το καλό ερώτημα όλα αυτά τα προαναφερόμενα, συμβαίνουν σε μια ταινία που αφορά σε κοινό κατά κύριο λόγο οριακά διψήφιας ηλικίας και έχει πάρει και την σφραγίδα PG από την σχετική επιτροπή αξιολόγησης. Αν ναι, τότε κάπου υπάρχει ένα μικρό κενό στον τρόπο αντιμετώπισης του κάθε πονήματος στην απονομή του βαθμού καταλληλότητας, μιας και εκτιμώ πως όσοι άμαθοι και απροετοίμαστοι μπόμπιρες επιλέξουν να παρακολουθήσουν το παρόν, παιδικού ενδιαφέροντος τάχαμου φιλμ, το πιο πιθανό είναι να τα κάνουν πάνω τους στην θωριά των σπούκι Witches. Αφού με πολύ επιδέξιο τρόπο, στον χειρισμό των ειδικών εφέ, έχουν σχεδιαστεί τόσο αλλόκοτα ανατριχιαστικές, με κυνοδοντάρες, νυχάρες, ματάρες, αγριοφωνάρες μα κυρίως μακριές χεράρες, ώστε να τρομάζουν μεγάλους ανθρώπους, όχι τα ανυποψίαστα νήπια, που νομίζουν πως θα δουν μικιμάου. 

Φάουλ αξιολόγησης, που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, αν αναλογιστεί κανείς πως στην ουσία πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία σχέσης, ανάμεσα σε μια μεγαλομάνα και το πεντάρφανο βλαστάρι της άτυχης θυγατέρας της. Δραματικής υφής, συγκινητικού περιβλήματος και αγαπησιάρικης ροής. Που κατά τόπους εξελίσσεται σε ένα αταίριαστο με το σύνολο, φρενήρες horror CGI πάρτι, απίστευτα υπερβολικό αναλογικά με την ταυτότητα του έργου. Φαντάζομαι αυτό θα είναι και το κομμάτι της παραγωγής όπου έβαλε το χέρι του ο γνωστός προβοκάτορας Del Toro.

Σε γενικές γραμμές πάντως, η θεματική βάση, προτού περάσουμε στις υπερφυσικότητες, έχει ενδιαφέρον. Παραλλαγμένο σημαντικά σε σχέση με το ορίτζιναλ, το σενάριο μας μεταφέρει στον αμερικάνικο Νότο των τελών της δεκαετίας του 60, τοποθετώντας στο επίκεντρο του στόρι χαρακτήρες με δέρμα μαύρο, ώστε να πηγάσουν από μέσα του και τα σχετικά με το black lives matter δίδαγμα. Αν και εδώ που τα λέμε, στο στόχαστρο των κακίστρων, για να τα μετατρέψουν με τα ξόρκια τους σε ποντικούς, δεν βρίσκονται μόνο τα έγχρωμα παιδάκια...

Ο Zemeckis εδώ φτάνει στο απόγειο της φανφαρόνικης πλευράς της δημιουργικότητας του. Στην ουσία από την στιγμή της αποκάλυψης των μαγισσών, δεν υπάρχει ούτε μισό πλάνο να μην είναι φτιαγμένο σε κομπιούτερ, με την μεγαλύτερη μετάλλαξη να την επιδέχεται η εικόνα της Hathaway, που από πανέμορφο κουκλάκι μοστράρεται σε κάτι εφάμιλλο του κλόουν στο It. Τα γραφικά, πάντως, πέραν της απρόσμενα φρικώδους απεικόνισης, είναι τέλεια. Το μόρφινγκ, σε ταχύτητες ιλιγγιώδεις, είναι τεχνικά άρτιο, γεγονός άλλωστε που συντείνει ακόμη περισσότερο στην ρεαλιστικά απόκοσμη μόστρα των μαγισσών. Πρώτος μάστορας άλλωστε σε κάτι τέτοιο ο πολυβραβευμένος Bob.

Που όπως δείχνει δεν διανύει και τις καλύτερες ημέρες της καριέρας του, καθώς απέχει της πολύ μεγάλης επιτυχίας για κοντά μια δεκαετία. Εδώ κυριολεκτικά ξεφεύγει των ορίων, υπολογίζει λανθασμένα σε ποιους απευθύνεται και μοιάζει σαν να έχει παρασυρθεί από την ματαιοδοξία του, να ζωγραφίσει όσο πιο φαντασμαγορικά γίνεται το πανάκριβο φοβιστικό καρναβάλι. Η υπέροχη γκράνμα Octavia Spencer παλεύει να διατηρήσει όσο γίνεται τις ανθρώπινες ισορροπίες σε μια τάξη, ο Stanley Tucci ήλπιζα να έχει περισσότερο χρόνο στο εκράν κι έπεσα έξω, όσο για την Φαντίνα, τίμησε και με το παραπάνω τον μισθό της, καθώς τσαλακώθηκε απίστευτα ως σιχαμερή Grand High Witch. Κι έτσι έφτασα στο επιμύθιο, να απορώ πως είναι δυνατόν, με τόσους παράδες στην τσέπη, τέτοιες θρυλικές περσόνες στην οργάνωση και στον σχεδιασμό και μπόλικα οσκαρικά αγαλματάκια σε καστ και κρου, να μην μιλώ τώρα για κάτι πολύ σπουδαίο, μα για ένα πολύχρωμο και εντυπωσιακό στο μάτι πανηγύρι, που δεν θα το θυμάμαι καν μέχρι να ξημερώσει.

House-less

του gaRis (@takisgaris)

Από το “δε μένω πια εδώ-ούτε ξέρω που πηγαίνω” του Νικόλα (Πορτοκάλογλου) ως την ξενιτεία, δηλαδή τη μοναστικού τύπου απόρριψη του ψυχικού ευτελισμού της έννοιας του “κοσμικού”, έρχεται ο νομάδας να το κάμει δαύτο συνείδηση και βιωματική εμπειρία. Ανάγκη ή φιλοτιμία όμως; Είναι ο φελάχος λιγότερο καταραμένος από τον εποχικό πάκ(ατζ)ερ της Άμαζον, να κοιμάται στα κρύα με τα νανουρίσματα των αγρίων ζώων συντροφιά; Δίχως σχέδιο, στόχους και όνειρα ή μη μόνον τον ξυπνητό της επιβίωσης; Το ρησέσιο (εκεί γύρω στο '11 είμαστε), αρτεσιανό φρέαρ των καπιταλεχόντων, δεν άφηκε περιθώρια ευδιάκριτα. Πέρνεις θέση κυρία μου. Θες μια ικμάδα οδυνηρής ανεξαρτησίας – τράβα με την υποψία τροχοβίλας σου εις επτά πολιτείας σε τέσσερα μηνά, καθαρίζοντας παντζάρια ή σαπουνίζοντας βρωμιές στις παρκο-τουαλέττες. Εποχική. Στους πέντε ανέμους. Χήρα στα εξηντα-φεύγα. Ανασφάλιστη. Αναξιογάμητη. Σε λένε Fern.

Δεν είσαι μόνη. Patricia Grier, Linda May, Angela Reyes, Bob Wells – αυτοί είναι οι συνοδοιπόροι σου, προσώπα υπαρκτά, να καταπίνουν τα μίλια σε μια Αμερικάνα που δεν έχει πια όνειρα να μοιράσει, όπως τότενες στα χρόνια των πιονέρων, μοναχά αρρώστια και ανίκητα διλήμματα. Βγήκες κι εσύ από κάποιο σόι, υπήρξες μέχρι τα τριάντα σου αδερφή – ποτέ μάνα, ανεξαιρέτως όμως διαφεντεύτρα της ρημαδιασμένης τύχης σου. Σε ρωτούν “είσαι άστεγη;” Απαντάς με στωικότητα κι ένα μαστιγωμένο χαμόγελιο, “όχι, είμαι ά-σπιτη, δεν είναι το ίδιο”. Στο μοναχικό διάβα σου θα σου προταθεί ο γεροντο-έρωτας (David Strathairn) κι ένα δωμάτιο ανθρωπινό κι εσύ θα τα αρνηθείς. Κι ας σου έχει σκευρώσει το σκαρί. Θέλει κοχόνες η Ελευθερία και εσύ, Φερν Μακ Ντ, ή άλλως Frances McDormand, τα διαθέτεις εν αφθονία. 

Κοίτα τώρα μια περίπτωση. Η 38χρονη Κινέζα (0% αμερικάνα, κι ας είχε δάσκαλο προ 10ετίας τον Spike Lee στο Tisch, πως τα φέρνει η ειμαρμένη φέτο) Chloe Zhao, στην τρίτη ταινία της και στον κάπακα μετά το παρεμφερές The Rider (2017), διαπράττει το ούλτιμο ρόουντ μούβι του 21ου αιώνα, χτυπώντας την αξίνα της στο νεύρο μιας Αμερικής που όχι φωνή δεν έχει απλά, μα ούτε και ελπίδα δικαίωσης. Πέρα από το ρατσισμό, τη σεξουαλική βία, τον οποιοδήποτε μειονοτισμό, στο εντέλει και το διαταύτα κατοικοεδρεύει η μόνη ουσιαστική μορφή σκλαβιάς εκτός ειρκτής. Η φτώχεια κορόιδο. Η ΦΤΩΧΕΙΑ. Κι έρχονται κάποιοι αντι-ήρωες που δίχως μιλιά σηκώνουν το σταυρό και συναντούν το χρόνο ωσάν φαντάσματα, άυλα κι ανιστερόβουλα. Αυτούς η Κινέζα Χλόη αφουγκράζεται. 

Αυτούς παρατηρεί και αντιλαμβάνεται. Πουθενά δε τους οικτίρει. Μόνο ονειρεύεται μαζί τους, αυτές τις μετρημένες στιγμές ευτυχίας που μόνο η επαφή με τη μάνα Φύση δύναται να χαρίσει. Με εικόνες ζυμωμένες στον λυρικό παλμό κλειδοκύμβαλου ενωμένου μετ'εγχόρδων, η Ζάο ακολουθεί το ταξίδι που κύκλους κάνει, σα το γαμήλιο δαχτυλίδι που ενώνει για πάντα τις αγαπώσες ψυχές. 100 λεπτά διαφυγής από την ψευτίλα και καταφυγής σε μια σοκαριστική πραγματικότητα που απέχει μερικά χαμένα μεροκάματα μόλις – είναι η παγκόσμια συγκυρία, το ό,τι εκπροσωπεί καλλιτεχνικά η σκηνοθέτις θέσει και καταγωγή, το Nomadland ήρθε στο απόλυτο τάιμινγκ και φαντάζει αδιαφιλονίκητο φαβορί (με αρχή τη Mostra και το TIFF) να στεφθεί ταινία της χρονιάς. 

Μπράβο στη McDormand (πίσω κι από την παραγωγή) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ερμηνευτικά) θα αξιωθεί τρίτο αγαλματίδιο. Και ύστερα τι; Η Chloe Zhao θα παρουσιάσει την επόμενη ταινία της, Eternals του γνωστού μαγικού κόσμου της Marvel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Feelgood Ent.!

Εμένα θα μάθεις να με σέβεσαι! Με δύο σημαντικές υποψηφιότητες για βραβεία ΙΡΙΣ στις αποσκευές της, καλύτερου φιλμ και καλύτερης ανδρικής υποστηρικτικής ερμηνείας, έρχεται η καινούργια ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη, με τον τίτλο Πρόστιμο (Amercement). Κοινωνικός κι αεικίνητος, ο Βαγγέλης είναι ένας τύπος της διπλανής πόρτας. Στα 34 του πλέον, θα προτιμούσε κάτι σταθερό χωρίς ρίσκα, αλλά το παρελθόν του δεν του αφήνει και πολλές εναλλακτικές. Ως μπράβος των Νοτίων Προαστίων, ο Πέτρος προσφέρει και αυτός υπηρεσίες, αλλά άλλου είδους. Προστασία σε μαγαζιά, μικρο-ληστείες, εκβιασμούς. Στον κόσμο της νύχτας, ο Πέτρος είναι “σπαθί”, γι’ αυτό και απαιτεί όλοι να τον σέβονται. Κατά τα άλλα, ως καλός οικογενειάρχης, ζει με την αδελφή του Βαγγέλη, την Κατερίνα, η οποία “ευτυχώς τον έχει νοικοκυρέψει”. Σε έναν κόσμο ανδρών, η Κατερίνα γίνεται “σκληρό καρύδι” για να επιβιώσει. Θέλει ο Πέτρος να κρατάει τις δουλειές του “έξω από το σπίτι” αλλά και να γυρίζει στο σπίτι. Χωρίς να το επιτυγχάνει πάντα. Όταν ο Βαγγέλης έρχεται να μείνει μαζί τους, η ύπαρξη δύο αρσενικών μέσα στο σπίτι δεν θα κάνει τη ζωή της ευκολότερη. Ωστόσο, όταν χρειαστεί, θα δείξει ότι ξέρει να λέει “τέλος”.

Πρωταγωνιστούν οι Βαγγέλης Ευαγγελινός, Στάθης Σταμουλακάτος, Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλης - Άγγελος Αναστασίου, Φένια Αποστόλου, Βαγγέλης Μουρίκης, Τζένη Κιτσέλη, Σίσσυ Τουμάση, Όμηρος Πουλάκης, Κώστας Στεφανάκης, Γιάννης Οικονομίδης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Danaos Films!

Είναι για το καλό σου! Μια δροσερή ιταλική κωμωδία σχέσεων είναι η ταινία Τρία Υπέροχα Κορίτσια (È per il tuo bene), που το σενάριο και την σκηνοθεσία της επιμελείται ο Rolando Ravello, γνωστός από την συμμετοχή του σε κάθε πόστο του πολυεθνικά διασκευασμένου Perfetti sconosciuti. Οι ξεκαρδιστικές περιπέτειες τριών μπαμπάδων, που προσπαθούν να... συνετίσουν τις ερωτικώς ατίθασες νεαρές θυγατέρες τους! Οι τρεις πενηντάρηδες, φίλοι και συγγενείς, βλέπουν την ήσυχη ζωή τους να τινάζεται στον αέρα με τα καμώματα των κοριτσιών τους: Η Βαλεντίνα, η κόρη του γιάπη δικηγόρου Αρτούρο, παρατάει τον γαμπρό την ημέρα του γάμου τους, για τα μάτια της Άλεξ, μιας απελευθερωμένης μαύρης κοπέλας, βίγκαν και αντικαπνίστριας! Η Μάρτα, η κόρη του αστυνομικού Αντόνιο, τα’ χει φτιάξει με τον Σιμόνε, ένα ζόρικο ράπερ, που καπνίζει χασίς και τα χώνει με τη μουσική του στους «μπάτσους», ενώ η Σάρα, η κόρη του Πόλι, ετοιμάζεται να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες για να χαρεί τον έρωτά της με τον Λουίτζι, ένα γυναικά, πρώην συμμαθητή και συνομήλικο του πατέρα της... Είναι αυτονόητο πως οι τρεις συντηρητικοί μπαμπάδες απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τις σχέσεις των υπέροχων κοριτσιών τους, θεωρώντας τις εντελώς ακατάλληλες γι’ αυτά. Έτσι, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να επαναφέρουν τις μικρές στο σωστό δρόμο, ακόμα και με κίνδυνο να κλονιστεί, από τις ανορθόδοξες πράξεις τους, η σχέση τους με τις γυναίκες τους!

Πρωταγωνιστούν οι Marco Giallini, Vincenzo Salemme, Giuseppe Battiston, Isabella Ferrari, Valentina Lodovini, Claudia Pandolfi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Weird Wave!

Αγγλία 1939. Ο Κλοιός του Χίτλερ στεβεύει. κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν! Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα είναι η ταινία εποχής Έξι Λεπτά Πριν Τα Μεσάνυχτα (Six Minutes To Midnight) που σκηνοθετικά υπογράφει ο Andy Goddard, στην τρίτη μεγάλου μήκους δημιουργική του απόπειρα, μετά από τα Set Fire to the Stars και A Kind of Murder. 1939. Ο Thomas Miller είναι δάσκαλος και τελευταία στιγμή προσλαμβάνεται από ένα Αγγλικό κολέγιο για να διδάξει Αγγλικά στις κόρες υψηλόβαθμων στελεχών των Ναζί. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της διευθύντριας και του αφοσιωμένου της βοηθού τα κορίτσια εξασκούν τα αγγλικά τους προκειμένου στο μέλλον να αντιπροσωπεύσουν το ιδανικό της Γερμανίδας γυναίκας. Όταν εντοπίζεται το πτώμα ενός πρώην δασκάλου πυροδοτεί μια σειρά από γεγονότα με τελική κατάληξη ο Τhomas να κατηγορείται για φόνο.

Το καστ της ταινίας αποτελούν οι Eddie Izzard, Carla Juri, James D'Arcy, Celyn Jones, David Schofield, Jim Broadbent και η Judi Dench.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Spentzos Films!