Movies Ltd

Με 82.686 δωρεάν εισιτήρια και 167 ταινίες sold out ολοκληρώθηκε το online 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το συνταρακτικό Καλωσήρθατε στην Τσετσενία (Welcome to Chechnya) του David France κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο Μεγάλου Μήκους ντοκιμαντέρ και έτσι αυτόματα μπαίνει στη λίστα των ταινιών που μπορούν να διεκδικήσουν Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Το φιλμ καταγράφει τις διώξεις και τα βασανιστήρια που υφίσταται η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στην Τσετσενία. Να υπενθυμίσουμε ότι η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου δίνει τη δυνατότητα στα φιλμ που κερδίζουν το πρώτο βραβείο στα κορυφαία φεστιβάλ ντοκιμαντέρ - ανάμεσά τους και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης -, να είναι αυτόματα στη λίστα επιλογής της κατηγορίας.

Με το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται ένας κύκλος δράσεων που πραγματοποιήθηκε κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η στήριξη όλων, θεατών και ανθρώπων του κινηματογραφικού χώρου ήταν συγκινητική και πολύτιμη.

Ένας ψυχίατρος και ο ασθενής του, ποιος είναι ποιος? Κομεντί με όχι και λίγα ψήγματα κατασκοπικής περιπέτειας, είναι η περίπτωση του φιλμ Οι Αταίριαστοι (Le Lion) που σκηνοθετεί ο Ludovic Colbeau-Justin στην πρώτη του, μεγάλου μήκους, κινηματογραφική δημιουργία. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, ο έγκλειστος στην ψυχιατρική κλινική Λεό Μιλάν, είναι ένας διεθνούς φήμης υπερπράκτορας, που έχει φέρει εις πέρας τις δυσκολότερες αποστολές, φέροντας το βαρύγδουπο ψευδώνυμο "Το Λιοντάρι". Στην πιο πρόσφατη αναζήτηση του, ο φερόμενος ως κατάσκοπος, θα κληθεί να εντοπίσει την χαμένη σύζυγο του θεράποντα γιατρού του, Ρομέν. Γι αυτό και θα πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο με την υπογραφή του ψυχιάτρου. Είναι όμως στην πραγματικότητα ο Λεό ένας χαρισματικός ντετέκτιβ ή όλα όσα αμολάει δεν είναι τίποτα παραπάνω από παλαβομάρες?

Κλασσική περίπτωση πρωταγωνιστικής δράσης για τον αξιόλογο κατά περιπτώσεις κωμικό Dany Boon, που εδώ συνεργάζεται με τον, τραγουδιστή κατά κύριο λόγο, Philippe Katerine. Μαζί τους συμμετέχουν και οι Samuel Jouy, Carole Brana, Anne Serra, Sophie Verbeeck.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films.

Ο κόσμος διαβάζει βιβλία στο κινητό! Μια σοβαρή ταινία με μορφή σάτιρας, που αναρωτιέται για την αξία της λογοτεχνίας και των βιβλίων, δια μέσου των συντροφικών σχέσεων στον σύγχρονο κόσμο, είναι τα Παιχνίδια Ζευγαριών (Doubles Vies), που σκηνοθετεί ο φημισμένος Γάλλος δημιουργός Olivier Assayas (Personal Shopper, Clouds Of Sils Maria, Carlos). Ο Αλέν, ένας εκδότης βιβλίων αρνείται, για πρώτη φορά, να εκδώσει το βιβλίο του Λεονάρντ. Ο εκδοτικός οίκος του Αλέν, προσλαμβάνει μια νεαρή γυναίκα, τη Λόρε, για να τους βοηθήσει να προσαρμοστούν στην ψηφιακή εποχή. Ο Αλέν κοιμάται με την Λόρε. Η γυναίκα του Αλέν, η Σελίνα, είναι ηθοποιός. Έχει σχέση με τον Λεονάρντ για χρόνια. Η γυναίκα του Λεονάρντ, η Βάλερι, είναι πολιτική σύμβουλος σε κόμμα της αριστεράς. Και δεν δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη ζωή του άντρα της.

Πρωταγωνιστεί η αγαπημένη Juliette Binoche, έχοντας δίπλα της για άξιο συμπαραστάτη τον πολυπράγμονα Guillaume Canet και τους Vincent Macaigne, Christa Theret, Nora Hanzawi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2020 από την Weird Wave.

Στα πλαίσια του όμορφου καλοκαιρινού θεσμού EN LEFKO DRIVE-In CINEMA, την Τετάρτη 3 Ιουνίου, στις 9 ακριβώς, ο En Lefko 87.7 μετατρέπει τον Λυκαβηττό, για 4η συνεχόμενη χρονιά, στο πιο ειδυλλιακό Drive-In Cinema της Αθήνας. Ραντεβού, ο ραδιοφωνικός σταθμός δίνει, λίγο μετά τη δύση του ηλίου, για να απολαύσουμε μέσα στα αυτοκίνητά μας, τη περίφημη γαλλική κωμωδία, της Josiane Balasko, Για Όλα Φταίει το Γκαζόν (Gazon maudit) που θα επανακυκλοφορήσει σύντομα στα θερινά σινεμά από τη εταιρία διανομής Rosebud 21, γιορτάζοντας τα 25 χρόνια της. Περισσότερες πληροφορίες για τον τρόπο διάθεσης των δελτίων εισόδου, θα βρεις στην σελίδα των διοργανωτών https://www.enlefko.fm/news/en-lefko-news/tetarto-en-lefko-drive-in-cinema-ston-lycabettus/.

Η ταινία που ανανέωσε τη γαλλική κωμωδία, καταλύοντας ταμπού δεκαετιών, έρχεται και πάλι στους κινηματογράφους φέτος το καλοκαίρι, από τη Rosebud 21. Υποψήφια για 5 βραβεία Σεζάρ και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η Victoria Abril είναι η Λολί, η γλυκιά και όμορφη μητέρα δύο παιδιών, παντρεμένη με τον Λοράν... ένα σοβινιστικό γουρούνι που την απατά με την παραμικρή ευκαιρία! Όταν στη ζωή (άλλα και το σπίτι) του ζευγαριού εισβάλει η αποφασιστική Μαριχό, η ερωτική έλξη ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι άμεση, εκρηκτική και τελείως αναπάντεχη για τον μπερδεμένο Λοράν. Η Λολί όμως έχει βρει την απόλυτη ευτυχία: τρεις νύχτες στο ίδιο κρεβάτι με τον άντρα της, τρεις με την αγαπημένη της -και την Κυριακή ρεπό! Σκηνοθεσία: Josiane Balasko Ηθοποιοί: Victoria Abril, Josiane Balasko, Alain Chabat, Ticky Holgado, Catherine Hiegel.

Αφού δεν τα κατάφερε καθόλου καλά με την αναβίωση του πανάκριβου The Mummy, η Universal χάρη στην επιτυχημένη πορεία του, δια χειρός Leigh Whannell, Invisible Man, ορθοπόδησε και βάζει μπροστά το καινούργιο της πρότζεκτ, που βασίζεται στην κληρονομιά των θεματικών παραγωγών της με πρωταγωνιστές τα διάσημα monsters. Αυτή την φορά ο κλήρος του ριμπούτ έπεσε στον φημισμένο Wolfman, την λυκανθρώπινη μορφή του οποίου θα ντυθεί ο σούπερ σταρ Ryan Gosling, όπως με κάθε επισημότητα ανακοίνωσε το στούντιο. Την ίδια στιγμή που η παραγωγή βρίσκεται πολύ κοντά και στην επισημοποίηση του ονόματος του σκηνοθέτη που θα αναλάβει το βαρύ πρότζεκτ, με εκείνο του Cory Finley, δημιουργού ταινιών όπως οι Thoroughbreds και Bad Education να μοιάζει αυτή την ώρα ως το επικρατέστερο. Κι ενώ δεν έχει αποκλειστεί η πιθανότητα το χρίσμα να πάρει ο ίδιος ο Gosling, που έχει ήδη καθίσει μια φορά στην καρέκλα του διευθυντή, στα 2014 για το Lost River.

Η πρώτη φορά που ο τίτλος έπαιξε στην μεγάλη οθόνη ήταν το 1935 με το φιλμ Werewolf Of London, εκεί όπου ένας βοτανολόγος δέχεται την επίθεση ενός μυστηριώδη λύκου κατά την επίσκεψη του στο Θιβέτ και επιστρέφοντας στον τόπο του, θα εμφανίσει περίεργα συμπτώματα. Η πρώτη απόπειρα της Universal πάνω στο θέμα ήταν στα 1941 με τον θρυλικό The Wolf Man και πρωταγωνιστή τον Lon Chaney Jr. στον ρόλο του Λάρι Τάλμποτ ο οποίος μετά από την έφοδο ενός λυκανθρώπου, θα ακολουθήσει κι εκείνος την κατάρα να μεταμορφωθεί κι εκείνος αιμοβόρο θηρίο. Μια περίπτωση ριμέικ είχαμε το 2010, σε σκηνοθεσία του Joe Johnston με πρωταγωνιστή τον Benicio Del Toro, που υπήρξε όμως, παρόλες τις υψηλές προσδοκίες και τα υπέροχα ειδικά εφέ στο μέικ απ από τον κορυφαίο Rick Baker, μια μεγάλη εμπορική αποτυχία. Στην καινούργια εκδοχή, το σενάριο υπογράφουν οι Lauren Schuker Blum και Rebecca Angelo, το δίδυμο των συγγραφέων που είναι υπεύθυνοι για το σκριπτ του φιλμ Orange Is The New Black. 

Όταν το τέλειο έγκλημα συναντά την τέλεια καταιγίδα! Το περιπετειώδες θρίλερ Force Of Nature, σε παραγωγή της Lionsgate, που σκηνοθετεί ο Αμερικάνος, ανεξάρτητος κατά βάση, δημιουργός Michael Polish (Twin Falls Idaho, Jackpot, Northfork, The Astronaut Farmer, For Lovers Only, Big Sur) είναι μια ακόμη αγωνιώδης ταινία που τοποθετεί την υπόθεση της στο μέσον ενός ακραία βίαιου τυφώνα κατηγορίας 5. Κατά την διάρκεια μιας φονικής θεομηνίας στο Μαιάμι, ο υποβαθμισμένος αστυνομικός Καρντίγιο, προσπαθώντας να εκκενώσει μια τεράστια πολυκατοικία από τους ευρισκόμενους σε θανάσιμο κίνδυνο ενοίκους της, θα ενώσει τις δυνάμεις του με την δυναμική γιατρό Δρ Τρόυ και τον μάχιμο πατέρα της, προκειμένου να αντιμετωπίσουν από κοινού την συμμορία που έχει βάλει στο στόχαστρο την περιουσία ενός πάμπλουτου επιχειρηματία.

Τον ρόλο του αστυνομικού κρατά ο Emile Hirsch, την όμορφη επιστήμονα υποδύεται η Kate Bosworth, ενώ ο βετεράνος πλέον Mel Gibson ανεβάζει επίπεδο στην συνολική προσπάθεια με την παρουσία του. Συμμετέχουν επίσης και οι David Zayas, Stephanie Cayo, William Catlett, Tyler Jon Olson, Swen Temmel, Rey Hernandez.

Στις δικές μας αίθουσες? Απίθανο. Πρεμιέρα στις ΗΠΑ σε VOD στις 30 Ιουνίου 2020.

Το Για Πάντα είναι δυσκολότερο από ότι δείχνει! Μια επική περιπέτεια φαντασίας και δράσης πολλών οκτανίων του τηλεοπτικού καναλιού Netflix, είναι η ταινία The Old Guard, που σκηνοθετεί η Gina Prince-Bythewood, δημιουργών των φιλμς Love & Basketball, The Secret Life of Bees και Beyond the Lights, βασισμένη στο ομώνυμο graphic novel του Greg Rucka. Με επικεφαλής την δυναμική πολεμίστρια Άντι, μια μυστική ομάδα αθάνατων μισθοφόρων, πολεμά με σθένος ανά τους αιώνες, προστατεύοντας τον υπόλοιπο κόσμο των θνητών. Όταν το ιδιόμορφο τιμ θα προσληφθεί για να φέρει εις πέρας μια αποστολή έκτακτης ανάγκης, θα κληθεί η αρχηγός τους μαζί με το νεότερο μέλος της διμοιρίας, Νάιλ, να εξαλείψουν την οποιαδήποτε απειλή δημιουργηθεί, από όσους επιθυμήσουν να βγάλουν αμέτρητα χρήματα από τις ξεχωριστές τους ικανότητες.

Τον ηγετικό ρόλο της Άντι ή αλλιώς Ανδρομάχης της Σκυθίας, κρατά η κούκλα Charlize Theron, έχοντας στο πλευρό της ένα ισχυρό καστ συμπρωταγωνιστών που αποτελούν οι KiKi Layne, Marwan Kenzari, Luca Marinelli, Harry Melling, Van Veronica Ngo, καθώς και οι γκεστ σταρς Matthias Schoenaerts και Chiwetel Ejiofor.

Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανόν. Πρεμιέρα στους δέκτες των ΗΠΑ στις 10 Ιουλίου 2020.

Επιχείρηση είναι η επιβίωση! Βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά είναι η πολεμική περιπέτεια The Outpost, μια παραγωγή της Screen Media Films, που σκηνοθετεί ο πεπειραμένος στο είδος και μάχιμος στα νιάτα του, Αμερικανοισραηλινός Rod Lurie (The Contender, The Last Castle, Resurrecting the Champ, Straw Dogs, Nothing But The Truth). Η ταινία αφηγείται την αληθινή ιστορία της φημισμένης Μάχης του Κάμντες, που έλαβε χώρα κατά την διάρκεια του πολέμου στο Αφγανιστάν, παρακολουθώντας την αγωνιώδη προσπάθεια διαφυγής από τα νύχια εκατοντάδων Ταλιμπάν, μιας μικρής ομάδας στρατιωτών της διμοιρίας 361 CAV. Σύμφωνα με τα καταστατικά του Πενταγώνου, η συγκεκριμένη μάχη υπήρξε η πλέον αιματηρή στην περίοδο των εχθροπραξιών το 2009. Το σενάριο του φιλμ επιμελούνται οι Paul Tamasy και Eric Johnson, βασισμένοι στο ομώνυμο βιβλίο απομνημονευμάτων του Jake Tapper.

Πλήθος νεαρών Αμερικάνων αστέρων κάνει την εμφάνιση του στους ρόλους των κομάντο, συνθέτοντας μια δυναμική πρωταγωνιστική ομάδα αποτελούμενη από τους Scott Eastwood, Caleb Landry Jones, Orlando Bloom, Jack Kesy, Taylor John Smith και Milo Gibson.

Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο. Πρεμιέρα στις ΗΠΑ και σε VOD στις 3 Ιουλίου 2020.

Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 90 ετών, ο σπουδαίος, πολυβραβευμένος και υποψήφιος για Όσκαρ ερμηνείας ηθοποιός Max Von Sydow. Γεννημένος στο Λουντ της Σουηδίας από εύπορη οικογένεια, με το πραγματικό όνομα Carl Adolf von Sydow, ακολούθησε μια πρωταγωνιστική πορεία σε θέατρο και κινηματογράφο, που κράτησε περισσότερο από πέντε δεκαετίες, λαμβάνοντας μέρος σε πολύ σημαντικά φιλμς, τόσο χολιγουντιανής, όσο και ευρωπαϊκής κοπής. Στις πιο σημαντικές εξ αυτών συμπεριλαμβάνονται οι The Seventh Seal (Η Έβδομη Σφραγίδα, 1957), The Exorcist (Ο Εξορκιστής, 1973) και Star Wars: The Force Awakens (Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει, 2015). Συμμετείχε επίσης στην τεράστια τηλεοπτική επιτυχία του HBO Game of Thrones υποδυόμενος τον Three-Eyed Raven. Το νέο ανακοίνωσε η σύζυγός του από το 1997 και παραγωγός Catherine von Sydow αναφέροντας “Με πόνο ψυχής και αμέριστη θλίψη αποχαιρετούμε τον λατρεμένο μας Max Von Sydow που απεβίωσε στις 8 Μαρτίου 2020”.

Ο Von Sydow συνεργάστηκε με τον τεράστιο συμπατριώτη του σκηνοθέτη Ingmar Bergman 11 φορές σε φιλμς όπως τα Wild Strawberries (Άγριες φράουλες, 1957) και The Virgin Spring (1960). Η πιο αξιομνημόνευτη συνεργασία του υπήρξε στο The Seventh Seal, εκεί όπου περιλαμβάνεται η διαβόητη σκηνή στην οποία ο χαρακτήρας που υποδύεται του Ιππότη, παίζει σκάκι με τον ίδιο τον Θάνατο. Ο Von Sydow, που υπήρξε η πρώτη επιλογή, αν και τελικά δεν πήρε το χρίσμα, για να υποδυθεί τον Δόκτορα Νο, στην πρώτη ταινία της σειράς του πράκτορα Τζειμς Μποντ 007, Dr No, μετακινήθηκε στο Χόλιγουντ το 1965, όταν κλήθηκε να αποδώσει τον ρόλο του Ιησού Χριστού στην επική ταινία του George Stevens, The Greatest Story Ever Told (Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου). Τις επόμενες δεκαετίες, ο Von Sydow απέδωσε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές υποστηρικτικές ερμηνείες όπως στο καταπληκτικό θρίλερ κατασκοπείας Three Days of the Condor (3 ημέρες του Κόνδορος, 1975) και στις πανάκριβες παραγωγές Flash Gordon (1980), Conan the Barbarian (Κόναν, ο βάρβαρος, 1982) και Dune (1984) του David Lynch. Συνεργάστηκε επίσης με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Woody Allen στο Hannah and Her Sisters (1986), ο Steven Spielberg στο Minority Report (2002) και o Martin Scorsese στο Shutter Island (2010).

Ο Von Sydow στην προσωπική του ζωή έκανε δύο γάμους, ενώ το 2002 απέκτησε πέρα από την Σουηδική και την Γαλλική υπηκοότητα. Προτάθηκε δύο φορές για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας, μία για τον πρώταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του 1989, Pelle the Conqueror (Πελέ ο κατακτητής) και για την υποστηρικτική του παρουσία στο φιλμ του 2012 Extremely Loud & Incredibly Close. Η τελευταία του παρουσία στο πανί καταγράφεται στο πολεμικό δράμα Echoes of the Past.

RIP

Μάγκες με μπρατσάκια και κουπιά...

του zerVo (@moviesltd)

Μπαμ μπαμ στο ζουμί. Ερχόμενος σε επαφή με αμέτρητο κόσμο καθημερινά, εδώ και καιρό επιχείρησα το προσωπικό μου πολλ, με αφορμή την έξοδο της Μπαλάντας στα (προς το παρόν, ανεξήγητα, στο ένα και μοναδικό) σινεμά. Και ως δείγμα, εξεπίτηδες, διάλεξα κόσμο που δεν ορίζεται ως ο φανατισμένος σινεφιλικός, εκείνος δηλαδή που έχει μάθει απόξω και ανακατωτά (όλες) τις στιχομυθίες του Σπιρτόκουτου. Ερώτημα διαπίστωσης: "Βγαίνει η καινούργια ταινία του Οικονομίδη, ε?" Σχεδόν σίγουρος ήμουν για την απορημένη έκφραση των, συντριπτικά, περισσότερων, που, οκ, σινεμά τρέχουν μια φορά τον χρόνο και ούτε, σε τίποτα Μάρβελ κι έτσι. Συνεπώς άμεση αλλαγή πλεύσης...

"Βγαίνει η καινούργια ταινία Εκεινού με το Πως τους γάμησες έτσι ρε Καραμάνη!" Ωωωωπ! Ανατροπή ολοκληρωτικά στάσης. "Έλα ρε, πωωω, γαμάτος ο τύπος, θα πάω να το δω, πως λέγεται ο τίτλος, θα γεμίσει πάλι το γιουτούμπ με βιντεάκια." Καμία έκπληξη δεν μου έκαμε, το συνολικό αποτέλεσμα της δημοσκόπησης μου, υπολογίζοντας την τάση του κοινού, προς το μέινστριμ. Ο Γιάννης άλλωστε, στο μεσοδιάστημα από τον Στράτο ίσαμε την Μπαλάντα, υπερπολλαπλασίασε χάρη στην δυναμική της παγκόσμιας πλατφόρμας βιντεακίων, το πλήθος των θαυμαστών του. Φυσικά και αυτό είναι καλό, πολύ καλό, για την εγχώρια παραγωγή, που ο ίδιος έχει τιμήσει και με το παραπάνω. Και το αποτέλεσμα προβλέπω θα είναι ιδιαίτερα ανταποδοτικό στα ταμεία που θα σαρωθούν. Όπως και τα διασκεδαστικά, φωνακλάδικα και σε διαρκή λούπα μπινελικώματος ολιγόλεπτα κλιπς θα φορτωθούν ακόμη πιότερο στο ιντερνέτι. Με αυτό το (σπαρταριστό για πολλούς, για εμένα όχι και τόσο) τρικ όμως, μόνο, δεν πάμε παρακάτω. Μένουμε σημειωτόν. Για να μην πω υποχωρούμε. Έτσι δεν είναι?

Βαριεστημένη από την κενή σχέση της, με τον διαπρεπή, εύπορο και ονομαστό βιομήχανο της Φθιώτιδας, Ηρακλή Σκυλογιάννη, η όμορφη Όλγα, θα τον εγκαταλείψει στα κρύα του λουτρού, για τα στιβαρά μπράτσα του Μάνου, πρώην ταλαντούχου τραγουδιστή και ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου της περιοχής. Το παράνομο ζευγάρι, επιθυμώντας να ζήσει το ερωτικό πάθος του, υπό τον φόβο της εκδίκησης του κοτσαμπάση, θα αποδράσει από την πρωτεύουσα του νομού, κτίζοντας την φωλιά του, σε απόμερο εξοχικό, εκτιμώντας πως είναι ασφαλές, ωσότου κοπάσει ο κουρνιαχτός του σκανδάλου.

Μόνο που το αντρόγυνο στις αποσκευές του, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα, κουβαλάει και ένα ολόκληρο εκατομμύριο, που η Όλγα τζούρνεψε από την μυστική κρύπτη στην πολυτελή βίλα του πρώην της. Γεγονός που θα πληγώσει ακόμη πιο πολύ τον κατακερματισμένο ψυχικά Σκυλογιάννη, σε σημείο που να ορκιστεί την παραδειγματική τιμωρία του ex αγαπουλινιού και του φλογερού γκόμενου της.

Σε μια κλειστή, περιοριστική, επαρχιακή πόλη (εδώ η Λαμία, αν και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε της επικράτειας) τοποθετείται το στόρι του Ballad. Στοιχείο που αυτομάτως δημιουργεί βασικές συνθήκες εξέλιξης του: Όλοι, σχεδόν, γνωρίζονται με όλους, όλοι, σχεδόν, ξέρουν τον απέναντι από την καλή και από την ανάποδη, όλοι, απολύτως, διαθέτουν και από ένα σχόλιο για τον καθένα που τους περιβάλλει. Και φυσικά άπαντες, κρύβουν στην ψυχή τους, μια μικρή ή μεγάλη φιλοδοξία, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πραγματοποιηθεί. Ο εργοστασιάρχης να αυγατήνει τα φράγκα του, πατώντας ακόμη κι επί πτωμάτων, ο one hit wonder καλλιτέχνης να στήσει μια επιχείρηση της προκοπής, που θα καλύψει τα αβάσταχτα χρέη του, η κοπελιά να βρει εκείνον που θα της γεμίσει την καρδιά, ειδάλλως δεν το έχει σε τίποτα να την κάνει για τα πάτρια εδάφη, στην Αχαία.

Αν μιλούμε για το βασικό τρίγωνο, διότι στα πέριξ αναπτύσσονται παράλληλες μορφές, συγγενικές, φιλικές, εχθρικές, που επίσης ονειρεύονται κάτι καλύτερο για το αύριο. Κοινός παρανομαστής τους, η διέλευση από ένα μονοπάτι, που βαδίζει κάτω από την επιφάνεια, κρυφά από τον ήλιο και οδηγεί σε έναν τόπο παράνομο, ζοφερό, αποκρουστικό διεφθαρμένο, άρρωστο, τρύπιο. Πόσο σπουδαίο λοιπόν θα ήταν, με ήδη κτισμένο εντέχνως το ντεκαντάνς, ματαιόδοξο τριγύρω, να υπήρχε και μια σεναριακή βάση αντάξιας δυναμικής?

Το θεμέλιο είναι απίστευτα απλοϊκό, το έχουμε ματαδεί στο εκράν κοντά στα δυόμισι δισεκατομμύρια φορές και δεν μπορεί από μόνο του να στηρίξει όσα πρόκειται να συμβούν στο εξής. Ακόμη κι αν στο υποκοσμικό φόντο παίζει το πολύ σεβαστό ποσό, του ενός μυρίου, που μπορεί να εξάψει κάπως, τον τετριμμένο σπινθήρα του παρατήματος. Κάπως έτσι, χωρίς σπουδαίες εκπλήξεις, με ιδιαιτέρως χρονοβόρα προσοχή στο κτίσιμο των εύθραυστων χαρακτήρων και του περιθωρίου, τσουλάει το πρώτο ημίχρονο, που διέπεται από αδικαιολόγητες καθυστερήσεις μέχρι να σφυριχθεί η λήξη του. Φυσικά ιστορία ισχυρή μπορεί να μην παίζει, παίζουν όμως εμβόλιμα, ας υποθέσουμε ταιριαστά με το σύνολο, κλιπάκια, με περσόνες περαστικές που ίσως και να μην ξαναφανούν ποτέ στο μέλλον, που θα αποτελέσουν την χαρά των (προαναφερόμενων) youtubers. Φωτιά θα πάρουν τα σπιτικά μοντάζ, άμα την κυκλοφορία σε DVD διεκδικώντας τον τίτλο του καλύτερου Best Οf. Μέσα και ο Θρύλος στο παιχνίδι. Ζημιά τα είκοσι βάλε χρόνια, μεγάλη ε?

Στην επανάληψη το πράγμα κάπως αρχίζει και ζωντανεύει, παίρνει ένα κάποιο σχήμα Στράτου, δίνοντας την εντύπωση πως ένα τσακμάκι θα φέρει την ζητούμενη πυρκαγιά. Εννοείται πως δεν αλλάζει το παραμικρό στο γνώριμο σχήμα του ριπίτ, της βωμολοχίας και του πως τους πετσόκοψες έτσι. Σατυρική η όψη λές, πάνω στο μοτίβο του Οικονομίδη? Ας το δεχτώ, καλή την προαίρεση μου, τον γουστάρω άλλωστε τόσο, που θέλω πολύ η ταινία να είναι ξανά πολύ καλή. Το μπάσιμο στην πλοκή του πιστολιδιού, όμως, είναι άτσαλο και όχι πιστευτό. Στην Λαμία των πενήντα χιλιάδων κατοίκων, οι δύο άσπονδοι αρχιμαφιόζοι που αναλαμβάνουν την αλληλοεκτέλεση του συμβολαίου θανάτου και νυχθημερόν τρωγοπίνουν αντάμα, να μην ξέρουν τις συγγενικές σχέσεις του καθενός, είτε με τον πασίγνωστο Σκυλογιάννη, είτε με τον δημοφιλή wanabe once upon a time Νοτη Σφακιανάκη? Και να δημιουργείται τέτοιο ανακόλουθο κόνφλικτ? Να η Τρύπα!

Είναι το σημείο που ο Οικονομίδης αποφασίζει να μειώσει την ένταση των βασικών ρόλων στα εννέα δέκατα του έργου, για να ανεβάσει μονομιάς μια περιφέρεια που μέχρι τότες έμοιαζε ως κομπαρσική δευτεράντζα, προκειμένου να οδηγηθούμε στο συναισθηματικά φορτισμένο φινάλε, όπου μόνο οι Lovers (δεν) Left Alive. Στο κόλπο εισάγεται από το πουθενά και για ολίγο, η περσόνα του Μουρίκη, πιο πολύ για να εκστομίσει την ατάκα της ταινίας, παρά για να εκφωνήσει το μαρς του μακελειού, που αλυσιδωτά σβήνει το ένα μετά το άλλο τα μηδενικής ηθικής υπόστασης στελέχη του παρακμιακού, ματαιόδοξου παρεακίου.

Το ότι ο γεννημένος στην Κύπρο σκηνοθέτης, ανήκει στην διθέσια κορυφή των πιο χαρισματικών νέων εγχώριων δημιουργών αυτή την στιγμή, είναι κατόρθωμα σκληρής δουλειάς και προσπάθειας ετών. Καλύτερος του στην επεξεργασία του είδους δεν βρίσκεται. Αυτή η περιουσία που ο ίδιος έχει θεμελιώσει για την πάρτη του, δημιουργεί αυτόματα προσδοκίες σε όλους όσους δεν αρκούνται - μόνο - στην κολέξιον των χαριτωμένων, άντε και χαμογελαστικών επαναληπτικών πουστριλικιών.

Το καταπληκτικό στατικό ίματζινγκ μιας περιφέρειας υπό κατάρρευση, αξιών, αρχών, ελπίδων, που τυλίγεται από μια ακόμη πιο ατμοσφαιρική μουσική επένδυση, όπως και η επιδέξια γρήγορη μετακίνηση της κάμερας στις σεκάνς των φονικών, εδώ δεν πηγαίνει αγκαζέ με μια ίντριγκα αντάξιας ροπής και επιτάχυνσης, λέβελ Στράτου ας πούμε. Η συνεργατική υποκριτική κομπανία του Οικονομίδη, επιστρέφει αύτανδρη και σε μεγάλα κέφια, ο σαν βαπτισμένος στο Irreversible Τσορτέκης, ο όχι το ίδιο υπερβολικός με το Ψάρι Γιαννόπουλος, ο ξεχωριστός Ζερβός, ο μαχαιροβγάλτης μπράβος Σταμουλακάτος. Όλοι τους υποκοσμικοί τόσο όσο, όλοι τους δοκιμαστικά, προς χάρην της γλαφυρής στροφής, ευάλωτοι και αναλώσιμοι. Οι καρατεριστικοί - ηλικιωμένοι κατά βάση - ρόλοι, για χάρη του ρεαλισμού αποδίδονται, μάλλον, από ερασιτέχνες ηθοποιούς και αυτό φαίνεται.

Ανισότητα που κάνει πιότερο την εμφάνιση της, στην απόδοση του (για την μεγαλύτερη διάρκεια της, τουλάχιστον κατά ένα 20λεπτο τραβηγμένης, ταινίας) βασικού ντουέτου. Κι αυτό διότι μπορεί ο θηριώδης Βασίλης Μπισμπίκης να είναι αξιοπρεπής, απέναντι του όμως υπάρχει το κορίτσι που πρέπει επιτέλους να σκεφτεί πολύ στα σοβαρά το ενδεχόμενο της διεθνούς καριέρας. Τέτοιο γράψιμο προσώπου στο εκράν μετρημένες ευρωπαίες διαθέτουν σαν την Βίκυ Παπαδοπούλου κι αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτεί. Δεν μπορώ να σκεφτώ ποια άλλη (γκρέκα) έχει τα γκατς, να εμφανιστεί στις χίλιες τόσες ίντσες άβαφη, ατημέλητη, μόνο με το βασικό μέικ απ και να ζωγραφίσει με τόση αρμονία πάνω τους.

Και να στηρίξει τον πιο ανθρώπινο και προσγειωμένο χαρακτήρα της σοσιολογικά προβληματισμένης και μελαγχολικής εντέλει (όχι φυσικά στα επίπεδα του κορυφαίου Knifer) Μπαλάντας, του πέμπτου μεγάλου μήκους πονήματος του Γιάννη Οικονομίδη. Που εμένα προσωπικά μου έχει δημιουργήσει πανύψηλα θέλω για την συνέχεια της κινηματογραφικής του γραφής, αναγνωρίζοντας τον ως μοναδικό και ξεχωριστό, χωρίς να χρησιμοποιώ ανούσιες πομπώδεις αντιστοιχίες με Coen, Ritchie και τα συναφή. Είναι σπουδαίο το να γίνεται μπαζ από τις τιγκάτες αίθουσες για ένα παιδί δικό μας, είναι ακόμη πιο σημαντικό, όμως, να μιλά ολάκερος, πέραν του αποκλειστικά και μόνον, αμιγώς σινεφιλικού κόσμου, για εκείνον, με το όνομα του. Όπως του αξίζει και του πρέπει για το έργο του (πιο) συνολικά και (πιο) ολοκληρωμένα. Και όχι να τον απολαμβάνει επιλεκτικά στα εκατομμύρια διαδικτυακά αποσπασματικά και για την πλάκα μας views τύπου Ηλία Ρίχτο, που ούτε ένα στα εκατό δεν γνωρίζει πως το έχει τζιφράρει "κάποιος" Βούλγαρης. Καιρός να πάμε παρακάτω λοιπόν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Αργοναύτες!

(Δεν) Σε Βλέπω!

του zerVo (@moviesltd)

Γεννημένη στην φαντασία του σπουδαίου Βρετανού συγγραφέα Herbert George Wells (The Time Machine, The Island Of Doctor Moreau, The War Of The Worlds) η νουβέλα The Invisible Man, κυκλοφόρησε τρία μόλις έτη πριν την εκπνοή του 19ου αιώνα, ορίζοντας ένα από τα πιο σημαντικά, όσο και πρωτοπόρα στην ματιά τους, έργα της εποχής. Μια πιασάρικη ιστορία, που στα πρώτα χρόνια του ομιλούντος σινεμά, την καπάρωσε η Universal, διανθίζοντας το μπουκέτο του κινηματογραφικού της τρόμου, αποτελούμενου επίσης από σημαντικούς ήρωες της λογοτεχνίας, όπως ο Φρανκενστάιν και η Μούμια. Με τις τεχνολογικές συνθήκες να ευνοούν σημαντικά πια, προς τελειοποίηση της μεταφοράς των περιπετειών, από το βιβλίο στο εκράν, την απαρχή στην υπόθεση ριμπούτ από το στούντιο, έκανε, παταγωδώς αποτυχημένα, το The Mummy με τον σούπερ αστέρα Tom Cruise, πριν από μια τριετία. Ευτυχώς για όλους μας, οι κινήσεις αναγέννησης του Αόρατου Ανθρώπου από την παραγωγή, αυτή την φορά, ήσαν σημαντικά πιο προσεχτικές.

Απογοητευμένη από την άσχημη τροπή που έχει πάρει η προσωπική της ζωή, η ζορισμένη ψυχικά Σεσίλια Κας, θα στήσει ολόκληρο πλάνο απαγκίστρωσης από τον εύπορο πλην καταπιεστικό μνηστήρα της, επιτυχημένο επιστήμονα, Άντριαν Γκρίφιν. Σχέδιο που κατόπιν πολλών βασάνων θα έχει αίσια έκβαση για την ίδια, καθώς θα καταφέρει να αποδράσει από το πανάκριβο κάστρο που την κρατούσε σχεδόν αιχμάλωτη, για να βρει απάγκιο και θαλπωρή στην στέγη του παιδικού της φίλου και αστυνομικού, Τζέιμς.

Η τροπή όμως για τον διακεκριμένο ερευνητή θα είναι αρνητική, καθώς ελλείψει εκείνης, θα πάρει την μοιραία απόφαση, να θέσει τέλος στην ζωή του, αφήνοντας στην ίδια μια τεράστια κληρονομιά, ύψους πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Μαντάτο που μπέρδεψε ακόμη περισσότερο τα συναισθήματα της ήδη ανακατεμένης Σεσίλια, ειδικά από την στιγμή που γύρω της θα αρχίσουν να κάνουν την εμφάνιση τους μυστηριώδη φαινόμενα, που θα την πείσουν πως ο Άντριαν όχι απλά είναι ζωντανός, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο, έχει καταφέρει να τριγυρίζει άφαντος σιμά της και να την ελέγχει, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι πρότινος.

Σχιζοφρένεια αποκαλείται στην γλώσσα της ψυχιατρικής η πάθηση κατά την οποία ο ασθενής νιώθει να απειλείται από οτιδήποτε τον τριγυρίζει. Πόσο μάλλον, όταν στην προσπάθεια της να εξηγήσει τον φόβο της, η πιεσμένη γυναίκα, στο τραπέζι θα ρίξει και την αντίληψη μιας αόρατης δύναμης, που κατά πάσα βεβαιότητα της, δεν κρύβει κανένα άλλο παρά τον εκδικητικό, εγκαταλελειμμένο αρραβωνιάρη. Έναν ζουρλομανδύα και γρήγορα θα πουν ακόμη και οι πιο στενοί της ανθρώποι, αφού όλα αυτά τα πρωτοφανή και ασυνάρτητα που εκστομίζει, δεν είναι εφικτό να εξηγηθούν με κανέναν λογικό τρόπο.

Κι αν το κορίτσι έχει δίκαιο και όλα όσα την στοιχειώνουν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, όσο φαιδρή και απίστευτη κι αν μοιάζει? Ακριβώς πάνω σε αυτή την λεπτή γραμμή ισορροπίας, ανάμεσα στην παράνοια και την sci fi πραγματικότητα, βαδίζει ετούτη η φρέσκια εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας του αφανούς εχθρού. Τρελή θα είναι ότι θέλει νομίζει φωνάζει το περιβάλλον, την ίδια στιγμή που όλοι εμείς έχουμε διαφορετική άποψη, γνωρίζοντας πως δεν είναι έτσι. Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς έτσι, από την στιγμή που διάφορες ψυχοτρόπες ουσίες παίζουν στο κάδρο, δημιουργώντας και την απαραίτητη συνθήκη αμφιβολίας.

Το πιο σημαντικό ατού στο κτίσιμο του ψυχολογικού θρίλερ, που παίρνει με ακριβή ρυθμό την σκυτάλη από την προ εικοσαετίας διασκευή του Verhoeven, είναι ο κλειστοφοβικός του χαρακτήρας, που πετυχαίνει να εισάγει τον θεατή του σε ένα περιβάλλον πνιγηρό, ελάχιστου οξυγόνου, με περιορισμένες δυνατότητες διαφυγής. Δυνατό χαρτί που ο σκηνοθέτης Leigh Whannell, έμπειρος πια στο είδος χάρη στα τόσα Saw που έχει υποστηρίξει από πάμπολλα πόστα και μετά από δύο αξιόλογες δημιουργικές στιγμές (Insidious: Chapter 3 και Upgrade) χειρίζεται επιδέξια, προκειμένου να ανεβάσει σταδιακά την ένταση, προτού φτάσουμε στις καλοστημένες σεκάνς δράσης, αλλά και στην εξιλεωτική έξοδο.

Φυσικά και μια τέτοια υπόθεση δεν μπορεί παρά να κρύβει κενά στην εξέλιξη της. Που περιέργως δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ευκολία που (δεν) επεξηγείται η ύπαρξη ενός ανθρώπου που κατάφερε να ξεγελάσει τους κανόνες της οπτικής και να μην γίνεται ορατός από κανέναν. Όσο με την θεμελιώδη ιδέα του στόρι, που αν κανείς δεν έχει αναγνώσει την σύνοψη, μπορεί και να μην αντιληφθεί πολλά. Τουλάχιστον στην εισαγωγή, ποτέ δεν διασαφηνίζεται το παρανοϊκό εγώ του "κύρη" με συνέπεια στο σκάσιμο της καλής μας από την πολυτελή του έπαυλη, να μοιάζει σχετικά ξεκρέμαστο.

Εκεί ακριβώς είναι που καταφτάνει το γιατρικό των πάντων, η πολυεπίπεδη εκφραστικότητα της πρωταγωνίστριας Elizabeth Moss, που λειτουργεί σαν πατς για κάθε σεναριακό λακκουβάκι. Μετά από κοντά δυο δεκαετίες στο υποκριτικό μετερίζι, ήρθε η ώρα και για την Καλιφορνέζα να πάρει τις πρωταγωνιστικές της ευκαιρίες. Και η αλήθεια είναι πως μέσα από το φοβισμένο της γαλαζοπράσινο βλέμμα, αναδύεται πολύ περισσότερο κι από την ίδια την πλοκή, η φόρμα εκείνης που έχει υποστεί τα πάνδεινα και αγωνίζεται για να τα υπερκεράσει. Δεν κρύβω πως περιμένω να την ματαδώ, στο ίδιο και υψηλότερο λέβελ έκφρασης, σε πόνημα πιο δυνατής καλλιτεχνικής σοβαρότητας, από ότι στο γκανγκστερικό The Kitchen που ξεχώρισε ή το παρόν The Invisible Man, που όλα καλά και ωραία του είναι γινομένα, μα δεν πρόκειται για κάτι παραπάνω από ένα προσεγμένο φιλμ φανταστικού χόρορ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Tulip Ent.!

Σαν βγω απ' αυτήν τη φυλακή...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άγχος μέσα στην αγχόνη

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ιρανός Nima Javidi. Η προηγούμενη ήταν η Μελβούρνη (Melbourne) (2014), η οποία κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2016 στη χώρα μας στις κινηματογραφικές αίθουσες! Στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Φαζρ Ο Φύλακας (Sorkhpust / The Warden) κέρδισε ειδικό βραβείο από την κριτική επιτροπή για τη σκηνοθεσία του Javidi. Επίσης, τούτο το φιλμ ανακηρύχθηκε καλύτερη ταινία της χρονιάς από το Ιρανικό Κέντρο Κινηματογράφου. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Και στις δύο ταινίες του Javidi μικρό ρόλο κρατάει ο Mani Haghighi (εδώ υποδύεται τον διοικητή του πρωταγωνιστή, αυτόν που του ανακοινώνει τα νέα για την προαγωγή του). Και μιας που δεν έχω άλλα trivia για την ταινία, θα επικεντρωθώ λίγο σ' αυτόν. Ο τύπος έχει γυρίσει επτά μεγάλου μήκους ταινίες. Έχω δει σε δύο διαφορετικές Berlinale, δύο από αυτές. Η πρώτη ήταν το Ένας δράκος έρχεται! (Ejdeha Vared Mishavad!/ A Dragon Arrives!, 2016), η οποία προβλήθηκε και στην Ελλάδα τον Μάιο του 2017. Μια τρομερή εικαστικά ταινία, ένα πειραγμένο mockumentary, με απίστευτο σάουντρακ, που πραγματικά με εντυπωσίασε. Ψαχτείτε! Η δεύτερη (και τελευταία που έχει γυρίσει έως σήμερα) είναι το «Γουρούνι» (Roypoyni/ The Pig, 2018). Και με αυτήν έπαθα πλάκα! Θυμάμαι ακόμα την ανταπόκριση από την Berlinale στην οποία μεταξύ των άλλων, μιλάω και για τη συγκεκριμένη ταινία!

Η υπόθεση: Δεκαετία του 1960, Ιράν, επί τελευταίου Σάχη, αρκετά χρόνια πριν την κατάληψη της εξουσίας της χώρας από τους Χομεϊνήδες. Στη μέση του πουθενά, σε μια φυλακή που εκκενώνεται για να κατεδαφιστεί (μιας που στην περιοχή θα ανεγερθεί νέο αεροδρόμιο), ο ταγματάρχης Τζαχέντ φροντίζει ώστε όλα να γίνουν κατά πως πρέπει, χωρίς να υπάρξει καμία εκκρεμότητα. Να κυλήσει αυτή η ιδιάζουσα μετακόμιση χωρίς δυσάρεστες για εκείνον εκπλήξεις. Είναι ξεκάθαρα άνθρωπος που βάζει την καριέρα του πάνω από όλα, οπότε όταν ο ανώτερός του, τον ενημερώνει για την επικείμενη προαγωγή του, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένος και ενθουσιασμένος.

Σύντομα, ωστόσο, θα δει τα... γαλόνια του να κινδυνεύουν, όταν ένας θανατοποινίτης κρατούμενος εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Στην τελευταία καταμέτρηση των κρατουμένων, ο συγκεκριμένος απουσιάζει. Αρχικά, κάποια στοιχεία δείχνουν ότι έχει αποδράσει. Μήπως όμως βρίσκεται κρυμμένος κάπου μέσα στην παλιά φυλακή; Πού ακριβώς; Ο Τζαχέντ θα κάνει ό,τι μπορεί για να τον βρει. Δίπλα του, η δεσποινίς Καρίμι, μια όμορφη κοινωνική λειτουργός. Ο Τζαχέντ γοητεύεται από εκείνην, απογοητεύεται όμως όταν η δεσποινίς Καρίμι προσπαθεί να τον πείσει πως ο συγκεκριμένος θανατοποινίτης είναι αθώος...

Η άποψή μας: Τούτη η ιρανική ταινία διαφοροποιείται από τις ιρανικές ταινίες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκ των οποίων μας έρχονται μετά από την παρουσία τους σε διάφορα σεβαστά κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Δεν διαφοροποιείται στην ουσία – διαφοροποιείται στην αισθητική. Και πάλι, αυτό που θα νιώσει ο θεατής παρακολουθώντας τούτη την ταινία είναι ωσάν να βλέπει μπροστά του μια διελκυστίνδα με ηθικό διακύβευμα.

Στο επίκεντρο της ταινίας, ο ταγματάρχης μας. Ένας άνθρωπος του καθήκοντος. Ένας άνθρωπος του νόμου και της τάξης. Ένας άνθρωπος καριέρας. Ένας άνθρωπος που θέλει να γίνονται όλα έτσι όπως πρέπει. Για εκείνον, το να βρει τον χαμένο θανατοποινίτη είναι ζήτημα ζωής και... θανάτου. Δεν του καίγεται καρφί αν ο θανατοποινίτης είναι άδικα καταδικασμένος για έναν φόνο που δεν διέπραξε, όπως συνεχώς του λέει η κοινωνική λειτουργός, όπως υποστηρίζει και η σύζυγος του θανατοποινίτη, που επισκέπτεται τη φυλακή για να ζητήσει έλεος, όπως αποκαλύπτει κι ένας συγχωριανός του θανατοποινίτη, η ψεύτικη μαρτυρία του οποίου είχε οδηγήσει τον άνθρωπο στη φυλακή, κατηγορούμενο για τη δολοφονία του αφεντικού του, την οποία δεν διέπραξε ποτέ. Ο Τζαχέντ το βλέπει όλο αυτό ως αποτυχία. Και δεν τη θέλει την αποτυχία. Με τίποτε. Άσε που κινδυνεύει και η προαγωγή του την οποία τόσο πολύ επιθυμούσε. Η ανθρωπιά του όμως; Θα βγει ποτέ στην επιφάνεια; Εδώ σας θέλω...

Αυτό που διαφοροποιεί λοιπόν τούτη την ταινία από τις υπόλοιπες ιρανικές που έχουμε δει είναι η αισθητική της. Κουβαλάει κάτι παλιακό, κάτι από παλιότερες δεκαετίες. Οι επιλογές στη διεύθυνση φωτογραφίας, στη μουσική, στο μοντάζ, στην τοποθέτηση της κάμερας, ακόμα και στην εμφάνιση των ηθοποιών, είναι πολύ χαρακτηριστικές. Να το πω αλλιώς: τούτη η ταινία γυρίστηκε για τον πολύ κόσμο στο Ιράν, όχι για το εξειδικευμένο κοινό των κινηματογραφικών φεστιβάλ. Όπως και να έχει, πάντως, είναι σαφέστατα μια αξιόλογη ταινία, ακριβώς επειδή θέτει τον θεατή μπροστά σε ηθικά διλήμματα, σε καταστάσεις πέρα από άσπρο και μαύρο. Ναι, είμαστε με το δίκιο (οι περισσότεροι τουλάχιστον) και ο διευθυντής της φυλακής παραείναι μονομανής, χωρίς να αφήνει μια στάλα αμφιβολίας να τον ταρακουνήσουν για λίγο, να σταθεί στην ουσία, να αναρωτηθεί: «γιατί ψάχνω να βρω έναν αθώο; γιατί τον οδηγώ με μαθηματική ακρίβεια στην αγχόνη;».

Κι όμως, η ταινία τον σκιαγραφεί ως μη αντιπαθητικό. Μέχρι και χιούμορ βρίσκει: ο άνθρωπος με το... σάλιο του τακτοποιεί τα φρύδια του, μιας που γοητεύεται από την κοινωνική λειτουργό – μια πολύ όμορφη η αλήθεια είναι Parinaz Izadyar! Κι εδώ υπάρχει διαφοροποίηση: τοποθετημένη στο παρελθόν, η ταινία δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να παρουσιάσει μια γυναίκα, όμορφη, χωρίς να ακολουθεί το υπερσυντηριτικό dress code που πλέον επιβάλλει το θεοκρατικό καθεστώς των μουλάδων.

Από εκεί και πέρα, εκτός από μια παραβολή για το καθήκον και την ανθρωπιά, εκτός από έμμεση κριτική για τη θανατική ποινή, εκτός από κεκαλυμμένη επίθεση σε μια κοινωνία όπου κάποιος πλούσιος μπορεί ουσιαστικά να οδηγήσει στον θάνατο έναν αθώο με το έτσι θέλω, η ταινία είναι κι ένα κλειστοφοβικό θρίλερ αγωνίας, με έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, το οποίο ξέρει να χρησιμοποιεί και το χιούμορ σε πολύ διακριτικές δόσεις και το μελόδραμα (το κοριτσάκι) όσο του πρέπει. Και ναι, το φινάλε φαίνεται βεβιασμένο και ίσως εύκολο, αλλά είναι εντέλει αυτό που επιτάσσει ο ουμανισμός: μέσα στο ικρίωμα βρίσκεται ζωή. Nice.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Neo Films!