Movies Ltd

Σε λάθος μέρος, σε λάθος χρόνο

του gaRis (@takisgaris)

Η μικρή, πικρή (υπερβάλλεις μάστορα) προσωπική μου ιστορία με το Just Mercy του Destin Daniel Cretton ξεκινά στο TIFF19 όπου πήρε το αυτί μου ότι πως πρόκειται για βαρύ οσκαρικό χαρτί της WarnerBros, ειδικά λόγω του πρωταγωνιστικού διδύμου Michael B. Jordan (Bryan Stevenson) – Jamie Foxx (Walter McMillian). Μου ξέφυγε στις Press & Industry προβολές, έβγαλα εισιτήριο να το ιδώ με κοινό, το ξανάχασα. Μετά τσεκάρω, έξοδος βορειοαμερικανική, Χριστούγεννα. Περίμενα το τέρμηνο για να εισπράξω τελικά ηχηρή απογοήτευση. Το ξεύρω, σου χαλώ το σασπένς. Αλλά είμαι ειλικρινής, όσο και οι ανθρωπιστικές, αντιρατσιστικές προθέσεις του story, εννοείται βασισμένου στην πραγματική ιστορία - ομότιτλο βιβλίο του σίβιλ ράιτς άκτιβιστ, δικηγόρου αδίκως κατηγορουμένων, μαύρης φυλής θανατοποινιτών, Bryan Stevenson. Equal Justice Initiative είναι το όνομα του ιδρύματος που ίδρυσε στις αρχές του αιώνα μας ο Stevenson το οποίο επεκτάθηκε και σε πρωτοβουλίες μνήμης του καθεστώτος δουλείας, θεσμός επίγονος της σημερινής υπερχείλισης των αμερικανικών φυλακών με μαύρους κρατουμένους.

Οι αγαθές προθέσεις του χαβανέζου Cretton δεδομένες. Ο λόγος για τον εντυπωσιακής εκκίνησης ντιρέκτορα του Short Term 12, ανεξάρτητο αισθαντικό φιλμάκι που έβγαλε στο παλκοσένικο την μετέπειτα οσκαρούχα (Room) και εντέλει Captain Marvel, Brie Larson που cineργάζεται για 3η φορά εδώ (ως Eva Ansley), μετά την απρόσωπη φάμιλυ μούβι (βλ. φλόπα) Glass Castle (2017). Ταχέως εμπεδώνουμε ότι βρισκόμαστε στο Monroeville της Alabama, όπου η Harper Lee συνέγραψε στα 1960 το To Kill A Mockingbird. (Funfact, ο Atticus Finch, ερμηνευμένος από τον Gregory Peck στην ομώνυμη ταινία του 1962 έχει ανακηρυχθεί ως ο δημοφιλέστερος κινηματογραφικός ήρωας από το American Film Institute). Διανύουμε το έτος 1987, όταν η τοπική κοινωνία συνταράζεται από την είδηση της δολοφονίας ενός 18χρονου κοριτσιού. Ο Walter McMillian θα πληρώσει τη νύφη, καθώς ευρίσκεται σε - λάθος - μέρος - σε - λάθος - χρόνο. Πίσω από τα κάγκελα με συνοπτικές διαδικασίες, με κύριο μάρτυρα έναν εγκληματία που είχε συμφέρον να του φορτώσει το έγκλημα, αναμένοντας τη θανατική καταδίκη.

Αν δεν έχεις παρατήσει την ανάγνωση ακόμη, είναι γιατί περιμένεις μια έκπληξη, ανατροπή, όπως κι εγώ στην ατέρμονη διάρκεια των 137 λεπτών. Θα σε στεναχωρέσω, αλλά δεν. Εξόν της μεστής και καλοζυγιασμένης ερμηνείας του θανατοποινίτη Foxx, η κλισεδιά και τα αντιρατσιστικά κηρύγματα ηχούν παλιακά με την κακή έννοια. Η Larson σε ρολάκι χιλιμπιλούς ακτιβίστριας είναι του σωρού ενώ ο θαυμάσιος στις εκρήξεις του (πάντα θα μου θυμίζει τον Denzel Washington στα νιάτα του) Michael B. Jordan, είναι ελάχιστα πειστικός ως ρούκι δικαιόρος από Χάρβαρντ που με μάγουλο βερύκοκο (ρίκο-ρίκο-ρι-κο-κο) αντιμάχεται τους φυλετικούς ωλετήρας του δικαιικού συστήματος ναούμ. Η δε οσκαρίλας ολοπλούμιστη, σα το άλλο το Harriet (Cynthia Erivo, παρολίγο EGOT - δε λέω, αλλά σκυλοβαρέθηκα), δώστου κήρυγμα και αγωνιστικότητα #blacklivesmatter κι από ρεαλιστικούς χαρακτήρες ουδέν.

Κι όμως, εγώ σούχω ένα άγνωστο ταινιάκι που δεν ανατρέπει κατεστημένα όπως καπότενες έπραξε το In The Heat of the Night (1968) με τον τιτάνα Sidney Poitier (93 πια, ζωή νάχει) αλλά θεματολογικά τα σπάει με μια θεάρα Alfre Woodward στο ρόλο φύλακα - υπεύθυνης εκτελέσεων θανατοποινιτών. Το λένε Clemency, είναι σκηνοθετημένο από την ταλαντούχα Chinonye Chukwu και κάνει τον Αγώνα για Δικαιοσύνη του Destin Daniel Cretton να μοιάζει με φθηνή καρικατούρα σε κάθε επίπεδο. Παρεμπί, ο δικός μας βλέπω ότι συνεχίζει την καριέρα του πίσω από την κάμερα με το Marvelικό Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings. Άιντε και σε καλή μεριά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Tanweer!

Ψηφιακά γαβγητά...

του zerVo (@moviesltd)

Μια από τις πλέον πολυδιαβασμένες νουβέλες του αγαπημένου Jack London, Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης (The Call of the Wild), τοποθετήθηκε για πρώτη φορά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων στα 1907 και χάρη στην αγωνιώδη του φόρμα, αποτέλεσε μια ακόμη τεράστια εμπορική επιτυχία για τον Καλιφορνέζο συγγραφέα. Σε αυτό του το σύγγραμμα ο δημιουργός - μεταξύ πολλών άλλων - του Θαλασσόλυκου και του Ασπροδόντη, μεταφέρει αυτούσιες τις προσωπικές του εμπειρίες, όπως τις βίωσε συμμετέχοντας κι εκείνος ως χρυσοθήρας, στον αποκαλούμενο Πυρετό του ποταμού Κλοντάικ. Την εσωτερική μετανάστευση περισσότερων από 100 χιλιάδων ανθρώπων, πέρα από τα χιονισμένα βόρεια σύνορα των ΗΠΑ, προς αναζήτηση της λαμπερής τύχης, στις αχανείς παγωμένες εκτάσεις του Καναδά και της (όχι ακόμη επισημοποιημένης) 50ης Πολιτείας.

Μεγαλωμένος δίχως να του λείπει τίποτα, από την εύπορη οικογένεια του Δικαστή Μίλλερ, στο ράντσο της Σάντα Κλάρα, ο θηριώδης Μπακ, ένα μείγμα ράτσας Αγίου Βερνάρδου και Σκοτσέζικου Κόλει, θα βρεθεί μονομιάς εκτός σπιτιού, αιχμάλωτος σε μια πορεία προς το άγνωστο. Αλυσοδεμένος από έναν επιτήδειο κανάγια, που γνώριζε καλά την υψηλή του αξία στα παζάρια σκύλων, θα ταξιδέψει σε κιβώτιο ίσαμε την μακρινή και μόνιμα χιονισμένη Αλάσκα, εκεί που οι όμοιοι του είναι περιζήτητοι, για να στήσουν τις αγέλες των μοναδικών μεταφορικών μέσων, των έλκηθρων.

Για καλή του τύχη, η γιγάντια μορφή του, θα πέσει στην αντίληψη του έγχρωμου μετανάστη από την Ευρώπη, Περό, που θα μαζί με την συμβία του, Φρανσουάζ, θα τον αγοράσουν για να τον εντάξουν στην αγέλη των λυκόσκυλων, που τους βοηθούν στην διανομή της αλληλογραφίας, ακόμη και στις πιο απόκρημνες ζώνες της αχανούς γης. Προβληματισμένος θα νιώσει αρχικά, σε νέες δύσκολες συνθήκες διαβίωσης στο κρύο, ο καλομαθημένος Μπάκ, χάρη στην στοργή που θα του δείξει το ζευγάρι των ταχυδρόμων, γρήγορα θα προσαρμοστεί και θα εξελιχθεί στον φυσικό ηγέτη της ομάδας των τετράποδων συνεργατών.

Πρόκειται για την πολλοστή φορά που η φημισμένη ιστορία, η οποία εκτυλίσσεται στις αρχές του 20ου αιώνα, μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη. Καθώς έχει προηγηθεί μισή ντουζίνα διαφορετικών παραλλαγών πάνω στο ίδιο θέμα, με πιο διάσημες στο ευρύ κοινό, εκείνες με πρωταγωνιστές τους Clark Gable (1935), Charlton Heston (1972) και Rutger Hauer (1997). Άπαντες στην ενσάρκωση του αφηγητή της πλοκής, ηλικιωμένου ερημίτη και αλκοολικού από τα μύρια ζόρια που του επιφύλαξε η ζωή, Τζον Θόρντον, ρόλο που στην παρούσα περίπτωση κρατά ο θρυλικός Harrison Ford, δίνοντας μια παραπάνω δυναμική στην φιλόδοξη παραγωγή της 20th Century.

Πρόσωπο που λειτουργεί συνδετικά στην εξέλιξη της υπόθεσης, καθώς εμφανίζεται αραιά και που για λίγα δευτερόλεπτα στο πρώτο μισό του έργου, ενόσω ο Μπακ έχει για αφέντη, εν αρχή τον καλόκαρδο Γάλλο (Omar Sy), μονίμως εκπρόθεσμο στους χρόνους του, κούριερ και κατοπινά, όταν εκείνος θα χάσει την δουλειά του, τον κακίστρο τυχοδιώκτη Χαλ (Dan Stevens). Εννοείται πως παρόντος του έστω και γηρασμένου Ίντι, τα πάντα παίρνουν μια διαφορετική τροπή, καθώς το δέσιμο του πονεμένου παππού με το κόλει, θα είναι κι αυτό που θα ανεβάσει σταδιακά την συναισθηματική φόρτιση στα ύψη, μέχρι το δραματικό, όσο και διδακτικό, φινάλε.

Η πρωτοτυπία ετούτης της νέας βερσιόν, που υπογράφει σκηνοθετικά ο Chris Sanders, κορυφαίο όνομα στον χώρο του animation καθώς υπήρξε ο ντιρέκτορας των Lilo & Stitch της Disney και How To Train Your Dragon της Dreamworks, έγκειται στο γεγονός πως άπαντα τα τετράποδα που παρελαύνουν από την μεγάλη οθόνη, είναι φτιαγμένα στους πανίσχυρους ηλεκτρονικούς υπολογιστές του στούντιο. Συνέπεια τούτου, είναι, παρότι τα πάντα είναι προσαρμοσμένα σε ένα πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, οι τέλειες, σχεδόν ανθρωπόμορφες, εκφράσεις των σκύλων, να στερούν μεγάλο μέρος από την ψυχή του συνόλου. Δεν είναι πάντοτε προσόν, η προχωρημένη τεχνολογική αρτιότητα. Ειδικά στον βαθμό που την χειρίζεται ο σχεδιασμός του Καλέσματος, σχεδόν σε αποκλειστικότητα.

Άρα αυτομάτως χάνεται η συναισθηματική μαγεία, που εξ ορισμού υπάρχει σε κάθε περίπτωση κινηματογραφικής αναφοράς στον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου, ειδικά όταν τα πραγματικά σκυλιά, είναι τόσο καλά εκπαιδευμένα, στο να αποδίδουν το σενάριο. Δεν είναι κακή η ιδέα της βοήθειας σε κάποια δύσκολα πλάνα από το CGI, είναι όμως άνιση η μέθοδος της εξ ολοκλήρου αναπαράστασης της παρέας του Μπακ από τα ειδικά εφέ. Περιορισμένος ρεαλισμός, ειδικά στις στιγμές που τα μέλη της αγέλης κοιτάζουν προς την κάμερα και είναι ηλίου φαεινότερο, πως τα μάτια τους είναι μουσαντένια. Κρίμα, για την πανάκριβου κόστους ταινία - 150 εκατομμύρια, παρακαλώ - που σε όλα τα άλλα επίπεδα της, οργάνωση, κινηματογράφηση, απεικόνιση εποχής, έδειξε σημαντικές αρετές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Hey Ho, Let's Go!

του zerVo (@moviesltd)

Έχουν περάσει τριάντα ακριβώς χρόνια από την ημέρα που η κραταιά μπράντα των βίντεο παιχνιδιών Sega, έριξε στην αγορά την μορφή του αέρινου Sonic The Hedgehog, προκειμένου να προωθήσει την πιο πρόσφατη μηχανή της, το φημισμένο Megadrive και να ανταγωνιστεί το αντίπαλον δέος της Nintendo. Ο τίτλος αποτελεί το πιο επιτυχημένο δημιούργημα της φίρμας, με περισσότερες από 90 εκατομμύρια πωλήσεις, σε όλη του την εμπορική διαδρομή, γεγονός που δεν άφησε αδιάφορη την Paramount, στο να χρηματοδοτήσει την κινηματογραφική του μεταφορά, βγάζοντας από τα ταμεία της για την παραγωγή και την προώθηση του συνδυαστικού animation με live action φιλμ, περίπου ένα κατοστάρικο (σε εκ. δολάρια).

Ερχόμενος μέσω μιας αστροπύλης, από τον μακρινό γαλαξία στην Γη, ο ολομπλέ, ταχύτατος σαν αστραπή, σκαντζόχοιρος Σόνικ, θα βρει σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Μοντάνα την ασφάλεια και την ηρεμία που ζητούσε. Δίχως κανείς να έχει αντιληφθεί την παρουσία του, καθώς την γρηγοράδα του δεν πιάνει ανθρώπου μάτι, μπορεί να περιπλανιέται ανάμεσα στους κατοίκους του Γκριν Χιλ και να παρακολουθεί τις ζωές τους από κοντά, κάτι που για τον μικρόσωμο άλιεν, αποτελεί και την μοναδική του διασκέδαση. Ολομόναχος άλλωστε, σε έναν ξένο τόπο, χωρίς φίλους και συντροφιά, πως μπορεί κανείς να περάσει την ώρα του?

Την γαλήνη του μοναχικού, πλην χαριτωμένου, άλιεν, θα αναστατώσει η άποψη της κυβέρνησης πως κάτι παράξενο τρέχει στα περίχωρα της πολιτείας και απόφαση της να στείλει ερευνητές να διαλευκάνουν το φαινόμενο, κάτω από την καθοδήγηση του εκκεντρικού καθηγητή Δρ Ρομπότνικ. Που με τις διαβολικές του μεθόδους θα εγκλωβίσει τον φουκαρά Σόνικ κατά τέτοιο τρόπο, ώστε εκείνος να αναγκαστεί να ζητήσει την βοήθεια του ντόπιου ρέιντζερ Τομ Γουατσόφσκι. Αστυνομικός που θα τον πάρει υπό την προστασία του, υποσχόμενος να τον οδηγήσει στο να εντοπίσει - στο Σαν Φρανσίσκο - τα χαμένα μαγικά δαχτυλίδια, που θα του δώσουν την δυνατότητα να αποδράσει.

Και κάπως έτσι θα ξεκινήσει ένα μακρύ road trip από τα παγωμένα βόρεια σύνορα της χώρας, μέχρι την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, διαδρομή που θα φέρει πολύ κοντά το ετερόκλητο ντουέτο, καλύπτοντας σε σημαντικό βαθμό, την μοναδική απαίτηση της μπάκετ λιστ του Σόνικ, που δεν έχει ακόμη τσεκαριστεί: Να αποκτήσει έναν πραγματικό φίλο! Όσο για τις υπόλοιπες? Εκείνες θα ορίσουν το πιο διασκεδαστικό κομμάτι, ίσως, της πορεία του διδύμου, αφού δεν είναι και λίγα τα θέλω του μπλε σκαντζόχοιρου, από το να παίξει μια παρτίδα νταρτς, μέχρι και να κάνει ένα ολόκληρο σαλούν λαμπόγυαλο.

Διόλου τυχαία λοιπόν, το μυαλό των περισσότερων - σιτεμένων σε ηλικία - σινεφίλ, γυρίζει κάμποσες δεκαετίες πίσω, όταν το Who Framed Roger Rabbit, αποτελούσε ορόσημο, ορίζοντας την έννοια του συνδυασμού animation και live action στα ίδια καρέ. Η απόσταση που χωρίζει τα δύο, πολύ κοντινής θεματικής φιλμς, δεν είναι μόνο χρονική, αλλά και ποιοτική, καθώς η τεχνολογική εξέλιξη δεν βοηθά και ιδιαίτερα το πόνημα του πρωτάρη στην σκηνοθετική καρέκλα, μέχρι πρότινος άσου των ειδικών εφέ, Jeff Fowler. Κι αυτό γιατί τα προβλήματα στην αφήγηση είναι σημαντικά, ειδικά όσες φορές η κάμερα απομακρύνεται από τις γκάφες που πέφτει το παρεάκι.

Η παρουσία του Jim Carrey, του πιο γνήσιου ίσως υποκριτικού ταλέντου, που πήγε τόσο ανεκμετάλλευτο την πρόσφατη τριακονταετία, που δίνει την μορφή του στον ορκισμένο διώκτη του Σόνικ, στην ουσία μας ταξιδεύει πολύ, πολύ καιρό πριν, σκαλίζοντας θύμησες από τις ταινίες της επιτυχημένης περιόδου του κωμικού. Αφού στην πραγματικότητα δεν βλέπουμε παρά μια επανάληψη των γκριματσικών του ικανοτήτων και της πλαστικότητας του προσώπου του, που τον έκαναν διάσημο, όχι όμως και πάντα διασκεδαστικό. Ενίοτε θα έλεγα μέχρι και ενοχλητικό. Ως ο βιλέν της πλοκής, δεν ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία, σε αντίθεση με την χημεία που παρατηρείται ανάμεσα στον ζορισμένο από τα πάμπολλα οικογενειακά προβλήματα σερίφη James Marsden και τον σκιτσαρισμένο στα CGI ταχύτατο εξωγήινο.

Ας είμαστε όμως ρεαλιστές, όλες αυτές οι αδυναμίες ελάχιστα θα νοιάξουν το κοινό των νεαρής ηλικίας πιτσιρικάδων, που θα σπεύσουν να απολαύσουν τα ατελείωτα τρεχαλητά του Sonic The Hedgehog και πιστεύω θα περάσουν ένα απολαυστικό δίωρο. Η βγαλμένη από την κονσόλα αγαπησιάρικη μουτσούνα του ήρωα, ταιριάζει απόλυτα με τα αγαθά θέλω της, σε συντριπτικό ποσοστό, ανήλικης πλατείας, ειδικά όταν με τόσο κέφι και πλάκα αντιγράφει με απόλυτη ακρίβεια, τις σκηνές αργής κίνησης, που πρωτοείδαμε στους X-Men, με πρωταγωνιστή τον επίσης αέρινο Κουικσίλβερ. Και τουλάχιστον σε εκείνο το παλιό, game, πρωτότυπο, η ταινία στέκεται με σεβασμό, δημιουργώντας στο μυαλό τις ανάλογες νοσταλγικές τάσεις. Και την σχετική προτροπή που ταιριάζει μια χαρά στο όλο κόλπο: Run Sonic, Run!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

«Βάλτε φωτιά, κάψτε καλά»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το πορτρέτο μιας γυναίκας που... φλέγεται

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 19 Αυγούστου του 1976 στο Σαντιάγο της Χιλής, Pablo Larraín. Η έως τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Fuga» (2006), «Tony Manero» (2008), «Post Mortem» (2010 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα την 1η του Σεπτέμβρη του 2011), «No» (2012 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 31 Ιανουαρίου του 2013), «Η μυστική λέσχη» (El Club/ The Club, 2015 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 5 Νοεμβρίου του 2015), «Νερούδα» (Neruda, 2016 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 9 Φεβρουαρίου του 2017) και «Jackie» (2016 – βγήκε εμπορικά στην Ελλάδα στις 26 Ιανουαρίου του 2017).

Το Έμα (Ema) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Σε τούτη την ταινία συνεργάζεται για τρίτη φορά με τον Gael García Bernal, μετά τα «No» και «Νερούδα». Η επόμενη ταινία του θα έχει τίτλο «The True American», με άγνωστο καστ ακόμα. Θα είναι η δεύτερη αγγλόφωνή του μετά το «Jackie» και είναι μια ταινία που μέχρι πρόσφατα ήταν να τη γυρίσει η Kathryn Bigelow, με πρωταγωνιστή τον Tom Hardy.

Η υπόθεση: Βαλπαραϊσο, ήτοι «Βάγιε Παραϊσο», δηλαδή «Κοιλάδα του Παραδείσου». Η UNESCO έχει χαρακτηρίσει αυτήν την παραθαλάσσια πόλη της Χιλής ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας για την ιστορική σημασία, την πολυποίκιλη αρχιτεκτονική και την φυσική ομορφιά της. Σε αυτόν τον παράδεισο ζει η Έμα. Είναι όμως... ασύμβατη με αυτόν! Η Έμα είναι μια νεαρή γυναίκα, μια χορεύτρια reggaetón. Σύντροφός της είναι ο Γκαστόν, φυσικός ηγέτης και χορογράφος μιας τοπικής, χίπστερ, ομάδας χορού.

Ο Γκαστόν είναι στείρος. Η Έμα θέλει παιδί. Υιοθετούν τον Πόλο, ένα 9χρονο αγόρι από την Κολομβία. Η Έμα του... μεταλαμπαδεύει την αγάπη της για τη φωτιά. Μια σειρά από συμβάντα, απότοκα της (γεμάτης ενθουσιασμό) πυρομανίας του Πόλο, αναγκάζουν την Έμα και τον Γκαστόν να απαρνηθούν τελικά την υιοθεσία και να επιστρέψουν τον Πόλο στις υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας. Η Έμα, όμως, μετανιώνει. Και αποφασίζει να διεκδικήσει και πάλι τον μικρό Πόλο πάση θυσία. Γαία, πυρί, μιχθήτω...

Η άποψή μας: Καμία ταινία του Larraín δεν είναι... εύκολη. Δεν είναι από τους σκηνοθέτες που σου τα δίνουν όλα στο πιάτο. Δεν προσφέρει μασημένη πνευματική τροφή. Η πιο προσβάσιμή ταινία του κατά τον γράφοντα είναι το «No», με θέμα την πρόσληψη ενός διαφημιστή από τους αντιχουντικούς προκειμένου να ηττηθεί ο δικτάτορας Πινοσέτ στο δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε το 1988 στη Χιλή, με την επίφαση και καλά περισσότερης δημοκρατίας. Στην καλύτερή του ταινία (πάντα κατά τον γράφοντα), το «Νερούδα»... ταραντινίζει τρόπον τινά. Περιγράφει ένα ιστορικό γεγονός και ένα υπαρκτό πρόσωπο, προσθέτοντας στην αφήγηση ένα φανταστικό πρόσωπο.

Γενικά, αυτό που διαφοροποιεί τον ιδιαίτερο αυτόν Χιλιανό σκηνοθέτη είναι τα αφηγηματικά του ρίσκα, ο ριζοσπαστισμός στο story telling, τα καινά δαιμόνια που προσθέτει. Το «Jackie» είναι επίσης μια πολύ ιδιαίτερη ταινία. Η Τζάκι Κένεντι τίθεται στο επίκεντρο μιας παλαβής μυθοπλασίας, στην οποία το πορτρέτο της δομείται και αποδομείται μέσω μίας συνέντευξης. Σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του (τουλάχιστον, αυτές που έχω δει – τις δύο πρώτες της καριέρας του δεν τις έχω παρακολουθήσει) παρά την ισορροπία του σε τεντωμένο σχοινί, εντέλει... περνούσε απέναντι. Στην τελευταία του, όμως, το... παρατράβηξε! Είναι ό,τι πιο αβάν γκαρντ έχει σκηνοθετήσει. Θα τολμήσω μια ίσως βλάσφημη αναλογία, αλλά αν ο συμπατριώτης του (και δύο μόλις χρόνια μεγαλύτερος) Sebastián Lelio είναι ο François Truffaut του χιλιανού σινεμά, ο Larraín είναι ο Jean-Luc Godard!

Το μοντάζ της ταινίας είναι θραυσματικό, βίαιο, αγχώδες, σαν να παρακολουθείς εφιάλτη, σαν να βλέπεις μπουνιουελική ταινία μετά από κατανάλωση LSD! Δεν υπάρχει «σενάριο», δηλαδή υπάρχει αλλά όχι μια ιστορία γραμμική, με αρχή, μέση και τέλος. Το πορτρέτο μιας γυναίκας παρακολουθούμε, μιας γυναίκας που δεν μπορεί να γίνει αρεστή στο κοινό. Παραείναι δυναμική, παραείναι «σπασμένη», παραείναι... πανκ, παραείναι εκτός ορίων. Τοποθετημένη σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο αλλά φλερτάροντας μονίμως με το υπερρεαλιστικό και το ονειρικό, είναι αδύνατον για άντρες και γυναίκες να ταυτιστούν μαζί της. Ένας λόγος παραπάνω να βγάλουμε το καπέλο μας στον ερμηνευτικό άθλο που πετυχαίνει η Mariana Di Girolamo, που υποδύεται την Έμα του τίτλου. Νομίζω πως δεν πήρε καμία σκηνοθετική οδηγία από τον Larrain: η ερμηνεία της είναι εντελώς σωματική και ενστικτώδης.

Από την άλλη, ο Bernal νομίζω πως αποτυπώνει στην ερμηνεία του την αμηχανία του, που εν πολλοίς είναι και η αμηχανία του κοινού. Τι 'ναι τούτο; Οι σκηνές που μοντάρονται με τον χορό (ιδίως η ερωτική με τους πολλαπλούς ερωτικούς συντρόφους της Έμα) φλερτάρουν με το γκροτέσκο. Και πείτε με τρελό, αλλά με έπιασα να αναρωτιέμαι και να φωνάζω (από μέσα μου): «Guadagnino του 'Suspiria', βγες από το σώμα του Larrain»! Οι εικόνες είναι συναρπαστικές (ιδίως οι... πύρινες) αλλά η αλήθεια είναι πως άκρη δεν βγάζεις από αυτήν τη σπαζοκεφαλιά. Ταινία για τολμηρούς. Εγώ κιότεψα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Weird Wave!

Ρε τον παππού...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Έρχονται οι κομμουνισταί και μας παίρνουν τα σπίτια στου Παπάγου!

Ο Ζαχαρίας Μαυροειδής σπούδασε Aρχιτεκτονική στο ΑΠΘ, Θέατρο στη RESAD της Μαδρίτης και Κινηματογράφο στην Αθήνα και στην EICTV της Κούβας. To 2014 εκδόθηκε το μυθιστόρημα του «Εφτά ψυχές στο στόμα». Διδάσκει Σενάριο στην SAE Athens.

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί, μετά το ντεμπούτο του, τον «Ξεναγό», που γύρισε το 2011. Ενδιάμεσα σκηνοθέτησε κι ένα μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ, το «Στο σώμα της» (2018). Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Απόστρατος την έκανε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Εκεί τιμήθηκε με τα βραβεία Κοινού και Νεότητας.

Η υπόθεση: Με την εταιρία εισαγωγών μηχανών εσπρέσο που διευθύνει σε αδιέξοδο και με την προσωπική του ζωή σε τέλμα μετά από έναν χωρισμό, ο 30χρονος Γλυφαδιώτης εργένης Άρης Νικολόπουλος «αποστρατεύεται» στο σπίτι του ένδοξου παππού Αριστείδη στον υποτονικό Παπάγου. Το στοκ των μηχανών εσπρέσο στοιβάζεται στο αραχνιασμένο γραφείο του απόστρατου αξιωματικού καθώς ο εγγονός ξανασμίγει με παιδικούς φίλους, κολλημένους εσαεί στο «στρατοκρατούμενο» προάστιο, αλλά και μ’ έναν πρώην φίλο του παππού του, τον Βάσσο, ο οποίος είναι - παραδόξως - κομμουνιστής. Αντιμέτωπος με ηρωικά φαντάσματα του παρελθόντος ο απολιτίκ εγγονός θα νιώσει την ανάγκη να φανεί αντάξιος του ονόματός του. Όμως, όσο πλησιάζει τον θρύλο του παππού Αριστείδη, τόσο αυτός αλλάζει όψη.

Η άποψή μας: Να λοιπόν ακόμα μία ελληνική ταινία, που μας κάνει να βλέπουμε το ποτήρι του εγχώριου σινεμά μισογεμάτο. Ο Μαυροειδής έχει βρει τον τρόπο να παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, καλογυρισμένες, που μπορούν να αφορούν τόσο τους νέους όσο και τους μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους στη χώρα μας, οι οποίοι γουστάρουν να πηγαίνουν σινεμά και να βλέπουν αυτό που συμπυκνώνεται στη φράση «μια καλή ταινία». Γιατί ο «Απόστρατος» είναι μια καλή ταινία. Θα μπορούσε να είναι καλύτερη, δεν το συζητώ. Τουλάχιστον, όμως, κάνει καλά τα βασικά. Στην ταινία οι άνθρωποι μιλάνε... κανονικά! Ούτε ποιητικοίζουσες αερολογίες, ούτε λεκτικές πομφόλυγες, ούτε φιλόδοξοι βερμπαλισμοί, ούτε καρακίτς διάλογοι, ούτε «οι ειδήσεις στη νοηματική».

Ωραίος, σύγχρονος, γνήσιος λόγος, χωρίς να εκβιάζονται οι φράσεις, χωρίς να σου φαίνεται σε αυτά που λέγονται κάτι παράταιρο, παράξενο, ξένο. Οι ερμηνείες είναι επίσης... κανονικές! Ούτε κραυγές ούτε ψίθυροι. Ούτε αντικινηματογραφική θεατρικότητα ούτε τηλεοπτικές ευκολίες. Βλέπεις τους ανθρώπους στην ταινία και δεν νιώθεις ότι βλέπεις... εξωγήινους! Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, είναι οι γείτονές μας, είμαστε εμείς. Μεγάλο κατόρθωμα. Μεγάλη ερμηνευτική άνεση από όλους – ίσως μάλιστα πολύ μεγάλη, σε σημείο... ναρκισσισμού σε ότι αφορά τον πρωταγωνιστή Μιχάλη Σαράντη.

Σκηνοθετικά, ο Μαυροειδής δεν «καπελώνει» την ταινία. Προσπαθεί να μασκάρει – με επιτυχία – σκηνές στις οποίες, αν υπήρχαν περισσότερα χρήματα στο μπάτζετ του φιλμ, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά (χαρακτηριστική η σκηνή της Πρωτοχρονιάς, όπου οι ήρωες θαυμάζουν κάτι που εμείς δεν βλέπουμε). Με τη συνδρομή του μοντάζ η ταινία ρέει φυσικότατα και αρμονικά. Και πάμε στην ουσία. Είναι πολύ ενδιαφέρον ο διάλογος που ανοίγει η ταινία ανάμεσα στο πολιτικά ταραγμένο παρελθόν και το no politica παρόν. Η πρόσφατη οικονομική κρίση – που καλά κρατεί και κατά πως φαίνεται θα κρατήσει για πολλά ακόμα χρόνια – οδηγεί σε αδιέξοδα μια ελληνική κοινωνία, που πάντοτε – ιστορικά – έπεφτε σε αδιέξοδα.

Εδώ, το τραύμα του Εμφυλίου, πηγή έμπνευσης για πάμπολλες ελληνικές ταινίες, λειτουργεί σε αντίστιξη με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα... with a twist. Δεν μπαίνουμε σε λεπτομέρειες γιατί η ταινία κρύβει ένα μυστικό, η αποκάλυψη του οποίου σαφώς και θα μειώσει την απόλαυση παρακολούθησης του φιλμ, οπότε... εχεμύθεια. Πάντως, σαφώς, ο ήρωάς μας που μπαίνει στην ταινία ως Α, βγαίνει από αυτήν ως Β. Αλλάζει μέσα στο διάβα της, ωριμάζει, καταλαβαίνει, νιώθει. Δεν είναι αψεγάδιαστος (ευτυχώς) δεν αποτελεί role model (ακόμα πιο ευτυχώς) κάνει μαλακίες, προσπαθεί να κρύψει την αποτυχία του, ντρέπεται γι' αυτήν, ντρέπεται που δεν πουλάει τις κωλομηχανές, ντρέπεται που αναγκάζεται να πάει να μείνει στο σπίτι του παππού, ντρέπεται που έχει ανάγκη (και χρησιμοθηρική) τους φίλους του, ντρέπεται που τρώει άκυρο από κοπέλες που φλερτάρει.

Απέναντι στον παππού του νιώθει αρχικά αδιάφορος. Μετά, περήφανος. Μετά... ντρέπεται και για αυτό που θα ανακαλύψει; Χμ, σίγουρα όχι. Καταλαβαίνει. Συνειδητοποιεί. Αντιλαμβάνεται. Κι εκεί αρχίζει η ωρίμανσή του. Τα 'παμε: ενδιαφέρουσα ταινία, σίγουρα με θετικό πρόσημο μπροστά της. Με κάπως αντικλιματικό φινάλε, παρά την ανατροπή. Με κάποια από τα subplot να μην έχουν τον απαραίτητο αντίκτυπο ή ενδιαφέρον που έδειχναν πως θα είχαν. Αλλά με χιούμορ, με ρυθμό, με θετική ενέργεια.

Σαφώς και ταινία που αξίζει κάποιος να δει. Και δεν θα το μετανιώσει. Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω μια σύγκριση με την ταινία «Η ανάκριση» του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη, η οποία επίσης προβλήθηκε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και η οποία – κατά βάθος – με το ίδιο θέμα ασχολείται: απλά τη θέση του Εμφυλίου έχει πάρει η Χούντα. Η ταινία του Πορτοκαλάκη είναι πιο άτεχνη, πιο προβληματική κατασκευαστικά, περισσότερο άνιση. Μιλώντας όμως με όρους αντίκτυπου, ε, σου γαμεί τα σωθικά. Έχει στιγμές που σε τσακίζει. Κι έχει ένα από τα πιο δυνατά συναισθηματικά φινάλε που είδαμε τελευταία σε ελληνική ταινία. Όμως, την ταινία του Πορτοκαλάκη, αν βγει ποτέ στις αίθουσες, θα τη δουν λίγοι. Η ταινία του Μαυροειδή είναι για να τη δουν πολλοί. Και είθε να τη δουν πολλοί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Danaos Films!

«Πάρε το μισό, άφησε το μισό»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μακάρι να ήταν όλα μέλι – γάλα...

Αυτό είναι το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ στη φιλμογραφία τόσο της Tamara Kotevska όσο και του Ljubomir Stefanov, που το σκηνοθέτησαν. Τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν τρία ολόκληρα χρόνια και το συνολικό υλικό που συγκεντρώθηκε ξεπερνάει τις 300 ώρες! Τα γυρίσματα έγιναν σε μια περιοχή της Βόρειας Μακεδονίας στην οποία, μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε συμφωνία μεταξύ της – τότε ενωμένης – Γιουγκοσλαβίας και της Τουρκίας να εγκατασταθούν πληθυσμοί Τούρκων. Αυτοί όμως τελικά δεν έμειναν εκεί, μιας και το κράτος έχασε το ενδιαφέρον του για αυτήν την δύσκολη, πολύ ξηρή περιοχή χωρίς βλάστηση, χωρίς νερό, χωρίς γεωργία. Δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, δεν υπάρχει τίποτα. Έχει σχεδόν εγκαταλειφθεί από τη δεκαετία του 1950. Η γλώσσα που μιλάει η πρωταγωνίστρια του ντοκιμαντέρ, η Χατίτζε, είναι μια αρχαία οθωμανική διάλεκτος, που καμία σχέση δεν έχει με τα σύγχρονα τούρκικα. Η Χατίτζε απλά μετέφραζε στους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ όσα λέγονταν κατά τη διάρκεια της ταινίας στην συγκεκριμένη διάλεκτο που ομιλείται στη Βόρεια Μακεδονία.

Η ταινία Στη Γη του Άγριου Μελιού (Honeyland) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς, στις 28 Ιανουαρίου του 2019. Υπήρξε η πλέον βραβευμένη ταινία του φεστιβάλ, καθώς τιμήθηκε (στο τμήμα World Cinema – Documentary) με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, με το Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας και με το Ειδικό Βραβείο Impact for Change. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε τον περασμένο Σεπτέμβριο στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Τέλος, υπήρξε η μοναδική ταινία στην ιστορία των Όσκαρ που είχε ταυτόχρονα υποψηφιότητα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και καλύτερου ντοκιμαντέρ!

Η υπόθεση: Η Χατίτζε είναι μια 55χρονη γυναίκα, ανύπαντρη, που ζει μαζί με την μισότυφλη, γηραιά μητέρα της, τη Ναζιφέ, σε ένα εγκαταλελειμμένο, έρημο χωριό, κάπου στη Βόρεια Μακεδονία. Το σπίτι τους είναι «καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία», ρεύμα δεν διαθέτουν, νερό προμηθεύονται από τη διπλανή πηγή (ή, τον χειμώνα, μέσω του λιώσιμου του χιονιού). Ζουν σε συνθήκες, πρωτόγονες, όπως θα έλεγε οποιοσδήποτε μοσχαναθρεμμένος εκπρόσωπος του σύγχρονου τρόπο ζωής. Βασική, αν όχι μοναδική, πηγή εισοδήματος για την Χατίτζε, είναι το μέλι.

Τελευταία μιας σειράς γενεών μελισσοκόμων άγριου μελιού, η Χατίτζε βγάζει μικρές παρτίδες αγνού προϊόντος, το οποίο και πουλάει στην πλησιέστερη πόλη, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων - τεσσάρων ωρών με τα πόδια. Επιβιώνει λοιπόν συλλέγοντας το μέλι από τα ημιάγρια μελίσσια της, παίρνοντας το μισό για εκείνη κι αφήνοντας το άλλο μισό για τις μέλισσες. Όταν μια θορυβώδης οικογένεια, άνδρας, γυναίκα, επτά ανυπάκουα παιδιά, που τα μέλη της ανήκουν στην ίδια μουσουλμανική μειονότητα με την Χατίτζε, έρθει να εγκατασταθεί δίπλα της, δεν θα είναι πια μόνη, θα αποκτήσει παρέα, θα το δει το όλο πράγμα με πολύ θετική διάθεση. Όταν όμως εκείνοι αποφασίσουν να ασχοληθούν, πέρα από την εκτροφή αγελάδων, και με την (πολύ προσοδοφόρα, όπως υπολογίζουν) μελισσοκομία, παραβλέποντας τον κανόνα του μισού-μισού, η ισορροπία στη φύση και η ίδια η ζωή της Χατίτζε θα διαταραχθεί με τρόπους απρόβλεπτους.

Η άποψή μας: Τι ταινιάρα είναι αυτή! Τι απολαυστικό, πλούσιο, χορταστικό, γεμάτο συναισθήματα σινεμά! Τι όμορφο να το βλέπεις! Τι συναρπαστική πρωταγωνίστρια, τόσο «άσχημη» εξωτερικά με την τρέχουσα αντίληψη περί ομορφιάς, μα με τόσο μεγαλείο μέσα της! Οι δύο σκηνοθέτες, έχοντας απεριόριστη ελευθερία στα γυρίσματα, κατόρθωσαν να φτιάξουν μια ταινία – πραγματική φέτα ζωής, όπου μπόρεσαν να συγκεράσουν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Αρχικά, βλέπουμε το πορτρέτο μιας δυναμικής γυναίκας. Μιας γυναίκας σκληραγωγημένης, που ζει σε αρμονία με τη φύση, που δεν παραπονιέται ποτέ (εντάξει, λίγο για το ότι δεν παντρεύτηκε και δεν απέκτησε παιδιά), που παλεύει με αυτά που έχει, που δεν υποκύπτει στο θανάσιμο αμάρτημα της πλεονεξίας.

Έπειτα, παρακολουθούμε τη σχέση της με τη μητέρα της. Στις υπέροχες σκηνές των δυο τους, τις περισσότερες φωτισμένες μόνο από το φως ενός κεριού ή ξύλων που καίγονται στη σόμπα, έχουμε ατόφια ανθρώπινη επαφή, σε επίπεδο που μας έχει από καιρό εγκαταλείψει, σε ένα βάθος τόσο μεγάλο, με μεγάλο κοντράστ απέναντι στις σημερινές σχέσεις της επιφάνειας. Μετά, έχουμε ένα ντοκιμαντέρ εξόχως οικολογικό. Που τονίζει με παραπάνω από έναν τρόπους, πως τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας. Ναι ρε φίλε, πάρε το μισό μέλι αλλά άσε το άλλο μισό μέλι, για να συνεχίσει να υπάρχει το μελίσσι. Γιατί όσο υπάρχει μελίσσι κι εσύ κάθε επόμενο χρόνο θα μπορείς και πάλι να πάρεις μέλι. Και το μελίσσι θα συνεχίσει να υφίσταται και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Μετά, μιλάει για τον... καπιταλισμό! Που δείχνει το άθλιό του πρόσωπο όταν πιεστικοί τύποι (ο Βόσνιος έμπορος) βρίσκουν πανεύκολα (γιατί ξέρουν τον τρόπο) τα κουμπιά αδύναμων ανθρώπων (ο πάτερ φαμίλιας της νομαδικής οικογένειας) και κάνουν τη δουλειά τους, οδηγώντας όμως σε υπερεξάντληση των πόρων, αδιαφορώντας για το επικείμενο τέλος! Να πάρουμε τώρα πολύ μέλι και ποιος νοιάζεται για το αύριο! Να ζήσουμε τώρα καλά και ποιος νοιάζεται για το αύριο! Όλα τα μέλη της οικογένειας λένε ολοφάνερα ψέματα μπροστά στα μούτρα της Χατίτζε! Της Χατίτζε που τους καλωσόρισε, που τους δέχτηκε με αγάπη και αγνότητα, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να μοιραστεί μαζί τους τα μυστικά της μελισσοκομίας (ίσα ίσα) αλλά εντέλει βρέθηκε προδομένη.

Η σκηνή κατά την οποία κάποια από τα μέλη της οικογένειας κόβουν το δέντρο στο ποταμάκι για να πάρουν το μέλι και να καταστρέψουν το τελευταίο μελίσσι, που θα βοηθούσε την Χατίτζε να ορθοποδήσει, είναι μία από τις πιο βίαιες που έχω δει προσωπικά στο σινεμά! Σε κάνει να νιώθεις έξω φρενών, τρελαμένος και ακόμα περισσότερο επειδή αδυνατείς να κάνεις κάτι! Πώς υα μπορούσες άλλωστε; Εσύ είσαι καθισμένος στην πολυθρόνα του σινεμά κι αυτά που βλέπεις έχουν συμβεί και τα παρακολουθείς στη μεγάλη οθόνη! Κι όμως, θέλεις να σηκωθείς, να μπεις μέσα στην ταινία και να αρχίζεις να τους σφαλιαρίζεις! Τι κάνετε ρε μαλάκες;

Είχα να νιώσω έτσι σε ταινία από τότε που... μίσησα (σωματικό μίσος, όχι αστεία) την νοσοκόμα Φλέτσερ, η οποία ασκεί εξουσία – επειδή μπορεί – και καταστρέφει (χωρίς να το θέλει – και καλά) τον Τζακ Νίκολσον και τα άλλα παιδιά στην εκπληκτική «Φωλιά του κούκου»! Τρομερό, πραγματικά. Και σε κάνει να σκεφτείς. Μπορείς να κρίνεις ηθικά και να καταδικάσεις την οικογένεια; Τόσα ξέρουν τόσα κάνουν. Και ο Χουσεϊν, ο πάτερ φαμίλιας που λέγαμε, για να ταΐσει τη φτωχή του οικογένεια προσπαθεί. Ε, ναι λοιπόν, τα πράγματα καταλήγουν στο γνωστό: είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε... Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι μαγική! Η πρώτη σκηνή, με την Χατίτζε να περπατάει σε ένα μονοπάτι, πάνω στα βουνά, με κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να πέσει στο κενό, είναι απίθανη!

Γενικώς, απίθανη ταινία. Το ότι μας έρχεται από τη Βόρεια Μακεδονία θα κάνει αρκετούς να κλοτσήσουν. Ξίδι! Αυτοί θα χάσουν. Εσείς μην χάσετε την ευκαιρία να απολαύσετε αυτό το τρομερό φιλμ. Που έχει όλη τη γλύκα του μελιού. Αλλά και όλη την πίκρα που αφήνει η συνειδητοποίηση πως αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας, δεν θα αλλάξει ποτέ. Τουλάχιστον, όχι όσο μειώνονται οι Χατιτζέ. Και οι μέλισσες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Cinobo!

Καυτός Αέρας Κοπανιστός

του gaRis (@takisgaris)

Όταν ο Nolan παίζει πιάνο με τα κουμπάκια βγαίνει Interstellar. Σαν αποφασίσει ο Cuaron να υποτάξει το διάστημα στο ανθρώπινο δράμα πετιέται Gravity. Πιάνει ο άγνωστος (καθόλου κακό) μα και (δυστυχώς και κρίμας) ημιτάλαντος παραγωγός, σεναρίστας και σκηνοθέτης Tom Harper μια αληθινή ιστορία κουράγιου και ξεπεράσματος ανθρωπίνων ορίων και της τινάζει τα πέταλα. Οι Αεροναύτες του προκύπτουν με τη συνδρομή του κινηματογραφιστή George Steel και του μοντέρ Mark Eckersley, ομάδας που είχε ξαναδουλέψει μαζί στο πιο πετυχησιάρικο Peaky Blinders (2013), τηλεοπτική σειρά παραγωγής BBC.

Περί αεροστάτων ο λόγος, ο πρόδρομος του αερόπλανου, αυτό το μαγικό μπαλόνι που τραβά στα ουράνια τολμηρούς αψηφιστές του κινδύνου. Εδώ η ιστορία είναι στο περίπου πραγματική, αφορώσα στο πρόσωπο του Εγγλέζου μετεωρολόγου James Glaisher που κατόρθωσε μετά από πάμπολλες προσπάθειες κατά την 5ετία 1862-1866 να ανέβει πάνω από τα 23 χιλιάδες πόδια, τα 7 μίλια υψόμετρο ώστε να αποδείξει τη θεωρία βάσει της οποίας χρειάζεται να το αγναντέψεις από μέγα υψόμετρο το ζήτημα (ως δορυφόρος, ασούμε; ) για να κάμεις ορθή πρόβλεψη καιρού.

Πιάνει το λοιπό ο Harper, φκιάνει το μπαλόνι με το γκαζάκι και το αμολάει πάνω από τα Μίντλαντς τραβώντας με την κάμερα σε ρήαλ τάιμ. Δίχως IMAX, πρώτο ατόπημα. Να στρημάρει στο Άμαζον Πράιμ μια ταινία που είναι κομμένη - ραμμένη για μεγάλη οθονιά. Ζήτημα 3 εκατομμύρια να έκανε σεφτέ παγκοσμίως από τις 6 Δεκέμβρη μέχρις ώρας που διαβάζεις τουτονί το πόνημα. Ύστερα διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αλλάζοντας τον συμπρωταγωνιστή μες το καλάθι από τον πραγματικό πιονέρο του αθλήματος Henry Tracey Coxwell σε γυναίκα, την υπαρκτή μόνο κατά σεναριακή φαντασία Amelia Wren, διότι εδώ υπάρχει η εξής σκέψη: Η πολιτική ορθοτίλα προστάζει να επαναπροσδιοριστεί το είδος της περιπέτειας με πρωταγωνίστριες γυναίκες. Λες, δε με ενοχλεί ως εδώ, αφότου μάλιστα ιστορικά έχουν υπάρξει την ίδια περίοδο κοπέλες που τόλεγε η περδικούλα τους και αφήσανε εποχή είτε κατά μόνας, είτε συνεχίζοντας το ριψοκίνδυνο παιχνίδι του συντρόφου τους με τα στοιχειά του αέρα (βλέπε περίπτωση Jean -Pierre Blanchard και της συζύγου Sophie στο μεταίχμιο 18ου - 19ου αιώνα).

Έχεις μια δυνατή υποσχετική στο δεύτερο συνταίριασμα μετά το The Theory of Everything (2014) του κινηματογραφικού ζεύγους Eddie Redmayne (James) - Felicity Jones (Amelia). Χημεία εξασφαλισμένη (υποθέτεις). Τα οπτικά εφφέ (τα ηχητικά όχι και τόσο) δουλεύουν ρολόι και οι λήψεις πανοραμικές και ευπρόσδεκτα αγωνιώδεις. Και έχει την ιδέα - φόλα ο Harper να παρεμβάλλει φλάσμπακς του μακαρίτη συναεροναύτη άντρα της Amelia και να μας ξενερώνει πάνω στα λιμιτάπια τσι δράσεως ναούμ. Χώρια που αφού αλληλοσώνονται από απίθανες ακροβασίες-υποθερμίες και το κακό συναπάντημα, τα 100 λεπτά τελειώνουν κι από αμόρε...αέρας κοπανιστός.

Και μένουν οι πρωταγωνιστές να προσπαθούν και να στραμπουλάνε αστραγάλους στα γυρίσματα και να αφήνουν τα χέρια στον πάγο για να σπαρταρίσουν πειστικότερα ον κάμερα αλλά οι μόνοι σπασμοί καταλήγουν να είναι οι δικοί μου από τα λεόντια χασμουρητά. Οι Αεροναύτες ναι μεν στοχεύουν ψηλά αλλά δυστυχώς μένουν από γκάζι μόλις λίγο μετά την απογείωση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Το παιχνίδι γίνεται μέσα στο μυαλό σου! Ιταλική παραγωγή είναι η ταινία μυστηρίου Στο Λαβύρινθο (Into The Labyrinth / L’ Uomo Del Labirinto) που σκηνοθετεί ο Donato Carrisi σε σενάριο δικό του, βασισμένο στο διεθνές ομώνυμο μπεστ σέλλερ. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, καθώς η Σαμάνθα πηγαίνει στο σχολείο πέφτει θύμα απαγωγής. Δεκαπέντε χρόνια μετά ξυπνάει στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου με καμιά ανάμνηση του παρελθόντος. Δίπλα της κάθεται ο Δόκτωρ Γκριν, ένας ψυχίατρος που ισχυρίζεται ότι θα την βοηθήσει να επαναφέρει την μνήμη της και να συλληφθεί το τέρας. Όμως την προειδοποιεί ότι το κυνήγι αυτού του τέρατος δεν είναι έξω στον αληθινό κόσμο αλλά μέσα στο μυαλό της. «Είναι ένα παιχνίδι, σωστά;» επαναλαμβάνει αυτή αβέβαιη.

Πρωταγωνιστούν οι Toni Servillo, Dustin Hoffman, Valentina Belle.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Τι συμβαίνει μετά - μετά την απώλεια, μετά την πραγματοποίηση του μεγαλύτερού σου φόβου, μετά την χειρότερη μέρα της ζωής σου? Μετά τις μεγάλες εμπορικές επιτυχίες Ο Έκπτωτος και Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει, ο Rodrigo Sorogoyen επιστρέφει με ένα ακόμη συγκλονιστικό, αναπάντεχο θρίλερ αναζήτησης. Παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας έκανε η ταινία Εξαφανισμένος (Madre), αποσπώντας το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο τμήμα των Οριζόντων. Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την εξαφάνιση του 6χρονου γιου της Έλενα. Στην τελευταία επικοινωνία της μαζί του, ο μικρός τής τηλεφώνησε για να της πει ότι είχε χαθεί σε μια παραλία στη Γαλλία και ότι δεν μπορούσε να βρει τον πατέρα του. Σήμερα, η Έλενα ζει στην ίδια παραλία, και δουλεύει σ’ ένα εστιατόριο. Έχει επιτέλους αρχίσει να αφήνει πίσω της το τραγικό αυτό συμβάν, όταν γνωρίζει έναν γάλλο έφηβο που της θυμίζει έντονα τον χαμένο της γιο. Οι δυο τους θα αναπτύξουν μια σχέση που θα σπείρει χάος και καχυποψίες στους γύρω τους...

Πρωταγωνιστεί η καταπληκτική Marta Nieto και μαζί της συμμετέχουν οι Jules Porier, Alex Brendemuhl, Anne Consigny, Frederic Pierrot.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Rosebud 21!

Η διάλεκτος του σφυρίγματος! Μια συμπαραγωγή Ρουμανίας, Γαλλίας, Γερμανίας είναι η αστυνομική ταινία Οι Σφυριχτές (La Gomera) που σκηνοθετεί ο Ρουμάνος δημιουργός Corneliu Porumboiu και συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό του τελευταίου φεστιβάλ των Καννών. Τα φαινόμενα απατούν για τον Κρίστι, ένα αστυνομικό ερευνητή στο Βουκουρέστι που ταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο πλευρές του νόμου ανάλογα με το συμφέρον του. Όταν η όμορφη Τζίλντα τον παρασύρει στα Κανάρια Νησιά με σκοπό να βοηθήσει στην δραπέτευση ενός μαφιόζου από την φυλακή θα μάθει την μυστική γλώσσα των Σφυριχτών και θα μπλεχτεί σε ένα παιχνίδι προδοσίας και διαφθοράς.

Πρωταγωνιστούν οι Vlad Ivanov, Catrinel Marlon, Rodica Lazar, Antonio Buil, Agustí Villaronga, Sabin Tambrea.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Οι γυναίκες, οι μητέρες μας κρατούν όρθια τη χώρα! Το ντεμπούτο του σκηνοθέτη César Díaz από την Γουατεμάλα Οι Μητέρες Μας (Nuestras Madres) έκανε την πρεμιέρα της στην Εβδομάδα Κριτικής (Semaine de la Critique) στο Φεστιβάλ Καννών όπου και κέρδισε τη Χρυσή Κάμερα για την καλύτερη 1η ταινία ανάμεσα σε όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ, καθώς και το Βραβείο SACD (Société des Auteurs et Compositeurs Dramatiques) της Semaine de la Critique. Η Βέλγικη συμπαραγωγή ήταν και η Επίσημη Πρόταση Βελγίου για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας, ενώ είχε 5 Υποψηφιότητες στα Βραβεία Magritte της Βελγικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, όπου κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ντεμπούτου της χρονιάς. Έχει κερδίσει μέχρι στιγμής 10 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Βρισκόμαστε στη Γουατεμάλα το 2018. Όλη η χώρα παρακολουθεί τη δίκη των στρατιωτικών που ξεκίνησαν τον εμφύλιο που οδήγησε τη χώρα στο χάος και τη βία. Ο Ερνέστο είναι ένας νέος ανθρωπολόγος που εργάζεται στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο για την ταυτοποίηση αγνοουμένων, ενώ ταυτόχρονα αναζητά τα ίχνη του πατέρα του. Μια μέρα, ενώ καταγράφει τη μαρτυρία μιας ηλικιωμένης γυναίκας, νομίζει ότι βρήκε ένα στοιχείο που μπορεί να τον οδηγήσει στον πατέρα του, ενός αντάρτη που εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ενάντια στη θέληση της μητέρας του, αφοσιώνεται σε αυτή την υπόθεση, ψάχνοντας για την αλήθεια.

Πρωταγωνιστούν οι Armando Espitia, Aurelia Caal, Emma Dib.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την One From The Heart!

Γοητευτική, έξυπνη και πλούσια! Το αγαπημένο έργο της Τζέιν Όστεν Έμμα (Emma) που μιλάει για την ισότητα και για το αίσιο τέλος, παίρνει μια νέα μορφή σε αυτήν την υπέροχη νέα φιλμική προσαρμογή του. Γοητευτική, έξυπνη και πλούσια, η Έμμα Γούντχαους είναι μια ανήσυχη “βασίλισσα των μελισσών” χωρίς ανταγωνισμό σε μια μικρή, σχεδόν βαρετή πόλη. Σε αυτήν την απαστράπτουσα σάτιρα των κοινωνικών τάξεων και της δύσκολης ενηλικίωσης, βλέπουμε την προσπάθεια της ηρωίδας να ωριμάσει, να γλιτώσει από τους δύσκολους έρωτες και τις ρομαντικές κακοτοπιές, μέχρι τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσει ότι η αγάπη ήταν δίπλα της από την πρώτη στιγμή. Αγαπημένο χόμπι της Έμμα είναι να ενορχηστρώνει τους γάμους και τους έρωτες των άλλων και να το κάνει με επιτυχία.Το γαμήλιο της χόμπι θα είναι η αιτία που θα προσελκύει τη ματιά του εξαιρετικά ηθικού κ. Νάιτλι. Πρόκειται για έναν πλούσιο τζέντλεμαν, του οποίου ο αδελφός παντρεύτηκε την μεγαλύτερη αδελφή της. Ως γείτονας και συγγενής, ο Νάιτλι θα βρίσκεται όλο και πιο συχνά στην παρέα της Έμμα και του πατέρα της. Στο μεταξύ, η Έμμα έχει πάρει υπό την προστασία της την νεαρή και αφελή Χάριετ, την οποία προορίζει για τον τοπικό εφημέριο κ. Έλτον, αν και εκείνη στρέφει τη ματιά της σε έναν αγρότη, τον Μάρτιν. Η Έμμα εξακολουθεί να προωθεί την ιδέα του Έλτον στην Χάριετ, χωρίς να έχει ιδέα ότι ο ίδιος έχει μάτια μόνο για την κεντρική ηρωίδα. Όσο το μπέρδεμα γίνεται όλο και μεγαλύτερο, η Έμμα αρχίζει και ρίχνει το ενδιαφέρον της στον γιο του κυρίου Γουένστον, τον γοητευτικό Φρανκ Τσόρτσιλ. Στο μεταξύ, όσοι ανήκουν στον κοσμικό κύκλο της Έμμα, υποψιάζονται ότι ο Νάιτλι ενδιαφέρεται για την πετυχημένη Τζέιν, την λατρεμένη ανιψιά της κουτσομπόλας, γεροντοκόρης, Μπέιτς. Όσο τα ερωτικά μπερδέματα μεγαλώνουν και τα συναισθηματικά μπλεξίματα πυκνώνουν, οι κακές γλώσσες δίνουν και παίρνουν και τα κωμικά μπλεξίματα προκαλούν κοινωνικό κουτσομπολιό και αφόρητους μπελάδες. Στο επίκεντρο όλων, βρίσκεται η Έμμα, η οποία έρχεται σε σταδιακή επαφή με τα λάθη της και τα ελαττώματα που δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει. Ο δρόμος προς την ωρίμανση θα σημάνει και μια ξεκάθαρη ματιά στον συναισθηματικό της κόσμο, που θα οδηγήσει στο συμπέρασμα πως οι πιο μεγάλες απαντήσεις για τον έρωτα, βρίσκονταν πάντοτε μπροστά στα μάτια της.

Πρόκειται για μια τρυφερή, αστεία και όμορφη ιστορία, σκηνοθετημένη από την Autumn de Wilde. Πρωταγωνιστούν οι Anya Taylor-Joy, Johnny Flynn, Josh O'Connor, Callum Turner, Mia Goth, Miranda Hart, Bill Nighy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Φεβρουαρίου 2020 από την Tulip Ent.!