Movies Ltd

Το μέλλον είναι Γυναίκα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

There's a light that never goes out... ευτυχώς!

Αυτή είναι η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα του γεννημένου στις 12 Αυγούστου του 1975, στην πόλη Φάλμουθ της Μασαχουσέτης, Casey Affleck, του... ταλαντούχου – όπως υποστηρίζουν κάποιοι φαρμακόγλωσσοι – από τα αδέλφια Affleck, μιας που είναι αδελφός του πολύ πιο διάσημου, Ben. Είχε παντρευτεί την αδελφή του River και του Joaquin Phoenix, την Summer, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Πλέον, έχουν χωρίσει. Ο Joaquin ήταν πρωταγωνιστής στην πρώτη, παράξενη είναι η αλήθεια, ταινία που σκηνοθέτησε ο Casey Affleck, το κάτι περισσότερο από mocumentary «I'm Still Here» (2010), το οποίο δεν βγήκε ποτέ στις ελληνικές αίθουσες. Ως ηθοποιός έχει μια υποψηφιότητα για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου – για το «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ» (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, 2007) του Andrew Dominik και μία βράβευση για Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου – για το «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» (Manchester by the Sea, 2016) του Kenneth Lonergan.

Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Casey Affleck, το σενάριο για την ταινία Φως στο σκοτάδι (Light of My Life) άρχισε να το γράφει δέκα χρόνια πριν. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, έτσι κι εδώ, σκηνοθετεί, υπογράφει το σενάριο, ενώ βρίσκεται και ως ηθοποιός μπροστά από την κάμερα (στην πρώτη του ταινία, απλά, υποδυόταν τον εαυτό του). Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στην περσινή Berlinale, όπου έλαβε μέρος στο τμήμα Panorama.

Η υπόθεση: Κάτι μεταξύ του – εξαίσιου – «Τα παιδιά των ανθρώπων» του Alfonso Cuarón και του – εξαιρετικού (και απρόβλητου τελικά εμπορικά στην Ελλάδα) – «Leave No Trace» της Debra Granik είναι τούτη η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που σκάρωσε ο Casey Affleck. Δεν φτάνει στις επιδόσεις καμίας από τις δύο προαναφερθείσες ταινίες, είναι όμως μια υπέροχη ωδή στο γυναικείο φύλο. Ή μάλλον στην αγάπη ενός πατέρα για την κόρη του. Ή και κάτι ακόμα. Θα το διαβάσετε κι αλλού – κι αυτό επειδή ισχύει: δεν γίνεται να μην σου περάσει από το μυαλό πως ο Casey γύρισε τούτη την ταινία και ως απολογία για όσα του έχουν σούρει για ανάρμοστη σεξουαλική συμπεριφορά. Συγκεκριμένα, δύο γυναίκες που δούλευαν μαζί του στην πρώτη του ταινία, τον κατήγγειλαν επωνύμως και επισήμως, ζητώντας μάλιστα υπέρογκο χρηματικό ποσό για την αποκατάστασή τους.

Πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν πως το σκάνδαλο, που είχε «σκάσει» την χρονιά του «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» θα του στοίχιζε το Όσκαρ. Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Πάντως, η Brie Larson, όταν ως νικήτρια του Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου για το «Δωμάτιο» την προηγούμενη χρονιά, έπρεπε (όπως επιτάσσει το πρωτόκολλο) να παραδώσει το Όσκαρ στον Casey Affleck, το έκανε εντελώς τυπικά και χωρίς να τον χειροκροτήσει. Επίσης, την επόμενη χρονιά, ο Affleck δεν εμφανίστηκε στην τελετή των Όσκαρ για να παραδώσει με τη σειρά του Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου. Η κηλίδα αυτή θα τον στοιχειώνει μια ζωή. Είναι αλήθεια; Είναι ψέματα; Δεν θα το μάθουμε ποτέ μάλλον. Ο ίδιος όμως χρησιμοποιεί την ταινία αυτή και ως όχημα εξιλέωσης.

Ως ταινία αυτή καθαυτή τώρα, υπάρχουν πολλά θετικά να διακρίνουμε αλλά και ουκ ολίγα αρνητικά να της προσάψουμε. Το βασικότερο αρνητικό: η έλλειψη ρυθμού. Και μια ξέχειλη αμετροέπεια σε ότι αφορά στο πού ποντάρει. Θέλω να πω, υπέροχη είναι η εναρκτήρια σκηνή με τον πατέρα και την κόρη να ξαπλώνουν στο στρώμα τους μέσα στη σκηνή, και όπως κάνουν δισεκατομμύρια πατεράδες στον κόσμο, εκείνος προσπαθεί να της πει ένα αυτοσχέδιο παραμύθι σκαρώνοντας μια παραλλαγή σχετική με τον Κατακλυσμό και την Κιβωτό του Νώε. Τρυφερή, γλυκιά, θέτει τις βάσεις, δείχνει τη δυναμική στη σχέση των δυο τους αλλά... 15 λεπτά καλέ μου Affleck; Χωρίς μοντάζ; Ατελείωτη πάρλα; Στα πέντε λεπτά λες «ωχ μωρέ, τι γλυκούλι», στα επτά λεπτά έχουν αρχίσει να σε ζώνουν τα φίδια «καλό, αλλά πότε θα σταματήσει η σκηνή βρε παιδί μου;» και μετά κοιτάς το ρολόι για να δεις αν πάει να σπάσει κάποιο ρεκόρ ο Affleck ή έχει κάνει τάμα για το αν μπορεί – παρ' όλα αυτά – να κρατήσει το ενδιαφέρον των εξαντλημένων θεατών. Σαν να μας βάζει τεστ... επιβίωσης! Ας είναι.

Στην εναρκτήρια σκηνή θα χάσει πολλούς θεατές, όσοι όμως αντέξουν, θαρρώ πως σκέφτηκε, θα παραμείνουν σε αυτό το τρομακτικό ταξίδι του χαμού μέχρι το τέλος. Και νομίζω πως εντέλει αυτό επιτυγχάνεται. Στην γκρίζα, χιονισμένη, παγωμένη αυτή δυστοπία, το μόνο από το οποίο μπορεί να αντλήσει ελπίδα η ανθρωπότητα είναι αυτό το κορίτσι, με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά και το παρατσούκλι που παραπέμπει σε σκουπίδια: Rag εκ του Rag Doll: μια κούκλα φτιαγμένη από κομμάτια άχρηστα, από εδώ και από εκεί. Κι όμως, για να μπορέσει να λάμψει αυτή η ελπίδα, να γίνει η νέα πραγματικότητα (και ουχί κανονικότητα) ένα φως που διαλύει τον ζόφο, θα πρέπει να... μείνει ζωντανή! Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που βολεύονται με την κατάσταση ως έχει. Γιατί είναι πολλοί εκείνοι που για να ικανοποιήσουν εφήμερα κτηνώδη ένστικτα δεν νοιάζονται για το καλύτερο αύριο.

Ο Affleck πετυχαίνει να περιγράψει με περισσή τρυφερότητα τη σχέση του τόσο με την κόρη του όσο (σε πολύ μικρότερο βαθμό) με τη γυναίκα του (στο ρόλο η Elizabeth Moss, σε ελάχιστης διάρκειας μα καίρια φλασμπάκ – η Moss, πρωταγωνίστρια και του «A Handmaids Tale», παρόμοιας λογικής δυστοπία, έτσι;). Και η το πορτρέτο της σχέσης πατέρα και κόρης περνάει προς τα έξω απολύτως ειλικρινές, αφτιασίδωτο και χωρίς μελοδραματικές κορώνες (ευτυχώς). Όμως, η ταινία αγκομαχά θαρρείς να προχωρήσει. Δεν έχει αυτόν τον τόσο απαραίτητο εσωτερικό ρυθμό. Και αφήνεται έτσι προκειμένου να αδράξει δάφνες καλλιτεχνικού – φεστιβαλικού επιτεύγματος παρά να προσεγγίσει και να αγγίξει όσο το δυνατόν περισσότερους δυνητικά θεατές. Προς το φινάλε η απειλή που ΔΕΝ ένιωθε πειστικά ο θεατής ως τότε αρχίζει να δείχνει σημάδια... ζωής.

Και η Ραγκ καταφέρνει και να επιβιώσει και να γίνει λυτρωτής και σωτήρας, αφού πρώτα κληθεί να ξεπεράσει την έλλειψη εμπειρίας και τη λειτουργία της εκτός του προστατευμένου κουκουλιού μέσα στην οποία την είχε θέσει ο πατέρας της. Όμορφη ταινία είναι δεν λέω, και η πιτσιρίκα, η Anna Pniowsky, που υποδύεται την Ραγκ, δίνει μια πολύ φυσική και ανεπιτήδευτη ερμηνεία, αλλά πιστεύω πως η ταινία χρειαζόταν περισσότερη δουλίτσα, πιο λειτουργικό μοντάζ, ένα γενικό συμμάζεμα. ΥΓ: Θα προτιμούσα και η ελληνική απόδοση του τίτλου να είναι πιο κυριολεκτική. Είναι προβληματικό δηλαδή το «Φως της ζωής μου»;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Αρλεκίνα και Συνεργάτες

του zerVo (@moviesltd)

Αισίως η όγδοη ταινία του εκτεταμένου κύματος της DC, γραμμής που ξεκίνησε στα 2013 με τον Man Of Steel κι έχει περάσει από μύρια κύματα, άλλοτε πετυχημένα (Wonder Woman κυρίως, αλλά και Aquaman), άλλοτε όμως παταγωδώς φλοπηρά (η απελπιστική Justice League δηλαδή) σε σημείο που να μην μπορεί κανείς να διαπιστώσει με σαφήνεια αν η ρότα διαθέτει μια κάποια σταθερότητα. Το βέβαιο είναι πάντως, πως το πρωτοξάδελφο του Suicide Squad, που δεν είχε βγάλει και μάτια, μια διαφορά σε σχέση με τα περασμένα την κάνει, καθώς είναι το πρώτο πόνημα της λίστας που παίρνει την σήμανση R, γεγονός που του δίνει αποξαρχής ένα προνομιούχο ενδιαφέρον θέασης. Και τουλάχιστον εκείνοι που ξέρουν καλά τι σημαίνει το μείγμα κομικένιου και restricted, δεν πρόκειται να απογοητευτούν στιγμή από το μετα μοντέρνο παραμύθι της Αρλεκίνας και των Συνεργατών της.

Έχοντας μόλις χωρίσει μια για πάντα από τον καλό της Τζόκερ, που την εγκατέλειψε στα κρύα του λουτρού, η Χάρλει Κουίν παλεύει να ξεπεράσει τον καημό που της έχει προκαλέσει η ερωτική απογοήτευση, βρίσκοντας συντροφιά σε μια κακιασμένη πετ ύαινα και ξοδεύοντας τις βραδιές της, βουτώντας στο αλκοόλ στα κακόφημα καταγώγια της Γκόθαμ Σίτι. Από την στιγμή που θα μαθευτεί πως το άστατο κορίτσι είναι πλέον μόνο του, μακριά από την αγκάλη του Μπαλαντέρου, δεν θα υπάρξει ένας παράνομος σε ολάκερο τον σκοτεινό τόπο που να μην ψάξει την συντροφιά του, ελπίζοντας πως μαζί της - κυρίως με την φήμη της - θα σαρώσει στην ιεραρχία του υποκόσμου.

Πρώτος από όλους, ο σαδιστικών μεθόδων νάρκισσος, Ρόμαν Σαϊόνις, ιδιοκτήτης νάιτ κλαμπ, που αντάμα με τον, κάτι παραπάνω από, κολλητό του, αρχιεκτελεστή Ζαζ, θα προσεγγίσουν την Χάρλει για συνεργασία, λησμονώντας πως ακόμη κι αυτό το παράνομο παιχνίδι έχει κανόνες. Κι όταν μέσα από τα χέρια τους, οι δαιμόνιοι γκάνγκστερς, θα απολέσουν το πανάκριβο και ξεχωριστό διαμάντι, που με τόσο χυμένο αίμα κατάφεραν να αποσπάσουν από τα χέρια του μαφιόζου Μπερτινέλλι, τα πάντα θα ανατραπούν μονομιάς.

Καθώς στο γαϊτανάκι θα εισβάλλουν, η γεμάτη ιδιαιτερότητες ντετέκτιβ του αστυνομικού σώματος Ρενέ Μοντόγια, που έχει βάλει στο μάτι τις πομπές του Μαυρομασκοφόρου, η πιτσιρίκα πορτοφολού Κασάντρα Κέιν, που έχει το πολύτιμο, χωρίς να το ξέρει, κειμήλιο στην κατοχή της, η δυναμική τιμωρός Χελένα, θυγατέρα Μπερτινέλλι με ότι εκδικητικό αυτό συνεπάγεται και η σωματοφύλακας του Σαϊόνις, πρώην σόουγούμαν, Ντίνα Λανς / Μπλακ Κανάρυ, που δεν τρέφει και τα πιο θετικά συναισθήματα για το αφεντικό της...

Οπότε μακελειό! Όπως ακριβώς εκκινεί το στόρι, με την αιματοχυσία μέσα στο νυχτερινό κέντρο, δια χειρός της τοξοβόλου Χάντρεςς, έτσι ακριβώς συνεχίζει το πατιρντί, δίχως να αφήνει μισό δευτερόλεπτο στον θεατή του, έτσι για να πάρει μια ανασεμιά? Σάμπως την επιζητά  την διαλλειματική αναπνοή είναι το ερώτημα? Μπα, δεν το πιστεύω, αφού το εκρηκτικό ετούτο πανηγύρι τραβιέται μονορούφι, από την στιγμή που η ματιά καταφέρει να προσαρμοστεί στις ξεχωριστότητες του σερβιρίσματος της παν-άγνωστης μου Σινοαμερικάνας Cathy Yan. Τύπισσας που κάτι πολυδιαφημισμένους ντιρέκτορες σαν τον David Ayer (του πρότερου επεισοδίου του σπίν οφ), εδώ τους κάνει μία χόρτα!

Αρχής γενομένης από την μέθοδο αφήγησης που διαλέγει να χρησιμοποιήσει, με τα αμέτρητα και απρόβλεπτα σε βαθμό έντονης έκπληξης, χρονικά πέρα δώθε, που δίνουν μια άλλη οπτική στο ξεδίπλωμα της ίντριγκας. Φλασμπάκ και πρωθυστεριές, που ταιριάζουν απόλυτα με το γενικότερο ύφος και δεν ακολουθούν την πεπατημένη στο κτίσιμο, άλλης μιας ομάδας κρούσης, όπως είναι οι The Birds Of Prey. Κοριτσόπουλα, διαφορετικών ηλικιών, αφού εδώ συναντάμε από έφηβες μέχρι και σιτεμένες κοπελιές, ετερόκλητης προέλευσης, μα πολύ δυναμικού μπαγκράουντ. Και μπαισέξουαλ μπατσίνες και ταλαιπωρημένες από την ενδοοικογενειακή βία αλαφροχέρισσες και ορκισμένες να πάρουν το αίμα τους πίσω πιστολέρο και γεμάτες ηθικές αρχές νυχτόβιες. Έ, όλα αυτά τα καλούδια στο μίξερ, μια έξαψη της φαντασίας την καταφέρνουν. Και που να δεις το αρχηγάκι τους, τι παντιέρα σηκώνει.

Απρόβλεπτη, ανάρμοστης μόστρας, loonie, με αμέτρητα άτσαλα τατού στο κορμί της, που ισιώνει για πλάκα μια ντουζίνα κακομούτσουνους ισοβίτες, αλλά και βάνει τα κλάματα μπροστά στην θωριά του μαγαρισμένου της σάντουιτς, η βαπτισμένη ως Χαρλίν Κουινζέλ, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γυναίκα που ψάχει να βρει την πραγματική της ταυτότητα, σε περίοδο συναισθηματικής τραγωδίας. Απίστευτη προσωπικότητα: Μπαχαλάκισσα από τις λίγες, ανυποχώρητη, ειλικρινής, ακατάστατη, σου μοιάζει για αίμα ψυχρό, στην πραγματικότητα όμως μέσα της το φίλινγκ βράζει, ενδεχόμενα και το νοιάξιμο της απόδοσης δικαιοσύνης, όπως εκείνη την φαντάζεται. Είναι πολύ τυχερή αυτή η περίεργη super anti hero περσόνα, που από πίσω της κρύβεται η αστείρευτη λατρεία της Margot Robbie για την πάρτη της. Δεν μπορώ να προβλέψω ίσαμε που μπορεί να την οδηγήσει η στήριξη της κατάξανθης θεάρας, την Αρλεκίνα. Το βέβαιο είναι πως παίρνοντας την κάτω από την στοργική ασπίδα της η Αυστραλέζα, ζητά επίμονα και εντέλει αποσπά τον σεβασμό της πλατείας. Δεν είναι μια περαστικιά του πεταματού η Χάρλει. Μάλλον ετούτη είναι η φυσική ηγέτιδα, η πρωταθλήτρια που δεν κατάφερε να αναδείξει το Suicide. Κι άμα κατάφερε να διαφύγει από την σκιά του Τζόκερ, ποιος την πιάνει τώρα. Ειλικρινά αναμένω με αγωνία την έκβαση των διεθνών μποξόφις, συνάμα με το πράσινο φως ενός σίκουελ. Δεν μου συμβαίνει τακτικά με τις κόμιξ σινέ εκδόσεις κάτι τέτοιο.

Βοηθά σε αυτό άλλωστε ολάκερο το πανίσχυρο ανσάμπλ, που μάχεται το μοχθηρό γκέι ντουέτο των Σαϊόνις και Ζαζ (άλλο λέβελ ο Σκοτσέζος, όποτε του ζητιέται να παίξει τέτοιο θεριό, με γυαλισμένα μάτια). Αποκάλυψη η Winstead, ως ανέκφραστο δεξί χέρι και υπαρχηγός, βιολάκι που στηρίζει τον τινέιτζερ λαουτζίκο η πιτσιρίκα πικπόκετ Jay Basco, σε ριμπούτ καριέρας η 55χρονη πλέον Rosie Perez ως λεζμποκόπ της GCPD, γαζέλα άπιαστη και ιδανική επιλογή η Smollett-Bell, για να ορίσει το πιο σέξι παρτ της θηλυκής συμμορίας. Θα τα καταφέρουν λες τα Αρπακτικά Πτηνά να δικαιολογήσουν την φήμη τους και να πολλαπλασιάσουν σε έσοδα, τα 80βάλε εκατομμύρια του κόστους τους?

Τιγκάτο στο ανάρμοστο πολιτικά χιούμορ, αδιαφορώντας πλήρως για τις πεπατημένες προσταγές των στούντιο όπως της Warner για ορθολογική ανάπτυξη, σχεδιασμό και τελική συμπεριφορά, το φαντασμαγορικό Birds Of Prey, μοιάζει με την όαση που ζητούσε εδώ και καιρό η Detective, για να κτίσει στην ράχη της, το έτερο παρακλάδι - πόλο δραστηριότητας, αντίκρυ στην πανίσχυρη φεμίνα Wonder Woman. Μηνύματα σοσιολογικά, περί του ποιου είναι στ αλήθεια (στ αλήθεια, όχι στο πανί μόνον) το ισχυρό φύλο, περνούν ευπέπτως και άνετα αποδεκτώς, μέσα από τις rainbow καπνογόνες πολυχρωμίες και τους κονφετί χαρτοπόλεμους (τι σεκάνς!) που ρίχνουν άνετα στο καναβάτσο τους πομπώδεις μπατσαράδες. Μαζί σου Χαρλεάρα! Είσαι και ξανθιά, του γούστου μου, παναθεμά σε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Tanweer!

Oscar Awards Final Predix 2020: Ο Jojo κυνηγάει 1917 Παράσιτα

Κοντός ψαλμός αλληλούια φίλοι μου καλοί-καλοί μου φίλοι. Θέλω ειπείν ότι τα μολύβια κάτω για τους 8.469 έχοντας δικαίωμα ψήφου νοματαίους. Θέλεις λεπτομέρειες; Σε παραπέμπω αρμοδίως εδώ: https://www.goldderby.com/article/2020/2020-oscars-who-decides-academy-awards/ Την προσοχή σου πρώτα λίγο όμως. Διανύουμε μια πρωτοφανώς βραχεία σε χρονική διάρκεια οσκαρική περίοδο με ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης στο ρεύμα νίκης του 1917, που ξεκίνησε με τις Χρυσές Σφαίρες πριν ένα μήνα. Αξιοσημείωτο σίγουρα το ότι το WWI έπος του Mendes βγήκε στις αίθουσες μόλις τα Χριστούγεννα χωρίς να ακολουθήσει την πατροπαράδοτη φεστιβαλική διαδρομή Cannes - Mostra - Toronto. Μιλάμε για τύπου Million Dollar Baby ντεμαράζ και για πεντακάθαρη επικράτηση σε Παραγωγούς (PGA) και Σκηνοθέτες (DGA). Τούτο το σετάκι φούστα - μπλούζα (πρόσθεσε και τα BAFTAs αν αμφιβάλλεις ακόμη) είναι γκαραντί για τελική επικράτηση, εκτός αν λέγεσαι La La Land (κλοπή του αιώνα) και παίζεις με Moonlight σε ρυθμούς #OscarsSoWhite.

Εντίμως φρονώ πως αν υπάρχει ένας βασικός αντίπαλος για το 1917, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένος ένεκα συστημικής αδικίας. Το παλιότερα Καλύτερο Ξενόγλωσσο, τώρα δα Διεθνές Φιλμ, εγκλωβίζει το Parasite σε μια αρχιπανεύκολη νίκη εκεί, θέτοντας ταυτόχρονα τη διλληματική στον ψηφοφόρονε αν είναι προσήκον να το διπλοψηφίσει ως Καλύτερη Ταινία, κατά κάποιο τρόπο απορρίπτοντας σύμπασα την χολυγουντιανή βιομηχανία. Δες τι έγινε πέρυσι με το Roma. Το πουθενάδικο Green Book άρπαξε την τούρτα κι έφυγε, ομού από το προσκήνιο και τη συλλογική μνήμη. Για Irishman και Hollywood είναι πεθαμένη υπόθεση, μετά από συντριπτική ήττα στις οσκαρικές συντεχνίες, ειδικά για το πρώτο. Αντιθέτως έχει βγει μια βρωμίτσα την τελευταία εβδομάδα για το JoJo Rabbit, μετά από τις απανωτές σφαλιάρες πούριξε στο Little Women σε WGA και BAFTAs. Συνεπακόλουθα μερικοί σφυρίζουν πονηρά για ξάφνιασμα της ScarlettJo (διπλή υποψηφιότητα) στους υποστηρικτικούς ρόλους επί της τσιμενταρισμένης νικήτριας Laura Dern (και συμπαίκτριάς της στο Marriage Story). Προσωπίκαλι, δε θα σταματήσω (από τον περασμένο Σεπτέμβριο) να φωνάζω ότι η τετράδα Phoenix - Zellweger - Pitt - Dern είναι ερμητικά κλεισμένη.

Βλέπεις που - πήγα - να - το - πάω; Στη θεωρία που έχει επαληθευτεί πλειστάκις εσχάτως που θέλει το σετάκι Σενάριο + Β’ Ρόλος να νικά δυσθεώρητες διψήφιες υποψηφιότητες, εντελώς συμπαρασέρνοντας τη μέχρι πρότινος παντοδύναμη νίκη στη Σκηνοθεσία. Και σπλιτ σου λέει, και κανένα πρόβλημα. Είναι και το άτιμο το Preferential Ballot (Σειρά Κατάταξης, φτου κακά) που άλλο ψηφίζεις κι άλλο σου βγαίνει στο τέλος. Οπόταν, τόμπολα. Πολύ 1917 με ολίγη Parasite και πάμε για άλλα. Όπως ασούμε στην κατηγορία Best Animated, όπου μυρίζεται εκπληξάρα. Βλέπεις δεν υπάρχει αντίστοιχο βράβευσης Νονού 1 & 2 εδώ που σημαίνει πως το Toy Story ΤΕΣΣΕΡΑ φέρνει κάπως. Αυτό το Klaus του Netflix (αν και φαντασιώνομαι το έτερο του studio I Lost my Body να έκανε το μπαμ, αλλά μπα) έχει κλέψει καρδιές και, που ξέρεις, μπορεί.


Και μια πουτανάφερα, εδώ και δυο χρόνια βαράω τον ταμπουρά επικυριαρχίας του στρημώνα Netflix, μιλάω για Lisa Taback και PR στρατηγικές, όμως φαίνεται ότι η Ακαδημία, έχει αρχίσει να μασάει λιγότερο αναφορικά με το οσκαρικό ταμείο. Πολλές υποψηφιότητες (τις περισσότερες), ναι. Νίκες, όχι τόσο. Ο Sarandos έχει σπρώξει μια $200άρα για το Irishman μοναχά και (αχ Thelma, έπρεπε να του κόψεις καμιά ωρίτσα του Marty λέω εγώ τώρα) από αυγό μένουμε στα nods. Ακόμη χειρότερα για τη Sony Pictures που έχει αλλάξει ίσαμε τρεις δεκαετίες χωρίς νίκη (The Last Emperor, 1989 ως Columbia Pictures). Το Once Upon A Time in Hollywood είναι η προτελευταία (9η) ταινία της καριέρας του μαστερά Ταραντίνο που ως τα σήμερα δεν έχει στεφθεί νικητής παρά μόνο ως σεναρίστας (δις). Ιδανική συγκυρία, και οσκαρική προπόρευση σχεδόν μέχρι τις Σφαίρες. Μετά, το έρεβος, χάνει μέχρι και Σενάριο από Παράσιτα κατά τα φαινόμενα. Cineτονίσου εδανά: MoviesLtd. Καλά μας Χριστούγεννα όλων ημών των οσκαροπλήκτων και οι αγαπημένοι μας υποψήφιοι (ο αγώνας μου για Joaquin + Renee ΤΩΡΑ δικαιώνεται) ας κερδίσουν. Ακολουθούν μαντεψιές μου και για τις 24 κατηγορίες, αλλά πριχού αυτών, ένα απίστευτο tweet (εννοείται διεγραμμένο πλέον) απευθείας από την Ακαδημία. Enjoy! (Βρε λες μήπως...)

«Τι υπέροχη μέρα!»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δάφνη και... πικροδάφνες!

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο The Boy (πραγματικό ονοματεπώνυμο: Αλέξανδρος Βούλγαρης – γιος του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη). Η πλήρης φιλμογραφία του είναι η εξής: «Κλαις;» (2003), «Ροζ» (2007), «Higuita» (2012) και «Νήμα» (2016).

Η τελευταία του ταινία ήταν μία από τις πέντε που παρουσιάστηκε ως works in progress στο πρόγραμμα «Thessaloniki Goes to Cannes» της Αγοράς του 72ου φεστιβάλ των Καννών. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ της Βαρσοβίας, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Η πανελλαδική της πρεμιέρα έγινε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε μια παραλία της Άνδρου τον Μάιο του 2018 και για τα γυρίσματα χρησιμοποιήθηκε φιλμ 16mm, κάτι πολύ σπάνιο πλέον για τα παγκόσμια – όσο και για τα ελληνικά – δεδομένα.

Η υπόθεση: Μοιάζει µε µία απλή εκδρομή σε µία έρημη, όμορφη παραλία. Τέσσερις γυναίκες: καμία από αυτές δεν είναι η Winona. Είναι η Giulietta, η Meryl, η Jennifer Jason και η Eiko. Όλες τους δηλαδή έχουν ονόματα διάσημων – για διάφορους λόγους – ηθοποιών. Οι νεαρές αυτές γυναίκες, που φοράνε όλες γυαλιά (μυωπίας;) γελούν, παίζουν στην άμμο, κολυμπούν, φαντασιώνονται και απολαμβάνουν τη ζεστασιά του ήλιου και τη δροσιά της θάλασσας. Παρέα τους, ένας τεράστιος σκύλος. Ψηλά στο βράχο, πάνω από την παραλία, ένα... μοντέρνο εξοχικό. Στο δρόμο, κοντά στην παραλία, ένα μαύρο τζιπ... Η μέρα κυλάει µε ανόητα παιχνίδια, τραγούδι και χορό. Σημεία στίξης στο γέλιο τους, τα δάκρυα. Τα δάκρυα τα σκουπίζουν οι φανταστικές τους διηγήσεις. Μέχρι που η μέρα σβήνει και πρέπει να αποχαιρετίσουν την παραλία τους...

Η άποψή μας: Σε έναν ιδανικό, ιδεατό, γαμάτο κόσμο, η ταινία αυτή θα έκοβε 589 χιλιάδες εισιτήρια και ο Σεφερλής 237 – σκέτα. Αλλά σε ποια έκφανση της ζωής μας ζούμε σε έναν ιδανικό, ιδεατό, γαμάτο κόσμο; Σε καμία. Όπερ, θα γράψουμε ύμνους για την ταινία πέντε – έξι βαρεμένοι, θα την θάψουν πλείστοι συνάδελφοι, όσοι εν δυνάμει θεατές διαβάσουν την «θαφτική» κριτική των συναδέλφων δεν θα πάνε να δουν την ταινία (έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να πάνε να τη δουν), από εμάς που θα γράψουμε ύμνους θα παρακινηθούν κάποιοι εξίσου βαρεμένοι με μας και θα τη δουν (μάλλον θα την έβλεπαν ούτως ή άλλως αυτοί), κάποιοι μή βαρεμένοι, που θα παρασυρθούν από τους ύμνους, θα μας βρίσουν επειδή... έχασαν μιάμιση ώρα από τη ζωή τους (και δηλαδή, τι θα κάνατε σε αυτήν την τόσο πολύτιμη μιάμιση ώρα σας, ε;) και η ταινία θα χαθεί σαν δάκρυ στο πρόσωπο μια βροχερή νύχτα (χα!).

Η πρώτη γενική εντύπωση: σαν να ωρίμασε ο The Boy. Σαν να κατάφερε επιτέλους και να βρήκε τρόπο να μετουσιώσει την τρυφερότητα και την αγάπη εντός του και να την κάνει σινεμά. Πώς το λένε οι Cure στο «Disintegration» (εννοείται ότι θα γεμίσω αυτήν την κάτι-σαν-κριτική με αναφορές στην ποπ κουλτούρα, όπως κάνει και ο The Boy στην ταινία του): «I'll pull out my heart and I'll feed it to anyone». Μέχρι τώρα, στις προηγούμενες ταινίες του, αυτό το ξερίζωμα της καρδιάς έμοιαζε απλώς... weird. Τώρα, το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου και τρέμεις από συγκίνηση. Νιώθεις τη... μεγάλη ανατριχίλα (να! το έκανα και πάλι!). Και ερωτώ: τι θα ήμασταν χωρίς τις αναφορές μας; Και αυτοπροσδιοριζόμαστε και ετεροπροσδιοριζόμαστε από αυτές. Οι ταινίες που αγαπάμε, οι μουσικές που αγαπάμε, τα βιβλία που αγαπάμε, τα φαγητά που αγαπάμε (γιαούρτι με τσιπς και πουράκια Καπρίς ρε μεγάλε;).

Αυτή η ταινία του The Boy είναι η καλύτερη που έχει γυρίσει – μέχρι τώρα, έτσι; Και ξεκινάει η ταινία με αυτό το υπέροχο «God's Eye» πλάνο από ψηλά, με τα τέσσερα κορίτσια και τις ανθισμένες, εντελώς ροζ (μπορείς να πεις και φούξια) πικροδάφνες και λες «χμ, καλά αρχίσαμε». Και μετά τα κορίτσια αρχίζουν να... μην κάνουν τίποτε. Φαινομενικά. Γιατί αυτό το υπέροχο τίποτα είναι μια λιτανεία αποχαιρετισμού. Κι εδώ είναι το στοίχημα: όσοι δεν μπουν στο κλίμα της ταινίας, όσοι σκεφτούν ότι η ταινία δεν έχει... υπόθεση και... δράση, όσοι εν πάση περιπτώσει δεν συντονιστούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να γευτούν την γλύκα της.

Τα κορίτσια λοιπόν. Χτίζουν κάστρα στην άμμο, παίζουν, κάνουν κολύμπι, πειράζονται, τραγουδάνε, καμιά φορά χωρίς ήχο (πού να βρεις τώρα φράγκα για τα δικαιώματα του «True Blue» της Madonna;), καμιά φορά με μπόλικα δάκρυα, ποζάρουν κοροϊδευτικά (γαμάτη σκηνή), μαλώνουν για τον Woody Allen, για τις ταινίες του Woody Allen (εγώ πάντως είμαι με το «Matchpoint», όχι με το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», να τα λέμε κι αυτά), λένε όλες μαζί, ρυθμικά, όλη τη φιλμογραφία του Woody Allen μέχρι σήμερα (κάποιος πρέπει να το στείλει αυτό ως κλιπάκι στον Woody – θα τρελαθεί βλέποντας τέσσερις υπέροχες Ελληνίδες ηθοποιούς να συγχρονίζονται και να απαγγέλλουν σχεδόν διονυσιακά όλους τους τίτλους των ταινιών του – στα αγγλικά!!!), χαϊδεύονται με τον σκύλο, βάζουν αυτοκόλλητα στα χείλη τους (υπέροχο!), είναι τρυφερές, είναι ζωντανές, είναι σάρκα και οστά, είναι... κάφρες (εντάξει παιδιά, άλλο ένα κάστρο έπεσε: τα κορίτσια μπορούν να είναι κάγκουρες σαν κι εμάς, να κλάνουν – όχι όπως γίνεται στον «Φάρο» ξέρωγω – και έμαθα και τι σημαίνει το Shart, ε, δεν θα σας τα πω όλα εδώ, δείτε και την ταινία, πάντως δεν έχει να κάνει με τον μέγα Γάλλο φιλόσοφο, κάθε άλλο). Και τα γυαλιά; Γιατί τα φοράνε τα γυαλιά; Έχουν μυωπία; Ή μόνο μυωπία δεν έχουν;

Σε αυτήν τη μικρή, τεράστια ταινία, όλοι βάζουν το χεράκι τους: Η διεύθυνση φωτογραφίας του Σίμου Σαρκετζή είναι σπουδαία: μου αρέσει προσωπικά πάρα πολύ στις ταινίες να βλέπω να αλλάζει το φως επειδή περνάει ένα σύννεφο και σκεπάζει για λίγο, τόσο όσο, τον ήλιο, κι αυτό να αποτυπώνεται στο φιλμ. Το μοντάζ του Νίκου Πάστρα δίνει στην ταινία ρυθμό, ενώνει τα κομμάτια επιτυχώς – και η χρήση του slow motion δεν γίνεται... κατάχρηση, συμβάλλοντας αποφασιστικά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Η μουσική, τι να πω για τη μουσική; Νομίζω πως είναι από τα επιμέρους κομμάτια της ταινίας που ξεπερνούν τις επιδόσεις της ταινίας συνολικά. Τόσο ο The Boy όσο και η Δεσποινίς Τρίχρωμη δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και ντύνουν την ταινία με ένα σάουντρακ απλά υπέροχο, με μελωδίες αξέχαστες, με τραγούδια άψογα.

Και για τις τέσσερις πρωταγωνίστριες ότι και να πούμε είναι λίγο. Απόλυτα συντονισμένες στο σκηνοθετικό όραμα δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και σε κερδίζουν με αυτό που κάνουν, που δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να κινείσαι ανάμεσα στην πρόζα, το τραγούδι και την απαγγελία ποίησης και να καταφέρνεις όχι μόνο να ισορροπείς στο τεντωμένο σχοινί, αλλά να περνάς και απέναντι! Όλες τους είναι εξαιρετικές, έναν παραπάνω έπαινο πάντως θα τον δώσω στην Δάφνη Πατακιά: έχω έρωτα για αυτό το κορίτσι, να, το είπα! Ένας άνδρας με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «The Boy» – το αγόρι δηλαδή – φτιάχνει μια ταινία που αποτυπώνει υπέροχα το τι σημαίνει να είσαι σύγχρονη, νέα γυναίκα. Ένας θηλυκός αποχαιρετισμός στην εφηβεία, στην ξενοιασιά, στο τέλος της αθωότητας. Κι ένας αποχαιρετισμός στην... Winona!

Το φινάλε της ταινίας, τόσο απλό, τόσο ουσιαστικό, τόσο σπουδαίο, δίνει απαντήσεις σε όσους νοιάζονταν για τον γρίφο που αυτή κουβαλάει. Για τους υπόλοιπους είναι απλά η φυσική, υγρή κατάληξη. Όχι ashes to ashes and dust to dust αλλά... νερό. Από το νερό ερχόμαστε. Μέσα στη μήτρα καλυπτόμαστε από το αμνιακό υγρό. Οπότε ο προορισμός μας είναι... υγρός. Με ολάνοιχτα μάτια. Άντε, και με μυωπικά μάτια. Σίγουρα, ανάμεσα στις φίλες μας. Και η παραλία; Όταν όλα τελειώσουν, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Η επέλαση της κανονικότητας και της ανάπτυξης είναι αδυσώπητη. Βρε τον Αλέξανδρο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Weird Wave!

It’s a woman’s, woman’s, woman’s world

του zerVo (@moviesltd)

Μετά από μισή ντουζίνα κινηματογραφικές και περίπου άλλες τόσες τηλεοπτικές εκδοχές του διαβόητου μυθιστορήματος της Louisa May Alcott, που μόλις έκλεισε τα εκατόν πενήντα χρόνια ζωής, η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να σκάσει ακόμη μια, με έντονο τον ανανεωτικό, μάλιστα, αγέρα. Ένα τέταρτο του αιώνα, κατόπιν της ύστατης βερσιόν, εκείνης της Gillian Armstrong στο πανί, οι Little Women επανέρχονται για να μας θυμίσουν όλες εκείνες τις νόστιμες φεμινιστικές αρχές τους, δια χειρός μιας από τις πλέον φημισμένες εκπροσώπους του σύγχρονου indie σινεμά. Την αμαρτία μου, μια φορά, θα την αποκαλύψω από νωρίς, αφού δεν πιστεύω πως την έκδοση του '20, θα την αγαπήσω ποτέ περισσότερο από του '94. Τέτοιο νεανικό ανσάμπλ και μόνο, μου μοιάζει αδιανόητο, πως υπήρξε ποτέ...

Απόντος τους πατρός τους, που πολεμά στο μέτωπο στο πλευρό της Ένωσης, οι τέσσερις αδελφές Μαρτς, η διαρκώς με μια συγγραφική πένα στο χέρι Τζο, η ονειροπόλα Μεγκ, η συνεσταλμένη Έιμι και η μουσικόφιλη αλλά και εύθραυστη Μπεθ, μεγαλώνουν κάτω από την επίβλεψη της μοναχικής, αλλά και συμπονετικής και γενναιόδωρης μητέρας τους, Μάρμι, στο πατρικό τους σπίτι στα περίχωρα της Μασαχουσέτης. Με την ηλικία της παντρειάς να πλησιάζει για τις περισσότερες, οι ματιές τους σε όλους τους όμορφους εργένηδες της πολιτείας δίνουν και παίρνουν, ελπίζοντας πως κι εκείνες θα αποκατασταθούν γοργά, καθώς προστάζουν οι κοινωνικοί κανόνες.

Τις πιο πολλές εξ αυτών θα κλέψει ο γοητευτικός, αν και άστατος στην συμπεριφορά του, Λόρι, ο εγγονός του εύπορου κυρίου Λόρενς, που η αρχοντική του έπαυλη υψώνεται σε απόσταση αναπνοής από την οικία των Μαρτς. Κι αν τα βλέμματα των κοριτσόπουλων διασταυρώνονται διαρκώς με τα δικά του, εκείνος δείχνει να τρέφει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον για την πιο ανήσυχη καλλιτεχνικά της τετράδας, την Τζόζεφιν, που τις εμπειρίες της, ευτυχισμένες αλλά και πιο δραματικές συνάμα, περνά μέσα από την καλλιγραφία, στις φιλόξενες σελίδες των ημερολογίων της. Υπολογίζοντας πως κάποια μέρα, μια μεγάλη εκδοτική επιθεώρηση θα τις τυπώσει στα φύλλα της, πλάι στο όνομα της...

Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο προσόν, το πιο δυναμικό στοιχείο του πρότζεκτ Μικρές Κυρίες σε οποιαδήποτε φόρμα έχει υπάρξει, πως σου δίνει την εντύπωση πως τα αυτοβιογραφικά κείμενα της Τζο / Alcott, μονομιάς ξεπηδούν από την νουβέλα, για να σχηματίσουν μια, το λιγότερο εύπεπτη εικόνα. Στην παρούσα περίπτωση το σενάριο τρέχει σε δύο διαφορετικές χρονικές ράγες, αμφότερες τον 19ο αιώνα, με την απόσταση που τις χωρίζει να μετριέται στα έξι χρόνια. Το χθες είναι ακινητοποιημένο στην γενέτειρα των κοριτσιών, στο φιλήσυχο Κόνκορντ της Νέας Αγγλίας, εν αντιθέσει με το σήμερα, που ταξιδεύει από την πολύβουη Νέα Υόρκη, ίσαμε το αριστοκρατικό Παρίσι, για να φωτίσει το ενήλικο τώρα των θυγατέρων. Η Τζο, έχει πια ανοίξει τα φτερά της και αναζητά τις τύχες της κτυπώντας τις πόρτες των ονομαστών εκδοτικών οίκων, η μεγαλύτερη του κουαρτέτου Μεγκ, κάνει πράξη τις επιθυμίες της να αποκτήσει την δική της φαμίλια, ενώ η Έιμι ως δεσποινίς του καλού του κόσμου, με την αρωγή της πλούσιας (και δεδηλωμένης γεροντοκόρης) θείας, σπουδάζει τέχνες στην Πόλη του Φωτός.

Για καθεμιά, παρότι το κυνήγημα των φιλοδοξιών τους μοιάζει δεδομένο, η μοίρα κάνει τα δικά της κουμάντα, οδηγώντας τις νεαρές στο να πάρουν αποφάσεις που ίσως και να μην τις πίστευαν, ελάχιστες στιγμές πριν. Εκεί ίσως να εστιάζω στην πιο έκδηλη αδυναμία του φιλμ - πιθανότατα και της νουβέλας καθαυτής - μιας και τα θήλεα ναι μεν μοιάζουν αρκετά ανεξάρτητα και ψυχωμένα για να αποκατασταθούν, σε σχέση με την εποχή τους, η αγωνίες τους όμως είναι που τις οδηγούν σε ενέργειες εύκολες. Που μπαλώνουν το σκριπτ κατά τρόπο τέτοιο, ώστε στο τέλος όλα να τσουλήσουν μέλι γάλα. Με πιο χτυπητό πατς, την ερωτική κατάληξη της βασικής ηρωίδας και αφηγήτριας των πάντων, Τζο, που εντέλει πέφτει στην αγκάλη ενός ντροπαλού άντρα, όχι του βασικότερου στις επιλογές της, μα το κυριότερο εξαφανισμένου από το εκράν για πάνω από μια ώρα, εφόσον η φιλική, ως τότε, σχέση τους είχε περάσει έναν έντονο και δυσάρεστο καυγά.

Με το ημερολόγιο να πηγαίνει πέρα δώθε στον χρόνο, εκείνο που καταφέρνει η ματιά της Greta Gerwig, είναι να αναλύσει στον υπέρτατο βαθμό, την προσωπικότητα και τον ψυχισμό της καθεμιάς Μαρτς και όσων περιφερειακών περσόνων τις συναναστρέφονται. Μέσα από τα σκετς, που κολλούν πολύ όμορφα το ένα κατόπιν του άλλου, αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο τις καλές προθέσεις των αδελφών μεταξύ τους, αλλά κι εκείνες που κρύβουν πίσω τους, ζήλια, που όχι και λίγες φορές φτάνει στα όρια της κακίας. Εννοείται πως παρούσης της επιβλητικής, με τόση καλοσύνη, μητέρας - μακράν η καλύτερη ηθοποιός του καστ, αν κάνουμε στην άκρη το καμέο της La Streep, η Dern - τα πάντα, πάντα μπαίνουν σε τάξη και χάρη στην βασιλεύουσα απλότητα της, οι φιλονικίες περιττεύουν, ώστε να επανέλθει το ενδεχόμενα αναστατωμένο κλίμα, σε οικογενειακή ισορροπία.

Στο επίκεντρο των επιμέρους κοριτσίστικων ιστοριών, εννοείται πως την κορνίζα της βασικής κρατά εκείνη της Τζο, του αγοροκόριτσου, που όσο παθιασμένο και μαχητικό μοστράρει, άλλο τόσο μοιάζει να κρύβει μέσα του ανασφάλειες και τρόμους για οτιδήποτε του ξημερώνει. Καταπληκτική η επιλογή της Saoirse, που τα χνώτα της με την ντιρέκτορα ταιριάζουν σαν των Διόσκουρων, για να αποδώσει με την γνωστή της χαμηλότονη έξαρση τον άξονα που τριγύρω της περιστρέφεται ο κόσμος ολόκληρος. Κορίτσι όσο γίνεται, κοπελιά όσο της αξίζει, γυναίκα όσο πρέπει, η Lady Bird, δεν σηκώνει τίποτα περήφανες και φωνακλάδικες παντιέρες υπέρ του φύλου της, σίγουρα όμως με την πειθήνια εικόνα της (αποκορύφωμα η σεκάνς του παζαριού με τον πεισματάρη εφημεριδά) τιμά και με το παραπάνω τον χαρακτήρα που σκαρφίστηκε η Alcott.

Μολονότι πάντως πιστές στο πρωτότυπο κείμενο, οι ρομαντικές αλληλουχίες, δεν μοιάζουν να πείθουν τους πιο ψαγμένους, που πάντα θα ψάχνουν πίσω από τις λέξεις, τις αλήθειες που κάθε κορίτσι του συγκεκριμένου μικρόκοσμου, ενδεχόμενα θα δίσταζε να αποκαλύψει. Συνεπώς αιώνια θα μείνει η απορία, για τους λόγους που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ το τόσο καλά κρυμμένο, αντίστροφης ανδρόγυνης όψης, πάθος της Τζό για τον άτακτο και αθυρόστομο Λόρι. Τον μορφονιό Timothee Chalamet δηλαδή, που εισβάλλει σαν σίφουνας στην καθημερινότητα του κλειστού κλαμπ των τεσσάρων αδελφών, δίνοντας την εντύπωση ακόμη και στον πιο αδαή, πως αργά ή γρήγορα την καρδούλα κάποιας τους, θα την τσιμπήσει. Θα είναι άραγες αυτή, η πιο ενδιαφέρουσα ως διττή και κατάτι υποχθόνια, της παρτάκια Έιμι, όπως την ζωγραφίζει η τιγκάτη στην αυτοπεποίθηση που της δίνει η ορμή του Midsommar, Florence Pugh?

Με τις προθέσεις του φιλμ να είναι τόσο ειλικρινείς, προσπαθώντας να μην προσβάλλουν την αισθητική κανενός θεατή του και ολοκληρώνοντας μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης συμφιλίωσης και νηνεμίας, μετά τις ανατροπές και τις αβάσταχτες απώλειες, εκτιμώ πως δεν θα υπάρξει ούτε ένας που να πει αρνητική κουβέντα γι αυτό. Η οικογενειακή ζεστασιά, η φιλικότητα, η διάθεση για συμπαράσταση στον πλησίον και εντέλει οι ατομικές αρχές δοσμένες μέσα από ένα άρτια μελετημένο κινηματογραφικό πακέτο, κάνουν την ύστατη παραλλαγή των Little Women, αναμφίβολα ελκυστική και αγαπησιάρικη στο κοινό τους. Οριακά, όχι πιο πολύ από την πρότερη. Εκεί όμως είχε και Winona...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Ο κόσμος της ομορφιάς θα γίνει άσχημος! Ο σκηνοθέτης Miguel Arteta (Η Κακή Μέρα Από Το Πρωί Φαίνεται (Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day), Youth In Revolt (Νιάτα σ' έξαψη)) παρουσιάζει την κομεντί Like A Boss, μια ταινία που υμνεί την φιλία και την αλληλεγγύη, μεταξύ δυο γυναικών που είναι πανέτοιμες, να αντιμετωπίσουν μαζί τις αντιξοότητες. Οι καλύτερες φίλες Μία και Μελ ζουν την καλύτερη στιγμή της ζωής τους έχοντας τη δική τους εταιρία καλλυντικών που έχουν χτίσει από το μηδέν. Δυστυχώς, τα οικονομικά τους βρίσκονται σε αρκετά άσχημη θέση. H προοπτική μιας προσφοράς εξαγοράς από την Κλερ Λούνα, περιβόητη τιτάνα της βιομηχανίας καλλυντικών, αποδεικνύεται πολύ δελεαστική για να την απορρίψουν, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο τη μακρόχρονη φιλία της Μελ και της Μία. Ο κόσμος της ομορφιάς θα γίνει άσχημος.

Η κωμική χημεία ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες Tiffany Haddish (‘’Σαββατοκύριακο με τα Κορίτσια’’, ‘’Night School’’) και Rose Byrne (‘’Παγιδευμένη Ψυχή’’, ‘’Φιλενάδες’’) ως δύο μοντέρνες και αχώριστες φιλενάδες, φτιάχνει την ταινία Like a Boss, μια ιστορία φιλίας, γυναικείας δύναμης και ασύλληπτης πλάκας. Στην ταινία επίσης πρωταγωνιστεί η Salma Hayek (‘’Φρίντα’’, ‘’Κάποτε στο Μεξικό’’), η οποία υποδύεται την Κλερ Λούνα, μια γυναίκα με σκληρή καρδιά και ψυχή που δεν μοιράζεται τις σκέψεις και τις απόψεις της με κανένα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Η αλήθεια δεν μπορεί να κρύβεται για πάντα! Κατασκοπικό θρίλερ είναι το καινούργιο φιλμ που υπογράφει η Agnieszka Holland με τον τίτλο Ο Κύριος Τζόουνς (Mr Jones). 1933. Ο Γκάρεθ Τζόουνς είναι ένα φιλόδοξος Ουαλός ρεπόρτερ που έγινε διάσημος όταν έγινε γνωστό ότι ήταν ο πρώτος ξένος δημοσιογράφος που συνομίλησε με τον Χίτλερ. Ψάχνοντας να βρει το επόμενο μεγάλο θέμα του , εργάζεται ώς πολιτικός σύμβουλος. Η Σοβιετική «Ουτοπία» είναι το κύριο θέμα των ειδήσεων και ο Τζόουνς αναρωτιέται πως ο Στάλιν χρηματοδοτεί την τόσο ταχεία ανάπτυξη της Σοβιετική Ένωσης. Αποφασίσει να ταξιδέψει στην Μόσχα και να επιχειρήσει μια προσωπική συνέντευξη από τον Στάλιν, Εκεί θα γνωρίσει την Άντα Μπρουκς μια βρετανίδα δημοσιογράφο που αποκαλύπτει ότι η αλήθεια πίσω από το καθεστώς πνίγεται βίαια.

Πρωταγωνιστούν οι James Norton, Vanessa Kirby, Peter Sarsgaard.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Spentzos Films!

Οι κλέφτες της καρδιάς μας! Σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαθεοδώρου και σενάριο του Μπάμπη Σπανού έρχεται η σουρεαλιστική κωμωδία Ciao Italia. Πέντε νεαρά άνεργα, απελπισμένα κορίτσια σχεδιάζουν μία ληστεία. Στα σχέδια τους αναπάντεχα εμπλέκεται μία "περίεργη" γιαγιά πρώην αντάρτισσα που μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Από το πουθενά, ένας παρανοϊκός απόστρατος χωροφύλακας, περιπλέκεται στα πόδια τους. Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο όταν στο ΄΄παιχνίδι΄΄ μπαίνει η δαιμόνια, αδίστακτη ανιψιά, η άπληστη πλαστογράφος αλλά και ένας περιπτεράς έκπληξη. Η ληστεία πέτυχε, αλλά ο ασθενής απεβίωσε. Μια τελική αναμέτρηση με απρόσμενο φινάλε αλλά...πολύ γέλιο.

Τρεις γενιές σπουδαίων ηθοποιών ενώνονται σε μια σουρεαλιστική πολιτική κωμωδία που θα φέρει μια νέα πνοή στον σύγχρονο Ελληνικό κινηματογράφο. Με τους Ηλία Λογοθέτη, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Τιτίκα Σαριγκούλη, την Συμμορία των Πέντε Νίνα Έππα, Κυριακή Υψηλάντη, Εβίτα Φιτσαντωνάκη, Κατερίνα Χριστοδουλίδου, Στίλβη Ψιλοπούλου και τους Θοδωρή Ρωμανίδη, Μαρία Ζαχαρή, Γιώργο Λαμπάτο, Κώστα Δράκο, Αλέξη Μαρτζούκο, Γιάννη Παπαθύμιο, Θανάση Γεωργάκη και σε ρόλο έκπληξη τον Γρηγόρη Αρναούτογλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Audiovisual!

Στα όρη... Η ταινία Μία Κρυφή Ζωή (A Hidden Life) είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Terrence Malick (‘’Λεπτή Κόκκινη Γραμμή’’, ‘’Άγνωστος Κόσμος’’, ‘Το Δέντρο της Ζωής’’, ‘’Μέχρι το Θαύμα’’). Η ταινία βασίζεται στη ζωή του Φραντς Γιεγκερστέτερ, ενός Αυστριακού αγρότη που αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη και αφοσίωση στον Χίτλερ. Τον Αύγουστο του 1943, εκτελέστηκε για αυτή του την αντίσταση σε ένα γκαράζ στις φυλακές του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Η ταινία εστιάζει στην ανταλλαγή γραμμάτων με τη γυναίκα του Φραντσίσκα (ή Φάνι). Η ιστορία δεν ήταν πολύ γνωστή εκτός της περιοχής της Αγ. Ραδεγούνδης, και ίσως δεν θα μαθαίνονταν ποτέ, αν δεν έκανε έρευνα ο Αμερικανός Γκόρντον Ζαν στη δεκαετία του ’70 ανακαλύπτοντας το χωριό. Ο Φραντς Γιεγκερστέτερ, ένας Αυστριακός αντιρρησίας συνείδησης, αρνείται να αγωνιστεί για τους Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκτελείται από αυτούς το 1943. Μπαίνοντας στο σπίτι του Γιεγκερστέτερ στην ύπαιθρο της Αυστρίας, η ταινία ακολουθεί τον αγωνιστικό βίο του Φραντς και της συζύγου του, Φάνι. Με αφετηρία τα πραγματικά γράμματα που αντάλλασσαν κατά τον πόλεμο, η ταινία απεικονίζει πώς το ζευγάρι ήρθε σε σύγκρουση με τα μέλη της κλειστής κοινωνίας τους, την εκκλησία, την κυβέρνηση, ακόμη και τους φίλους τους — και πώς όλα αυτά τους οδήγησαν σε μια τραγική επιλογή.

Η επιστροφή του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Terrence Malick σε μία απίστευτης ομορφιάς δραματική ταινία και με τον Bruno Ganz σε μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις στην μεγάλη οθόνη. Πρωταγωνιστούν οι August Diehl, Valerie Pachner, Matthias Schoenaerts, Maria Simon, Michael Nyqvist, Tobias Moretti, Ulrich Matthes, Karl Markovics, Jürgen Prochnow.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Δυο ξένες στην ίδια πόλη

του zerVo (@moviesltd)

Η αίσθηση που μου αφήνει κάθε φορά, η παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας που προβάλλει τα αρσενικά ως (το λιγότερο) σιχαμερά γουρούνια, εκμεταλλευτές και θρασύτατα όντα που επιβάλλονται μόνο με την σωματική τους δύναμη, έχει διπλή ανάγνωση. Γιατί από την μια μεριά, ναι μεν, οφείλουμε να αποδεχθούμε πως σε κάποιες κοινωνίες που βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας, οι πιο ισχυροί, σε σώμα και ιεραρχική κατάταξη, κυριαρχούν, οι πιο αδύναμοι όμως, δεν κάνουν και τίποτα για να αποδείξουν πως αντιδρούν σε αυτό τον άδικο κανόνα. Μετριότητες είναι - εντέλει - που αναζητούν δικαιολογία για την προσωπική τους αποτυχία - στο εφεξής - πάνω στην μη υποστήριξη τους, από τον ακραία αντίθετο - εδώ πατριαρχικό - κόσμο που τις περιβάλλει. Συνεπώς έχοντας υπάρξει στο πέρασμα του χρόνου κοσμογονικές αλλαγές στο κτίσιμο κάθε κοινωνίας, ποιος είναι ο ακριβής λόγος για να επιστρέψουμε 80 χρόνια πριν, για να μας αφηγηθεί κάποιος ένα στόρι, που ενδεχόμενα στις ημέρες μας, δεν ισχύει? Ή έστω παίζει, αλλά ως μια εξαίρεση και μόνο? Απλά έτσι για να γνωρίσουμε το δράμα? Δεν είναι σοβαρό κάτι τέτοιο...

Μεγαλωμένες κάτω από τις αυστηρές αρχές του αυταρχικού τους πατέρα, είναι οι δύο αδελφές, η Εουρίντις και η Γκίντα, που κτίζουν η καθεμιά τα δικά της όνειρα, στις αστικές γειτονιές του άνισου Ρίο Ντε Τζανέιρο. Η πρώτη, από μικρή έχει δείξει μια έντονη έφεση στο παίξιμο του πιάνου της, ελπίζοντας κάποια στιγμή να καταφέρει να αποδράσει από την Βραζιλία, για να ταξιδέψει στην κεντρική Ευρώπη και να σπουδάσει μουσική, σε ένα από τα πιο έγκυρα ωδεία του κόσμου. Από την δική της μεριά η μικρότερη των δύο, επίσης σκέφτεται να το σκάσει από την πατρική της γη, για οπουδήποτε αλλού στην υφήλιο, έχοντας πλάι της, τον ένα και μοναδικό άντρα των ονείρων της. Και θα το πράξει!

Μια βραδιά που κρυφά θα ξεγλιστρίσει από την προσοχή των δικών της, για να περάσει λίγες ώρες ευτυχίας στην αγκάλη του αγαπημένου της, Έλληνα ναύτη, Γιώργου και αφού νιώσει πως δεν της είναι αρκετές, θα πάρει το ρίσκο να το σκάσει μαζί του για τα ηλιόλουστα νερά της Μεσογείου. Έξι μήνες κατοπινά, η Γκίντα θα επιστρέψει στο Ρίο, κυοφορούσα τον καρπό του έρωτα που την παράτησε, ο αγριεμένος πατέρας της όχι μόνο δεν θα την δεχτεί πίσω στο σπίτι, αλλά άπονα και άκαρδα θα της κλείσει μια για πάντα την πόρτα. Λέγοντας της, ταυτόχρονα, πως η Εουρίντις, εντέλει τα κατάφερε και βρίσκεται στην Βιένη, όπου τελειοποιεί τις σπουδές της στο πιάνο. Ψέμματα! Η μεγάλη της αδελφή, στην ίδια πόλη βρίσκεται, παντρεμένη τον εύπορο γιο του αφεντικού του πατρός της, έναν γάμο που προφανώς την υποχρέωσαν να κάνει, για λόγους συμφερόντων και όχι αληθινού πάθους.

Άρα τα δυο κορίτσια, αχώριστα μέχρι προ λίγων εβδομάδων, στο μυαλό τους έχουν μια ψευδή αντίληψη για το που βρίσκεται το άλλο τους μισό. Αφού η μεν Εουρίντις, που βλέπει πλέον το μουσικό της όργανό να βρίσκεται παρατημένο στο φόντο του νοικοκυριού της, μοιάζει με φυλακισμένη στην έπαυλη των των Καριόκα λόφων, ούσα υποχρεωμένη να υπηρετεί έναν σύζυγο που σχεδόν σιχαίνεται, πιστεύοντας πως η αδελφή της είναι η τυχερή των δύο, αφού ζει το όραμα της, κάπου στην Ελλάδα, αντάμα με τον αγαπημένο της. Η δε Γκίντα, αδέκαρη και χωρίς δουλειά, πρέπει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί νόθο, χωρίς την στήριξη κανενός, ζώντας σε τρισάθλια κοινόβια στην παραγκούπολη, αλλά με την φλόγα μέσα της ζωντανή, πως το αδελφάκι της έχει πετύχει να φοιτά στα μεγαλύτερα κονσερβατόρια της Αυστρίας. Παραπληροφόρηση που αμφότερες κάνει ευτυχείς, τουλάχιστον τους δίνει την δύναμη να υπερκεράσουν τα προσωπικά τους δράματα και αντιξοότητες.

Προσωπικά δεν βρήκα κάποιο συσχετισμό - όπως μας ενημερώνει, άκυρα, στο δελτίο της, η εγχώρια διανομή - του θέματος με τον μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης, ούτε καν ως ελεύθερη διασκευή του φημισμένου παραμυθιού. Αντιθέτως βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την θεμελιώδη ιδέα, της νουβέλας που δίνει τον κλότσο στην ανέμη να τσουλήσει, όπως την εξέδωσε η συγγραφέας Martha Batalha στα 2016. Η βασική μου ένσταση επικεντρώνεται σε δύο σημεία. Πρώτον στο γεγονός πως το μυθιστόρημα ομοιάζει με κοπής 1960 και όχι τωρινό και μοντέρνο, μιας δεκαετίας μετά δηλαδή του χρόνου που κινείται το στόρι και δεύτερον πως ο χωρισμός των δύο γυναικών μοιάζει απίστευτα παρατραβηγμένος. Μου δείχνει απίθανο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, να μην πληροφόρησε κάποιος, ένας γείτονας, ένας περαστικός βρε αδελφέ, την "άσωτη" που μόλις επανήλθε στα πάτρια εδάφη για την αληθινή τύχη της μεγάλης της αδελφούλας. Άντε ας το δεχτούμε όμως, προκειμένου να μπούμε για τα καλά στην φάση μελόδραμα, που σε εύρος ξεπερνά το δίωρο.

Με όλα αυτά τα στοιχεία που μου παραθέτει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Karim Aïnouz, δίνοντας μου την εντύπωση πως από το βιβλίο δεν έχει λησμονήσει ούτε μισή παράγραφο, μου μοιάζει τρομακτικά μεγάλο το κενό που αφήνει στις εικόνες του, από την ώρα που η Γκίντα κουνάει μαντίλι, ίσαμε την στιγμή που η Εουρίντις στεφανώνεται. Κυρίως γιατί η σύνδεση που παλεύει να ενώσει τα περιστατικά είναι μισό τσιγάρο στα κλεφτά μέσα σε μια τουαλέτα, εκεί που μια έμπειρη κυρά Βραζιλιάνα, νουθετεί την νυφούλα, πως να σέβεται και να τιμά τον κύρη της. Τι ακολουθεί? Ένας σχεδόν βιασμός την πρώτη νύχτα του γάμου και ένας όλμοστ ξυλοδαρμός της έτερης Γκουσμάο, γυρίζοντας στο σπίτι με την κοιλιά τούρλα.

Τι έπεται? Μια συνεχής μελαγχολία στο βλέμμα της Ευριδίκης, μια σειρά αναγκασμών της ψυχικών και σωματικών, την ώρα που παράλληλα τρέχει μια άλλη τραγωδία, καθώς η αδελφή της θα γεννήσει, μέσα σε ένα περιβάλλον (αρχικά) νοσηρό, θεόφτωχο, τρισάθλιο, πονεμένο. Να θυμίσω για την χάρη της ασυνέχειας, πως όλα αυτά τα βάναυσα κατά του όμορφου φύλου, δεν τυγχάνουν στην Σαουδική Αραβία ή στο Ιράν, αλλά σε μία από τις πρώτες χώρες στον κόσμο, που το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, απέσπασε γυναίκα. Λες να ήθελε να μας δείξει το έργο, την πρόοδο από το χθες στο σήμερα? Ούτε γι αστείο. Η στάση κατά του ανδρικού φύλου και της συμπεριφοράς του είναι περίπου εμμονική. Όλοι σας είστε απάνθρωποι και εχθρικοί. Όλοι σας είστε φίδια που μόνο το πουλί σας σας νοιάζει. Έλα τώρα... Λαστ γίαρ...

Η αφήγηση των πάντων λαμβάνει χώρα μέσα από τις ξεχασμένες επιστολές της Γκίντα, οι οποίες δεν παραδόθηκαν ποτέ (πλην του ύστατου πενταλέπτου του φιλμ) στην αδελφή της. Η αλήθεια είναι πως η παραγωγή που εκπροσώπησε την Βραζιλία φέτος στην κούρσα του International Oscar διαθέτει τεχνικές αρετές, όμορφη και ζεστή φωτογραφία και πολύ αξιόλογο prod design. Περιέργως, αν κάτι μου προξένησε αρνητικό συναίσθημα, είναι που ελάχιστες, έως και πολύ σπάνιες φορές, στο σκηνικό εμφανίζεται η πραγματικά όμορφη μεγαλούπολη - Κόπακαμπάνα ή Ιπανέμα ποτέ, μόνο το γνωστό μετέωρο λοφάκι, κάπου στο βάθος, σαν CGI - λες και ο σκηνοθέτης απέφευγε να τονίσει το γεγονός πως τα δύο αδέλφια τα κρατά δεμένα ο ίδιος τόπος. Τα ουκ ολίγα εξωτερικά πλάνα, λαμβάνουν χώρα σε ένα μουράγιο και σε ένα σοκάκι. Λες και πραγματικά ο ντιρέκτορας είχε πιστέψει πως η μία διαβιώνει στον Πειραιά και η άλλη στην γενέτειρα του Μότσαρτ.

Παρόλη λοιπόν την συνταρακτική της σύλληψη, Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμαο, δεν είναι ανάλογα σπουδαία. Τα κενά είναι σημαντικά στο κτίσιμο των προσωπικοτήτων, αλλά και της θεματικής συνοχής. Θα περίμενε κανείς μάλιστα οι ερμηνείες των κοριτσιών (σημαντικών ονομάτων στα μέρη τους) Carol Duarte και Julia Stockler, να έδιναν αυτό το κάτι παραπάνω, στα πλαίσια του σχηματισμού του δεσμού αίματος, που επιβιώνει ακόμη και υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες. Σχετικό φέιλ που βαρύνει τον δημιουργό, ο οποίος επέμεινε αναίτια στην εξίσωση όσων φορούν παντελόνια με τον δαίμονα και στην ισοπέδωση των θηλυκών περσόνων, κατάχαμα, απεικονίζοντας τις σαν παραπεταμένα αντικείμενα. Όχι σωστή προσέγγιση, ενός δυνατού κατά τα φαινόμενα και τα συστατικά του δράματος, που το (επίσης λαχανιασμένο) φινάλε του, απέδειξε πως με λίγη έμπνευση και μελέτη παραπάνω, θα κατάφερνε να μεγαλουργήσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την AMA Films!

Ένα εκατομμύριο τρόποι ν' αγαπάς! Η καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, σε σενάριο που υπογράφει ο ίδιος μαζί με τους Χάρη Λαγκούση και Δημοσθένη Παπαμάρκο, είναι Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς. Μια παραγωγή των Αργοναύτες ΑΕ, της Falirohouse, της EZFilms, της Sutorkolonko, του Ιδρύματος Ωνάση, του Υπουργείου Πολιτισμού Κύπρου, της Digital District, της Popi On Productions, της Yafka, με την υποστήριξη των Εκομε, ΕΚΚ, The CNC and the GFG και Media Creative Europe. Σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, όταν το ερωτικό πάθος διασταυρώνεται με την απληστία για το χρήμα, τα πτώματα αρχίζουν να στοιβάζονται το ένα μετά το άλλο και η “Ωραία Κοιμωμένη” Όλγα δεν θα μάθει ποτέ από τι πραγματικά έχει γλιτώσει.

Παίζουν οι Βασίλης Μπισμπίκης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης, Στάθης Σταμουλακάτος, Βαγγέλης Μουρίκης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Λένα Κιτσοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Αργοναύτες!

Όσο γρήγορος και αν είσαι, δεν μπορείς να προσπεράσεις το παρελθόν σου! Τον Μάιο του 2020, έρχεται το 9ο κεφάλαιο της κινηματογραφικής σειράς Fast &Furious: Μαχήτες των Δρόμων, η οποία τις δυο τελευταίες δεκαετίες έχει κερδίσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box-office. Ο Ντομ Τορέτο ζει μια ήσυχη ζωή μαζί με την Λέτι και τον γιο τους, τον μικρό Μπράιαν, όμως γνωρίζει καλά ότι ο κίνδυνος πάντα θα καραδοκεί στον ορίζοντα. Αυτήν τη φορά, η απειλή θα αναγκάσει τον Ντομ να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος του, αν θέλει να σώσει τους αγαπημένους του ανθρώπους. Η ομάδα του συγκεντρώνεται ξανά, αυτήν τη φορά με σκοπό να σταματήσει μια συνωμοσία παγκοσμίων διαστάσεων, στην οποία ηγείται ο πιο ικανός δολοφόνος και ο πιο δεινός οδηγός που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ: ένας άντρας που τυχαίνει να είναι ο ξεχασμένος αδερφός του Ντομ, ο Τζέικομπ. Το Fast & Furious 9: Μαχήτες των Δρόμων σηματοδοτεί την επιστροφή του σκηνοθέτη Justin Lin, ο οποίος σκηνοθέτησε το τρίτο, το τέταρτο, το πέμπτο και το έκτο κεφάλαιο της σειράς. Η ιστορία διαδραματίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου, από το Λονδίνο μέχρι το Τόκιο, από την κεντρική Αμερική μέχρι το Εδιμβούργο και από τα κρησφύγετα του Αζερμπαϊτζάν μέχρι τους δρόμους της Τυφλίδας. Στη διαδρομή, παλιοί φίλοι θα «αναστηθούν», παλιές έχθρες να επιστρέψουν, η ιστορία θα ξαναγραφτεί και το αληθινό νόημα της οικογένειας θα δοκιμαστεί όσο ποτέ.

Στο cast βρίσκουμε ξανά τους Vin Diesel, Michelle Rodriguez, Tyrese Gibson, Chris Ludacris Bridges, John Cena, Jordana Brewster και Nathalie Emmanuel, μαζί με τις βραβευμένες με Όσκαρ Helen Mirren και Charlize Theron, αλλά και την βραβευμένη με Grammy τραγουδίστρια Cardi B, η οποία υποδύεται έναν νέο χαρακτήρα που συνδέεται με το παρελθόν του Ντομ, αλλά και τον Ozuna που είναι αστέρας της μουσικής Reggaeton.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2020 από την Tulip Ent.!