Movies Ltd

Στα όρη... Η ταινία Μία Κρυφή Ζωή (A Hidden Life) είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Terrence Malick (‘’Λεπτή Κόκκινη Γραμμή’’, ‘’Άγνωστος Κόσμος’’, ‘Το Δέντρο της Ζωής’’, ‘’Μέχρι το Θαύμα’’). Η ταινία βασίζεται στη ζωή του Φραντς Γιεγκερστέτερ, ενός Αυστριακού αγρότη που αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη και αφοσίωση στον Χίτλερ. Τον Αύγουστο του 1943, εκτελέστηκε για αυτή του την αντίσταση σε ένα γκαράζ στις φυλακές του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Η ταινία εστιάζει στην ανταλλαγή γραμμάτων με τη γυναίκα του Φραντσίσκα (ή Φάνι). Η ιστορία δεν ήταν πολύ γνωστή εκτός της περιοχής της Αγ. Ραδεγούνδης, και ίσως δεν θα μαθαίνονταν ποτέ, αν δεν έκανε έρευνα ο Αμερικανός Γκόρντον Ζαν στη δεκαετία του ’70 ανακαλύπτοντας το χωριό. Ο Φραντς Γιεγκερστέτερ, ένας Αυστριακός αντιρρησίας συνείδησης, αρνείται να αγωνιστεί για τους Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και εκτελείται από αυτούς το 1943. Μπαίνοντας στο σπίτι του Γιεγκερστέτερ στην ύπαιθρο της Αυστρίας, η ταινία ακολουθεί τον αγωνιστικό βίο του Φραντς και της συζύγου του, Φάνι. Με αφετηρία τα πραγματικά γράμματα που αντάλλασσαν κατά τον πόλεμο, η ταινία απεικονίζει πώς το ζευγάρι ήρθε σε σύγκρουση με τα μέλη της κλειστής κοινωνίας τους, την εκκλησία, την κυβέρνηση, ακόμη και τους φίλους τους — και πώς όλα αυτά τους οδήγησαν σε μια τραγική επιλογή.

Η επιστροφή του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη Terrence Malick σε μία απίστευτης ομορφιάς δραματική ταινία και με τον Bruno Ganz σε μία από τις τελευταίες του εμφανίσεις στην μεγάλη οθόνη. Πρωταγωνιστούν οι August Diehl, Valerie Pachner, Matthias Schoenaerts, Maria Simon, Michael Nyqvist, Tobias Moretti, Ulrich Matthes, Karl Markovics, Jürgen Prochnow.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Φεβρουαρίου 2020 από την Odeon!

Δυο ξένες στην ίδια πόλη

του zerVo (@moviesltd)

Η αίσθηση που μου αφήνει κάθε φορά, η παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας που προβάλλει τα αρσενικά ως (το λιγότερο) σιχαμερά γουρούνια, εκμεταλλευτές και θρασύτατα όντα που επιβάλλονται μόνο με την σωματική τους δύναμη, έχει διπλή ανάγνωση. Γιατί από την μια μεριά, ναι μεν, οφείλουμε να αποδεχθούμε πως σε κάποιες κοινωνίες που βασιλεύει ο νόμος της ζούγκλας, οι πιο ισχυροί, σε σώμα και ιεραρχική κατάταξη, κυριαρχούν, οι πιο αδύναμοι όμως, δεν κάνουν και τίποτα για να αποδείξουν πως αντιδρούν σε αυτό τον άδικο κανόνα. Μετριότητες είναι - εντέλει - που αναζητούν δικαιολογία για την προσωπική τους αποτυχία - στο εφεξής - πάνω στην μη υποστήριξη τους, από τον ακραία αντίθετο - εδώ πατριαρχικό - κόσμο που τις περιβάλλει. Συνεπώς έχοντας υπάρξει στο πέρασμα του χρόνου κοσμογονικές αλλαγές στο κτίσιμο κάθε κοινωνίας, ποιος είναι ο ακριβής λόγος για να επιστρέψουμε 80 χρόνια πριν, για να μας αφηγηθεί κάποιος ένα στόρι, που ενδεχόμενα στις ημέρες μας, δεν ισχύει? Ή έστω παίζει, αλλά ως μια εξαίρεση και μόνο? Απλά έτσι για να γνωρίσουμε το δράμα? Δεν είναι σοβαρό κάτι τέτοιο...

Μεγαλωμένες κάτω από τις αυστηρές αρχές του αυταρχικού τους πατέρα, είναι οι δύο αδελφές, η Εουρίντις και η Γκίντα, που κτίζουν η καθεμιά τα δικά της όνειρα, στις αστικές γειτονιές του άνισου Ρίο Ντε Τζανέιρο. Η πρώτη, από μικρή έχει δείξει μια έντονη έφεση στο παίξιμο του πιάνου της, ελπίζοντας κάποια στιγμή να καταφέρει να αποδράσει από την Βραζιλία, για να ταξιδέψει στην κεντρική Ευρώπη και να σπουδάσει μουσική, σε ένα από τα πιο έγκυρα ωδεία του κόσμου. Από την δική της μεριά η μικρότερη των δύο, επίσης σκέφτεται να το σκάσει από την πατρική της γη, για οπουδήποτε αλλού στην υφήλιο, έχοντας πλάι της, τον ένα και μοναδικό άντρα των ονείρων της. Και θα το πράξει!

Μια βραδιά που κρυφά θα ξεγλιστρίσει από την προσοχή των δικών της, για να περάσει λίγες ώρες ευτυχίας στην αγκάλη του αγαπημένου της, Έλληνα ναύτη, Γιώργου και αφού νιώσει πως δεν της είναι αρκετές, θα πάρει το ρίσκο να το σκάσει μαζί του για τα ηλιόλουστα νερά της Μεσογείου. Έξι μήνες κατοπινά, η Γκίντα θα επιστρέψει στο Ρίο, κυοφορούσα τον καρπό του έρωτα που την παράτησε, ο αγριεμένος πατέρας της όχι μόνο δεν θα την δεχτεί πίσω στο σπίτι, αλλά άπονα και άκαρδα θα της κλείσει μια για πάντα την πόρτα. Λέγοντας της, ταυτόχρονα, πως η Εουρίντις, εντέλει τα κατάφερε και βρίσκεται στην Βιένη, όπου τελειοποιεί τις σπουδές της στο πιάνο. Ψέμματα! Η μεγάλη της αδελφή, στην ίδια πόλη βρίσκεται, παντρεμένη τον εύπορο γιο του αφεντικού του πατρός της, έναν γάμο που προφανώς την υποχρέωσαν να κάνει, για λόγους συμφερόντων και όχι αληθινού πάθους.

Άρα τα δυο κορίτσια, αχώριστα μέχρι προ λίγων εβδομάδων, στο μυαλό τους έχουν μια ψευδή αντίληψη για το που βρίσκεται το άλλο τους μισό. Αφού η μεν Εουρίντις, που βλέπει πλέον το μουσικό της όργανό να βρίσκεται παρατημένο στο φόντο του νοικοκυριού της, μοιάζει με φυλακισμένη στην έπαυλη των των Καριόκα λόφων, ούσα υποχρεωμένη να υπηρετεί έναν σύζυγο που σχεδόν σιχαίνεται, πιστεύοντας πως η αδελφή της είναι η τυχερή των δύο, αφού ζει το όραμα της, κάπου στην Ελλάδα, αντάμα με τον αγαπημένο της. Η δε Γκίντα, αδέκαρη και χωρίς δουλειά, πρέπει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί νόθο, χωρίς την στήριξη κανενός, ζώντας σε τρισάθλια κοινόβια στην παραγκούπολη, αλλά με την φλόγα μέσα της ζωντανή, πως το αδελφάκι της έχει πετύχει να φοιτά στα μεγαλύτερα κονσερβατόρια της Αυστρίας. Παραπληροφόρηση που αμφότερες κάνει ευτυχείς, τουλάχιστον τους δίνει την δύναμη να υπερκεράσουν τα προσωπικά τους δράματα και αντιξοότητες.

Προσωπικά δεν βρήκα κάποιο συσχετισμό - όπως μας ενημερώνει, άκυρα, στο δελτίο της, η εγχώρια διανομή - του θέματος με τον μύθο του Ορφέα και της Ευριδίκης, ούτε καν ως ελεύθερη διασκευή του φημισμένου παραμυθιού. Αντιθέτως βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την θεμελιώδη ιδέα, της νουβέλας που δίνει τον κλότσο στην ανέμη να τσουλήσει, όπως την εξέδωσε η συγγραφέας Martha Batalha στα 2016. Η βασική μου ένσταση επικεντρώνεται σε δύο σημεία. Πρώτον στο γεγονός πως το μυθιστόρημα ομοιάζει με κοπής 1960 και όχι τωρινό και μοντέρνο, μιας δεκαετίας μετά δηλαδή του χρόνου που κινείται το στόρι και δεύτερον πως ο χωρισμός των δύο γυναικών μοιάζει απίστευτα παρατραβηγμένος. Μου δείχνει απίθανο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, να μην πληροφόρησε κάποιος, ένας γείτονας, ένας περαστικός βρε αδελφέ, την "άσωτη" που μόλις επανήλθε στα πάτρια εδάφη για την αληθινή τύχη της μεγάλης της αδελφούλας. Άντε ας το δεχτούμε όμως, προκειμένου να μπούμε για τα καλά στην φάση μελόδραμα, που σε εύρος ξεπερνά το δίωρο.

Με όλα αυτά τα στοιχεία που μου παραθέτει ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Karim Aïnouz, δίνοντας μου την εντύπωση πως από το βιβλίο δεν έχει λησμονήσει ούτε μισή παράγραφο, μου μοιάζει τρομακτικά μεγάλο το κενό που αφήνει στις εικόνες του, από την ώρα που η Γκίντα κουνάει μαντίλι, ίσαμε την στιγμή που η Εουρίντις στεφανώνεται. Κυρίως γιατί η σύνδεση που παλεύει να ενώσει τα περιστατικά είναι μισό τσιγάρο στα κλεφτά μέσα σε μια τουαλέτα, εκεί που μια έμπειρη κυρά Βραζιλιάνα, νουθετεί την νυφούλα, πως να σέβεται και να τιμά τον κύρη της. Τι ακολουθεί? Ένας σχεδόν βιασμός την πρώτη νύχτα του γάμου και ένας όλμοστ ξυλοδαρμός της έτερης Γκουσμάο, γυρίζοντας στο σπίτι με την κοιλιά τούρλα.

Τι έπεται? Μια συνεχής μελαγχολία στο βλέμμα της Ευριδίκης, μια σειρά αναγκασμών της ψυχικών και σωματικών, την ώρα που παράλληλα τρέχει μια άλλη τραγωδία, καθώς η αδελφή της θα γεννήσει, μέσα σε ένα περιβάλλον (αρχικά) νοσηρό, θεόφτωχο, τρισάθλιο, πονεμένο. Να θυμίσω για την χάρη της ασυνέχειας, πως όλα αυτά τα βάναυσα κατά του όμορφου φύλου, δεν τυγχάνουν στην Σαουδική Αραβία ή στο Ιράν, αλλά σε μία από τις πρώτες χώρες στον κόσμο, που το ύπατο πολιτειακό αξίωμα, απέσπασε γυναίκα. Λες να ήθελε να μας δείξει το έργο, την πρόοδο από το χθες στο σήμερα? Ούτε γι αστείο. Η στάση κατά του ανδρικού φύλου και της συμπεριφοράς του είναι περίπου εμμονική. Όλοι σας είστε απάνθρωποι και εχθρικοί. Όλοι σας είστε φίδια που μόνο το πουλί σας σας νοιάζει. Έλα τώρα... Λαστ γίαρ...

Η αφήγηση των πάντων λαμβάνει χώρα μέσα από τις ξεχασμένες επιστολές της Γκίντα, οι οποίες δεν παραδόθηκαν ποτέ (πλην του ύστατου πενταλέπτου του φιλμ) στην αδελφή της. Η αλήθεια είναι πως η παραγωγή που εκπροσώπησε την Βραζιλία φέτος στην κούρσα του International Oscar διαθέτει τεχνικές αρετές, όμορφη και ζεστή φωτογραφία και πολύ αξιόλογο prod design. Περιέργως, αν κάτι μου προξένησε αρνητικό συναίσθημα, είναι που ελάχιστες, έως και πολύ σπάνιες φορές, στο σκηνικό εμφανίζεται η πραγματικά όμορφη μεγαλούπολη - Κόπακαμπάνα ή Ιπανέμα ποτέ, μόνο το γνωστό μετέωρο λοφάκι, κάπου στο βάθος, σαν CGI - λες και ο σκηνοθέτης απέφευγε να τονίσει το γεγονός πως τα δύο αδέλφια τα κρατά δεμένα ο ίδιος τόπος. Τα ουκ ολίγα εξωτερικά πλάνα, λαμβάνουν χώρα σε ένα μουράγιο και σε ένα σοκάκι. Λες και πραγματικά ο ντιρέκτορας είχε πιστέψει πως η μία διαβιώνει στον Πειραιά και η άλλη στην γενέτειρα του Μότσαρτ.

Παρόλη λοιπόν την συνταρακτική της σύλληψη, Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμαο, δεν είναι ανάλογα σπουδαία. Τα κενά είναι σημαντικά στο κτίσιμο των προσωπικοτήτων, αλλά και της θεματικής συνοχής. Θα περίμενε κανείς μάλιστα οι ερμηνείες των κοριτσιών (σημαντικών ονομάτων στα μέρη τους) Carol Duarte και Julia Stockler, να έδιναν αυτό το κάτι παραπάνω, στα πλαίσια του σχηματισμού του δεσμού αίματος, που επιβιώνει ακόμη και υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες. Σχετικό φέιλ που βαρύνει τον δημιουργό, ο οποίος επέμεινε αναίτια στην εξίσωση όσων φορούν παντελόνια με τον δαίμονα και στην ισοπέδωση των θηλυκών περσόνων, κατάχαμα, απεικονίζοντας τις σαν παραπεταμένα αντικείμενα. Όχι σωστή προσέγγιση, ενός δυνατού κατά τα φαινόμενα και τα συστατικά του δράματος, που το (επίσης λαχανιασμένο) φινάλε του, απέδειξε πως με λίγη έμπνευση και μελέτη παραπάνω, θα κατάφερνε να μεγαλουργήσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την AMA Films!

Ένα εκατομμύριο τρόποι ν' αγαπάς! Η καινούργια ταινία του Γιάννη Οικονομίδη, σε σενάριο που υπογράφει ο ίδιος μαζί με τους Χάρη Λαγκούση και Δημοσθένη Παπαμάρκο, είναι Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς. Μια παραγωγή των Αργοναύτες ΑΕ, της Falirohouse, της EZFilms, της Sutorkolonko, του Ιδρύματος Ωνάση, του Υπουργείου Πολιτισμού Κύπρου, της Digital District, της Popi On Productions, της Yafka, με την υποστήριξη των Εκομε, ΕΚΚ, The CNC and the GFG και Media Creative Europe. Σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, όταν το ερωτικό πάθος διασταυρώνεται με την απληστία για το χρήμα, τα πτώματα αρχίζουν να στοιβάζονται το ένα μετά το άλλο και η “Ωραία Κοιμωμένη” Όλγα δεν θα μάθει ποτέ από τι πραγματικά έχει γλιτώσει.

Παίζουν οι Βασίλης Μπισμπίκης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης, Στάθης Σταμουλακάτος, Βαγγέλης Μουρίκης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Λένα Κιτσοπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2020 από την Αργοναύτες!

Όσο γρήγορος και αν είσαι, δεν μπορείς να προσπεράσεις το παρελθόν σου! Τον Μάιο του 2020, έρχεται το 9ο κεφάλαιο της κινηματογραφικής σειράς Fast &Furious: Μαχήτες των Δρόμων, η οποία τις δυο τελευταίες δεκαετίες έχει κερδίσει πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια στο παγκόσμιο box-office. Ο Ντομ Τορέτο ζει μια ήσυχη ζωή μαζί με την Λέτι και τον γιο τους, τον μικρό Μπράιαν, όμως γνωρίζει καλά ότι ο κίνδυνος πάντα θα καραδοκεί στον ορίζοντα. Αυτήν τη φορά, η απειλή θα αναγκάσει τον Ντομ να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος του, αν θέλει να σώσει τους αγαπημένους του ανθρώπους. Η ομάδα του συγκεντρώνεται ξανά, αυτήν τη φορά με σκοπό να σταματήσει μια συνωμοσία παγκοσμίων διαστάσεων, στην οποία ηγείται ο πιο ικανός δολοφόνος και ο πιο δεινός οδηγός που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ: ένας άντρας που τυχαίνει να είναι ο ξεχασμένος αδερφός του Ντομ, ο Τζέικομπ. Το Fast & Furious 9: Μαχήτες των Δρόμων σηματοδοτεί την επιστροφή του σκηνοθέτη Justin Lin, ο οποίος σκηνοθέτησε το τρίτο, το τέταρτο, το πέμπτο και το έκτο κεφάλαιο της σειράς. Η ιστορία διαδραματίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου, από το Λονδίνο μέχρι το Τόκιο, από την κεντρική Αμερική μέχρι το Εδιμβούργο και από τα κρησφύγετα του Αζερμπαϊτζάν μέχρι τους δρόμους της Τυφλίδας. Στη διαδρομή, παλιοί φίλοι θα «αναστηθούν», παλιές έχθρες να επιστρέψουν, η ιστορία θα ξαναγραφτεί και το αληθινό νόημα της οικογένειας θα δοκιμαστεί όσο ποτέ.

Στο cast βρίσκουμε ξανά τους Vin Diesel, Michelle Rodriguez, Tyrese Gibson, Chris Ludacris Bridges, John Cena, Jordana Brewster και Nathalie Emmanuel, μαζί με τις βραβευμένες με Όσκαρ Helen Mirren και Charlize Theron, αλλά και την βραβευμένη με Grammy τραγουδίστρια Cardi B, η οποία υποδύεται έναν νέο χαρακτήρα που συνδέεται με το παρελθόν του Ντομ, αλλά και τον Ozuna που είναι αστέρας της μουσικής Reggaeton.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2020 από την Tulip Ent.!

Και πρόβατα και λύκοι και γουρούνια και... ίπποι!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

United we stand, divided we fall

Αυτή είναι η πρώτη ταινία (κυριολεκτικά!) που σκηνοθετεί ο Vladimir Nikolaev. Πριν περάσει πίσω από την κάμερα είχε ασχοληθεί με το σινεμά από άλλες θέσεις. Και μεταξύ των άλλων ήταν παραγωγός στην πρώτη ταινία της σειράς «Πρόβατα εναντίον λύκων».

Στο σάουντρακ της ταινίας ακούγονται κομμάτια όπως: «Kalinka» από τον Morandi, «Ain't No Sunshine» στην εκτέλεση του Michael Jackson, «Make Believe» από τους Backstreet Boys, «Youngblood» από τους 5 Seconds of Summer, «Pay No Mind» σε μια συνεργασία Madeon και Passion Pit, γενικώς ποπ τραγουδάκια, που στο youtube έχουν συνήθως πάνω από ένα εκατομμύριο προβολές το καθένα!

Η υπόθεση: Το ενωμένο χωριό των προβάτων και των λύκων ζει μια ήρεμη και ειρηνική ζωή όταν ξαφνικά καταφθάνουν δύο απρόσμενοι επισκέπτες: μια πολική αλεπού και μια μικρή προβατίνα. Κανείς δεν περίμενε ότι ένας μεγάλος κίνδυνος θα τους ακολουθήσει μέχρι εκεί. Ο Γκρέι, ο νέος αρχηγός της ενωμένης φυλής, πρέπει τώρα να πείσει τα πρόβατα και τους λύκους να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν τα επερχόμενα προβλήματα και τις μεγάλες προκλήσεις - γιατί η ισχύς βρίσκεται στην ενότητα!

Η άποψή μας: Μιας που το target group αυτής της ταινίας είναι παιδιά από 6 έως (βαριά) 11 χρονών, target group που ΔΕΝ διαβάζει moviesltd, εννοείται ότι απευθυνόμαστε σε σας αγαπημένοι γονείς. Να τη δουν την ταινία τα βλαστάρια σας; Και η απάντηση είναι: «γιατί όχι;». Για να καταλάβετε, οι δημιουργοί της ταινίας μέχρι και πρόλογο έχουν βάλει όπου τη συνδέουν με την προηγούμενη ταινία! Έτσι, όσα παιδάκια είχαν δει την πρώτη ταινία και την είχαν ξεχάσει, δεν χρειάζεται να την ξαναδούν για να μπουν στο κλίμα: στα πρώτα πέντε λεπτά γίνεται μια χαρά επεξήγηση: πώς δηλαδή βασικά ο Γκρέι είχε «μεταμορφωθεί» σε πρόβατο και είδε τα πράγματα «από μέσα». Παίζει και έρωτας, όλα καλά. Υπάρχει και μια τσιγγάνα μάγισσα και μαγικά φίλτρα και άγριοι λύκοι. Όλα καλά.

Το σχέδιο είναι αξιοπρεπέστατο (μην ξεχνάτε πως δεν μιλάμε για Pixar ή Disney), ο ρυθμός γρήγορος, τα μηνύματα απλοϊκά μεν, όχι του πεταματού δε. Κι ενώ στην πρώτη ταινία το βασικό μήνυμα ήταν η ειρηνική συνύπαρξη, σε τούτο το φιλμ είναι ακριβώς αυτό που αναφέρεται και στην «υπόθεση»: η ισχύς εν τη ενώσει. Και πως το διαφορετικό δεν είναι κακό – όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Πολύ σημαντικό για τις εποχές που ζούμε. Ο Γκρέι δεν είναι ακριβώς γεννημένος ηγέτης, κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη, κάποια στιγμή αμφιβάλλει για το ποιος είναι και τι κάνει, παίζει κι ένας δούρειος ίππος (όπως σας τα λέω!), έρχονται και οι κακοί λύκοι να διασαλεύσουν την αρμονική συνύπαρξη, εντέλει όμως το καλό θα υπερισχύσει. Τα παιδιά θα το ευχαριστηθούν. Για γονείς, νονούς και θείους: μιάμιση ώρα είναι, θα περάσει! Αρκεί να πετύχετε καλό ποπκόρν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Neo Films!

Τα παιδιά σφάξανε τη γελάδα - στοπ.

του gaRis (@takisgaris)

Στα καραγκαγκάν έιτις υπήρχε το αλήστου μνήμης διαφημιστικό «Μόνος ή... Μάνος» για το πάλαι ποτε πρακτορείο ταξιδίων που έδωσε πάσα στο αθάνατο δια χειρός Γιάννη Κακουλίδη «Μόνος ή Πάνος; Μονόπανος! Το «Ρο» με δύο λάμβδα, όπως...αυγό». Αθάνατος Χάρρυ Κλυν. Οι έτι παλαιότεροι εμού θα μπορούσαν να αντιτείνουν το «πάρε το αυγό και κούρεφτο (και με το μαλλί...φτιάξε παξιμάδι, συμπληρώνω εγώ). Αυτό το αλαλούμ (γουίνκ) επικρατεί στο MONOS του μπραζιλέιρο Alejandro Landes (Porfirio, 2011 και του ντόκου Cocalero, 2007) σε σενάριο αυτού του ιδίου με συμμέτοχο τον αργεντίνο Alexis dos Santos (Glue, 2006). Μιλάμε για φεστιβαλικές δάφνες που εκκινούν από Sundance μεριά για να αδράξουν τον BFI κότινο Καλύτερης Ταινίας. Δεν αμφιβάλλω ολωσδιόλου. Μια ακόμη παραγωγή της Neon που σαρώνει βραβευτικά εφέτο με ναυαρχίδα το πολυ-σκαρικό Parasite (Κυριακή - κοντογιορτή), τη διπλή υποψηφιότητα του σκοπιανού ντόκου Honeyland και στην κατηγορία International Film, χωρίς να ξεχνώ το Portrait of a Lady on Fire και τουτονί το MONOS, υποψηφιότητα της Κολομβίας που δεν έπιασε εντέλει πεντάδα, όπου τα Παράσιτα έχουν σηκώσει κούπα από αποδυτήρια.

Ο ικανός Landes, παίρνει μια πλειάδα άμαθων μειρακίων και τα προσγειώνει σε υψόμετρο 4.000 μέτρων στην Chingaza, 4 ώρες οδήγι έξω από την Μπογκοτά. Τους δίνει αστεία προσωνύμια (Rambo, Smurf, Wolf, Dog και Bigfoot μεταξύ άλλων), βάζει έναν μικρό το δέμας πάνω στο άλογο να το παίζει ομαδάρχης που τους αφήνει μια γελάδα για άρμεγμα και μια ντοτορέσσα (Julianne Nicholson, με εμφανή κακοπάθεια από τα τύπου «ρεαλιστικά» γυρίσματα) ως ομηρέσσα. Τα παιδία παίζει και εκπαιδεύεται σε ρυθμούς BeauTravail της Claire Dennis, στρατευμένα κάτω από μέχρι τέλους αδιευκρίνιστες συνθήκες και απώτερο σκοπό. Εμπάσειδι περιπτώσειδι τα παιδία είναι άτακτα, κολυμπούν στην ορμόνη και τα non-binary σεξουαλικά πάθια. Στο αναμεταξύνε σφάζουν και τη γελάδα, με τρόπο που ο ικανός (τόπαμε) Landes αφήνει ανεξίτηλο στην κινηματογραφική μνήμη. Μπορεί άσχετο, όμως έχε υπόψιν ότι το MONOS έχει πλην του μονήρους κι άλλη μια μετάφραση ως monkeys, πιθηκάκια δηλαδή.

Διόλου τυχαίο το αγελαίον της κατάστασης, με δράση αντάρτικη και συλλογικό παροξυσμό που απροκάλυπτα προσκαλεί το κλασικό Lord of the Flies (1954) του νομπελίστα William Golding. Οι Καραμπινιέροι του Γκοντάρ συναντούν το Nocturama (2016) του Bonello, με τη διαφορά ότι εδώ, απουσία καθαρής ιδεολογικής σήμανσης, υπερισχύει η εξιμπισιονιστική κάμερα και το by Mica Levi (Jackie, Under the Skin) δυσοίωνα αφαιρετικό ακρόαμα για να δένει ατμόσφαιρα. Δε θα αποφύγω την ανάμνηση του Kids (2000) του Larry Clark που έβγαλε στον αφρό ζητήματα childexploitation στο πανί. Όσο πάντως και να θες να παραβλέψεις την ευκολία του Landes στο να παραμένει πλατσουρίζοντας στα αρχέγονα ένστικτα των μικρών ανταρτών, δε μπορείς να αποφύγεις τη σύγκριση με το ανώτατο Beasts of Nation (2015) του Cary Fukunaga που το μόνο ελάττωμα που είχε ήταν πως υπήρξε το έμπας του Netflix στην κινηματογραφική παραγωγή, για αυτό και βρέθηκε κάτω από τη μπότα της μεγαλοστουντιακής επικυριαρχίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Filmtrade!

Τρελές Σφαίρες Φάιβ Ο

του zerVo (@moviesltd)

Εδώ και περίπου έναν χρόνο, απόταν ανακοινώθηκε η πρώτη, ουσιαστικά, κινηματογραφική ταινία όπου το γενικό της πρόσταγμα θα είχε, πέραν του πρωταγωνιστικού ρόλου, το φαινόμενο Σεφερλής, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έκαμε λόγο για το πιθανότατα, χειρότερο φιλμικό προϊόν που κατασκευάστηκε στην χώρα μας, τις πρόσφατες δεκαετίες. Ακόμη κι αν το χιούμορ του συμπαθή κωμικού είναι πολύ μακρινό από τα γούστα μου, διαφώνησα κάθετα με την συγκεκριμένη θεμελίωση αρνητικής προκατάληψης, όχι γιατί καρτερούσα δα και κανένα ανατρεπτικό διαμάντι της έβδομης τέχνης, ούτε γιατί πίστεψα πως στον σχεδιασμό του έργου δεν θα ακολουθηθεί η (πετυχημένη θεατρικά τουλάχιστον) πεπατημένη. Αλλά κυρίως, διότι όσοι καταφέρθηκαν ενάντια στον Κάπτεν Μαρκ, χωρίς καν να έχουν δει το έργο του, μάλλον δεν έχουν και ιδιαίτερη γνώση του τι σαβούρα υπάρχει κάθε εβδομάδα εκεί έξω, ιδίως όταν φέρει πάνω της την σφραγίδα made in Greece.

Δηλητηριασμένος στην πολυτελή του έπαυλη, θα βρεθεί ο πολυεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Περικλής Συμεωνίδης, ιδιοκτήτης της πιο διάσημης βιομηχανίας παρασκευής χαλβά, μεγαλομέτοχος ποδοσφαιρικού συλλόγου και ένα από τα πιο προβεβλημένα ονόματα στις κουβέντες περί πολιτικής διαφθοράς και διακίνησης μιζών. Κατόπιν εντολής του ίδιου του Υπουργού Δημόσιας Τάξης, την υπόθεση θα αναλάβει να διαλευκάνει ο κορυφαίος επιθεωρητής του τμήματος ανθρωποκτονιών, ο διαβόητος Αστυνόμος Ντίμης Μπέκρας, γνωστός για τις εκκεντρικές, πλην αποτελεσματικές μεθόδους του.

Με τις πρώτες ανακρίσεις, οι υποψίες του δαιμόνιου ντετέκτιβ θα πέσουν σε πέντε πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος του βιομηχάνου, όλοι τους με κίνητρο ικανό να οδηγηθούν στον φόνο. Στην φαντασμένη σύζυγό του, Ευρυδίκη, που ποτέ δεν του συγχώρησε τα νυχτοπερπατήματα, στον ιδιαίτερων προτιμήσεων γιο του, Λούι, έναν ζωγράφο που περιμένει πως και πως τα χρήματα της κληρονομιάς, στην παραδόπιστη κόρη του, Λίλυ, που πάντοτε επιθυμούσε να βάλει χέρι στην περιουσία του πατέρα της, στην τραγουδιάρα ερωμένη του, Ναστάζια, που ποτέ της δεν αποδέχθηκε τον ρόλο τον δεύτερο, αλλά και στον μυστηριώδη μπάτλερ, Αρμάνδο, που είναι κι εκείνος που εντόπισε το πτώμα. Πέντε εν δυνάμει δολοφόνοι, που τα στοιχεία όμως εναντίον τους, δεν είναι ικανά να τους φορέσουν τα βραχιολάκια...

Με το πρώτο κιόλας πλάνο, κατόπιν της πτώσης των τίτλων αρχής, η κομεντί μας δείχνει με πλήρη ακρίβεια το ποιο μονοπάτι θα τραβήξει, καθώς οι τοίχοι του εργένικου διαμερίσματος του (και φλογερού εραστή) Μπέκρα, είναι διακοσμημένοι με τα πόστερς των σλαπστικ adventures (τρεις στον αρθιμό) του επιθεωρητή Φρανκ Ντρέμπιν. Είναι πασιφανές πως ο σεναριογράφος του έργου (δεν κρατάμε καμία αγωνία, ο Μάρκος είναι αυτός) όταν είχαν κυκλοφορήσει τα Naked Guns εκεί κάπου στα φινάλε των 80s, πρέπει να το είχε βάλει αμέτι μοχαμέτι, κάποια βολά να φτιάξει τα δικά του, που και βέβαια θα ομιλούν την ελληνική. Τηρώντας πιστότατα, τις προσταγές του παραγωγικού τριγώνου των Zucker - Abrahams - Zucker, που με το ανατρεπτικό στυλ τους, από τον καιρό του Top Secret (Άκρως Τρελό κι Απόρρητο) είχαν πάρει με το μέρος τους, ένα πολύ μεγάλο μέρος του διψασμένου, για το αποκαλούμενο ως εξτρίμ (ενίοτε και ρηχότερα, κουφό) χιούμορ.

Κι ο Σεφερλής ετούτο το πράγμα το έχει πάρει χαμπάρι εδώ και πάρα πολλά έτη, προβάλλοντας αυτή την διασκεδαστική εκδοχή - κρύα την λένε οι πιο πολλοί, οι σολντ άουτ παραστάσεις, άλλα δείχνουν πάντως - στις κερκίδες του Δελφινάριου και του Περοκέ, όπου εμφανίζεται εκ περιτροπής των εποχών της χρονιάς. Ο κόσμος, περιέργως, γελάει, τι γελάει ξεκαρδίζεται, με τα παθήματα του Μάρκου, που κυλιέται στα σανίδια, μεταμφιέζεται όσο πιο ανεκδοτικά μπορεί και γκριματσάρει ακατάπαυστα, έχοντας εξελιχθεί, χωρίς καμία υπερβολή, στον σούπερ ήρωα ετούτης της λαϊκής διασκέδασης. Στο σινεμά, είπατε, αλλάζει κάτι δραματικά? Ούτε για πλάκα, αφού μιλάμε για ακόμη πιο μαζική έξοδο του κοινού, συνεπώς ποιος ο λόγος να μην διαβούμε ξανά την πεπατημένη, που ούτε ρίσκο υπέχει, ούτε θα μας κοστίσει και τίποτα απώλειες, αφού όσοι γελούν στο Μικρολίμανο και την Πλατεία Καραΐσκάκη, οι ίδιοι θα κεφάρουν κι εδώ πα.

Να πάρουμε τα θετικά λοιπόν της πρώτης διάβασης του Σεφ στο μεγάλο εκράν. Η ταινία είναι πρόταση ολοκληρωμένη κι αυτό είναι πολύ βασικό. Διαθέτει αρχή, κορμό και επίλογο, ορίζει μια υποτυπώδη ιστορία μυστηρίου, με θύμα(τα), θύτες, σασπένς και ανατροπή. Που από μόνη της στέκεται εύπεπτα - ευπεπτότατα - στην ζήτηση κάποιου που επιθυμεί να ξεσκάσει, βολτάροντας στο σινεμά της γειτονιάς. Το πρόβλημα είναι αυτό το ιδιαίτερο στυλάκι του Μάρκου, με τις τούμπες, τις κωλοτούμπες, τις αρλούμπες και τις τουλούμπες, που δεν με έχει σύμμαχο, μάλλον ενάντιο θα το έκοβα. Με δυο λέξεις εγώ δεν γελώ, ούτε καν γαργαλίζομαι με τα σώβρακα του Μπέκρα και τα Ζουγανελικού φορμάτ κουφώματα που σκάνε κατά ριπάς, παλεύοντας να ομοιάσουν στα ανάλογα των Τρελών Σφαιρών. Πολύ σοφά δε, ο φίλος μας, δεν πέφτει και στην παγίδα της υπέρμετρης ματαιοδοξίας, κοπιάροντας μόνο την κόπια του Κλουζώ, αποφεύγοντας να μοστράρει πουθενά στα σκηνικά κανά πόστερ του Peter Sellers, οπότε και θα μιλούσαμε για καταστάσεις ιεροσυλίας.

Πλακίτσα πάντως βγαίνει από κάποιες ιδεούλες του σκριπτ, που καλοπροαίρετα (εγώ) δεν θα τις κατατάξω ούτε σε κλωνάρια ρατσιστικά - ο τρόπος ομιλίας π.χ. στα ελληνικά, των βορειοδυτικών γειτόνων μας, είναι αστείος και δεν είναι κακό κάποιος να την αναπαράγει ως ανέκδοτο - ούτε σε σχόλια κοινωνικώς καυστικά. Ο ίδιος ο Σεφερλής, που δεν υπάρχει ούτε μισό πλάνο να μην εμφανίζεται στο πανί, στις πιο σοβαρές και όχι τόσο αμιγώς μπουρλέσκ στιγμές του, ταιριάζει σωστά στο κοστούμι του γκαφατζή ερευνητή, ρόλο που να μην ξεχνάμε μια χαρά είχε σχεδιάσει πρώτος στα μέρη μας, δεκαετίες πριν ο αξεπέραστος Χάρι Κλιν.

Με πληθώρα γνώριμων προσώπων τριγύρω του, τόσο (πολύ καλών) ηθοποιών σαν την Καστάνη που έχει την δική της προϊστορία στο εγχώριο σινεμά, όσο και απλών περσόνων της σέξι σόου μπιζ, που από υποκριτική νάδα, το πολυλογάδικο και εφετζίδικο (!!!) παραμύθι του Χαλβάη 5-0 (σαχλή και άκαιρη η μαρκίζα) τσουλάει ανεκτά στο δίωρο του. Το μισό χρονικό διάστημα να τονίσω που διαρκούν τα θεατρικά πρότζεκτ του Σεφερλή. Που δεν με χάλασε φυσικά, στο ντεμπούτο του, αντίθετα μου έξαψε την περιέργεια να δω τι θα κάνει την επόμενη φορά του, με την προϋπόθεση να περιορίσει κατά κάποιο (σημαντικό) τρόπο, το ΖΑΖ πατιρντί. Έλα μωρέ που δεν μπορεί να βρει δυο ατάκες της προκοπής, ευφυείς, να χτίσει την κομεντί του, αντί να μπουρδουκλώνεται τάχαμου αφελώς στα χαλιά, αισθητική ντεμοντέ που ανήκει σε ένα πολύ, πολύ παλιό κωμικό παρελθόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Village!

Η οικογένεια δεν είναι αίμα, είναι αγάπη! O Karim Aïnouz (γεννημένος στη Φορταλέζα της Βραζιλίας) εργάζεται ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και εικαστικός καλλιτέχνης, έχοντας λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Madame Sata έκανε την πρεμιέρα του στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών, το 2002. Το ντοκιμαντέρ του Central Airport THF προβλήθηκε στο τμήμα “Panorama” της 68ης Μπερλινάλε, κερδίζοντας το βραβείο που απονέμει η Διεθνής Αμνηστία. Το Invisible Life of Euridice Gusmao είναι η έβδομη ταινία στην καριέρα του. Δύο αχώριστες αδερφές, στο Ρίο ντε Τζανέιρο της δεκαετίας του ’50, αναγκάζονται να αποχωριστούν η μία την άλλη. Η Γκουίδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να μεγαλώσει ολομόναχη το εκτός γάμου παιδί της, ενώ η Ευρυδίκη εξωθείται σε έναν νερόβραστο γάμο, εγκαταλείποντας το πάθος της για το πιάνο. Μια έξυπνη αναφορά στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μα πάνω απ’ όλα ένας ύμνος στο γυναικείο σθένος. Ένας φόρος τιμής στις αμέτρητες γυναίκες που στερήθηκαν τη δυνατότητα να διαθέσουν το σώμα και το πνεύμα τους όπως οι ίδιες επιθυμούσαν, προκειμένου να στριμωχτούν σε ασφυκτικά πατριαρχικά καλούπια.

Πρωταγωνιστούν οι Julia Stockler, Carol Duarte, Flávia Gusmão, António Fonseca, Hugo Cruz, Nikolas Antunes, Gregório Duvivier και η Fernanda Montenegro.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την AMA Films!

Get ready, ladies! Η αξέχαστη Χάρλεϊ Κουίν από την Ομάδα Αυτοκτονίας αποκτά -επιτέλους- τη δική της συμμορία σε μία έκρυθμη ιστορία από το στόμα της ίδιας, όπως μόνο αυτή ξέρει να διηγείται. Στην περιπέτεια δράσης Αρπακτικά Πτηνά Και Η Φαντασμαγορική Χειραφέτηση Της Χάρλει Κουίν (Birds Of Prey & The Fantabulous Emancipation Of One Harley Quinn) η έξαλλη ζωή της Χάρλεϊ Κουίν εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο μετά τον ιδιαίτερα εκρηκτικό χωρισμό της από τον Τζόκερ. Για πρώτη φορά, είναι απροστάτευτη,με τον κάθε αλήτη της Γκόθαμ να την καταδιώκει. Εντωμεταξύ, ο αρχιμαφιόζος Ρόμαν Σαϊόνις έχει βάλει λυτούς και δεμένους για να βρει τη νεαρή πορτοφολού Κας, που έκλεψε το πολύτιμο διαμάντι του. Το μονοπάτι της Χάρλεϊ διασταυρώνεται με την Κυνηγό, την Μπλακ Κανάρι και τη Ρενέ Μοντόγια και το αλλόκοτο επιτελείο δεν έχει επιλογή από το να συνεργαστεί για να εξολοθρεύσει τον Ρόμαν μέσα σε μία θεότρελη, φονική μέρα.

Μία πραγματικά φαντασμαγορική, καταιγιστική και εντυπωσιακή περιπέτεια με την υποψήφια για Όσκαρ Margot Robbie (I, Tonya) να χειραφετείται πανηγυρικά - και αψήφιστα - μαζί με τις Mary Elizabeth Winstead (10 Cloverfield Lane), Jurnee Smollett-Bell (TV TrueBlood), Rosie Perez (Fearless) και την πρωτοεμφανιζόμενη Ella Jay Basco. Ο απολαυστικός Ewan McGregor (Trainspotting) είναι το αντίπαλο δέος της Χάρλεϊ, η ταλαντούχα Cathy Yan (Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής του Sundance για το Dead Pigs) αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και η Christina Hodson (Bumblebee) υπογράφει το παραληρηματικό σενάριο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Tanweer!

Η ιστορία, σου ανήκει! Το πολυδιαβασμένο κλασικό μυθιστόρημα της Louisa May Alcott, Μικρές Κυρίες (Little Women), βρίσκει την ιδανική κινηματογραφική μεταφορά του από την ταλαντούχα δημιουργό Greta Gerwig (υποψήφια για Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το περίφημο Lady Bird), που έχει αποσπάσει έξι υποψηφιότητες για τα φετινά Όσκαρ, στις πιο σημαντικές κατηγορίες του θεσμού. Η σκηνοθέτις προσεγγίζει την ιστορία με αέρα ανανέωσης, αντλεί έμπνευση από την αλληλογραφία της συγγραφέως και επεμβαίνει στη γραμμική αφήγηση του μυθιστορήματος, παρουσιάζοντας μία πιο μοντέρνα και τολμηρή εκδοχή που τιμά το αριστουργηματικό βιβλίο, αναδεικνύοντας όλους τους λόγους που κάνουν τη σχέση μεταξύ του κοινού και των αδελφών March διαχρονική.

Τις πολυαγαπημένες αδελφές March ενσαρκώνει ένα καθηλωτικό καστ που περιλαμβάνει τις Saoirse Ronan (Lady Bird) ως Jo, Emma Watson (ταινίες Harry Potter) ως Meg, Florence Pugh (Lady Macbeth) ως Amy και Eliza Scanlen (TV Sharp Objects) ως Beth. To ταξίδι προς την ενηλικίωση των τεσσάρων αδελφών συνοδεύουν o Timothée Chalamet (Call Me By Your Name) ως Laurie, η Laura Dern (TV Big Little Lies) ως Marmee και η Meryl Streep (The Devil Wears Prada) ως Θεία March. Το εγχείρημα έχει στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, εξασφαλίζοντας στην Greta Gerwig υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Διασκευασμένου Σεναρίου, ενώ η πρωταγωνίστρια Saoirse Ronan είναι υποψήφια για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου και η Florence Pugh υποψήφια για Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου. Η ενδυματολόγος της ταινίας οσκαρική Jacqueline Durran (Anna Karenina) είναι επίσης υποψήφια, όπως και ο κατά ήμισυ Έλληνας συνθέτης και ήδη οσκαρικός Alexandre Desplat (Η Μορφή του Νερού).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!

That's Entertainment!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μαριχουάνα... στοπ;

Αυτή είναι η 11η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 10 Σεπτεμβρίου του 1968 στο Χάτφιλντ του Χέρτφορτσάιρ, Βρετανός Guy Ritchie. Θυμίζουμε τις 10 προηγούμενες: «Δυο καπνισμένες κάνες» (Lock, Stock and Two Smoking Barrels, 1998), «Η αρπαχτή» (Snatch, 2000), «Η κυρία και ο ναύτης» (Swept Away, 2002), «Revolver» (2005), «RocknRolla» (2008), Σέρλοκ Χολμς (Sherlock Holmes, 2009), Σέρλοκ Χολμς 2: Το παιχνίδι των σκιών (Sherlock Holmes: A Game of Shadows, 2011), Κωδικό όνομα U.N.C.L.E. (The Man from U.N.C.L.E., 2015), Βασιλιάς Αρθούρος: Ο θρύλος του σπαθιού (King Arthur: Legend of the Sword, 2017) και Αλαντίν (Aladdin, 2019).

Ο Ritchie είχε αρχίσει να αναπτύσσει την ιδέα για την συγκεκριμένη ταινία σχεδόν μια δεκαετία πριν. Μαζί με τον συνσεναριογράφο της ταινίας Ivan Atkinson σκέφτονταν να κάνουν την αρχική ιδέα τηλεοπτική σειρά αλλά σύντομα το project άλλαξε κατεύθυνση κι έτσι προέκυψε το «The Gentlemen». Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν «Toff Guys», φράση της βρετανικής αργκό που αναφέρεται σε άτομα με αριστοκρατική καταγωγή που αποπνέουν ένα αέρα υπεροχής, ο τίτλος προσομοιάζει όμως ηχητικά και με το «Tough Guys». Η επόμενη ταινία του Guy Ritchie βρίσκεται στο post production, αποτελεί ελεύθερο ριμέικ της γαλλικής ταινίας «Le convoyeur», έχει τον τίτλο «Cash Truck» και πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Jason Statham, Josh Hartnett και Scott Eastwood!

Η υπόθεση: Μίκι Πίρσον. Σε πλήρη αντιστροφή του τραγουδιού του Sting, ο Μίκι είναι ένας American Man in London. Σπουδαγμένος στην Οξφόρδη, γρήγορα αντιλαμβάνεται πως, με τον σταυρό στο χέρι, φράγκα δεν βγαίνουν. Έτσι, ξεκινάει το προσοδοφόρο επάγγελμα του εμπόρου ναρκωτικών ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια. Όχι όμως των σκληρών, εκείνων που προκαλούν εθισμό και θάνατο: μαριχουάνα εμπορεύεται. Και την παράγει μάλιστα σε... φάρμες σπαρμένες σε μυστικές τοποθεσίες ανά την επικράτεια. Έχει και μια επιχείρηση – βιτρίνα στην οποία εργάζεται η όμορφη και δυναμική σύζυγός του, η Ρόζαλιντ. Μέλος της high society, αναγνωρισμένος gentleman, κάποια στιγμή αποφασίζει πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να αποσυρθεί. Κι είναι έτοιμος να πουλήσει την επιχείρησή του.

Ενδιαφέρον δείχνουν ένας Αμερικανός λεφτάς άρχοντας του υποκόσμου, ο Μάθιου, κι ένας ανερχόμενος βαρόνος του εγκλήματος, που κυκλοφορεί με το παρατσούκλι Ξηρόφθαλμος. Η απόσυρση του «βασιλιά» πυροδοτεί μια σειρά από συνομωσίες, σχέδια και απόπειρες από όλους εκείνους που επιβουλεύονταν την θέση του και που πλέον θεωρούν πως έχουν την ευκαιρία να αρπάξουν την περιουσία του. Ανάμεσα σε αυτούς που διεκδικούν μερίδιο είναι κι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, ο Φλέτσερ, ο οποίος δουλεύει για μια μικρή εφημερίδα και διαθέτει στοιχεία να εκβιάσει τον Μίκι μέσω του πιο στενού του συνεργάτη, του Ρέι. Ή έτσι νομίζει...

Η άποψή μας: Ένας άντρας μπαίνει σε ένα μπαρ. Μία παμπ καλύτερα. Παραγγέλνει μπύρα. Βάζει στο τζουκ μποξ ένα τραγούδι: είναι το «Cumberland Gap» του David Rawlings (δεν το είχα ξανακούσει - και είναι κομματάρα). Κάθεται να πιει την μπύρα. Ακούγεται ένας πυροβολισμός: μια δολοφονία λαμβάνει χώρα εκτός κάδρου. Κλόουζ απ στην μπύρα. Πιτσιλιέται με αίματα. Κι αυτοί κυρίες και κύριοι είναι η αρχή της νέας ταινίας του Guy Ritchie... Κατευθείαν, σου έχει κάνει hook. Έβαλε ο μάγκας το σκουλήκι στο αγκίστρι, το έριξε στη θάλασσα κι εσύ ως ψάρακλας, πας και τσιμπάς. Το βασικό όμως είναι πως το απολαμβάνεις. Δεν μου αρέσει να καταφέρομαι εναντίον συναδέλφων κριτικών, αλλά εδώ θα κάνω μία εξαίρεση. Ναι, ο Guy Ritchie, 9 στις 10 φορές γυρίζει την ίδια ταινία.

Κατ' αναλογία με τα γνωστά memes που κυκλοφορούν στα social media, όταν το λαϊκό παιδί (ο Guy Ritchie στην περίπτωσή μας) γυρίζει ταινία όπου χρησιμοποιεί μία κάμερα, ένα όπλο και μια γυναίκα (του είναι αρκετά) και κάνει ευφορικό, διασκεδαστικό, απενοχοποιημένο σινεμά, το οποίο συνδυάζει ακαταμάχητα τη βία με το χιούμορ, μερικοί συνάδελφοι αντιδρούν με «ω μάι γκαντ, μεγάλωσε βρε Γκάι, πάλι μία από τα ίδια, έλεος κάπου». Όταν όμως ο κλαρινογαμπρός εκ βορείων προαστίων, ο σοφιστικέ, ο σπουδαγμένος σε Οξφόρδες και Κέιμπρίτζια (στην περίπτωσή μας πχ ο Σουηδός Roy Andersson, μιας που είδαμε πρόσφατα ταινία του και βολεύει) γυρίζει μία από τα ίδια, οι ίδιοι συνάδελφοι αντιδρούν με «ω μάι γκαντ, τι θεϊκά πλάνα, τι σοφιστικέ καλλιτεχνική διεύθυνση, τι έμπνευση». Κάρχιες!

Και με αστεράκια δεν μου αρέσει να ασχολούμαι – μια σύμβαση είναι (από την άλλη, μιας που την ακολουθώ κι εγώ τη σύμβαση, μου αρέσει και τα σκορπάω απλόχερα) αλλά σε ποιον κόσμο, σε ποιο σύμπαν, σε ποιο universe το «Cosmic Candy» μπορεί να παίρνει περισσότερα αστεράκια από το «Gentlemen»; Ναι, ο Guy Ritchie επαναλαμβάνεται, αλλά... όχι ακριβώς. Είναι αυτό που έγραφα πρόσφατα ως αρνητικό στην ταινία «About Endlessness» του Roy: ο Ritchie βρίσκει τρόπο να ανανεώνεται, να εμπλουτίζει το φιλμ του με νέα κόλπα, με νέες ιδέες, με καινούργια ρίσκα. Εδώ, ας πούμε, παίζει με την αφήγηση, με τον τρόπο που αφηγείται την ιστορία, εντέλει με το ίδιο το σινεμά! Βάζει σε ρόλο – κλειδί τον Hugh Grant, που δεν θα τον δείτε ποτέ πιο γλοιώδη και σε κόντρα ρόλο – είναι απολαυστικότατος.

Γενικώς (άλλο ένα από τα χαρακτηριστικά του Ritchie, που δεν τα βαριέσαι) μας παρουσιάζει μερικούς πάρα πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες μέσω της ταινίας του. Αξιαγάπητους παρά (ή ίσως εξαιτίας) της καφρίλας τους. Ο Κόουτς πχ του Colin Farrell είναι απλά θεούλης!!! Πσυχούλα! Βοηθάει παιδιά φτωχικών καταβολών να μην μπλέξουν. Εντάξει, μπλέκουν, αλλά ο άτιμος έχει έναν ολοδικό του κώδικα ηθικής, που εννοείται πως είναι κλάσεις ανώτερος από τον καθεστηκυίο. Γενικά, ο Ritchie στέκεται πολύ εδώ: έχει σημασία στον σύγχρονο κόσμο να υπάρχει αυτό που λέμε μπέσα, κιμπαριλίκι, αρχοντιά. Μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια, σωστά; Φτιάχνει λοιπόν ένα σύμπαν ο δικός σου και σε αρπάζει μέσα από την αρχή. Και γουστάρεις. Γουστάρεις τις μουσικές, γουστάρεις τη φευγάτη αύρα, γουστάρεις το (ναι) βιντεοκλιπίστικο στυλ, γουστάρεις το ψάξιμο, γουστάρεις το χιούμορ, γουστάρεις τις αναφορές.

Χωρίς να έχω δει από τη φιλμογραφία του μόνο το «Αλαντίν» (το οποίο «έσκισαν» οι πάντες, η αλήθεια είναι) και προσπαθώντας να ξεχάσω την μέγιστη μαλακία που γύρισε όντας ερωτευμένος με τη Madonna, το vanity project - ριμέικ της ταινίας «Η κυρία και ο ναύτης» της Βερτμίλερ, το εντελώς αχρείαστο και άθλιο «Swept Away», οφείλω να ομολογήσω πως... γουστάρω τρελά τούτον τον Tarantino των φτωχών! Από το πρώτο πλάνο ως το τελευταίο, τα πάντα στην ταινία είναι στην υπηρεσία του θεατή. Ρυθμός, απίστευτα γαμάτο σάουντρακ, τρομερές σκηνές που απορείς πώς τις γύρισε ο τύπος (όπως η σύγκρουση αμαξιού με φορτηγό - θα με θυμηθείτε όταν τη δείτε) άλλες που σε κάνουν να σκας στα γέλια παρά το μακάβριον του πράγματος (θυμηθείτε: γραμμές τρένων!) και φατσάρες να υποδύονται low life αριστουργήματα.

Πέρα από τις άμεσες και τις έμμεσες κινηματογραφικές αναφορές (από την «Συνομιλία» μέχρι το «Βρόμικο σαββατοκύριακο» και από τον Γουάινσταϊν μέχρι το δικό του «Κωδικό όνομα U.N.C.L.E.») αλλά και τηλεοπτικές σειρές - φαινόμενα (το «Black Mirror» έρχεται στο νου στην ιστορία που περιλαμβάνει ένα... γουρούνι!) η ίδια η ταινία παίζει με την κινηματογραφική αφήγηση, με το πραγματικό και το φαντασιακό, με τη μυθοπλασία και τον ρεαλισμό. Απολαυστικό φιλμ. Από αυτά που δεν χάνονται από όσους ψάχνουν με το κιάλι πια απενοχοποιημένη κινηματογραφική απόλαυση! Και ναι, δεν μπαίνει τυχαία το υπέροχο «That’s entertainment» των Jam στο φινάλε: αυτό, ναι, είναι διασκέδαση! Μπορεί να μην είναι «μεγάλη τέχνη», αλλά βγαίνεις από την ταινία χορτασμένος.

ΥΓ: Διάβασα μερικές κριτικές από το εξωτερικό για την ταινία και έφριξα! Ήμαρτον με την πολιτική ορθότητα, έχει καταντήσει πολιορκητικός κριός του νεοσυντηρητισμού. Κατηγορούν τον Ritchie για ρατσισμό! Κι εκεί επικεντρώνεται όλη τους η αντιπαλότητα κατά της ταινίας. Κομπλεξάρες «άριστοι», ου να μου χαθείτε!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Lost In Google Translation

του zerVo (@moviesltd)

Ας επικεντρωθούμε στα βασικά στοιχεία του μπολιγουντιανού σινεμά. Πάντοτε στην έκβαση της ιστορίας, όσο δραματική, συγκινητική, φορτισμένη, τραγική κι αν είναι, τα πάντα καταλήγουν σε πανηγυρικό χάπι έντ. Που ακόμη συνηθέστερα συνοδεύεται από ταρατατζούμ, πολύχρωμες και κάρι μυρωδάτες σεκάνς μουσικής, τραγουδιού και χορού, από εκείνον τον ομαδικό της ακρίβειας των κινήσεων. Το πιο βασικό στοιχείο, δεν έχει να κάνει με την υφή του φιλμ, αλλά με την εμπορική του πορεία, που σε συντριπτικό βαθμό είναι σαρωτική, μιας και όσο και να κοστίσει η παραγωγή, το ενάμισι δις πληθυσμού της χώρας προέλευσης του, εγγυάται πως τα λεφτά θα γυρίσουν πίσω και με το παραπάνω. Αν λοιπόν θέλαμε να εντάξουμε το Απίθανο Ταξίδι ενός Φακίρη, σε ένα από τα παρακλάδια του Ινδικού σινεμά, με τίποτα δεν θα μας κάλυπτε το τελευταίο συστατικό, μιας και το έργο αποτέλεσε φλόπα γιγαντιαίου βεληνεκούς, επιστρέφοντας μόνο τα 3 από τα 20 περίπου εκατομμύρια δολάρια που στοίχισε...

Μεγαλωμένος από μια μονάχη μάνα, πλύστρα στο επάγγελμα, στις φτωχικές γειτονιές της Μουμπάι, ο Ατζατασάτρου Λαβάς Πατέλ, δυο όνειρα έχει στην ζωή του: Να γίνει πλούσιος και κάποια στιγμή να καταφέρει να ταξιδέψει στο Παρίσι. Με τον θάνατο της λατρεμένης του μητέρας και προκειμένου να γλυτώσει το μπες βγες στις φυλακές για την παραβατική του συμπεριφορά ως λωποδυτάκος, ο Άτζα, μόνο με ένα πλαστό εκατόευρω στην τσέπη, θα επιχειρήσει το μεγάλο ταξίδι για την Πόλη του Φωτός. Εκεί που ναι μεν θα βρεθεί και θα γνωρίσει μάλιστα το ερωτικό σκίρτημα για τα όμορφα μάτια της αμερικάνας Μαρί, αδέκαρος όμως, αποφασίζοντας να περάσει την νύχτα του στους χώρους του Παριζιάνικου ΙΚΕΑ, δεν θα αντιληφθεί πως οι αποθηκάριοι τον έχουν φορτώσει σε καμιόνι που ταξιδεύει για τις αποθήκες της εταιρίας στο Λονδίνο...

Για να πω την μαύρη μου αλήθεια, μέχρις του σημείου που ο ταλαίπωρος Ινδός, έπεσε για ύπνο μέσα στο κασόνι, εντός του σουηδικών συμφερόντων σούπερ μάρκετ επιπλάδικου, τίποτα δεν προμήνυε την τροπή που θα πάρει η πλοκή. Ένα τυπικό ρομαντζάκι ξεδιπλωνόταν μέχρι ώρας, εκεί σιμά στον Σηκουάνα, με το φτωχόπαιδο της ιστορίας μας, να παλεύει να κερδίσει την καρδούλα της γιάνκισας που την έκανε κι εκείνη από τον τόπο της, ελάχιστες στιγμές πριν φορέσει στεφάνι. Δυο ταπεινοί, ξενιτεμένοι, από διαφορετικούς κόσμους, ζωγραφίζουν λες, ένα Άρλεκιν, από δαύτα που πολλάκις έχουμε ματαδεί. Αμ δε! Όσα συμβαίνουν στο εξής δεν μπορεί να τα έχει φανταστεί λογικός νους, τουλάχιστον από εκείνους που δεν διαβάζουν ολημερίς τις περιπέτειες του Βαρόνου Μυνχάουζεν.

Γιατί με μια τέτοια περίπτωση μοιάζει το Φορτηγά, Αερόστατα κι Αεροπλάνα που μας σερβίρει ο Κεμπεκουά Ken Scott, που τσιμπά τον φουκαριάρη τον Άτζα και τον γυροφέρνει σε ολάκερο τον πλανήτη, από την αφιλόξενη Αλβιόνα στην ανεπίδεκτη Μπάρτσα και από την ηλιόλουστη Αιώνια Πόλη στο χοτ σποτ της Μπαρμπαριάς. Σε όλο αυτό το ασούμπαλο πέρα δώθε, πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού μας διαγράφεται κατά κάποιο τρόπο η συμπάθεια για όλους όσους βιώνουν τον πόνο της προσφυγιάς, κατά πως προστάζει το βιαίως κατευθυντικό σενάριο, κάτι που δεν θα μου ήταν και απόλυτα αρνητικό, το αντίθετο μάλιστα, αν είχε φροντιστεί να διατηρηθεί ένας στοιχειώδης λογικός ειρμός στην αφήγηση του adventure.

Ένας παράξενος εγγλέζος συνοριοφύλακας που δεν αφήνει ούτε παράνομη σκνίπα να περάσει στο νησί, μια παρόμοιας συλλογιστικής καταλανή ρέιντζερ που στέλνει τους δίχως χαρτιά μετανάστες στο βρωμερό κοινόβιο, μια σούπερ σταρ του σινεμά που κάνει πλάκες σε ατζέντηδες και ιμπρεσάριους, ένας καπετάνιος σαπιοκάραβου που μεταφέρει λαθραία στην Μεσόγειο κι ένας παγαπόντης φραντσέζος ταξιτζής, μπορούν αλήθεια να συνυπάρξουν σε μια ιστορία με κεντρικό πρωταγωνιστή έναν μελαψό μπατίρη Ασιάτη, που έχει χτυπηθεί από τα βελάκια του φτερωτού θεού? Εντάξει, ούτε γι αστείο δεν στέκει η παραμικρή συνοχή από την μια ρουμπρίκα στην επόμενη, καρτερώντας υπομονετικά να διαβεί το 90λεπτο, όταν και τα πάντα να μπουν στην θέση τους με τον μαγικά αφελέστατο τρόπο, που μόνον το μπόλυ ξέρει να μπαλώνει.

Η πειραγμένη κομεντί είναι το λιγότερο μέτρια κι αυτό που την αδυνατίζει πιο πολύ είναι η φαιδρή μέθοδος που ακολουθεί, στο πάλεμα της να μοιάσει στον Slumdog Millionaire. Με την σουρεαλιστική της ματιά να χτυπάει κατακόκκινο, σε βαθμό βασανισμού, η αγωνιώδης περιφορά του συμπαθή Φακίρη - σούπερ αστέρα στα μέρη του Dhanush, ανά την υδρόγειο, μάλλον στο φινάλε δεν φαίνεται να νοιάζει κανέναν. Ρυθμός εξαντλητικός, παρεμβολές μιούζικαλ αναπάντεχες και άβολες, στιγμιότυπα κωμικοδραματικά που μονομιάς τσακίζονται από την πολυλογία του Άτζα, ένα παζλ χιλίων κομματιών, που ούτε δύο από δαύτα δεν κολλάνε μεταξύ τους. Αν την έφτιαχναν για την αγορά της Ινδίας θα ήταν εκατό φορές καλύτερη. Διάλεξαν για τάργκετ γκρουπ της την Γηραιά. Σφάλμα τους. Και το πληρώνουν ακόμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!