Σέρλοκ Χολμς 2: Το Παιχνίδι των Σκιών

του Guy Ritchie. Με τους Robert Downey Jr., Jude Law, Noomi Rapace, Rachel McAdams, Jared Harris, Stephen Fry


Sherlock in Drag
του gaRis (@takisgaris)
Για να ξεκινήσουμε, χρειάζεται πρώτα να συμφωνήσουμε σε κάτι: Δεν πρόκειται για τον γνωστό – παραδοσιακό -βικτοριανό Σέρλοκ όπως τον εμπνεύστηκε ο sir Arthur Conan Doyle. Αυτός είναι κι ο δικός μου αγαπημένος ήρως, murder-solver, ανώτερος κι από τους Πουαρώ-δες, τρωτός μέσα στην πανέξυπνη και γοητευτική μαγκουφιά του, πρόγονος του κοντινότερου στη γενιά μας James Bond. Φυσικά, αυτό το έχουμε αντιληφθεί από την πρώτη ταινία, καθότι, τόσο η χοντροκέφαλη, σαματατζίδικη ματιά του Guy Ritchie, όσο η οξυδερκώς αλήτικη φάτσα του Robert Downey Jr φρόντισαν να μας το ξεκαθαρίσουν αυτό.

Η τεράστια επιτυχία του πρώτου installment (200 εκατ. εδώ στο Αμέρικα, 500 εκατ. παγκοσμίως) δεν άφησε προφανώς πολλά περιθώρια για αλλαγή ρότας ως προς το βασικό πακέτο. Μολαταύτα, έστω κι ελαφρώς, τα πράγματα παρουσιάζονται βελτιωμένα σε αυτό το δεύτερο μέρος, μολονότι η πλοκή υποχωρεί σταθερά εις όφελος των υπερθεαματικών καταδιώξεων εν μέσω του γοτθικού set direction και του εμβληματικού για άλλη μια φορά score του Hans Zimmer. O Ritchie βέβαια, με τις ευλογίες του μυθικού παραγωγού Joel Silver, επενδύει σφόδρα στη videogame σύλληψη των κάδρων του, αποδίδοντάς την έξυπνα στην προ-γνωστική δεινότητα του Holmes ως προς τις κινήσεις των αντιπάλων του. H φωτογραφία στην original σέπια απόχρωσή της, δένει με το αρχοντικό art work σε πλήρη αντίστοιξη με τη γενική κατεύθυνση της ταινίας, που παραπέμπει ευθέως σε σύγχρονες περιπέτειες – υπερπαραγωγές.

Το έτερον ήμισυ του Sherlock (Robert Downey Jr.), ο αενάως δεινοπαθής Dr. Watson (Jude Law), αποφασίζει να νυμφεφθεί την εκλεκτή της καρδιάς του Mary (Kelly Reilly), κάτι που δεν καλοβλέπει ο μονίμως φευγάτος συνεργάτης του. Πριν τον επερχόμενο χωρισμό τσανακιών, χρονικά αμέσως μετά το μυστήριο και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του μέλιτος, στο τρένο για το Παρίσι, τα γαμήλια σχέδια θα πάνε περίπατο, αφού οι άνθρωποι του σατανικού καθηγητή Moriarty (Jared Harris) θέλουν τα κεφάλια τους, καθότι ο Sherlock βρίσκεται κοντά στην ανακάλυψη του εγκληματικού σχεδίου του εγκληματικού του alter ego: O Moriarty έχει δημιουργήσει μια ομάδα αντι-εξουσιαστών που αποσκοπούν με τρομοκρατικές βομβιστικές επιθέσεις να προκαλέσουν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, ώστε o σατανικός καθηγητής να πλουτίσει από το εμπόριο υπερσύγχρονων όπλων, που έχει ήδη αποθηκεύσει, έτοιμα για μαζική χρήση.

Η χημεία του πρωταγωνιστικού ντουέτου καλά κρατεί, με τον Jude Law, ίσως επειδή παίρνει περισσότερες πρωτοβουλίες βάσει σεναρίου, να κλέβει την παράσταση από τον Downey Jr., ο οποίος επαναλαμβάνει τον wacko Sherlock του, στα πρότυπα του Jack Sparrow, χαρακτήρα που στοίχειωσε για τέσσερις (προς το παρόν) συνέχειες ο Johnny Depp. Το βρετανικό φλέγμα εκπροσωπείται επάξια από τον αφοπλιστικά (κι εξίσου κωμικά) γυμνό Stephen Fry ως αδερφό του Sherlock που πρέπει να φροντίσει τη σύζυγο του Watson ωσότου το επιχειρησιακό ζεύγος ξεκαθαρίσει την υπόθεση και τον παραδοσιακό «κακό» Jared Harris (γιο του αξέχαστου Richard Harris) που δένει εντυπωσιακά με τον Downey σε μια θεαματική σκηνή μονομαχίας – σκακιστικής παρτίδας. Οι λοιποί γυναικείοι ρόλοι δεν λάμπουν, καθότι η μεν Rachel Mac Adams (ερωτικό ενδιαφέρον του Holmes) πεθαίνει στην αρχή της ταινίας, ενώ η girl with the dragon tattoo Noomi Rapace (κι ολόκληρου σουηδέζικου millennium trilogy) ως τσιγγάνα μελλοντολόγος, δε δικαιώνει τις υποκριτικές της περγαμηνές, θυμίζοντας σκαιωδώς την Penelope Cruz στα πρώτα αναιμικά της βήματα στο Hollywood.

Για πες: To καταδιασκέδασα, όντας συνειδητοποιημένος ως προς τις προσδοκίες μου. Λιγοστός ο μύθος, χορταστική η περιπέτεια, με μπόλικο αυτοϋπονομευτικό humor. Θαυμάσια συμπρωταγωνιστική χημεία, ενώ υπάρχει και η σποραδική αγωνία μήπως αυτή θα είναι η τελευταία περιπέτεια του Sherlock Holmes στο πανί. Η ευρηματική προσαρμοστικότητα του ήρωα στο περιβάλλον του, μεταφορικά και κυριολεκτικά (βλ. συνεχείς μεταμφιέσεις αμφιβόλου γούστου αλλά ιδιαίτερης λειτουργικότητας), με κάνει να στοιχηματίσω πως όχι.






Στις δικές μας αίθουσες, στις 5 Ιανουαρίου 2012 από την Village

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική