Movies Ltd

We can be heroes just for one day! Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Taika Waititi (THOR: RAGNAROK, ΚΥΝΗΓΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ), φέρνει με τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ και πάθους την τελευταία του ταινία, Τζότζο (Jojo Rabbit), μία σάτιρα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με πρωταγωνιστή ένα μοναχικό αγόρι από τη Γερμανία του οποίου η ιδέα για τον κόσμο αντιστρέφεται, όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι στη σοφίτα τους. Με μοναδική βοήθεια από τον χαζούλη φανταστικό του φίλο, Αδόλφο Χίτλερ, ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλό φανατισμό του. Η ταινία απέσπασε το βαρύτιμο Βραβείο Κοινού στο πιο πρόσφατο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο.

Το καστ του φιλμ αποτελούν οι Roman Griffin Davis, Thomasin McKenzie, Taika Waititi, Rebel Wilson, Stephen Merchant, Alfie Allen, Sam Rockwell και Scarlett Johansson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Η αλήθεια είναι πάντα παράπλευρη απώλεια του πολέμου! Η συναρπαστική υπόθεση της πρόσφατης ιστορίας - το σκάνδαλο ξέσπασε το 2003 - μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Gavin Hood (Tsotsi, Αόρατος Εχθρός) στο φιλμ Κρατικά Μυστικά (Official Secrets). 2003. Η μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής Κυβέρνησης Κάθριν Γκαν διαρρέει ένα άκρως απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών που ζητούσε από τις βρετανικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ με σκοπό να εκβιάσουν μία θετική ψήφο από τις χώρες αυτές για την εισβολή στο Ιράκ. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν και οι δικηγόροι της κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις πράξεις της. Καθώς η ζωή, η ελευθερία και ο γάμος της απειλούνται, καλείται να υπερασπιστεί τα πιστεύω της…

Η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Keira Knightley (Περηφάνια και Προκατάληψη) πρωταγωνιστεί σε ένα κλασικό κατασκοπικό θρίλερ βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Κάθριν Γκαν, υπαλλήλου της βρετανικής κυβέρνησης που είχε το θάρρος να διαρρεύσει ένα υπόμνημα που αποκαλύπτει μια εξοργιστική διακυβερνητική απάτη. το καστ συμπληρώνουν οι Matt Smith (The Crown) και Ralph Fiennes (Η Λίστα του Σίντλερ). Μία ταινία για την ατομική ευθύνη, το θάρρος και το τίμημα που πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι, όταν αντιστέκονται στο καθεστώς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Ένας Εθισμός! Ο Pedro Almodovar επιστρέφει με την πιο προσωπική του ταινία, που διηγείται μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαδόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία στη δεκαετία του ’60, τη στιγμή που μετανάστευσε μαζί με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ’80, τον πόνο αυτού του χωρισμού ενώ ο έρωτας ήταν ακόμα έντονος, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το σινεμά, και το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες. Το Πόνος και Δόξα (Dolor Y Gloria) μιλάει για τη δημιουργία, για την δυσκολία να την διαχωρίζεις από τη ίδια τη ζωή και για τα πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Εξερευνώντας το παρελθόν του, ο Σαλβαδόρ ανακαλύπτει την άμεση ανάγκη να το διηγηθεί λεπτομερώς, και μέσα από αυτό βρίσκει τη σωτηρία του.

Ο Antonio Banderas στην ωραιότερη ερμηνεία της καριέρας του, που του χάρισε το Βραβείο Ερμηνείας στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, υποδύεται τον πληγωμένο και απομονωμένο Σαλβαδόρ Μάγιο. Η Penelope Cruz υποδύεται τη μητέρα του στη δεκαετία του ’60 όταν ο ήρωας μας είναι στην παιδική του ηλικία. Την ηλικιωμένη μητέρα του ήρωα υποδύεται η Julieta Serrano, ενώ ακόμη συμμετέχουν και οι Asier Etxeandia, Leonardo Sbaraglia, Nora Navas.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

Τα ετερώνυμα έλκονται! Άσχετο;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εγώ βάζω τη λέξη δηθενιά, εσείς βρείτε τα συνώνυμα...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1975 στην Τελ Αβίβ Ισραηλινός σκηνοθέτης. Έχει γυρίσει και αρκετές μικρού και μεσαίου μήκους ταινίας αλλά και ντοκιμαντέρ. Οι προηγούμενες δύο μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας του ήταν οι εξής: Ο αστυνόμος (Ha-shoter / Policeman, 2011) και Haganenet (The Kindergarten Teacher, 2014), ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, ενώ το αμερικάνικο ριμέικ της, που είδαμε πέρσι εμπορικά στη χώρα μας, σε σκηνοθεσία Sara Colangelo και πρωταγωνίστρια την Maggie Gyllenhaal, ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν.

Η ταινία Συνώνυμα (Synonymes / Synonyms) τιμήθηκε με την Χρυσή Άρκτο στο περασμένο φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ πήρε και το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI ως η καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος.

Η υπόθεση: Ο Γιοάβ είναι ένας νεαρός Ισραηλινός. Απηυδισμένος από την στρατοκρατία στη χώρα του, πηγαίνει στη Γαλλία και συγκεκριμένα στο Παρίσι έχοντας ενδόμυχα ως στόχο να απαρνηθεί εμπράκτως και εκουσίως την εθνική του ταυτότητα και να γίνει Γάλλος υπήκοος. Τα πράγματα δεν ξεκινάνε καλά: ενώ κάνει ντουζ στο διαμέρισμα που νοικιάζει (;), τον κλέβουν. Και θα κινδύνευε να πεθάνει από το κρύο αν ένα νεαρό, εντελώς ευκατάστατο ζευγάρι από ένα διαμέρισμα, έναν όροφο πάνω από το δικό του, δεν του έσωζε τη ζωή. Ο Γιοάβ προσπαθεί να μάθει γαλλικά και κάνει ότι μπορεί για να τα βελτιώσει, ενώ αρνείται να μιλήσει εβραϊκά. Κυκλοφορεί συνεχώς με ένα λεξικό επάνω του.

Φορώντας ένα εντυπωσιακό καφεκίτρινο παλτό ο Γιοάβ θα βυθιστεί σε μια σχεδόν σουρεαλιστική εκδοχή της ζωής στο Παρίσι, αρνούμενος να τη δει με τα μάτια ενός τουρίστα. Θέλει να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του. Καταλαβαίνει, όμως, πως δεν μπορεί να αφήσει τόσο εύκολα πίσω του τη χώρα του, αφού ακόμα και για δουλειά, θα εργαστεί ως σεκιούριτι στο ισραηλινό προξενείο...

Η άποψή μας: Τσέκαρα από επαγγελματική (κι όχι μόνο) διαστροφή τις Χρυσές Άρκτους από το 2000 και μετά. Το 2000 καλύτερη ταινία στο Βερολίνο αναδείχθηκε η Magnolia του Paul Thomas Anderson – ταινιάρα, κι αν με ρωτάτε, για μένα η καλύτερη ταινία του. Το 2004 έλαμψε το αστέρι του Fatih Akin με το Μαζί, ποτέ (Gegen die Wand). Το 2011 ο Asghar Farhadi θριάμβευσε με το Ένας χωρισμός (Jodaeiye Nader az Simin). Και η τελευταία Χρυσή Άρκτος που λες, «ναι ρε φίλε, σπουδαία ταινία» ήταν Η ψυχή και το σώμα (Teströl és lélekröl) της Ildikó Enyedi από το 2017. Σε 19 χρόνια να θυμάσαι και να αναγνωρίζεις τη σπουδαιότητα τεσσάρων βραβευμένων ταινιών, δεν το λες και μεγάλη επιτυχία.

Κι ενώ πίστευα πως μετά το περσινό φιάσκο, όπου βραβεύτηκε το υστερικό Touch Me Not της εντελώς ψωνάρας Adina Pintilie (στην Ελλάδα το είδαν – και χαρά στο κουράγιο τους – λιγότεροι από 1000 άνθρωποι), ήρθε η φετινή Χρυσή Άρκτος να επιβεβαιώσει την κρίσιμη καμπή ενός σπουδαίου φεστιβάλ. Γιατί, το Synonymes δεν είναι Touch Me Not (ευτυχώς!) αλλά, ρε παιδί, είναι παράξενο και δύσπεπτο «φρούτο». Ελπίζω με την αλλαγή του γηραιού όσο να πεις πχια, Dieter Kosslick, από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ, τα πράγματα να βελτιωθούν. Αυτό θα φανεί του χρόνου πλέον.

Αλλά ας γυρίσουμε στο αντικείμενο της συζήτησής μας: αυτήν την παράξενη ταινία από το Ισραήλ. Μια ταινία, που και καλά φλερτάρει με την νουβέλ βαγκ τον 21ο αιώνα; Τι να το κάνεις; Κάποτε, η νουβέλ βαγκ ήταν πρωτοπορία. Τώρα, ιδίως σε αυτήν την ταινία, δηλώνει απλώς πολύ μεγάλη προσπάθεια για εντυπωσιασμό. Και να πουλήσει ο σκηνοθέτης φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η ταινία είναι αμετροεπείς, μπερδεμένη, ασαφής, άνιση, χωρίς κέντρο βάρους, χωρίς αφηγηματική συνέπεια, χωρίς ίντριγκα, χωρίς να παρέχει στον θεατή τη δυνατότητα να «συμμετέχει» ή να ταυτιστεί. Φεστιβαλική ταινία με την κακή έννοια – από αυτές που έχουν δώσει κακό όνομα σε ταινίες βραβευμένες σε φεστιβάλ: υπάρχουν θεατές που δηλώνουν ευθαρσώς πως αν δουν ότι μια ταινία έχει πάρει βραβείο σε φεστιβάλ, απλά δεν πηγαίνουν να τη δουν! Ταινίες σαν τα «Συνώνυμα» φταίνε γι' αυτό.

Η παρουσία της σε μπόλικα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι εξασφαλισμένη, όμως ακόμα και οι εξοικειωμένοι θεατές των φεστιβάλ (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, εμφανίζονται στα φεστιβάλ, και μετά εξαφανίζονται από τις κινηματογραφικές αίθουσες) που θα επιλέξουν να τη δουν, θα... ζοριστούν! Ο πρωτοεμφανιζόμενος πρωταγωνιστής είναι σαφέστατα πολύ... μεγάλο ταλέντο: γυμνασμένος, θεογκόμενος που λένε, με τρομερή ενεργητικότητα και μια τόσο σωματική ερμηνεία και τόσο ατρόμητη αντιμετώπιση των πραγμάτων, που σίγουρα είναι άξιος συγχαρητηρίων. Αλλά πόσο περισσότερο γελοία θα μπορούσε κάποιος άλλος δημιουργός να γυρίσει τη σκηνή, με τον γλοιώδη καλλιτέχνη, που βάζει το παλικάρι μας, γυμνό, να βάζει δάχτυλο στον κώλο του και να φωνάζει τα ακατάληπτα;

Αυτό με τον Έκτορα και τον Αχιλλέα έχει κάποιο ελληνικό ενδιαφέρον – και επανέρχεται ως μοτίβο συχνά μέσα στην ταινία. Και το... παλτό είναι εντυπωσιακό. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, είναι λάθος – ή έτσι μου φάνηκαν εμένα τουλάχιστον. Και δεν σώζονται ούτε με σκηνές χορού με το «Pump up the jam», ούτε με σκηνές σουρεάλ με πυροβολισμούς υπό τους ήχους του «Je ne veux pas travailler», ούτε με σκηνές με φώτα που αναβοσβήνουν, ούτε με σκηνές βροχής και «τουριστικά» πλάνα μπροστά στην Παναγία των Παρισίων. Στο φινάλε (γιατί εγώ την είδα ΟΛΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ, δεν τα παράτησα κύριοι, το ήπια το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους) κάτι γίνεται. Να τα λέμε κι αυτά.

Το μάθημα των γαλλικών, με τη δασκάλα να λέει πως δεν υπάρχει θεός και θέτει διάφορες προτάσεις στο ακροατήριό της, ζητώντας από τους μαθητές της να απαντήσουν με ένα «σωστό» ή «λάθος», θα μπορούσε να ανήκει σε μια πολύ πολύ πιο ενδιαφέρουσα ταινία απ' αυτή. Εδώ απλά χαραμίζεται – είναι μια σκηνή που πάει στράφι. Πέρα όλων των άλλων, γιατί να ενδιαφέρει τον Έλληνα μια τόσο Ισραηλινή ταινία; Δεν μπορεί να τον αγγίξει σε κανένα επίπεδο. Κρίμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Weird Wave!

«Εσύ με βλέπεις σαν τα μικρόβια»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κλέφτες... αναστημάτων!

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 14 Σεπτεμβρίου του 1969 στην πόλη Νταεγού της Νότιας Κορέας δημιουργός – και η 4η στην οποία πρωταγωνιστεί σε δημιουργία του ο Song Kang-ho (εδώ, υποδύεται τον πάτερ – φαμίλια της φτωχής οικογένειας). Και στις 7 ταινίες του ο σκηνοθέτης διατηρεί και credit συνσεναριογράφου. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής αναλυτικά: «Flandersui gae» (Barking Dogs Never Bite, 2000), «Μνήμες εγκλήματος» (Salinui chueok / Memories of Murder, 2003 – πρώτη του παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών /// προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!), «Ο επισκέπτης» (Gwoemul / The Host, 2006 – δεύτερη παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών /// προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης /// πρώτη του ταινία που προβλήθηκε και εμπορικά στην Ελλάδα), «Μητέρα» (Madeo / Mother, 2009 – τρίτη του παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών, συγκεκριμένα στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα»/// προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Snowpiercer» (2013 – η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία /// δεν προβλήθηκε ούτε στο φεστιβάλ των Καννών ούτε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!!! /// δεύτερή του ταινία που προβλήθηκε και εμπορικά στην Ελλάδα), «Όκτζα» (Okja, 2017 – τέταρτη παρουσία του στο φεστιβάλ των Καννών, για πρώτη φορά μάλιστα στο διαγωνιστικό τμήμα /// ήταν η χρονιά που προέκυψε το θέμα των σχέσεων του φεστιβάλ με το Netflix, μιας που η ταινία είναι παραγωγή του Netflix – μετά από εκείνη τη χρονιά και για δύο χρόνια, καμία ταινία του Netflix δεν προβάλλεται στις Κάννες!/// η ταινία δεν προβλήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα).

Τα Παράσιτα (Parasite / Gisaengchung) συμμετείχαν στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκαν με τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας. Κι αυτή είναι η πρώτη ταινία από την Κορέα που κατάφερε κάτι τέτοιο! Και είναι η ταινία που υπέβαλλε η Νότια Κορέα ως υποψήφια για να διεκδικήσει μία θέση στην πεντάδα για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Οικογένεια Κιμ. Τέσσερα μέλη: πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη. Φτωχοί. Και άνεργοι. Ζουν σε ημιυπόγειο. Κάθε μεθυσμένος περαστικός μπορεί να... κατουρήσει μέσα στο σπίτι τους. Κι όταν ο δήμος κάνει απεντόμωση στην πόλη, και οι ίδιοι «λούζονται» με το βρωμερό παρασιτοκτόνο. Για να «κλέψουν» wi-fi πρέπει να έχουν τα κινητά τους ψηλά, πχ πάνω από τη λεκάνη της υπερυψωμένης (!!!) τουαλέτας τους. Τη βγάζουν με δουλειές του ποδαριού, όπως πχ, φτιάχνοντας κουτιά για πίτσες... Οικογένεια Παρκ. Τέσσερα μέλη: πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη. Πλούσιοι. Κι ένα... τσικ τουλάχιστον όλοι τους πιο νέοι σε σχέση με τους Κιμ. Το σπίτι τους, ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Αστραφτερό. Κλασάτο. Εντυπωσιακό. Η ζωή τους, ονειρεμένη. Ό,τι θέλουν το έχουν όποτε το θέλουν. Όταν ο γιος της οικογένειας Κιμ δέχεται να βοηθήσει έναν φίλο του και να αναλάβει τα μαθήματα αγγλικών της κόρης της οικογένειας Παρκ (μιας που ο ίδιος, όντας και ερωτευμένος μαζί της, πρέπει να απουσιάσει για κάποιο διάστημα), οι δύο αυτοί εντελώς αντίθετοι κόσμοι, θα συναντηθούν!

Αργά, αλλά σταθερά, με κάθε δοθείσα ευκαιρία αλλά και με όχι και τόσο... τίμιους τρόπους, ένα – ένα τα μέλη της οικογένειας Κιμ θα πιάσουν δουλειά στις υπηρεσίες της οικογένειας Παρκ, χωρίς να αποκαλύπτουν τη συγγενική σχέση μεταξύ τους. Η κόρη θα γίνει «καλλιτεχνική ψυχοθεραπεύτρια» για τον πιτσιρικά γιο των Παρκ, ο πατέρας θα γίνει σοφέρ των Παρκ και η μητέρα θα γίνει γκουβερνάντα τους. Όλα πάνε καλά για τους Κιμ, που ξαφνικά αποκτούν χρήματα και την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά το πως ζουν οι πολύ προνομιούχοι συμπατριώτες τους. Και οι Παρκ δεν περνάνε άσχημα με τους Κιμ. Μόνο που η ευτυχία των Κιμ δεν θα κρατήσει για πολύ. Κάτι που δεν μπορούν να φανταστούν, την απειλεί. Κάτι καλά κρυμμένο, που δεν θα αργήσει να βγει στην επιφάνεια...

Η άποψή μας: Στο σκηνοθετικό του σημείωμα, ο Bong Joon-ho παρακαλεί πρωτίστως τους κριτικούς κινηματογράφου να μην κάνουν σπόιλερ σχετικά με την ταινία και μια μεγάλη ανατροπή που έρχεται στο δεύτερο μισό... υπογείως! Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να σταθώ άξιος της εμπιστοσύνης του σκηνοθέτη – αν και δεν νομίζω πως η αποκάλυψη της ανατροπής μπορεί να χαλάσει την απόλαυση της παρακολούθησης του φιλμ από τους θεατές – δεν είναι δα και αποκάλυψη τύπου «ο Bruce Willis είναι φάντασμα (#diplhs) στην ''Έκτη αίσθηση''» - κι εγώ είμαι και μέγας σποϊλεράς να πούμε - αλλά θα συγκρατηθώ! Είναι κάτι που με ξεπερνάει, αλλά ντεφ' να γίνει! Λοιπόν, τι έχουμε εδώ; Μμμ, τίποτα λιγότερο από ένα εξαίσιο δείγμα σπουδαίου σινεμά! Έτσι, για να μην κλαίνε οι γεροντοκόρες ότι δεν βλέπουμε πλέον μεγάλες ταινίες τη σήμερον ημέρα. Τι λες τώρα; Μπροστά στα μάτια σου είναι όλα – δεν έχεις παρά να μπεις σε μιαν αίθουσα και να απολαύσεις!

Το πρόβλημα της εποχής μας είναι ότι παράγονται πολλές περισσότερες ταινίες από παλιότερα, με αποτέλεσμα να ρίχνουν το μέσο όρο της ποιότητας, κι ότι επίσης υπάρχει πάρα πολύ πληροφόρηση, που δεν διευκολύνει τη δημιουργία κινηματογραφικών μύθων, καθώς κυριαρχεί αναγκαστικά και ντετερμινικά η απαξίωση και η... απομυθοποίηση. Να όμως που πριν λίγο καιρό βγήκε ο «Joker», που γάμησε, να που βγαίνει και τούτο το έξοχο φιλμ για να αποδείξει ότι ναι, εν έτει 2019, συνεχίζουν να γυρίζονται ταινιάρες! Και μιλάμε για τον Χρυσό Λέοντα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας και τον Χρυσό Φοίνικα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Για τη Χρυσή Άρκτο του περασμένου φεστιβάλ Βερολίνου, ας μην μιλήσω εδώ. Έχω να... σούρω πολλά στην κριτική για τα «Συνώνυμα» και για την τάση του γερμανικού φεστιβάλ να βραβεύει τις πιο «γεια σου» (με την κακή έννοια) δημιουργίες τα τελευταία πολλά χρόνια.

Αλλά ας επανέλθουμε στα δικά μας. Λοιπόν, ο Bong Joon-ho είναι σκηνοθετάρα ολκής! Κάθε του μα κάθε του ταινία θαρρείς και αντιπαλεύει τη λογική να ακολουθήσει νόρμες και κανόνες. Μπλέκει τα κινηματογραφικά είδη χωρίς αιδώ και με περισσή τόλμη, στα όρια του θράσους! Πχ, τι «ταμπέλα» θα μπορούσε να βάλει κανείς σε τούτη την ταινία; Ναι, είναι κατάμαυρη κωμωδία. Αλλά είναι και κοινωνικό δράμα. Είναι και θρίλερ. Είναι και σάτιρα. Προσεγγίζει τη φάρσα. Αλλά είναι και... weird! Είναι και αλληγορία. Φτάνει στις παρυφές της ταινίας τρόμου! Όλα αυτά μαζί και το σύμπαν που δημιουργείται είναι εντελώς πρωτότυπο! Κι ας υπάρχουν αντιδάνεια – άλλα φανερά κι άλλα όχι και τόσο – με άλλες ταινίες. Πχ, η ταινία του Κορεάτη θαρρείς και ξεκινά από εκεί που είχε τελειώσει η ταινία του Ιάπωνα που κέρδισε πέρσι τον Χρυσό Φοίνικα! Κι αν το σπίτι των πλουσίων, το γρασίδι, η αίσθηση εγκλωβισμού και το weirdness κάποιων σκηνών δεν σας θυμίσουν τον λανθιμικό «Κυνόδοντα», ε, τι να σας πω!

Και ο «Joker» ως κατάσταση, ως επανάσταση, ως άμορφη πάλη των τάξεων είναι εδώ – διάολε, ο γιος των φτωχών γελάει... ανεξέλεγκτα στο τελευταίο τρίτο της ταινίας (say no more)! Μην το χοντρύνω αλλά, θυμάστε τον Χάρρυ Κλυνν στο «Γάμος αλά ελληνικά»; Ε, μέχρι ΚΑΙ αυτό μου θύμισε η ταινία. Κι όμως, όλες αυτές οι αναφορές (που εννοείται οι περισσότερες υπάρχουν ΜΟΝΟ στο κεφάλι μου – αποκλείεται ο Κορεάτης να είδε την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, και ο «Joker» εμφανίστηκε στο φεστιβάλ Βενετίας τέσσερις μήνες μετά τον θρίαμβο των «Παράσιτων» στις Κάννες) δεν αποτελούν παρά μικρά κομματάκια στο τεράστιο, αριστουργηματικά δομημένο κι εντελώς πρωτότυπο σύμπαν της ταινίας. Δυο οικογένειες, δυο διαφορετικές αντανακλάσεις μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της σύγχρονης κοινωνίας κι ένα... μπαλαντέρ - καταλύτης! Μιλάμε για ταινία, που μπορεί ταυτόχρονα να είναι απόλυτα διασκεδαστική και προσβάσιμη στις μάζες και να έχεις τους κοχόνες να είναι βαθιά πολιτική, χωρίς κατ' ανάγκην να είναι στρατευμένη, έτσι;

Αλλά όλο αυτό το οργανικό που δίνει στη φτώχεια, τι φανταστικό! Η φτώχεια έρχεται και ποτίζει όλο σου το είναι, την κουβαλάς στο δέρμα σου, στην ανάσα σου, στη μυρωδιά σου. Στη μυρωδιά σου ρε φίλε. Αυτή η άσχημη μυρωδιά, η βρώμα της φτώχειας, δεν μπορεί να καλυφθεί. Η όσφρηση είναι η πλέον αρχέγονη από τις αισθήσεις μας. Είναι αυτή που ερεθίζεται πιο εύκολα και άμεσα αλλά και αυτή που συνηθίζει πολύ εύκολα και εξοικειώνεται με το οσφρητικό ερέθισμα, ουδετεροποιώντας το. Οι φτωχοί δεν μπορούν να μυρίσουν τη φτώχεια τους. Την έχουν συνηθίσει. Οι πλούσιοι όμως... Κι άλλο σύμβολο: η φτώχεια είναι σαν μια πολύ, πολύ βαριά πέτρα, την οποία κουβαλάς παντού μαζί σου. Ακόμα κι αν προσωρινά σου... φύγει από τα χέρια, θα βρει τον τρόπο να γυρίσει κοντά σου. Και να σε πλακώσει.

Θέλω να πω τόσα πολλά πράγματα ακόμα για την ταινία. Για τη χρησιμότητα του να έχεις ένα κάποιο σχέδιο. Ή να μην έχεις. Για τα σήματα μορς, που στέλνουμε αλλά πρέπει να γνωρίζει ο άλλος τη γλώσσα για να τα αποκωδικοποιήσει και να λάβει το μήνυμα της απόγνωσής μας. Τον εκούσιο εγκλεισμό – εγκλωβισμό στις συμβάσεις μας, που τον συνηθίζουμε σαν αγαπημένο ρούχο είτε ανήκουμε στους προνομιούχους είτε στους μη προνομιούχους αυτού του κόσμου. Για το βόλεμα. Και πόσο πολύ μας χαλάει όλους το ξεβόλεμα. Για το άγγιγμα, που τόσο λείπει και τόσο αιφνιδιάζει, σε σημείο ερωτικής τρέλας. Και οι σφυγμοί στον καρπό... καλπάζουν. Για τον τρόπο που πολλές φορές αναγκαζόμαστε να κρυφτούμε σε κοινή θέα. Κάτω από ένα τεράστιο τραπέζι. Για τους... Γερμανούς: ευτυχώς δεν πίνουν μόνο μπύρα και δεν τρώνε μόνο λουκάνικα. Για την έκφραση: «μια βροχή θα μας σώσει». Όχι. Σε τούτη την ταινία, η μια βροχή και η μια πλημμύρα αποκαλύπτουν σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια τη φενάκη.

Και για το φινάλε. Το σπουδαίο φινάλε. Μια φαντασίωση. Ένα ψέμα ακόμα. Μια ελπίδα. Σαν το φινάλε της «25ης ώρας», που σε ανεβάζει πριν σε γειώσει. Γιατί χωρίς ελπίδα, πώς να συνεχίσει κάποιος να ζει; Κάντε μια τεράστια χάρη στον εαυτό σας κι αφού δείτε για όγδοη φορά τον «Joker», δείτε και τούτη την ταινία. Είναι σίγουρο ότι θα ερεθίσει το μυαλό σας και θα λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς για πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Α, ναι, δεν είπαμε τίποτα και για τον τίτλο: «Παράσιτα». Με πρωτότυπο τίτλο, στον ενικό: «Parasite». Τι να θέλει να πει ο ποιητής άραγε; Χμ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Seven Films!

του zerVo (@moviesltd)

Ομολογία. Δύο τόπους διασκέδασης (?) σιχαίνομαι όσο τίποτα στον κόσμο και το κατώφλι τους ποτέ να μην διαβώ, δεν θα με νοιάξει πόντο. Τα καζίνο και τα στριπτιζάδικα, πράγμα που σημαίνει πως δεν είμαι ο τύπος που θα την καταβρεί στο Λας Βέγκας. Δίχως να επικρίνω, δεν έχω το δικαίωμα άλλωστε, τον κοσμάκη που περνάει υπέροχα πίσω από τις πόρτες των κατάφωτων κτιρίων τους, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω ούτε μισό δράμι ενδιαφέροντος, που ενδεχόμενα μπορεί να προσφέρει μια βόλτα σε αυτού του τύπου τα νάιτ κλαμπ. Για την σχεδόν σίγουρη οικονομική καταστροφή των συχνών επισκεπτών στους ναούς του τζόγου, δεν κάνω λόγο βέβαια. Η ταινία Επικίνδυνες Κυρίες (Hustlers) - τι ηλίθια η εγχώρια μαρκίζα - μας αφηγείται το πως μπορεί κανείς να βρει το πορτοφόλι του αδειανό, αν φανεί αδαής στις ορμές των κοριτσιών που υπηρετούν τα έτερα μυστήρια, εκείνα του αισθησιακού έρωτα...

Ψαρωμένη και ελαφρώς μπερδεμένη, πραγματοποιώντας τα πρώτα της βήματα ως χορεύτρια στο φημισμένο στριπ κλαμπ της Νέας Υόρκης, Μουβς, η Ντέστινυ (που το πραγματικό της όνομα είναι Ντόροθι) μοιάζει να θέλει να πιάσει την ευκαιρία που της δίνεται από τα μαλλιά, προκειμένου να βγάλει τα βασικά χρήματα για να επιβιώσει. Τα ελάχιστα τιπς από τους απρόθυμους πελάτες, αρχικά θα την απογοητεύσουν, αφού αλλιώς είχε φανταστεί τα κέρδη, εκθέτοντας σε κοινή θέα το κορμί της. Η γνωριμία της με την παλιά καραβάνα και πραγματική αρτίστα του πόουλ ντάνσινγκ, Ραμόνα Βέγκα, θα την βοηθήσουν να δει το νέο της, ξεχωριστό, επάγγελμα με έναν διαφορετικό αέρα, καθώς οι στοίβες από τα δολάρια θα αρχίσουν να τιγκάρουν τις κρυψώνες της.

Όλα αυτά μέχρι το μοιραίο ξημέρωμα του Σεπτέμβρη του 2008, όταν το οικονομικό κραχ θα σαρώσει το Χρηματιστήριο της μεγαλούπολης, προκαλώντας αλυσιδωτή καταστροφή στους λογαριασμούς των βασικών πελατών των εντυπωσιακών κοριτσιών. Με τις καρέκλες των λαμπερών μαγαζιών να αδειάζουν από κόσμο, ελλείψει χρημάτων, οι στρίπερς θα αναγκαστούν να στραφούν στην καταναγκαστική πορνεία. Ακόμη και σε αυτή την κρίσιμη καμπή, η εύστροφη Ραμόνα θα βρει την λύση. Στοχοποιώντας τους μεγαλοκαρχαρίες της Γουόλ Στριτ, που τα κονόμησαν χοντρά στην ανακατωσούρα, θα στήσει το μεγαλεπήβολο κόλπο της, δημιουργώντας μια ομάδα από πανέτοιμες για τα πάντα, σέξι κοπελιές, που με επιθετική κονσομασιόν, θα τους ναρκώσουν και θα τους φουσκώσουν τις πιστωτικές, προς ίδιον, φυσικά, όφελος!

Και να τα πανάκριβα περιδέραια και να οι τσιντσιλά και να οι πολυτελείς κούρσες, στην υγειά των κορόιδων, που νομίζουν πως τα έριξαν με την αξία τους τα (σιτεμένα) γκομενάκια, στην πραγματικότητα όμως έχουν πέσει θύματα της ίδιας τους της ματαιοδοξίας. Μια του κλέφτη όμως, δυο του κλέφτη, οι αρχές δεν θα αργήσουν να το πάρουν χαμπάρι το κόλπο και κάπως έτσι η κομπανία θα πάρει την άγουσα για το δικαστήριο και κατόπιν για την στενή. Πραγματική η ιστορία που αφηγείται το έργο λοιπόν, βασισμένη στο βιβλίο της Jessica Pressler, The Hustlers At Scores. Δεινής ρεπόρτερ, που κρατά έναν ρόλο συνδετικό στο σενάριο, καθώς υποτίθεται πως τα πάντα αποτελούν αφηγήσεις της Ντέστινυ προς εκείνη, μια δεκαετία μετά το βάπτισμα του πυρός στον μαγικό κόσμο του στριπ τιζ.

Να ξεκαθαρίσω ευθύς, πως η ταινία δεν είναι καθόλου κακή, αντίθετα διαθέτει ένα σαγηνευτικό τέμπο που κρατά τον θεατή της σε ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Είναι όμως υπερβολικά φιλόδοξη για την πραγματική της αξία. Στην πραγματικότητα το φιλμ χωρίζεται σε δύο πράξεις, στην εισαγωγική που αναλύεται διεξοδικά το τι τρέχει πίσω από τις γκλιτεράτες μαρκίζες των ανά την υφήλιο Alcatraz και στην κατοπινή της, όπου παίρνει μπροστά το μεγάλο τρικ των γυναικών, που εκμεταλλεύονται όσο το δυνατόν πιο πολύ το προκλητικό χάρισμα που τους προίκισε η φύση. Εκτιμώ πως όσο η κάμερα εισέρχεται στα άδυτα του στριπ κλαμπ, βουτώντας ανάμεσα στα χύμα μεμέ, στους γλουτούς για κάθε γούστο και στα ακόμη πιο απόκρυφα (για όλους τους άλλους ε? τα spice girls μας δεν έχουν τέτοια ταμπού) φτιάχνεται ένα κάποιο κλίμα, τύπου ντοκιμαντέρ στο εκράν, που κτίζει την βάση για την ίντριγκα που θα επακολουθήσει. Βέβαια μετά από ένα δεκάλεπτο καταιγισμού στρινγκ, στρας, χρυσών μποτικών και μπραζίλιαν, ο κορεσμός επέρχεται πανεύκολα και το ημίγυμνο χάνει τον αρχικό του εντυπωσιασμό.

Με μια επίπεδη ευκολία στην αφήγηση - η συνεσταλμένη κεντρική μας ηρωίδα, έφτασε στον πάτο του βαρελιού πραγματοποιώντας bjs στα κρυφά καμαράκια, ενώ μέχρι τότε την είχαμε περάσει για κοπελούδα του κατηχητικού... - περνάμε στην επανάληψη όπου εκεί ενδεχόμενα χάνεται το μέτρο, ενόσω κόκες, βότκες και βαρβιτουρικά, παίζουν τον ρόλο του φονικού όπλου. Η πρώτη φορά που καταφθάνουν οι sisters κάνει θραύση, τιγκάροντας την οθόνη με wonder bra, η πέμπτη, έκτη, ένατη, οδηγούν το διάβα προς την βαριεστημάρα, αρκούσε έστω και η μία για να αντιληφθούμε την παρανομία. Που οι ζουρλές με τις γούνες, ούτε καν φαντάζονται το έγκλημα που διαπράττουν, κολυμπώντας στα κατοσταδόλαρα, πανεύκολα και χωρίς (λέει το παραμύθι) να ενδώσουν στις ορμές των πλουσίων κυριών. Που το σκριπτ μάλλον τους προμοτάρει ως τους εκμεταλλευτές, τους ζάπλουτους κατέχοντες, που τα θέλει ο πωπός τους, στέλνοντας σιμά τα αρπαχτικά να τους τσακίσουν.

Χάρη στο ταχύτατο και κοφτό μοντάζ, το δίωρο πόνημα της Lorene Scafaria τσουλάει ανεκτά, βοηθά σε αυτό (το σερνικό κυρίως μάτι) το συνεχές γδύσιμο των μελών του αμιγώς θηλυκού καστ. Φάουλ νομίζω πως είναι η επιλογή μιας άσημης στάρλετ όπως η Constance Wu, που δεν πετυχαίνει να σηκώσει ποτέ το ειδικό βάρος του αβανταδόρικου ρόλου της Ντέστινυ. Καλά, για νέα Lucy Liu όπως την προτάσσουν κάποιες σκόρπιες ατάκες, ούτε καν. Αντίθετα η JLO, στην υποστήριξη, ορίζει ακριβώς εκείνο το καθηλωτικό που μας είχε υποσχεθεί εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, που έχει αρχίσει να πετά σκόρπια τα ρουχαλάκια της πέρα δώθε. Να της το πούμε ακόμη μια να της φύγει η ανασφάλεια? Μπράβο Τζενάκι από το Μπλοκ, για τα πενήντα σου τα έτη, μια χαρά κορμάρα διαθέτεις, σκίζεις. Το κακό είναι πως, τουλάχιστον ως σόου γούμαν, το ταλέντο της Λατίνας είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν είναι κρίμα να το ξοδεύει ερχόμενη σε ρήξη με τις νεότερες της αρτίστες, επιδιδόμενη σε μια κόντρα ξεκωλέ κι όπου μας βγάλει? Φυσικά και είναι.

Τουλάχιστον εδώ η Lopez κάνει το κομμάτι της - νομίζω πως δεν πηγαίνει παραπέρα, τι άλλο να αφαιρέσει πια? - δημιουργώντας μια συμμορία αλαφροντυμένων μεγαλοκοπέλων που πραγματοποιούν, αγνοία κινδύνου, το heist της ζωής τους. Πόσο γρήγορα θα ξεχαστεί? Όσο ταχύτατα λησμονήθηκε και το προ Χριστού Striptease της Demi, που το λιγουρευόμασταν πριν την κυκλοφορία του επί πολλούς, πολλούς μήνες. Καλή ώρα...

There can only be one! Μετά την εισπρακτική επιτυχία της πρώτης ταινίας, που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς, η σαγηνευτική Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους (Maleficent: Mistress of Evil) επιστρέφει δριμύτερη με μία συναρπαστική περιπέτεια, παρέα με αξέχαστους χαρακτήρες και φόντο μαγικά τοπία. H νέα υπερπαραγωγή της Disney θα μας ταξιδέψει σε καινούρια καθηλωτικά τοπία, όπου ζουν αερικά, ξωτικά και παράξενα πλάσματα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ. Στο επίκεντρο της ιστορίας παραμένει η γεμάτη αγάπη, αλλά και παρεξηγήσεις, σχέση ανάμεσα στη Maleficent και την Aurora, μία σχέση που για μια ακόμα φορά θα περάσει μέσα από πολλές δοκιμασίες και περιπέτειες για να μεταφέρει το μήνυμα της αποδοχής της διαφορετικότητας του άλλου. Η Maleficent και η βαφτιστήρα της Aurora έρχονται αντιμέτωπες με περίπλοκους οικογενειακούς δεσμούς - που ενώ τις φέρνουν κοντά την ίδια στιγμή τις ωθούν σε αντίθετες κατευθύνσεις-με αφορμή μία γαμήλια τελετή και την εμφάνιση απρόσμενων συμμάχων και σκοτεινών, πρωτόγνωρων δυνάμεων.

Ο ταλαντούχος Νορβηγός Joachim Rønning (Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales, Kon-Tiki) σκηνοθετεί την Angelina Jolie και την Elle Fanning, που ενσαρκώνουν τη διαβόητη μάγισσα και την μεγαλύτερη πια βαφτιστήρα της αντίστοιχα, ενώ το λαμπερό καστ συμπληρώνει η θρυλική Michelle Pfeiffer σε ρόλο που την αναδεικνύει σε άξιο αντίπαλο της Maleficent.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Έτοιμες να σε γδύσουν! Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και με ένα all star cast γυναικών, οι Επικίνδυνες Κυρίες (Hustlers) είναι μια παρέα από στρίπερς στην Νέα Υόρκη που κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008 βλέπουν τους πελάτες τους και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Με αρχηγό τη φιλόδοξη χωρισμένη μητέρα Ντέστινι και με τη βοήθεια της βετεράνου στρίπερ Ραμόνα θα ενώσουν τις δυνάμεις τους κλέβοντας και εξαπατώντας πλούσιους άντρες της Γουόλ Στριτ. Το σχέδιο τους δουλεύει με μεγάλη επιτυχία μέχρι που τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου. Την ταινία υπογράφει σκηνοθετικά η Lorene Scafaria ενώ το σενάριο στηρίζεται στην αυτοβιογραφική νουβέλα The Hustlers at Scores της Jessica Pressler.

Τις όμορφες κυρίες της ιστορίες υποδύονται οι Constance Wu, Jennifer Lopez, Julia Stiles, Keke Palmer, Lili Reinhart, Lizzo, Cardi B.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

Μπορούμε πραγματικά να μεταμορφωθούμε σε κάποιον άλλον? Παραγωγή του Ισραήλ, της Γαλλία και της Γερμανίας είναι η πολυβραβευμένη ταινία Συνώνυμα (Synonyms), ένα κοινωνικό δράμα που απέσπασε θετικά σχόλια σε όποιο κινηματογραφικό φεστιβάλ προβλήθηκε. Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητα του και να γίνει Γάλλος. Στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού επιχειρεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του. Ο Nadav Lapid κερδίζει πανάξια τη Χρυσή Άρκτο στο 69ο Φεστιβάλ του Βερολίνου δημιουργώντας ένα περιπετειώδες υπαρξιακό χρονικό ενός ξένου που ψάχνει τον εαυτό του σε έναν άγνωστο τόπο, προσπαθώντας να αφήσει πίσω του όσα των στοιχειώνουν.

Πρωταγωνιστούν οι Tom Mercier, Quentin Dolmaire, Louise Chevillotte, Uria Hayik, Olivier Loustau, Léa Drucker.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Weird Wave!

Μια κωμωδία χωρίς κλόουν, Μια τραγωδία χωρίς κακούς! Κάθε νέα ταινία του Bong Joon-ho είναι από μόνη της ένα γεγονός, αλλά για τα Παράσιτα (Parasite), η αναμονή ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Έχοντας δουλέψει την τελευταία δεκαετία σε διεθνείς παραγωγές (Snowpiercer και Okja), ο Bong επέστρεψε στην πατρίδα του για μια ταινία που είναι επικεντρωμένη στο σκηνικό της, αλλά πιο φιλόδοξη στην εκτέλεση της. Τα «Παράσιτα» δεν είναι απλά μια νέα ταινία, αλλά μια καινούρια αρχή για την ήδη πετυχημένη καριέρα του Bong Joon-ho. Ο σκηνοθέτης φρόντισε να μην αποκαλύψει πολλά πριν την πρεμιέρα της ταινίας, αλλά κατά μία έννοια, καμία προγενέστερη γνώση δε θα μπορούσε να μειώσει την εμπειρία των «Παράσιτων», όταν τη βλέπει κανείς για πρώτη φορά. Παντελώς απρόβλεπτη στην εξέλιξη της, η ταινία αντιστέκεται στην κατηγοριοποίηση και δεν ανήκει σε κανένα από τα υπάρχοντα είδη ταινιών. Ένα απολαυστικό μείγμα μαύρης κωμωδίας, κοινωνικού σχολιασμού, σάτιρας κι αγωνίας, τα "Παράσιτα" είναι μια ταινία που αρνείται να κατηγοριοποιηθεί σε κάποιο είδος ή ακόμα να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη. Το σχόλιο που κάνουν τα «Παράσιτα» για τη σύγχρονη κοινωνία είναι ιδιαίτερα καυστικό. Σε μια εποχή που η οικονομική πόλωση και η ανισότητα δε δείχνουν να υποχωρούν, πολλοί άνθρωποι νοιώθουν όλο και περισσότερο πιο απελπισμένοι, υπάρχει ο πειρασμός της καταφυγής σε απλές μονοδιάστατες λύσεις. Τα «Παράσιτα» είναι μια ειλικρινής αλληγορία για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε σ’ έναν κόσμο όπου η συνύπαρξη γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη να επιτευχθεί. Μια οικογενειακή ιλαροτραγωδία που απεικονίζει την αναπόφευκτη σύγκρουση που επακολουθεί της γνωριμίας του μεγαλύτερου γιου μιας οικογένειας τεσσάρων ανέργων με την ευκατάστατη οικογένεια των Παρκ. Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία του σπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.

Πρωταγωνιστούν οι Song Kang-ho, Lee Sun-kyun, Cho Yeo-jeong, Choi Woo-shik, Park So-dam.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Seven Films!

Έτσι είναι αν έτσι... nomis!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Τικ τακ, τικ τακ, ποιος θέλει να παίξουμε;». Άσε μας ρε φιλαράκι...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1979 στο Λονδίνο, David Raymond. Μάλιστα, ο ίδιος υπογράφει και το σενάριο. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018 στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Λος Άντζελες. Από τις 8 Αυγούστου του 2019, που άρχισε να προβάλλεται εμπορικά σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο, δεν κατάφερε να κάνει παγκόσμιες εισπράξεις που να φτάνουν το ένα εκατομμύριο δολάρια συνολικά.

Τα γυρίσματα της ταινίας Ο Κυνηγός της Νύχτας (Night Hunter / Nomis) έγιναν στην πόλη Γουίνιπεγκ της Μανιτόμπα, στον Καναδά, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2017. Και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, το «Nomis», είναι το όνομα ενός από τους βασικούς ήρωες της ταινίας, του Simon, γραμμένο ανάποδα. Παράλληλα, όμως, στα εσπεράντο, σημαίνει «αυτός που έχει καλεστεί».

Η υπόθεση: Ο Μάρσαλ είναι αστυνομικός στο τμήμα ανθρωποκτονιών της Μινεάπολις. Είναι χωρισμένος, έχει χάσει την επιμέλεια της έφηβης κόρης του και ο μόνιμός του φόβος είναι μην πάθουν τίποτα τα δύο αυτά αγαπημένα του πρόσωπα. Κατά τη διάρκεια έρευνας ακόμα μίας ανθρωποκτονίας μιας νεαρής γυναίκας, θα πέσει πάνω στον Κούπερ, έναν συνταξιούχο δικαστικό, ο οποίος έχει βάλει στόχο της ζωής του να... ευνουχίσει όσο το δυνατόν περισσότερους παιδόφιλους, με τη βοήθεια της νεαρής και όμορφης Λάρα, την οποία χρησιμοποιεί ως δόλωμα. Όταν η Λάρα εξαφανίζεται, ο Κούπερ ζητά τη βοήθεια της αστυνομίας. Και σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος, ο Μάρσαλ θα βρει τη Λάρα, καμιά δεκαριά ακόμα νεαρές γυναίκες φυλακισμένες κι έναν μεσήλικα άνδρα.

Ο άνδρας θα τεθεί υπό κράτηση, αλλά δεν φαίνεται να μπορεί να επικοινωνήσει. Η εξειδικευμένη αστυνομικός Ρέιτσελ θα αρχίσει να τον ανακρίνει – ψυχαναλύει. Θα διαπιστώσει πως ο άνδρας δεν ακούει και πως μάλλον πρόκειται για έναν σχιζοφρενή με πολλαπλές προσωπικότητες, η κυρίαρχη από τις οποίες ονομάζεται Σάιμον. Κι ενώ ο Σάιμον είναι ο βασικός ύποπτος, όχι μόνον δεν σταματάνε οι εξαφανίσεις νεαρών κοριτσιών ενώ ο ίδιος βρίσκεται υπό κράτηση, αλλά δολοφονούνται και αστυνομικοί. Ποια είναι η αλήθεια; Τι κρύβει ο Σάιμον; Θα μπορέσει ο Μάρσαλ να ξεδιαλύνει το μυστήριο;

Η άποψή μας: «Βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Με ανοιχτά τα μάτια. Ενώ στην αρχή δεν βλέπεις τίποτα, εντέλει συνηθίζεις κι αρχίζεις να διακρίνεις μέσα στο σκοτάδι. Αν όμως έρθει κάποιος κι αναβοσβήσει το φως, δεν θα μπορείς να δεις τίποτα. Το φως σε τυφλώνει και δεν μπορείς να δεις στο σκοτάδι. Εσύ είσαι αυτό το φως». Στην καλύτερη σκηνή αυτού του μετριότατου, αχρείαστα μπερδεμένου, γεμάτου δάνεια από πολύ καλύτερες ταινίες και με ανατροπές που δεν δικαιολογούνται, αστυνομικού θρίλερ, ο αγχωμένος πατέρας που υποδύεται ο Henry Cavill εξομολογείται στην έφηβη κόρη του, τον λόγο ουσιαστικά για τον οποίο χώρισε με τη γυναίκα του και απομακρύνθηκε και από τις δύο. Κυνηγώντας μέσα στο σκοτάδι, για τη δουλειά του, προσπαθώντας να κάνει κάτι καλό για την κοινωνία, είχε συνηθίσει αυτό το σκοτάδι. Και η αγάπη του, ιδίως για την κόρη του, ουσιαστικά τον εμπόδιζαν να κάνει σωστά τη δουλειά του.

Είναι ενδεικτικός αυτός ο μονόλογος των δυνατοτήτων του νεαρού σκηνοθέτη – σεναριογράφου για κάτι καλύτερο αλλά ταυτόχρονα και του γεγονότος ότι μια εντυπωσιακή φράση, που σου μένει στο μυαλό, γιατί μπορείς να την κάνεις εικόνα, δεν αρκεί για να φτιαχτεί μια καλή ταινία. Σαν ένα μέτριο επεισόδιο αστυνομικών σειρών όπως το «Criminal Minds» θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την ταινία. Σκηνοθετικά, δεν μπορεί να ξεφύγει από τηλεοπτικά πλαίσια. Να φταίει το μικρό μπάτζετ; Η απειρία; Η αταλαντοσύνη; Η αμηχανία – που προκύπτει κυρίως από την πολυπλοκότητα αλλά και την «ευκολία» του σεναρίου – δεν καλύπτεται σκηνοθετικά, ενώ και οι ηθοποιοί πασχίζουν η αλήθεια είναι αλλά δεν πείθουν.

Ο Superman της νέας εποχής, Henry Cavill, προσπαθεί να είναι πειστικός στον πιο... ανθρώπινο ρόλο της καριέρας του, αλλά τόσο το σουλούπι του όσο και το σενάριο, δεν τον βοηθάνε. Οι δύο... καράφλες (σόρι γκάις), Ben Kingsley και Stanley Tucci, έχουν σκηνές που φωνάζουν έξω φρενών, αλλά τέτοιοι ρόλοι γι' αυτούς είναι a walk in the park κι εύκολος τρόπος για ακόμα ένα μικρό paycheck. Τον Brendan Fletcher, που υποδύεται τον Σάιμον, ο οποίος κουβαλάει μεγάλο μυστικό, δεν θυμάμαι να τον έχω δει πουθενά αλλού. Ψάχνοντας στο imdb είδα ότι συμμετείχε στην «Επιστροφή» του Iñárritu, μάλλον ό,τι πιο σημαντικό έχει κάνει στη ζωή του σε ότι αφορά την υποκριτική. Η Alexandra Daddario είναι η πιο αδύναμη υποκριτικά από όλους στην ταινία. Καμία σχέση με την εκπληκτική και αξέχαστη εμφάνισή της στον πρώτο κύκλο του «True Detective» - την ερωτική σκηνή της με τον Woody Harelson δεν θα την ξεπεράσουμε ποτέ όμως.

Και η πρώην σύζυγος του Cavill στην ταινία, η Minka Kelly, κάτι μου θύμιζε. Ε, το έψαξα: υποδύεται τη σύζυγο του τραγουδιστή των Maroon 5 στο πολύ ενδιαφέρον βιντεοκλίπ για το τραγούδι του συγκροτήματος, το «One More Night», όπου στο τέλος τον παρατάει τον πυγμάχο πρωταγωνιστή μόνο του με τη γυάλα με το ψάρι – βιντεοκλίπ που σκηνοθέτησε ο – και ηθοποιός μεταξύ των άλλων – Peter Berg! Και η Minka είναι το μοναχοπαίδι του πρώην κιθαρίστα των Aerosmith, του Rick Dufay. Ναι, τόσο λίγα έχω να πω εντέλει για την ταινία αυτή- καθαυτή...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Από πρωτοπόρος, άχρωμος επαναληψίας

του zerVo (@moviesltd)

Ξεδιπλώνεις σε μια χρονική σειρά, από το χθες στο σήμερα, την καριέρα αυτού του τόσο σπουδαίου δημιουργού. Και παντού δίπλα σε κάθε πόνημα του, ο χαρακτηρισμός "πρωτοπόρος" είναι κυρίαρχη. Γαμήλιο Πάρτι, μιξάζ κομεντί και σοσιολογικών εναλλαγών: Πρωτοπόρος. Φαΐ, Ποτό, Αρσενικό, Θηλυκό, διαδρομή ρομαντικού δράματος σε δρομάκια αγωνιώδη: Πρωτοπόρος. Λογική κι Ευαισθησία, εκμοντερνισμός του λόγου της Jane Austen: Πρωτοπόρος. Η Παγοθύελλα, μελέτη σημερινή της βαθμίδας του κοινωνικού συντηρητισμού, σε σχέση με το χθες: Πρωτοπόρος. Τίγρης και Δράκος, διασπορέας σε ολάκερο τον κόσμο, μιας εντυπωσιακής ανατολίτικης κουλτούρας: Πρωτοπόρος. Hulk, η εναλλακτική ανθρώπινη ματιά πάνω στο μοτίβο του σούπερ χίρο: Πρωτοπόρος. Brokeback Mountain, η τσαλαπάτηση των κάθε λογής σερνικών στερεοτύπων: Πρωτοπόρος. Η Ζωή του Πι, μείγμα ανιμέισον και πραγματικότητας σε ένα ταξίδι αναζήτησης της προσωπικότητας: Πρωτοπόρος. Και εντέλει έρχεται η αμήχανη στιγμή που ο καλός μας Ταιβανέζος, πατάει την μπανανόφλουδα, στην 13η και γκαντέμικη ταινία του, ασχολούμενος με ένα κάτι Gemini Man που στο παρελθόν το έχουμε ματαδεί πολλάκις. Και πολύ καλύτερα κτισμένο.

Για τον σιτεμένης ηλικίας, επαγγελματία εκτελεστή Χένρυ Μπρόγκαν, που λειτουργεί με το μέρος των κυβερνητικών υπηρεσιών, η δουλειά του να εξοντώσει έναν τρομοκράτη ταξιδιώτη πρόκειται να είναι και η τελευταία της μακράς του καριέρας. Απόσυρση από την ενεργό δράση που για κάποιους δεν θα είναι και τόσο αρεστή, καθώς θα αντιληφθεί πως ο ένας μετά τον άλλο οι στενοί του συνεργάτες θα αφανιστούν. Πράξεις φονικές που προέρχονται από την μυστική παραστρατιωτική οργάνωση Gemini, που διοικεί ο αινιγματικός Κλέι Βάρις, που έχει βάλει στο στόχαστρο τον υπό συνταξιοδότηση μισθοφόρο. Και για να πετύχει τον σκοπό του θα ρίξει στο παιχνίδι το πιο δυνατό του όπλο, τον Τζάκσον, έναν κλώνο του Μπρόγκαν σε νεότερη εκδοχή, που διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να βάλει πλάτη το ηλικιωμένο είδωλο του.

Κι έτσι ο παγιδευμένος πράκτορας της Defense Intelligence Agency με τις απαράμιλλες ικανότητες στην μάχη, έκπληκτος θα βρεθεί ενώπιον ενός ομοιώματος του, που είναι ισχυρότερο, δυναμικότερο, αποτελεσματικότερο, μα το κυριότερο νεότερο και υπέρ το δέον φιλόδοξο. Υποχρεωτικά θα αναγκαστεί να ενώσει δυνάμεις με την, επίσης μασκαρεμένη αρχικά, πράκτορα Ντάνι Ζαρκαρέφσκι (αόρατη ξανά η Winstead) κόντρα στον δισυπόστατο Βάρις (ο Clive Owen που κακογερνά), μην τυχόν και καταφέρει να εντοπίσει την άκρη του νήματος και αποκαλύψει τι ακριβώς τρέχει. Μέχρι τότε βέβαια, όλοι εμείς απορημένοι για το ποιος και το κυριότερο για ποιον ακριβώς λόγο, δημιούργησε όλη ετούτη την πολεμική ανακατωσούρα, αρκούμαστε να παρακολουθούμε κάποιες (καλοστημένες τουλάχιστον) σκηνές καταδίωξης όπου το παλιό δεν αντέχει και τόσο να αντιμετωπίσει το καινούργιο. Τρεχαλητά που ξεκινούν μετά από ένα γεμάτο ημίωρο σεναριακού μπλεξίματος όπου δεν ξεκαθαρίζουν και τόσο εύκολα τα πράγματα για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον.

Εννοείται πως τα πάντα από όσα εξιστορεί το φιλμ συμβαίνουν σε έναν κόσμο αρκετά αυριανό, σε στιγμές που η επιστήμη έχει καταφέρει τα πάντα, κάτι πάντως που έχουμε ματαδεί να συμβαίνει στο παρελθόν και σε άλλες κινηματογραφικές δημιουργίες, με πολύ πιο προσεγμένο θεματικό κτίσιμο. Ενδεχόμενα όχι ποιοτικότερα εφετζίδικα υλικά, αφού η απίστευτη Weta Digital, πραγματοποιεί ένα τεχνικό θαύμα, προσθέτοντας σιμά στον πολύ (πλέον) Will Smith, ένα ακριβές του CGI αντίγραφο με πιο ανήλικα χαρακτηριστά προσώπου. Και με την χρήση του τέλειου HFR των 120 καρέ ανά δευτερόλεπτο, επιτυγχάνει μια πραγματικά ανεπανάληπτη σεκάνς ανθολογίας, στην κούρσα των δύο εντούρο πλάι στην παραλία της Κολομβιανής Καρταχένα. Είναι αρκετό όμως αυτό και μόνο το δεκάλεπτο για να δικαιολογήσει το εισιτήριο της αυτό εδώ το sci fi adventure? Εννοείται πως όχι.

Με υλικά της βάσης του παρμένα από τον πρωτοπόρο Terminator, τόσο στο κοντράστ των χαρακτήρων όσο και στο βάθος της πλοκής, όπου ένας ολάκερος στρατός χτίζεται πάνω στο DNA του φοβερού και τρομερού πεζοναύτη - σκοπευτή και με καρυκεύματα τσιμπημένα από φιλμς σαν τον Looper και τον Blade Runner, ο παρόν Gemini Man δεν σερβίρει την παραμικρή πρωτότυπη, δική του ιδέα στον υποψιασμένο και μη αδαή θεατή. Που επίσης δεν πρόκειται να σταθεί στον εντυπωσιασμό των πλάνων, έχοντας χορτάσει από δαύτα βδομάδα παρά βδομάδα που κυκλοφορεί και ένα κανούργιο σινεκόμικ. Συνεπώς οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον στην αίθουσα για να παρακολουθήσει ένα μπαγιάτικο κλωναράκι φαντασίας, περιορίζονται μόνο στην περιέργεια της θέασης του αριστοτεχνικά φτιαγμένου διπλού πρωταγωνιστικού ρόλου. Και μόνον. Δεν είναι πολύ λίγο κάτι τέτοιο για έργο υπογραφής του Ang Lee? Δεν χρειάζεται να ψάξει και κανείς πολύ την φιλμογραφία αυτού του σπουδαίου (και πολυβαβευμένου) σκηνοθέτη για να το καταλάβει: Με διαφορά ο πιο αδύναμος κρίκος, μιας τεράστιας δημιουργικής πορείας. Φωνάχτε τον Eraser πλιζ!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!