Movies Ltd

Μοιάζει αυτός με ηλίθιο και αυτή με κλέφτρα? Όπως διατυμπανίζει και το πόστερ - για την ακρίβεια τα πόστερ, αφού το ένα φέρει την μορφή του πρωταγωνιστή και το έτερο την κορμοστασιά της πρωταγωνίστριας - πρόκειται για την καινούργια κωμωδία του σκηνοθέτης των Horrible Bosses, σε παραγωγή του υπεύθυνου για την μελαγχολική κομεντί Ted. Και αυτό είναι κατ ανάγκη θετικό στοιχείο για την προώθηση του Identity Thief? Αναμφίβολα ναι, αν κρίνω από την όχι μόνο εμπορική αποδοχή που είχαν τα Αφεντικά για Σκότωμα στο κοινό, αλλά και το πόσο αξιοπρεπώς βάδισε στα box office ο τελευταίος Wahlberg. Αν κάτι με κάνει να νιώθω μια παραπάνω συγκράτηση για την ταινία του Seth Gordon, είναι που οι εικόνες του τρέιλερ μοιάζουν υπερβολικά αμερικάνικες για τα προσωπικά μου γούστα. Anyway. Το πορτοφόλι του Σάντι (!) Μπίγκελοου Πάτερσον, ενός εύπορου επιχειρηματία από το Ντένβερ θα πέσει στα χέρια της πεταχτούλας - και παχουλούλας - απατέωνισσας Νταϊάνα  που θα χρησιμοποιήσει τις δίχως όριο πιστωτικές του κάρτες και την ταυτότητα του, για να ζήσει μερικές παραδεισένιες ημέρες στο... Μαΐάμι. Μία και μόνο εβδομάδα έχει στην διάθεση του ο άφραγκος πλέον φουκαράς, για να ταξιδέψει 2000 μίλια μακριά από το σπίτι του, ώστε να βρει την κλέφτρα και να αποδείξει το ποιος είναι στην πραγματικότητα. Ότι θα πάει καλά στα ταμεία το φιλμάκι είναι σίγουρο, γι αυτό και η Universal τρίβει από τώρα τα χέρια της που θα το κυκλοφορήσει στις 8 Μαρτίου 2012.


Μπορεί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού να έχουν δημιουργήσει ένα σημαντικό όνομα, τόσο ο Jason Bateman (The Change Up, Horrible Bosses, The Switch, Retract) όσο και η Melissa McCarthy (Bridesmaids) στα μέρη μας πάντως δεν είναι και οι δημοφιλέστεροι των κωμικών. μαζί πάντως μοιάζει να φτιάχνουν ένα αξιόλογο ντουετάκι, για να κινήσουν το φιλμ, έχοντας στην συντροφιά τους, την Amanda Peet, την Genesis Rodriguez, τον John Cho και τον Robert Patrick.

Στις δικές μας αίθουσες? Όχι και τόσο βέβαιο, μάλλον τον χειμώνα του 2012

Δεν χρειάζεται να είμαστε φίλοι. Είμαστε οικογένεια. Τις ώρες που ο Spike Lee βρίσκεται στα γυρίσματα της πιο γνωστής δημιουργίας του από την τριλογίας της εκδίκησης, του Oldboy, ο φημισμένος Κορεάτης σκηνοθέτης Park Chan Wook μόλις ολοκλήρωσε το Post production της τελευταίας του ταινίας, αγγλόφωνης αυτή την φορά, που φέρει τον τίτλο Stoker και όπως αναδεικνύει το μελετημένο τρέιλερ της διανομής, πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, που βαδίζει στα χνάρια του Μετρ του τρόμου. Μετά από τον θάνατο του πατέρα της έφηβης Ίντια, ο θείος της Τσάρλι, πρόσωπο που μέχρι πρότινος αγνοούσε την ύπαρξη, θα μετακομίσει στο πατρικό της σπίτι, για να ζήσει μαζί με εκείνη και την συναισθηματικά διαταραγμένη μητέρα της. Σύντομα η μικρή θα αντιληφθεί πως ο μυστηριώδης άντρας έχει παράξενα κίνητρα για την σχέση τους, μα αντί να νιώσει τρόμο και να φύγει μακριά του, θα νιώσει μια ιδιαίτερη έλξη να την τραβάει κοντά του. Το σενάριο του φιλμ υπογράφει ο (και) ηθοποιός Wentworth Miller με το ψευδώνυμο Ted Foulke ενώ έχει προγραμματιστεί για να κυκλοφορήσει στις αμερικάνικες αίθουσες την 1η Μαρτίου του 2013 από την Fox Searchlight.


Είναι πολύ ενδιαφέρον που η λατρεμένη Nicole Kidman, μετά από σωρεία ερμηνευτικών ολισθημάτων, μοιάζει να έχει επανέλθει για τα καλά στους αξιόλογους ρόλους, κατόπιν και του υπολογίσιμου στα φεστιβάλ που προβλήθηκε The Paperboy. Εδώ η εντυπωσιακή κοκκινομάλλα κρατά με την γνώριμη αυταρχική της έκφραση τον ρόλο της μητέρας, ενώ την κόρη της υποδύεται η ταλαντούχα Mia Wasikowska και τον αινιγματικό συγγενή ο Βρετανός Matthew Goode.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον χειμώνα του 2013.

του David Cronenberg. Με τους Robert Pattinson,Samantha Morton, Keira Knightley, Paul Giamatti, Marion Cotillard, Juliette Binoche, Mathieu Amalric, Emily Hampshire, Kevin Durand, Jay Baruchel, Sarah Gadon

Το Κούρεμα του Οδυσσέα

του gaRis (@takisgaris)

Αυτή τη βολά δε θα επιχειρήσω άλλη μια κριτική ρετροσπεκτίβα στα οργανικής σύλληψης άπαντα του Καναδού μάστορη. Πρόκειται για τον άνθρωπο που μαζί με μερικούς άλλους (Atom Egoyan, Bryan Adams) μου ενίσχυσαν παιδιόθεν την πεποίθηση ότι είναι πολύ cool να είσαι Καναδός - γεγονός που επιβεβαιώνει καθημερινά η μόνιμη πλέον παραμονή μου στη χώρα του πλατάνου και του κάστορα. Πρόκειται επίσης για ένα αυστηρά προσωπικό σκηνοθετικό μου είδωλο, από αυτά που αβίαστα λες πως "αν ποτέ θα θα γύριζα ταινία, θα έμοιαζε (υπερβολικά) με μια από τις δικές του". Ένα λεπτό, εννοώ τα They Came From Within, The Brood, Scanners και φυσικά τα δυο κορυφαία του αριστουργήματα, Videodrome και Dead Ringers. Όμως ο David Cronenberg, μετά την προ 12ετίας φόλα eXistenZ, αποφάσισε να μην ξαναγυρίσει δικό του σενάριο. Κι αν κατά περιπτώσεις σαγήνευσε, όπως στο άρτιο A History of Violence, εδώ, το οδυνηρό Cosmopolis, ναδίρ μιας τόσο σπουδαίας arthouse διαδρομής, δεν αποδεικνύεται μια τέτοια ευτυχής περίπτωση.

Δυσθεώρητες οι αναλογίες, αλλά προτιμώ το υψηλό ρίσκο μεταφοράς ενός W.S.Burroughs (βλ. τη συναρπαστική αποτυχία διασκευής του Naked Lunch), από την φθαρμένη, επιδερμικά φιλοσοφίζουσα και αποτροπιαστικά ατακαδόρικη ίντριγκα του Don DeLillo, Cosmopolis, έτους κυκλοφορίας 2003. Ανερμάτιστοι παράλληλοι μονόλογοι μιας μόνης ημέρας στην υπερλιμουζίνα του 28χρονου Μίδα του οικονομικού κατεστημένου των investor funds, Eric Packer (Robert Pattinson) και του στενού του κύκλου, ήτοι: Της φλιπαρισμένης ποιητίνας - Κροίσου - συζύγου που δεν του κάθεται με τίποτα (Sarah Gadon) και των γυναικών που την αναπληρώνουν, από την κολασμένη art dealer (Juliette Binoche να κυλιέται σα πενηντάρα γατούλα στα πατώματα) μέχρι την προσωπική του γκουρού-στρατηγική αναλύτρια (Samantha Morton με γάμπες –Βαμβακούλα).

O Eric ως ανθρώπινη οντότητα έχει υποστεί προ καιρού μιθραδατισμό. Περιφέρεται άσκοπα αφουγκραζόμενος την Occupy Wall Street κινητοποίηση από την απόσταση κάποιου που εκπροσωπεί το 1% του...1%. Σε μια αναίσχυντη, πλαγιαστική χρήση του εφευρήματος του Οδυσσέα (James Joyce, κατά πολλούς κορυφαίο λογοτεχνικό έργο του 20ου αιώνα) όπου η δράση συντελείται κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, ο Eric, αδιαφορώντας ακόμη και για την επίσκεψη του αμερικανού προέδρου στην περιοχή όπου κινείται, για το γιαούρτωμα που υφίσταται από αγανακτισμένο ακτιβιστή (Mathieu Amalric), ψάχνει να βρει τον παλιό του κουρέα (ο δικός μας 80άρης από το Memphis, Γιώργος Τουλιάτος), για να απολαύσει ένα παραδοσιακό κούρεμα. Εκεί κοντά όμως παραμονεύει ο υποψήφιος εκτελεστής του, πρώην υπάλληλος των εταιριών του Benno Levin (Paul Giamatti) και νυν αποφασισμένος να αποδώσει κοινωνική δικαιοσύνη, βγάζοντας από το κάδρο τον ούτως ή άλλως παραδομένο στην ακρότητα των κούφιων ηδονών του πλούτου Eric Packer.

Για πες: Όπως ο Polanski στο Carnage, ο Cronenberg περιορίζει ασφυκτικά τον χώρο δράσης στα όρια μιας λιμουζίνας και άλλων χώρων μεγέθους δωματίου, ενώ στον αντίποδα υπερφορτώνει τα long takes του με αυτήν τη φτηνιάρικη, ντεμέκ ψαγμένη, λογυδριακή ατάκα που γρήγορα αποκοιμίζει κάθε ελπίδα για αυθεντική κινηματογραφική απόλαυση. O δε Pattinson, στη θέση του αποχωρήσαντα από το project (κόστους $20M) Collin Farrell (βλ. remake Total Recall), χωρίς να βυθίζεται στην απόδοση του λίαν απαιτητικού ρόλου, δε φτάνει καν την κορύφωση του Christan Bale στο American Psycho. Τώρα που τόφερε η κουβέντα, μην ξεχάσω να ρωτήσω τον Brett Easton Ellis, να μου πει τη γνώμη του (προβλέπω…κεραυνούς!) για τον χαρακτήρα του Pattinson. Ενδεικτικό του μεγέθους κλεψιτυπίας αυτής της χιλιοειπωμένης ιστορίας, που διδάσκει τα αυτονόητα, κραδαίνοντας συμβολικά αρουραίους για να τους ταυτίσει χλευαστικά με το νόμισμα της νέας Ρώμης – Αμερικής. Φοβάμαι ότι αν πραγματικά επιθυμεί ο μαέστρος του σαρκικά μεταλλαγμένου τρόμου να βρει που κρύβονται οι αρουραίοι, καλύτερα να ψάξει εκεί που δεν του έχει ακόμη περάσει από το μυαλό: Ακριβώς κάτω από το μαξιλάρι του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Village

του Rian Johnson. Με τους Bruce Willis, Joseph Gordon-Levitt, Emily Blunt, Paul Dano, Noah Segan, Piper Perabo, Jeff Daniels

Ποτέ δεν Κλείνει η Θηλιά...

του zerVo

Το ταξίδι στον χρόνο ακόμη σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί. Θα ανακαλυφθεί όμως σε μερικές δεκαετίες από σήμερα. Αμέσως οι Κυβερνήσεις θα ανακηρύξουν αυτή την καινοτομία ως παράνομη, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στα συνδικάτα του εγκλήματος που την χρησιμοποιούν, να βγάζουν από την μέση κάθε ανεπιθύμητο προς αυτά πρόσωπο, στέλνοντας το στο παρελθόν προς εξαφάνιση. Εκεί που τους περιμένουν στυγνοί και κυνικοί εκτελεστές, οι Λούπερς, που για να βγάζουν τα προς το ζην, τους εκτελούν κι απομακρύνουν τα πτώματα τους, δίχως να υπάρχει η παραμικρή νομική δίωξη τους, εφόσον ουσιαστικά δεν υπάρχουν, συνεπώς δεν υπάρχει και ανθρωποκτονία.

Μοναδική λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει την εξέλιξη των Λούπερς, αλλά και βασικός κανόνας που καλούνται να τηρήσουν απαρέγκλιτα, είναι η στιγμή που θα εκτελέσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, κλείνοντας κατ αυτόν τον τρόπο μια θηλιά που έχει διάρκεια τριάντα χρόνια. Τρεις δεκαετίες που ξεκινούν από το τράβηγμα της σκανδάλης προς την δική τους εξοστρακισμένη από το μέλλον οντότητα, κατά τις οποίες ο κάθε Λούπερ είναι ελεύθερος πλέον να ακολουθήσει την προσωπική του πορεία κατά βούληση. Εκείνο που απαγορεύεται αυστηρά είναι να μην θανατωθεί η επιστρεφόμενη μέσω της χρονομηχανής γηρασμένη εξέλιξη, γιατί οι συνέπειες για όποιους δείξουν ολιγωρία θα είναι τραγικές.

Κάνσας, 2044. Σε έναν κόσμο που το έγκλημα και ο φόβος κυριαρχούν, ο Τζο, ένας πρώην αλήτης του δρόμου, παρελθόν που του έχει αφήσει κουσούρι τον εθισμό τους στις ναρκωτικές ουσίες, ακολουθεί το επάγγελμα του πληρωμένου αδρά με πλάκες ασημιού, εκτελεστή, του κινούμενου αθόρυβα και σε πλήρη αδιαφάνεια Λούπερ. Τα έσοδα από την αιματηρή και βρώμικη εργασία του, του επιτρέπουν να ακολουθεί μια άνετη ζωή, αλλά και να προγραμματίζει πως κάποια στιγμή της ζωής του, θα επιχειρήσει το μακρινό ταξίδι στην χώρα των ονείρων του, την Γαλλία. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που μπροστά στην έτοιμη να ξεράσει μπαρούτι καραμπίνα του, θα εμφανιστεί ο ίδιος του ο εαυτός και ο στιγμιαίος δισταγμός του να τον σκοτώσει, θα τον καταστήσει ως τον νούμερο ένα καταζητούμενο της οργάνωσης.

Σημείο μηδέν! Δύο οι επιλογές ή τραβάς σκανδάλη και οσονούπω σου γνωστοποιείται πως ο άρτι μακαρίτης είσαι εσύ ο ίδιος, οπότε το χρονόμετρο της ζωής σου μετρά αντίστροφα τριάντα χρόνια ή δεν εκπυρσοκροτείς και στο ίδιο σύμπαν, την ίδια στιγμή, υπάρχουν δύο διαφορετικά εγώ σου. Προνόμιο του ενός, του ηλικιωμένου, η πείρα, η γνώση, τα βιώματα της πορείας ζωής, που είναι καλά αποτυπωμένα στο μυαλό του και του δίνουν την άνεση να βαδίζει με πιο μελετημένες κινήσεις. Ικανότητα του δεύτερου, του νέου και ζορισμένου από το λάθος, πως οποιαδήποτε πράξη του πλέον, έχει αντίκτυπο στην συνείδηση και τις αναμνήσεις του άλλου. Ουσιαστικά σε αυτή την κόντρα της μονάδας απέναντι στην ίδια μονάδα, διατηρούνται οι αρχές της Back To The Future συλλογιστικής του επηρεασμού, καταργείται όμως ο νόμος της ύλης στο ίδιο σημείο (βλέπε και Timecop από το 1994).

Το πρώτο ζήτημα που καλείται να λησμονήσει στην παρακολούθηση του ο θεατής είναι πως κανείς από τους δύο δεν είναι ο καλός και κανείς δεν είναι ο κακός της ίντριγκας, συνεπώς κανείς δεν είναι εκείνος που θα κερδίσει ντεφάκτο την συμπάθεια του. Ο ένας έχει θέσει ως σκοπό του να επιστρέψει στο παρελθόν για να εξοντώσει εκείνον που ευθύνεται για την τυραννία του κόσμου επί των ημερών του αλλά και για τα περισσότερα δεινά που αντιμετωπίζει η κοινωνία (η αναγκαία σεναριακή ένεση - παρεμβολή του Cameron από The Terminator, 1984) ο άλλος σκοπεύει να τον βγάλει από την μέση, κερδίζοντας έτσι το δικαίωμα να ζήσει.

Δίχως λοιπόν να υφίσταται το ερώτημα του ποιον χαρακτήρα να υποστηρίξω / ακολουθήσω, διέφυγα από την παγίδα της επίπεδης περιπέτειας δράσης, που το Looper δεν είναι, πολύ σύντομα όμως συνειδητοποίησα πως δεν είναι ούτε ένας sci fi χαλασμός κόσμου, με την στενή έννοια του όρου. Ο προβληματισμός του σεναρίου, από ένα σημείο και μετά, μεταφέρει την ματιά από τις μηχανές του Wells και τις ιπτάμενες μοτοσυκλέτες, στον εσωτερικό πόλεμο που βασανίζει την κάθε οντότητα, είτε στα μικράτα της (ποιον δρόμο να ακολουθήσω?) είτε στα στερνά της (αν είχα ακολουθήσει εκείνο το μονοπάτι?).Και δοσμένο μέσα από αυτό το πρίσμα, το πόνημα του Rian Johnson, είναι πραγματικά μεγαλοφυές. Προσοχή, όχι δίχως ερωτηματικά που οι ορθολογιστές του σινεμά, θα πατήσουν πάνω τους για να αναδείξουν με πομπώδη στόμφο τον Looper σε φλόπα ολκής. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο και ο μίστερ Brick μέσα από τις εικόνες του, τούς το βροντοφωνάζει: Σε λάθος δρόμο είσαστε, πατήστε το ριμπούτ.

Για πες: Ασυζητητί ο Joseph Gordon Levitt, δεν είναι πια εκείνος ο πιτσιρικάς που προ εξαετίας αναδείχτηκε μέσα από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Johnson. Έχοντας πια την πείρα από τις συνεργασίες του με τον Nolan, σε παρόμοιας αισθητικής, φιλμικά παιχνίδια της φαντασίας, ο ελαφρώς αλλαγμένης μορφής εδώ, 30χρονος σταρ, προσθέτει ακόμη έναν επιτυχημένο κρίκο στην αλυσίδα των μεγάλων του εμφανίσεων. Η ψύχραιμη και δίχως τον παραμικρό τρόμο στην έκφραση της, παρουσία στο πλάι του, του αιώνιου Die Hard, Bruce Willis, του δίνει την υποστήριξη εκείνη που χρειάζεται ώστε να διατηρήσει μέχρι λυτρωτικού τέλους την απόδοση του σε υψηλά επίπεδα, καθιστώντας τον και με σφραγίδα πλέον ως έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές της γενιάς του. Και που εκτιμώ πως σε τριάντα χρόνια από τώρα, με νοσταλγία θα επιστρέφει τις θύμησες του στον ρόλο του Young Looper Joe και θα τον τιμά ως εκείνον που έδωσε την κατεύθυνση σε μια πραγματικά σπουδαία πρωταγωνιστική καριέρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Odeon

των Paolo Taviani, Vittorio Taviani. Με τους Cosimo Raga, Salvatore Striano, Giovanni Arcuri, Antonio Frasca, Juan Dario Bonetti

Αι ειδοί του Μαρτυρίου

του zerVo

Υπόθεση: Ο σπουδαστής της αναγνωρισμένης και έγκυρης σχολής σκηνοθεσίας της Ρώμης, παραδίδει την πτυχιακή του εργασία. Ένα δράμα που ανακατεύει έγχρωμες και ασπρόμαυρες εικόνες, ώστε να αναδείξει την δραματουργία, που εκτυλίσσεται μέσα σε μια φυλακή της πόλης, όταν οι έγκλειστοι καλούνται να αποδώσουν ένα από τα διασημότερα έργα του Βάρδου του Έιβον. Μεγαλοφυές, εξαιρετικό, υπέροχο, άριστα δέκα από την πρυτανεία και ο (με σφραγίδα πλέον) δημιουργός ατενίζει με άλλη αισιοδοξία πια το καλλιτεχνικό του μέλλον. Υπόθεση 2: Στην περίπτωση που η υπογραφή του ανωτέρω πρότζεκτ δεν γράφει τελειόφοιτος, μα Taviani, η αντιμετώπιση, σόρι, αλλά δεν μπορεί να είναι η ίδια...

Σωφρονιστικό ίδρυμα της Ρεμπίμπια, στην καρδιά της Αιώνιας Πόλης. Οι εκτείνοντες πολυετή κάθειρξη, καλούνται από την διοίκηση της φυλακής να δηλώσουν συμμετοχή ως ηθοποιοί, στο ανέβασμα του κορυφαίου έργου του Ουίλιαμ Σέξπιρ, Ιούλιος Καίσαρ. Ισοβίτες και βαρυποινίτες θα μοιραστούν τους ρόλους του Τυράννου, του Βρούτου, του Μάρκου Αντώνιου, έχοντας μπροστά τους το χρονικό διάστημα των έξι μηνών, για να τους προβάρουν, υπό την επίβλεψη και την καθοδήγηση του θεατρικού σκηνοθέτη Φάμπιο Καβάλι. Μια περίοδος που όλοι τους θα νιώσουν τις λέξεις και τις έννοιες του κειμένου τους, να εισβάλλουν στην (περιοριστική) προσωπική τους ζωή.

Δεν σκέφτεται ο καθένας κάθε μέρα αυτή την ιδέα. Να περάσει δηλαδή με το κινηματογραφικό του συνεργείο τα κάγκελα της στενής, για να φιλμάρει πραγματικούς φυλακισμένους, να μιλούν τα λόγια που φαντάστηκε αιώνες πριν ο κορυφαίος συγγραφέας όλων των εποχών. Ο πραγματικός συλλογισμός των οτέρ, είναι να προβάλλουν την θαμπάδα, την σύγχυση που προκαλεί η πραγματικότητα όταν ενώνεται με την μυθοπλασία, τις στιγμές που οι - σε κάποια φάση της πορείας τους - εγκληματίες, φονιάδες, παράνομοι, ερμηνεύουν τους στίχους του κλασσικού έργου. Μια εντύπωση που δημιουργείται στο μυαλό όλων των συμμετεχόντων στον Caesar Must Die, από την πρώτη στιγμή που οι ηθοποιοί - δέσμιοι, παίρνουν μέρος στις οντισιόν, αλλά δεν είναι και τόσο διακριτή στον θεατή, που δίχως να έχει άποψη για τους πραγματικούς χαρακτήρες τους, δεν αντιλαμβάνεται τις πραγματικές προθέσεις της ταινίας. Περισσότερο θα έλεγα καταπιέζεται μέσα στα 70 σκάρτα (και σε πολλές στιγμές επαναλαμβανόμενα) λεπτά που η κάμερα περιφέρεται στα μπουντρούμια να πειστεί γι αυτό, παρά το νιώθει, το βιώνει και ο ίδιος, εκτός ίσως από την σεκάνς που ο (Μαφιόζος) Καίσαρας, ξεσπά στον (φονιά) Συγκλητικό, κατηγορώντας τον ως ρουφιάνο και διπρόσωπο. Δυστυχώς για τους - αγαπημένους - Taviani, δεν διαθέτει όλη τους η ταινία αυτή την διττή προσωπικότητα...

Για πες: Αρτιστικά οι ξακουστοί αδελφοί - με πατημένα τα ογδόντα τους χρόνια - υπεύθυνοι για τα επικά Padre Padrone, Allonsanfan και Kaos, χάρη στον μοναδικό τρόπο που γνωρίζουν να χειρίζονται στον στενό χώρο την κάμερα, μα κυρίως για την μαεστρική b/w φωτογραφία τους (δια χειρός του Simone Zampagni, που ζωγραφίζει με το φως και τις σκιές τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών) δικαιούνται τα εύσημα, που στην περίπτωση μας ανταποκρίθηκαν σε μια ολόχρυση Άρκτο, από το πρόσφατο φεστιβάλ Βερολίνου. Σεναριακά όμως, υπάρχει τεράστιο κενό, μολονότι φαίνεται πως ο Paolo κι ο Vittorio μάχονται να το καλύψουν, κάτι που φαίνεται ακόμη περισσότερο από την χοντροκομμένη απόδοση του από τους ερασιτέχνες εγκλείστους - γνώριμη η εμμονή του ντουέτου στην συνεργασία με μη επαγγελματίες. Οι Taviani είχαν μια σπουδαία ιδέα, από εκείνες όμως που έστω και με αυτό το βαρύ επώνυμο είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμες. Θα έλεγα πως σε ακόμη πιο συμπυκνωμένη γραφή, το απόφθεγμα του Caesar αποδίδεται στην τελική σεκάνς, που αφήνει και την πικρότερη γεύση, γνωρίζοντας πως ο μοναχικός τύπος που το κάδρο τον κυκλώνει, έχει να μετρήσει ουκ ολίγους Ides Of March μέχρι να ελευθερωθεί από αυτό. Αν ελευθερωθεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την AMA

της Ursula Meier. Με τους Kacey Mottet Klein, Lea Seydoux, Martin Compston, Gillian Anderson

Στα χνάρια του Άρτφουλ Ντότζερ

του zerVo

Ούτε κι εγώ δεν ξέρω, πόσα ερωτηματικά γέννησε στο μυαλό μου το Sister: Υπάρχει άραγε η δυνατότητα ανοχής και δικαιολόγησης των παραβατικών πράξεων των ανηλίκων? Υπάρχει έστω κι ένας που να μην γνωρίζει / αντιλαμβάνεται, ποιος είναι ο ηθικός αυτουργός των παράνομων πράξεων των πιτσιρικάδων? Κι εφόσον άπαντες γνωρίζουν τον πραγματικό φταίχτη, με ποιο ακριβώς νομικό πλαίσιο δύναται εκείνος να τιμωρηθεί, αντί του ανώριμου παιδιού και μάλιστα δυο και τρεις φορές πάνω από όσο θα τιμωρούνταν ο μικρός? Και εντέλει έχει την δυνατότητα το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι να εντάξει ως ενεργό μέλος στις τάξεις του, τον ενήλικο πια, Άρτφουλ Ντότζερ, δίχως να τον έχει προηγουμένως καταστρέψει στέλνοντας τον στο κάψιμο του σωφρονιστικού ιδρύματος?

Διανύουμε το μέσο του χειμώνα και η μικρή βιομηχανική κωμόπολη στις παρυφές των Άλπεων βρίσκεται στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου, εξαιτίας της λειτουργίας του υπερσύγχρονου χιονοδρομικού κέντρου, που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον χιλιάδων επισκεπτών ημερησίως, κατά κύριο λόγο πλουσίων που επιθυμούν να ξεδώσουν κάνοντας σκι. Ευκαιρία που δεν αφήνει να πάει χαμένη ο δωδεκάχρονος λωποδύτης Σιμόν, που έχοντας πλήρη άγνοια κινδύνου, αποσπά από την πίστα πανάκριβο εξοπλισμό από τους ανυποψίαστους σκιέρ και τον μεταπουλά σε συμπολίτες του εργάτες, αλλά και εξίσου φτωχούς με αυτόν συνομηλίκους του, σε τιμές πολύ χαμηλότερες της πραγματικής τους αξίας, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, τόσο για εκείνον, όσο και για την παντελώς ανεύθυνη αδελφή του, Λουίζ, ένα τσουλάκι που ενδιαφέρεται μόνο για την καλοπέραση της.

Μέρα μπει, μέρα βγει, ο μπόμπιρας στο μικρό του έλκηθρο κουβαλά χιονοπέδιλα, γάντια, γυαλιά, μπουφάν, που θα του εξασφαλίσουν φαγητό για ένα ακόμη εικοσιτετράωρο, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αν δεν κλέψει από τους κατέχοντες ("μην σε νοιάζει είναι πλούσιοι, θα πάρουν άλλα") δεν υπάρχει κανένα μητρικό χέρι που θα φροντίσει για την επιβίωση του. Μα ποιοι είναι εκείνοι οι γονιοί που αφήσαν ένα τέτοιο αγγελάκι έρμαιο της τύχης του, ολομόναχο να περιπλανιέται σε μια βρωμερή τρώγλη και να ρισκάρει, δίχως να το καταλαβαίνει με το να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της (ανέμελης υποτίθεται φάσης της) ζωής του στο ίδρυμα, που ξεκινώντας από τις μικροκλοπές θα εξελιχθεί σύμφωνα με τον λογικό κανόνα σε πρώτης τάξης κακοποιός? Αγωνία, πόνος, μοναξιά και απουσία στοργικής αγκαλιάς, που το φιλμ επεξηγεί στην πορεία του μέσω ενός σεναριακού τουίστ, που δεν ήθελα επ ουδενί να προβλέψω, φοβούμενος μήπως και γίνει πραγματικότητα.

Για πες: Ξεκινώντας από τα δεδομένα, η Ursula Meier, μετά και από την δεύτερη σπουδαία ταινία που υπογράφει, μετά από το αναλόγου κοινωνικού ύφους προπέρσινο Home, μπαίνει με πλήρεις τιμές στην κατηγορία των σημαντικότερων γυναικών σκηνοθετών της γενιάς της. Λιτή μα και καυστική, άμεση αλλά συνάμα και προβληματισμένη, ρεαλίστρια στις λευκές της εικόνες όσο και αλληγορική κατά τόπους, η Ελβετίδα προκαλεί πλάκωμα στην ψυχή του θεατή με τις - αυτές κι αν είναι βίαιες, δεν απαιτείται αίμα για αναδειχτεί ο βιασμός - εικόνες της, χωρίς να ντρέπεται που λεκιάζει την εικόνα της untouchable πατρίδας της. Αποκάλυψη ο μικρούλης Kacey Mottet Klein, ως κατ' ανάγκη άρπαγας, σίγουρα ανήκει στην κορυφαία πεντάδα ιδίας ηλικίας ερμηνευτών στον κόσμο, στα δικά της νερά και η Ευρωπαία Michelle Williams, Lea Seydoux, με την γνώριμη μελαγχολία στην πανέμορφη ματιά της, αποδίδει εύστοχα έναν δύσκολο και απαιτητικό ρόλο. Το μεταφορικό φινάλε - πλάνο που βγαίνει από την έμπνευση μεγάλου μαέστρου - προσωπικά το αποκωδικοποίησα από την αισιόδοξη του έκφανση. Διότι έτσι ήθελα ίσως. Αυτό όμως δεν αλλάζει σε καμία περίπτωση το σοσιαλιστικό υπαρκτό πρόβλημα, που σε άλλες περιπτώσεις δεν έχει και τόσο αίσια έκβαση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Seven

Στην διαδικασία του Pre production βρίσκεται η παραγωγή που έχει πάρει υπό την εποπτεία της η Sony και αφορά στην κινηματογραφική διασκευή του φημισμένου βιβλίου του Jeffrey Archer, Paths Of Glory, το οποίο περιγράφει τις προσπάθειες ενός φιλόδοξου ορειβάτη να σκαρφαλώσει στην κορυφή της ψηλότερης κορυφής των Ιμαλαίων, πίσω στα 1920. Η ταινία φέρει τον (λογικό) τίτλο Everest και την σκηνοθεσία της έχει αναλάβει ο Doug Liman, ο δημιουργός δηλαδή του πρώτου Bourne Identity και των πολύ καλών Swingers, Go, Mr And Mrs Smith, δύο περίπου χρόνια μετά το αξιόλογο Fair Game, ενώ στην σεναριακή συγγραφή συναντάμε τον Sheldon Turner του Up In The Air. Καθώς φαίνεται το στούντιο επιμένει για να αναθέσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Τζορτζ Μάλορυ, που στις αρχές του αιώνα η κόντρα του με τον Αυστραλό Φιντς για το ποιος θα καταφέρει το σπουδαίο επίτευγμα υπήρξε μνημειώδης, στον χαρισματικό Tom Hardy, που κατόπιν του ρόλου του Μπέιν στον πρόσφατο Dark Knight Rises, αλλά και αυτού του Μαξ Ροκατάνσκι στην τελευταία εκδοχή του Mad Max: Fury Road, δεν είναι μπλεγμένος σε άλλα πρότζεκτ. Οι συζητήσεις με τον χολιγουντιανό αστέρα βρίσκονται σε πολύ προχωρημένο επίπεδο, καθώς για τους υπόλοιπους σταρς που θα τον περιστοιχίσουν στο καστ, ενός φιλμ που υπολογίζεται να κάνει την εμφάνιση τους στις αίθουσες, στα τέλη του '14 με αρχές του 2015.

Ήταν τέλη της δεκαετίας του 90 όταν η Universal επιχείρησε το ριμέικ της κλασσικής ταινίας τρόμου The Mummy, δίνοντας στην νέα βερσιόν μια πιο περιπετειώδη διάσταση, διατηρώντας όμως το κλίμα της περιόδου, γεγονός που της απέφερε έναν εμπορικό θρίαμβο, με μερικά ακόμη σίκουελς, αλλά και κάποιες παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Σκεπτόμενο το στούντιο πως η υπόθεση Μούμια έχει ακόμη πέραση στο ευρύ κοινό και με την βοήθεια των ικανών παραγωγών Kurtzman και Orci και του σεναριογράφου Jon Spaihts (Prometheus) σκοπεύει να εκκινήσει ακόμη ένα ριμπούτ του θρύλου έχοντας μάλιστα ήδη επιλέξει εκείνον που θα αναλάβει να το φέρει εις πέρας σκηνοθετικά. Και το όνομα αυτού Len Wiseman, ο μίστερ Underworld δηλαδή, που προέρχεται από μια όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένη διασκευή του καλτ Total Recall, ο οποίος όπως δήλωσε σκοπεύει να παρουσιάσει μια ακόμη πιο σκοτεινή και φοβιστική εκδοχή του μύθου, κατόπιν και τις απαίτησης των βασικών του συνεργατών. Το πρότζεκτ που αυτή την στιγμή βρίσκεται στην διαδικασία του Pre-production και στην αναζήτηση των πρωταγωνιστών που θα συντελέσουν το καστ, έχει προγραμματιστεί να ολοκληρώσει τις διεργασίες του με την κυκλοφορία του νέου Mummy, το καλοκαίρι του 2014.

του Nicholas McCarthy. Με τους Caity Lotz, Casper Van Dien, Agnes Bruckner, Haley Hudson, Kathleen Rose Perkins, Samuel Ball

Δυο ανατριχίλες και ούτε...

του zerVo

Με έξι - εφτά ταινίες κάθε χρόνο να τοποθετούν την θεματική τους σε ένα σπίτι που έχει στοιχειώσει από την παρουσία ενός δίχως ανάπαυση πνεύματος, είναι πολύ λογικό το είδος να ανακυκλώνει τις ιδέες του και να μην προσφέρει - πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων - την παραμικρή καινούργια έμπνευση, που θα του δώσει την ώθηση που ζητά. Το μόνο που απομένει στα ψυχολογικά θρίλερ, είναι να παραμένουν πιστά στις αρχές του genre προκειμένου να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια τους και όχι να επιχειρούν να τρομάξουν τον θεατή τους, με κάθε λογής αιματηρά πιτσιλίσματα και ακραίες εκτινάξεις ανθρωπίνων μελών, που μόνο την αδιαφορία πλέον προκαλούν, Σε αυτή την κατηγορία - της έστω αξιοπρέπειας - ανήκει και το The Pact.

Παραμονή Χριστουγέννων κατέφτασε στις δύο αδελφές, την Νικόλ και την Άνι το μαντάτο του θανάτου της μητέρας τους, ενός προσώπου που επί χρόνια και ενόσω βρίσκονταν ακόμη στην παιδική ηλικία τις βασάνιζε - εν είδει τιμωρίας - καθημερινώς, δίχως λύπηση και οίκτο. Παρότι η μικρότερη από τις δύο, σε καμία περίπτωση σε ήθελε να παραστεί στην κηδεία, εντούτοις θα ενδώσει και θα επισκεφτεί, μετά από μια ολόκληρη δεκαετία το πατρικό της σπίτι, εκεί που θα καταλάβει πως όχι μόνο η αγαπημένη της αδελφή έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης, αλλά και πως κάτι μυστηριώδες και μεταφυσικό κρύβεται πίσω από τους φοβιστικά ταπετσαρισμένους του τοίχους.

Ενώ οι εξαφανίσεις δικών της προσώπων θα συνεχιστούν και προκειμένου να διαφυλάξει την ασφάλεια της μικρής της ανηψούλας, η φοβισμένη, όσο και πεισμωμένη γυναίκα, θα απευθυνθεί τόσο στις αστυνομικές αρχές της μικρής πόλης, όσο και σε μια παλιά της συμμαθήτρια με ικανότητες. Το αποτέλεσμα της αναζήτησης της, θα την φέρει ενώπιον μιας τεράστιας έκπληξης. Τεράστιας που λέει ο λόγος δηλαδή και μόνο για εκείνην, αφού αν είσαι θεατής που αρέσκεσαι να ξεφυλλίζεις όλες αυτές τις ανατριχιαστικές ιστορίες της μεγάλης οθόνης, δεν θα δεις κάτι που δεν έχεις ξανασυναντήσει. Φαντάσματα που επιδίδονται στο γνώριμο αναβόσβημα του φωτός, που περπατούν ανάποδα στο ταβάνι, που μετακινούν αντικείμενα και συνομιλούν με τους παρόντες μέσω του πινακιδίου του Ουίτζα, μπας και τους οδηγήσουν στην πικρή αλήθεια.

Για πες: Ο Nicholas McCarthy έχει μελετήσει καλά τα έργα άλλων δημιουργών πανομοιότυπων chilly stories, ιδιαίτερα των γιαπωνέζων και αν μη τι άλλο πετυχαίνει να κτίσει μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα τρόμου που διατηρεί σταθερά τα επίπεδα της καθόλη την εξέλιξη της ίντριγκας, από Paranormal σε Orthological. Στην φτωχική παραγωγή - μια χαρά επιλογή πάντως για τηλεοπτικό Σαββατόβραδο - απουσιάζουν τα σημαντικά ονόματα από το καστ, εκτός ίσως από τον πάλαι ποτέ μαχητή του Starship Troopers, Casper Van Dien, που με κάτασπρους κροτάφους πλέον, κρατά έναν από τους περιφερειακούς (και αναλώσιμους δηλαδή) ρόλους της υπόθεσης...

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

της Carol Morley. Με τους Zawe Ashton, Alix Luka-Cain, Neelam Bakshi, Cornell John

Μα ούτε Ένας?

του zerVo

Από την αρχή δεν ένιωθα άνετα στην ιδέα της παρακολούθησης αυτού του ντοκιμαντέρ. Δεν είναι τόσο η ενόχληση από το μακάβριο του θέματος και κυρίως του σοκαριστικού θεάματος που διαρκώς σου τριβελίζει το μυαλό, αλλά οι προεκτάσεις και τα αμέτρητα ερωτηματικά που προκαλεί αυτή η ομολογουμένως απίστευτη ιστορία. Η φτώχεια, βλέπεις, ελέγχεται, η αρρώστια αντιμετωπίζεται, η ανελευθερία σου γεννά προσδοκίες και η κακουχία γαλουχεί ελπίδες. Η μοναξιά όμως δεν μπαίνει καν στην διαδικασία της πάλης. Μόνος! Και γύρω, σε απόσταση ανάσας εκατομμύρια δυνητικοί σύντροφοι. Μα ούτε ένας δεν μπήκε στον κόπο? Ούτε ένας?

Μια σοκαριστική αποκάλυψη συγκλόνισε την κοινή γνώμη της βρετανικής πρωτεύουσας το 2006. Κατά την έφοδο της αστυνομίας, στο φτωχικό διαμέρισμα του Βορείου Λονδίνου, βρέθηκε σε ολοκληρωτική αποσύνθεση το πτώμα μιας γυναίκας, γαλήνια καθισμένο στον καναπέ του σαλονιού, με την τηλεόραση απέναντι να παίζει το πρόγραμμα της και γύρω γύρω συσκευασίες, προς αποστολή, χριστουγεννιάτικων δώρων. Για τρία ολόκληρα χρόνια ο σκελετός παρέμενε αζήτητος στην μοκέτα του καλυβιού, για τρία ολόκληρα χρόνια κανείς από το περιβάλλον της άτυχης 38χρονης, δεν μπήκε στον κόπο να την αναζητήσει, παρά μόνο η εφορία για ληξιπρόθεσμες οφειλές. Για ημέρες οι εφημερίδες βρήκαν ένα βασικό θέμα να ασχοληθούν, προβάλλοντας λεπτομέρειες από την ζωή της, αλλά ούτε μία φωτογραφία της στο κείμενο. Αυτή είναι η άλλη προσέγγιση στην μοιραία διαδρομή της άτυχης Τζόις Βίνσεντ...

Πορεία που σε καμία περίπτωση δεν προδίκαζε αυτό το άσχημο φινάλε. Όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς, κάτι μεταξύ Sade και Whitney Houston λένε όσοι την γνώριζαν εξ όψεως, πάντοτε ζωντανή και κεφάτη, από τα είκοσι της χρόνια στέλεχος μεγάλων τραπεζικών και χρηματιστηριακών οργανισμών, με καλλιτεχνικές ανησυχίες, μια υπέροχη φωνή που θα μπορούσε να της δώσει άνετα καριέρα στο πεντάγραμμο και αμέτρητες γνωριμίες σε επαγγελματικό, φιλικό και ερωτικό επίπεδο. Όλοι αυτοί οι γνωστοί από το παρελθόν της Τζόις παρελαύνουν μπροστά από τον φακό της Carol Morley - μέτρησα κοντά στους τριάντα - που ο καθένας βάζει και από μια πινελιά στον χαρακτήρα της μαύρης καλλονής με το πικρό τέλος. Δεν ξέρω προσωπικά, αν είχα το σθένος να πω κι εγώ δυο κουβέντες στο documentary, εφόσον είχα υπάρξει κομμάτι της ζωής της. Ίσως να ντρεπόμουν αφόρητα, που συνάμα θα ήμουν κομμάτι από το παζλ που ουδέποτε έψαξε τα χαμένα της ίχνη. Οι τρείς (ΤΡΕΙΣ!!!!) αδελφές της δεν εμφανίστηκαν στην ταινία. Και πολύ καλά έπραξαν...

Για πες: Πέρα από τον προβολέα της σκηνοθέτιδας που ρίχνει (όχι πλήρες είναι η αλήθεια) φως - με επιμονή στον ακαδημαϊκό τρόπο κάλυψης του ρεπορτάζ, μέσω συνεντεύξεων και δραματοποιημένων αναπαραστάσεων, αλλά και κάποιων προσωπικών εμπνεύσεων όπως την χρήση του δέκτη της νεκρής, ως γέφυρα του σήμερα με την θανατική στιγμή - στο συγκεκριμένο θέμα, πετιέται στο τραπέζι και το δεδομένο ερωτηματικό, για το που βαδίζει αυτή η υποτιθέμενα συντροφική κοινωνία του σήμερα. Γιατί ολόκληρη η ζωή της φιλόδοξης και ονειροπόλας Τζόις, αν προσθαφαιρέσεις ένα δυο περιστατικά, δεν διαφέρει σε πολλά σημεία από εκείνη του μέσου πολίτη. Ο αναπάντεχος θάνατος της και ότι τον ακολούθησε, όμως, αναδίδει την σαθρότητα των σύγχρονων ανθρώπινων σχέσεων και την υποκρισία που κρύβεται πίσω από την σπουδαία έννοια της λέξης "φίλος".

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

του Jon Wright. Με τους Richard Coyle, Ruth Bradley, Russell Tovey, Lalor Roddy, David Pearse

Stay Away! This Is Ireland!

του zerVo

Περήφανη ράτσα οι Ιρλανδοί. Και μαχητές και επαναστάτες και δίνουν και την ζωή τους για τον τόπο τους. Το έχουν αποδείξει στο παρελθόν με τους πολύχρονους αιματηρούς αγώνες τους ενάντια στον κατακτητικό εγγλέζικο ζυγό, το αποδεικνύουν και σήμερα με την μάχη που δίνουν - ως χώρα της ευρωζώνης, κατώτερου επιπέδου - για την δύσκολη επιβίωση. Και σε κάθε γίγαντα ξένο που ζυγώνει τα καταπράσινα μέρη τους για να τους ρουφήξει το αίμα ορθώνουν ανάστημα και δηλώνουν πανέτοιμοι να τον αντιμετωπίσουν στα ίσα. Κι αφού νικήσουν, να το γιορτάσουν με τον πατροπαράδοτο τρόπο: Κέρνα ένα ουισκάκι Πάντι!

Παράξενα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα στις ακτές του απομονωμένου Ιρλανδέζικου νησιού Έριν. Στην αρχή τα σώματα νεκρών φαλαινών ανησύχησαν τους ντόπιους, μα κατοπινά το ζήτημα πήρε σοβαρότερες διαστάσεις, όταν ανθρώπινα απομεινάρια κατέστησαν σαφές πως μια φονική οντότητα έχει κάνει την εμφάνιση της, για να διαλύσει την ηρεμία των κατοίκων. Πρόβλημα που καλείται να λύσει το αστυνομικό δίδυμο της τοπικής Γκάρντα, ο μονίμως πιωμένος όφισερ Ο'Σι και η νεαρή και πάντα χαμογελαστή συνεργάτιδα του Νόλαν, που μετράει μόλις λίγες ώρες παρουσίας στην καινούργια της υπηρεσία.

Ένα από τα γραφικότερα μέλη της μικρής τοπικής κοινωνίας, προειδοποίησε πάντως, πως πρόκειται για επίθεση όντων από άλλο πλανήτη, που τους αποκαλεί Άρπαγες (νά'το το Grabbers του τίτλου) και που έχουν σκοπό να ξεζουμίσουν οτιδήποτε ανθρώπινο βρεθεί στο διάβα τους, για να επιβιώσουν και να γιγαντωθούν ακόμη περισσότερο. Ποιος το πιστεύει όμως, όταν διαρκώς βρίσκεται με μια Guiness στο χέρι και άπαντες πιστεύουν πως το αλκοόλ του έχει καταστρέψει το μυαλό? Όταν όλοι αντιληφθούν πως ο επί 24ώρου σουρωμένος, λέει αλήθεια - αποκαλύπτοντας με την ιδιότητα του και τον λόγο που ακόμη είναι ζωντανός - τότε θα ανασυντάξουν δυνάμεις προκειμένου να δώσουν την τελική μάχη, ενάντια στα αιμοδιψή σάρλακ!

Για πες: Μπορεί το στόρι να ακούγεται ανατριχιαστικό, στην πραγματικότητα όμως το φιλμ του Jon Wright είναι μια σπαρταριστή μαύρη κομεντί, που μέσα στην (λογική) φτώχεια της παραγωγής της, χρησιμοποιεί την έμπνευση, προκειμένου να καλύψει τα δεδομένα κενά των ειδικών εφέ. Και τον σκοπό της τον πετυχαίνει μέχρι ενός σημείου, ορίζοντας μέσα από τις πασιφανείς αλληγορίες, το σύνθημα αντεπίθεσης του ευλογημένου από τον Άγιο Πατρίκιο λαού, ενάντια στους βρικόλακες δανειστές, που έχουν στήσει την νησιωτική χώρα στον τοίχο του ΔΝΤ. Το κέφι και η μπυροποσία ξεχειλίζουν σε κάθε πλάνο, ακόμη και σε εκείνα των δολοφονικών δαγκωματιών των Άλιενς, ακολουθώντας κινηματογραφικά την ανατρεπτική λογική των Gremlins, έχοντας σε δεύτερο φόντο την ειδυλλιακή σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στο ντουέτο των χωροφυλάκων, δηλαδή την ομορφούλα Ruth Bradley και τον πιο έμπειρο Richard Coyle που το συνθέτουν.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

του Axel Petersén. Με τους Johannes Brost, Peter Carlberg, Léonore Ekstrand

Only the Strong Survive

του zerVo

Η Σκανδιναβία τελικά το στηρίζει με σθένος το σύνθημα "only the strong survive". Και μην πηγαίνει το μυαλό σου, ακούγοντας την λέξη δυνατός, σε τίποτα σωματαράδες γίγαντες παλαιστές. Ο παράς είναι η πραγματική ισχύς, που σου ανοίγει τις πόρτες διαφυγής, από κάθε αδιέξοδη κατάσταση. Το παρτακολουθήσαμε πρόσφατα στο θρίλερ Headhunters, το πως ο πλούσιος ξεγλιστρά σαν χέλι από τις παγίδες. Το είδαμε και στο γειτονικής προέλευσης, περισσότερο αλληγορικό υπαρξιακό δράμα όμως, Avalon, που αυτή την συλλογιστική του "φράγκα έχω και θα την σκαπουλάρω", παίζει διαρκώς σε πρώτο πλάνο καθόλη την εξέλιξη της ιστορίας του.

Δίπλα στην όμορφη παραλία του του θερέτρου του Μπάσταντ, σκοπεύει να στήσει ένα επιλεκτικό, χάι σοσάιτυ νάιτ κλαμπ, ο Γιάνε, ένας εξηντάχρονος μπον βιβέρ, άριστος γνώστης της νυχτερινής διασκέδασης, ως ένας από τους παλιότερους και διασημότερους διοργανωτές πάρτι. Λίγο πριν οι εργασίες ολοκληρωθούν κι ενώ τα πάντα έχουν μπει στην τελική ευθεία μέχρι το grand opening, ένα συγκλονιστικό δυστύχημα θα ανατρέψει τα σχέδια του. Οδηγώντας με ελάχιστη υπευθυνότητα την πανάκριβη κούρσα του, θα προκαλέσει τον θάνατο του Λιθουανού εργάτη - συντηρητή της βίλας του, ένα τραγικό συμβάν που προς στιγμήν θα τον φέρει σε κατάσταση απόγνωσης.

Τι κι αν ένας άνθρωπος - ευθύς και άμεσος ο συμβολισμός, λόγω της καταγωγής του, με την καταπατημένη φτωχή προλεταριακή τάξη - έχασε την ζωή του όμως. Ο φαφλατάς κολλητός του και η στην κοσμάρα της αδελφή του Γιάνε, εύκολα θα τον πείσουν να ξεφορτωθεί το πτώμα, τα υπάρχοντα του και τα εργαλεία του και όλα θα είναι όπως πριν. Ούτε γάτα ούτε ζημιά! Μα έλα όμως που ο φουκαράς από την Βαλτική είχε και κορίτσι κι εκείνο μέσα στην ανησυχία, θα αναζητήσει με έκδηλη αγωνία τα ίχνη του. Ουσιαστικά η Σουηδική παραγωγή που σκηνοθετικά υπογράφει ο Axel Petersen εστιάζει πάνω στον χαρακτήρα ενός άντρα που έχει περάσει το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, μα στην πραγματικότητα βρίσκεται ψυχικά εγκλωβισμένος στις παλιές καλές ημέρες των 80s που ξέδινε στις πίστες των ντίσκο - εξαιρετική η fuzzy σεκάνς που ο "ήρωας" αποδρά υπό τους ήχους της μουσικής των Roxy Music - δίχως πολλές πολλές σκοτούρες στο μυαλό.

Για πες: Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το ζόρι του Avalon, αφού δεν είναι ούτε μια αμιγής προσέγγιση ενός τραυματισμένου χαρακτήρα, που τελεί σε συναγερμό, ούτε όμως κι ένα αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ, που σχετίζεται άμεσα με την ανθρωποκτονία εξ αμελείας που προκάλεσε παλιμπαιδίζοντας ο εξηντάρης. Γνώριμη περσόνα του βορειοευρωπαϊκού σινεμά ο Johannes Brost - που φημίζεται στα μέρη του για το κολλητηλίκι του με τον Mick Jagger - δίνει το δικό μισοαριστοκρατικό - μισορόκ στυλ στην απόδοση του ρόλου του δίχως όμως εκφραστικές ακρότητες και μελοδραματισμούς, ενώ την παράσταση κλέβει η Leonore Ekstrand, που υποδύεται την αδερφή του, που ενώ καράβια χάνονται, εκείνη ρίχνει ζαριές και χτυπά τα πούλια με τέτοια άνεση, σαν να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως. Πλούσια γαρ...

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί