18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας / Νύχτες Πρεμιέρας Cosmote
19-30 Σεπτεμβρίου 2012


Μετρήστε χώρες: Γαλλία, Γερμανία, Ισραήλ, Φιλιππίνες, Βέλγιο, Καναδάς, Ιαπωνία και φυσικά ΗΠΑ. Τον γύρο του κόσμου υπόσχεται να ταξιδέψει τους (κατά βάση φανατικούς) σινεφίλ που υποστηρίζουν το περιφερειακό Πανόραμα, τμήμα που δεν λείπει από κανένα φεστιβάλ διεθνούς επιπέδου. Δεκαπέντε ταινίες από τις προαναφερόμενες γωνιές του πλανήτη συγκροτούν το εξαιρετικά προσεγμένο πρόγραμμα του φετινού Πανοράματος των ενήλικων πλέον Νυχτών πρεμιέρας. Ταινίες που έχουν διακριθεί σε ανάλογα section διεθνών κινηματογραφικών ραντεβού, στις Κάννες, στο Βερολίνο, στο SXSW, στην Τραιμπέκα, στο Σάντανς και που έχουν αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές, επιζητούν την προσοχή του Αθηναϊκού κοινού, στην δυνατότητα προβολής που τους δίνει ο θεσμός.

Οι περισσότερες από αυτές θα προβληθούν και στο πρωινό πρόγραμμα - με είσοδο μόλις 4€ - και μια και μόνο ματιά στις συνόψεις τους πείθει πως αξίζει να τους δώσετε ιδιαίτερη σημασία. Το ρόστερ του Πανοράματος αναλυτικά:

Los Chidos
Οι Γαμάτοι
ΗΠΑ, Γερμανία, Μεξικό 94'
Του Omar Rodriguez-Lopez Με τους Kim Stodel, María De Jesús Canales Ramírez, Manuel Ramos, Cecillia Gutiérrez, Erasmo Rodríguez.
H oικογένεια Γκονζάλες προσπαθεί σκληρά να διατηρήσει τις όμορφες λατινοαμερικάνικες παραδόσεις του μισογυνισμού και της ομοφοβίας. Εχουν ένα ρημαγμένο συνεργείο αυτοκινήτων όπου βλέπουν τηλεόραση όλη μέρα, θωπεύουν ο ένας τον άλλον, τρώνε με τα χέρια σαν γουρούνια, πίνουν σαν καταβόθρες και δεν δίνουν δεκάρα για τις κοινωνικές συμβάσεις. Οταν όμως εμφανίζεται ένας ψηλός μελαχρινός Ξένος, οι ισορροπίες ανατρέπονται, οι μάσκες πέφτουν και οι συνέπειες είναι καταστροφικές. Παντρεύοντας τη μεξικάνικη σαπουνόπερα με τα φανταχτερά ιταλικά μελοδράματα των 50s, ο Ομάρ Ροντρίγκεζ-Λόπεζ - γνωστότερος και ως ο κιθαρίστας των Mars Volta - καταδύεται σε έναν κόσμο που θα λάτρευαν οι Σουρρεαλιστές, καθώς προσπαθεί να καυτηριάσει την οπισθοδρομική νοοτροπία ενός μεγάλου μέρους της Λατινικής Αμερικής. Οκνηρία, αιμομιξία, κοπρολαγνεία, μισογυνισμός, crossdressing και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας παρελαύνει από τη μεγάλη οθόνη για να αμφισβητήσει τις πεποιθήσεις σας για την ηθική και τα κοινωνικά συμβόλαια, χωρίς το φιλμ να πέφτει ποτέ στην παγίδα του διδακτισμού. Αντίθετα, «Οι Γαμάτοι» παραμένουν διασκεδαστικοί μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο - με τον δικό τους διεστραμμένα ακραίο τρόπο.
Που και πότε? Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 21:45 IDEAL

Graceland
Graceland
Φιλιππίνες, ΗΠΑ 84'
Του Ron Morales Με τους Arnold Reyes, Menggie Cobarrubias, Dido de La Paz, Leon Miguel, Ella Guevara.
Η φετινή κινηματογραφική έκπληξη έρχεται από τις Φιλιππίνες και είναι μια βουτιά στα άδυτα της διεφθαρμένης εξουσίας και τους άνομους δρόμους της Μανίλα. Εξερευνώντας τα λεπτά όρια της εκδίκησης και της ανθρώπινης παθογένειας, το «Graceland» είναι ένα βραδυφλεγές θρίλερ που, όσο ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας του, προκαλεί διαρκώς ανατριχίλες στη σκοτεινή αίθουσα. Εκεί, ο Μάρλον είναι ο προσωπικός σοφέρ του Μανουέλ Τσάνγκο, ενός μέλους του φιλιππινέζικου Κογκρέσου. Εκτός όμως από το να οδηγεί, ο Μάρλον βοηθάει το αφεντικό και στις βρωμοδουλειές του - κατά βάση, στις σκοτεινές παρτίδες που έχει με ανήλικα κορίτσια. Μετά από ένα σκάνδαλο στον τοπικό τύπο εις βάρος του πολιτικού, ο Τσάνγκο θα απολύσει τον Μάρλον και αυτός, απεγνωσμένος, θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να συντηρήσει την άρρωστη γυναίκα και το παιδί του. Οταν όμως η κόρη του Τσάνγκο αλλά και η κόρη του Μάρλον πέφτουν θύματα απαγωγής από αγνώστους που ζητούν λύτρα, όλες οι υποψίες βαραίνουν τον νεαρό οδηγό.
Που και πότε? Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 22:45 IDEAL

Rentaneko (Rent-A-Cat)
Εδώ Η Καλή Γάτα
Ιαπωνία 110'
Του Naoko Ogigami Με τους Mikako Ichikawa, Reiko Kusamura, Ken Mitsuishi, Maho Yamada, Kei Tanaka.
Η Γιαπωνέζα «Αμελί» λέγεται Σαγιόκο, μένει μόνη μετά τον θάνατο της αγαπημένης της γιαγιάς και νοικιάζει γάτες σε μοναχικούς ανθρώπους ως μέσο καταπολέμησης της μοναξιάς. Η παραπάνω ιστορία αποτελεί τη βάση μιας από τις πιο αναπάντεχα φιλγκούντ ταινίες που (δεν) θα δείτε σε κάποια αίθουσα κοντά σας. Η νεαρή γυναίκα, που ζει σπίτι της παρέα με δεκάδες γάτες, βγαίνει με το καροτσάκι της στο δρόμο και τραγουδάει «Reent-aaaaaa-neko!» («Νοίκιασεεεεε-μια-Γάτα!»), μέχρι κάποιος περαστικός να ενδιαφερθεί. Η ενοικίαση ωστόσο δεν είναι απλή διαδικασία: οι υποψήφιοι πρέπει να περάσουν από συνέντευξη και ειδικά τεστ, ώστε να διαπιστώσει η Σαγιάκο ότι οι γάτες της φιλοξενούνται σε καλά χέρια. Ευχάριστα περίεργο και ξεκαρδιστικά σουρεαλιστικό, το «Εδώ η Καλή Γάτα» θα σας εκπλήξει με την αισιόδοξη ενέργειά και τον συναισθηματικό του αντίκτυπο - πόσο συγκινητική μπορεί να είναι μια ταινία με (και για) γάτες; Μην ξαφνιαστείτε ωστόσο αν πιάσετε τον εαυτό σας να μουρμουρίζει το τραγούδι της Σαγιάκο πολύ καιρό μετά την προβολή.
Που και πότε? Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 21:15 IDEAL

Keep the Lights On
Κράτα Ένα Φως Αναμμένο
ΗΠΑ 101'
Του Ira Sachs Με τους Thure Lindhardt, Zachary Booth.
Μακριά από το να αποτελέσει μια ακόμη τυπική boy meets boy ιστορία, η ευαίσθητη και σε αρκετά σημεία αυτοβιογραφική ταινία του Άιρα Σακς σκιαγραφεί την παθιασμένη, μετεωρική και περιπετειώδη σχέση ανάμεσα σε έναν νεαρό σκηνοθέτη και έναν εξίσου νεαρό δικηγόρο, όπως αυτή εκτυλίσσεται μετά την απόφασή τους να μείνουν μαζί και τη σταδιακή πάλη καθενός με τις καταχρήσεις, τις αδυναμίες και τους προσωπικούς δαίμονες του άλλου. Με τον δικό μας Θύμιο Μπακατάκη του «Κυνόδοντα» στην άρτια διεύθυνση φωτογραφίας, συνοδεία ενός μελαγχολικού μουσικού σκορ από τον Αρθουρ Ράσελ και με μια προσγειωμένη στα απολύτως απαραίτητα πλην διεισδυτική σκηνοθεσία, το βραβευμένο με Teddy στο Φεστιβάλ Βερολίνου δράμα τρυπώνει κάτω από το πετσί του θεατή ως μια βραδυφλεγής και άκρως ειλικρινής σπουδή επάνω στην αγάπη, την αφοσίωση, την οικειότητα και τις άφθονες οδύνες του έρωτα.
Που και πότε? Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 22:30 IDEAL

Safety Not Guaranteed
Η Ασφάλειά Σας Δεν Είναι Εγγυημένη
ΗΠΑ 85'
Του Colin Trevorrow Με τους Aubrey Plaza, Mark Duplass, Jake Johnson, Karan Soni.
«ΖΗΤΕΙΤΑΙ: Κάποιος να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο μαζί μου. Δεν είναι αστείο. Θα πληρωθείτε μόλις γυρίσουμε. Πρέπει να φέρετε τα δικά σας όπλα. Το έχω ξανακάνει μόνο μια φορά ακόμη. Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΓΥΗΜΕΝΗ.» Τρεις δημοσιογράφοι διαβάζουν την παραπάνω αγγελία και αποφασίζουν να ανακαλύψουν τον ανώνυμο συντάκτη της ώστε να γράψουν ένα άρθρο για την περίπτωσή του. Γρήγορα φτάνουν στα ίχνη του Κένεθ, ενός αινιγματικού άντρα, τον οποίο αναλαμβάνει να προσεγγίσει η γυναίκα της παρέας, η Ντάριους. Οσο περισσότερο όμως η νεαρή δημοσιογράφος εισχωρεί στην ζωή του Κένεθ, τόσο λιγότερο μπορεί κάποιος να προστατεύσει τη σωματική και, κυρίως, τη συναισθηματική της ακεραιότητα. Ο Ντέρεκ Κόνελι, στο ντεμπούτο του στη μυθοπλασία, βρίσκει τη χρυσή τομή μεταξύ κωμωδίας και ρομάντζου και με την προσθήκη μιας διακριτικής sci-fi πινελιάς δημιουργεί μια ανατρεπτική κομεντί, που αρνείται να ακολουθήσει το συνταγολόγιο του είδους. Στo πλευρό του, ο Μαρκ Ντιπλάς και η Ομπρεϊ Πλάζα με τις φρέσκιες ερμηνείες και τις σπαρταριστές ατάκες τους μπορεί να μην εγγυούνται για την ασφάλειά σας αλλά μπορούν να εγγυηθούν ότι δεν θα σταματήσετε να γελάτε.
Που και πότε? Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 18:00 IDEAL / Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 17:45 IDEAL

Between Us
Ανάμεσά Μας
ΗΠΑ 90'
Του Dan Mirvish Με τους Julia Stiles, Melissa George, Taye Diggs, David Harbour.
Δύο ζευγάρια. Μία φιλία. Δύο διαφορετικοί πλανήτες. Η Γκρέις και ο Κάρλο είναι νιόπαντροι. Μένουν στη Νέα Υόρκη, όπου ο Κάρλο ξεκινά την καριέρα του σαν ανερχόμενο αστέρι στην καλλιτεχνική φωτογραφία. Ο Τζόελ, φίλος του Κάρλο από τη σχολή φωτογραφίας, έχει εγκατασταθεί στην καλοζωισμένη επαρχία με τη σύζυγό του, Σάριλ, και απολαμβάνει τις παχυλές απολαβές που του προσφέρει η διαφήμιση. Οταν συναντιούνται για ένα σαββατοκύριακο, ανταγωνισμοί, αντιζηλίες, μυστικά και ψέματα βγαίνουν στην επιφάνεια, οδηγώντας σε μια εκρηκτική διαμάχη. Δύο χρόνια μετά, ο Τζόελ και η Σάριλ εμφανίζονται αναπάντεχα στην πόρτα του νεοϋορκέζικου διαμερίσματος των πρώην φίλων τους. Τι έχει συμβεί; Μία σκοτεινή κομεντί για την αναπόφευκτη φθορά που έρχεται με τον χρόνο, την εσωτερική πάλη του καλλιτέχνη, τους συμβιβασμούς της οικογένειας. Ο Νταν Μίρβις διασκευάζει το βραβευμένο θεατρικό του Τζο Χόρτουα και, μπερδεύοντας αριστοτεχνικά παρόν με παρελθόν, με αφετηρία την ιστορία μίας φιλίας, αφηγείται την ιστορία της ίδιας της ζωής. Με ένα λαμπερό καστ, που σπάνια έχουν στη διάθεσή τους ανεξάρτητοι σκηνοθέτες, το «Ανάμεσά Μας» στροβιλίζει τους ήρωές του σε έναν κυκεώνα διλημμάτων, ανατέμνοντας τη μέση αστική τάξη με χιούμορ και αυτοσαρκασμό.
Που και πότε? Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 19:45 IDEAL

38 Τémoins (38 Witnesses)
38 Μάρτυρες
Γαλλία 104'
Του Lucas Belvaux Με τους Yvan Attal, Sophie Quinton, Nicole Garcia, François Feroleto, Natacha Régnier, Patrick Descamps.
Μια νεαρή φοιτήτρια δολοφονείται άγρια έξω από ένα συγκρότημα διαμερισμάτων. Και οι 38 ένοικοι ισχυρίζονται ότι δεν άκουσαν τίποτα. Μέχρι που ένας απ' αυτούς αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του: εκείνη τη νύχτα ξύπνησε από μια απεγνωσμένη κραυγή που ουσιαστικά κανείς δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχει ακούσει. Γιατί οι γείτονες της άτυχης γυναίκας την άφησαν αβοήθητη; Γιατί έκρυψαν την αλήθεια; Ποια συναισθήματα δειλίας, ντροπής και φόβου θόλωσαν την αντίληψή τους; Εμπνευσμένος από τη διαβόητη υπόθεση της Κίτι Γκενοβέζε, που δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι της στη Νέα Υόρκη το 1964, ο Λουκά Μπελβό μεταφέρει τη δράση στο σήμερα και στο μουντό λιμάνι της Χάβρης. Με μια αφόρητη ένταση να σιγοβράζει, απειλώντας να παρασύρει τους ήρωές του σε μία δίνη ανεπιθύμητης συνενοχής, ο σκηνοθέτης συνθέτει μία κλειστοφοβική σπουδή πάνω στην απρόβλεπτη ανθρώπινη συμπεριφορά, αποκαλύπτοντας πτυχές της που θα προτιμούσαμε να μείνουν για πάντα στο σκοτάδι. Ταινία έναρξης στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ.
Που και πότε? Σαββάτο 22 Σεπτεμβρίου 13:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 22:30 ΔΑΝΑΟΣ 1

Rubberneck
Βραχνάς
ΗΠΑ 83'
Του Alex Karpovsky Με τους Alex Karpovsky, Jaime Ray Newman, Amanda Good Hennessey, Dennis Staroselsky.
Με πρωταγωνιστές έναν μοναχικό τριαντάρη και το νεαρό αντικείμενο του πόθου του - μια όμορφη συνάδελφό του στην δουλειά με την οποία έτυχε να περάσει απλά ένα ρομαντικό σαββατοκύριακο και τίποτα παραπάνω - το φιλμ διηγείται την ιστορία μιας κλιμακούμενης ερωτικής ψύχωσης και του ολέθριου τρόπου με τον οποίο αυτή ξεφεύγει σταδιακά από τον έλεγχο. Περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του ως ηθοποιός σε κωμωδίες του μοντέρνου αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά και το πρόσφατο τηλεοπτικό «Girls», ο Αλεξ Καρπόφσκι σκηνοθετεί και κρατά τον βασικό ρόλο σε ένα υποβλητικό θρίλερ. Αυτός ο «Βραχνάς» καταφέρνει να τρυπώσει ύπουλα κάτω από το δέρμα του κοινού του, επωφελούμενο από ένα διογκούμενο κλίμα ανησυχίας και ανασφάλειας, που χτίζεται σταδιακά και αριστοτεχνικά καθ' όλη την διάρκεια. Διαρκώς ηλεκτρισμένο κάτω από τη φαινομενικά ήρεμη επιφάνειά του, το «Βραχνάς» προσθέτει πινελιές σασπένς σε ένα νοσηρό ψυχολογικό πορτρέτο και βαδίζει άφοβα σε μερικές από τις πιο σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης επιθυμίας και εμμονής.
Που και πότε? Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 22:00 IDEAL

Ha-Sippur Shel Yossi (Yossi)
Γιόσι
Ισραήλ 83'
Του Eytan Fox Με τους Ohad Knoller, Lior Ashkenazi, Oz Zehavi, Orly Silbersatz Banai, Ola Schur.
Δέκα χρόνια μετά το «Yossi and Jagger» και την τεράστια συζήτηση που άνοιξε στην πατρίδα του, το φοβερό παιδί του ισραηλινού σινεμά, ο Εϊταν Φοξ, επιστρέφει με ένα άτυπο σίκουελ και επικεντρώνεται στο ίδιο ακανθώδες για την κοινωνία του θέμα: τον έρωτα μεταξύ δύο ανδρών. Μια δεκαετία μετά, ο Γιόσι δεν είναι πλέον στρατιώτης αλλά εργάζεται ως καρδιολόγος στο νοσοκομείο και προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο του συντρόφου του από τον στρατό, Γιάγκερ. Οταν η μητέρα του τελευταίου επισκεφθεί τυχαία το νοσοκομείο, ο Γιόσι θα αποφασίσει να αποκαλύψει σε αυτήν και τον άνδρα της τα πάντα για τον δεσμό του με τον γιο τους, και στη συνέχεια θα φύγει για διακοπές με το αυτοκίνητό του, αναζητώντας την ηρεμία. Σε μια στάση, θα γνωρίσει τέσσερις στρατιώτες, ανάμεσά τους και τον Τομ - έναν νεαρό που αστραπιαία θα ανασύρει τις αναμνήσεις αλλά και τη χαμένη ζωντάνια του υποτονικού γιατρού. Το «Γιόσι» κλείνει το μάτι στην αμηχανία της μοντέρνας ισραηλιτικής κοινωνίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία και καυτηριάζει την έλλειψη αποδοχής – όχι χωρίς αυτοσαρκασμό. Εϊναι ένα φιλμ πάνω απ' όλα ειλικρινές, γεμάτο ιδιαίτερες στιγμές και σκοτεινό χιούμορ, που αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση στο στόμα.
Που και πότε? Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 11:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 19:30 ΔΑΝΑΟΣ 1

Was Bleibt (Home for the Weekend)
Τι Απομένει
Γερμανία 84'
Του Hans-Christian Schmid Με τους Lars Eidinger, Corinna Harfouch, Sebastian Zimmler, Ernst Stötzner.
Eνα σαββατοκύριακο του καλοκαιριού, ο Γκίντερ και η Γκίτεκ, οι οποίοι ζουν σε ένα πολυτελές σπίτι στην εξοχή, απολαμβάνουν την επίσκεψη του γιου τους, Μάρκο, από το Βερολίνο. Ο Μάρκο βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας συγγραφικής καριέρας ενώ ο άλλος τους γιος, ο Γιάκομπ, έχει πρόσφατα ανοίξει ένα οδοντιατρείο στην περιοχή. Η ζωή μοιάζει να κυλά με ρυθμούς ήρεμους μέχρι που η μητέρα τους, η οποία πάσχει πολλά χρόνια από μανιοκατάθλιψη, εξομολογείται στην οικογένεια ότι σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακά της. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, τίποτα δεν μένει το ίδιο και το προσωπείο της ιδανικής οικογένειας θρυμματίζεται άμεσα. Το τρομερό δίδυμο των Χανς Κρίστιαν Σμιντ και Μπερντ Λάνγκε του περιβόητου «Ρέκβιεμ» (2006) επιστρέφει στη φόρμα που τους έκανε γνωστούς και χτίζει ένα δυνατό φιλμ για τα ένοχα μυστικά και την υποκρισία που ταλανίζουν τα θεμέλια της μεσοαστικής γερμανικής οικογένειας. Το «Τι Απομένει» είναι το στιβαρό δράμα που κοιτάζει πέρα από την βιτρίνα ευημερίας, ώστε να αποκαλύψει τη δυσλειτουργία και την παθογένεια των σχέσεων -εντός και εκτός οικογένειας - στη σύγχρονη εποχή.
Που και πότε? Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 13:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 20:15 ΔΑΝΑΟΣ 1 / Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 22:30 ΔΑΝΑΟΣ 2

Gayby
Γκέιμπι
ΗΠΑ 89'
Του Jonathan Lisecki Με τους Jenn Harris, Matthew Wilkas, Mike Doyle, Jonathan Lisecki.
«Gayby»: ουσιαστικό, γένους ουδέτερου, που προκύπτει από τη συναίρεση των λέξεων «gay» και «baby» και αναφέρεται σε μωρά των οποίων οι γονείς είναι ομοφυλόφιλοι. Ενα τέτοιο μωρό αποφασίζουν να κάνουν και η Τζεν με τον Ματ, χωρίς φυσικά να είναι ζευγάρι: η Τζεν είναι στρέιτ και ο Ματ γκέι. Αγαπημένοι φίλοι από το πανεπιστήμιο, και οι δύο έχουν πατήσει από καιρό τα 30 και νιώθουν έτοιμοι για το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Πόσο εύκολο είναι όμως να κάνουν σεξ με στόχο την αναπαραγωγή; Και τι σημαίνει αυτό για την υπόλοιπη κοινωνική ζωή τους; Τριάντα χρόνια μετά τη «Μεγάλη Ανατριχίλα», φαίνεται πως ο προβληματισμός για τις σχέσεις μπορεί να μην έχει αλλάξει ριζικά, δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο και για τον τρόπο με τον οποίο αρθρώνεται. Αυτή η ανάλαφρη, πιπεράτη κομεντί συλλαμβάνει με συγκλονιστική ακρίβεια το μομέντουμ της εποχής καθώς τρυπώνει στις πιο χιπ γωνιές του Μπρούκλιν και πιάνει κουβέντα με τους γλυκύτατα κακομαθημένους κατοίκους του.
Που και πότε? Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 22:30 IDEAL

See Girl Run
Παντρεμένη Γυναίκα Μόνη Ψάχνει
ΗΠΑ 89'
Του Nate Meyer Με τους Robin Tunney, Adam Scott, Jeremy Strong, William Sadler.
Τι κάνεις αν ξυπνήσεις μια ωραία πρωία στα τριαντα-κάτι σου και συνειδητοποιήσεις ότι ο γάμος σου έχει βαλτώσει; «Υπομονή», θα έλεγαν οι περισσότεροι, όμως η Εμι έχει μια άλλη ιδέα: πακετάρει τα πράγματά της, αφήνει τον άντρα της χωρίς προειδοποίηση και επιστρέφει στο πατρικό της. Ανακοινώνει στους γονείς της πως είναι εκεί για να συμπαρασταθεί στον καταθλιπτικό αδερφό της, Μπράντον, αλλά στην πραγματικότητα επεξεργάζεται ένα σχέδιο επανένωσης με τη λυκειακή της αγάπη, τον μεγάλο έρωτα που ποτέ δεν ευδοκίμησε γιατί εκείνη έφυγε για το πανεπιστήμιο. Πώς θα ήταν όμως αν τελικά είχε μείνει; Η φαντασίωση ενάντια στην πραγματική ζωή και η απογοήτευση μιας νεότερης γενιάς που διαπιστώνει πως η ευδαιμονία των μακροχρόνιων σχέσεων δεν ανταποκρίνεταιι στις προσδοκίες που μας έχει ταΐσει η ποπ κουλτούρα είναι το γήπεδο του Νέιτ Μέγιερ, που δεν χαρίζεται στους χαρακτήρες του. Αληθινό, τραγικό, αστείο, το «Παντρεμένη Γυναίκα Μόνη Ψάχνει» μοιάζει με βελόνα που τρυπάει την καρδιά: τόσο μικρό κι όμως τόσο αξιομνημόνευτο.
Που και πότε? Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 18:15 Odeon IDEAL / Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 18:00 IDEAL

Fat Kid Rules the World
Χοντρομπαλάς Κατακτά τον Κόσμο
ΗΠΑ 94'
Του Matthew Lillard Με τους Jacob Wysocki, Matt O' Leary, Lilli Simmons.
Μπορεί ένας ρούλος στο ταμπούρο και ένα χτύπημα στην μπότα να αλλάξουν τη ζωή σου; Ενα δυσαρμονικό ριφάκι και ένα γρεζαρισμένο ρεφρέν να σου δώσουν ελπίδα όταν όλα σου μοιάζουν σκατένια; Μπορεί ακόμη κι αν είσαι θεόχοντρος να κατακτήσεις τον κόσμο; Στην γενέτειρα της γκραντζ, το Σιάτλ, δύο τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους έφηβοι ψάχνουν να βρουν διέξοδο για την οργή τους, ελπίζοντας πως η ενήλικη ζωή θα είναι καλύτερη απ' τη τωρινή. Ο Τρόι το ρίχνει στο φαγητό και είναι υπέρβαρος. Ο Μάρκους είναι εθισμένος στα χάπια. Θα γνωριστούν όταν ο Μάρκους σώσει τον Τρόι λίγο πριν ο πρώτος αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Και θα σκαρώσουν ένα πανκ γκρουπάκι για να τα σπάσουν - ή καλύτερα για να κολλήσουν για πάντα. Ο Τζέικομπ Βισότσκι του περσινού «Τέρι» και ο Ματ Ο'Λίρι της «Φυσικής Επιλογής» στους πρωταγωνιστικούς ρόλους σηκώνουν το φιλμ στους ώμους τους και αποδεικνύουν γιατί θεωρούνται δύο από τα μεγαλύτερα ταλέντα στο αμερικάνικο σινεμά. Το «Χοντρομπαλάς Κατακτά τον Κόσμο» είναι ένα φιλμ ξεκαρδιστικό και σοκαριστικά αυθεντικό, μία ιστορία ενηλικίωσης ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός ταλαντούχου κωμικού, που με το σκηνοθετικό του ντεμπούτο του κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο SXSW.
Που και πότε? Σαββάτο 22 Σεπτεμβρίου 11:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1Σαββάτο 22 Σεπτεμβρίου 18:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1

A Moi Seule (Coming Home)
Μόνη Μου
Γαλλία 91'
Του Frédéric Videau Με τους Agathe Bonitzer, Reda Kateb, Hélène Fillières, Noémie Lvovsky.
Μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται καθισμένη στην στάση ενός λεωφορείου. Παρατηρεί τη φωτογραφία μιας αφίσας, που ενημερώνει για την εξαφάνιση ενός κοριτσιού. Η φωτογραφία απεικονίζει την ίδια, απλώς 8 χρόνια νωρίτερα. Η Γκαέλ είχε πέσει τότε θύμα απαγωγής από έναν εργάτη, ο οποίος την κράτησε έγκλειστη στο σπίτι του για όλο αυτό το διάστημα. Ο απαγωγέας της, Βενσάν, την έχει μόλις απελευθερώσει και αυτή καλείται να χαράξει το δικό της μονοπάτι, μαθαίνοντας τα πάντα από την αρχή αλλά, κυρίως, μαθαίνοντας να ζει με τους εφιάλτες της. Το «Μόνη Μου» είναι μια φιλόδοξη σπουδή σε δύο χαρακτήρες, οι οποίοι με το πέρασμα του χρόνου συνδιαμορφώνονται και συχνά αλλάζουν ρόλους. Ο Φρεντερίκ Βιντό βασίζει την αφήγησή του σε αριστοτεχνικά φλας μπακ, που ξετυλίγουν το κουβάρι μιας σχέσης πολύπλοκης, ενώ ταυτόχρονα στοχάζεται επάνω στα δίπολα θύτης-θύμα και εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος με φόντο ένα μεταλλαγμένο σύνδρομο της Στοκχόλμης. Και αν η βάση της ιστορίας του είναι ψυχολογικά βίαιη και συγκλονιστικά αληθινή, ο ίδιος φροντίζει να ανοίγει χαραμάδες ζεστασιάς και χιούμορ, θυμίζοντας πως αυτά επιβιώνουν ακόμη και στις πλέον ακατάλληλες συνθήκες.
Που και πότε? Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 11:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 22:30 Odeon ΟΠΕΡΑ 1

Hors les Murs (Beyond the Walls)
Κόντρα στον Τοίχο
Βέλγιο, Καναδάς, Γαλλία 98'
Του David Lambert Με τους Guillaume Gouix, Matila Malliarakis, Mélissa Désormeaux Poulin, David Salles.
Στη διάρκεια μιας ξέγνοιαστης βραδιάς μεθυσιού, ο νεαρός Πάολο καταλήγει στο κρεβάτι και την αγκαλιά του όμορφου και αρρενωπού Ιλίρ, ξεκινώντας μαζί του μια τρυφερή συναναστροφή, η οποία εκτυλίσσεται σταδιακά σε σφοδρό έρωτα και σε εθιστικό πάθος. Η σχέση των δυο αντρών πρόκειται, εντούτοις, να δοκιμαστεί όταν ένα απρόσμενο παιχνίδι της μοίρας παρεμβάλλεται για να κρατήσει τους δυο εραστές χωριστά. Φανερώνοντας ξεχωριστή αυτοπεποίθηση πίσω από την κάμερα, στο ελπιδοφόρο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο βελγικής καταγωγής Ντέιβιντ Λάμπερτ αντλεί τα μέγιστα από την αδιαφιλονίκητη χημεία των δύο πρωταγωνιστών προκειμένου να απεικονίσει με αφοπλιστικά όμορφο τρόπο το ερωτικό δέσιμο των ηρώων τους. Καθώς, όμως, ο ρομαντισμός δίνει προοδευτικά την θέση του στο δράμα, ο Λάμπερτ ξεστρατίζει από τα χωράφια της αισθηματικής κομεντί για να προσεγγίσει πιο απαιτητικές και σύνθετες συναισθηματικά περιοχές, μετατρέποντας καθ' οδόν την ταινία του σε ένα μελαγχολικό χρονικό αγάπης, αφοσίωσης και διάψευσης.
Που και πότε? Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 13:00 Odeon ΟΠΕΡΑ 1 / Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 20:15 Odeon ΟΠΕΡΑ 1
Περισσότερα... »



Ελληνικό Box Office 13 - 16 Σεπτεμβρίου 2012 by TOSHIBA


Φιλμ
Διανομή
Wks Αίθουσες
4ήμερο Αθήνας
Σύνολο Αθήνας
4ήμερο Ελλάδας
Σύνολο Ελλάδας
1
Madagascar 3: Europe's Most Wanted
UIP
3
87


26.791
182.995
2
To Rome With Love
Odeon
2
43


24.112
81.866
3
Step Up Revolution
Odeon
1
40


19.939
19.939
4
The Dark Knight Rises
Village
5
59


14.066
314.614
5
Total Recall
Feelgood
2
45


7.630
32.470
6
The Watch
Odeon
1
23


7.378
7.378
7
Paranorman
UIP
1
57


7.166
7.166
8
The Expendables 2
Odeon
5
21


3.487
104.812
9
Ice Age: Continental Drift
Odeon
11
26


3.288
286.368
10
Un Cuento Chino
Feelgood
2
4


2.890
7.135


Περισσότερα... »


by Takis Garis (@takisgaris)

Episode 11 Don't TIFF it's over

Hard to believe that TIFF2012, TIFF37 if you prefer, is just over. Can I express my feelings by presenting you some facts & figures? Bear with me for a while folks:
 362 films. 162 countries, 62 languages represented. Film tech stats: 13 films in 16mm, 37 in 35mm, 1 in 70mm, 79 in HDCAM and 232 in DCP.
 2.200 volunteers made every single one feeling at home. There’s no denying that.
 More than 500.000 visitors altogether, which is industry, press, spectators as a whole.
 Check how many film rights’ acquisitions have taken place, by distributor (Source: Indiewire):



BY DISTRIBUTOR
Anchor Bay Films
• “Jayne Mansfield’s Car”— directed by Billy Bob Thornton, written by Tom Epperson and Thornton — North American and UK rights (WME Global)

Annapurna Pictures
• “Spring Breakers” — directed and written by Harmony Korine — U.S. rights (CAA, Ted Field)

Cinedigm Entertainment Group
• “Come Out and Play” (“Juego De Niños”)— directed and written by Makinov — U.S. rights (Cinetic Media)

The Cinema Guild
• “Leviathan”— directed by Lucien Castaing-Taylor and Véréna Paravel — U.S. rights

Dimension Films
• “Aftershock”— directed by Nicolás López, written by Guillermo Amodeo, Eli Roth and López — U.S. rights (CAA)

Film Movement
• “Three Worlds”— directed by Catherine Corsini, written by Benoît Graffin and Corsini — U.S. and Canadian rights (Pyramide International)

Focus Features
• “The Place Beyond the Pines”— directed by Derek Cianfrance, written by Ben Coccio, Darius Marder and Cianfrance — U.S. rights (WME Global, CAA)

HBO
• “Casting By”— directed by Tom Donahue — U.S. TV rights (Submarine Entertainment)
• “Love, Marilyn”— directed and written by Liz Garbus — U.S. TV rights (Submarine Entertainment)

IFC Films
• “Byzantium” — directed by Neil Jordan, written by Moira Buffini — U.S. rights (WME Global, CAA)
• “The Reluctant Fundamentalist” — directed by Mira Nair, written by Mohsin Hamid, William Wheeler and Ami Boghani — North American rights (Cinetic Media)

Lionsgate / Roadside Attractions
• “Imogene”— directed by Shari Springer Berman and Robert Pulcini, written by Michelle Morgan — U.S. rights (UTA Independent Film Group)
• “Much Ado About Nothing” — directed and written by Joss Whedon — North American rights (CAA)
• “Thanks for Sharing”— directed by Stuart Blumberg, written by Matt Winston and Blumberg — U.S. rights (WME Global, UTA Independent Film Group)

Magnolia Pictures
• “The Brass Teapot”— directed by Ramaa Mosley, written by Tim Macy — North American rights (The Gersh Agency)
• “No Place on Earth”— directed by Janet Tobias, written by Paul Laikin and Tobias — U.S. rights (Submarine Entertainment)

Millennium Entertainment
• “What Maisie Knew” — directed by Scott McGehee and David Siegel, written by Carroll Cartwright and Nancy Doyne —U.S. rights (WME Global)
• “Writers”— directed and written by Josh Boone — U.S. rights (CAA)

MPI Pictures
• “Therese Desqueyroux”— directed by Claude Miller, written by Natalie Carter and Miller — U.S. rights

Outsource Media Group
• “Great Expectations”— directed by Mike Newell, written by David Nicholls — North American rights (HanWay Films)

Paladin and 108 Media
• “The We and the I”— directed by Michel Gondry, written by Jeffrey Grimshaw, Paul Proch and Gondry — North American rights (WME Global)

Roadside Attractions (see also Lionsgate)
• “Stories We Tell”— directed and written by Sarah Polley — U.S. rights (National Film Board of Canada)

Samuel Goldwyn Films
• “Still”— directed and written by Michael McGowan — U.S. rights (Paradigm)

Strand Releasing
• “Paradise: Love,”plus the other two films in the trilogy — directed by Ulrich Seidl, written by Veronika Franzand Seidl — U.S. rights
• “White Elephant”— directed by Pablo Trapero, written by Alejandro Fadel, Martín Mauregui, Santiago Mitre and Trapero — U.S. rights (Wild Bunch)

Tribeca Film
• “How to Make Money Selling Drugs” — directed and written by Matthew Cooke —U.S. rights (ICM partners, Larry Kopeikin)

Well Go USA
• “Dangerous Liaisons”— directed by Hur Jin-Ho, written by Geling Yan — North American rights

XLrator Media
• “Thale”— directed and written by Aleksander L. Nordaas — U.S. rights (XYZ Films)


 Are you ready for the TIFF Oscar Factor trivia since 1978? Case-in-point is “how winners of People’s Choice Awards fared at the Oscars”. Check this out (Source: The Hollywood Reporter):
• Girlfriend (1978) — none
• Best Boy (1979) — documentary WON
• Bad Timing (1980) — none
• Chariots of Fire (1981) — picture WON, director, supporting actor, original screenplay WON, film editing, original score WON, costume design WON
• Tempest (1982) — none
• The Big Chill (1983) — picture, supporting actress, original screenplay
• Places in the Heart (1984) — picture, director, actress WON, supporting actor, supporting actress, original screenplay WON, costume design
• The Official Story (1985) — original screenplay, foreign language film WON
• Le Declin de l’empire Americain (1986) — foreign language film
• The Princess Bride (1987) — original song
• Women on the Verge of a Nervous Breakdown (1988) — foreign language film
• Roger and Me (1989) — none
• Cyrano de Bergerac (1990) — actor, foreign language film, art direction-set direction, costume design WON, makeup
• The Fisher King (1991) — actor, supporting actress WON, original screenplay, art direction-set direction, original score
• Strictly Ballroom (1992) — none
• The Snapper (1993) — none
• Priest (1994) — none
• Antonia (1995) — foreign language film WON
• Shine (1996) — picture, director, actor WON, supporting actor, original screenplay, film editing, original score
• The Hanging Garden (1997) — none
• Life Is Beautiful (1998) — picture, director, actor WON, original screenplay, foreign language film WON, film editing, original score WON
• American Beauty (1999) — picture WON, director WON, actor WON, actress, original screenplay WON, cinematography WON, film editing, original score
• Crouching Tiger, Hidden Dragon (2000) — picture, director, adapted screenplay, foreign language film WON, art direction-set direction WON, cinematography WON, costume design, film editing, original score WON, original song
• Amelie (2001) — original screenplay, foreign language film, cinematography, art direction-set direction, sound mixing
• Whale Rider (2002) — actress
• Zatoichi (2003) — none
• Hotel Rwanda (2004) — actor, supporting actress, original screenplay
• Tsotsi (2005) — foreign language film WON
• Bella (2006) — none
• Eastern Promises (2007) — actor
• Slumdog Millionaire (2008) — picture WON, director WON, adapted screenplay WON, cinematography WON, film editing WON, original score WON, original song WON, original song, sound editing, sound mixing WON
• Precious (2009) — picture, director, actress, supporting actress WON, adapted screenplay WON, film editing
• The King's Speech (2010) — picture WON, director WON, actor WON, supporting actor, supporting actress, original screenplay WON, art direction, cinematography, costume design, film editing, original score, sound mixing
• Where Do We Go Now? (2011) — none
• Silver Linings Playbook (2012) - ? (I see multiple oscar noms)


Would you fancy some awards ceremony gossip? Well, it lasted for just less than an hour, the Intercontinental ballroom not being quite packed (to my utter enjoyment). Excellent food (branch); little chit-chat. TIFF’s artistic director Cameron Bailey has tweeted a congratulatory text to Silver Linings Playbook’s director David O’Russel which was leaked the minute I sat down at my table, some 45 minutes before the commencement of the ceremony (…) On another note, I saw Brandon Cronenberg sharing the award for best Canadian first feature (although Bailey himself announced that finally the monetary prize of $15K is going to be multiplied by two) and I can cerify that Cronenberg Jr (whose first effort is titled, quite tellingly, Anti-viral) seemed quite dazed and confused. All and all, it was an emotional ending to what I consider to be one of the greatest TIFFs ever, certainly the most attractive of talent than every other festival in 2012, including Cannes.

Back to the oscar hype, because officially nowadays TIFF signals the beginning of awards season, I’ll be brief and clear: TWC played it supremely well (no wonder) with Silver Linings Playbook, stealing The Master’s thunder in popularity (expectedly so). It won over Argo, which came second, depriving it from a prestigious award oscarwise. The Master is still a critical favourite, the real winner in Venice (Pieta was not well received here, almost as little as the deplorable To The Wonder), enjoying a record breaking box office in a screenings’ closed circuit, this very weekend. There’s no doubt that these three films have greatly benefited from TIFF, along with The Sessions, The Impossible and Looper, lest we forget that it’s not only about awards, but strong box office too.

And, oh boy, did I miss many of the films I was dying to see; Sightseers, The Last Quartet, Seven Psychopaths (winner of Midnight Madness people’s award), even the twisted Witches of Salem. Also, Artifact, by Jared Leto (winner of best documentary award) and the list goes on and on. I knew I wouldn’t be stunned by the new Redford, Mitchell, Wright, Whedon. Next year I certainly promise solemnly to give newly emerging talent a bigger chance. I hope you enjoyed our daily reports, made possible only by my partner George Zervopoulos, who had the procrustean task to make both English and Greek critique versions available to you. I am deaf to his sky-scraping (ουρανομήκεις) cries (κραυγές) to keep my writing earthbound. Too late, bro!

Don’t forget to tweet me: @TakisGaris. The oscar season is officially open! God bless you all, rendezvous at TIFF2013.

gaRis


THE TIFF Connection brought you by DENON

Περισσότερα... »

Διόλου αμελητέος τίτλος. Κι αυτό, διότι είναι πλέον παράδοση, το φιλμ που σηκώνει το βραβείο κοινού στο λαμπερό γκαλά κλεισίματος του φεστιβάλ του Τορόντο, να εξελίσσεται σε εκείνο που κερδίζει και τον τίτλο του καλύτερου της χρονιάς. Συνέβη - όπως διατυμπάνιζαν με στόμφο οι διοργανωτές πριν από κάθε προβολή - με τον Slumdog Millionaire, συνέβη με τον King's Speech, γιατί να μην συμβεί το ίδιο και τώρα με το Silver Linings Playbook που αποτελεί τον φετινό νικητή? Αποτέλεσμα που ανακοινώθηκε σε μια όμορφη τελετή στο ξενοδοχείο Intercontinental της καναδέζικης μεγαλούπολης, βγαλμένο μετά από προβολές 289 ταινιών κατά την διάρκεια του δεκαημέρου, ένα πρόγραμμα που περιείχε σημαντικές πρεμιέρες σαν το Cloud Atlas και το The Master των 70mm, ειδικές παρουσιάσεις και ουκ ολίγες δημιουργίες που ξεχώρισα στις περασμένες Κάννες. Παρότι οι προβλέψεις για το μεγάλο βραβείο της 37ης εκδοχής του σπουδαίου κινηματογραφικού θεσμού, έδιναν ως επικρατέστερα φαβορί τα Looper, Rust And Bone και φυσικά το αισιόδοξο μέσα στην δραματικότητα The Sessions, εντούτοις η ταινία του David O'Russell ήταν εκείνη που εντέλει απέσπασε την υπό το σπόνσορινγκ της Blackberry τιμή. Συνοπτικά τα βραβεία όπως ανακοινώθηκαν από τους διοργανωτές είναι τα εξής:

BlackBerry People's Choice Award:
Silver Linings Playbook του David O. Russell
Ακολούθησαν: Argo του Ben Affleck και Zaytoun του Eran Riklis

BlackBerry People's Choice Documentary Award:
Artifact του Bartholomew Cubbins
Ακολούθησαν: Storm Surfers 3D των Christopher Nelius & Justin McMillan και Revolution του Rob Stewart

BlackBerry People's Choice Midnight Madness Award:
Seven Psychopaths του Martin McDonagh
Ακολούθησαν: The Bay του Barry Levinson και John Dies at the End του Don Coscarelli

City of Toronto + Canada Goose Award for Best Canadian Feature:
Laurence Anyways του Xavier Dolan

Skyy Vodka Award For Best Canadian First Feature Film:
Antiviral του Brandon Cronenberg
(ισόβαθμο με) Blackbird του Jason Buxton

FIPRESCI Prize For Special Presentations:
In the House (Dans la maison) του Francois Ozon

FIPRESCI Prize For Discovery Programme:
Call Girl του Mikael Marcimain

Καλύτερο Καναδικό Μικρού Μήκους:
Keep a Modest Head του Deco Dawson [TIFF]
Τιμητική αναφορά: Crackin' Down Hard του Mike Clattenburg

NETPAC Award για ντεμπούτο ή δεύτερη δημιουργία:
The Land of Hope του Sion Sono

Περισσότερα... »

The Paperboy
by Lee Daniels. With Matthew McConaughey, Zac Efron, John Cusack, Nicole Kidman, David Oyelowo, Macy Gray, Scott Glenn


Επικίνδυνα προκλητικό!
του gaRis (@takisgaris)
Here’s comes the Cannes kinky shocker of a hot ‘n’ swampy Louisiana movie, by Precious director Lee Daniels. This sophomore effort is a spiced up adaptation of Peter Dexter’s (Deadwood) homonym 1995 novel, for Daniels, an openly gay black director, has put forth both plot points, offering a different angle of the book, toning up the vibrations of an already thickened script as it pertains to protagonists’ hardships. Casting this sexually charged film, fuelled by arresting (homo)erotic innuendo, Oedipus complex and imploding criminality is a mission aptly executed, with Nicole Kidman as palpably erogenous blond slut with a thing for death row murderers of the like of John Cusack who is believably creepy as much as reliable Matt McConaughey proves to be, in the role of the closeted crime investigating reporter whose brother, the paperboy (Zac Efron), has the hots for our milf Nicole. And yes, she’s sizzling and strikingly provocative; an old school femme fatale without the class or the education, but the street smarts, so to speak, you dig? The camp levels are high around these parts; Daniels is totally absorbed by his down and dirty mannerism, to borderline exhibitionist effect. Where a Steve McQueen for instance would demonstrate cold, neutral naturalism as his emblematic sexual statement (see Shame), Lee Daniels, throws upon it anything he can get a handle on, gritty, blurry, nauseating cinematography, split screen and jump cuts, to create an overdose of emotional distress with mixed results. The Paperboy is a terribly uneven film, wildly provocative and in love with its characterisation. It’s the guilty-as-charged pleasure of this year’s TIFF, though not recommended for the easily grossed-out..

Πρόκειται για το φιλμ που σόκαρε ελαφρώς τις Κάννες τον περασμένο Μάη που πρωτοπροβλήθηκε, από τον σκηνοθέτη της Precious, Lee Daniels. Αυτή η δεύτερη δημιουργική προσπάθεια του (δεδηλωμένου γκέι) Νεοϋορκέζου σκηνοθέτη, αποτελεί μια πιο πιπεράτη σεναριακή προσαρμογή από τον Peter Dexter του Deadwood, της ομώνυμης νουβέλας του 1995, που προσφέρει μια διαφορετική ματιά του πρωτότυπου, τονίζοντας τις κορυφώσεις ενός πυκνογραμμένου στόρι, που δυσκολεύτηκε να αποδοθεί από το πρωταγωνιστικό τιμ. Η επιλογή των προσώπων του καστ, για μια ίντριγκα που περιέχει από (ομοφυλοφιλικά) ερωτικά ινουέντο μέχρι οιδιπόδεια συμπλέγματα και φουλάρει από εγκληματικότητα, είναι μια αποστολή που εκτελέστηκε εύστοχα από την παραγωγή. Η Nicole Kidman πείθει ως έκδηλα ερωτογενής τσούλα, που τρέφει ενδιαφέρον για έναν θανατοποινίτη εγκληματία σαν τον ανατριχιαστικό John Cusack, την στιγμή που ο εκφραστικός Matthew McConaughey είναι ο ρεπόρτερ που αναζητά καινούργια στοιχεία για την υπόθεση και ο The Paperboy αδελφός του (Zac Efron) τρέφει ερωτικές ελπίδες για την milfy προαναφερόμενη ξανθιά. Η οποία είναι εντυπωσιακά προκλητική σαν παλιομοδίτικη μοιραία γυναίκα, που δεν διαθέτει την παραμικρή εκπαίδευση και επίπεδο, έχει την πείρα όμως της λογικής του δρόμου που της δίνει το αβαντάζ. Ο Daniels απορροφήθηκε εξ ολοκλήρου στο κτίσιμο της γνώριμης - από την πρώτη φορά -μανιέρας, αγγίζοντας πολλές φορές και τα όρια του επιδειξία. Εκεί δηλαδή που ο Steve McQueen θα απέδιδε το θέμα με ψυχρότητα και ουδέτερο νατουραλισμό - βλέπε Shame - ο Daniels πράττει το ακριβώς αντίθετο με την μονίμως κινούμενη κάμερα να προκαλεί ναυτία, με τα θολά πλάνα, με τις διαιρούμενες στα τέσσερα εικόνες, με τις παράξενες εμβόλιμες σκηνές, για να προσφέρει μια γερή δόση συναισθηματικής δυσφορίας, με ανάμεικτα πάντως αποτελέσματα. Το Paperboy ένα απίστευτα άνισο φιλμ και λίαν επιεικώς εξωφρενικά προβοκατόρικο, αποτελεί την ένοχη απόλαυση του φεστιβάλ, με τις σοκαριστικές του εκφάνσεις.






Στις δικές μας αίθουσες, δεν έχει προγραμματιστεί...
Περισσότερα... »

Πολύ Κακό για το Τίποτα
by Joss Whedon. With Amy Acker, Alexis Denisof, Nathan Fillion, Clark Gregg, Reed Diamond, Fran Kranz, Sean Maher, Spencer Treat Clark, Riki Lindhome, Ashley Johnson


Υψηλές φιλοδοξίες από τον σύγχρονο Μίδα
του gaRis (@takisgaris)
If I was a big studio exec I might have very much called 2012 Josh Whedon’s year. The formerly known as the Buffy, the Vampire Slayer helmer, gave multiple nerdgasms this year with both hugely successful The Avengers and (as a writer of) The Cabin in the Woods. When you cross the $600M mark at the box office, what’s more natural than having Hollywood producers at your feet? Hence, while preparations for The Avengers 2 are underway, Whedon gathered his big companion from his aforementioned tv & film achievements (meaning the lesser known extras) in his LA mansion and shot his synecdoche of Bard’s of Avon Much Ado about Nothing in just 12 days. A slave to the vastly superior Kenneth Branagh’s version in 1993, this one is flirting with the 1960s mods style, swirling swings and bossa novas in black and white cinematography, you know, because it’s so cool and dandy. Suit & tie wooers, prudent maidens plus steamy sexual foreplay and the prose go on and on, rapidly vanishing behind the art deco mansion interiors. The pair Amy Acker – Alexis Denisov excels, while Nathan Fillion’s comedic turn as police officer Dogberry steals a couple scenes, yet, there is a numbing sense of Shakespearean maltreatment everywhere, because for Whedon the hipster generation should “read” the greater poet in modern context, like a tv episode of Beverly Hills 90210. Not exactly a first choice watch, just a ballsy and fear- defiant move on the part of Whedon, who certainly feels like having the Midas touch lately.

Αν είχα την δυνατότητα να ανακηρύξω την σημαντικότερη προσωπικότητα στον πλανήτη Χόλιγουντ κατά το 2012, δίχως δεύτερη σκέψη τον τίτλο αυτό θα τον έδινα στον Joss Whedon. Ο διάσημος μέχρι πρόσφατα ως ο εμπνευστής του τηλεοπτικού χιτ Buffy, The Vampire Slayer, κατάφερε να ικανοποιήσει μέχρι κεραίας τις τεράστιες απαιτήσεις των αμέτρητων φανατικών του κόμικ των The Avengers, προσθέτοντας παράλληλα - από την θέση του σεναριογράφου στο The Cabin in the Woods - μια δεύτερη σημαντική στιγμή στο παλμαρέ της ίδιας σεζόν. Όταν καταφέρνεις περισσότερα από 600 εκατομμύρια δολάρια στο box office, τι πιο φυσικό από το να έχεις όλους τους παραγωγούς της Μέκκας να παρακαλάνε στα πόδια σου. Λειτουργώντας εντελώς διαφορετικά από το αναμενόμενο όμως, ο σκηνοθέτης - κι ενώ οι προετοιμασίες για το δεύτερο επεισόδιο των Εκδικητών κρατούν καλά - συγκέντρωσε όλους τους παλιούς του συνεργάτες από τα τηλεοπτικά πλατό στην βίλα του Λος Άντζελες και μέσα σε δώδεκα μόλις ημέρες φιλμάρισε την συνεκδοχή του Much Ado About Nothing, του θρυλικού θεατρικού που ξεπήδησε από τον νου του Βάρδου του Έιβον. Εντελώς διαφορετική από την κατά πολύ ανώτερη παραγωγή του Branagh στα 1993, η παρούσα βερσιόν φλερτάρει με το στυλ της δεκαετίας του 1960, στροβιλίζοντας το στόρι σε ασπρόμαυρη φόρμα και στους ρυθμούς του σουίνγκ και της μπόσα νόβα, ένας ύφος που δεδομένα διαθέτει μια ξεχωριστή γοητεία. Κοστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι μορφονιοί, χαμηλοβλεπούσες παρθένες και καυτά ερωτικά παιχνίδια δίνουν τον αρχικό τόνο στην γνώριμη πεζογραφία πριν το θέμα μεταφερθεί πίσω από τους τοίχους της αρτ ντεκό έπαυλης. Το ζευγάρι της Amy Decker και του Alex Denisov υπερέχει, την ίδια στιγμή που η κωμική μορφή του Nathan Fillions, που υποδύεται τον τον αστυνομικό Ντογκμπερι, κλέβει την ματιά του θεατή. Την ίδια στιγμή όμως επικρατεί ένα μούδιασμα από την κακοποίηση του έργου του Shakespeare, γιατί όπως φαίνεται κατά τον Whedon, η γενιά των χίπστερ θα έπρεπε να αποκωδικοποιεί το έργο του διασημότερου ποιητή της ιστορίας, σαν ένα επεισόδιο του Beverly Hills 90210. Επιγραμματικά το φιλμ δεν ήταν και ότι καλύτερο έχω παρακολουθήσει, απλά το αντιμετώπισα σαν μια τολμηρά προκλητική κίνηση από πλευράς Whedon, που τελευταία αισθάνεται πως διαθέτει το άγγιγμα του Μίδα.






Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Περισσότερα... »

Αργώ
by Ben Affleck. With Ben Affleck, Bryan Cranston,Alan Arkin, John Goodman, Tate Donovan, Clea DuVall, Christopher Denham, Scoot McNairy, Kerry Bishé, Rory Cochrane


Αργώ, φτιαγμένη για μακρύ ταξίδι
του gaRis (@takisgaris)
Are you superstitious? It has so happened twice in the last couple of years here at TIFF, that a film which premieres on the first Friday of the festival goes all the way to win oscar gold. The King’s Speech was first and then came The Artist. Guess what; Ben Affleck’s third film after Gone Baby Gone & The Town, named by the ancient greek ship Argo, has just started Friday its award-race sail, getting an enthusiastic reception by critics and audience alike. The main ingredients that make for this early kick- start are:

 Based on a real story: The US-Iranian 1979-1981 crisis that peaked with the Iran hostage incident, where a US embassy personnel of 6, found refuge at the house of the Canadian (humble brag) ambassador. With a little help of Hollywood, CIA staged project – Argo, a sci fi fake production, gave those people a free passage as film crew.
 Ben Affleck is already an oscar winner (shared it with friend Matt Damon for the Good Will Hunting screenplay), mediocre actor (not even counting his invisible turn at Malick’s To The Wonder), but a particularly solid filmmaker who exhibits continuous improvement. This is the so called The Clint factor, a term quite explanatory in itself. Or, to be exact…
 The Clooney factor which sits a level (or two) before the above. It should be duly noted that Clooney shares producing credits here.
 Argo is getting a release in the heart of the presidential campaign, it can be construed as the perfectly patriotic movie, in support of the good old “evil arab” stereotype, in times when the ever present militarist lobby in US, pushes for an escalated conflict with Iran.
 The Wag The Dog script (found here in reverse) is always alluring for Hollywood insiders, plus it provides limitless opportunity for caustic satire.

Furthermore, Affleck’s team in the technical unit(s) has been attentive to historical detail, despite the distasteful hair jobs and excessive use of real footage of the era and taken into account that, obviously Iranians would not fall for the same prank twice in 30 years. On a personal note, the shot in Constantinople’s (Istanbul) Agia Sophia cathedral made my heart shrink to the size of a pine seed. Ben himself shouldn’t reserve the lead (the CIA agent/ARGO mission head that saves the day) for himself but at least we are generously compensated in the supporting roles department, from scene-stealer Alan Arkin (sure nomination) as the old timer director, to “Breaking Bad’’ sensation Bryan Cranston as Affleck’s boss at CIA. Nonetheless, it’s always a thrill to have John Goodman aboard, as the oscar- winning (wink-wink) make- up artist for The Planet of The Apes, even though he could have a meatier role. Argo plays well by all oscar friendly rules, never goes astray and that’s its main issue with me. The final scene as much as the closing credits aim to an overly crowd-pleasing effect and I sense that Affleck should (and he shows almost ready to) step up, so that he’ll eventually reach A’ list directorial status. Plus, just for the record, there was another film that opened same day in TIFF12, with definitely more grandiose status: It was The Master by P.T. Anderson.

Είσαι προληπτικός? Αν ναι, να σου θυμίσω πως τα τελευταία δύο χρόνια, πως μια ταινία που έχει κάνει πρεμιέρα την πρώτη Παρασκευή του φεστιβάλ του Τορόντο, τραβά όλο τον χρυσό δρόμο μέχρι το τέλος της Οσκαρικής καταξίωσης. Έτσι συνέβη πρόπερσι με τον King's Speech, έτσι επαναλήφθηκε και δώδεκα μήνες πριν με τον The Artist. Μαντέψτε λοιπόν. Το τρίτο σκηνοθετικό βήμα του Ben Affleck, κατόπιν των Gone Baby Gone και The Town, που δανείστηκε τον τίτλο της από το φημισμένο σκάφος της Ελληνικής Μυθολογίας, προβλήθηκε στο πρόγραμμα της συγκεκριμένη ημέρα και έτυχε ενθουσιώδης υποδοχής και από τους κριτικούς και από το κοινό. Πέραν των προλήψεων όμως, το Argo διαθέτει ακόμη μερικά συστατικά που προβλέπουν επιτυχία:

 Βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Η κρίση στις διμερείς σχέσεις Ιράν - ΗΠΑ (1979 - 1981) που κορυφώθηκε με το περιστατικό ομηρείας στην Βαγδάτη, όταν έξι από τους εργαζόμενους διπλωμάτες στην αμερικάνικη πρεσβεία, βρήκαν καταφύγιο στην οικία του Καναδού (εδώ καυχιέμαι) επιτετραμμένου. Με λίγη βοήθεια από την παραγωγή του Χόλιγουντ, η CIA διοργάνωσε τα γυρίσματα μιας ντεμέκ ταινίας επιστημονικής φαντασίας στα περίχωρα της Περσικής πρωτεύουσας, δίνοντας την δυνατότητα στους πράκτορες της να βρεθούν στο επίκεντρο, με την ιδιότητα των μελών του κινηματογραφικού συνεργείου.
 Ο Ben Affleck είναι ήδη κάτοχος χρυσού αγαλματιδίου - θυμίζω ως το μοιράζεται με τον κολλητό του Matt Damon, για το πρωτότυπο σενάριο του The Good Will Hunting - μα έστω κι αν υποκριτικά ακόμη δεν έχει πείσει για την αξία του (προσμετρώ και την μέτρια εμφάνιση του στο πολύ πρόσφατο To The Wonder του Malick) σκηνοθετικά η ματιά του εμφανίζει διαρκή βελτίωση. Φαινόμενο που αποκαλείται Παράγοντας Clint και αυτονόητα δεν απαιτεί περαιτέρω επεξηγήσεις.
 Ένα άλλο παρόμοιο φαινόμενο, που ονομάζεται Παράγοντας Clooney, ποιότητος και αξίας ενός - τουλάχιστον - επιπέδου παραπάνω, εδώ σε όχι λίγα σημεία κάνει την εμφάνιση του.
 Το Argo θα κάνει την επίσημη εμφάνιση του στις αίθουσες στην καρδιά της προεκλογικής εκστρατείας, μπορεί να θεωρηθεί η τέλεια πατριωτική ταινία, υποστηρίζει το"παλιό καλό" σατανικό Αραβικό στερεότυπο, σε στιγμές που το μιλιταριστικό λόμπι των γερακιών, πιέζει για μια κλιμακούμενη σύγκρουση με το Ιράν.
 Το σενάριο του Wag The Dog, που εδώ αναπτύσσεται από την ανάποδη, είναι πάντα δελεαστικό στους κύκλους του Χόλιγουντ, δεδομένου ότι αφήνει και αμέτρητα περιθώρια για καυστική σάτιρα.

Επιπλέον η δημιουργική ομάδα που συγκέντρωσε ο Affleck, έχει επιδείξει τεράστια προσοχή στην ιστορική λεπτομέρεια, με εξαίρεση την μέτρια δουλειά που έχει γίνει στις κομμώσεις της δεκαετίας του 70, αλλά και στην αδυναμία απεικόνισης των πραγματικών σκηνικών που έλαβαν χώρα τα περιστατικά. Θα ήταν άλλωστε απίθανο οι Ιρανοί να πέσουν στην ίδια παγίδα δυο φορές μέσα σε τριάντα χρόνια. Επί προσωπικού πάντως το πλάνο που γυρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό - σύμβολο της Αγίας (του Θεού) Σοφίας, συρρίκνωσε την καρδιά μου σαν κουκουνάρι. Πιστεύω πως ο Ben δεν θα έπρεπε να κρατήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του βασικού κατασκόπου που έφερε εις πέρας την ριψοκίνδυνη αποστολή, για τον εαυτό, αλλά πέρα της συγκεκριμένης αστοχίας, αποζημιωνόμαστε από το περιφερειακό καστ, που συνθέτουν ρολίστες του επιπέδου του Alan Arkin (κλέβει την παράσταση, σίγουρη υποψηφιότητα στους υποστηρικτικούς) ως ο σκηνοθέτης του ψευδοφίλμ και του απολαυστικού Bryan Cranston, που υποδύεται το αφεντικό του Affleck στην Υπηρεσία. Πέραν αυτών είναι πάντα συγκινητικό να συνυπάρχει στο τιμ ο John Goodman, υποδυόμενος τον πολυβραβευμένο make up artist του Πλανήτη των Πιθήκων, συμβολισμός που μπορεί να σημαίνει και πολλά, άσχετα αν θα μπορούσε να παίξει έναν χαρακτήρα με πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή. Το Argo σίγουρα παίζει με ικανότητα τους κανόνες του Οσκαρικού παιχνιδιού, δεν παρεκκλίνει στιγμή αυτής της ρότας που τράβηξε αποξαρχής και αυτό για μένα είναι πολύ σημαντικό. Η τελική σεκάνς, συνδυασμένη με τους τίτλους τέλους, έχουν σκοπό να συγκινήσουν το κοινό κι έχω την αίσθηση πως θα το πετύχουν. Από την μεριά του ο Affleck, θα πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος από το αποτέλεσμα, που είναι πιθανόν να τον ανεβάσει στο πάνω ράφι των σύγχρονων Αμερικάνων σκηνοθετών. Απλά για την ιστορία, η Αργώ, άνοιξε στο Τορόντο την ίδια Παρασκευή με το The Master του Paul Thomas Anderson...






Στις δικές μας αίθουσες, στις 10 Ιανουαρίου 2013 από την Village
Περισσότερα... »

To The Wonder
by Terrence Malick. With Ben Affleck, Rachel McAdams, Olga Kurylenko, Javier Bardem


Έλιωσε η Καραμέλα
του gaRis (@takisgaris)
This is North America. The brand name Terrence Malick is beyond criticism. It’s been six films in 40 years. It’s to wonder really how this one is out just one year after the beautiful, esoteric and widely divisive oscar nominee/winner (won best cinematography for Terry’s permanent collaborator Emmanuel Lubezky) The Tree of Life. I came in defense of Malick when he was accused for pushing the envelope too far into matters of evangelical sermons, abstract depiction of flora & fauna without resonance, at least directly with the characters on screen (see the infamous dinosaurs for instance). To a large extent I acknowledge the organic Malickian universe where everything revolves around nature and its divine Creator. However, when it comes to the point that the not exactly unpredictable, or particularly inventive visual candy is abused as an alibi for lack of script, to put it this bluntly, sorry, I give up. This is no Badlands or Days of Heaven anymore.

In fact, To The Wonder is the remnants of Tree of Life’s philosophical leftovers. The seasonality of love relationships to its utmost banality (Ben Affleck murmurs sporadically, mainly spectates Olga Kurylenko swirling and twirling in loop, they make-up and break –up, cheat on each other (the charming mistress incarnated by the talented Rachel McAdams) and seek Lord’s mercy, same as Xavier Bardem’s local priest who questions his faith with prime bewilderment, inviting the nightmarish Sean Penn’s turn which made tabloid news last year. Elegiac prose, parallel monologues in French, Spanish, Italian and English, clear absence in handling the male performances, especially Ben Affleck’s one. Undoubtedly I find legitimate each Hollywood actor’s passion to be baptized by his holiness Malick, even for a single take, no holds barred. To them (Penn, Affleck, Bardem) it may very well mean a bliss, for me it’s just risible and waste of their hard earned talent. Another impressive choice is not to entertain any serious dialogue, if only while quarrels between the lovers, and even then so, still without significant argumentation from either side.

Εδώ είναι Βόρεια Αμερική. Και το όνομα Terrence Malick βρίσκεται υπεράνω πάσης κριτικής. Με μόνο έξι δημιουργίες τα τελευταία σαράντα χρόνια. Και είναι πραγματικά να απορείς πως αυτό που μόλις παρακολούθησα, έρχεται έναν και μόνο χρόνο κατόπιν του πανέμορφου, εσωστρεφούς, αλλά και διχαστικού σε σχέση με την οσκαρική του υποψηφιότητα / νίκη - θυμίζω πως τιμήθηκε με το σημαντικό βραβείο φωτογραφίας για την καταπληκτική δουλειά του μόνιμου συνεργάτη του Malick, Emmanuel Lubetzki - Tree Of Life. Υπεραμύνθηκα τον σκηνοθέτη όταν κατηγορήθηκε για έντονη προώθηση των ευαγγελικών κηρυγμάτων, για αφηρημένη απεικόνιση της πανίδας και την χλωρίδας, δίχως ιδιαίτερο συντονισμό, τουλάχιστον σε συνάρτηση με την εξέλιξη των χαρακτήρων στο πανί (θυμήσου την περιβόητη σεκάνς με τους δεινόσαυρους). Σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίζω το οργανικό σύμπαν του Malick, όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την φύση και τον Θείο δημιουργό της. Ωστόσο όταν φτάνουμε στο όχι ακριβώς απρόβλεπτο σημείο, αυτή η ματιά να εξελίσσεται σε μια ελάχιστης ευρηματικότητας καραμέλα, στα όρια της κατάχρησης εξαιτίας της απουσίας σοβαρού σεναρίου, για να το θέσω ευθέως και ωμά, λυπάμαι αλλά παραιτούμαι. Σώνει, αυτό δεν είναι ούτε Badlands ούτε Days Of Heaven...

Στην πραγματικότητα το To The Wonder αποτελείται από τα απομεινάρια και τα φιλοσοφικά περισσεύματα του Δέντρου της Ζωής. Η εποχικότητα των ερωτικών σχέσεων, προβάλλεται στην απόλυτη κοινοτυπία της (ο Ben Affleck σποραδικά μουρμουρίζει, η Olga Kyrylenko στριφογυρνάει δίχως ιδιαίτερο λόγο κι αφορμή, οι δυο τους τα φτιάχνουν και τα χαλάνε, απατούν ο ένας τον άλλο - η ταλαντούχα Rachel McAdams σε ρόλο γοητευτικής ερωμένης - και στο τέλος επιζητούν το έλεος του Θεού, όπως ακριβώς κι ο τοπικός ιερέας (Xavier Bardem) ο οποίος αμήχανα αμφισβητεί την πίστη του, παίρνοντας την σκυτάλη ερμηνευτικά από την εφιαλτική παρουσία του Sean Penn πέρσι. Ελεγειακή πεζογραφία, παράλληλοι μονόλογοι σε Γαλλικά, Ισπανικά,, Ιταλικά και Εγγλέζικα, σαφής προβληματισμός στον έλεγχο των αρσενικών ερμηνειών, ειδικά σε εκείνον του Ben Affleck. Αναμφίβολα αναγνωρίζω το πάθος κάθε πρωταγωνιστή του Χόλιγουντ, να βαπτιστεί από την αυτού αγιότητα τον Malick, έστω ακόμη και για μια απλή στιγμιαία λήψη. Για τους περισσότερους - Penn, Affleck, Bardem - αυτό μπορεί να προκαλεί ευδαιμονία στις φιλοδοξίες τους, μα για μένα δεν είναι τίποτα περισσότερο από χάσιμο του με τόσο κόπο αναγνωρισμένου ταλέντου τους. Ούτε βέβαια είναι άξιο λόγου, με  το έργο σου να κατορθώνεις να προκαλείς διαμάχες στις σινεφίλ συζητήσεις, δίχως καν να βοηθάς στην σύνταξη της επιχειρηματολογίας των "αντιμαχομένων"...






Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Περισσότερα... »