Ήμουνα κι εγώ εκεί, σε μια αίθουσα γεμάτη, στην πρώτη, μεταμεσονύχτια προβολή της Πέμπτης. Τρομερή αδημονία, να αναστενάζει το Twitter στην Bat-mania. Όταν εντέλει έπεσαν τα φώτα, δεν ξανάναψαν ποτέ. Ο Nolan γουστάρει το IMAX (και ποτέ 3D) celluloid του σε στιλπνό ημίφως, μαύρο –μπλε, έτσι, για να διδάξει απόκοσμο, Gotham-style μύθο. To Batman Begins είναι ο Φόβος, The Dark Knight το Χάος/Αναρχία.
The Dark Knight Rises o Πόνος. Ra’s Al Ghul, στο Κολαστήριο /Καθαρτήριο, πίσω ξανά στο Batman Begins, ωσάν τον όφι που δαγκώνει την ουρά του. O Bane (
Tom Hardy), ισοδύναμο του Batman (
Christian Bale), είναι το εξορισμένο τρομοκρατικό σκυλί της League of Shadows, έτοιμος να δώσει την αιματηρή λύση σε μια σεσημμένη Gotham, με λαϊκό δικαστή, σαν άλλο Ροβεσπιέρο, τον
Cillian Murphy. Εξορία ή Θάνατος σε πλούσιους και ισχυρούς, σύμφωνα με τα Dickensιανά πρότυπα του Tale of Two Cities.
Χρηματιστηριακό κράχ και Occupy Wall Street ιδεολογία μεταστρέφουν τον Νυχτερίδα σε ιδεολογικό έμβολο της ρεπουμπλικανικής σοφιστείας περί σταθερότητας, δόγμα που ούτως ή αλλιώς υπηρετούσε σταθερά εκ της γεννήσεώς του στα χρόνια του ’30, για να ξορκίσει το σκοτάδι του The Great Depression.
Bain η εταιρία που απασχολούσε τον Mitt Romney κι όλα αυτά λίγο πιο πριν η Αμερική ψηφίσει το Νοέμβριο, για το αν θα διατηρήσει τον Obama που φορολογεί για να έχουν όλοι υποχρεωτική ασφάλιση υγείας ή θα επαναφέρει τη λαίλαπα των Big Corporations όπως ακριβώς αυτή του Wayne, με πυρηνικούς αντιδραστήρες για οικολογικούς σκοπούς, που μετατρέπονται μεμιάς σε όπλο μαζικής καταστροφής από το μέγα αφεντικό του
Bane,
(SPOILER ALERT) Miranda Tate (
Marion Cotillard), μεγάλη philanthropist, παιδί της League of Shadows και προέδρου των χρεοκοπημένων Wayne Enterprises, που θα σπρώξει βαθιά το μαχαίρι στη σπλήνα του σκοτεινού ιππότη της Gotham.
O Chris Nolan, μαζί με το αδερφάκι τον Jonathan και τον David S. Goyer, πειράζουν τα Knightfall και No Man’s Land bat-strips στην ύστατη, φιλότιμα ημι-επιτυχημένη προσπάθεια να τα πουν όλα. Να δώσουν ένα κατακλυσμιαίο finale στους fans, να αναπτύξουν μια ντουζίνα χαρακτήρες με κόστος τον περιορισμό του κεντρικού χαρακτήρα σε μια περίπου guest star εμφάνιση από πλευράς διάρκειας. Αποτυγχάνοντας οικτρά στο κεντρικό θέμα για το genre του villain, ο Nolan χαραμίζει το τεράστιο ταλέντο του Tom Hardy πίσω από μια μάσκα η οποία παραμορφώνει την εκκεντρική (εμπνευσμένη από τον “King of Gypsies” περιπλανώμενο ιρλανδό παλαιστή Bartley Gorman) προφορά του, με αποτέλεσμα μια ακατάληπτη, μονοδιάστατα ζωώδη ερμηνεία, οπτικά και ηχητικά. Η οσκαρούχος Cotillard βρίσκεται καθαρά εκτός κλίματος τριλογίας στο ρόλο που θα μπορούσε να αλλάξει παντελώς την κατεύθυνση της ταινίας, όπως το διέπραξε ο αλησμόνητος
Heath Ledger ως Joker. H Catwoman (
Ann Hathaway) εμφανώς το καταδιασκεδάζει, πανούργα, sexy και τρωτή στις σωστές αναλογίες, δίνει ιδανικό σεκόντο στον Bale, που γέρνει το βάρος της ερμηνείας του στην αγωνιώδη αντιμετώπιση του φυσικού/πνευματικού πόνου που του προξενεί ο Bane, όσο και του ψυχικού από τον προ 8ετίας χαμό της αγαπημένης του Rachel, την ψευδεπίγραφη ηρωοποίηση του D.A. Harvey Dent που σήμανε τη δική του περιθωριοποίηση / δαιμονοποίηση στα μάτια των Gothamιτών.
Η παρέα του
Inception είναι εδώ (Hardy, Cotillard, Levitt,
Michael Caine), ενώ δε λείπει από το απαστράπτον cast ο Morgan Freeman με τον χαμένο στο πετσί του Commissioner Gordon
Gary Oldman. Ολοφάνερα οδεύουμε σε spin-off ραμμένο στις πλάτες του αξιαγάπητου (αλλά αταίριαστου σε τέτοιους larger than life ρόλους)
Joseph Gordon Levitt, ενώ ξαφνιάζει δυσάρεστα ο συνήθως cool as **ck Caine σε συνεχή δακρύβρεχτα πλάνα, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να μπολιαστούν με ικανές δόσεις συναισθήματος οι ουρανομήκεις, πομπώδεις, πιεστικά εκκωφαντικές εικόνες του Nolan, συνοδευόμενες από ένα bombastic score από τον
Hans Zimmer, το οποίο υποτίθεται ντύνει τα πρωτοφανή πλάνα μιας συντέλειας που δε συνάδει με τις μάλλον αναμενόμενες στη σύνθεσή τους για ένα blockbuster $250M σεκάνς χορογραφημένων συγκρούσεων, με δύο εξαιρέσεις: Την καθαρά James Bondική αεροπειρατεία στην απαρχή, όπως και την τελική στο γήπεδο (αμερικάνικου) ποδοσφαίρου, με 10.000 κομπάρσους και λήψη που μεταφέρει ακαριαία στους νευρώνες ό,τι καλύτερο προσέφερε το ευφάνταστα σκηνοθετημένο και οπτικά εμβληματικό
Inception.
H σύνοψη λοιπόν: Το
The Dark Knight Rises ωχριά μπροστά στο επικό, κατηγορία από μόνο του, The Dark Knight. Αυτό όμως δεν είναι το μεγαλύτερο κρίμα του. Αργεί κοντά στη μία ώρα από τα αχρείαστα 165 λεπτά του να μπει σε ρυθμό, ενώ πέφτει σε αμάρτημα που υποτιμά το κοινό, όταν σχεδόν υπαγορεύει όσα εύκολα μπορούσε να υπαινιχθεί αναφορικά με το αποσκοπούμενο ιδεολογικό του μανιφέστο. Και φυσικά, τα πρόδηλα αμαρτήματα μιας ακόμη Nolan δημιουργίας: Υπέρμετρη φιλοδοξία που εξαντλείται ως υψηλές προσδοκίες στην εκτέλεση. Αξεκαθάριστη σημειολογικά θέση, εξαντλημένη σε συγκρουσιακή αποδόμηση των χαρακτήρων του. Μολαταύτα, η ταινία θα μπορούσε να είναι ισάξια του
Memento, κάτι που επιβεβαιώνεται τρανά στο τελευταίο κυριολεκτικά λεπτό όπου δένονται μαεστρικά οι κλωστές του επιμυθίου. Μετά όμως από τον ανηλεή βομβαρδισμό οπερατικής μανίας, μόνο ως κλείσιμο του ματιού στους παροικούντες την Gotham σινεφίλους μπορεί να εκληφθεί αυτό.
Αισθάνομαι πως ο Nolan, υπό το βάρος της τραγικής ευθύνης διαχείρισης του Batman, όπως δείχνει η σφαγή του Κολοράντο, έκανε την ταινία που θα έστελνε με καλό κατευόδιο τον
Bruce Wayne στην Φλωρεντία να πιει espresso με τη μελλοντική του σύζυγο, σύμφωνα με την επιθυμία του battler του Alfred. H τριλογία του θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη που άλλαξε τον ρου, όχι μόνο των graphic novels στο πανί, αλλά και της κινηματογραφικής βιομηχανίας at large. Οι ισχνές ελπίδες του The Dark Knight Rises στα Oscar νομίζω πως έχουν ταφεί ερμητικά μετά από τα θλιβερά προχθεσινά, όμως το σημαντικότερο παραμένει, πέρα από τα φαιδρά της απαγόρευσης cosplay εντός των αιθουσών που σπεύσαμε να εξαγγείλουμε ως γνήσιοι Καναδιάρηδες, να επαναξετεσταστούν οι νόμοι της οπλοκατοχής στα States και της κατάργησης του gun registry στα δικά μας μέρη. Για να παραμείνουν άθικτα τα κινηματογραφικά (και μη) όνειρά μας, εντός (και εκτός) αιθούσης.
Δεν είμαι από εκείνους που ενθουσιάζονται στο άκουσμα ενός ολοκαίνουργου ριμέικ, ταινίας που έχει γράψει μια ξεχωριστή σελίδα στην αιώνια κινηματογραφική Βίβλο. Πόσο μάλλον όταν αυτή η μοντέρνα διασκευή αφορά ταινία που υπέγραψε κάποτε ένας τόσο σημαντικός δημιουργός σαν τον Brian De Palma και δεν είναι άλλη από την Carrie, που μέσα από τις προοπτικές της το 1976, όρισε καινούργιους δρόμους έκφρασης στον κινηματογραφικό τρόμο. Αν κάτι μοιάζει αισιόδοξο στην ολοκαίνουργη βερσιόν του πολυδιαβασμένου βιβλίου του σπουδαίου Stephen King, δεν είναι ούτε το όνομα της δημιουργού Kimberlie Peirce, που μια φορά κι έναν καιρό είχε παρουσιάσει το αξιόλογο Boys Don't Cry, πριν εξαφανιστεί από προσώπου γης, ούτε πολύ περισσότερο του παντελώς άγνωστου σεναριογράφου Roberto Aguirre Sacasa. Από την στιγμή που η διανομή της Sony έδωσε στην δημοσιότητα τις πρώτες φωτογραφίες των πρωταγωνιστριών της γνωστής σε κάθε σινεφίλ ιστορίας, κάποια συναισθήματα μεταλλάχθηκαν προς το θετικό, εφόσον αμφότερες ανήκουν στο πιο ταλαντούχο τμήμα της επιμέρους γενιάς τους. Κάπως έτσι λοιπόν η πιτσιρίκα Chloe Grace Moretz, βρέθηκε πλημμυρισμένη στο αίμα, όπως συνέβη κάποτε με την Sissy Spacek, στον ρόλο της νευρωσικής έφηβης, με την δαιμόνια εκδικητική μανία, που της χάρισε δίκαια την Οσκαρική υποψηφιότητα, ακριβώς το ίδιο που συνέβη και με την Piper Laurie, που έδωσε μια συγκλονιστική οντότητα στην υπερπροστατευτική συντηρητική μητέρα, χαρακτήρα που στο ριμέικ υποδύεται η χαρισματική - όσο και αντιπαθής, ως κοκκινομάλλα με φακίδες - Julianne Moore. Η νέα εκδοχή της ανατριχιαστικής Κάρι, αναμένεται στις 15 του Μαρτίου του νέου χρόνου. Μέχρι τότε και για να ανάψει το παιχνίδι των συγκρίσεων, καλό θα είναι να πάρουμε μερικές επαναλήψεις από το κλασσικό του μετρ De Palma...
