Movies Ltd

του Timur Bekmambetov. Με τους Benjamin Walker, Rufus Sewell, Dominic Cooper, Anthony Mackie, Mary Elizabeth Winstead, Marton Csokas, Henry Sturges

Ελευθέριος Βενιζέλος: Εξολοθρευτής ΔΝΤ

του gaRis

Είναι και 4η Ιουλίου σήμερα, φαϊ για σκέψη σχετικά με αυτήν την άτιμη την 4th Amendment του αμερικανικού συντάγματος, που ανοίγει πόρτες για φρικαλεότητες όπως τούτη δα. Ο Honest Abe, 16ος πρόεδρος των US of A, έμεινε στην ιστορία ως η σχεδόν μυθική φιγούρα της γιάνκικης πολιτικής σκηνής, που απελευθέρωσε τους μαύρους, νικώντας κατά κράτος τους αποσχιστές  Νότιους και βάζοντας θεμέλια για αυτό που σήμερα με σφιγμένα δόντια καλούμε μόνη υπερδύναμη του πλανήτη. Έρχεται το λοιπό ένας τίποτας, ένας χαμερπής γραφιάς που ζήλωσεν δόξαν Twilight και χτυπά ξεκινώντας προ ολιγοετίας δις, αρχικά με το Pride & Prejudice and Zombies (που αναμένει studio για να ξεκινήσει παραγωγή) και κατόπιν με το ομώνυμο (βλ. τίτλο) σαχλούργημα που περιλαβαίνει τον Abraham από τα 9 του, όταν τα βαμπίρια, σύμμαχοι των Νοτίων του σκότωσαν τη μητέρα, μέχρι το τέλος της ζωής του, σε ένα ατέρμονο κυνήγι βρικολάκων, μια παράλληλη ζωή με την πολιτική του σταδιοδρομία, ένα νυχτοκάματο του τρόμου βρε αδερφέ, πώς να στο πω ο πανσεληνιασμένος θεατής πια.

Το όνομα του φονιά της ιστορίας είναι Seth-Graham Smith, συγγραφέα / σεναρίστα αυτής της ερεβώδους προσβολής του δίποδου IQ. Τυχαίο το movie connection με τον παραγωγό εδώ Tim Burtonα (και χτύπα τονα στα βράχια τελευταία); Δε νομίζω, καθότι ο Smith έγραψε το story - σαλάτα του Dark Shadows. Όντως, o Burton θα τα φέρει τα $69Μ του κόστους πίσω (με τo ζόρι μια 15αρα οι εισπράξεις ως σήμερα) – πως το θες Timur Bekmabetov; Που είσαι μια δευτεροτριτάντζα slo - mo τρελή, πίσω ακόμη από τον Guy Richie, αδύναμος να πιάσεις τα καλλιτεχνικά υψίπεδα (μπούζι το κρύο!) έστω κι ενός Van Helsing. Άφησες τη Σιβηρία και τα καρακιτσαριά NightWatch και DayWatch, μας ψιλοξεγέλασες με το Wanted, αλλά αυτά τα τσεκουράτα σφαγιαστικά ακροβατικά του μούσια λεβέντη πρόεδρα με το ψηλό καπέλο είναι για το America’s Got Talent μόνο. Με ηχητικά εφέ επιπέδου ταινίας καράτε του ’80 και μοντάζ να κόβει ό,τι ίχνος αφήγησης ή συνδετικού ιστού βρει ομπρός του.

Τι να το κάνω που υποτίθεται ότι αυτό το μεταλλαγμένο fantasy horror αιτείται δάνεια από το παραγνωρισμένο Dracula 2000 του Patrick Lussier και ιστορική αληθοφάνεια από το Young Mr. Lincoln του John Ford. Με τέτοιο καραβδουλιάρικο τίτλο (δική μου η λέξη, σκέψου τη ως αντίστοιχη της αγγλικής “brouhaha”) δεν υπάρχει άλλη διέξοδος σωτηρίας ενός ανυπόστατου project σαν δαύτο από το αμετροεπές camp. Ο Timurης όμως, εκεί, σοβαρός, διατρανώνοντας την, κατ’ουσίαν γελοιοποίηση του ήρωα του στο πανί σα να μη τρέχει κάστανο. E, δε γίνεται. Τι κι αν προσπαθεί ο τάλας Benjamin Walker, ο οποίος στα πολύ μικράτα του είχε κάνει τον Liam Neeson μπόμπιρα στο Kinsey. Το τσεκούρι επ’ώμου και βουρ στα βαμπίρια. Παρέα με τον Dominic Cooper, στο ρόλο του καλού βαμπιριού-μέντορα του Abe, Χένρι Στάρτζες, ο οποίος τον συνδράμει με την προϋπόθεση ότι θα σκοτώνει μόνο αυτούς που θα του υποδεικνύει ο ίδιος (…).

Για πες: Το 3D βαβουριάρικο, δείχνει εν μέρει ότι ο Timurης διαθέτει ταλέντο, σε άλλο όμως άθλημα: Πέστο videogame, computer graphics, σκηνοθεσία ταινίας μυθοπλασίας πάντως δεν λέγεται με την καμία. Μεγάλη η χάρη σου (αβρα)Μάκη μου, εν αναμονή του Abraham Lincoln vs Zombies (ήδη κατευθείαν στο DVD), του Saving Lincoln και βέβαια του σπηλμπεργκιανού οσκαρικού έπους Lincoln, με τον πλανητάρχη ερμηνευταρά Daniel Day Lewis, όπου εκεί η μάχη δε θα είναι με βαμπιροειδή αλλά με τον The Master του μεγαλοφυούς P.T.Anderson για την ταινία που θα κερδίσει τη μητέρα των μαχών στις 24 Φεβρουαρίου 2013.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 26 Ιουλίου 2012 από την Odeon

Νομίζεις πως είμαι ήρωας. Δεν είμαι. Αν είσαι έξυπνος αυτό θα σε φοβίσει, γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω... Αρχικά μας συστήθηκε με την ονομασία One Shot, από την μια χαμένη βολή - εκ των έξι - που ξέρασε το απίστευτης ακρίβειας όπλο του άριστου στο είδος ελεύθερου σκοπευτή, με τις άλλες πέντε να βρίσκουν τον στόχο, ρίχνοντας νεκρούς τους όσους μπήκαν στο στόχαστρο του. Αυτή η μία γιατί αστόχησε όμως, μήπως κρύβεται κάτι μυστηριώδες πίσω από αυτή την απώλεια? Ζήτημα που καλείται να λύσει ο δυναμικός πρώην στρατιωτικός ερευνητής Τζακ Ρίτσερ - που βεβαίως χαρίζει και το όνομα στην ταινία Jack Reacher, της οποίας αποτελεί και το κεντρικό πρόσωπο - που δρώντας δίχως νόμους, κανόνες, προστασία, θα επιχειρήσει να αποκαλύψει την ίντριγκα που είναι σκεπασμένη από την πολλαπλή απόπειρα δολοφονίας. Σκηνοθετημένο και σκριπταρισμένο από έναν αναγνωρισμένο σεναριογράφο, όπως ο Christopher McQuarrie των Usual Suspects, το φιλμ συνδυάζει την αισθητική του Drive και την αγωνία του Taken, όπως αποκαλύπτει και το τίζερ τρέιλερ που η Paramount μόλις έδωσε στην κυκλοφορία. Ξεκινώντας με τον τρόπο αυτό και την επίσημη προώθηση - μετά τα γιγαντιαία μπάνερ των Καννών - μιας περιπέτειας δράσης που αναμένεται να προκαλέσει αίσθηση την ερχόμενη σεζόν, όταν και θα κάνει την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα της στις 21 Δεκεμβρίου.


Αν κρίνω από τα αεικίνητα σάλτα του στους ουρανοξύστες του Ντουμπάι, ο πενηντάρης και άρτι διαζευγμένος Tom Cruise ακόμη το κατέχει το κόλπο, υποδυόμενος τον λαϊκό σούπερμαν. Πάνω σε αυτό το στοιχείο που αν μη τι άλλο εμπορικά έχει πέραση, ποντάρει και η παραγωγή του φιλμ, βάζοντας τον πίσω από το βολάν ακριβών και ταχύτατων αμαξιών ή ενίοτε στο μέσον μιας φράξιας απειλητικών και αιμοβόρων αλητών. Το one man show του Tommy, απλώς πασπαλίζεται εδώ από την παρουσία της ομορφούλας Rosamund Pike, του έξοχου ρολίστα Richard Jenkins και του - ω της έκπληξης - πολυπράγμονα Werner Herzog!

Στις δικές μας αίθουσες? Τα Χριστούγεννα του 2012!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Lucky One	Village	2	31			6.842	31.055
2	What To Expect When You're Expecting	Audiovisual	2	49			5.804	25.105
3	Rock Of Ages	Village	1	37			5.176	5.176
4	Moonrise Kingdom	Odeon	3	8			4.898	23.613
5	Prometheus	Odeon	4	30			4.477	83.671
6	Snow White And The Huntsman	UIP	5	32			4.426	125.183
7	Les Femmes du 6ème Étage	Filmtrade	2	5			3.734	13.498
8	American Pie: Reunion	UIP	3	26			3.730	40.608
9	Mon Pire Cauchemar	Strada	1	4			2.335	2.335
10	The Deep Blue Sea	Village	4	4			1.794	12.804

Με τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της πιο αγαπημένης γαλαζοαίματης στα παγκόσμια χρονικά της γυναίκας που λατρεύτηκε όσο καμία στο μεγάλο Νησί και έφτασε στα όρια της τις σχέσεις του λαού ακόμη και με την ίδια την Βασίλισσα Ελισάβετ, της πριγκίπισσας Νταϊάνα, ασχολείται η ταινία Caught In Flight. Ταινία που είναι και η πρώτη σοβαρή φιλμική απόπειρα που έχει πραγματοποιηθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, όταν και η Λαίδη Ντι έχασε αιφνιδίως την ζωή της στους παρισινούς δρόμους, κατόπιν άγριου κυνηγητού της λιμουζίνας που επέβαινε από τους παπαράτσι. Μια διεθνής παραγωγή που την σκηνοθεσία υπογράφει ο Γερμανός Oliver Hirschbiegel του καταπληκτικού Downfall και του απαράδεκτου The Invasion σε σενάριο του Stephen Jeffreys (The Libertine) που προβάλλει τις στιγμές που η όμορφη (πρώην) Princess Of Wales γνώρισε την πραγματική αγάπη, στην αγκαλιά του καρδιοχειρουργού Δόκτορα Χαν, μακρυά από την καταπίεση του Καρόλου και του παλατιού, αλλά κι εκείνες που επέδειξαν το πιο ανθρωπιστικό της πρόσωπο, όταν ταξίδευε ανά τον κόσμο για να βοηθήσει τους κατατρεγμένους λαούς.

Το προνόμιο του να υποδυθεί στο πανί την Νταϊάνα, μετά από μια πραγματική κούρσα πολλών υποψηφίων - ανάμεσα τους η Jessica Chastain, η Keira Knighley, η Charlize Theron, κέρδισε η κούκλα Naomi Watts, την οποία έχουμε την ευκαιρία να δούμε στα πρώτα φωτογραφικά πλάνα που διέρρευσε η παραγωγή από τα γυρίσματα του Caught In Flight. Γνώμη μου, πως ακόμη κι αν η γοητεία της Αυστραλέζας είναι ακαταμάχητη, παρόλο το φραντζέ χτένισμα και την προσθετική στην μύτη, το σεξ απίλ και την φωτογένεια της πιο κλικαρισμένης περσόνας ever, δεν τα αγγίζει με τίποτα. Το φιλμ αναμένεται να κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του, τις πρώτες εβδομάδες του Φλεβάρη του 2013, πρώτα στην Ευρώπη, όπου η δημοτικότητα της θυγατέρας Σπένσερ είναι κατά πολύ υψηλότερη από την εκεί πλευρά του Ατλαντικού.

Κατέκτησε τις θάλασσες και τους ανθρώπους, για να προσφέρει τα πάντα στην Ελλάδα. Με μια ακόμη διεθνή υπερπαραγωγή, μια ταινία που θεματικά αναπαραγάγει την βιογραφία ενός ακόμη μεγάλου Έλληνα, κατόπιν εκείνης του υπερ-επιτυχημένου El Greco, επιστρέφει στην δράση ο πολυβραβευμένος Γιάννης Σμαραγδής. Πρόκειται για το έργο Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι, που η ιστορία του αναφέρεται στην ζωή και το έργο του διαβόητου θαλασσοπόρου, πειρατή Ιωάννη Βαρβάκη, ενός δαιμόνιου εμπόρου, που στις αρχές του 19ου αιώνα κατάφερε και κέρδισε την εύνοια των ηγετών των μεγάλων Ευρωπαϊκών δυνάμεων - ανάμεσα τους και η Τσαρίνα της Ρωσίας, Αικατερίνη Β' - έχοντας έναν και μοναδικό σκοπό. Να επιστρέψει πάμπλουτος στην Ελλάδα και με τα χρήματα του, αλλά και τις γνωριμίες του, να βοηθήσει στην οργάνωση της Ελληνικής Επανάστασης. Τα γυρίσματα του νέου φιλμ του Σμαραγδή έλαβαν χώρα τόσο σε όμορφα μέρη της πατρίδας μας, όπως η Κρήτη, η Πύλος, τα Ψαρά, η Αίγινα, όσο και σε ιστορικά αυθεντικές τοποθεσίες της Αγίας Πετρούπολης, με την φωτογραφία να επιμελείται ο Άρης Σταύρου, τα σκηνικά ο Νίκος Πετρόπουλος, τα κοστούμια η Lala Huete, το μοντάζ ο Γιώργος Μαυροψαρίδης και το μουσικό θέμα ο Μίνως Μάτσας. Το πρώτο τρέιλερ όπου αποκαλύπτεται ένα σημαντικό μέρος του πλούτου της ακριβής για τα εγχώρια δεδομένα παραγωγής, μόλις έκανε την εμφάνιση του, διαλαλώντας την ελληνική ταινία που αναμένεται να ξεχωρίσει, τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά, μέσα στην ερχόμενη σεζόν, όταν και θα κάνει την πρεμιέρα της σε διανομή της Feelgood στις 11 Οκτωβρίου.


Ηθοποιοί από έξι χώρες, προσωπικότητες διεθνούς κύρους και αναγνώρισης, όπως η μοναδική Catherine Deneuve που υποδύεται την Ρωσίδα μονάρχη, ο John Cleese που παίζει τον Βρετανό διοικητή της Ζακύνθου και τον Γερμανό αστέρα Sebastian Koch, ο οποίος κρατά τον κεντρικό ρόλο του ευεργέτη Ήρωα του Τσεσμέ, ορίζουν το καστ του φιλμ. Μεταξύ άλλων συμμετέχουν ακόμη οι Juan Diego Botto και Nick Ashdon, αμφότεροι συμπρωταγωνιστές και στον Θεοτοκόπουλο, ο Evgeniy Stychkin, η Olga Sutulova, ενώ την ελληνόφωνη ομάδα των ερμηνευτών ορίζουν οι Λάκης Λαζόπουλος, Άκης Σακελλαρίου, Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Παύλος Κοντογιαννίδης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου και Γιάννης Βούρος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Οκτωβρίου 2012

Που πήγαν τα παιδιά? Κάθε χρόνο περισσότεροι από 100 ανήλικοι εξαφανίζονται μυστηριωδώς στην αμερικάνικη επικράτεια. Λογικό λοιπόν οι αρπαγές των αδύναμων πιτσιρικάδων, που δεν αφήνουν πίσω το παραμικρό ίχνος να αποτελέσουν δυνητική ανάπτυξη σεναρίου ταινίας έντονης δράσης και σασπένς, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του The Tall Man, που στην ευρωπαική του εκδοχή φέρει τον τίτλο The Secret. Πρόκειται για το καινούργιο πόνημα του Γάλλου σκηνοθέτη Pascal Laugiers, γνώριμου στους φανατικούς του είδους από το δικό του Martryrs, που περιγράφει την αγωνία μιας νεαρής μητέρας, νοσοκόμας στο επάγγελμα, στην προσπάθεια της να εντοπίσει που κρύβεται ο λατρεμένος της γιος, που χάθηκε άξαφνα και μυστηριωδώς μια περίεργη χειμωνιάτικη νύχτα. Ακόμη κι αν η παραγωγή δεν είναι από τις πλέον διαφημισμένες, εντούτοις το πρώτο αγωνιώδες τρέιλερ που η διανομή της Image Ent. έδωσε στην κυκλοφορία προκαλεί ένα έντονο ενδιαφέρον για να δώσεις σημασία στο φιλμάκι, που αναμένεται να κάνει την εμφάνιση του στους κινηματογράφους του κόσμου στις 31 του ερχόμενου Αυγούστου.


Ένας λόγος παραπάνω για να δώσει σημασία ο υποψήφιος θεατής στον Tall Man, που πιθανόν να μεταφραστεί στα μέρη μας κάπως σαν μπαμπούλας, είναι επειδή την τρομαγμένη μάνα, που αναζητά με αγωνία το βλαστάρι της, υποδύεται η μονίμως γοητευτική Jessica Biel, σε μια πιο νορμάλ και όχι τόσο σεξουαλικά εκκεντρική παρουσία αυτή τη φορά. Μαζί της συμπρωταγωνιστούν και οι Jodelle Ferland, Stephen McHattie, Jakob Davies.

Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανόν, όχι βέβαιο όμως...

We'll see who's left standing... and who's on their knees. Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της μακρόχρονης φιλίας με τον Quentin Tarantino, αλλά και της θητείας στο πλάι του κορυφαίου δημιουργού ως μαθητευόμενος σχεδιαστής ταινιών? Μα να εξελιχθείς και ο ίδιος σε πανομοιότυπης ματιάς σκηνοθέτης, που φυσικά θα επεξεργάζεται το δικό του ανατρεπτικό σενάριο, άντε έστω και μοιρασμένης έμπνευσης με μια ακόμη εκλεκτική συγγένεια με τον Mister T, τον Eli Roth και που θα περνάς από τα πλάνα του δικού σου φιλμ, κρατώντας ένανα από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Ο λόγος για τον φιλόδοξο πολυτάλαντο RZA, που επιχειρεί το ντεμπούτο του στην σκηνοθετική καρέκλα, έχοντας την αμέριστη συμπαράσταση του Quentin στην παραγωγή του έργου με τον τίτλο The Man With The Iron Fists, το οποίο θεματικά ανήκει στην ιδιόμορφη κατηγορία του Κουνγκ Φου - Σπαγγέτι Γουέστερν. Το δίλεπτο red band - η έννοια δηλαδή του red band - τρέιλερ που μόλις έδωσε στην κυκλοφορία η Universal καταδεικνύει του λόγου το αληθές. Ακατάπαυστη δράση, ακρότητες επί σκήνες, με χέρια, πόδια, μάτια να τινάσσονται στον αέρα, σε ένα πολύχρωμο θέατρο που συνδυάζει χιπ χοπ τέμπο και Grindhouse αισθητική.


Πέρα από τον έγχρωμο RZA, που υποδύεται τον εκδικητή - δίχως έλεος μαχητή της ιστορίας μαζί του εμφανίζονται ο πανταχού παρόντας την φετινή χρονιά Russell Crowe, η σέξι σχιστομάτα Lucy Liu, o Ασιανός αστέρας Cung Le, η Jamie Chung, ο David Bautista και ο Byron Mann. Πρεμιέρα στις αμερικάνικες αίθουσες, για το φανατικό κοινό κατά βάση της ιδιαίτερης σχολής του Tarantino, κάπου στα τέλη της χρονιάς που διανύουμε.

Στις δικές μας αίθουσες? Σίγουρα μέχρι να εκπνεύσει το 2012

Oh she's crazy! Έξι ολόκληρα χρόνια πήρε στον ικανότατο σκηνοθέτη David O'Russell να επιστρέψει στην δημιουργική καρέκλα μετά το υποτιμημένο I Heart Huckabees, στα 2010 με την εξαιρετική κοινωνική ματιά του The Fighter. Ευτυχώς που δεν περιμέναμε το ίδιο χρονικό διάστημα για το καινούργιο του πόνημα, αφού ο 54χρονος Νεοϋορκέζος ξαναχτυπά με μια ακόμη πιο φιλόδοξη ταινία, που συνδυάζει δράμα και σάτιρα σε ισόποσες δόσεις, δίχως όπως αφήνει να διαφανεί το πρώτο προωθητικό της τρέιλερ το γνώριμο ανατρεπτικό του στιλ. Το Silver Linings Playbook, που βασίζει το σενάριο του στην ομώνυμη πολυδιαβασμένη νουβέλα του Matthew Quick, μιλά για έναν ζορισμένο ψυχικά άντρα, που έχει ξοδέψει τα τελευταία τέσσερα χρόνια της ζωής του στο ίδρυμα και επιστρέφει στην γενέτειρα του, προκειμένου να ζήσει μαζί με τους γονείς του και να αναζητήσει την χαμένη αγκαλιά της πρώην συζύγου του. Προς πολύ μεγάλη του έκπληξη θα γνωρίσει όμως, μια νεαρότερη του γυναίκα, που διαθέτει ακριβώς τα ίδια εσωτερικά ντεσαβαντάζ με εκείνον. Είναι μια χαμένη στον κόσμο της διαλυμένη ψυχή, που ακολουθεί τις ίδιες φαρμακευτικές αγωγές και  ακολουθεί μια αντισυμβατική ζωή. Ήδη μεγάλη μερίδα του Τύπου προβλέπει πως το φιλμ θα φτάσει μέχρι το τέλος της Οσκαρικής κούρσας, στοιχείο που εξηγείται από τους περισσότερους από την επιμονή στον θεσμό του διανομέα Harvey Weinstein, ο οποίος αναμένεται να το ρίξει στους κινηματογράφους στις 21 του ερχόμενου Νοέμβρη.


Ομολογουμένως κάνουμε λόγο για μια από τις ποιοτικότερες ερμηνευτικές μαζώξεις της χρονιάς, αφού στο ανσάμπλ του Playbook συμμετέχουν ο κατά τεκμήριο των ψήφων χιλιάδων θαυμαστριών του, πιο σέξι άντρας του Χόλιγουντ, Bradley Cooper, η εκρηκτική, έστω και καστανή εδώ, Jennifer Lawrence, ο επιτέλους σε ρόλο της προκοπής Bob De Niro, η Jacki Weaver, ο John Ortiz, ο επανακάμψας Chris Tucker και η ομορφούλα Julia Stiles. Λογικά μιλάμε για μια από τις πλέον αναμενόμενες στιγμές της καινούργιας φιλμικής σεζόν!

Στις δικές μας αίθουσες? Το Φθινόπωρο του 2012

του Adam Shankman. Με τους Julianne Hough, Diego Boneta, Russell Brand, Paul Giamatti, Catherine Zeta-Jones, Malin Akerman, Mary J. Blige, Alec Baldwin, Bryan Cranston, Tom Cruise

Don't Stop Believin'

του zerVo

Πρέπει να ομολογήσω πως στο Mamma Mia είχα περάσει μια χαρά. Κι αυτό διότι θεωρώ τιμιότατο προϊόν διασκέδασης και ψυχαγωγίας το μακροσκελές βίντεο κλιπ, που συνδυάζει την κινηματογραφική αισθητική, με το θεατράλε του Μπρόντγουει ή του Γουέστ Εντ, συνεπώς είμαι από εκείνους που δεν τους ενοχλεί διόλου η ακαριαία μεταστροφή συμπεριφοράς των υποκειμένων της ιστορίας, από την δραματική πρόζα στο ουρανοκατέβατο τραγούδι. Κι όπως και να το κάνουμε για τους θιασώτες ενός πεθαμένου είδους, όπως το μιούζικαλ, είναι ιδιαίτερα ευχάριστη η βόλτα στο σινεμά, γνωρίζοντας πως θα περάσουν ένα διωράκι κουνώντας ρυθμικά το πόδι κάτω από το κάθισμα, όπως έκαναν μια φορά κι έναν καιρό οι καρεκλάδες στην Barbarella. Βέβαια εδώ ούτε να σκεφτείς να κάνεις το λάθος να δηλώσεις ντισκόβιος, γιατί προβλέπω να σε πετάνε σούμπιτο οι ροκάδες έξω από το μαγαζί...

Το Μπέρμπον Ρουμ μπορεί είναι το θρυλικότερο ροκ κλαμπ της Σάνσετ Στριπ, στην λαμπερή γωνιά του Λος Άντζελες, το τελευταίο χρονικό διάστημα όμως αντιμετωπίζει αμέτρητα ζητήματα επιβίωσης. Αιτία δεν αποτελούν μόνο τα αβάσταχτα οικονομικά προβλήματα που καλούνται να ξεπεράσουν οι ιδιοκτήτες του, αλλά και η ευθεία επίθεση που έχει εξαπολύσει η πουριτανικών αντιλήψεων σύζυγος του Δημάρχου, που ούτε λίγο ούτε πολύ, το αποκαλεί ως άντρο ακολασίας. Η πολυδιαφημισμένη συναυλία του ειδώλου Τζέισι Σταξ στο stage του τεράστιου κέντρου, αναμένεται να δώσει μια ανάσα στην τσέπη του επιχειρηματία, αλλά και να ξεσηκώσει ξανά κραυγές αντίδρασης από τους πολέμιους του, που τον θεωρούν γέννημα Διαβόλου!

Ωρίτσες μόνο πριν από το μεγάλο event στην Πόλη των Αγγέλων καταφτάνει ένα κουκλίστικο επαρχιωτάκι, η Σέρι (η γατούλα Julianne Hough), ροκόβια μέχρι κόκαλο, που αφού δεχτεί επίθεση από αγνώστους που θα της κλέψουν όλα της τα υπάρχοντα, θα πιάσει δουλειά ως γκαρσόνα στο Μπέρμπον, καθ υπόδειξη του γοητευτικού Ντρου (ο λατίνο Diego Boneta). Πίσω από τις νότες ένας έρωτας γεννιέται. Κινούμενο λοιπόν πάνω σε δυο τρεις εναλλασσόμενες τροχιές, που αναπτύσσουν και διαφορετικές ιστορίες, την μοίρα του μπαρ, το american dream της βλαχούλας, την φιλοδοξία του νεαρού μουσικού, αλλά και την μοναξιά του σούπερσταρ, το Rock Of Ages βγάζει την πιο αισιόδοξη αύρα, σηκώνοντας ψηλά στον αέρα το πανό με το "όλα θα πάνε καλά". Ακόμη κι όταν οι αντιξοότητες φτάσουν σε σημείο να οδηγήσουν σε αδιέξοδο τα πρόσωπα του στόρι, από τον νου του θεατή δεν περνά η παραμικρή υπόνοια πως η έκβαση δεν θα είναι ευτυχής. Και σε αυτό βοηθά το γενικότερο γλαφυρό κλίμα, τονισμένο από θρυλικές ροκ πενιές, που ορίζουν ένα σάουντρακ από αυτά που αποκαλούνται κλασσικά.

Αν είχαμε σήμερα 1985, η κασέτα, maxell χρωμίου κατά προτίμηση, θα έγραφε στο ετικετάκι με καλλιγραφικά American Rock Collection. Οι σκληροπυρηνικοί των ριφ, που τότε θεωρούσαν φλωράκια τους Whitesnake, τους Leppard, τους Starship και τους Speedwagon, θα γελούσαν κάνοντας λόγο για απρόσωπη μουσική AOR, που ναι μεν έχει αμέτρητους θαυμαστές, δεν μπορεί όμως να πει και πολλά στιχουργικά. Οι δημιουργοί του Ροκ Για Πάντα, αρχικά ο εμπνευστής της όπερας Chris D' Arienzo και κατοπινά οι διασκευαστές σεναριογράφοι υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Adam Shankman (του αξιοπρεπούς ριμέικ του Hairspray) ακολούθησαν την πεπατημένη της επιτυχίας του Mamma Mia κι έχτισαν με τα Lyrics αυτών των πασίγνωστων τραγουδιών ένα δίωρο παζλ, που άλλοτε έχει μια θεματική συνοχή, άλλοτε όμως όχι, με τα κλιπάκια να μοιάζουν αταίριαστα του γενικού συνόλου. Πιο πολύ για να προκαλέσουν την ευθυμία της πλατείας, όντας κατά βάση χιουμοριστικά - όπως στην περίπτωση του Can't Fight This Feeling, όπου Brand και Baldwin σολάρουν - και λιγότερο για να αναπτύξουν την ίντριγκα...

...η οποία με την σειρά της καθρεφτίζει στο πανί, ολάκερη εκείνη την αγαπημένη αισθητική των 80s, με την πολύχρωμη ανορθοδοξία του ντυσίματος και της συμπεριφοράς που την διέκρινε. Τριάντα χρόνια πριν, δεν χωρά αμφιβολία πως το ROA θα έσκιζε επί βδομάδων την κορφή του αμερικάνικου box office, όπως το πέτυχαν πανεύκολα εφάμιλλης χαλαρής λογικής πονήματα, σαν το Footloose ή το Flashdance. Τώρα με την εποχή αλλαγμένη κατά 180 μοίρες, που το μπιτ πάρει την θέση της αρμονίας, αυτό το ύφος όχι απλά μοιάζει παρωχημένο, αλλά ίσως και προϊστορικό. Τα μόλις 14 εκ. στο άνοιγμα του φιλμ πέραν του Ατλαντικού μαρτυρούν του λόγου το αληθές.

Για πες: Για όποιον όμως έχει βιώσει στο πετσί του την ένταση της eightίλας, εδώ είναι πιθανόν να βρει τον μικρό του παράδεισο. Δεν είναι μόνο η μυρωδιά του παρθένου βινυλίου και η αφέλεια της νεανικής κινηματογραφικής ιστορίας του σωρού - πρέπει σαν και δαύτην τότε να υπήρξαν και χίλιες! Είναι που από τα καρέ του παρελαύνει το απόλυτο ίνδαλμα που γέννησε εκείνο το φεγγάρι, που έστω και στα πενήντα του πια, αρκεί να στολιστεί ένα στενό πέτσινο, μια μουράτης πόρπης ζώνη, μια λετσομπαντάνα και καμιά εικοσαριά τατού για να ανεβάσει το επίπεδο της παραγωγής καναδυό ουρανοξύστες ψηλότερα. Ο Cruise δεν είναι ένας απλός αστέρας, ένας ακόμη ηθοποιός, μια λαμπερή προσωπικότητα. Είναι το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς και η εδώ επιλογή του, διόλου τυχαία υπήρξε. Τυλιγμένος τον μανδύα της νοσταλγίας βγήκα από την αίθουσα, με καρφωμένη στο νου την ανάμνηση της κουβέντας του κολλητού μου τότε στα '83, όταν παρομοίως εξερχόμαστε από το σινέ-Ζίνα, μόλις είχε ολοκληρωθεί ένα κάποιο Risky Business: "Αυτός ο πιτσιρικάς να μου θυμηθείς θα γίνει μεγάλος και τρανός. Αξεπέραστος!" Ε, εντάξει, σαν να είχες δίκιο ρε Μάκη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2012 από την Village

του Benoît Jacquot. Με τους Diane Kruger, Léa Seydoux, Virginie Ledoyen, Xavier Beauvois, Noémie Lvovsky, Jacques Nolot, Michel Robin

The Reader? Downfall? Ούτε το ένα, ούτε το άλλο!

του zerVo

Πόσο πολύ ενδιαφέρουσες μπορεί να φαντάζουν οι τέσσερις τελευταίες ημέρες της Γαλλικής μοναρχίας, από την στιγμή που οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν την Βαστίλλη και οδεύουν πάνοπλοι προς τα βασιλικά ανάκτορα? Ένα τέτοιο κινηματογραφικό χρονικό, γυρισμένο στις πρωτότυπες τοποθεσίες, δοσμένο με ιστορική ακρίβεια, όχι απλά μοιάζει ενδιαφέρον, αλλά με την απαιτούμενη πασπαλισμένη δραματουργία μπορεί να αποτελέσει ένα ντοκουμέντο για τον σύγχρονο θεατή, που δεν έχει κατά νου τις λεπτομέρειες της λαϊκής επαναστάσεως. Παρότι πολύ θα το επιθυμούσα, ίσως να το είχα κτίσει και με θέρμη στις προσδοκίες μου, το Les Adieux A La Reine δεν είναι κάτι τέτοιο. Δυστυχώς...

Καθημερινή υποχρέωση της Σιντονί Λαμπόρντ, νεαρού μέλους του υπηρετικού προσωπικού των ανακτόρων των Βερσαλιών, είναι η ανάγνωση ποιητικών έργων, κατ ιδίαν στην βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Μια ρουτίνα που η μοναχική γυναίκα, κυριολεκτικά υπεραγαπά, δίνοντας της την δυνατότητα να βρίσκεται διαρκώς κοντά στο πρόσωπο που λατρεύει ισότιμα με θεότητα. Με τα άσχημα, για την Αυλή, μαντάτα να καταφτάνουν από το Παρίσι και τις ορδές των μανιασμένων εξεγερμένων να βρίσκονται μια ανάσα από το Τριανόν, η κατάσταση στους διαδρόμους είναι τεταμένη. Ακόμη κι αν η γκιλοτίνα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια της βασιλείας και της κουστωδίας της, κάποιες από τς καθημερινές συνήθειες, όμως, δεν αλλάζουν.

Χαμένη η ευκαιρία από τον Benoit Jacquot. Χαμένη από την άποψη πως ενώ η ιδέα του να κρεμάσει πάνω σε ένα φανταστικό μεν, μα ρεαλιστικό ως οντότητα πρόσωπο της Αυλής, μια κάμερα που καταγράφει τις δραματικές τελευταίες στιγμές της κυριαρχίας του Λουί ΙΣΤ' είναι καταπληκτική, δεν οδηγεί το πόνημα του στο να αποκτήσει έναν χαρακτήρα εφάμιλλο του συγκλονιστικού Downfall (η ανάλογη περίπτωση των ύστατων ωρών του Αδόλφου, στο καταφύγιο - φυλακή του Βερολίνου). Υπάρχουν πλάνα, πραγματικά ανατριχιαστικά. στα υπόγεια των Βερσαλλιών, που έχουν φιλμαριστεί εκπληκτικά από τον Φραντσέζο, αποδίδοντας υπό το φως ελάχιστων κεριών την αγωνία των Ευγενών στο άκουσμα της πτώσης της κεφαλής τους. Ενώ σαφέστατα θα μπορούσε να συνεχίσει σε αυτό το τέμπο του χρονικού, ο γνώστης στο στήσιμο της παλιάς εποχής - θυμήσου το δικό του Sade από το 2000 - δημιουργός, προτιμά να εστιάσει στα συναισθήματα αγάπης και αυταπάρνησης της The Reader υπηρέτριας για την βασίλισσα της. Πιθανότατα επιχειρώντας ένα γενικότερο συμβολισμό για τα βαθιά πιστεύω μεγάλης μερίδας βασιλοφρόνων και πιστών στην ελέω Θεού παρουσία τους στις διαχρονικές κοινωνίες. Κομψό αισθητικά, άκομψο ιδεολογικά.

Για πες: Το κύριο λάθος που υποπίπτει ο Jacquot, παρασυρόμενος ίσως και από το εξ ιδίων κακογραμμένο σενάριο, είναι που μέσα σε έναν συρφετό ονομάτων κόντηδων και μιλόρδων, εξαφανίζει μέσα σε μονόλεπτες φλασιές, ένα σημαντικότατο πρόσωπο - κλειδί στην πορεία της Αντουανέτας, την (ακόμη και σήμερα δεν έχει διασταυρωθεί) ερωμένη της, Μαντάμ Πολινιάκ (κούκλα στα 35 της η Ledoyen). Αντίθετα εξαντλεί όλο του τον χρόνο, στο κτίσιμο της μορφής της καμαριέρας / αναγνώστριας / δυνητικής κολλητής της εστεμμένης λαμπερής Diane Kruger, που και βέβαια ελκύει την ματιά του θεατή με την μορφή της φωτογενούς (και μόνο) Lea Seydoux. Εκτίμηση μου είναι πως γι αλλού τον ξεκίνησε τον ρόλο ο auteur κι αλλού τον έβγαλε το παραστρατημένο μονοπάτι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2012 από την Spentzos / Seven

του Oren Moverman. Με τους Woody Harrelson, Steve Buscemi, Robin Wright, Sigourney Weaver, Ben Foster, Anne Heche, Ice Cube, Ned Beatty, Cynthia Nixon

Μάθημα Υποκριτικής

του gaRis (@takisgaris)

Δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι ο ψηλός λιγνός και άχαρος του White Men Can’t Jump ή το κοροϊδάκι της κυρίας Demi Moore στο Indecent Proposal είναι ικανός για τέτοιες σαρωτικές ερμηνείες όπως αυτή στο Rampart. Κι όμως, ο Woody Harrelson έχει δώσει ισχυρά διαπιστευτήρια τόσο στο People vs Larry Flint, όπου κέρδισε την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα, όσο και στο περυσινό The Messenger, όπου επανέκαμψε με τον σημαντικότερο (μέχρι αυτόν εδώ) ρόλο του την τελευταία 10ετία και άλλη μια acting nom. Όπως λοιπόν ο Michael Fassbender (έτερη περίπτωση αλησμόνητης ερμηνείας εφέτος) έχει τακιμιάσει αγαστά με τον Steve McQueen (Hanger, Shame), έτσι και ο Woody, φαίνεται να έχει βρει στο πρόσωπο του Oren Moverman τον σκηνοθέτη που τον εξιτάρει.

Όταν στο team συμπεριλαμβάνονται η ισχυρή crime cop πένα του James Ellroy (L.A. Confidential) και ένα δυνατό cast (o φιλαράκος Ben Foster από το The Messenger σε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, η καλύτερη από ποτέ, milf Robin Wright, μαζί με Sigourney Weaver, Steve Buscemi, Ice Cube, Ned Beatty, Cynthia Nixon και Anne Heche), το αποτέλεσμα είναι εγγυημένη ένταση, σπουδή χαρακτήρων και αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος. Παρότι θεματικά το Rampart μοιάζει με riff του Dirty Harry με αναφορές στο Bad Lieutenant και απόηχους του Internal Affairs, σκηνοθετικά αντλεί ρυθμό και framing από τo Training Day.

Ο Dave Brown, βετεράνος του Βιετνάμ και αστυνομικός εδώ και 22 χρόνια στο τμήμα Rampart του L.A., γνωστού για φαινόμενα βίας κατά πολιτών, ζει μαζί με τις δύο πρώην συζύγους του που «τυγχάνουν» αδελφές και τις δύο του κόρες. Είναι γκομενάκιας, ρατσιστής, ομοφοβικός και έχει τη φήμη ότι στο παρελθόν έχει σκοτώσει σεσημασμένο βιαστή, σημάδι της I am the law νοοτροπίας του. Όταν θα πρωταγωνιστήσει για πολλοστή φορά σε συμβάν αστυνομικής βίας, τα πράγματα θα πάρουν την κατηφόρα με μορφή χιονοστιβάδας. Ακόμη και η ηλεκτρισμένη του ερωτική σχέση με τη δικηγόρο Linda δεν θα τον γλιτώσει από το αδιέξοδο.

Το ζήτημα δεν τίθεται για το αν ο Dave θα ξεφύγει από τους διώκτες του. Το σημαντικότερο πρόβλημά του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Αυτή η σκοτεινή κτηνώδης δύναμη που καταπνίγει μια ευαίσθητη, γενναία προσωπικότητα που εκλιπαρεί για αγάπη. Το ποτό είναι το μόνο που μπορεί να κρατήσει στα χέρια του. Η βία φαίνεται ως το τελευταίο καταφύγιό του. Ο Moverman συμπαθεί κατάφωρα τον ατελή ήρωά του, αδυνατώντας σκηνοθετικά να φωτίσει μια ερμηνεία που ξεφεύγει από τον έλεγχο των δικών του εκφραστικών του μέσων. Ο Harrelson, σε μια λυσσασμένη ερμηνεία, καθηλώνει κάθε πλάνο παίζοντας οργανικά με κάθε σύσπαση της τραχιάς του φάτσας. Αν μιλάμε για achievement in acting, κ.κ. Clooney - Pitt - Di Caprio, παρακαλώ ρίξτε μια ματιά εδώ. Θα πάρετε ένα θαυμάσιο δωρεάν μάθημα υποκριτικής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2012 από την Audiovisual

Κι όμως η μεγαλούπολη που ονειρεύομαι κάποια στιγμή να επισκεφτώ σε ένα ενδεχόμενο υπερατλαντικό ταξίδι μου, δεν είναι το Ρίο Ντε Τζανέιρο με τις χυμώδεις Βραζιλιάνες, ούτε η Νέα Υόρκη με την απανταχού φημισμένη ατμόσφαιρα της, ούτε καν το LA που είναι και η Μέκκα του σινεμά. Είναι το Μπουένος Άιρες, η πρωτεύουσα της Αρχεντίνας. Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, η κτισμένη στις όχθες του Ρίβερ Πλέιτ πολιτεία των 3 εκατομμυρίων κατοίκων, δημιουργεί μέσα μου μια ιδιαίτερα ελκυστική γοητεία. Πιθανότατα και γιατί είναι ο τόπος που έχει να αφηγηθεί αμέτρητα ιστορικά ντοκουμέντα, το τελευταίο μισό του αιώνα, συνήθως δυσμενούς χροιάς, που θα προϋπέθεταν σχεδόν την καταστροφή του κι όχι την περήφανη ανασυγκρότηση που παρουσιάζει. Αυτή μου την επιθυμία, η γυρισμένη στις γειτονιές της πόλης που ίδρυσαν οι Ισπανοί του Μεντόζα πριν από οκτώ αιώνες, ταινία με τον τίτλο Medianeras, όχι απλά την ανέβασε αλλά την εκτόξευσε στα ύψη. Για ένα διωράκι πορτένιος, δεν είναι και λίγο πράγμα ε?

Εκείνος, ο Μαρτίν, επαγγέλλεται δημιουργός ιστοσελίδων, είναι διαρκώς απομονωμένος στο μικρό διαμέρισμα του, καρφωμένος είτε στην οθόνη του υπολογιστή, είτε στην τηλεόραση παίζοντας playstation, δεν έχει φίλους, ούτε παρέες, οι μόνες του κουβέντες ολημερίς είναι κάποια hi και lol που στέλνει στο διαδίκτυο, ενώ η εγκατάλειψη του προ καιρού, από την Αμερικάνα συμβία του, του έχει αφήσει ένα κουσούρι, στις σχέσεις του με το άλλο φύλο. Εκείνη, η Μαριάννα, είναι πτυχιούχος αρχιτέκτων, που δεν έχει ασκήσει την τέχνη της ούτε στιγμή, απλώς απασχολείται ως διακοσμήτρια βιτρινών στα πολυσύχναστα εμπορικά καταστήματα, φουμάρει σαν φουγάρο, αποφεύγει να μπαίνει σε ανελκυστήρες λόγω κλειστοφοβίας, δεν έχει φίλους, ούτε παρέες και ο χωρισμός της με τον λιγομίλητο καλό της, την έχει κάνει επιφυλακτική στο να προχωρήσει σε μια καινούργια σχέση.

Τα κουτιά παπουτσιών που διαβιώνουν η Μαριάννα και ο Μαρτίν βρίσκονται σε διπλανές θεόρατες πολυκατοικίες - μπλοκ, που όπως συνηθίζεται στο Μπουένος Άιρες, χωρίζονται από ένα αταίριαστο μονοόροφο, που διαλύει την όποια αισθητική συνοχή. Κι επειδή αυτά τα γιγάντια κτίσματα δεν διαθέτουν ούτε παράθυρα σχεδόν, είναι αδύνατη η οπτική επικοινωνία των δύο μοναχικών τύπων. Κι όμως πρέπει με κάποιο τρόπο, με ένα κτύπημα της μοίρας να έλθουν κοντά να γίνουν ένα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να ψάξουν ο ένας τον άλλο, μέσα στο συγκεχυμένο πλήθος, να πετύχουν διάνα το έτερον ήμισυ τους, που ούτε καν γνωρίζουν την κοψιά του, από μαντεψιά ή από προαίσθημα. Ίσως λίγο περισσότερο από το δεύτερο. Η επιλογή που κάνει στους δύο χαρακτήρες της ιστορίας του, ο πρωτάρης στην σκηνοθετική καρέκλα Gustavo Taretto, δεν πρέπει να τον δυσκόλεψε ιδιαίτερα σεναριακά. Τυπικές μορφές απόκοσμες και μόνες, μιας κοινωνίας που φαινομενικά σφύζει από ζωή, μα που στ' αλήθεια είναι τόσο αποδιωκτική των μορίων που την συνθέτουν. Οι πρώτες αναποδιές γκρέμισαν τα όνειρα των δύο νέων. Δεν θα πετύχουν να καταστρέψουν και τις ζωές τους, όμως.

Για πες: Ο τρίτος πρωταγωνιστής είναι το ίδιο το Μπουένος Άιρες, που στην ματιά του δημιουργού εκπροσωπεί όλο εκείνο το απρόσωπο περιβάλλον που περικυκλώνει τον φοβισμένο αστό. Άλλοτε πανέμορφο, αποτελεί ιδανικό τόπο για να κτίσει κανείς τις φιλοδοξίες του, άλλοτε αλλόκοτο και ασύμμετρο δημιουργεί αιτίες διωγμού στην ψυχή εκείνων που στεγάζει. Το θέαμα του Αργεντινέζου, κομψοτέχνημα φωτογραφικό, με ενδιαφέρον στην αλληγορία που αναπτύσσει, που δεδομένα δεν αποτελεί κομεντί, μα περισσότερο δράμα κι από τα πιο συγκινησιακά φορτισμένα, έχει φωτεινό φινάλε όμως. Ηλιόλουστο! Κι αν δίνει τέτοια κατεύθυνση μια χώρα, που έχει περάσει τα δεινά της δικής μας επί τρία στην πρόσφατη ιστορία της, ορθώνοντας ανάστημα και κοιτώντας μόνο μπρος, τότε αυτό από μόνο του είναι άξιο συγχαρητηρίων.