Movies Ltd

Η τιμή της Αγάπης... Η μεγάλη επιστροφή του σπουδαίου σκηνοθέτη Michael Haneke, στον τόπο που απέσπασε τον ανεκτίμητο Χρυσό Φοίνικα, τρία χρόνια μετά τον θρίαμβο του White Ribbon, τιτλοφορείται Amour και όπως είναι εύκολα αντιληπτό από τον τίτλο, με αυτή ο Γερμανός επανέρχεται στις γαλλόφωνες δραματικές ανθρώπινες ιστορίες, με τις προκλητικές προεκτάσεις. Αγαπημένο ζευγάρι συνταξιοδοτημένων καθηγητών μουσικής, ο Ζορζ και η Άνν, που έχει περάσει ηλικιακά το κατώφλι των ογδόντα χρόνων, δοκιμάζεται από την μοίρα όταν εκείνη θα υποστεί καρδιακή προσβολή. Η μεσήλικη κόρη τους, που έχει απομακρυνθεί από κοντά τους, αντιμετωπίζοντας τα δικά της οικογενειακά προβλήματα, θα βρεθεί μπροστά σε μια παράξενη αποκάλυψη. Δίχως να απελευθερώνει πολλά στοιχεία από την πλοκή του στο πρώτο τρέιλερ που θα συνοδέψει το arthouse δράμα στην Ριβιέρα, το Amour δεδομένα παίζει σαν ένα από τα μεγάλα φαβορί, για να αποσπάσει μια εκ των τιμών στο επερχόμενο φεστιβάλ των Καννών.

Ένας από τους μεγαλύτερους Γάλλους ηθοποιούς, ο Jean Louis Trintignant, με πορεία κοντά έξι δεκαετιών - 137 φιλμς! - στην μεγάλη οθόνη, χαρίζει την εμπειρία του στον κεντρικό ρόλο, έχοντας στο πλάι του την Emmanuelle Riva, στην σύνθεση του ντουέτου που έχει διαβεί το κατώφλι της τρίτης ηλικίας. Η πολύ σπουδαία Isabelle Huppert από την μεριά της, επιστρέφει για μια ακόμη φορά κάτω από την καθοδήγηση του σκηνοθέτη του Funny Games και του Hidden, μετά τις προηγούμενες συνεργασίες τους στο Le Pianist (2001) και Le Temps Du Loup (2003).

Στις δικές μας αίθουσες? Έχει ήδη καπαρωθεί από την Seven, θα το δούμε με την νέα χρονιά

του Ralph Fiennes. Με τους Ralph Fiennes, Gerard Butler, Brian Cox, Jessica Chastain, Vanessa Redgrave, James Nesbitt

Shakespeare α λα Hurt Locker

του gaRis (@takisgaris)

Ίσως ο μεγαλύτερος κριτικός τέχνης του περασμένου αιώνα, ο ποιητής της Έρημης Χώρας και είδωλο του Γ. Σεφέρη, ο T.S. Elliot, περιγράφει τον Κοριολάν(ο) ως το μεγαλύτερο τραγικό επίτευγμα του Brad (Shakespeare), ανώτερο ακόμη κι αυτού του Άμλετ. Σε ένα διαχρονικά σημαντικό ποιητικό μανιφέστο, γραμμένο προ τεσσάρων αιώνων, για την αποστροφή του ηγέτη προς τον πληβείο λαό, όσο και το αληθινά στυγερό πρόσωπο της εξουσίας που αποτείνεται ως φόρος τιμής στην μάνα-φετίχ Volumnia, ο Caius Martius, o στρατηγός που έσωσε τη Ρώμη από τους Volscians του ζηλευτού πολεμιστή Tullus Aufidius, ονομάστηκε Κοριολάνος σε δόξα που έγινε όνειδος, καθώς ο γενναίος αλλά απόλυτα ασυμβίβαστος στρατηλάτης, γύρισε την πλάτη του σε Σύγκλητο και λαό, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί του αντίπαλοι Velutus και Brutus να επιτύχουν την εξορία του.

Ο Coriolanus θα απαρνηθεί ακόμη τη γυναίκα του Virgilia και το νεαρό γιο του Martius, τασσόμενος, σε ένα ισοπεδωτικό σχέδιο εκδίκησης, στο πλευρό του πρώην αντιπάλου του Aufidius. Τότε η Ρώμη θα στείλει γονατιστή τη Volumnia μαζί με τους Virgilia και Martius για να τον μεταπείσουν. Η αποστολή θα επιτύχει με αξεπέραστα δραματουργικό τρόπο, όμως ο Κοριολάνος, όπως κάθε αντι-ήρωας που πέρασε δια πυρός και σιδήρου από τις πλέον αδυσώπητες μάχες, θα χάσει τραγικά την ύστατη πάλη με το πεπρωμένο του. Τα τσιράκια του Aufidius θα κόψουν το νήμα μιας ζωής που δεν ζήλεψε την αναγνώριση του ρωμαϊκού όχλου, ει μη μόνον την οιδιπόδεια αποδοχή της αμετροεπούς μητέρας του.

Πάνε κοντά 20 χρόνια και ακόμη δεν έχω αποκωδικοποιήσει την αιτία που στέρησε από τον θαυμάσιο ηθοποιό Ralph Fiennes το οscar για τον ρόλο του ψυχοπαθούς ναζί αξιωματικού Άμος Γκετ στο κλασικό Schindler’s List. Ακόμη και στο οριακά κλυδωνιζόμενο μεταξύ τρέλας και γραφικότητας Κρονεμβεργιανό Spider τόνε θάμαξα. Προσπερνώντας την αδιάφορη για μένα αγγαρεία του στα ατελείωτα φιλμικά Πότερς ως Βόλντεμορτ, στέκομαι ακριβώς εδώ, στον κολασμένο Κοριολάνο, χειροκροτώντας ένα αληθινό επίτευγμα υποκριτικής, στα πρότυπα του αξεπέραστου Ολίβιε στις δεκαετίες του 30 και του 50, στα Old Vic και Shakespeare Memorial theatres αντίστοιχα, του Ρίτσαρντ Μπάρτον, του Χόπκινς, του Πωλ Σκόφιλντ και του Ίαν Μακέλεν. Η εκφορά του είναι τόσο φυσικά σεξπιρική που ηλεκτρίζει. Το βλέμμα του είναι φλόγες μ’ αγκάθια σε γροθιά τεταμένη.

Για πες: Κι έρχεται αυτή η μεγαλειώδης αρχόντισσα που λέγεται Vanessa Redgrave για να καθηλώσει σκηνικό και συμπρωταγωνιστές της (ο…προσπαθών Gerarld Butler / Aufidius και η…πάλι εδώ σε βρίσκω γλυκυτάτη J. Chastain) ως Volumnia, ενσαρκώνοντας οτιδήποτε θηλυκό είχε ταυτίσει ο Νίτσε με την έλλειψη αρετής. Μαζί με την εντυπωσιακή της παρουσία στο επίσης (συνομωσιακά) σαιξπηρικό Anonymous, η αειθαλής θέσπιδα, δικαιώνει αυτούς που έκριναν αδικαιολόγητη την απουσία της στην πεντάδα (β’ γυναικείος ρόλος) των περυσινών Oscars. Το ντουέτο με τον Fiennes είναι προδιαγραφών Επιδαύρου, σε μια πολεμική ταινία γυρισμένη σε στυλ επικαίρων στο Βελιγράδι, με τον Barry Ackroyd, διευθυντή φωτογραφίας του Hurt Locker (ταινίας που κράτησε έναν μικρό ρόλο ο Fiennes), να βγάζει ένταση, μπαρούτι και θυμό, σε μια ευθεία (αντι)παραβολή για τους υποτελείς λαούς και τους ανοικονόμητους ηγέτες της μαζικής καταστροφής. Όσο για το look με τα φανελάκια, τα μούσκουλα και τα ξυρισμένα κεφάλια των κομανταράδων σε αυτήν την τολμηρά ultra macho εκδοχή, οι συσχετισμοί με την ανατολή της χρυσής αυγής στη μαστιζόμενη από την πολιτική διαφθορά και την πείνα νέα Ρώμη μας, προκαλούν τουλάχιστον άβολα ρίγη ανησυχίας.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Στροφή 180 μοιρών επιχειρεί στην πορεία της η Scarlett Johansson και από το μπλοκμπάστερ που πέτυχε το μεγαλύτερο εισπρακτικό άνοιγμα στα χρονικά του αμερικάνικου Box office (The Avengers), πρωταγωνιστεί στην ανεξάρτητη παραγωγή, με τον τίτλο Under The Skin. Πρόκειται για την τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια του Jonathan Glazer, του Εγγλέζου που ήδη έχει φτιάξει ένα σημαντικό όνομα χάρη στα όμορφα Sexy Beast και Birth, που στηρίζει την ιστορία του σε μια νουβέλα του Ολλανδού συγγραφέα Michel Faber. Ένα σενάριο που κινείται στα μονοπάτια της επιστημονικής φαντασίας, με ψήγματα από αγωνιώδες θρίλερ και road movie, που έχει στο επίκεντρο του μια πανέμορφη νέα γυναίκα, που στην πραγματικότητα είναι εξωγήινη, με ανθρώπινη μορφή. Πολύ μακριά ακόμη και από τις πιο μελαχρινές εκδόσεις της η Scarlett, με κατακόκκινες μπούκλες που παραπέμπουν εμφανισιακά στις κούκλες του ανατολικού μπλοκ, αναμένεται να δώσει μια ξεχωριστή ερμηνεία σε έναν αλληγορικό ρόλο, γεμάτο συμβολισμούς για το ποια είναι στην σύγχρονη πραγματικότητα, η αληθινή ανθρώπινη υπόσταση. Η πρώτη φωτογραφία της Johansson έρχεται στα πλαίσια του μάρκετ που ανοίγει στις γιορτινές Κάννες αυτή την εβδομάδα, εκεί που η παραγωγός Filmnation σκοπεύει να πουλήσει το προϊόν της σε όσο το δυνατόν περισσότερες αγορές.

Vote NOW! Άσχετα αν οι εκλογές πέρασαν, όσο αδυνατεί να σχηματιστεί κυβέρνηση, όλο και γυροφέρνουν σαν ιδέα στο μυαλό μας, συνεπώς ένα σατιρικό φιλμάκι που παρωδεί τις ενέργειες των πολιτικών κατά την διάρκεια της εκστρατείας αναζήτησης της ψήφου, είναι πάντοτε επίκαιρο. Πόσο μάλλον όταν και η Αμερική έχει μπει κι επίσημα στην προεκλογική περίοδο, συνεπώς ένα καυστικό σχόλιο, γύρω από την δράση των εκτεθειμένων, είναι ότι πρέπει για να γίνει αντιληπτή η υποκριτική τους συμπεριφορά, όταν κλείνουν οι κάμερες ή σβήνουν τα φώτα των πολυπληθών συγκεντρώσεων. Καμ Μπρέιντι και Ρεπουμπλικάνοι ή Μάρτι Χάγκινς και Δημοκρατικοί? Ιδού η απορία! Ποιον από τους δύο υποψηφίους να επιλέξει ο λαός της Βόρειας Καρολίνας για εκπρόσωπο του στο Κογκρέσο? Οι δύο αντίπαλοι έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την νίκη, δίχως να διστάζουν να βουτήξουν στον λαϊκισμό και την λασπολογία, προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Άραγε αξίζει κανείς από τους δυο τους τους να κερδίσει την πολυπόθητη εντολή? Φυσικά και δεν πρόκειται να δώσει απαντήσεις στο καίριο όσο και αιώνιο πολιτικό ερώτημα, η κομεντί The Campaign του αγαπητού κυρίου Jay Roach, του σκηνοθέτη δηλαδή των τεράστιων επιτυχιών - εκείθε του Ατλαντικού - Meet The Parents και Austin Powers Trilogy, αλλά και του εμφατικού κραχ Dinner For Schmucks. Σίγουρα θα διασκεδάσει τους ανοιχτόμυαλους στην κριτική γιάνκηδες, από τις 10 Αυγούστου, δυο μήνες πριν ανοίξουν οι κάλπες, όταν και θα κάνει πρεμιέρα στα θέατρα των ΗΠΑ.

Από το τρέιλερ άλλωστε που προσφέρει η Warner, είναι εμφανές το κριτικό φλέγμα, το οποίο τονίζεται και από τις σπαρταριστές παρουσίες δύο χαρισματικότατων όσο και εμπορικότατων κωμικών, του Will Ferrell και του Zack Galifianakis, που υποδύονται τους δύο μονομάχους για τον τίτλο του Γερουσιαστή. Παρέα τους, μια ομάδα εξαιρετικών καρατεριστών, όπως οι Dan Aycroyd, Jason Sudeikis, Brian Cox, John Lithgow και Dylan McDermott, που με τις ρολίστικες παρεμβάσεις τους, λειτουργούν άψογα στον υποστηρικτικό τομέα.

Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο!

Με το τηλεοπτικό - δημιουργικά - έργο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη δεν είχα ιδιαίτερη σχέση, μέχρι που πολύ πρόσφατα χάρη στις μεταμεσονύκτιες προβολές των Mega Classics, έπεσε το μάτι μου σε ένα δικό του σίριαλ, που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Μέσα σε δύο μόλις επεισόδια της σειράς και τι δεν είχε συμβεί: Χωρισμοί, παντρειές, πτώσεις αμαξιών από γέφυρες, παραπληγίες, παράξενες και κομπλικέ σχέσεις, Αθήνες, Παρίσια, πεθαμένες κοπέλες στην άσφαλτο, ένας πραγματικός καταιγισμός πληροφοριών, που κυριολεκτικά μου τράβηξαν το βλέμμα, με την απορία που το πάει το συμπτωματικό, ο ποιητής. Παρόλες τις εντυπωσιακές ακρότητες του πράγματος, που δεν μπορούν να συμβούν ούτε σε τριάντα ζωές, εκτίμησα πως αυτό το μυαλό θα μπορούσε να σκεφτεί ένα ικανό σενάριο, που θα μπορούσε να σταθεί αξιοπρεπώς σε μια κινηματογραφική παραγωγή. Ούτε παραγγελία η σκέψη μου βρήκε ανταπόκριση μόλις λίγες στιγμές μετά, αφού ο σύντεκνος Χριστόφορος, βάζει μπροστά την πρώτη του φιλμική προσπάθεια, με την αρωγή της Village, που έχει προγραμματίσει να την βγάλει στις αίθουσες στις 29 του Νοέμβρη. Τίτλος του φιλμ Αν... και δεν ξέρω πόση σχέση μπορεί να έχει με τον Κίπλινγκ, το βέβαιο είναι πως περιγράφει την ερωτική ιστορία ενός μοντέρνου ζευγαριού, που διαρκώς παλεύει με τις αντιξοότητες για να διατηρήσει την σχέση του ζωντανή.

Κι αν αυτές οι λιγοστές πληροφορίες, δεν κρύβουν στο ελάχιστο το στοιχείο της έκπληξης, ας πάμε στο παρασύνθημα, εφόσον η εξέλιξη του ειδυλλίου επιχειρείται μέσα από την αφήγηση ενός εκ των πλέον λατρεμένων ντουέτων της γαλανόλευκης κινηματογραφικής ιστορίας, του Αντωνάκη και της Ελενίτσας Κοκοβίκου, του αταίριαστου ζεύγους της ζεστής κι ανθρώπινης κωμωδίας του Τζαβέλα, Η Δε Γυνή να Φοβήται τον Άντρα! Ως ιδέα δεν ακούγεται άσχημη, πολύ θα ήθελα να την δω ολοκληρωμένη στο πανί, έτσι κι αλλιώς από συντελεστές, ο δημοφιλέστατος, αν κρίνω από τα νούμερα που κάνει στις ακροαματικότητες Παπακαλιάτης, έχει επιλέξει από το πάνω ράφι. Γιάννης Δασκαλοθανάσης στην φωτογραφία, πολυτάλαντος Γιώργος Γεωργίου στα σκηνικά, Μαρίνος Αθανασόπουλος στον ήχο. Όσο για το καστ, πέραν του ίδιου του σκηνοθέτη - σεναριογράφου, που θα κρατήσει και τον κεντρικό ρόλο (αυτό είναι το δύσκολο, εκτιμώ) θα έχει στο πλάι του, μεταξύ άλλων, την γοητευτική ενζενί Μαρίνα Καλογήρου, την Θέμιδα Μπαζάκα, τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, τον Τάκη Σπυριδάκη, τον Φάνη Μουρατίδη, ενώ η φωνές των αγαπημένων Γιώργου Κωνσταντίνου και Μάρως Κοντού, βγαλμένες από την Πλάκα του '65, θα συνοδέψουν τους ήρωες επί σκηνής. Τα γυρίσματα ήδη βρίσκονται εν εξελίξει. Αναμένουμε συντόμως τα νεότερα, από ένα πρότζεκτ που πιθανότατα θα σημαδέψει την εγχώρια παραγωγή, την επόμενη σεζόν...

Ποτέ πριν ο φόνος δεν είχε τόσο όμορφη γεύση. Ζωτικής σημασίας το ερώτημα: Είναι δυνατόν ένας σκηνοθέτης που η τελευταία πραγματικά μεγάλη του ταινία, χρονολογείται το 1973, σαράντα χρόνια πριν δηλαδή, να έχει να προσφέρει κάτι στο σύγχρονο κινηματογράφο. Η προσωπική μου εντύπωση είναι κατηγορηματικά όχι, η άποψη του William Friedkin, του δημιουργού ορόσημων όπως ο Εξορκιστής και το The French Connection, είναι λιγάκι διαφορετική, γι αυτό και αραιά και που, όλο και προτείνει καινούργιες εικόνες, ελπίζοντας πως το κοινό θα τον σιγοντάρει στα γέρικα φιλμικά του ταξίδια. Πιο πρόσφατη η περίπτωση του Killer Joe, που τοποθετεί την ίντριγκα του στην Πολιτεία του Μοναχικού Αστεριού, εκεί όπου πιτσιρικάς πρεζόνι, προκειμένου να καλύψει τα χρέη του στον τοπικό βαρόνο των ναρκωτικών, θα προσλάβει επαγγελματία εκτελεστή, για να εξοντώσει την μητέρα του και να εισπράξει τα 50 χιλιάρικα της ασφάλειας της. Εκείνο που δεν έχει υπολογίσει όμως είναι πως δικαιούχος του ποσού είναι η αδερφή του, οπότε ο φονιάς κάπου πρέπει να το παίξει κι εραστής ώστε να κερδίσει την εύνοια της μικρής, σημείο που η πλοκή που βασίζεται στο σενάριο της βραβευμένης συγγραφέως Tracy Letts, αποκτά τις ιδιαιτερότητες της. Το ζήτημα είναι πως στην τελευταία συνεργασία των δύο, στο Bug, Πολλοί ζορίστηκαν στην αποκωδικοποίηση του θεατρικής υφής θέματος. Να δούμε αν θα συμβεί το ίδιο κι εδώ, από τις 27 Ιουλίου που ο Δολοφόνος Τζο θα κάνει την εμφάνιση του στις αμερικάνικες αίθουσες.

Ο πιο γνωστός Τεξανός πρωταγωνιστής των ημερών μας, ο Matthew McConaughey, επιχειρεί μια πιο ποιοτική στροφή στην καριέρα του, συμμετέχοντας σε φιλμς όπως το Mud του Nichols και το Paperboy Του Daniels, που πιθανότατα θα τον φέρουν και ως προσκεκλημένο στις Κάννες. Ο ρόλος του ως φονιά εδώ, σίγουρα είναι στα πλαίσια των ικανοτήτων του, κάτι που δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω και για τον κομπανιέρο του, αφού ο πιτσιρικάς Emile Hirsch ακόμη δεν με έχει πείσει για την αξία του. Μαζί τους σε υποστηρικτικούς ρόλους οι Juno Temple, Gina Gershon και Thomas Hayden Church.

Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο!

Την ώρα που οι δρόμοι της πόλης φαντάζουν ασφαλείς, ο μανιακός δολοφόνος με το κοφτερό μαχαίρι, που έχει για φετίχ του να αφαιρεί το σκαλπ των θυμάτων του, ρίχνεται και πάλι στο κυνήγι. Ο Φρανκ είναι ιδιοκτήτης καταστήματος που νοικιάζει πλαστικές κούκλες για μοντέλα, μα λόγω της μικρής ζήτησης σκέφτεται να αποσυρθεί από το επάγγελμα. Την στιγμή που η όμορφη καλλιτέχνιδα Άννα θα εμφανιστεί μπροστά του, ζητώντας του την βοήθεια του, θα ανατραπούν όλα τα τα δυσοίωνα σχέδια του. Όσο μάλιστα η φιλία τους προχωρά, οι εμμονές του Φρανκ θα κλιμακωθούν και δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους οι ακραίες απαιτήσεις τους, που θα αποφέρουν αιματηρές συνέπειες.

Το πρωτότυπο Maniac παίχτηκε στις αίθουσες για πρώτη φορά το 1980, αφήνοντας εξαιρετικές εντυπώσεις στους φίλους του είδους και γνωρίζοντας στο κοινό την μορφή του Joe Spinelli - εξάδελφου του Sly - ο οποίος ποτέ δεν έκανε την πρωταγωνιστική πορεία που ονειρευόταν. Η σύγχρονη διασκευή του έργου του William Lustig, έρχεται δια χειρός του ημι-αποτυχημένου και παντελώς άγνωστου Franck Khalfoun και εκ πρώτης όψεως φαντάζεται κανείς πως πρόκειται για ακόμη ένα ριμέικ σπλάτερ των 80s που είχε προκαλέσει αίσθηση. Δυο σημαντικοί λόγοι όμως πείθουν πως ίσως να κρύβεται κάτι διαφορετικό πίσω από την περίπτωση του Μανιακού, από την στιγμή που το φιλμ θα προβληθεί στο περιφερειακό τμήμα Midnight Screenings του φεστιβάλ των Καννών, ενώ τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Elijah Wood, που αν μη τι άλλο για κάτι τέτοιου είδους διπροσωπίες, όπως του κεντρικού χαρακτήρα, φαντάζει ιδανικός. Δίπλα του η ομορφούλα Nora Arnedezer - αν την θυμάσαι από κάπου είναι γιατί έχεις δει το Safe House, που έπαιζε το κορίτσι του Ryan Reynolds - παίζει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου του παρανοϊκού, που στο ορίτζιναλ ήταν φωτογράφος. Το Maniac, το τρέιλερ του οποίου αναμένεται εντός ολίγου, θα κάνει πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις 26 Μαΐου.

Δίχως ταυτότητες, δίχως ονόματα, δίχως οίκτο! Που είσαι De Palma μου να δεις τι ψάρια πιάνουν οι διάδοχοι σου. Εικοσιπέντε χρόνια μετά τους ανεπανάληπτους Αδιάφθορους, που έγραψαν την δική τους ιστορία στο κινηματογραφικό κυνηγητό των παρανόμων, μια ακόμη ομάδα, άτεγκτων αστυνομικών τα βάζει επί της οθόνης με ολάκερο τον υπόκοσμο του Λος Άντζελες. Χρονικά η ταινία Gangster Squad τοποθετείται στα μέσα της δεκαετίας του 40, όταν στην Πόλη των Αγγέλων ο αρχιμαφιόζος Μίκι Κοέν, έχει πάρει κάτω από την επίβλεψη του, το σύνολο των παρανομιών της Καλιφόρνια, δίχως να ζορίζεται ιδιαίτερα από τις ελεγχόμενες (του) αρχές. Μέχρι την στιγμή που μια φράξια του διεφθαρμένου LAPD, θα ξεκινήσει πόλεμο ενάντια του, προκειμένου να απαλλάξει την περιοχή από την παρουσία του. Ο Ruben Fleischer (Zombieland) ως σκηνοθέτης, δεν είχε δείξει μέχρι τώρα δείγμα γραφής, πως μπορεί να φέρει εις πέρας ένα gangster movie. Το τρέιλερ του πονήματος του, πάντως, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για το τι πρόκειται να παρουσιάσει στο κοινό - δια μέσου της διανομής της Warner, στα τέλη του φθινοπώρου. Αν μη τι άλλο πάντως, οι ήρωες που ξεπηδούν από την νουβέλα του Paul Lieberman, σεναριακά διασκευασμένοι από τον Will Beall (Castle) αντιστοιχούν σε μεγάλα πρωταγωνιστικά ονόματα ο καθένας τους, με συνέπεια η προσμονή για το περιπετειώδες θρίλερ να έχει εκτοξευτεί στα ύψη. 

Μετά από μια χρονιά που κυριολεκτικά έκανε τα πάντα, δίχως όμως καν να καταφέρει να φτάσει μέχρι τις οσκαρικές πεντάδες, ο Ryan Gosling, υποδύεται τον άφοβο και σκληροτράχηλο μπάτσο - άξονα που γύρω του περιστρέφεται η υπόθεση. Την εξάδα των "καλών" διωκτών του εγκλήματος που λειτουργούν υπό την εποπτεία του αγέραστου Nick Nolte, συμπληρώνουν ο σπουδαίος ρολίστας Josh Brolin, ο Βρετανός Anthony Mackie, ο Λατίνος Michael Pena, ο της μόδας Bryan Cranston και ο συνήθως overact Giovanni Ribisi. Στην άλλη γωνιά του ρινγκ αρκεί και μόνο η μεταλλαγμένη μορφή του Sean Penn ως αρχιγκάνγκστερ, για να διατηρήσει τις ισορροπίες, ενώ κάπου ανάμεσα τους πάντα υπάρχει χώρος και για την γυναίκα - που θα καταστρέψει το σενάριο - που φέρει την μορφή της Emma Stone, που όσο ταλέντο της λείπει, άλλο τόσο το παλεύει με όλες της τις δυνάμεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Σίγουρα, το φθινόπωρο του 2012

του Steven Soderbergh. Με τους Gina Carano, Michael Fassbender, Ewan McGregor, Bill Paxton, Channing Tatum, Antonio Banderas, Michael Douglas

A "Star" Is Born

του gaRis (@takisgaris)

Επιτέλους ανακάλυψα τι κοινό έχω με τον Steven Soderbergh: Θέλουμε να πάψουμε και οι δυο να ασχολούμαστε με τις ταινίες (του). Τουλάχιστον εγώ είμαι ειλικρινής, ενώ εκείνος μετά από αυτή την επίθεση της γιγαντιαίας MMA b (όπως Bourne) spy flickεριάς, ετοιμάζει χωρίς ανάσα τα επόμενα βήματα της περί ασημαντότητος εποποιίας του. Το Magic Mike ασούμε, όπου θα καμαρώσουμε αυτό το τέρας ηθοποιίας τον Channing Tatum ως male stripper. Το αντίτιμο γι’ αυτόν είναι να τον αφήσει σέκος η υπερταλεντάρα ΜΜΑ legend Gina Carano (κορυφαίο όνομα για καριέρα στην X-rated βιομηχανία, η οποία εδώ προσποιείται τον θηλυκό Matt Damon - του φέρνει λίγο στο πρόσωπο η αλήθεια είναι). Αυτό φροϋδικά εξηγείται γιατί ο Steven είναι (καλλιτεχνικά) ερωτευμένος με τον Damon, γι’ αυτό του ετοιμάζει τον ρόλο- σταθ(ι)μό: Εραστής του Liberace – Michael Douglas στο biopic Behind the Candelabra (ξέρεις στα πρότυπα του…ατέλειωτου Che). Ο οποίος Soderbergh δεν ξεχνά να πάρει την ανύπαρκτη φωτογραφία του Haywire πάνω του καθώς και το μοντάζ, υπογράφοντας ως…Mary Ann Bernard.

O Douglas(ε) εδώ διαγκωνίζεται με τον καημένο Ewan Mc Gregor στο ποιο παλικάρι θα κερδίσει αυτή την διασταύρωση Pam Grier - Cynthia Rothrock, θέτοντάς την στις υπηρεσίες του(ς). Και το ξυλίκι, σε ολοφάνερη ΜΜΑ σύλληψη αυτής-της-ιδίας Carano να πέφτει straight through (που’σαι ρε Ζαμπέτα, αυτό το trip-jazzy scorάκι του David Holmes που περίσσεψε από το Contagion μούπεσε γλυκερό και λίγο). Τη μαϊντανοσύνη τύπου Full Frontal (ναδίρ καριέρας ως το Haywire) μην την κλαις. Νάσου κι ο Michael Fassbender κάτω, ασφυκτυών μέσα στα μπούτια – τανάλιες της Ginaς. Ο οποίος, χωρίς την παραμικρή σκηνοθετική καθοδήγηση, έφερε στις ερμηνευτικές του αποσκευές το ημιαθώο soft-porn στυλάκι του Shame. Οπότε φωτίστηκα κι εγώ γιατί στο διάτανο δεν προτάθηκε για την hardcore ερμηνεία του εκεί: Προφανώς κάποιος είχε τη διαβολική ιδέα να πασάρει κρυφά το screener του Haywire στην Ακαδημία .

Ερωτηθείς ο Σουηδός από την Ατλάντα της Τζώρτζ(ι)α, δήλωσε ότι είχε στο μυαλό του ένα χαρμάνι Pam Grier (Coffy, Foxy Brown) και Hitchcock (ναι,ναι, τον Alfred). Κι άλλα πολλά χαριτόβρυτα επίσης: Πως από τη στιγμή που αποτυγχάνει όταν τολμά καλλιτεχνικά (Full Frontal, Che, The Good German), το μόνο που έχει να κάνει είναι να καταπιάνεται με θεματικές που λανθάνουν ως πρώτη επιλογή για έναν σκηνοθέτη του διαμετρήματός του. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτό το ηθελημένα στεγνό, χωρίς εφέ και βασική ικανοποίηση των βασικών αναγκών ενός μέσου θεατή (βλ. ως τελική σεκάνς μια καρικατουρέ μη αξιοποίηση του χαρισματικού Antonio Banderas) θα βγάλει τα 23 εκατομμύρια που στοίχισε (δεν το βλέπω). Είμαι πεπεισμένος πάντως, από το ονειρικό ξεκίνημα του sex, lies and videotape (πρόσεξε για μια φορά πως γράφεται σωστά αυτό, γιατί άλλαξε την ιστορία των τίτλων ταινιών εκτός των άλλων) ότι αλλού θα βρει παρηγοριά, εκτόνωση και τρελό χρήμα ο Stevie: Στον αστραφτερό κόσμο της βιομηχανίας porno. Ομιλώ με όση σοβαρότητα μου έχει απομείνει μετά το Haywire.

Για πες: Εκεί μπορεί να γίνει ο επόμενος Hitchcock ή Michael Curtiz (Casablanca) που είναι και το καλλιτεχνικό του είδωλο. Στην adult entertainment μάλιστα, η έκφραση “a star is born” θα μπορούσε να πάρει μια άλλη, υπέροχα sinister διάσταση για την Gina Carano. Φαντάσου μόνο αυτό: Gina Kicks Ass! (BDSM, etc…)

Στις δικές μας αίθουσες στις 10 Μαΐου 2012 από την Village

των Mark Neveldine, Brian Taylor. Με τους Nicolas Cage, Ciarán Hinds, Idris Elba, Violante Placido, Fergus Riordan, Christopher Lambert

So bad it’s (not really) good

του gaRis (@takisgaris)

Μια και περί Πνεύματος της Εκδίκησης ο λόγος, ο πειρασμός που με διακατέχει είναι μεγάλος να το πω: Ο συμβολισμός αυτού του ντελιαριακά κολασμένου ρόλου-φωτιά (στην κυριολεξία) παραπέμπει ευθέως στη συμφωνία που έχει κάνει με τον Μεφιστοφελή ο Nic Cage. Αυτός έχει ξεπουλήσει την υποκριτική του τέχνη για να παίξει σε έναν ατέλειωτο εσμό σαχλών, campy, trashy κι ό,τι βάνει ο σινεφιλικός νους περιπέτειες της οκάς, με σκοπό τι άραγε; Να συντηρήσει τον άρτι αγορασθέντα μεσαιωνικό του πύργο; Να εξοφλήσει τα υπέρογκα ποσά που χρωστά στη εφορία; Να εξασφαλίσει την αδιάλειπτη botox –θεραπεία που τον κάνει πλέον εύκολα sinister σωσία του Dorian Grey; Κάποιο απόλα κι όλα αυτά μαζί, η αλήθεια όμως να παραμένει μία: Κανείς δεν πουλά τέτοια τρέλα τόσο πειστικά, τόσο διασκεδαστικά πειστικά όσο ο Nic.

Άνευ του οποίου βέβαια, πέντε χρόνια μετά την πρώτη περιπέτεια του πρώην stuntman που ξεπουλήθηκε στον οξαποδώ και περιφέρεται με την καιόμενη Yamaha Vmax ως φλεγόμενη νεκροκεφαλή, καταπίνοντας τις ψυχές των εγκληματιών του (υπο)κόσμου τούτου, αυτό το sequel, αν και ανώτερο από το τραγελαφικό εκείνο videogame-ξέπλυμα, δε θα είχε τον παραμικρό λόγο ύπαρξης. Κι ας είναι στο τιμόνι η σπινταριστή σκηνοθετική ομάδα Neveldine - Taylor των Crank 1&2. Κι ας συνυπογράφει το υποτιθέμενο σενάριο ο «πολύς» David S. Goyer, o…μούσος του Nolan στην επικά αναγεννημένη Batman τριλογία. Κι ας γυρίστηκε μεταξύ Ρουμανίας και Τουρκίας για αέρα πιο ευρωπαϊκό(;). Αυτή τη φορά ο κατά κόσμον Johhny Blaze κατά τα πρότυπα του Terminator 2, αν πραγματικά θέλει την ψυχή του πίσω, όπως του υπόσχεται ο φευγάτος cult leader Moreau (Idris Elba) πρέπει να σώσει τον προοριζόμενο ως μικρό αντίχριστο Danny (Fergus Riordan) και την τσιγγάνα μάνα του Nadya (Violante Placinto) από τον μετενσαρκωμένο διάβολο Roarke (Ciaran Hinds) που το έχει βάλει αμέτι μουχαμέτι να αποκτήσει υπερδυνάμεις (τι διάολο(ς) είναι τότε;) σε μια παγανιστική τελετή…

Όπου τα αθώα μάτια μου διακρίνουν σε ρόλο πρωθιερέως τον ΑΛΗΣΤΟΥ μνήμης Christophe Lambert! (κάνω παύση ενός λεπτού από σέβας προς τον ανυπέρβλητο αρχικαρακάλτ ήρωα των 80s) Can I rest my case here? Ευτυχώς υπάρχει το εντελώς αυτο-υπονομευτικό humor του Cage και οι καλοδεχούμενες wacky αναφορές (όπως ασούμε ότι το alter ego του τριβόλου είναι ο Jerry Springer) που ως έναν βαθμό κάνουν αυτή την παρέλαση δευτεροκλασάτου post production CG υποφερτή, (καλά, τα $75M που πήγανε;) σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με έναν φτωχό συγγενή του Crank, ή έστω με την περυσινή ένοχη απόλαυση του Drive Angry. To εντελώς ανοιχτό τέλος για την σωτηρία του καρβουνιασμένου ήρωά μας, δεν αφήνει πολλά περιθώρια αναστεναγμών ανακούφισης.

Για πες: Ναι, το κινηματογραφικό μαρτύριο θα συνεχιστεί ανελέητο υποπτεύομαι, παρά την πενιχρή αναλογικά με το κόστος επίδοση στο box office ($55M). Το ζήτημα είναι πάντα ότι ο Nic (ξε)πουλάει. Κι όσο αυτό εξακολουθεί, τόσο ο πήχυς ποιότητας των επιλογών του θα κατεβαίνει μέχρι τα κολασμένα τάρταρα. Ο οσκαρούχος Νικόλας ακόμη αναζητείται, τρικλίζοντας και φωνάζοντας με μια ανοιχτή μπουκάλα τζιν στο χέρι, κάπου ανάμεσα στα δρομάκια που φέγγουν τα κίτρινα φωσφοριζέ λαμπιόνια στο παντοτινό Las Vegas.

Στις δικές μας αίθουσες στις 10 Μαΐου 2012 από την Audiovisual

Με το τρίτο και τελευταίο κομμάτι του τρίπτυχου Three Flavours Cornetto, που ξεκίνησε από την ζομπική ανατροπή Shaun Of The Dead και συνεχίστηκε με την αστυνομική εναλλαγή Hot Fuzz, επανέρχεται στην δράση η απίστευτη βρετανική κωμική τριάδα των Edgar Wright, Simon Pegg και Nick Frost. Πρόκειται για το φιλμ The World's End, τα γυρίσματα του οποίου ξεκινούν τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, με σκοπό να κυκλοφορήσει στις αίθουσες την Άνοιξη του 2013, μέσω της διανομής της Working Title. Το θέμα που επιμελείται και πάλι ο ευφυής Wright, περιστρέφεται γύρω από την επανένωση μιας πεντάδας παλιόφιλων, είκοσι χρόνια μετά την τελευταία τους συνάντηση, προκειμένου να θυμηθούν τα παλιά, αλλά και να το ρίξουν έξω, όπως το συνήθιζαν ξέγνοιαστοι κάποτε. Η επιστροφή των μελών της παλιοπαρέας στον τόπο τους, θα συνοδευτεί κι από έναν έντονο προβληματισμό, που δεν έχει μόνο να κάνει με το μέλλον του καθένα τους επιμέρους, αλλά με μια έκδηλη ανησυχία, πως καταφτάνει το τέλος του κόσμου. Ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα είναι το ποιοι θα περιβάλλουν τους δύο χαρισματικούς κωμικούς στην συμπλήρωσή της πενταμελούς παρέας, ένα ζήτημα που καλείται να λύσει η παραγωγή της Universal μέσα στις προσεχείς εβδομάδες, προκειμένου το πλάνο του ταλαντούχου τρίο να προχωρήσει σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα.

Με τον Ιούνιο να πλησιάζει, μήνα που έχουν οριστεί να ξεκινήσουν τα γυρίσματα του, το The Counselor, η ταινία που θα επαναφέρει τον Ridley Scott στην γήινη δημιουργική πραγματικότητα, κατόπιν του συμπαντικού Prometheus, ολοκληρώνει τις αλλαγές στην υποκριτική του ομάδα, που ήδη ξεχειλίζει από αστερόσκονη. Με τον Michael Fassbender που διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του, να μετακομίζει από τα σκηνικά του Προμηθέα, σε εκείνα της κινηματογραφικής μεταφοράς της νουβέλας του Cormac McCarthy και τους Javier Bardem και Brad Pitt να τον υποστηρίζουν ερμηνευτικά, είναι η ώρα να πέσουν στο τραπέζι και τα γυναικεία ονόματα που θα ορίσουν το καστ. Εκείνο της Angelina Jolie μέχρι σήμερα ήταν το επικρατέστερο να περιβάλλει τους προαναφερόμενους σταρς, οι υποχρεώσεις της όμως στο Maleficent, άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο στην ξανθιά καλλονή Cameron Diaz, ώστε να πάρει εντέλει τον ρόλο της αινιγματικής φαμ φατάλ Μάλκινα, της διπρόσωπης ερωμένης του έντιμου μέχρι πρότινος δικηγόρου που, όχι αναίμακτα, παίρνει το ρίσκο να διαβεί το κατώφλι της παρανομίας. Κάτι που σημαίνει πως η όμορφη Cameron με τον ρόλο της εδώ, αφήνει πίσω της τους ανάλαφρους κωμικούς χαρακτήρες που έχει υποδυθεί εσχάτως, με την ελπίδα να δείξει το όποιο υποκριτικό της ταλέντο, σε μια πραγματικά σοβαρή κινηματογραφική παραγωγή.