Movies Ltd

H Optoma, η κορυφαία επιλογή στους βιντεοπροβολείς, παρουσιάζει τις νέες ταινίες της εβδομάδας!

του Jonathan Liebesman. Με τους Sam Worthington, Liam Neeson, Ralph Fiennes, Édgar Ramírez, Toby Kebbell, Rosamund Pike, Bill Nighy, Danny Huston, John Bell

Ανάγκα κι οι Θεοί τα...κακαρώνουν!

του zerVo

Εκτιμώ πως το κεφάλαιο της όποιας διαμαρτυρίας (μας), περί της διαρκούς χρήσης των ιστοριών της τόσο πλούσιας ελληνικής μυθολογίας (μας), από τους χολιγουντιανούς σεναριογράφους και κυρίως του ευτελισμού τους από τις φανφαρόνικες παρεμβολές του σινεμά του εντυπωσιασμού, έχει κλείσει οριστικά και είναι κουτό να επανερχόμαστε στην ίδια γκρίνια, που σε τελική ανάλυση δεν αφορά και κανέναν άλλο, εκτός από τους υποτιθέμενους κληρονόμους αυτής της πολιτιστικής κληρονομιάς. Συνεπώς αν ενδιαφέρει κάτι από μια ακόμη παραλλαγή σε ένα γνώριμο στόρι, που η θεματική του εκτυλίσσεται στα εδάφη της παραμυθένιας πατρίδας μας, είναι το πως, διαθέτοντας χαβαλετζίδικη διάθεση και φορτωμένοι λίτρα σόδας θα περάσουμε καλύτερα στο μούλτιπλεξ, συντροφιά με τους Τιτάνες του Jonathan Liebesman...

Τα τείχη των Ταρτάρων καταρρέουν και η απελευθέρωση του οργισμένου Κρόνου είναι όσο ποτέ ορατή. Μια απειλή για την ανθρωπότητα, που μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο από την στιγμή που ο περιθωριοποιημένος από το Δωδεκάθεο, άρχοντας του Κάτω Κόσμου, Άδης θα συμμαχήσει με τον Θεό του πολέμου Άρη, αιχμαλωτίζοντας τον φυσικό ηγέτη του Ολύμπου, Δία, ανοίγοντας τον δρόμο στον φυλακισμένο Τιτάνα, για επιστροφή του στον θρόνο. Είναι η στιγμή για τον ημίθεο Περσέα, να αρματωθεί και πάλι, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο όλεθρο, ακόμη κι αν έχει ορκιστεί στην ψυχή της γυναίκας του Ιούς και στην ζωή του λατρεμένου του γιου Ηλίου, πως δεν θα ξαναπιάσει ποτέ του το σπαθί.

Έχοντας στο πλευρό του τον εξάδελφο του Αγήνορα, γιο του (μακαρίτη) Ποσειδώνα, την υποστήριξη του καλά οργανωμένου στρατού της βασιλίσσης Ανδρομέδας και την βοήθεια όσων Θεών δεν συμμετέχουν στον συνασπισμό της προδοσίας, όπως ο πολυμήχανος Ήφαιστος, ο Περσέας καβάλα στον Πήγασο θα υψώσει το ανάστημα ενάντια στο πολεμοχαρές πραξικόπημα, που μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει για την Ελλάδα. Αυτό το στοιχείο που κάνει την διαφορά, στην οπτικοποιημένη αφήγηση του παραποιημένου θρύλου, είναι πως οι πανίσχυροι άρχοντες του κόσμου, είναι πλέον θνητοί και δεν ισχύει η de facto αιώνια αθανασία τους. Όχι κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά, μιας και στο πρόσφατο Immortals, ο ένας μετά τον άλλο οι Ολύμπιοι τα κακάρωναν στην μεταξύ τους ανηλεή κόντρα, σίγουρα όμως δεν είχαμε φτάσει μέχρι τα πολύ υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας, που μας αλλάζουν εντελώς την συλλογιστική. Πιθανόν μια τέτοια τροπή, ανάλογα και με την εισπρακτική πορεία του Wrath Of The Titans, να σημάνει και το (προσωρινό) φινάλε της απασχόλησης του σινεμά με το live your myth in Greece...

Για πες: Αν επιχειρήσω την κόντρα λοιπόν του Wrath με τον προκάτοχο του Clash Of The Titans, σαφώς το σίκουελ είναι ένα σκαλοπάτι ποιοτικότερο σε όλους (σχεδόν) τους τομείς. Και ιδίως στο ανύπαρκτο εκείνη την πρώτη φορά Real D. Θεματικά το στόρι είναι πιο αληθοφανές, απουσιάζοντος του γελοίου Κράκεν, με τις αλιενικές Χίμαιρες και τους κουτούς Κύκλωπες του απομονωμένου νησιού (μακράν στην καλύτερη στιγμή της επικής περιπέτειας) να αποδίδονται ικανοποιητικά από τα ειδικά εφέ, την στιγμή που και funny partner υπάρχει στην ίντριγκα - ο Toby Kebbell ως φαντασμένος Αγήνωρ είναι αυτός - αλλά και αξιοπρεπής κακός χαρακτήρας - ο Βενεζουελάνος δηλαδή Edgar Ramirez, που από Carlos ντύθηκε την στολή του Άρη. Το έμπειρο ντουέτο των Neeson - Fiennes, σε αναβαθμισμένη παρουσία, που φτάνει στα όρια της υπερέκθεσης, στηρίζει σημαντικά τον Worthington, που και πάλι νιώθει άβολα μέσα στην πανοπλία, ειδικά όταν από δίπλα του λείπει ο μίσχος Gemma Arterton και αντί αυτής είναι υποχρεωμένος να ανέχεται το Οξφορδιανό αξάν της Rosamund Pike, που ως Αμαζόνα δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή. Εν κατακλείδι στο σφιχτοδεμένο - περίπου 90 λεπτών διάρκειας - περιπετειάκι, δεν προσφέρει στους φανς του είδους, κάτι λιγότερο από όσα υπόσχεται, με άφησε στο τέλος όμως με το συναίσθημα, πως λέξεις όπως Όλυμπος, Θεοί και Τιτάνες, θα απουσιάσουν για καιρό στο εγγύς μέλλον από το φιλμικό λεξιλόγιο. Κι αυτό δεν είναι κατ ανάγκη ανησυχητικό...

Στις δικές μας αίθουσες στις 29 Μαρτίου 2012 από την Village

των Olivier Nakache, Eric Toledano. Με τους François Cluzet, Omar Sy, Anne Le Ny, Audrey Fleurot, Clotilde Mollet

Ο Ουρανός μέσα μου

του zerVo

Είναι πραγματικά τραγικό, το πως μπορεί ένα ευθύβολο χτύπημα της μοίρας να αλλάξει μονομιάς την πορεία της ζωής, ενός ολοζώντανου μέχρι προ ολίγου ανθρώπου, καθηλώνοντας τον για πάντα, ακίνητο και ανήμπορο στο αναπηρικό καροτσάκι. Η Έβδομη Τέχνη έχει όχι λίγες φορές ασχοληθεί με το δράμα του παραλυτικού, κοιτάζοντας τον πάντοτε από την θλιβερή σκοπιά, είτε του θύματος στο πεδίο της μάχης (Born In The Fourth Of July) είτε του κατεστραμμένου από την ίδια του την αγαπημένη συνήθεια (Mar A Dentro). Οι Γάλλοι, όπως συνήθως ανατρεπτικοί και γεμάτοι, εκπλήξεις, αφού ποτέ δεν ξέρεις με ποιον τρόπο θα συμπεριφερθούν ακόμη και στο πιο δεινό περιστατικό, εκφράζουν μια εντελώς διαφορετική ιδέα πάνω στο ίδιο ζήτημα, αφήνοντας την ελπίδα να ξεχειλίσει, δίνοντας ακόμη και σε αυτές τις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, ελπίδα και δικαίωμα στο όνειρο.

Υπό άλλες καταστάσεις οι τύχες τους, ουδέποτε θα διασταυρώνονταν. Ο ένας πλούσιος και υπερφίαλος αριστοκράτης μεσήλικας, στέλεχος της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού, ο άλλος νεαρός, πάμφτωχος μαύρος από τις αποικίες, κομμάτι πολυμελούς φαμίλιας που στοιβάζεται σε μικρό διαμέρισμα, των πιο σκοτεινών συνοικιών της Πόλης του Φωτός. Όταν ο σωματώδης (όσο και άεργος, αλλά και με μουτζουρωμένο ποινικό μητρώο) Ντρις αποδεχόταν την πρόκληση να φροντίσει τον ανίκανο να πράξει ακόμη και τα απαραίτητα, εξαιτίας ενός ατυχήματος, τετραπληγικό Φιλίπ, απόφαση που θα τον φέρει από τα κακόφημα σοκάκια της πρωτεύουσας, να συμβιώνει μαζί του στο πολυτελές αρχοντικό, δεν μπορούσε να διανοηθεί το πόσο αυτή του η απόφαση, θα άλλαζε το μέλλον και των δύο...

Και κάπως έτσι οι δύο ολωσδιόλου αντίθετοι κόσμοι, θα βρεθούν να συμβιώνουν κάτω από την ίδια σκέπη, μέσω αντιξοοτήτων, που τις περισσότερες φορές λειτουργούν μειωτικά της ψαλίδας, που τις χωρίζει ταξικά. Η ψηλομύτης, καλομαθημένος, αλλά και γεμάτος νευρώσεις από τον εσωτερικό πόνο που προκαλεί η παραλυσία, σύντομα θα μειώσει αντιστάσεις και θα δεχτεί σαν ευλογία την παρουσία του ολοζώντανου βοηθού του, που θα του μάθει τρόπους ζωής, που μέχρι χθες απέρριπτε ως αλήτικους και ξένους προς την τάξη του. Από την άλλη μεριά ο ζορισμένος οικονομικά, αλλά μεγαλωμένος στο πεζοδρόμιο, τύποις νοσοκόμος, θα αρχίσει να δίνει σημασία στις δικές του ικανότητες και δεξιότητες, μετά το φροντιστήριο που θα περάσει στο πλάι του μορφωμένου άντρα. Η τέλεια χημεία, που θα καταστήσει ακμαιότατα τα ηθικά τόσο του αδικημένου της τύχης, όσο και του παιδιού του κατώτερου Θεού.

Για πες: Η αληθινή, όσο και απίστευτη ιστορία του Intouchables, που έλαβε χώρα κάτω από τον γαλήνιο ουρανό των Παρισίων, αποτελεί μια πρώτης τάξης σεναριακή βάση για το δημιουργικό ντουέτο Toledano και Nacache, για να κτίσουν μια όμορφη ταινία, που δεν πλημμυρίζεται από το δάκρυ της στενοχώριας, αλλά από το βούρκωμα της συγκίνησης, αφού οι άμετροι μελοδραματισμοί - που χρειάζονται - δεν λείπουν, ειδικά στο απογειωτικό φινάλε. Εκεί που η σχέση του διδύμου εκτοξεύεται σε άλλα επίπεδα,  παίρνοντας και το απόλυτο άριστα από τους ερμηνευτές που αποδίδουν τους δύο ρόλους, τον έμπειρο στην απόδοση του ευγενή, σπουδαίο Cluzet και τον νεαρό όσο και φιλόδοξο Omar Sy, που όπως ο χαρακτήρας του, έτσι κι αυτός εκτιμώ θα αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά, ώστε να αναδειχτεί στο επόμενο αστέρι του γαλλικό σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Μαρτίου από την Filmtrade

του Pawel Pawlikowski. Με τους Ethan Hawke, Kristin Scott Thomas, Joanna Kulig, Samir Guesmi, Delphine Chuillot

Η ζημιά του Roman...

του zerVo

Πως το λέγαμε, όταν είμαστε παιδιά? Ελάτε να παίξουμε μαντέματα. Λοιπόν: Είναι σκηνοθέτης, από την Πολωνία, ακολουθεί όμως καριέρα πέρα από τα σύνορα της χώρας του, λατρεύει να φτιάχνει ταινίες κάτω από την σκιά του Πύργου του Άιφελ, ψυχολογικά θρίλερ κατά βάση, με μεταφυσικές προεκτάσεις, που η ίντριγκα τους σιγοκαίει στο πέρασμα του χρόνου, ενώ σημαντικό στοιχείο της αφήγησης του, είναι και οι παθιασμένες ερωτικές παρενθέσεις. Ποιος είναι? Πριν βιαστείς να δώσεις απάντηση, περίμενε με να στείλω ένα SMS στον φίλο μου τον Pawlikowski. "Μόνο με την μέθοδο του copy / paste αγαπητέ, Roman δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ! Όπως κι εμένα αν φιλμάρω σχεδίες να τσουλάνε στις Πρέσπες, ουδείς πρόκειται να με αποκαλέσει Αγγελόπουλο..."

Αμερικάνος - όχι ακόμη αναγνωρισμένος - συγγραφέας, αφήνει πίσω στην πατρίδα του, το σκοτεινό του παρελθόν και ταξιδεύει στο Παρίσι, προκειμένου να ζητήσει συγνώμη από την πρώην γυναίκα του, αλλά και μια ευκαιρία ακόμη, για να βλέπει, έστω, την μονάκριβη κόρη του. Η παγερή άρνηση εκείνης, θα τον οδηγήσει απογοητευμένο, απένταρο και έχοντας πέσει και θύμα κλοπής, δίχως δεύτερη αλλαξιά, σε ένα βρωμερό αραβικό χαμαιτυπείο, να παρακαλά για στέγη. Σε αντάλλαγμα της παροχής του δωματίου, ο πανδοχέας θα τον οδηγήσει σε ένα παράξενο σκοτεινό υπόγειο, να κάνει τον νυχτοφύλακα - θυρωρό, ανοίγοντας την πόρτα σε κάποιους μυστηριώδεις επισκέπτες.

Πόσα ερωτηματικά μπορώ να μετρήσω μέχρι τώρα? Ίσαμε μισή ντουζίνα. Τι στην ευχή έχει πράξει αυτός ο φιλήσυχος γραφιάς πίσω στον τόπο του, που να δικαιολογεί τόση οργή από τους κοντινούς του ανθρώπους? Και που να του προκαλεί συνάμα, τόσο φόβο για τις επόμενες του κινήσεις? Τι κρύβεται πίσω από όσα παρακολουθεί νυχτιάτικα στην θυροτηλεόραση και τι ζητούν στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι κτιστοί στο ημιφωτισμένο μπάνκερ? Ποιος είναι ο ρόλος του λιγομίλητου ξενοδόχου, αλλά και της μετανάστριας σερβιτόρας ερωμένης του? Και εντέλει για να ασχολούμαστε και με την μαρκίζα κάποια στιγμή, ποια είναι η διαβόητη Γυναίκα του Πέμπτου? Αν ζητάς απαντήσεις από το ομιχλώδες σενάριο, δεν πρόκειται να τις πάρεις ποτέ, αφού σαν σε σκυταλοδρομία, προωθεί την μια απορία, στην επόμενη, φτάνοντας στο φινάλε να παρακολουθείς ένα όρος ερωτηματικών, που μόνο με έναν από μηχανή Θεό, δύναται να απαντηθούν. Και το όνομα αυτού, όνειρο και αρρωστημένη φαντασία, στοιχείο από το οποίο πιθανότατα πάσχει ο σχιζοειδής προσωπικότητας ακαδημαϊκός της ιστορίας μας, που μάλλον το σκάνδαλο που κρύβει είναι το έχει σκάσει από φρενοκομείο υψίστης ασφαλείας και κρύβεται κανά δυο ηπείρους μακρύτερα...

Για πες: Αν μισώ κάτι παραπάνω, σε τέτοιου είδους αλλοπρόσαλλους εφιάλτες (?) είναι να παραδέχομαι την ικανότητα του σκηνοθέτη στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Πράγματι ο Pawlikowski ξέρει να χειρίζεται σκιές, κατσαρίδες, σκαλοπάτια και ωχρούς τοίχους, λανθάνει παντελώς όμως στο ολοκληρωτικό πέταγμα του μπαλακιού στον θεατή του, να ψάξει δίχως το παραμικρό hint την έξοδο από τον λαβύρινθο. Όσο για τις ερμηνείες? Ο Hawke αν και μόλις σαράντα χρόνων, μοιάζει να συμβιβάζεται με την ταμπέλα του πρώην ηθοποιού, η Scott Thomas, παλιό, καλό κρασί, αλλά ο ρόλος της Ουγγαρέζας αινιγματικής χήρας, ενώ της ταιριάζει, μοιάζει παντελώς αιωρούμενος στο κενό και η Πολωνέζικη χειροβομβίδα - δες το Elles για να συμφωνήσεις μαζί μου - Joanna Kulig, έχει, δεν έχει υπόσταση ως καταπιεσμένη γκαρσόνα - μούσα ενός ανέμπνευστου. Συνεπώς τι μένει? Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή, προκαλώντας για την βουτιά από τον πέμπτο στο κενό, δίχως άλλο ενδοιασμό. Ποιος στην χάρη μας. Έχει στο φόντο και το Τροκαντερό!

Στις δικές μας αίθουσες στις 29 Μαρτίου 2012 από την Audiovisual

Καλύτερα να πιστέψεις! Σκοπός τους είναι να προστατεύουν τα παιδιά όλου του κόσμου, για όσο καιρό εκείνα τους σέβονται και τους αγαπούν και να τα φυλάνε από πάσης φύσης κακό, ακόμη κι αν χρειαστεί να δώσουν την ίδια τους την ζωή. Κάπως έτσι θα δημιουργηθεί η ομάδα to protect and to serve των ανήλικων ολάκερου του πλανήτη, κάτω από την εποπτεία του Σάντα Κλάους, αποτελούμενη από τον Πασχαλινό Λαγό, την Νεράιδα και τον Τζακ Φροστ, τις πιο αγαπημένες φιγούρες δηλαδή, που ξεπηδούν από την παιδική φαντασία. Στόχος της απίθανης τετράδας είναι να διώξει από τον κόσμο την μαυρίλα που έχει σκορπίσει μια διαβολική δύναμη που ακούει στο όνομα Πιτς κι έχει στόχο να γεμίσει με φόβο τις ψυχές των απανταχού πιτσιρίκων. Αναμφισβήτητα το Rise Of The Guardians είναι ένα από τα ποιοτικότερα animations της σεζόν, όπως αποκαλύπτει άλλωστε το καταπληκτικό τρέιλερ, του φιλμ που σκηνοθετικά υπογράφει ο Peter Ramsey (Monsters vs Aliens) και σεναριακά ο David Lindsay-Abaire πάνω σε μια ιστορία του συγγραφέα William Joyce. Η Dreamworks έχει ήδη ανακοινώσει την ημερομηνία της παγκόσμιας πρεμιέρας του νέου της κινουμένου, που όπως συνήθως θα προβάλλει σε τρισδιάστατη φόρμα στις 21 Νοεμβρίου, λίγο πριν την γιορτή των Ευχαριστιών.

Έχοντας σαν πολύ μεγάλο όπλο στο εμπορικό προμόσιον του έργου, που πίσω από την παραγωγή του κρύβεται ο Guillermo Del Toro, τα ονόματα των τεσσάρων σούπερ σταρς που δανείζουν τις φωνές τους στους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας, δηλαδή τους Hugh Jackman, Alec Baldwin, Isla Fisher και Chris Pine, που ορίζουν το καστ παρέα με τον Jude Law, που εδώ υποδύεται τον κακό χαρακτήρα της ίντριγκας.

Στις δικές μας αίθουσες? Το φθινόπωρο του 2012...

Γνωρίζουμε τις ιστορίες τους. Φοβόμαστε τα ονόματα τους. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το που πηγαίνουν για να αναπαυθούν. Κυριολεκτικά... Δηλαδή τον τόπο αναψυχής του Κόμη Δράκουλα, του Φρανκενστάιν, του Λυκανθρώπου, της Μούμιας και όλου του λοιπού τρομακτικού σιναφιού, ένα πολυτελές κρησφύγετο, κάπου στους πρόποδες των Καρπαθίων, το φημισμένο Ξενοδοχείο Τρανσιλβάνια. Τι θα συμβεί όμως, όταν κατά την διάρκεια σύναξης, όλων αυτών των φοβιστικών στοιχειών, προκειμένου να εορταστούν τα 120α γενέθλια της κόρης του Βλαντ, ένας κανονικός άνθρωπος, ένα αγόρι που δεν έχει αίσθηση του φόβου, κτυπήσει το κουδούνι του πανδοχείου? Την περιπέτεια αυτή, που αναμένεται να διαθέτει ουκ ολίγες χιουμοριστικές προεκτάσεις, με τον τίτλο Hotel Transylvania, υπογράφει ο Ρώσος πολυβραβευμένος μετρ του animation, Genndry Tartakowsky, σε σενάριο των Kevin και Dan Hageman και David I. Stern. H παραγωγός Sony αναμένεται να ρίξει το τρισδιάστατο κινούμενο σχέδιο στους κινηματογράφους, στις 21 Σεπτεμβρίου του 2012.

Βεβαίως πλειάδα διάσημων αστέρων, συμμετέχει φωνητικά στο πολυμελές καστ, με τους Adam Sandler (Δράκουλας), David Spade, Kevin James, Steve Buscemi, Ceelo Green, Molly Shannon, Selena Gomez (Κόρη) και Andy Samberg (πιτσιρικάς) να ξεχωρίζουν ήδη από τις ατάκες του χαριτωμένου προωθητικού τρέιλερ.

Στις δικές μας αίθουσες? Το φθινόπωρο του 2012...

Οι πληροφορίες ανέφεραν, πως την περασμένη Κυριακή, πέρασε την τελική οντισιόν για την ανάληψη του ρόλου, εντέλει η εκφραστικότητα της ξανθιάς, μόλις δεκαπεντάχρονης ενζενί Chloe Moretz (Hugo, Let Me In, Kick-Ass, 500 Days Of Summer) είναι εκείνη που της έδωσε το τελικό χρίσμα, για να υποδυθεί την Carrie, σε μια ακόμη διασκευή του ομώνυμου ανατριχιαστικού θρίλερ του Stephen King. Την Κάρι, την απομονωμένη λόγω των έντονων θρησκευτικών αντιλήψεων της υπέρ προστατευτικής μητέρας της, νεαρή κοπέλα που οι συμμαθητές της έχουν κάνει την ζωή της κόλαση, λοιδορώντας την διαρκώς για την ντεμοντέ εμφάνιση της, μέχρι την στιγμή που θα αντιληφθεί πως διαθέτει εξωπραγματικές ικανότητες, είχε υποδυθεί στην πρώτη κινηματογραφική της παρουσία η Sissy Spacek, στο φιλμ που είχε υπογράψει το 1976 ο μεγάλος Brian De Palma. Ένας κλασσικός ρόλος που χάρισε στην βετεράνο πια ηθοποιό - όπως και στην Piper Laurie που υποδυόταν την μάνα - οσκαρική υποψηφιότητα. Στην πιο πρόσφατη εκδοχή του έργου που έκανε παγκόσμια γνωστό το όνομα του κορυφαίου συγγραφέα μεταφυσικών ιστοριών, την σκηνοθεσία έχει αναλάβει η Kimberly Peirce (Boys Don't Cry), ενώ στην παραγωγή της MGM αναμένονται και περαιτέρω προσθήκες, με τις Jodie Foster και Julianne Moore να ερίζουν για τον γονεϊκό ρόλο της υπόθεσης.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Hunger Games	Spentzos	1	71			26.574	26.574
2	Safe House	UIP	1	51			14.725	14.725
3	Journey 2: The Mysterious Island	Village	2	33			8.146	26.265
4	Les Neiges De Kilimandjaro	Feelgood	3	5			4.584	14.053
5	Beauty And The Beast 3D	Feelgood	2	40			3.065	9.991
6	Contraband	UIP	2	25			2.720	16.136
7	John Carter	Feelgood	3	22			2.410	47.098
8	Hugo	UIP	6	24			2.154	109.662
9	Friends With Kids	Odeon	2	15			1.805	8.401
10	The Devil Inside	UIP	3	11			1.774	24.389

Ο πόλεμος για την ακεραιότητα του κόσμου σου, τελείωσε. Ο πόλεμος για το δικό σου μέλλον, μόλις ξεκίνησε! H λογοτέχνης Stephenie Meyer προφανώς και είναι διάσημη στο ευρύ κοινό, χάρη στην τεράστια επιτυχία που είχε η έμπνευση της να βάλει τις φυλές των βαμπίρων και των λυκανθρώπων να συγκρουστούν για τα μάτια, μιας εικοσάχρονης μελαχρινούλας. Το ότι το Twilight Saga, όπου νά'ναι με το δεύτερο μέρος του The Breaking Dawn φτάνει στην ολοκλήρωση του, δεν σημαίνει συνάμα πως τελείωσε και η κινηματογραφική καριέρα της συγγραφέως, αφού χάρη χάρη στο εντελώς διαφορετικού ύφους και τροπής έργο της με τον τίτλο The Host, θα δούμε ξανά το όνομα της γραμμένο στα κρέντιτς του, στις 29 Μαρτίου του 2013, όταν και θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της, η φιλμική του διασκευή. Στο κοντινό μέλλον, η Γη έχει κυριευτεί από την εξωγήινη επιδρομή των Souls, όντων που έχουν την ικανότητα να εισέρχονται στο ανθρώπινο σώμα και με συστηματικό τρόπο σβήνουν τις προσωπικότητες τους, Η Μέλανι, μια νεαρή κοπέλα, θα πέσει θύμα απαγωγής του πιο χαρισματικού των εισβολέων, του θρυλικού ελέω των κατορθωμάτων σε όλο το σύμπαν Wanderer, ο οποίος δεν θα κατορθώσει να πετύχει τον σκοπό του, μιας και οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα της μικρής, παραπέμπουν και σε παρελθούσες ζωές.

Σκηνοθετημένο από τον Andrew Niccol, τον δημιουργό που προ δεκαετίας είχε συγκλονίσει με το Gattaca, μα που στο εξής η καριέρα του (Lord Of War, In Time) είχε πτωτική πορεία, το sci-fi θρίλερ The Host, ορίζει την τελευταία πρωταγωνιστική απόπειρα της Saoirse Ronan, της βρετανίδας που δοκιμάζει τις ερμηνευτικές της ικανότητες σε διάφορα genre, με αρκετή επιτυχία. Στο πλάι της συμπρωταγωνιστούν και οι Diane Kruger, William Hurt, Max Irons και Jake Abel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου του 2013...

της Philippe Garrel. Με τους Louis Garrel, Monica Bellucci, Céline Sallette, Jérôme Robart

Τζουράσικ Παρκ...

του zerVo

Με την περίπτωση αυτού του πατρός Garrel, έχω ασχοληθεί ξανά στο παρελθόν, έχοντας πάντοτε την ίδια κουβέντα να πω, αμέσως μετά το πέρας της παρακολούθησης του πονήματος του: Μπαγιατίλα... Μα είναι δυνατόν εκ έτι 2012, εβδομηντάχρονοι σκηνοθέτες να παρουσιάζουν τα ίδια και τα ίδια αναμασήματα της νουβέλ βαγκ - τι ειρωνεία ο τίτλος του προ μισού αιώνα κινήματος - και μάλιστα να θεωρούν και εαυτόν πρωτοποριακό? Για όλους αυτούς φυσικά πάντοτε θα υπάρχουν τα μεγάλα ευρωπαϊκά φιλμικά ραντεβού, που σε κάποιο τομέα του προγράμματος τους, θα διατηρούν ζωντανή την προιστορικής τεχνοτροπίας έκφραση τους. Κάτι σαν Τζουράσικ Παρκ του σινεμά δηλαδή...

Χαρισματικός, αλλά και αγέλαστος, Παριζιάνος σκιτσογράφος, αποφασίζει να περάσει το καλοκαίρι του σε πολυτελή έπαυλη της Ρώμης, σχεδόν μεσοτοιχία με τα σκηνικά της Τσινετσιτά, έχοντας την συντροφιά της Ιταλιάνας, πανέμορφης, όσο και σημαντικά μεγαλύτερης του ηλικιακά, συζύγου του, μιας αναγνωρισμένης στα μέρη της ηθοποιού. Κάτω από τον καυτό ήλιο της Αιώνιας Πόλης, ο Φρεντερίκ και η Ανζέλ, θα δεχτούν την επίσκεψη του φιλικού ερωτευμένου ζευγαριού του Πολ, ενός ιδεαλιστή μπατίρη, που ξοδεύει την ημέρα του πουλώντας επαναστατικά έντυπα και της Ελίζαμπεθ, μιας πάμφτωχης κοπέλας, που στον ελεύθερο της χρόνο, κάνει τον κομπάρσο, για να βγάλει τα προς το ζην.

Στην πραγματικότητα η αφήγηση, γίνεται μέσα από την ματιά του επισκέπτη κολλητού, κάτι σαν φλασμπάκ αναμνήσεων, από εκείνη την καυτή θερινή περίοδο, που ήταν και εκείνη που αντελήφθη πως κάτι παράξενο τρέχει στην σχέση του ασύμμετρου ντουέτου. Αφορμή για να ξετυλιχθούν οι θύμησες, στέκεται το (ακούσιο?) τρακάρισμα του Φρεντ, με το αμάξι του, πάνω σε δέντρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα, που τον έστειλε στην εντατική με βαρύτατα τραύματα, όπερ σημαίνει πως την βγάζει δεν την βγάζει καθαρή. Άρα αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τον θεατή, είναι οι αιτίες που οδήγησαν τον (πολύ περισσότερο του κανονικού) φιλοσοφημένο νέο στην αυτοκαταστροφή. Άλλο που δεν θέλει το λοιπόν, ο κατάμαυρης (όσο και δήθεν πολιτικής) ματιάς Philippe Garrel, να φωνάξει παρών στην απαίτηση ενός αλλοπρόσαλλου πεσιμιστικού σεναρίου για ντιρέκτορα...

Για πες: Όπως ακριβώς συνέβη και στις πιο πρόσφατες δημιουργίες του δηλαδή, Les Amants Reguliers και La Frontiere De L'Aube - γραμμένες αυτές σε black and white φόρμα, εν αντιθέσει με το Un Ete Brulant που υπάρχει μια αχνή χρωματική επίστρωση - τα πάντα σχεδόν περιστρέφονται γύρω από το απονενοημένο διάβημα ενός βασικού χαρακτήρα της υπόθεσης, δίχως όμως να παρέχονται οι σαφείς εξηγήσεις για τον λόγο που φτάσαμε στην αυτοχειρία. Ας μην γελιόμαστε όμως. Πέρα από τα σέξι και ελαφρώς υπέρβαρα πλάνα της καυτής έστω και στα κοντά πενήντα της Bellucci, που υποτίθεται υποδύεται την αγαπημένη του υιού Garrel / Φραντσέζου Παπακαλιάτη, η ταινία ενός οτέρ παγιδευμένου στα καλλιτεχνικά παραμύθια ενός προ πάντων των αιώνων Γαλλικού Μάη, δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει. Ιδίως στον τομέα της φρεσκάδας και της ανανέωσης, που είναι και το άμεσο ζητούμενο στο σύγχρονο σινεμά...

Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί, για τις δικές μας αίθουσες, από την Rosebud

Come on, do it, flip the switch! Η αίσθηση που μου αφήνει το πρώτο τίζερ του νέου δημιουργήματος του σπουδαίου David Cronenberg, Cosmopolis, είναι πως ο τύπος που μια φορά κι έναν καιρό πρόσφερε τροφή για απεριόριστη σκέψη με τα The Fly, Scanners, Videodrome και Dead Ringers, δηλώνει και πάλι το παρόν. Στηριζόμενος αυτή τη φορά στην ομώνυμη νουβέλα του Don De Lillo, επιστρέφει στην αγαπημένη του fuzzy και δισυπόστατη κινηματογράφηση της μεγαλούπολης, τοποθετώντας στην μέση της μια παρέλαση αλλόκοτων έως τρελών χαρακτήρων. Αρχής γενομένης από τον μυστηριώδη οικονομικά ανεξάρτητο γιάπη, που περιδιαβαίνει μέσα σε μια λιμουζίνα, για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο, το Μανχάταν, ευρισκόμενος αντιμέτωπος με τον χρόνο κι έχοντας να αντιμετωπίσει το χρηματιστηριακό στοίχημα που μπορεί να του κοστίσει όλη του την περιουσία. Σε αυτή την βόλτα στην καρδιά της Κοσμόπολης, όλο κάτι τον τρενάρει από τον βασικό του σκοπό, είτε η προεδρική αυτοκινητοπομπή, είτε μια μαζική διαδήλωση, είτε η κηδεία μια σημαντικής προσωπικότητας. Ελπίζοντας πως ο Καναδός δεν θα απογοητεύσει τις προσδοκίες μου - όπως το έχει πράξει ουκ ολίγες φορές στο πρόσφατο παρελθόν - αναμένω την ταινία κάπου στα μέσα του ερχόμενου Μάη, όταν και θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της.

Όπως περιμένω να δω επιτέλους και τον Robert Pattinson σε ρόλο που θα έχει αποτινάξει από πάνω του τον προστατευτικό μανδύα του Twilight Saga, κάτι που από τα λιγοστά πλάνα του τρέιλερ, εκτιμώ πως μάλλον ήρθε η στιγμή να συμβεί. Άλλωστε εδώ θα έχει στο πλάι του μια πανίσχυρη υποστηρικτική ομάδα, που συνθέτουν μεγάλες υποκριτικές προσωπικότητες, του διαμετρήματος της Juliette Binoche, του Paul Giamatti και της Samantha Morton.

Στις δικές μας αίθουσες? Την Άνοιξη του 2012...

της Jennifer Devoldère. Με τους Mélanie Laurent, Michel Blanc, Florence Loiret Caille, Claude Perron, Guillaume Gouix

Α, ρε μπαμπά...

του zerVo

Υπάρχουν στιγμές, που τέτοια μαθήματα συμπεριφοράς προς τους νεότερους, που αισθάνονται κάποιου είδους καταπίεση από τις παλαιολιθικές πρακτικές των γονιών τους, είναι ιδιαίτερα χρήσιμα και μπορούν να λειτουργήσουν ως φωτεινοί μπούσουλες, σε μια ενδεχόμενη περίπτωση τέτοιων ενδοοικογενειακών ρήξεων. Διότι μπορεί βεβαίως το ρήγμα ανάμεσα στις δύο γενιές, σε κάποιες ακραίες στιγμές να είναι τόσο βαθύ και απίθανα επικαλύψιμο, κατά βάση όμως οι έχθρες προκαλούνται από στιγμιαίους εκνευρισμούς και ψύλλων πηδήματα, ανάξια λόγου, που όταν τα σκέφτεται με ψυχραιμία το μυαλό και εν τη (οριστική) απουσία του γονέα, δεν μπορεί να βρει την μέθοδο - πια - για να επανορθώσει. Και τότε ξαφνικά, όλοι του λείπουν...

Την ημέρα που έσβησε τα εξήντα του κεράκια, ο Έλι, ένας κινητικότατος έμπορος υφασμάτων και στέλεχος της παρισινής εβραϊκής παροικίας, ανακοινώνει στις δύο κόρες του, πως η δεύτερη σύζυγος του περιμένει παιδί. Για αμφότερες το σοκ θα είναι μεγάλο, από την στιγμή που η μεγάλη, η Ντομ, παρότι προσπαθεί απεγνωσμένα να μείνει έγκυος, δεν τα καταφέρνει, ενώ η μικρότερη, η σχεδόν τριαντάρα Ζιστίν, που ήδη τον κρατά σε απόσταση, θα θιγεί από την ανευθυνότητα του και θα απομακρυνθεί ακόμη περισσότερο...

Που να γνώριζε δηλαδή πως ενόσω με εκείνη, ουδέποτε τα πήγε καλά ως πατέρας, με όλους τους προηγούμενους δεσμούς της - που δεν είναι και λίγοι - τα πηγαίνει περίφημα, κάνει μαζί τους παρέα, τους έχει πάρει υπαλλήλους στην δουλειά και καμιά φορά παίζει και γκολφ θεωρώντας τους κολλητούς. Κάτι που επιχείρησε να κάνει και με τον τελευταίο μπόιφρεντ της μεγαλοκοπέλας του, αλλά η απόπειρα του είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την σχέση τους, δράση του που αν δημοσιοποιηθεί σε εκείνη, θα διαλύσει την οποιαδήποτε περίπτωση συμφιλίωσης τους. Συνήθως σε κάτι τέτοια αδιέξοδα, όταν και το γενικότερο περιβάλλον δεν είναι δραματικό, μα διακρίνεται από  γλαφυρότητα όπως την προσδίδει η μέθοδος της σκηνοθέτιδας, κάνει την εμφάνιση του ο από μηχανής Θεός, που επαναφέρει τις ισορροπίες.

Για πες: Έστω κι αν στην καθαρόαιμη γαλλόφωνη γραφή του Et Soudain Tout Les Monde Me Manque μια τέτοια λυτρωτική εξέλιξη, έχει ακραία συγκινησιακές προεκτάσεις, εντούτοις το τελικό συμπέρασμα είναι αισιόδοξο και φωτεινό. H sophomore Jennifer Devoldere, χρησιμοποιώντας ένα ρυθμικότατο σάουντρακ, που περιλαμβάνει από Modern Love του Bowie Μέχρι Wild World του Stevens, εκμεταλλεύεται μια όμορφη ιδέα, που πηγάζει από το επάγγελμα της βασικής της ηρωίδας - εξειδικευμένη ακτινολόγος - και κτίζει πάνω της μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Έχοντας βεβαίως τις σημαντικές ερμηνευτικές βοήθειες της πραγματικά όμορφης, όσο και απίθανα κακοντυμένης, Melanie Laurent, αλλά και του ικανού βετεράνου κωμικού Michel Blanc, που ακόμη τον θυμάμαι στους Les Bronzes 3 και γελάω.

Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί, για τις δικές μας αίθουσες, από την Rosebud