Movies Ltd

Τα εν οίκω μη εν δήμω!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μα πόσο... γουρλομάτης είναι αυτός ο Amalric!

Αυτή είναι μόλις η 9η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 85χρονος (!!!) Jean-Paul Rappeneau, με μια κινηματογραφική καριέρα που ξεκίνησε το 1958 (!!!), οπότε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, με τίτλο «Chronique provinciale». Το 1990 σκηνοθέτησε το αριστούργημά του, τον περίφημο «Cyrano de Bergerac», με τον Gérard Depardieu να δίνει ρεσιτάλ στον ομώνυμο ρόλο. Εκείνη η ταινία, τεράστια εμπορική επιτυχία στην εποχή της, ήταν υποψήφια για πέντε Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά ένα, εκείνο για καλύτερα κοστούμια! Το Belles familles είναι ταινία του 2015 – έρχεται δηλαδή στη χώρα μας με μια μικρήηηηη καθυστέρηση – και η απόσταση που τη χωρίζει από την προηγούμενη ταινία του Rappeneau, το αρκούντως ενδιαφέρον «Γοητευτικοί ταξιδιώτες» (Bon voyage) είναι 12 ολόκληρα χρόνια!!!

Για το ρόλο της όμορφης Λουίζ ο Rappeneau ήθελε την Léa Seydoux. Τελικά το ρόλο υποδύθηκε η Marine Vacth στην τέταρτη μόλις κινηματογραφική της εμφάνιση! Την 26χρονη πλέον Παριζιάνα θα τη δούμε μέσα στην προσεχή κινηματογραφική σεζόν 2017 – 2018 στην ταινία «L'amant double» (δεύτερη συνεργασία της με τον François Ozon) σε έναν ρόλο άκρως αποκαλυπτικό!

Η υπόθεση: Ο Ζερόμ είναι ένας πενηντάρης χρηματιστής, που ζει μια επιτυχημένη επαγγελματικά ζωή στη Σαγκάη, στην Κίνα. Καθ' οδόν προς το Λονδίνο, για το κλείσιμο μιας μεγάλης μπίζνας, αποφασίζει να σταματήσει για λίγο στο Παρίσι και να δει τη χήρα μητέρα του μετά από απουσία 10 ετών και τον αδελφό του (με τον οποίο δεν τα πάνε και τόσο καλά). Συνάμα, με την ευκαιρία, τους συστήνει την αρραβωνιαστικιά του και συνεταίρο του, την όμορφη Κινέζα Τσεν-Λιν. Όταν μαθαίνει πως η δρομολογημένη πώληση του εξοχικού στο οποίο μεγάλωσε στην πόλη Ambray, στην κοιλάδα του Λίγηρα, μπλοκάρεται από μήνυση και η μητέρα του δεν έχει εισπράξει τα αναμενόμενα χρήματα της αγοραπωλησίας, πηγαίνει στη γενέθλιά πόλη του για να δει τι συμβαίνει.

Εκεί θα συναντήσει: τον συμμαθητή του, Γκρεγκουάρ, που είναι ο εργολάβος της περιοχής, την γκόμενά του, την πανέμορφη Λουίζ, η οποία τυγχάνει να είναι κόρη της Φορένς, της γυναίκας για χάρη της οποίας ο χειρουργός της περιοχής (μακαρίτης πλέον) πατέρας του Ζερόμ, εγκατέλειψε τη μητέρα του, πολλά χρόνια πριν, τον δήμαρχο της πόλης, που έχει τη δική του ατζέντα κι έναν δικηγόρο, ο οποίος κρύβει κάποιο μεγάλο μυστικό. Ο Ζερόμ συνεχώς αναβάλει την αποχώρησή του κι ερωτεύεται τη Λουίζ, παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να είναι ετεροθαλής αδελφή του! Πώς θα τελειώσει το ατελείωτο μπλέξιμο; Κατά τη διάρκεια του τοπικού φεστιβάλ πολλά ερωτήματα θα βρουν τις απαντήσεις τους...

Η άποψή μας: Τόσο πολλοί καλοί ηθοποιοί, τόσο ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, τόσο μέτριο τελικό αποτέλεσμα! Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο. Ο Rappeneau με αφορμή κάτι που έχει συμβεί στον ίδιο σχετικά με ένα παλιό εξοχικό σπίτι, χτίζει ένα φιλμ που θέλει να είναι κωμωδία με στοιχεία μπουρλέσκ, αλλά ποτέ δεν κάνει τον θεατή έστω να χαμογελάσει. Γιατί; Μα για όλα φταίει το σενάριο! Ο (βασικά σεναριογράφος) δημιουργός πιστεύει πως αυτά που έχει γράψει στο χαρτί θα μετασχηματιστούν σε ένα κινηματογραφικό προϊόν εξαιρετικά ενδιαφέρον. Φευ! Έτσι όπως είδα την ταινία θα ήταν προτιμότερο για τον ίδιο να επέλεγε τη φόρμα του... αστυνομικού θρίλερ! Ποια είναι τελικά η σχέση του Ζερόμ με τη Λουίζ; Είναι συγγενείς; Κινδυνεύουν να γίνουν αιμομίκτες; Πώς ήταν στα αλήθεια ο πατέρας του Ζερόμ; Γιατί εγκατέλειψε τη μητέρα του; Τι περιέχει το χαμένο χαρτί από τη διαθήκη του; Γιατί ο δικηγόρος αντιδρά περίεργα; Κτλ, κτλ.

Ερωτήματα που εν πολλοίς θέτει έτσι κι αλλιώς η ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης νομίζει πως τα παρουσιάζει με έναν κωμικό, ακόμη ακόμη και με έναν σκωπτικό τρόπο. Αλλά ακόμα και να είχαμε περάσει τα μαρτύρια του Alex από το «Κουρδιστό πορτοκάλι», αποκλείεται να γελούσαμε σε κάποια από τις στιγμές της ταινίας. Με τι να γελάσεις; Με το ότι πέφτει και τσακίζεται η Λουίζ; Με το ότι ο Γκρεγκουάρ οδηγεί τον Ζερόμ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα; Με τις κοκορομαχίες του Ζερόμ με τον αδελφό του; Με τα μονίμως γουρλωμένα μάτια του Ζερόμ; Με τις και καλά αντιδράσεις των βασικών πρωταγωνιστών κατά τη διάρκεια του κονσέρτου στο φεστιβάλ της μικρής πόλης; Με τι; Κωμωδία λοιπόν δεν είναι η ταινία: δεν γελάς μήτε χαμογελάς. Τα θριλερίστικα ή έστω τα στοιχεία μυστηρίου, που πάντα διαθέτουν ιστορίες στις οποίες κυριαρχούν οικογενειακά μυστικά, θάβονται από την προσπάθεια το όλον να ιδωθεί μέσω του κωμικού πρίσματος! Το ότι ο βασικός ήρωας μετά από τόσα χρόνια και μέσα στον πανικό βρίσκει τις ισορροπίες του, αυτό που πραγματικά θέλει, τον έρωτα και αποκαθιστά τις σχέσεις του με το παρελθόν και τον πεθαμένο πατέρα του, είναι κάτι, αλλά είναι ελάχιστο. Όπως και η αντιπαράθεση του πλούτου από τις «καλές οικογένειες» (αυτό σημαίνει ο πρωτότυπος τίτλος) με τον πλούτο ανθρώπων που πάλεψαν για να τον δημιουργήσουν (περίπτωση Γκρεγκουάρ): είναι κάτι που θα μπορούσε εν δυνάμει να είναι ενδιαφέρον αλλά θίγεται ελάχιστα και εντελώς επιφανειακά.

Οι ηθοποιοί επιπλέουν αλλά από μόνοι τους δεν αποτελούν ικανή συνθήκη για να δει κανείς αυτήν την ταινία. Ούτε η ομορφιά της Vacth. Αμ το άλλο με τη Ζανζιβάρη; Ότι να 'ναι... Ραντεβού στη Σαγκάη λοιπόν οι απανταχού παράξενοι ερωτευμένοι!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουλίου 2017 από την Neo Films

του zerVo (@moviesltd)

Κλασσική ελληναράδικη επινόηση. Που έχει τις ρίζες της στην μεταπολιτευτική περίοδο που οι εγχώριοι νόμοι, λειτουργώντας κάτω από καθεστώς μονοπωλίου, έδωσαν την δυνατότητα (λέγε με και άδεια) λειτουργίας καζίνο, μόνο στο κρατικό κατάστημα τζόγου στο κορφοβούνι της Πάρνηθας, στερώντας κάθε πιθανότητα ιδιωτικής επένδυσης. Ελλείψει κοντινών παλατιών του τζόγου και με την βαριεστημάρα να βαράει κόκκινο, κάθε φορά που χρειαζόταν κανείς να πάρει το τελεφερίκ για να βολτάρει στο Μον Παρνές, η εφευρετικότητα των ντόπιων δημιούργησε τις μυστικές μπαρμπουτιέρες, διαμερίσματα κλειστά, που οι σπιτονοικοκύρηδες, παρείχαν για την δημιουργία αυτοσχέδιων καζίνο, έναντι αδράς εννοείται αμοιβής. Στο κόλπο με τον καιρό μπήκαν λογικά οι καφενέδες και τα σφαιριστήρια (εννοείται και οι μιλημένες αρχές, που έκαμαν τα στραβά μάτια) τραβώντας με την πτώση του ηλίου τις κουρτίνες και επιτρέποντας στους θαμώνες τους την χαρτοπαιξία επί χρήμασι, απολαμβάνοντας έτσι οι ιδιοκτήτες τους μέρος των κερδών. Μια τέτοια, μέσες άκρες, ιστορία, έχουμε την ευκαιρία να δούμε στην (κάκιστη για να τα βάζουμε τα πράγματα στην θέση τους νωρίς) κομεντί The House...

Με πανηγυρισμούς συνοδεύτηκε από την οικογένεια Τζοχάνζεν, το μαντάτο πως η μοναχοκόρη τους έγινε αποδεκτή από ένα εκ των πιο ονομαστών κολεγίων της πολιτείας, ειδικά από την στιγμή που ως εξαιρετική μαθήτρια, έχει καταφέρει με το σπαθί της να κερδίσει την πολυπόθητη υποτροφία του κράτους. Χαρά που στιγμιαία θα μεταβληθεί σε οδύνη, στο άκουσμα πως τα δημόσια χρήματα, θα δοθούν εντέλει για την δημιουργία υδάτινου πάρκου και όχι για τις σπουδές της ονειροπόλας, αν και καταπιεσμένης από τους γονείς της, Άλεξ. Μοναδική ελπίδα, για τους άμοιρους Σκοτ και Κέιτ, που ούτε τους παράδες διαθέτουν, αλλά ούτε δάνειο από την τράπεζα δύνανται να πάρουν, να ρισκάρουν στο καζίνο, το πενιχρό τους κομπόδεμα και ότι γίνει, όλα για όλα. Τζίφος! Πάνε και λίγα λεφτουδάκια της άκρης...

Σωτηρία στην απόγνωση τους θα σημάνει ο καλός τους φίλος και γείτονας Φρανκ Θεοδωράκης (με καταγωγή από τα μέρη μας, εννοείται) που λίγο προτού κι εκείνος απολέσει το σπίτι του, λόγω χρεών, θα τους προτείνει να εκμεταλλευτούν το υπόγειο της μεζονέτας τους, μετατρέποντας το σε στυλάτη, μαζεμένη, για λίγους και εκλεκτούς, μπαρμπουτιέρα. Και με ρουλέτα και με μπλακ τζακ και με φρουτάκια και με όλα τα (παράνομα, φυσικά) κομφόρ, ρισκάροντας ελάχιστα, αφού ως γνωστόν στον τζόγο ισχύει εσαεί το ρητό The House Always Wins. Μέσα σε ελάχιστες μέρες ο στόχος της μάζωξης των διδάκτρων κοντεύει να επιτευχθεί και άπαντες είναι ευτυχισμένοι. Κι εκεί ακριβώς θα ξεκινήσουν τα προβλήματα...

Όπερ σημαίνει πως κάτι θα πάρει πρέφα πως παίζεται πίσω από τους τοίχους της σφραγισμένης οικίας, η δημοτική αρχή, κάτι θα μυριστούν και οι πολιτσμάνοι, κάπου το μυστικό του πρόχειρου καζίνο θα εξαπλωθεί και θα πλακώσουν και οι μαφιόζοι, οπότε το γλυκό θα δέσει, όταν άπαντες θα δηλώσουν απαρτία πάνω από τις πράσινες τσόχες. Είναι η στιγμή που καρτερείς λοιπόν, να μπει ένα φρένο στην αλόγιστη αμερικάνικη φανφάρα και η συνέχεια να τονωθεί με μια κάποια ένεση έμπνευσης μπας και πάμε ήρεμα και ωραία στον πολυπόθητο επίλογο (μπας και σωθεί το μαρτύριο). Φευ! Αυτός ο Andrew Jay Cohen, που από διάφορα πόστα έχει υπηρετήσει προηγούμενα στις σάχλες του δίπτυχου Neighbors, βρήκε Έλληνα εδώ παπά, εκεί παπά και πάει να θάψει όλη την Καλιφόρνια!

Έχοντας πολύ γρήγορα ξεφύγει από κάθε είδους ράγα στην πλοκή του το φιλμ, οδηγεί τον θεατή του σε κατάσταση μαλλιοτραβήγματος, στην μετεξέλιξη της στενής λέσχης σε μικρό αντίγραφο πραγματικού καζίνο, όπου υπάρχουν ανάμεσα στα αρρωστάκια χαρτοπαίκτες, κάθης λογής σόου, από τραγουδιστές μέχρι και...ισορροπιστές! Η κατάσταση δε, ξεπερνά κάθε ορθολογικό νόημα, από την ώρα που οι μέχρι τα χτες χαμηλών τόνων νοικοκύρηδες, μέσα σε μισό μήνα και ούτε, εξελίσσονται σε πρώτης τάξης υποκοσμικοί μπράβοι, που οι πελάτες και οι υπάλληλοι τους και σέβονται, μα κυρίως φοβούνται. Κι εκεί κάπου η Επιχείρηση Καζίνο, που έτσι κι αλλιώς είχε διακόψει ήδη κάθε σχέση με την σύνεση, βουλιάζει ολοκληρωτικά στην παράνοια των όσων εξιστορεί, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ σάχλας και πενιχρού χιούμορ.

Το ποντάρισμα σε δύο διάσημα κωμικά ονόματα, που στο παλμαρέ τους έχουν καταχωρημένη την θητεία τους αμφότερα, στα φημισμένα ως διασκεδαστικά Saturday Night Live, αποδεικνύεται άκυρο, μιας και τόσο ο κρύος σε επίπεδα Αρκτικής Will Ferrell όσο και η απρόσμενα αδιάφορη και τσιρίδα Amy Poehler, δεν πράττουν το παραμικρό για να δημιουργήσουν ένα κάποιο σωσίβιο. Αφήνοντας έτσι ορφανή την εκνευριστικά πολύχρωμη, υπερφωτισμένη και φασαριόζικη κωμωδία να πιάσει τον πάτο, που έτσι κι αλλιώς αποξαρχής διαφαινόταν πως δεν θα αποφύγει. Χάνοντας έτσι την ευκαιρία μιας περαιτέρω πιθανούς ανάλυσης ενός σύγχρονου κοινωνικού φαινομένου, της εκτόξευσης του τζόγου και της ελπίδας που επισύρει, σε όλους εκείνους τους φουκαράδες που ευρισκόμενοι σε αδιέξοδο βρίσκουν ως μοναδική τους απόδραση τους κουλοχέρηδες και τα Κίνο...

Έτσι ξεκίνησαν όλα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Οι πρωτότυποι τέλειοι ξένοι αλά ιταλικά!

Αυτή είναι η 8η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Paolo Genovese – έχει συνσκηνοθετήσει κι άλλες δύο μεγάλου μήκους, μαζί με τον Luca Miniero. Και με τούτη την ταινία σημείωσε τη μεγαλύτερη εμπορική και καλλιτεχνική του επιτυχία. Στην Ιταλία την είδαν πάνω από 2,5 εκατομμύρια θεατές, ενώ ήταν και υποψήφια για οχτώ βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ) κερδίζοντας τελικά τα δύο πιο σημαντικά: καλύτερης ταινίας και σεναρίου. Είναι η πρώτη του ταινία που θα δούμε στις μεγάλες οθόνες στη χώρα μας. Καναδυό προηγούμενές του κυκλοφόρησαν σε dvd, όπως πχ το «Για όλα φταίει ο Φρόιντ» (Tutta colpa di Freud, 2014).

Ο παραγωγικότατος σεναριογράφος – σκηνοθέτης, έχει άλλες δύο ταινίες στα σκαριά, για τις οποίες γνωρίζουμε τους αγγλικούς τους τίτλους. Μιλάμε για τις ταινίες «The Place», στην οποία παίζουν τρεις από τους επτά που παίζουν στο «Perfetti sconosciuti» και συγκεκριμένα οι Marco Giallini, Alba Rohrwacher και Valerio Mastandrea και «The First Day of My Life». Επίσης, όσοι διαβάσατε το κείμενό μας για την ταινία του Álex de la Iglesia El Bar, θα γνωρίζετε ήδη ότι ο Ίβηρας σκηνοθέτης ετοιμάζει τη δική του εκδοχή (ελπίζουμε όχι σκηνή – σκηνή ίδια, όπως του Αθερίδη) πάνω στο Perfetti sconosciuti. Μια χαρά ο Genovese λοιπόν...

Η υπόθεση: Ρώμη, σήμερα. Ένα ζευγάρι καλεί τους φίλους του για δείπνο μια νύχτα που είναι να λάβει χώρα ολική έκλειψη σελήνης. Οι οικοδεσπότες είναι ο Ρόκο και η Εύα. Ο Ρόκο είναι ένας πολύ ανθρώπινος και ευαίσθητος χαρακτήρας, πλαστικός χειρουργός στο επάγγελμα. Η σύζυγός του, η Εύα, είναι ψυχολόγος και περνάει μία δύσκολη περίοδο στη ζωή της, μη γνωρίζοντας αν συνεχίζει να είναι ερωτευμένη με τον άντρα της από τη μια και πώς να έρθει κοντά στην έφηβη κόρη της από την άλλη. Στην αντίθετη πλευρά βρίσκονται η Μπιάνκα και ο Κόσιμο, νεόνυμφοι και πολύ ερωτευμένοι. Εκείνη είναι κτηνίατρος, ευγενική, πρόσχαρη και αρεστή σε όλους. Ο Κόσιμο οδηγεί ταξί, αλλά στο κεφάλι του υπάρχουν καθημερινά χιλιάδες ιδέες, όπως το να ανοίξει ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά τσιγάρα ή να εκτρέφει σκύλους. Ο Λέλε και η Καρλότα είναι μαζί πάρα πολλά χρόνια: εκείνος δουλεύει στο νομικό τμήμα μίας μεγάλης ιδιωτικής εταιρίας, όπου και γνώρισε τη γυναίκα του. Εκείνη έχει αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στα παιδιά τους, αφήνοντας τη δουλειά της για την οικογένειά της. Τέλος, ο Πέπε είναι ένας καθηγητής γυμνασίου, ο οποίος απολύθηκε πρόσφατα εξαιτίας περικοπών στη δουλειά του.

Την ημέρα του δείπνου θα παρουσίαζε το νέο του φλερτ στην παρέα, αλλά την τελευταία στιγμή εκείνη δεν μπόρεσε να έρθει επειδή αρρώστησε. Με προτροπή της Εύας, όλοι οι συνδαιτυμόνες δέχονται τελικά να παίξουν ένα παιχνίδι: να μοιραστούν μεταξύ τους το περιεχόμενο κάθε μηνύματος, email και κλήσης που λαμβάνουν στο κινητό τους. Το παιχνίδι, όμως, είναι επικίνδυνο: πολλά μυστικά βγαίνουν στην επιφάνεια και οι ισορροπίες διαταράσσονται. Πόσα θα αλλάξουν μετά από αυτό το δείπνο; Πώς θα βρει τους φίλους το τέλος της έκλειψης;

Η άποψή μας: Είναι λίγο... κουλή η απόφαση της Odeon να βγάλει στους κινηματογράφους τούτη την ταινία. Θέλω να πω, αγόρασε τα δικαιώματα του ιταλικού φιλμ προκειμένου ο Θοδωρής Αθερίδης να γυρίσει τους «Τέλειους ξένους», την ελληνική εκδοχή της ταινίας, που είναι ντάλε κουάλε ίδια με το πρωτότυπο! Μόνο οι ηθοποιοί αλλάζουν, εννοείται η γλώσσα και μερικά τοπωνύμια (πχ αλλού θα φυτέψει ο Κόσιμο, ο οδηγός ταξί, την κάπαρή του, σε μια ακόμα λαμπρή επιχειρηματική ιδέα και αλλού ο Αλέκος του Άλκη Κούρκουλου, που υποδύεται τον ίδιο ρόλο – αν θυμάμαι καλά, αυτός θα φυτέψει ελιές). Νομίζω τρώνε και διαφορετικό φαγητό στο τραπέζι και λίιιιγο η διακόσμηση είναι διαφορετική. Πέρα από αυτά, όμως, όλα τα άλλα είναι ίδια! Ο Αθερίδης έκανε ταινία – αντιπατάρα, τίμια και όμορφα! Δεν έκλεψε κάτω από το τραπέζι, δεν δανείστηκε. Η συμφωνία ήταν: «θα κάνω το ελληνικό αντίγραφο του Perfetti sconosciuti». Κι αυτό έκανε. Και η ταινία έκανε γκελ στο ελληνικό κοινό τον περασμένο χειμώνα, όταν βγήκε στις αίθουσες. Και τα πάει και πολύ καλά και στις ενοικιάσεις ως dvd.

Οπότε; Σε ποιους απευθύνεται το ιταλικό πρωτότυπο, που βγαίνει στις αίθουσες 71/2 μήνες μετά την ελληνική εκδοχή και ενάμιση χρόνου αφότου πρωτοβγήκε στις αίθουσες στη γείτονα χώρα; Σε... λόγιους; Σε παράξενους μανιακούς, που βλέπουν τα πάντα; Σε περίεργους, που ενθουσιάστηκαν με το ελληνικό και σκίζονται να δουν και το ιταλικό; Σε πανεπιστημιακούς; Σε μελετητές του κινηματογράφου; Ή σε αυτούς που δεν είδαν την ταινία του Αθερίδη για διάφορους λόγους (πχ, δεν τους αρέσουν οι ελληνικές ταινίες) και δεν θα έλεγαν όχι να δουν την ταινία του Genovese; Πεδίον δόξης λαμπρόν λοιπόν και μένει να δούμε αν η εγχώρια εταιρία διανομής θα δικαιωθεί από την επιλογή της, για μια ταινία που «βρίσκεται εκεί έξω» εδώ και πάρα, πάρα, πάρα πολύ καιρό. Πάντως, όπως και να έχει, πρόκειται για ένα δυνατό φιλμ, που δείχνει την υποκρισία των ανθρωπίνων σχέσεων και τη σαθρότητα του θεσμού που ονομάζουμε «γάμος». Μυστικά και ψέματα, πισώπλατα χτυπήματα, παράλληλες σχέσεις, δεν υπολογίζουν ούτε φιλίες ούτε ιερά και όσια. Και εννοείται τα ζευγάρια δομούνται από άτομα που συχνά πυκνά δεν είναι παράξενο να έχουν παρωχημένες σκέψεις και απόψεις για φλέγοντα θέματα που εξακολουθούν να είναι ταμπού, όπως αυτό της ομοφυλοφιλίας. Το ζητούμενο δεν είναι να «παίξεις» αλλά να μπορέσεις να κινείσαι πέρα από συμβάσεις και κατά συνθήκην ψεύδη. Μπορείς; Δύσκολο.

Αλλά υπάρχει και το εξής οξύμωρο τόσο σε τούτη την ταινία όσο και στην ταινία του Αθερίδη: κατηγορούνται ευθέως τα κινητά για το γεγονός ότι έχουν περιορίσει τα μάλα την ιδιωτικότητά μας. Μέσω του παιχνιδιού, όπου βασικό ρόλο παίζουν τα κινητά (άρα το μέσον γίνεται το μήνυμα), ξεσκεπάζεται η υποκρισία των σχέσεων. Άρα, τα κινητά είναι... καλά! Τόσο καλά, που γίνονται... επικίνδυνα!

Το ίδιο μπέρδεμα παρατηρήσαμε και στην πρόσφατη ταινία The Circle. Τεςπα, όποιοι δεν έχει τύχει να δουν την ελληνική εκδοχή και δεν ξέρουν τα θαύματα του σύγχρονου διαδικτύου, μια χαρά θα περάσουν αν διαλέξουν αυτήν την ταινία για τη διασκέδασή τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιουλίου 2017 από την Odeon

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 42 Ep.0: ΕΡ-ΧΟ-MA-ΣΤΕ

Είσαι Σαλονικιός και μπαοκτζής που νομίζει πως το αρκτικόλεξο TIFFέχει κοπυράιτ του ThessalonikiInternationalFilmFestival. Θα απαντούσα «α ρε μπαγάσα Εϊπίδη» αλλά μάλλον ουδείς θα αντιλαμβανόταν τοιούτο συνειρμό. Οπότε αντιπαρέρχομαι, δηλώνω θρασέως πως δε με ενοχλεί καθόλου και προχωρώ από το copyστο right: TIFFσημαίνει TorontoInternationalFilmFestival κύριος. WeTheNorth, Canada 150 και τα τοιαύτα. Θα σέβεσαι. Κλείσαμε 40 χρόνια αφράτο ζυμωτό φεστιβάλι και ανακοινώνουμε εφέτος (στην έκτη συνεχόμενη κάλυψη -όσα και τα χρόνια μου στον Κάναδα) το πρόγραμμά μας που ανανεώνει τον τίτλο της μεγαλυτέρας σε απόλυτους αριθμούς κινηματογραφικής πανηγύρεως του πλανήτη. Διέ λοιπό τι σεμνυνόμεθα δις γίαρ, με νούμερα και ονόματα, όπως μας τα παρουσίασαν την 10η πρωινή οι PiersHandling (CEO) και CameronBailey (ArtisticDirector) στην pressconferenceτου 42ουTIFF. 14 Galas, 33 SpecialPresentations, 25 παγκόσμιες, 8 διεθνείς, 6 βορειοαμερικάνικες και 8 Καναδέζικες πρεμιέρες έτσι για αρχή, μέσα στον προμηνυόμενο φιλμικό κατακλυσμό μεταξύ 7 και 17 Σεπτέμβρη. Πάρε μυρωδίτσα να ορέγεσαι ονόματα (αλφαβητικά):

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Contratiempo	Tanweer	1	26	12.842	12.842
2	À bras ouverts	Seven Films	2	21	8.797	30.886
3	Spider-Man: Homecoming	Feelgood Ent.	3	49	7.059	105.970
4	War for the Planet of the Apes	Odeon	2	53	6.655	34.891
5	Love & Friendship	Strada Films	1	7	6.477	6.477
6	The Beguiled	UIP	3	23	4.355	43.015
7	L'Ora Legale	Seven Films	4	17	3.675	47.583
8	The Circle	Spentzos Films	2	14	3.622	16.562
9	Cars 3	Feelgood Ent.	6	43	3.366	153.794
10	Sous le même toit	Odeon	1	16	2.919	2.919

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

του zerVo (@moviesltd)

Επί χάρτου τα πάντα εύκολα μοιάζουν, αν κάνεις την απόπειρα να κοπιάρεις κάτιτίς πετυχημένο. Έλα μωρέ τώρα, για παράδειγμα, με τους Fast And Furious που έχουν το μονοπώλιο, σιγά τα αυγά. Θα βρούμε εκεί πέρα πέντε - έξι λαμπερές κούρσες, για να κάνουμε το μπούγιο μας, ένα δυο ζευγαράκια χωστών πρωταγωνιστών, φατσούλες φρέσκες και ομορφονιές, θα πετάξουμε και μια ντουζίνα πυροβολισμούς και εκρήξεις και πανέτοιμο το ταινιάκι προς τέρψη των φίλων του βολάν. Δεν είναι ακριβώς έτσι, ποτέ δεν ήταν. Ακόμη και το αντίγραφο απαιτεί τέχνη για να το καταφέρεις, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση δεν καταφέρνεις στο φινάλε μια ανεκτή κόπια, μα ένα ανιαρό, σαχλό και εντέλει περιττό κακέκτυπο...

41 εκατομμύρια δολάρια, ποσό ρεκόρ ακόμη και για τα δεδομένα των Sothebys, κόστισε στον φανατικό συλλέκτη αντικών, Τζάκομο Μοριέ, η αγορά μέσω δημοπρασίας, της συλλεκτικότατης και σπάνιας Bugatti του 37'. Οπότε ποια μεγαλύτερη πρόκληση για τα ετεροθαλή αδέλφια Άντριου και Γκάρετ Φόστερ, για να την αναζητήσουν στο ταξίδεμα της στην Γαλλία και να την ξαφρίσουν μέσα από την νταλίκα που την μεταφέρει με ασφάλεια. Το επίτευγμα τους θα εξοργίσει τον πανίσχυρο και ζάπλουτο κολέκτορα, θα γεννήσει στο μυαλό του όμως και μια ευφάνταστη ιδέα. Αφού τους εντοπίσει, τους τσακώσει και τους οδηγήσει στο μπουντρούμι της έπαυλης του, να μην τους τιμωρήσει σκοτώνοντας τους, αλλά να απαιτήσει να κλέψουν για χάρη του, από τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του, Μαξ Κλεμπ, την πολυπόθητη Ferrari 250 GTO του 62' που αποτελεί το κόσμημα της δικής του, επίσης σπουδαίας συλλογής.

Και για να πετύχουν το τζακ ποτ τα δύο παλικάρια, έχουν στην διάθεση τους μόλις μια εβδομάδα. Σχέδιο απίθανο είναι η αλήθεια, μιας και ο κάτοχος του κατακόκκινου σίφουνα, συντροφιά με καμιά δεκαριά ακόμη ομόσταυλες καλογυαλισμένες Μιλανέζες, έχει φροντίσει για την ασφαλή φύλαξη τους, σε ένα απροσπέλαστο γκαράζ, στο υπόγειο της θεόρατης βίλας του. Την ώρα που οι αστυνομικές αρχές της Μασαλίας θα πληροφορηθούν για τις ύποπτες κινήσεις των λωποδυτών και θα βρεθούν στον δρόμο τους, οι υπό αυστηρή μαφιόζικη επιτήρηση μπράδερς Φόστερ, παρέα με τις χρήσιμες για το επάγγελμα που διάλεξαν κουκλίνες τους, πρέπει να ενεργήσουν έξυπνα και δυναμικά, ώστε μα φέρουν εις πέρας το πλάνο τους.

Ποιο πλάνο δηλαδή, που από το μέσον της χρονικής εξέλιξης και μετά, οι εναλλαγές της πλοκής έχουν δημιουργήσει τέτοιο μπέρδεμα, που δεν καταλαβαίνεις τι ακριβώς στοχεύει να ληστέψει η ετερόκλητη φράξια των καλών, στην περίπτωση μας, κακοποιών. Κι αυτό διότι παίζει τακίμι με τον στόχο τους, προδοσία με τον υπερόπτη εντολέα τους και εντέλει ανατροπή δεδομένων, με αλλουνού γεμάτο πάρκινγκ να γίνεται βορά στις ορέξεις τους. Αλαλούμ, πολύχρωμο και ταχύτατο βέβαια, που παίζει διαρκώς στο ηλιόλουστο φόντο της Κυανής Ακτής, στα ίδια πάνω κάτω μονοπάτια που μια φορά κι έναν καιρό έδρασε στα πρώτα του βήματα ο Transporter...

Η αναφορά στην σίριαλ επιτυχία με τον Statham δεν είναι τυχαία, μιας και πίσω από την παραγωγή, κρύβεται επίσης η δαιμόνια Europa Corp του πανταχού παρόντα Besson, που εδώ τοποθετεί στην έδρα το πρωτοπαλίκαρο του Pierre Morel, να έχει το γενικό πρόσταγμα. Ο ντιρέκτορας του Taken, φυσικά δεν χαλάει το ονοματάκι του, βάζοντας υπογραφή στο όλον, αυτή την τζιφράρει κάποιος Antonio Negret, με πρότερη εμπειρία από το πανομοιότυπης θεματικής Transit. Τόσο όμως η έλλειψη δημιουργικής έμπνευσης, όσο και παράδων μπάτζετ, είναι παραπάνω από πασιφανής, στις ελάχιστες στιγμές δράσης - την εισαγωγική δηλαδή, που η αντίκα κλέβεται σχεδόν μόνη της από το καμιόνι και την τελική στις ανηφοριές της Μαρσίλιας, όπου πέραν των αναλώσιμων καινούργιων super cars, τα παλαιότερα αντικέ δεν παθαίνουν ούτε γρατσουνιά - λογικό, αφού κάτι τέτοιο θα επιβάρυνε τον προϋπολογισμό με μια περιουσία.

Ενδιαμέσως το wanabe κάτι μεταξύ Γρήγοροι και Θανάσιμοι και Italian Job, φροντίζει να διανθίσει την ύπαρξη του, πέρα των υπερβολικών τουίστς, με ρομαντική διάθεση, καθώς τα παλικάρια κτίζουν δεσμούς με τις κοπελούδες και μαζί την σπείρα δράσης ενόψει του κόλπο γκρόσο. Τετράδα ερμηνευτική, γοητευτικούλα είναι η αλήθεια, καθώς στην ηγεσία της βρίσκεται ο υιός Clint, Scott Eastwood, λιγομίλητος και με εκφράσεις παρμένες από τον μπαμπά, ώστε να κερδίζει την καρδιά του Κουμπάνου κορίτσαρου Ana De Armas και ο πιότερο funny partner Freddie Thorp, που στην πορεία κάνει την καρδούλα της κατάξανθης βόμβας Gaia Weiss να σκιρτά. Κουαρτέτο που στοχεύει να πιάσει κότσο τον διασημότερο των εξ Αρμενίας ηθοποιών, Simon Abkarian, ο οποίος ανάμεσα στους σοβαρούς ρόλους που έχει υποδυθεί, επιτυγχάνει κι ετούτη την αρπαχτή.

Αρπαχτή... Δεν είναι όμορφη λέξη και δεν αξίζει τελικά στο Overdrive, που κρίνω πως έχει αξιοπρεπείς φιλοδοξίες, αλλά για τους προαναφερόμενους λόγους, δεν πετυχαίνει καν να τους πλησιάσει. Σενάριο ανακατωσούρας, σκηνοθεσία περιορισμένης ευθύνης, ψιλό ρούκις στην διανομή, ε, λογικό κι επόμενο να χάνεται το τόπι. Για να το δικαιολογήσω πάντως το κόπι πάστε, να μην λησμονούμε πως ακόμη και οι Fasts, μέχρι να βρουν την λεωφόρο τους, είχαν περάσει από ουκ ολίγους κακοτράχαλους χωματόδρομους...

Σε ηλικία 72 ετών, έφυγε από την ζωή ο φημισμένος Αμερικάνος ηθοποιός κι ένας από τους πλέον γνωστούς ρολίστες των δεκαετιών 80 και 90, John Heard. Ο αξιόλογος ερμηνευτής βρέθηκε νεκρός στο ξενοδοχείο του στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, με τα αίτια του θανάτου του να αποδίδονται σε επιπλοκές χειρουργικής επέμβασης που έκανε πρόσφατα, στην σπονδυλική στήλη. Για τους περισσότερους σινεφίλ, η μορφή του Heard είναι συνυφασμένη με εκείνη του ξεχασιάρη μπαμπά του μικρού Home Alone Κεβιν, στις δύο χριστουγεννιάτικες κομεντί του Chris Columbus, που κυριολεκτικά σάρωσαν τα ταμεία. Μέχρι τότε όμως ο γεννημένος στην Ουάσιγκτον ηθοποιός είχε συμμετάσχει σε περιφερειακούς ρόλους σε πολύ γνωστές ταινίες, σημαντικών δημιουργών. Όπως στο Head Over Hills (1979) της Joan Silver, κομεντί που τον έκανε διάσημο στο ευρύ κοινό, στο Cat People (1982) του Paul Schrader, στο CHUD (Τρόμος κάτω από την πόλη, 1984) του Douglas Cheek, στο After Hours (Μετά τα μεσάνυχτα, 1985) του Scorsese, στο μυστηριώδες The Seventh Sign (Το Έβδομο Σημάδι, 1988) του Carl Schultz, στον Betrayed (Το Στίγμα της Προδοσίας, 1988) του Κώστα Γαβρά, φυσικά στις Beaches (Οι Φίλες, 1988) του Garry Marshall, στα Awakenings (Ξυπνήματα, 1990) της Penny Marshall, στο Gladiator (1992) του Rowdy Herrington, στο In The Line Of Fire (Η Δεύτερη Ευκαιρία, 1993) του Clint.

Μετά την παρουσία του στα Μόνος στο Σπίτι και με την δημοτικότητα του ανεβασμένη, ο καρατερίστας συμμετείχε σε σωρεία κινηματογραφικών φιλμς, αποδίδοντας συνήθως χαρακτήρες κακού, με πιο σημαντικά τα The Pelican Brief (1993) του Alan Pakula, Before And After (Πριν και Μετά, 1996) του Barbet Schroeder, Snake Eyes (1998) του Brian De Palma, Edison (2005) του David Burke, The Guardian (Ο Φύλακας, 2006) του Andrew Davis. Κατά βάση αυτό το δεύτερο σκέλος της καριέρας του Heard σηματοδοτήθηκε από την παρουσία του σε μεγάλες επιτυχίες της μικρής οθόνης, εφόσον κράτησε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σίριαλς σαν τα Sopranos, Law And Order, CSI Miami και φυσικά Prison Break όπου υποδύθηκε τον Κυβερνήτη Τανκρέντι.

Για την ερμηνεία του στους Sopranos, είχε μία υποψηφιότητα για Βραβείο Έμμυ το 1999. RIP

Όλες οι φυλές διαφέρουν. Και γι αυτό ακριβώς καμία δεν είναι καλύτερη ή χειρότερη από την άλλη! Από το τηλεοπτικό δίκτυο Netflix και από τον σκηνοθέτη των ταινιών Harsh Times, Street Kings, End of Watch, Sabotage, Fury και Suicide Squad, έρχεται μια ιδιαίτερη αστυνομική περιπέτεια, που δύσκολα μπορεί να βρει κάποια να της μοιάζει. Τίτλος του καινούργιου φιλμ του David Ayer, που συνδυάζει δράση και φαντασία, είναι Bright και στο επίκεντρο της πλοκής βρίσκεται ένας πεπειραμένος αστυνομικός του Λος Άντζελες, που έχει για στενό του συνεργάτη ένα μέλος της παράξενης εξωγήινης φάρας που έχει βρει καινούργιο σπίτι στον πλανήτη. Μαζί το αχώριστο δίδυμο θα επιχειρήσει να εντοπίσει τι κρύβεται πίσω από την αινιγματική παρουσία μιας ανεξήγητης δύναμης, που σύμφωνα με τις προφητείες αναγγέλλει την έλευση ενός πολέμου που απειλεί να καταστρέψει τα πάντα. Αργόσυρτο αρχικά το τρίλεπτο τρέιλερ, μα κατοπινά ιδιαίτερα νευρώδες και ρυθμικό, μας εισάγει σε έναν κόσμο που πρέπει να συνηθίσουμε για να αποδεχτούμε την παρουσία των άγνωστων ξένων σε έναν κόσμο που δεν απέχει χρονικά από τον παρόντα. Το σενάριο του φιλμ που θα κάνει την επίσημη πρώτη του στις 22 Δεκεμβρίου 2017, φυσικά από τους δέκτες του καλωδιακού, ανήκει στον Max Landis που είναι επίσης υπεύθυνος για τα Chronicle, Me Him Her, American Ultra, Mr. Right, Victor Frankenstein.

Τρομερό το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που συνθέτουν ο σούπερ αστέρας Will Smith, παρέα με τον αγνώριστο Joel Edgerton, που δεν διακρίνεται καν πίσω από την μάσκα του ξενόφερτου στην γη ανθρωπόμορφου όντος. Την υπόλοιπη ερμηνευτική ομάδα συμπληρώνουν οι Noomi Rapace, Kenneth Choi, Brad William Henke, Lucy Fry, Edgar Ramírez, Ike Barinholtz, Brandon Larracuente και Dawn Olivieri.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

του zerVo (@moviesltd)

Νά' μαστε πάλι εδώ Αντρίκο μου! Που σε είχα αφήσει τις προάλλες? Α, συζητούσαμε για τις σχέσεις των ζευγαριών θυμάμαι ξανά. Πως χωρίζουν τα αντρόγυνα λέγαμε και κλαίγαμε, που μια φορά κι έναν καιρό ξεκινούσαν τις κοινές τους ζωές με χορούς και πανηγύρια, ονείρατα και οράματα χίλια. Κάπου στην πορεία το ρομαντζάκι σπάει - λογικό - η Lacta πλέον τρώγεται από τον ένα, όχι όπως παλιά που η μοιρασιά γινόταν στο χιλιοστό, η παντρειά παίρνει την μόστρα της εταιρικής σύναψης συνεργασίας, οπότε αν κάτι στραβώσει παραπάνω στην πορεία μπαίνει λουκέτο. Όμορφα και πολιτισμένα. Σε συντριπτικό ποσοστό ο ανήρ, ένεκα μαγκιάς, ντομπροσύνης και σερνικού κύρους, αρπάζει οματιόν και βουρ για άλλες παραλίες, ώστε να παραμείνει η κυρά με τα κουτσούβελα κατ οίκον, προς σωστή (λέμε τώρα) διαπαιδαγώγηση των. Μην λησμονούμε όμως πως ευρισκόμαστε εις Γηραιά Ήπειρο που διασχίζει ασθμαίνουσα την οικονομική κρίση. Και τι συμβαίνει όταν δεν παίζει μία, ούτε για γκαρσονιέρα δέκα τετραγωνικών? Sous Le Meme Toit, που μεταφράζεται σωστά ως "Κάτω από την ίδια στέγη"...

Ενδεχόμενα και πολύ να άντεξε τις εξωσυζυγικές ατασθαλίες του, η συνεσταλμένη νοσοκόμα Ντελφίν κι έτσι μετά από δεκαπέντε χρόνια κοινής συμβίωσης, έδωσε τα παπούτσια στο χέρι, στον χωρίς ίχνος συναίσθησης των οικογενειακών ευθυνών, σύζυγό της, Υβάν. Απέτυχε παταγωδώς και το πείραμα της ανοικτής σχέσης, που υπήρξε η τελευταία πιθανότητα να σώσουν την παρτίδα, συνεπώς εκείνος πλέον, πρέπει να αποχωρήσει από το σπίτι, καθώς προστάζει το διαζευκτήριο κι εκείνη να μείνει ολομόναχη, ζωντοχήρα πια, να μεγαλώσει τα δυο ανήλικα παιδιά τους. Περιπλανώμενος σε σπίτια φίλων και γνωστών, μέχρι να βρει που την κεφαλή κλίνη, ο ματαιόδοξος ανήρ, που καιρό τώρα περιμένει να πιάσει την καλή, ως επίδοξος μανατζαραίος φέρελπι ποδοσφαιριστή, μέχρι και στα παγκάκια θα ξενυχτήσει, βρώμικος και ταλαιπωρημένος, χωρίς ευρώ στην τσέπη. Και μέσα στην απελπισία του, ο φουκαράς, θα θυμηθεί πως όλο και κάποιο μερτικό του ανήκει από το διαμέρισμα που ζούσε...

Κι όχι τίποτα μικρό μερίδιο, το ένα πέμπτο, που στην θωριά του άστεγου φαντάζει με ολάκερο παλάτι. Άσε που θα βρεθεί και πάλι κοντά στα παιδιά του, που τα έχει επιθυμήσει, άντε και στην πρώην, που ούτε να την βλέπει, όπως λέει, αλλά, μεταξύ μας, η καρδούλα το ξέρει. Κι αυτή η άπονη, με το που πέσανε οι υπογραφές του χωρισμού, άνοιξε πανιά γι αλλού, σιγά μην καρτερούσε ακόμη τον προκομμένο, οπότε πλέον βρίσκεται υπό το καθεστώς τεράστιας έκπληξης, να τον ανεχτεί υποχρεωτικά και πάλι κάτω από το ίδιο κεραμίδι, υπό περιοριστικούς είναι η αλήθεια γι αυτόν όρους, μα μια φορά, την χαλάστρα στην λευτεριά και την ανεξαρτησία της την πετυχαίνει η απρόσκλητη παρουσία του.

Σε σημείο που αν έκανε πριν μια φορά σαν μωρό παιδί, τώρα η συμπεριφορά του έχει εκτραχυνθεί. Ζήλια το λες? Απόπειρα επαναπροσέγγισης? Όπως και να έχει ο πόλεμος ανάμεσα στον απερίσκεπτο, απίθανα χαλαρό και παλιμπαιδίζοντα Υβάν, που το νιώθει πως το παιχνίδι το χάνει και την χωρίστε με κι ας κλαίω, νοικοκυρά, που τώρα θέλει καλά και σώνει να περάσει το δικό της, Ντελφίν, έχει ξεκινήσει για τα καλά και κανείς δεν φαίνεται ικανός να παίξει ρόλο ειρηνευτικό. Ίσως ούτε τα μικρομέγαλα τέκνα τους, που μοιάζουν με την σκέψη και την συμπεριφορά τους, πολύ πιο ώριμα και αποφασιστικά από τους ίδιους τους, τους γελοιοποιημένους τους γονείς. Κι όσο εξακολουθεί να υφίσταται διαρκές ξεκατίνιασμα / ξεμπρόστιασμα / ξεπουπούλιασμα των πρώην, άλλο τόσο σου δίνεται η υποψία στο πίσω μέρος του μυαλού, πως για όλα ευθύνεται ο έρως που ξαναζεσταίνεται. Ή μήπως όχι?

Κακά τα ψέματα. Όλα όσα φαιδρά, γλαφυρά και σε πολλά σημεία απαραδέκτως υπερβολικά αφηγείται στην τιγκάτη στο φλασμπάκ πέρα δώθε εξιστόρηση του το κομεντάκι, τα έχουμε ματαδεί, πάρα πολύ πρόσφατα και σε πολύ πιο μελετημένη κινηματογραφική φόρμα. Στην πραγματικότητα το πόνημα του μεσιέ Dominique Farrugia - στενός κομπανιέρος του Alain Chabat στις "ξέφρενες" φάρσες που εκείνος σκάρωνε προ καιρού - ορίζει το εναλλακτικά κωμικό φλιπ σάιντ του διαζευκτικού δράματος L'Economie Du Couple του Lafosse, μιας και μοιάζει σχεδόν δοσμένο καρέ καρέ σε μια πιο αστεία βερσιόν του. Σύμφωνοι, δεν φτάνει σε επίπεδα πάτου, όπως στην περίπτωση του δίπτυχου Papa Ou Maman (που σημειωτέον συνέτριψε το παρόν στον μποξόφι) αλλά δεν πετυχαίνει και να γίνει κάτι περισσότερο από ένα πενιχρό άλμπουμ σκόρπιας αλληλουχίας σεκάνς. Που ακόμη κι αν παρατραβηγμένα σε πείσουν να χαμογελάσεις (το πολύ), από την άλλη μπαίνεις στο τριπάκι και το σκέφτεσαι διπλά, υπολογίζοντας στην σοβαρή πλευρά της σκέψης σου, τον κατακερματισμό των φαμιλιάρικων αξιών της αστικής σοσιετέ, όπως τον έχει επιφέρει η ριμάδα η κρίση. Εκμηδενισμός των φιλοδοξιών, γκρέμισμα των προσδοκιών, ξέσπασμα πάνω στον άνθρωπο που ορκίστηκες να ορίσει κάποτε, το άλλο σου μισό. Στοίβα οι αιτήσεις διαζυγίου...

Αν και εκ πρώτης όψης δεν το περίμενα, εντούτοις υπάρχει στην ατμόσφαιρα διάχυτη η (εχθρική) χημεία, ανάμεσα στους δυο αστέρες της παράστασης. Δίνοντας προτεραιότητα στις Κυρίες, πρέπει να ομολογήσω πως η Louise Bourgoin, μου είχε δώσει στο ερμηνευτικό της τύπου Adele Blanc Sec παρελθόν, την εντύπωση πως θα κινηθεί σε λαμπερότερα μονοπάτια, από το να φορέσει τόσο σύντομα το ρούχο της βασανισμένης από την ρουτίνα σαραντάρας. Απίστευτα όμορφη και σέξι, όποτε αφήνει κατά μέρος την ταυτότητα της οικοκυράς και σουλουπώνεται - το γνωστό συζυγικό μισμάτς δηλαδή - η Μπριτόνη, εξαρχής κερδίζει την, φθίνουσας πορείας, συμπάθεια του θεατή, κυρίως προβληματίζοντας τον, με το πως μπορεί κανείς άντρας, να απατήσει ετούτη την σκουρόλαγνη ματιά. Απάντηση που δεν παίρνουμε ποτέ από τον καθισμένο στην απέναντι γωνιά του ρινγκ, Gilles Lellouche, στην νηοστή του εμφάνιση αξούριστο, τεχνηέντως ατημέλητο και όχι συνηθισμένα καρικατουρίστικα κωμικό. Η πλάκα δεν είναι το φόρτε του κι αυτό είναι προφανές από το πρώτο λεπτό. Σε αντίθεση με τα νεο νουάρ φλικ στόρις, που έχει ολόσωστα τυποποιηθεί, ως εκ των κορυφαίων φραντσέζων στο genre στις ημέρες μας.

Οπότε Ανδρέα μου, γυρίζοντας στα ίδια και τα ίδια, δεν γίναμε τίποτα σοφότεροι παρακολουθώντας το Και Μαζί και Χώρια, ακόμα κι αν βαδίζουμε ολοταχώς για τα 21 έτη έγγαμου βίου και μάλλον οι σκόπελοι που θα μας έφταναν σε τέτοιες προβληματικές συνθήκες, έχουν παρακαμφθεί. Συνεπώς στο ξέσκεπο, κογιονάρουμε όσους τράκαραν στους βράχους και βαρέσαν διάλυση? Ε, δραματικό είναι εκ φύσης το θέμα βρε παιδιά. Δεν γίνεται να το πάρει κανείς εύκολα ως ανέκδοτο...

Και Λαίδη και Αλήτισσα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Υπάρχουν και τέτοιες κινηματογραφικές μεταφορές

Μου αρέσει στα «προκαταρκτικά» των κειμένων για κάθε νέα ταινία που βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας μας να αναφέρω λίγα πράγματα για τον σκηνοθέτη της. Μ' αυτόν τον τρόπο (θεωρώ πως) ξεφεύγω από την αμηχανία της έναρξης και κάνω ένα μπάσιμο, που για κάποιους σινεφίλ, είναι χρήσιμο. Τώρα, πολλές φορές ο σκηνοθέτης παρουσιάζεται ως «ιδιαίτερος». Ε, μια χαρά ταιριάζει ο χαρακτηρισμός για τον Whit Stillman. Ο 65χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης δεν έχει κάνει ποτέ μεγάλη εμπορική επιτυχία και κινείται πάντα στις παρυφές του Χόλιγουντ – ας του αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ποτέ δεν εντάχθηκε σ' αυτό, άρα είναι ανεξάρτητος δημιουργός. Τούτη εδώ είναι μόλις η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του σε 26 χρόνια καριέρας! Προσωπικά, ξεχωρίζω ως καλύτερη ταινία του το «Οι τελευταίες μέρες της ντίσκο» (The Last Days of Disco, 1998), όπου, όλως τυχαίως (;) και πάλι συμπρωταγωνιστούσαν οι Kate Beckinsale και Chloë Sevigny, με την Αμερικανίδα Sevigny να έχει μεγαλύτερο ρόλο εκεί από τη Βρετανίδα Beckinsale. Και μια μικρή επισήμανση: ο Stillman έχει γυρίσει ταινία με τίτλο «Barcelona» το 1994! Τρομοκράτης κι αυτός!

Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα «Λαίδη Σούζαν» της Jane Austen, το οποίο είχε γραφτεί σε μορφή επιστολών στα μέσα του 1790, αλλά δημοσιεύτηκε από τον ανιψιό της, Τζέιμς Έντουαρντ Όστεν-Λι, το 1871. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν μέσα σε 26 ημέρες. Η παγκόσμια πρεμιέρα της έγινε στα τέλη Ιανουαρίου του 2016, στο φεστιβάλ του Σάντανς. Το μπάτζετ της ταινίας ήταν γύρω στα 3 εκατομμύρια δολάρια και οι εισπράξεις της στις ΗΠΑ ξεπέρασαν τα 14 εκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας την ταινία, την πιο εμπορική του Whit Stillman.

Η υπόθεση: Η πανέμορφη νεαρή (σχετικά) χήρα Λαίδη Σούζαν Βέρνον εγκαθίσταται προσωρινά στην έπαυλη των πεθερικών της, μέχρι να καταλαγιάσουν οι φήμες που κυκλοφορούν στους αριστοκρατικούς κύκλους, σχετικά με τις ερωτικές της περιπέτειες. Όσο βρίσκεται εκεί, είναι αποφασισμένη να εξασφαλίσει σύζυγο, τόσο για την ίδια, όσο και για την κόρη της Φρειδερίκη. Η τελευταία, αν και βρίσκεται σε ηλικία γάμου, αντιμετωπίζει απρόθυμα τα σχέδια της μητέρας της. Η Λαίδη Σούζαν όμως, συνεχίζει ακάθεκτη, προσελκύοντας ταυτόχρονα την προσοχή του όμορφου και νεαρού Ρέτζιναλντ Ντε Κόρσι (αδελφού της συννυφάδας της), του πλούσιου αλλά ανόητου Σερ Τζέιμς Μάρτιν και του εξωφρενικά γοητευτικού, αλλά παντρεμένου Λόρδου Μάνγουερικ. Η καρδιά της ανήκει στον Μάνγουερικ, στόχος για την ίδια είναι να αποκατασταθεί νυμφευόμενη τον Ντε Κόρσι και τα σχέδιά της για τη Φρειδερίκη περιλαμβάνουν γάμο με τον Μάρτιν. Όμως, σύντομα, η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχό της, περιπλέκοντας τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;

Η άποψή μας: Από καιρού εις καιρόν βρίσκω τον εαυτό μου σε πλήρη... δυσαρμονία με τους συναδέλφους μου, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, σ' ότι αφορά την «ανάγνωση» κάποιας ταινίας. Δεν το κάνω επίτηδες, για να ξεχωρίσω κι άλλα κομπλεξικά – απλά συμβαίνει. Άλλοτε μου αρέσει πολύ ταινία που παίρνει ασόδυα στα περίφημα αστεράκια κι άλλοτε δεν μπορώ να καταλάβω πως άρεσε στους πιο πολλούς κάποια ταινία, που την είδα, πέρασε και δεν ακούμπησε! Στη δεύτερη περίπτωση μπορούμε χαλαρά να κατατάξουμε τούτη την ταινία του Whit Stillman! Αν ρίξετε μια ματιά στο Rotten Tomatoes θα δυσκολευτείτε να βρείτε αρνητική κριτική για την ταινία. Κι εδώ, η εγχώρια κριτική, απ' όσο μπόρεσα να διαβάσω, την εκθειάζει! Εντάξει, την εκθειάζει και μένει στα τρία αστεράκια (στα πέντε) το ανώτερο, αλλά πάλι, βρίσκει πράγματα στην ταινία που προσωπικά και δεν τα αντιλήφθηκα και δεν τα γούσταρα.

Αν εν έτει 2017 αποθεώνουμε (;) μια ταινία εποχής, όπου η βασική πρωταγωνίστρια μηχανορραφεί ωσάν την... Βασιλειάδου για να παντρευτεί κάποιον με λεφτά τόσο η ίδια όσο και η κόρη της, και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε. Είναι φεμινιστικό όλο αυτό; Δεν νομίζω. Είναι προχώ; Χμ, εντάξει, η ελαφριά αποστασιοποίηση στον τρόπο εκφοράς του λόγου δίνει μια εσάνς μοντερνιάς στο όλο σκηνικό. Και κάθε είσοδος νέας σκηνής, με την χαρακτηριστική (εκνευριστική για μένα) μουσική υπόκρουση, με παρέπεμπε σε κατάσταση αναμονής για να δω κάτι που θα έφτιαχνε ο παλιός, καλός Greenaway. Αλλά φευ. Οι άντρες είναι τα βλαμμένα της υπόθεσης (με αποκορύφωμα τον Σερ Τζέιμς Μάρτιν, που όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της βλακείας του, δεν το κλείνει και το ρημάδι – ακούς εκεί, 12 εντολές!!!) και εννοείται πως λειτουργούν ως υποχείρια όλων των γυναικών κι όχι μόνο της πανούργας Λαίδης Σούζαν.

Τα... κοστούμια είναι φανταχτερά (ένα κόκκινο που φοράει η Beckinsale είναι μούρλια), υπάρχει μια ελαφράδα στην ατμόσφαιρα, οι επεξηγηματικοί τίτλοι, ιδίως στην αρχή, είναι έξυπνη ιδέα (άλλο που περισσότερο μπερδεύουν με τις πολλές πληροφορίες, παρά βοηθούν τον θεατή) αλλά ως εκεί. Μην τρελαθούμε κιόλας. Αλλά να μην χαλάσουμε και τις... φιλίες μας, έτσι; Για τους έρωτες, περιμένετε στο ακουστικό σας...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2017 από την Strada Films

του zerVo (@moviesltd)

Μα σοβαρά τώρα. Υπήρξε σεναριογράφος που πήρε χαρτί και στυλό και κάθισε στο γραφείο του, μόνος και απερίσπαστος για να γράψει το θέμα κωμωδίας και φαντάστηκε πως θα ήταν αστείο να τοποθετήσει στο επίκεντρο της, τις Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης? Ποιο ακριβώς σκεπτικό τον οδήγησε σε αυτή την απόφαση και που στην ευχή του Θεού μπορεί να βρήκε σε αυτούς του μαυροντυμένους και αλεξίσφαιρους Ρομποκόπ χιουμοριστική πηγή που θα έκανε τον θεατή του πονήματος του, έστω να χαμογελάσει? Δεν λέω, ενδεχόμενα στην Φραγκιά, η δράση των ομάδων καταστολής βίας, να μην μοιάζει με την εγχώρια που τα ένστολα αρρωστάκια χτυπούν με τα γκλομπ κάθε λογής φουκαρά, παππού ή συνταξιούχο θα λάχει στον δρόμο τους, ώστε να ορίζουν την πλέον ανεπιθύμητη κάστα. Αλλά και πάλι, αν σε ρωτήσουν που πας? Πάω να δω μια κομεντί με κάτι ΜΑΤατζήδες. Το λες? Ε, δεν το λες...

Όνειρο ζωής αποτελεί για την τριαντάχρονη Ζοανά Πασκουαλί, το να καταφέρει κάποια στιγμή να φορέσει την στολή των ΜΑΤ. Ως χαμηλόβαθμη μπατσίνα, που αρκείται να μοιράζει κλήσεις για παράνομο παρκάρισμα, ακόμη και στον ύπνο της βλέπει να πετυχαίνει σπουδαία επιχειρησιακά κατορθώματα, ως μέλος των επιλέκτων! Δυστυχώς για εκείνη, αμφότερες οι προσπάθειες της εισαγωγής στην σχολή εκπαίδευσης των καλύτερων, έχουν αποτύχει παταγωδώς, με συνέπεια στην τρίτη απέλπιδα απόπειρα της, να πρέπει να επιστρατεύσει τα μεγάλα όπλα! Όπερ σημαίνει τις υψηλές γνωριμίες στο Σώμα, του μπαμπά της, που τυγχάνει...Υπουργός των Εσωτερικών!

Ένα, δύο τηλεφωνήματα είναι αρκετά για να κάμψουν τις αντιστάσεις του διοικητή της μονάδας, προκειμένου να δώσει το πράσινο φως και η Ζοανά να γίνει η πρώτη γυναίκα που θα ντυθεί ΜΑΤατζού. Έστω κι αν τα προσόντα της είναι ανύπαρκτα, ακόμη κι αν η αχαροσύνη της μόνο την καταστροφή μπορεί να προκαλέσει στο μάχιμο σύνολο. Χαρακτηριστικά μηδενικά, που πολύ λογικά θα υποπέσουν στην αντίληψη του πεπειραμένου εκπαιδευτή της, Οζέν Φρουασάρ, που μάλλον με πολύ κακό μάτι έχει πάρει την ύπαρξη του μοναδικού θήλεος, μεταξύ όλων αυτών των νταβραντισμένων ανδρών. Ή μήπως λες να συμβαίνει κάτι άλλο και να παίζει ζήλια, για τα όμορφα ματάκια της νεοσύλλεκτης?

Το μπέρδεμα στην περίπτωση μας, που λειτουργεί απαγορευτικά στην ανάπτυξη αποξαρχής του ειδυλλίου, είναι που εκείνη, είναι λογοδοσμένη αλλού, σε μημουαπτικό όπως και απαιτητικό μορφονιό, που καλομαθημένο στην υψηλή κοινωνία, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τα ριψοκίνδυνα θέλω της αρραβωνιάρας. Εντάξει για να μην το πολυτραβάμε το πράμα, εφόσον αναφερόμαστε σε τρικολόρ κωμωδιάκι, τέτοιου είδους αδιέξοδα δεν παίζουν και το παραμύθι κάποια βολά, προς το φινάλε παίρνει το σχήμα του. Την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται το έδαφος για την τελική μάχη, ενάντια στον καρικατουρένιο Βαλκάνιο τερορίστα (o Attal είναι ετούτος, ντυμένος έως και τρανς!), που η Ζοανά μέχρι ώρας περνά για μυστικό πράκτορα, μέσα στο κομφούζιο του φαντασμένου νου της.

Πρόκειται για την πέμπτη μεγάλου μήκους δημιουργία του σύγχρονου σούπερ αστέρα του Γαλλικού σινεμά, Dany Boon, όλες κομεντί, όπως και σχεδόν όλες έχουν σπάσει τα ταμεία, με την παρούσα να καταρρίπτει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, πετυχαίνοντας σχεδόν ένα εκατομμύριο μπιλιέτα, την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας της. Εδώ ο ταλαντούχος και πολυσύνθετος κινηματογραφιστής, αφήνει πέρα την ηθογραφία που τον έκανε γνωστό σε Bienvenue Chez Les Ch'tis και Supercondriaque, προφανώς επηρεασμένος από τα συνεχή τρομοκρατικά κτυπήματα στην πατρίδα του και με μια έντονη διάθεση να μεταλλάξει την κακή ψυχολογία του κοινού, από τρομοκρατημένη σε κάπως χαλαρότερη. Ούτε οι ιδέες όμως, ούτε το υλικό του είναι σπουδαίου επιπέδου, για να που΄με πως το χειλάκι έσκασε, είτε στις στιγμές που η άτσαλη αστυνομικός εκπαιδεύεται, είτε όταν με το σήμα επίσημα στο μπράτσο παίρνει το όπλο της...

Όπως είναι λοιπόν αντιληπτό, ο Boon εδώ, δεν κρατά για τον εαυτό του τον βασικό χαρακτήρα της πλοκής του Raid Dingue, μεταβιβάζοντας τον στην Alice Pol, που καλείται να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, στην πιο σημαντική στιγμή της μέχρι τώρα καριέρας της. Πολλά τα βάρη που πέφτουν πάνω της, μολονότι ο υποκριτικός περίγυρος είναι και ικανός και έμπειρος (από Blanc μέχρι Azema διαθέτει το πανέρι) και η νεαρή κωμικός δεν καταφέρνει να τα σηκώσει. Μορφασμοί, μουτσούνες, αδέξιες κινήσεις και άτεχνες υπερβολές, ορίζουν μια περσόνα περιορισμένου χιούμορ, πλάκας και συνεπώς κεφιού, το ακριβώς αντίθετο ας πούμε με εκείνη την αεράτης Goldie Hawn στην Private Benjamin. Εκεί είχαμε να κάνουμε με φανταρίνα όμως και ουχί με "νάτο το κοριτσάκι, με το ροπαλάκι", ιδιότητα που όπως προείπα, ελάχιστα, έως μηδενικά εξάπτει την προδιάθεση μου για μια αστεία ταινία της προκοπής.

Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Χίτσκοκ ζεις, εσύ μας οδηγείς!

Ο Oriol Paulo γεννήθηκε το 1975 στη Βαρκελώνη, άρα, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα από τη δίκη της Ηριάννας, μπορεί και να είναι τρομοκράτης!!! Το σίγουρο είναι πως ο 42χρονος Καταλανός έχει δύο μεγάλου μήκους ταινίες στη φιλμογραφία του: τούτην εδώ και «Το σώμα» (El cuerpo, 2012), το οποίο είδαμε με... τέσσερα χρόνια καθυστέρηση πέρσι τον Μάιο στη χώρα μας! Εκείνη η ταινία τα πήγε εξαιρετικά καλά στην Ελλάδα, τόσο στο εμπορικό κινηματογραφικό κύκλωμα, όσο και ως dvd στα εναπομείναντα βιντεοκλάμπ. Κοινό στοιχείο των δύο ταινιών, πέρα από τον José Coronado, που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και στις δύο, είναι το καλογραμμένο σενάριο, το σασπένς και η ανατροπή στο φινάλε.

Βασικός πρωταγωνιστής στην ταινία Contratiempo είναι ο Mario Casas, τον οποίο μόλις μια βδομάδα πριν είδαμε στο «Μπαρ» του Álex de la Iglesia, με εμφάνιση χίπστερ εκεί, ήτοι με μπόλικη γενειάδα, γυαλιά και ιδιαίτερα ρούχα. Η ταινία του Paulo βγήκε στην Ισπανία στις αρχές του φετινού Γενάρη και την είδαν πάνω από 500 χιλιάδες Ίβηρες!

Η υπόθεση: Ο Αντριάν Ντόρια είναι ένας νέος και ωραίος επιχειρηματίας στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Έχει ανακηρυχθεί «Άνδρας της Χρονιάς» και η υψηλής τεχνολογίας εταιρία που διευθύνει, κατορθώνει να μπει στην ασιατική αγορά, με τεράστια προσδοκώμενα κέρδη. Παντρεμένος και με μια μικρούλα κόρη, ο Αντριάν φαίνεται να τα έχει όλα. Το μέλλον του ανήκει. Σωστά; Χμ... Ο Αντριάν συλλαμβάνεται στο δωμάτιο ενός μεγάλου ξενοδοχείου στην περιοχή Bierge της Αραγωνίας, κατηγορούμενος για τη δολοφονία της ερωμένης του, της φωτογράφου Λάουρα Βιδάλ, το πτώμα της οποίας ανακαλύπτεται μέσα στο ίδιο δωμάτιο. Ο Αντριάν ισχυρίζεται πως κάποιος τρίτος τους επιτέθηκε καθώς οι δυο τους βρίσκονταν μέσα στο δωμάτιο. Ως αποτέλεσμα της επίθεσης ο Αντριάν έχασε τις αισθήσεις του και η Λάουρα δολοφονήθηκε.

Ο δικηγόρος του Αντριάν, ο Φέλιξ, προσλαμβάνει τη Βιρτζίνια Γκούντμαν, η οποία είναι ειδική στην προετοιμασία μαρτύρων ή/ και κατηγορουμένων, λίγο πριν καταθέσουν σε δίκη. Μέσα σε ένα βράδυ η Βιρτζίνια πιέζει συνεχώς τον Αντριάν να ξεκαθαρίσει τα σκοτεινά σημεία της ιστορίας του προκειμένου να μην βρεθούν προ εκπλήξεων στη δίκη, με απώτερο σκοπό την αθώωσή του. Και προσπαθεί να διαπιστώσει πόση σχέση μπορεί να έχει ο φόνος της Λάουρα με ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχε συμβεί λίγο καιρό πριν στην ίδια περιοχή αλλά και την εξαφάνιση ενός νεαρού κατοίκου του Bierge...

Η άποψή μας: Οι Ισπανοί τα τελευταία λίγα χρόνια έχουν δημιουργήσει κατά πως φαίνεται ένα πολύ δυνατό σινεμά, ιδίως σε ότι αφορά τις ταινίες είδους. Ή κάτι τέτοιο συνέβαινε επί πολλά χρόνια κι εμείς το αντιληφθήκαμε μόλις πρόσφατα, καθώς κάποιοι διανομείς τόλμησαν να φέρουν στη χώρα μας περισσότερες ταινίες από την ιβηρική χερσόνησο, οι οποίες γνώρισαν απρόσμενα μεγάλη (συγκριτικά) εμπορικά επιτυχία. Έτσι, πέρα από τον Almodovar, που... έπαιζε μπάλα μόνος του σχεδόν, ήρθαν στη φόρα και νέα ονόματα. Όπως τούτο, του Oriol Paulo. Ο οποίος πρέπει να έχει δει πολύ Hitchcock στη ζωή του! Όπως επίσης και πολύ Shyamalan. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του, έτσι κι εδώ, χτίζει αργά αλλά σταθερά την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινούνται οι ήρωές του.

Υπάρχει ένας βασικός αφηγητής, ο οποίος όμως δεν είναι αξιόπιστος, όπως αντιλαμβανόμαστε σχετικά γρήγορα (άρα, δεν κάνω spoiler). Χωρίς να βγάζει αναπάντεχα λαγούς από το καπέλο του, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος αρχίζει σταδιακά να μας αιφνιδιάζει με μια σειρά ανατροπές. Όλες καλομελετημένες, όλες ευφάνταστες, όλες τους χωρίς να αφήνουν περιθώριο στον θεατή να πει «κοίτα τώρα, αυτήν τη λεπτομέρεια δεν τη σκέφτηκε». Όπως πχ η σκηνή με την εύρεση φωτογραφιών στο υπερεκτιμημένο «Τρέξε!», που σαφώς έχει περισσότερα να πει από τούτη την ταινία, αλλά χάνει στις λεπτομέρειες, οι οποίες δεν έχουν προσεχθεί όσο θα έπρεπε. Από την άλλη, καμία από τις ανατροπές σε αυτήν την ταινία δεν είναι τέτοια που να κάνει τον θεατή να νιώθει ότι κάποιος του τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια! Σαν να τα περιμένει όλα αυτά, σαν να τα ψυχανεμίζεται. Οπότε και η τελική λύση ικανοποιεί τον θεατή και δεν νιώθει εξαπατημένος.

Αφήστε που εντελώς φλου και σε δευτεροτρίτο επίπεδο, για όποιον θέλει ντε και καλά να το πιάσει, ο δημιουργός μιλάει και για τα... καλά του καπιταλισμού. Ο καπιταλιστής προκειμένου να διατηρήσει τα κεκτημένα εννοείται ότι θα σκοτώσει, θα ληστέψει, θα πει ψέματα, θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να διατηρήσει το status quo που τον ευνοεί. Οι φτωχοί είναι σαπάκια, εμπόδια στην... προσωπική ευτυχία! Το ωραίο είναι το άλλο: όταν η «ευτυχία» κινδυνεύει από μέλος της ίδιας τάξης, ε, κακό του κεφαλιού του (του μέλους ντε). «Καιρός να αφήσουμε τους εγωισμούς και να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας», που έλεγε ο παλιός, καλός (τότε) Αρκάς. Εννοείται πως οι μεγαλοαστοί είναι ενωμένοι στην προάσπιση των συμφερόντων τους έναντι της εργατικής τάξης αλλά όταν μπαίνει εμπόδιο και κάποιος από την τάξη τους, θα φαγωθεί χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Προσεγμένη παραγωγή με ικανοποιητικές ερμηνείες (θα ήθελα λίιιιγο πιο γνωστά ονόματα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους), πολύ καλή διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική που μένει στο νου. Μια χαρά θρίλερ λοιπόν. Καλά θα περάσετε όσοι το προτιμήσετε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουλίου 2017 από την Tanweer