Movies Ltd

The... suffering!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Άνδρας στα απόνερα νευρικής κρίσης

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 25 Μαΐου του 1979 στο Δουβλίνο, Ιρλανδός Lorcan Finnegan, ο οποίος έχει γυρίσει κι αρκετές μικρού μήκους ταινίες, οι οποίες συμμετείχαν σε μια σειρά από φεστιβάλ. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ήταν το απρόβλητο στη χώρα μας «Without Name» (2016). Η δεύτερη ήταν το «Vivarium», που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών του 2019, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό μέρος του τμήματος «Εβδομάδα της Κριτικής» και προβλήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα την 1η Οκτωβρίου του 2020. Η τρίτη του ταινία ήταν το «Nocebo» (2022), που (όπως και η πρώτη του) επίσης δεν προβλήθηκε εμπορικά στη χώρα μας, αποτέλεσε όμως μέρος του προγράμματος του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εκείνης της χρονιάς.

Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Midnight Screenings», και, σύμφωνα με το Variety, που έχει πλέον και την κατάλληλη... εξειδίκευση, προκάλεσε εξάλεπτο standing ovation μετά την προβολή της! Μεταξύ των παραγωγών της είναι και ο ίδιος ο Nicolas Cage.

Η υπόθεση: Πλησιάζουν Χριστούγεννα και η ζέστη είναι αφόρητη στην Αυστραλία. Ένας μεσήλικας οδηγεί το πανάκριβο αυτοκίνητό του, έχοντας για παρέα τον έφηβο γιο του. Προορισμός τους, η αγαπημένη παραλία του άνδρα από τα παιδικά του χρόνια, εκεί που θέλει να ξανακάνει σερφ, αυτήν τη φορά μαζί με το βλαστάρι του. Όταν πέθανε ο πατέρας του άνδρα, εκείνος έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, παντρεύτηκε, έκανε περιουσία και οικογένεια. Η ζωή του όμως φαίνεται να βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί: είναι σε διάσταση με τη σύζυγό του, με τον γιο του φαίνεται να μην τα πάνε και πολύ καλά και περνάει και την κρίση της μέσης ηλικίας. Για κάποιον λόγο πιστεύει πως αν καταφέρει να αγοράσει το πατρικό του, όλα του τα προβλήματα θα λυθούν ως δια μαγείας. 

Μόνο που υπάρχει ανταγωνιστής, που προσφέρει περισσότερα χρήματα για την αγορά του σπιτιού. Κι ακόμα χειρότερα: τη συγκεκριμένη παραλία οικειοποιούνται κάτι macho, ντόπιοι τύποι, που με βαριά αυστραλιανή προφορά του λένε «You don't live here, You don't surf here»! Του κάνουν μπούλινγκ, του ασκούν βία, του κλέβουν τη σανίδα, του κάνουν τη ζωή μίζερη. Ο φίλος μας αρχίζει και τα χάνει. Φαίνεται να ζει σε έναν καφκικό εφιάλτη, από τον οποίο δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος. Η αφόρητη ζέστη δεν βοηθάει, χάνει το αυτοκίνητό του, το κινητό του, το ρολόι – δώρο από τον πατέρα του, τη βέρα του, την αξιοπρέπειά του! Οι πάντες φαίνεται να συνωμοτούν εναντίον του, δεν έχει τι να φάει, τι να πιει, οι εξευτελισμοί είναι διαρκείς... Πώς θα τελειώσει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Lorcan Finnegan κυρίες και κύριοι! Μακάρι να είχα κάνει το homework μου πριν αποφασίσω να πάω να δω τούτη την ταινία. Με ένα απλό ψάξιμο του ενός λεπτού στο imdb θα θυμόμουν ότι ο συγκεκριμένος «δημιουργός» από την αγαπημένη Ιρλανδία ήταν σκηνοθέτης του εκνευριστικού «Vivarium». Θα με απέτρεπε αυτό να δω τη νέα του ταινία; Hell yeah. Με όσα τράβηξα παρακολουθώντας το «Vivarium», σιγά μην πήγαινα να δω το νέο του αρρωστούργημα. Ο τύπος έχει βαλθεί να ανακηρυχθεί ως ο πιο αποκρουστικός και σιχαμερός σκηνοθέτης της εποχής μας. Κι αυτό είναι το συμπέρασμα που έβγαλα βλέποντας μόνο τις... ζυγές ταινίες του! Φαντάσου! Δεν έχω δει τις μονές του (την πρώτη και την τρίτη). Κι ούτε πρόκειται... 

Οπότε παιδιά, το ηθικό δίδαγμα όλου αυτού του προλόγου είναι πως καλό είναι να ψαχνόμαστε πριν δούμε μια ταινία. Να βλέπουμε τρέιλερ, να διαβάζουμε καμιά κριτική από κριτικό με τον οποίο ταιριάζουν τα χνώτα μας και κυρίως να τσεκάρουμε το παρελθόν του σκηνοθέτη. Προσωπικά, δεν είχα χρόνο και αποφάσισα να τη δω επειδή α) κατά μία έννοια ήθελα να «συμμετέχω» σε κάτι φεστιβαλικό από Κάννες (σημείωση: την είδα όσο διεξαγόταν το εφετινό φεστιβάλ των Καννών) και β) γιατί πρωταγωνιστεί η λατρεία Nicolas Cage! Ο οποίος κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως και... Κεϊτζικώς δυνατόν για να σώσει αυτό το παραληρηματικό πράμα και να μπορεί να βλέπεται. Φευ... 

Αν αποδομήσουμε την ταινία στα εξ ων συνετέθη, τι έχουμε; Μια και καλά καταβύθιση στον ανδρικό ματσίσμο, έναν... φόρο τιμής (να 'χαμε να λέγαμε) στο «Stray Dogs», μια αντιπατάρα του αυστραλιανού νέου κύματος, μια παραισθητική και λοξή ματιά σε μια εντελώς λάθος κοινωνική δομή και πραγματικότητα και μια επίμονη προσπάθεια από μέρους του σκηνοθέτη να βγάλει τον θεατή από την comfort zone του. Το τελευταίο το πετυχαίνει και με το παραπάνω. Ήμαρτον ρε φίλε «επαναστάτη» σκηνοθέτα. Κι έχεις και τον τιτανομέγιστο Nic να κάνει (όπως προείπαμε και παραπάνω) ό,τι μπορεί υπηρετώντας το σκηνοθετικό «όραμα». Πατάει γυαλιά, πίνει βρωμόνερα από εντελώς ακατάλληλα μέρη, του πετάνε καφέ στη μούρη, και πέτρες, τον δαγκώνει σκύλος, τον δαγκώνει ποντικός, τον δαγκώνει (στην πραγματικότητα!) φίδι. Κλασικός Nicolas δηλαδή – κι όχι σε μια από τις πιο over the top ερμηνείες του! 

Γκριντζάρεις συχνά, υπάρχει ατάκα – φωτιά («Eat the rat»!) κυρίως όμως πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται: «γιατί μαζοχίζομαι τόσο πολύ και δεν σηκώνομαι να φύγω;». Ναι, υπάρχει επίτηδες ένα «παίξιμο» ανάμεσα στο surfer και το suffer (doh!) αλλά υπάρχει κι όριο στο... suffering ημών των θεατών! Ζοχαδιάστηκα άσχημα λέμε. Ο μόνος αποδεκτός τρόπος θέασης της ταινίας είναι τύπου Gogglebox. Άντε γεια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουνίου 2025 από την Tanweer!