του Denis Villeneuve. Με τους Timothée Chalamet, Zendaya, Rebecca Ferguson, Josh Brolin, Austin Butler, Florence Pugh, Dave Bautista, Christopher Walken, Léa Seydoux, Souheila Yacoub, Stellan Skarsgård, Charlotte Rampling, Javier Bardem.
Ο Ατρείδης της Αραβίας
γράφει ο gaRis (@takisgaris)
Τώρα να ομιλήσω ως Καναδός, θιασώτης του Denis Villeneuve εξαπαλών ονύχων ή κάτι-σαν εκπρόσωπος της νέας γενιάς που γεμώνει ασφυχτικά τα μαλτιπλέξια; Ή σάμπως είναι πιο ταιριαστό το θέμα να ιδωθεί υπό το πρίσμα των φανς του Dune σύμπαντος, όσων ακόμη ζουν από τα 1965 οπόταν έσκασε η βόμβα της σειράς των βιβλίων του Frank Herbert και των καρακαλτάδων που τους βρίσκεις Lynch και Jodorowski γωνία στα αλήστου έιτιζ; Μου βάζεις δύσκολα που λέει και η Νατάσσα αλλά Denis μου το χαρακτήρα σου τον έδειξαν τα έργα σου. Ας το πάρουμε λάου λάου λοιπόν.
Καταρχάς Τσικνοπέμπτη και τρελό Πατρινό κεντελάμπόγκο δεν το λές με την καμία το μεγαλοεγχείρημα δαύτο. Υπάρχει μια σολεμνιά, ένας Επιδαύριος στόμφος που σούρχεται η σκέψη δεν μπορεί τώρα από κάπου θα πεταχτεί ο Αιμίλιος Βεάκης με την Άννα Συνοδινού για να απογειωθεί η μέθεξις ναούμ. Μπροστά στο δέος του Zimmer με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό που μπογιατίζει ο φακός του Fraser (βραβευμένοι στο πρώτο Dune προ 3τίας) η κάτω γνάθος κατρακυλά στα πατώματα της IMAX που τραντάσσεται και πάλι συθέμελα με ήχο μεθυστικά απόκοσμο και world-building διαπλανητικού λέβελ.
Έχουμε ευτυχώς αφήσει πίσω το εξποζίσιον που σχεδόν αναγκαστικά μετέτρεψε την αφήγηση περίπου σαν ένα τρίωρο τήζερ τουτουνού και προχωράμε, όχι ακριβώς γοργά πάλι, συνοδοιπόροι του Πωλ - Chalamet των Ατρειδών στο μέγα της ζωής του ταξείδιον, με συντρόφισσα μαμά Rebbeca Ferguson και φιλενάδα Zendaya για να πετύχει τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Αφενός το γδικιωμό της δολοφονίας του πατρός Leto, αφετέρου την εγκαθίδρυσή του ως απόλυτου μονάρχη των Αρακκιδέων και εντέλει την ενηλικίωσή του ως Μεσσία με την αρωγή των Φρέμεν του Javier Bardem. Παρεμπί, τόσο ο Timmy ωριμάζει εμφανώς ως πρωταγωνιστής όσο και ηγέτης ενός εξόχου καστ με υπερατού τον αγνώριστο δολοφονικό εξάδελφο Austin Butler και από κοντά Zendaya και Rebecca. Οι Pugh, Walken, Bautista ολίγον διακοσμητικοί ως ρόλοι ενώ για να σφυρίζουμε ότι βλέπουμε ο πρωταγωνιστής εδωνά είναι ο σκηνοθεταράς Villeneuve.
Και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Μετά το ζμπαράλιασμα του μποξ όφφι, πάμε τουλάχιστον για ένα ακόμα Dune (το Messiah ίσως; ) και πολλά πρήκουελ. Ο Κεμπεκουά λίγη σχέση πλέον έχει με το μειράκιο των Incendies - Enemy ενώ με το αγαπημένο μου Arrival έχει επιδείξει κοχόνες για μεγάλα πραματάκια. Το Dune είναι η σφραγίδα γνησιότητας της στοχοπροσήλωσης, μεθοδικότητας, καλλιτεχνικής ευθυβολίας, στήριξης κολοσσιαίων πρότζεκτς που κοιτούν κατάματα τη νεολαία, αγκαλιάζοντας συνάμα την κριτική αποδοχή. Μολαταύτα, δε με άγγιξε πέραν του κερδισμένου θαυμασμού το όλον Dune, δεν τρελαίνομαι για τη cineχεια, μου έλειψε ακόμη - ακόμη και το νοσταλγικό καμπ τύπου Star Wars ή μια φερειπείν επική αθωότητα Λόρενς της Αραβίας, τόσο ξεκάθαρου τέμπλεητ και ομάζ στην τοιαύτη περίπτωσή μας.
Από την άλληνα, μπορεί να είμαι μοναχά εγώ και οι ιδιοσυγκρασίες μου αλλά στο φινάλε-φινάλε αν έχω να διαλέξω μεταξύ μιας σούπερ ραφιναρισμένης σπέις όπερας και την μπουχτιστική αμετροέπεια της Marvelοψευτιάς, ε τότε σημειώσατε στάνταρ άσσο.
Το Dune προόρισται να μακροημερεύσει και θα το επιτύχει ως franchise. O Denis είναι καλλιτεχνάρα και θα τον παρακαλούσα να αφήσει τα ρημέηκ τύπου Cleopatra και να κάνει μια πιο απελευθερωμένη ταινία, προσωπικότερη, να επιστρέψει λίγο στη γειτονίτσα του. Εκτός αν έχει πάθει Nolan που για τους περισσότερους είναι μέγιστος έπαινος και ουχί κουσούρι, οπότε ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τα μεγαλοστούντιος του Χόλυγουντ. Γιαταμέ, ψοφάω για cineσθημα και το δείγμα εδώ εζυγίσθη και ευρέθη κάπως ολιγοβαρές.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Φεβρουαρίου 2024 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική