Movies Ltd

Aeras… kopanistos!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Προσοχή: περιέχει τοποθέτηση προϊόντος - μόνο

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος τον Δεκαπενταύγουστο του 1972 στο Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνιας (στις ΗΠΑ), Benjamin Géza "Ben" Affleck-Boldt. Οι προηγούμενες τέσσερις ταινίες που σκηνοθέτησε, είναι οι εξής: «Χωρίς ίχνη» (Gone Baby Gone, 2007 – η μόνη από τις ταινίες του στην οποία δεν έχει ούτε καν μικρό ρόλο), «The Town» (2010), «Επιχείρηση: Argo» (Argo, 2012) και «Ο νόμος της νύχτας» (Live by Night, 2016). Ο (σαφώς γνωστότερος ως ηθοποιός) Ben, έχει κερδίσει δύο Όσκαρ: ένα, μαζί με τον Διόσκουρό του, τον Matt Damon, για το πρωτότυπο σενάριο της ταινίας «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ» (Good Will Hunting, 1997) κι ένα καλύτερης ταινίας, ως παραγωγός δηλαδή, μαζί με τους Grant Heslov και George Clooney για το «Επιχείρηση: Argo». Α, κι αυτήν τη στιγμή είναι παντρεμένος με την Jennifer Lopez, ενώ ήταν παντρεμένος με την επίσης ηθοποιό, Jennifer Garner, με την οποία έχει αποκτήσει τρία παιδιά.

Η ταινία σηματοδοτεί την 20η συνεργασία του Ben Affleck με τον Matt Damon μπροστά ή πίσω από την κάμερα. Επίσης, είναι η πρώτη ταινία της εταιρίας παραγωγής «Artists Equity» των δύο κολλητών φίλων, η οποία μοιάζει να βαδίζει πάνω στα χνάρια της United Artists, προωθώντας έναν πιο δίκαιο και... σοσιαλιστικό τρόπο διανομής των κερδών κάθε ταινίας που η συγκεκριμένη εταιρία παράγει. Για τη συγκεκριμένη ταινία – η οποία αρχικά ήταν να προβληθεί κατευθείαν στην πλατφόρμα της Amazon, μόνο τηλεοπτικά δηλαδή, αλλά επειδή είχε πολύ θετική ανταπόκριση σε screen test, βγήκε και στους κινηματογράφους – ο Ben Affleck, για να μείνει όσο το δυνατόν πιο πιστός στα γεγονότα, συμβουλευόταν συχνά – πυκνά τον Michael Jordan. Το μόνο που ζήτησε ο Jordan ήταν πως τη μητέρα του έπρεπε να υποδυθεί η Viola Davis.

Η υπόθεση: 1984. Η αμερικάνικη εταιρία αθλητικών παπουτσιών Nike, ενώ τα πάει σχετικά καλά σε ότι αφορά τα παπούτσια της για τρέξιμο, δεν «πουλάει» κι έρχεται τρίτη και καταϊδρωμένη σε ότι αφορά τα παπούτσια για μπάσκετ, πίσω από την Converse και τη γερμανική εταιρία Adidas. O Σόνι Βακάρο, ένα από τα υψηλόβαθμα στελέχη του τμήματος παπουτσιών μπάσκετ της Nike, στον οποίο πιστεύει πολύ ο ιδρυτής και CEO της εταιρίας, Φιλ Νάιτ, προσπαθεί να βρει τρόπο να ανεβάσει τις πωλήσεις. Θεωρεί ότι η πορεία της εταιρίας θα πάρει την ανιούσα εφόσον καταφέρει να υπογράψει τον ρούκι Michael Jordan, τρίτη επιλογή στα drafts του NBA. O Βακάρο θεωρεί ότι ο Jordan θα γίνει το μεγαλύτερο όνομα στο άθλημα. 

Πρέπει να πείσει τον Νάιτ, τον διευθυντή μάρκετινγκ, Ρομπ Στράσερ ενώ έχει συμμάχους του τον συνάδελφό του στην εταιρία Χάουαρντ Γουάιτ, ενώ παίρνει και πολύτιμες πληροφορίες από τον φίλο του, προπονητή της εθνικής μπάσκετ των ΗΠΑ (που κοούτσαρε τον Jordan), Τζορτζ Ρέιβελινγκ. Αλλά αφού πάρει το ok από όλους αυτούς μέσα στην εταιρία του, έχει ένα μεγαλύτερο βουνό να ανέβει: πρέπει να πείσει τον ίδιο τον Jordan, που δεδομένα δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τη Nike, όντας πολύ κοντά στο να υπογράψει είτε στην Converse είτε στην Adidas. Θα προσπαθήσει να τον πείσει εμμέσως, πλησιάζοντας τους γονείς του Michael και κυρίως τη μητέρα του, την Ντελόρις, δυσαρεστώντας τα μάλα τον μεγαλοατζέντη της εποχής, Ντέιβιντ Φολκ, του οποίου πελάτης είναι ο Jordan...

Η άποψή μας: Τούτο το φιλμ αποτελεί ένα κινηματογραφικό παράδοξο για μένα. Κάποιες κριτικές από το εξωτερικό γράφουν για μια από τις καλύτερες αθλητικές ταινίες όλων των εποχών – κι ας είναι ο χρόνος που βλέπουμε κάποιον να αθλείται ή να παίζει μπάσκετ συσσωρευτικά το πολύ πέντε λεπτά για ταινία διάρκειας σχεδόν δύο ωρών! Και οι εγχώριες κριτικές από φίλους, συναδέλφους κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, είναι το λιγότερο θετικά διακείμενες απέναντι στο φιλμ του Affleck. Όταν στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα... μεγάλης διάρκειας διαφημιστικό σποτ! 

Καλογυρισμένο, με φοβερή προσοχή στις λεπτομέρειες, αλλά... διαφημιστικό σποτ! Ένα success story μιας χούφτας ανθρώπων, μια – ακόμα (μουάχαχαχαχα, γελάνε και τα τσιμέντα) – απόδειξη πως το Αμερικάνικο Όνειρο υφίσταται αλήθεια και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το πιστέψεις και πως δεν είναι... μαρκετινίστικο κατασκεύασμα! Ναι, τα Air Jordan άλλαξαν για πάντα την ιστορία του μπάσκετ. Ναι, με το ότι ο Michael Jordan (ή αν θέλετε, όπως μας λέει η ταινία, η μητέρα του) κατάφερε στη συμφωνία του να διασφαλιστεί για πρώτη φορά πως ο αθλητής θα έπαιρνε ποσοστά επί των κερδών της πώλησης των συγκεκριμένων παπουτσιών, έκανε τα πράγματα πιο δίκαια για τους αθλητές (σχεδόν... κομουνιστικό αυτό, έτσι; μουάχαχαχαχαχαχα). 

Αλλά, διάολε, δεν θυμάμαι άλλη ταινία, από την εποχή του άθλιου «Evolution» (2001) του Ivan Reitman, όπου γίνεται τόσο ξεκάθαρη τοποθέτηση προϊόντος (τότε ήταν το... Head & Shoulders, για όσους δεν το θυμούνται). Α, και στον «Καζαντζάκη» (τον οποίο ακόμα δεν έχω δει, απαράδεκτος!) υπάρχει η... γκρίζα διαφήμιση για τα κρητικά παξιμάδια Τσαρτσαρωνάκη. Οπότε, το πρόβλημα που έχω με την ταινία είναι.. ιδεολογικό! Γιατί εδώ η διαφήμιση δεν είναι γκρίζα: η εταιρία Nike είναι... δομική στο σενάριο της ταινίας. Η ταινία δεν θα υπήρχε χωρίς αυτήν. Θα με πεις: καλά ρε μαν, υπήρξε ταινία «Ford vs Ferrari», την οποία μάλιστα καραγούσταρες, με τον Matt Damon και πάλι πρωταγωνιστή. Εκεί γιατί τα έκανες όλα αυτά γαργάρα; Ε; Δεν μιλάς, ε; Τι να πω, με πιάσατε. 

Προς δικαιολόγησή μου, θα πω πως εκείνη η ταινία ήταν απολαυστικότατη, είχε σκηνές αγώνων αυτοκινήτου, είχε αγωνία, σασπένς, ήταν μεγαλειώδες σινεμά και δεν ένιωθες ότι σου γινόταν promo ένα προϊόν. Εδώ δεν υπάρχει αγωνία, αφού ξέρουμε πως τελείωσαν όλα, δεν υπάρχουν αγώνες, δεν, δεν, δεν. Κλώτσησα. Δεν θα παραγνωρίσω πάντως αρετές. Γιατί θέλω να είμαι δίκαιος. Το σάουντρακ συνολικά είναι απολαυστικό. Η σκηνοθεσία του Affleck είναι, αν μη τι άλλο, αξιοπρόσεκτη. Το καστ - και ως ονόματα και ως ερμηνείες - είναι ενδιαφέρον. 

Από τον παράξενο και ανά πάσα στιγμή έτοιμο για βουδιστικά αφελή γνωμικά Φιλ Νάιτ του ίδιου του Affleck και την πάντα δυνατή Viola Davis (που εδώ δεν έχει να κάνει και πολλά – γενικώς, οι γυναίκες λείπουν από την ταινία) μέχρι τον αγαπημένο – κι από ότι φαίνεται, ξεχασμένο από τη βιομηχανία – Chris Tucker (που έκανε όνομα με την τριλογία του «Rush Hour» κι έχει να εμφανιστεί σε ταινία από το 2016!!!) και τον πάντα αξιόπιστο Matt Damon, με προσθετική κοιλίτσα (κρίμα πάντως που δεν τον έπαιξε τον ρόλο πραγματικά χοντρούλης ηθοποιός – πλάκα κάνω ρε οπαδοί της πολιτικής ορθότητας), όλοι στέκονται στο ύψος τους. Πάντως, να τα λέμε κι αυτά: περισσότερη ουσία είχε η σκηνή με τον Damon να τα... παρατάει στον στίβο λίγο πριν το φινάλε της ταινίας, παρά η προβλεπόμενη σκηνή με τον εμψυχωτικό λόγο περί του πόσο πολύ σημασία δεν έχουν τα παπούτσια αλλά αυτός που τα φοράει! Γουάου! 

Α, και ο ίδιος ο Jordan... λάμπει δια της απουσίας του: σκηνοθετική επιλογή να εμφανιστεί μόνο ως... πλάτη και ως φωνή, αλλά ποτέ ως πρόσωπο. Τι να πω, στο σινεμά την είδα την ταινία, σε ειδική πρεμιέρα, αλλά νομίζω πως αυτή είναι όντως μια ταινία που άνετα μπορεί κάποιος να περιμένει και να τη δει σε μια πλατφόρμα. Γνώμη μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2023 από την Tanweer!