Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Νομίζω ότι ξερόμαστε πλέον καλά – είναι 21 χρόνια πια (Καλή μας Χρονιά κι Eυλογημένη) που γράφω ιντερνετικά. Εξαπανέκεθεν υπήρξα αυτοαναφορικός, ναι, το παραδέχομαι. Και μπορείς να διαφωνήσεις σε πολλά, γούστα ειναυτά, όπως μάλιστα cineθίζω να λέω, περί ορέξεως κολοκυθότουρτα. Ένα πράμα όμως θα σου ξαναματαπώ, κοιτάζοντάς σε κατάματα: πέρα από την όποια γνώση, σου παραδίδω ψυχή. Με τον τρόπο μου. Σου μεταφέρω εμπειρία, αίσθηση και πάντοτε την αλήθεια μου. Όπως το βίωσα, κάθε φορά αντιμέτωπος με την κρισάρα της cineπους μομφής και ακυρολεξίας. Ανάθεμα κι αν κατάλαβες τι μόλις έγραψα (και για ποιό λόγο άλλωστε). Δεν θα το εξηγήσω, όπως τα σημαντικότερα, τα όντως ουσιοδέστερα σε τούτη τη ζήση δεν χωρούν ιδιαιτέρων αναλύσεων. Μόνο νοιώθονται μεταξύ φυλλοκαρδίου και στομάχου, αν με μια αγιασμένα παιδιάστικη αφέλεια εμφιλοχωρίσουμε στην παραδοχή ότι κατακεί εμφωλεύει η ανθρώπινη ψυχή.

Γιατί οι αγαπημένες μου ταινίες είναι Τα Πάθη του Χριστού και η Έκτη Αίσθηση; Γιατί το απαύγασμα της κωμωδίας είναι η κορυφογραμμή που ενώνει το Πάρτυ για Εργένηδες και τους Γαμο-μπελάδες; Είναι εμπεριστατωμένη άποψη κριτικού (OFCS Member) δαύτη; Φυσικά ΟΧΙ. Υπάρχει σαφέστατα η επάρκεια να διακρίνω τα τεχνικά σφάλματα, τις σεναριακές αδυναμίες, την υπερβολή και το μανιπουλάρισμα των αισθήσεων. Παραταύτα, δρασκελώντας τα πρώτα μου -ήντα, έχω πάρει το ασανσέρ του Χάρυ Έιντζελ (Δαιμονισμένος Άγγελος) και κατεβαίνω σούμπιτος μονολογώντας, «ξέρω ποιός είμαι». Δεν χρωστώ (πλην Θεού) τίποτε σε κανένα, παρά μοναχά Αγάπη. Παρακολουθώ με θρησκευτική (δεν υπάρχει καλύτερη λέξη να το περιγράψει αυτό) ευλάβεια ό,τι σημαντικότερο έχει να παρουσιάσει το πανί, περιμένοντας καρτερικά, μονομανιακώς, να σκάσει μια ταινία που θα μου σκίσει τα σύμπαντα. Να με κάνει χάλια ρε παιδί μου. Να αρνηθεί πεισματικά να εγκαταλείψει το ψυχικό μου καύκαλο. Έτσι απλά. 

Αντιλαβού οφ κορς πως μεγαλώνοντας τέτοια θαύματα επισυμβαίνουν όλο και σπανιότερα. Εφέτο λοιπόν με βρήκε αυτό το «κακό» δις. Μάλιστα κύριε. Τη μια με εκείνη την «ασημαντότητα» το Aftersun, μια σχεδόν μη-ταινία, μια άσκηση επιλήσμονης αναδρομής στην παιδική ηλικία, με πυρήνα το μαγικό δίπολο πατέρας-κόρη. Διακοπές σε παραθαλάσσιο θέρετρο, καναδυό περιγράφονται, δεκάδες αποσιωπώνται, χιλιάδες υπονοούνται. Ε, δεν έχει υπάρξει μια μέρα που να μην έχω κλάψει με αυτό το μικρό αριστούργημα. Γιατί η ίδια μου η ζωή έχει πέσει ανάμεσα στις γραμμές των διαλόγων και τις συμπληγάδες των εικόνων και αδυνατεί να ξεκολλήσει. Η ζωή μου είναι ένας διαρκής αποχωρισμός που αρνείται να συμβιβαστεί με το αναπόφευκτο. Έτσι απλά. 

Μολαταύτα φίλη μου, δεν είναι το Aftersun η ταινία της χρονιάς που μόλις χαιρέτησε. Ευλογήθηκα με τη συνταρακτική εμπειρία να κοινωνήσω τη Φάλαινα αυτουνού του τόσο παρεξηγημένου γίγαντα Darren Aronofsky. Που έφαγε το κράξιμο της άρκτου για το Mother! (λίγοι έπιασαν το μακάβριο αστείο του τέλους), ένας σκηνοθεταράς που από τα Pi - Requiem For a Dream έδειξε πως βάζει ψηλά τη μπάρα και είτε θριαμβεύει (The Swan) είτε θριαμβευτικά πανολεθριάζεται (Noah, The Fountain). Όσοι υπήρξαν τυχεροί να έχουν δει το The Wrestler και την συνταρακτική ερμηνεία του Mickey Rourke, μεγαλύτερου υποκριτικού ζώου μετά τον Brando στα κιτάπια μου, διέβλεψαν μια ασκαρδαμυκτί λιτή, πέτσα-και-κόκκαλα καταβύθιση στον ψυχισμό ενός καταδικασμένου σε θάνατο/αυτοκτονία άνδρα, πατέρα, κατακαμένου εραστή. Μείνε εδώ, σε αυτά τα χωρικά ύδατα βρισκόμαστε τώρα. Η Φάλαινα, ο Μoby Dick του Mellvile, οι 600 λίβρες του Charlie και οι 300 δικές μου, οι σκάρτα 5-6 ημέρες ζωής που του μένουν και το δικό μου φορτίο των 12 χαπιών την ημέρα για να σταθώ όρθιος, μη με ρωτάς που είναι ο παράδεισος, η κόλαση πάντως σίγουρα είναι εδώ. 

Ο Αρονόφσκυ το παίδευε από τα 2012 (οπότε γράφτηκε το ομώνυμο θεατρικό του Samuel D. Hunter) για να καστάρει τον Charlie ώσπου κατέληξε στον Brendan Frazer, τον άλλοτε μορφονιό του Mummy, χαμένο χρόνια από τους προβολείς της δημοσιότητας και τη συλλογική μνήμη. Είμαστε κάπου στα 2016. Ο Charlie παραδίδει ονλάιν μαθήματα δημιουργικής γραφής χωρίς να παρουσιάζεται ως φιγούρα στους μαθητές του. Έχει αφήσει γυναίκα (Samantha Morton) και κόρη (Sadie Sink) προ 15ετίας για τα μάτια τελειόφοιτου στο σχολείο που δίδασκε. Σύντομα ο σύντροφός του θα πεθάνει και εκείνος θα παραδοθεί στην κατάθλιψη και την αυτοχειριαστική παχυσαρκία. Με απολύτως περιορισμένη κινητικότητα στο μικρό του διαμέρισμα, δέχεται την φροντίδα της αυτόκλητης νοσοκόμας του Λιζ (Hong Chau) και τα αφελή κηρύγματα του νεανία «ιεραπόστολου» Τόμας (Ty Simpkins) που τυχαία εμφανίζεται σε μια από τις καθημερινές του μάχες με το θάνατο εισβάλλοντας από την ξεκλείδωτη πόρτα. 

Η ουσία δεν είναι πως ο Charlie θα πεθάνει. Το επιδιώκει. Η ουσία όμως σίγουρα είναι το πως ο Charlie θα κατορθώσει (?) να εξιλεωθεί. Έναντι των αρχών του ως δάσκαλος / συγγραφέας. Της κόρης του ως αποτυχημένος πατέρας. Της συζύγου του ως ανάξιος σύζυγος. Της νοσοκόμας του ως προς τον πόνο που της προξένησε (ένα από τα κλειδιά του σεναρίου). Έναντι του Θεού γιατί τόλμησε να αγαπήσει παράφορα κι απαγορευμένα. Με τίμημα τον αφανισμό του. Με τα πελώρια μάτια – μπλε ωκεανό και τη μειλίχια λαλιά που δικαιολογεί κάθε κακία, ζητώντας συνεχώς συγνώμη, ακόμη κι αν βιώνει τον πόνο, τον χλευασμό, την ακύρωση από ό,τι έχει ιερότερο. Την Ellie, τη δύστροπη, μανιακή, μα συνάμα τόσο «τέλεια», όπως μόνο η αγάπη του Πατέρα, στην πιο Βιβλική της έκφανση (Ο Ιουδαϊσμός μόνιμη εμμονή του σκηνοθέτη, στην πιο επιπληκτική της μορφή) μπορεί να την πλάσει. 

Δες μας, σε ικετεύω, εμένα και τον Charlie, να ορθώνουμε ανάστημα και βίωσε μαζί μας το εξαγνιστικό μας μαρτύριο, παρέα με την κόρη σου αν γίνεται. Είμαστε η Φάλαινα. Γεμάτοι όγκο, σθένος, πνιγμένοι από τα βαρίδια των ενοχών, της παραίτησης, της χλεύης αλλά και της Αποδοχής. Δείξε ένα δράμι ανθρωπιά, μια σταγόνα οίκτο. Κι αν πραγματικά πιστεύεις πως αξίζει τον κόπο προσευχήσου λιγάκι. Συγχώρησε. Συμφιλιώσου. Είναι τόσο μικρή η Ζωή. Γιατί τώρα πια είμαι πεπεισμένος πως έμαθα. Ναι, τώρα ξέρω ποιός είμαι. Ξέρω πολύ καλά ποιός είμαι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιανουαρίου 2023 από την Tanweer!