Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Αυτό που κατάλαβα φέτο είναι πως εκεί στο Netflix τους έχει ψιλο-πιάσει θάλασσα μετά τις απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων να αρπάξουν τον κότινο της Καλύτερης Ταινίας στα Όσκαρς. Δεν είναι και μικρή (μετά συγχωρήσεως) η κεραμίδα που έσκασε με την (από το παντελώς πουθενά) περσινή επικράτηση της Apple με το γλυκούλι το CODA. Μέσα στη φετινή χρονιά έχει ζμπρώξει όλο το μαρούλι στο ημι-άθλιο (sorry - not sorry) Glass Onion: A Knives Out Mystery, αγνοώντας το γερμανικής προέλευσης επικό All Quiet on the Western Front που σαρώνει στις long lists των φρέσκο-ανακοινωθέντων BAFTAs. 

Ένα-δυο κλικς πιο κάτω, η 6η ταινία του Scott Cooper, τρίτο ζευγάρωμα με τον συμπαραγωγό Christian Bale (μετά τα Out Of The Furnace και Hostiles), μου προξένησε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη στη χθεσινή μου θέαση στο στρημάδι, όπου τάχιστα σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση προβολών (Καναδάς), δείχνοντας πως το κοινό που έχει χαιρετήσει τα μούλτιπλεξ κατά την τελευταία επονείδιστη εισπρακτικά 3ετία (κάτω 55% τα εισιτήρια από το 2019), πολλά αρέσκει του μια καλοφτιαγμένη ιστορία εποχής προσανατολισμένη στο ενήλικο δημογραφικά φιλοθεάμον.

Είναι 1832 στη φημισμένη στρατιωτική Ακαδημία West Point όπου ένας δόκιμος βρίσκεται επί δένδρου κρεμάμενος, με σχισμένο στέρνο και δίχως καρδιά. Ο Augustus Landor (Christian Bale), ξωμάχος ντετέκτιβ τοπικής αίγλης, επιστρατεύεται να διαλευκάνει το μυστήριο. Ο Landor κουβαλάει το δικό του σταυρό, έχοντας χηρέψει πρόσφατα καθώς και χάσει τη μονάκριβη θυγατέρα του υπό τραγικές συνθήκες (ένα το κρατούμενο). Στο κυνήγι του δολοφόνου έχει βρει αυτόκλητο σύμμαχο ένα δοκίμι- παρία, επονόματι Allan Edgar Poe (Harry Melling). Πως λέμε δηλαδή τον συγγραφέα-ποιητή - πατέρα του γοτθικού τρόμου του 19ου αιώνος; Δαύτου. Εμμονικός o Allan με τη νεκρή πλέον μαμά του, εκστασιασμένος με κάθε τι πεθαμενατζήδικο και ακραιφνώς εγκληματικό. Οι δολοφονίες συνεχίζονται, οδηγώντας σε μονοπάτια θυσιαστικών τελετών, άκρως μελετημένων που δείχνουν φονιά(δες) εντός της Ακαδημίας. Ή μήπως όχι; 

Ο σινεμάς του Cooper διαθέτει σφρίγος, ρεαλισμό, ανδρικό πρόσημο αξιών αλλά και βραδυφλεγές τέμπο, μια αποφυγή κλιμάκωσης ρυθμού κατά περιπτώσεις, αρετές και παροράματα που κάνουν την εμφάνισή τους και στο Pale Blue Eye. Οι θιασώτες του Tim Burton θα νοσταλγήσουν την εφιαλτική καλλιγραφία του μαέστρου, καθώς ο εκ Βιργινίας ορμώμενος δημιουργός, τα σερβίρει εδωνά λιτά και σπαρτιάτικα επί το πλείστον. Εκεί όμως που δίνει ρέστα είναι στις ερμηνείες ενός πολυπρόσωπου, B’ σταρούμπικου καστ (Timothy Spall, Tobey Jones, Charlotte Gainsbourg, Gillian Anderson -μέχρι και Robert Duvall!) που σαρκώνεται τα ρολάκια σε βαθμό φορές - φορές δυσαναγνώριστο. 

Επικεφαλής δε, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη δεν είναι ο ψαρωτικός, τραχύς, στωικά έντονος Bale, μα τούτο το μειράκιο ο Melling που εφηβάκι κίνησε στο Harry Potter franchise προ 20ετίας, εφάνη πρόσφατα στο The Queen’s Gambit και κλέβει εδωδά παράστα (συνεπικουρούμενος από τον σούπερ -  ευφυή συμπαίκτη του), με μια ερμηνεία χειμαρρώδη, τικαδουρίστικη αλλά και πονεμένα ρομαντική. 

Το The Pale Blue Eye άνετα θα μπορούσε να σταθεί ως ένα Edgar Allan Poe’s origin story (διόλου τυχαίο πως η τελευταία ιστοριούλα του ποιητού ετιτλοφορείτο Landor’s Cottage στα 1849), με ένα τελευταίο ημίωρο απρόσμενα ελεγειακό και ένα ζμπάρο στακάτων ερμηνειών, με προεξάρχοντα τον λίαν ελπιδοφόρο Harry (Potter) Melling. To Netflix, παραγκώνισε την ταινία σε σχεδόν μηδαμινή πορεία στις σκοτεινές αίθουσες, οπότε το σινιάλο μου είναι σπεύσον να το φχαριστουσιστείς κατάπως αξίζει του.

Από τις 6 Ιανουαρίου 2023 στον δίαυλο του Netflix!