Έλα να Παίξουμε (Come Play) Poster ΠόστερΈλα να Παίξουμε

του Jacob Chase. Με τους Azhy Robertson, Gillian Jacobs, John Gallagher Jr., Winslow Fegley, Jayden Marine, Gavin MacIver-Wright.


«Μην τον αφήσεις να βγει έξω»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Επικίνδυνες οθόνες

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος την 1η του Ιούλη του 1986 στο... Πανόραμα της Καλιφόρνιας, Jacob Samuel Chase. Η πρώτη του είχε τίτλο «The Four-Faced Liar» (2010). Η τωρινή του ταινία βασίζεται σε μια παλιότερη μικρού μήκους που είχε γυρίσει ο σκηνοθέτης το 2010 με τίτλο «Larry». Ο Jacob υπογράφει και τα σενάρια των ταινιών του ενώ παλιότερα έχει εργαστεί ως μοντέρ αλλά και ως ηθοποιός.

Έλα να Παίξουμε (Come Play) Poster Πόστερ Wallpaper
Στο ρόλο της μητέρας βλέπουμε την ηθοποιό Gillian Jacobs. Η Gillian γεννήθηκε στις 19 Οκτωβρίου του 1982 στο Πίτσμπεργκ της Πενσιλβανίας, στις ΗΠΑ. Αυτή είναι από τις λίγες φορές που τη βλέπουμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η μεγάλη της αγάπη είναι το θέατρο, αλλά γνωστή έγινε από την τηλεόραση και κυρίως από το ρόλο της Μπρίτα Πέρι στο «Community» και κατά δεύτερο λόγο από το ρόλο της Μίκι Ντομπς στο «Love».

Η υπόθεση: Ο Όλιβερ είναι ένα οκτάχρονο μοναχικό, αυτιστικό αγόρι. Το κινητό του είναι το μοναδικό μέσο με το οποίο επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Μέσω ειδικής εφαρμογής «λέει» όλα όσα θέλει να πει, καθώς δεν μιλάει. Στο σχολείο όπου πηγαίνει, όχι μόνον δεν έχει φίλους αλλά υπάρχουν και τρεις συμμαθητές του, οι οποίοι του κάνουν μπούλινγκ, ενώ παλιότερα τα πήγαιναν καλύτερα. Μη έχοντας παρέες καταφεύγει και για συντροφιά στο κινητό του, παρακολουθώντας επεισόδια του «Μπομπ Σφουγγαράκη». Το γεγονός ότι οι γονείς του, η Σάρα και ο Μάρτι, βρίσκονται σε διαδικασία να χωρίσουν, δεν βοηθάει τα πράγματα. Όλα όμως θα χειροτερέψουν από τη στιγμή που ένα πλάσμα, ο Λάρι, που κρύβεται πίσω από την οθόνη του κινητού του Όλιβερ (και εντέλει, πίσω από όλες τις οθόνες), θα προσπαθήσει να εισέλθει στον κόσμο μας από μια άλλη διάσταση, ψάχνοντας απελπισμένα έναν φίλο, καθότι, όπως «δηλώνει», είναι ένα Παρεξηγημένο Τέρας...

Η άποψή μας: Στο youtube υπάρχει η μικρού μήκους ταινία, το «Larry», πάνω στην οποία βασίζεται τούτο το φιλμ. Δείτε την, είναι μόλις πέντε λεπτά. Αν κι έχει κι εκείνη τα προβληματάκια της (ε, χμ), εντούτοις λέει την ιστορία της άμεσα, χωρίς χρονοτριβές, χωρίς γεμίσματα, χωρίς σάλια και πετυχαίνει το στόχο της. Τα πάντα λαμβάνουν χώρα ένα βράδυ σε ένα πάρκινγκ, όπου ο νυχτερινός φύλακας, ενώ σκυλοβαριέται και δεν ξέρει πως να ξοδέψει την ώρα του, βρίσκει ένα κουτί απολεσθέντων και μέσα σε αυτό, ένα τάμπλετ. Στο τάμπλετ υπάρχει η e-book ιστορία ενός Παρεξηγημένου Τέρατος, του Larry. Και καθώς «τρέχει» τις σελίδες, ο φύλακας αρχίζει να «βλέπει» τον Larry. 

Στη μεγάλου μήκους ταινία, ο χαρακτήρας του φύλακα είναι εκείνος του πατέρα του Όλιβερ. Άρα, ο Όλιβερ, η μητέρα του, το σχολείο, ο αυτισμός, ο Μπομπ Σφουγγαράκης, είναι όλα προσθήκες προκειμένου να προκύψει το διαρκείας 96 λεπτών φιλμ. Πρώτο πρόβλημα: αυτό που λειτουργεί σε πέντε λεπτά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα λειτουργήσει για 96 λεπτά. Και δεν λειτουργεί. Ο σκηνοθέτης δημιουργεί συνθήκες σασπένς, έχει την κατάλληλη ατμόσφαιρα, εμφανίζει σταδιακά το τέρας (ευτυχώς) αλλά για να γεμίσει τη διάρκεια, φορτώνει το όλον με υποπλοκές αδιάφορες ενώ μπαίνει και ο βαρύνοντας παράγοντας «επανάληψη». Δεύτερο – πολύ χοντρό αυτό – πρόβλημα: τα λογικά κενά στην πλοκή. 

Ενώ στη μικρού μήκους ταινία δίνεις συγχωροχάρτι στον σκηνοθέτη για την (αναγκαστική;) επιλογή του να μας παρουσιάζει το τέρας έξω από την οθόνη κι εντέλει στο φινάλε αυτό να βγαίνει μέσα από την οθόνη, δεν μπορείς όμως με τίποτε να του συγχωρήσεις τα απανωτά φάουλ στη μεγάλου μήκους. Λοιπόν, το τέρας μας, ο Larry, προσπαθεί να εισέλθει στον κόσμο μας, αλλά όσο δεν εισέρχεται, αλληλεπιδρά στον κόσμο μας με διαφόρους τρόπους ενώ μπορεί κανείς να τον δει μέσω οποιασδήποτε οθόνης. Δεν είναι δηλαδή ορατός δια γυμνού οφθαλμού. Μουάχαχαχαχαχα, τι είπες τώρα; Και πώς πολεμιέται το τέρας; Κλείνοντας τις οθόνες/ σπάζοντας τις οθόνες/ βγάζοντας τις οθόνες από την πρίζα. 

Προσέξτε, όμως: ο Larry είναι επιλεκτικός, καθώς ενώ «κινείται» μέσα από τις λάμπες εντός και εκτός σπιτιού, ακόμα και από τα φώτα των αυτοκινήτων της περιοχής, προσπαθεί να μπει στον κόσμο μας μόνο από τις οθόνες της οικογένειας του Όλιβερ! Δεν καταπίνεται με τίποτε αυτό. Γιατί μόνο από τις οθόνες του Όλιβερ; Γιατί έτσι θέλει ο σεναριογράφος – σκηνοθέτης και άμα μας αρέσει. Δεν μας αρέσει. Έχουμε δει ξανά προσπάθεια πνεύματος να εισέλθει στον κόσμο μας μέσα από τις οθόνες. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα, το «Πνεύμα του κακού» (Poltergeist, 1982) του Tobe Hooper, με το κοριτσάκι να ακουμπάει την τηλεοπτική οθόνη, που παίζει χιόνια, και να λέει «they're here». Ανατριχίλες. Ποιος ήταν σεναριογράφος εκεί; Ο πολύς Steven Spielberg. Ποιος είναι παραγωγός εδώ; Η Amblin του πολύ Steven Spielberg. Του αρέσουν του Steven οι οθόνες. 

Το σενάριο εδώ όμως είναι πραγματικά κακό. Και το λυρικό φινάλε, που θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μια οποιαδήποτε άλλη ταινία, εδώ απλά προκαλεί το γέλιο. Και είναι κρίμα επειδή η βασική προβληματική της ταινίας έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Είμαστε έρμαια της τεχνολογίας. Και όσο περισσότερο χρησιμοποιούμε οθόνες για να μειώσουμε την μοναξιά μας, καθώς μας κρατάνε παρέα, τόσο περισσότερο η μοναξιά μας μεγαλώνει. Αλλά ούτε και στο καστ ευτυχεί η ταινία. Ο John Gallagher Jr. στο ρόλο του πατέρα είναι αδιάφορος και η αγαπημένη Gillian Jacobs στο ρόλο της μητέρας είναι απλά κακή! Δεν της ταιριάζει ο ρόλος και τον παίζει εντελώς φλατ. Ο μόνος που ξεχωρίζει είναι ο πιτσιρικάς Azhy Robertson στο ρόλο του Όλιβερ. Λίγο μεγαλύτερα μάτια να είχε και θα ήταν ντάλε κουάλε ίδιος ο Σάμιουελ του Lukas Haas από τον «Μάρτυρα εγκλήματος» (Witness, 1985), την ταινιάρα αυτή του Peter Weir. Σε ότι αφορά το τέρας, θαρρείς και ο H.R. Giger έχει ρίξει βαριά τη σκιά του και όλοι τα τέρατά τους τα κάνουν κόπιες του Alien. 

Οπότε: αφήστε τα τάμπλετ, τα smartphones, τα βιντεογκέιμς και βγείτε να παίξετε. Όταν τελειώσει η πανδημία. Κι αν σας δώσει το χέρι ένας Larry, να το πάρετε και να κάνετε χειραψία. Μην τον φοβάστε: φίλος σας θέλει να γίνει μονάχα...

Έλα να Παίξουμε (Come Play) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2020 από την Odeon!