Movies Ltd

The Invasion of the Boredom Snatchers

του gaRis (@takisgaris)

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με ένα μεγάλο αριθμό φεστιβαλικών ταινιών στην πορεία τους προς τις σκοτεινές αίθουσες; Απλά το λες ποιοτική, σύγχρονη, σφιχτοδεμένη τηλεοπτική παραγωγή. Αυτό είναι το ένα το κρατούμενο. Το έτερο, έτι σημαντικότερο, οι βραβευτικές δάφνες που υπόσχονται περγαμηνές ποιότητας, σηκώνουν τον πήχη ψηλά για να σαβουρντιστεί μετά η φάση ανώμαλα στα μάτια του απαιτητικού θεατού. Και τον αποκαλώ έτσι διότι σε τουτονί το genre (“φεστιβαλική”) θα αποτανθεί ο μυημένος, ο ψαγμένος, ο κουλτουριάρης ναούμ. Εκεί αρχίζει το μπερδεγουέη λοιπόν. Ο τζίφος, η πίκρα και ο κοπετός για το εισιτήριο και κυριότερα για το χαμένο χρόνο που ποτές μα ποτές δεν (θα πρέπει να) περισσεύει σε κανένα.

Έρχεται λοιπόν η αυστριακιά Jessica Hausner, με το βιογραφικό του παλαιότερου φεστιβαλικού αγαπημένου Lourdes (2009). Γυναικεία ματιά, δεδομένη η έφεση (βλ. Haneke) της σχολής δαύτης στην κλινική, αποστειρωμένη εικόνα, με τα έντονα χρώματα στο παγερό σκηνικό και τις ρομποτικές ερμηνείες να παραπέμπουν σε πρώιμο Λάνθιμο μέχρι και το Midwich Cuckoos (Village of the Damned, 1960). Κιουμπρίζουσα (The Shining τύπου) αισθητική και ακατάσχετο build up χωρίς το παραμικρό ικανό payoff ώστε να πείσει για τις φιλόδοξες θεωρητικές του αναζητήσεις. Ο Little Joe είναι η ιστοριούλα του εργαστηριακά αναπτυγμένου crimson flower που παίρνει όνομα από το γιόκα (Kit Connor) της χωρισμένης βιολόγου μανούλας Άλις (Emily Beecham, φαντάσου την ως μια λιγότερο εσφιγμένη εκδοχή της Claire Foy) που το βελτίωσε εργαστηριακά. Το λέλουδο αυτό έχει την ιδιότητα να ψεκάζει ευτυχία στον ανθρώπινο εγκέφαλο ενώ ταυτόχρονα, επειδή η Άλις του στέρησε την αναπαραγωγική δυνατότητα, αναγκάζει τους μυριστές του να το προστατεύουν με κάθε τίμημα από την εξαφάνιση.

Σε μια καταφανή, πλαδαρή και αδέξια (η ενοχλητική μουσική, ο Θεός-να-την-κάνει-καμπούκι τυραννά το μυαλό ασταμάτητα) πρόσμιξη Invasion of the Body Snatchers με Black Mirror, η Hausner θα προτείνει μια ψυχιατρική (ναι, με καναπέδες και τα όλα της) εκδοχή απελευθέρωσης της ηρωίδας από το μητρικό ένστικτο, πασπαλισμένη με αδιέξοδα εργασιομανούς και αδέξιου ερωτισμού (κρίμας ο συμπαθής BenWhishaw να καμώνεται τον ψιλοβίλλαιν, υποψήφιο εραστή της Άλις). Ιδέες υπάρχουν, κλίμα δυστοπικό, όμως η κλισεδούρα μαστίζει κάθε σκηνή ως την ερασιτεχνική κατάληξη του Little Joe. Η δε υποτονική Beecham, βραβείο γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες, λέει. Αν δεν το διάβασες πουθενά, ουδεμία περίπτωση να το πιστέψεις. Κι όμως υπήρχαν ζητήματα και προεκτάσεις άξια ενδιαφέροντος στη σεναριακή αφετηρία που εξαερώθηκαν ένεκα της αμηχανίας της δημιουργού ως προς το να πάρει ρίσκα και να το σπρώξει το καραβάκι προς μια συγκεκριμένη ρότα.

Θες να σατυρίσεις την εμμονή της ψυχοφαρμακωμένης κενωνίας μας με την ευεξία; Δώστου ένα σπιν κατά Little Shop of Horrors μεριά. Θες ένα ευγενές, κεκαλυμμένο homage στο Ζόμπιζ genre; Δώσε μια-δυο πειστικές σκηνές τρόμου κι όχι δαύτο το νερόβραστο PG φιλμάκι που η όλη του αισθητική τσαχπινιά πάει περίπατο αγκαζέ με την προβλεψιμότητα των στοκ χαρακτήρων. Little Joe, δε φταις εσύ. Η μαμά σου φταίει για όλα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την One From The Heart!