του Tony Leondis. Με τις φωνές των T.J. Miller, James Corden, Anna Faris, Maya Rudolph, Steven Wright, Patrick Stewart, Christina Aguilera, Sofía Vergara και στην ελληνική εκδοχή των Δημήτρη Μακαλιά, Τάνιας Μπρεάζου, Πάνου Σουρούνη, Μαίρης Ρετσίνα
Recycle Bin εμότζι παίζει?
του zerVo (@moviesltd) 
Βαλτώνει το πράγμα. Ε, δεν είναι βλέπεις δυνατόν κάθε μέρα να έχουμε μια καινούργια ταινία από τα δύο ανιμέισον στούντιος που αποφεύγουν προσεχτικά τις λακκούβες, άντε και από τις καμιά δεκαριά υπόλοιπες, αν τους λάχει κάποιο εμπνευσμένο πρότζεκτ. Για τον λόγο αυτό, το ένα από τα δύο πιο εξελίξιμα κινηματογραφικά είδη, όπως διαφαινόταν στις αρχές του μιλένιου - το άλλο, το ντοκιμαντέρ δηλαδή, μια χαρά μεγαλουργεί καλλιτεχνικά πλέον - έχει αρχίσει εδώ και καιρό να βαλτώνει και να ανακυκλώνει τις ίδιες και τις ίδιες ιδέες, χωρίς να προτείνει φρεσκάδα στις παραγωγές που έχουν σαν αποκλειστικό και μόνο στόχο το πανεύκολο κέρδος, από το τρεχαλητό των πιτσιρικάδων στις αίθουσες για να απολαύσουν πολυχρωμία. Τρανότερη απόδειξη για το αδιαμφισβήτητο πλέον στοιχείο της έλλειψης νέων ιδεών και κατά συνέπεια της στείρας επαναληψιμότητας, αποτελεί η ταινία The Emoji Movie, που έτσι κι αλλιώς το θέμα της, για λόγους που θα εξηγηθούν στην πορεία, μοιάζει απίστευτα ενοχλητικό στην ματιά του κάθε συνετού γονιού...
Ευτυχισμένη και φιλήσυχη, αν και ιδιαίτερα ρουτινιάρικη είναι η καθημερινότητα των ολοζώντανων εμότζι, των φατσούλων εκείνων που χρησιμοποιούν ολημερίς οι χρήστες των εφαρμογών των κινητών τηλεφώνων, αντί λέξεων, για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους στους συνομιλητές τους. Στην γιγαντιαία Τεξτόπολις που τα φιλοξενεί, έχει στηθεί ένας ξεχωριστός χώρος, σαν σε αναπαράσταση της οθόνης του smartphone, από όπου το καθένα επιλέγεται για να περάσει μέσω του τηλεπικοινωνιακού φίλτρου στην touchscreen και από εκεί να ταξιδέψει μέσω SMS στον παραλήπτη του. Εννοείται πως ακόμη και σε αυτόν τον ξεχωριστό μικρόκοσμο, τα μέλη τους δεν χαρακτηρίζονται από ισάξια ισχύ, χαρακτηριστικό που ορίζεται από το πόσο δημοφιλή είναι στις επιλογές των χρηστών.
Ο νεαρός Τζιν της ιστορίας μας, όχι απλώς δεν είναι δημοφιλής, αλλά στην ουσία μοιάζει να μην διαθέτει ούτε καν ξεχωριστό χαρακτήρα, καθώς η έκφραση του σαν εμότζι μπορεί να μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή. Κάτι που αυτομάτως τον καθιστά ως διαφορετικό από το σύνολο, που είτε χαίρεται, είτε λυπάται, είτε διασκεδάζει, είτε δακρύζει, η μουτσουνίτσα του παραμένει η ίδια. Όταν μάλιστα υποπέσει, σαν πρωτάρης στο ταμπλό, σε ολίσθημα που σχεδόν θα καταστρέψει το αγαπησιάρικο μήνυμα του έφηβου χειριστή της συσκευής, Τράβις, τότε η δημοφιλέστερη της φυλής και σε αντίθεση με την διαρκώς ευδιάθετη φατσούλα της, κακίστρω Γελαστής, θα επιδιώξει την απομάκρυνση του μια για πάντα από την Τεξτόπολη. Είναι η στιγμή που ο φοβισμένος Τζιν, με την βοήθεια του ελάχιστα χρησιμοποιήσιμου χερούκλα Κόλλα Πέντε και της χαρισματικής, αν και αινιγματικής, χάκερ Ατίθασης, θα αναζητήσει την διέξοδο προς το Cloud ώστε να να βρει και να επαναπρογραμματίσει την πλακέτα λειτουργίας όλων των εμότζι του δικού του, ουδέτερου είδους.
Δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν λοιπόν πίσω τους τα φίλινγκ εικονιδιάκια, περνώντας μέσα από χρωματιστά αλλά και επικίνδυνα applications, όπως το συνδυαστικό Cundy Crush και το μουσικοχορευτικό Just Dance, που το καθένα θα απαιτήσει τις επιδεξιότητες τους για να τα αφήσει να προχωρήσουν, καθυστερώντας τα συνάμα από το ταξίδι τους, ενόσω στο κατόπι τους βρίσκονται οι πάνοπλοι αστυνόμοι του διαδικτύου!!! Εντέλει για το όχι και τόσο ατρόμητο τρίο των εμότζι, το πλάνο που είχαν κατά νου, είναι κατά πολύ πιο ριψοκίνδυνο, από εκείνο που αρχικά πίστευαν.
Στην ουσία δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα από τα γνωστά animation, από τα οποία να μην δανείζεται στοιχεία το Emoji Movie. Με θεματική βάση εμφανώς παρμένη από το Inside Out, παρουσιάζονται με ψυχή και ζωντάνια σαν το Toy Story, μορφές που στ αλήθεια δεν έχουν καν υπόσταση, οι οποίες αναγκαστικά πρέπει να εγκαταλείψουν τον τόπο / software τους όπως Wreck It Ralph, αναζητώντας την χαμένη ελπίδα. Βασικό συστατικό και αυτού του κινούμενου σχεδίου, είναι το ότι ο κεντρικός ήρωας του στόρι, είναι ένας αδύναμος και άχρωμος χαρακτήρας, που θα κληθεί όμως να ξεχωρίσει μέσα από την μάζα αν θέλει να σώσει εαυτόν, αλλά και συντρόφους (A Bug's Life). Να χαρώ εγώ πρωτοτυπία αγαπητέ Ντιρέκτορα Tony Leondis με τις προφανείς ελληνικές ρίζες.
Το μεγάλο πρόβλημα του Εμότζι Μούβι όμως, δεν έχει να κάνει με την απουσία νεωτερισμών, αυτό είναι μόνιμο φαινόμενο πια στα μοντέρνα σκίτσα, αλλά η μη αποδεκτή και κοινωνιολογικά καταστροφική οντότητα, αυτών εδώ των ηλεκτρονικής υφής παιχνιδιών, που μέσα σε δύο μόλις δεκαετίες έρχονται για να υποκαταστήσουν τον καουμπόη, τον κύριο πατάτα ή τον Μπαζ Λάιτγίαρ στην καρδιά των ανηλίκων θεατών - μα κυρίως ανθρώπων. Δεν μπορώ να σκεφτώ ενοχλητικότερη εικόνα από εκείνη των πιτσιρικάδων που καθισμένοι σιμά, δεν μιλούν, δεν κουβεντιάζουν, δεν γελούν, μα στέλνουν ο ένας στον άλλο εμότζι, παίζοντας επιδέξια με τα δάκτυλα τους τα πλήκτρα. Οπότε η επισημοποίηση μέσα από μια ταινία νεανική, των τριβόλων εκείνων που έχουν πάρει την θέση της αληθινής Καλημέρας ή του πραγματικού Σ'Αγαπώ, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή με κανέναν τρόπο.
Σόρι Sony που στο λέω κατάμουτρα, αλλά πιο άκυρη και αντιπαιδαγωγική επιλογή για να ζωγραφιστεί με το πενάκι των γραφικών στο εκράν - όπως έγινε με τα Παιχνίδια, τα Αυτοκινητάκια, τους Πορσελάνινους Νάνους και χίλια δυο ακόμα - δεν θα μπορούσες να φτιάξεις, από τα σμάιλς, τις καρδούλες και τα πουπς, που από συμπληρωματικός τρόπος επαφής, έχει αναχθεί σε βασικό και δυστυχώς αναντικατάστατο. Mε χιούμορ μίζερο και χοντροειδές, ακαταλαβίστικο σε αρκετά του σημεία, δε, δεν γίνεται αντιληπτή εύκολα ούτε η κεντρική ιδέα του Εμότζι, που έχει να κάνει με την ανάδειξη της μοναδικής αξίας του καθενός, που πρέπει να πολεμήσει πολύ για να την αναδείξει δημόσια. Σε δεύτερη μοίρα περνούν λοιπόν και οι τεχνικές λεπτομέρειες ενός φιλμ που μακάρι γρήγορα να λησμονηθεί, αν και ούτε και εκεί οι τεχνικοί των σχετικών δημιουργιών τμημάτων, δεν επέδειξαν μέσα στα ογδόντα λεπτά της διάρκειας καμία ξέχωρη δυνατότητα. :p
Ο νεαρός Τζιν της ιστορίας μας, όχι απλώς δεν είναι δημοφιλής, αλλά στην ουσία μοιάζει να μην διαθέτει ούτε καν ξεχωριστό χαρακτήρα, καθώς η έκφραση του σαν εμότζι μπορεί να μεταβάλλεται από στιγμή σε στιγμή. Κάτι που αυτομάτως τον καθιστά ως διαφορετικό από το σύνολο, που είτε χαίρεται, είτε λυπάται, είτε διασκεδάζει, είτε δακρύζει, η μουτσουνίτσα του παραμένει η ίδια. Όταν μάλιστα υποπέσει, σαν πρωτάρης στο ταμπλό, σε ολίσθημα που σχεδόν θα καταστρέψει το αγαπησιάρικο μήνυμα του έφηβου χειριστή της συσκευής, Τράβις, τότε η δημοφιλέστερη της φυλής και σε αντίθεση με την διαρκώς ευδιάθετη φατσούλα της, κακίστρω Γελαστής, θα επιδιώξει την απομάκρυνση του μια για πάντα από την Τεξτόπολη. Είναι η στιγμή που ο φοβισμένος Τζιν, με την βοήθεια του ελάχιστα χρησιμοποιήσιμου χερούκλα Κόλλα Πέντε και της χαρισματικής, αν και αινιγματικής, χάκερ Ατίθασης, θα αναζητήσει την διέξοδο προς το Cloud ώστε να να βρει και να επαναπρογραμματίσει την πλακέτα λειτουργίας όλων των εμότζι του δικού του, ουδέτερου είδους.
Δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν λοιπόν πίσω τους τα φίλινγκ εικονιδιάκια, περνώντας μέσα από χρωματιστά αλλά και επικίνδυνα applications, όπως το συνδυαστικό Cundy Crush και το μουσικοχορευτικό Just Dance, που το καθένα θα απαιτήσει τις επιδεξιότητες τους για να τα αφήσει να προχωρήσουν, καθυστερώντας τα συνάμα από το ταξίδι τους, ενόσω στο κατόπι τους βρίσκονται οι πάνοπλοι αστυνόμοι του διαδικτύου!!! Εντέλει για το όχι και τόσο ατρόμητο τρίο των εμότζι, το πλάνο που είχαν κατά νου, είναι κατά πολύ πιο ριψοκίνδυνο, από εκείνο που αρχικά πίστευαν.
Στην ουσία δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένα από τα γνωστά animation, από τα οποία να μην δανείζεται στοιχεία το Emoji Movie. Με θεματική βάση εμφανώς παρμένη από το Inside Out, παρουσιάζονται με ψυχή και ζωντάνια σαν το Toy Story, μορφές που στ αλήθεια δεν έχουν καν υπόσταση, οι οποίες αναγκαστικά πρέπει να εγκαταλείψουν τον τόπο / software τους όπως Wreck It Ralph, αναζητώντας την χαμένη ελπίδα. Βασικό συστατικό και αυτού του κινούμενου σχεδίου, είναι το ότι ο κεντρικός ήρωας του στόρι, είναι ένας αδύναμος και άχρωμος χαρακτήρας, που θα κληθεί όμως να ξεχωρίσει μέσα από την μάζα αν θέλει να σώσει εαυτόν, αλλά και συντρόφους (A Bug's Life). Να χαρώ εγώ πρωτοτυπία αγαπητέ Ντιρέκτορα Tony Leondis με τις προφανείς ελληνικές ρίζες.
Το μεγάλο πρόβλημα του Εμότζι Μούβι όμως, δεν έχει να κάνει με την απουσία νεωτερισμών, αυτό είναι μόνιμο φαινόμενο πια στα μοντέρνα σκίτσα, αλλά η μη αποδεκτή και κοινωνιολογικά καταστροφική οντότητα, αυτών εδώ των ηλεκτρονικής υφής παιχνιδιών, που μέσα σε δύο μόλις δεκαετίες έρχονται για να υποκαταστήσουν τον καουμπόη, τον κύριο πατάτα ή τον Μπαζ Λάιτγίαρ στην καρδιά των ανηλίκων θεατών - μα κυρίως ανθρώπων. Δεν μπορώ να σκεφτώ ενοχλητικότερη εικόνα από εκείνη των πιτσιρικάδων που καθισμένοι σιμά, δεν μιλούν, δεν κουβεντιάζουν, δεν γελούν, μα στέλνουν ο ένας στον άλλο εμότζι, παίζοντας επιδέξια με τα δάκτυλα τους τα πλήκτρα. Οπότε η επισημοποίηση μέσα από μια ταινία νεανική, των τριβόλων εκείνων που έχουν πάρει την θέση της αληθινής Καλημέρας ή του πραγματικού Σ'Αγαπώ, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή με κανέναν τρόπο.
Σόρι Sony που στο λέω κατάμουτρα, αλλά πιο άκυρη και αντιπαιδαγωγική επιλογή για να ζωγραφιστεί με το πενάκι των γραφικών στο εκράν - όπως έγινε με τα Παιχνίδια, τα Αυτοκινητάκια, τους Πορσελάνινους Νάνους και χίλια δυο ακόμα - δεν θα μπορούσες να φτιάξεις, από τα σμάιλς, τις καρδούλες και τα πουπς, που από συμπληρωματικός τρόπος επαφής, έχει αναχθεί σε βασικό και δυστυχώς αναντικατάστατο. Mε χιούμορ μίζερο και χοντροειδές, ακαταλαβίστικο σε αρκετά του σημεία, δε, δεν γίνεται αντιληπτή εύκολα ούτε η κεντρική ιδέα του Εμότζι, που έχει να κάνει με την ανάδειξη της μοναδικής αξίας του καθενός, που πρέπει να πολεμήσει πολύ για να την αναδείξει δημόσια. Σε δεύτερη μοίρα περνούν λοιπόν και οι τεχνικές λεπτομέρειες ενός φιλμ που μακάρι γρήγορα να λησμονηθεί, αν και ούτε και εκεί οι τεχνικοί των σχετικών δημιουργιών τμημάτων, δεν επέδειξαν μέσα στα ογδόντα λεπτά της διάρκειας καμία ξέχωρη δυνατότητα. :p
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Σεπτεμβρίου 2017 από την Feelgood Ent.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική