του zerVo (@moviesltd)
Νύχτες Πρεμιέρας 2017 LIVE Ep.7 - Unchain My Heart
Θα αντιπαρατεθώ κομματάκι στον φίλο και κομπανιέρο μου Yahoo, που στην τελευταία του ανταπόκριση σύμφωνα με όσα αναφέρει, σαν να ένιωσε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ, κατεβαίνοντας στις Αθηναικές Νύχτες Πρεμιέρας από την Σαλόνικα, μετά από μια δεκαετία και αντικρίζοντας στοιχεία που τον ξένισαν: Μέτρια οργάνωση έκδοσης εισιτηρίων, διάλειμμα στις ταινίες και τα τοιαύτα, που δεν τα απαντάς εύκολα σε ένα σοβαρό διεθνές φεστιβάλ. Για μας εδώ αυτά δεν αποτελούν την παραμικρή έκπληξη και ο λόγος μετά από 23 Σεπτέμβρηδες που τρέχει το πανηγύρι είναι προφανέστατος. Επιγραμματικά, αφού θα αναφερθώ εκτενέστερα στο θέμα στον επίλογο των φετινών εκδηλώσεων, να πω πως ο θεσμός που ακούει στον πομπώδη είναι η αλήθεια τίτλο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, ακολουθεί μια δική του νοοτροπία και τακτική, μακρινή από εκείνη που παίζει όχι απλά στα μεγάλα ραντεβού της Ευρώπης, αλλά και στα λιγότερο προβεβλημένα, βάζοντας πάνω ακόμη κι από το ίδιο του το πρεστίζ, να προ(σ)καλέσει μεγάλα και τρανά ονόματα, αστέρες, ντιρέκτορες, ρεπόρτερ από όλο τον κόσμο, τον ίδιο τον κόσμο, το κοινό. Αρχή και τέλος των διοργανωτών σε αυτή την φθινοπωρινή γιορτή είναι ο μέσος σινεφίλ, γι αυτόν φτιάχνεται το πρόγραμμα, για εκείνον στήνεται ο χορός, αυτός είναι ο πρωταγωνιστής, με την αθρόα παρουσία του θα γεμίσουν οι αίθουσες (οκ, όχι τις βροχερές ημέρες). Θα επανέλθω στο θέμα που ξεκίνησα επιδερμικά σε αυτή την παράγραφο - εισαγωγή, πριν περάσουμε στις ταινίες που είδαμε πρόσφατα, όλες τους μέρος του πιο σημαντικού κατ εμέ τμήματος του φεστιβάλ, του περιφερειακού Μουσικού, φιλμς που δεν θα έχουμε την τύχη επ ουδενί κάποια στιγμή να απολαύσουμε σε κανονική διανομή στα μέρη μας.
Οι περισσότεροι τόνε γνώρισαν ως τον ερμηνευτή του τραγουδιού που έπαιζε σε εκείνη την ταινία των μέσων των 80s με την Kim Bassinger και τον Mickey Rourke, στο πλάνο που η ξανθιά θεότης ξετίναζε τα μάτια του μαγουλάκια, στο λίκνισμα της. Έκτοτε η έννοια του στριπτίζ είναι αρχικώς συνυφασμένη με το μελωδικό νουαρέ You Can Leave Your Hat On και κατά συνέπεια με εκείνον που το έκανε τεράστια επιτυχία, τον μουσάτο, κοκκινοτρίχη Εγγλέζο Joe Cocker, που σαν σε πολύ μεγάλη ηλικία μας συστήθηκε για σταρ (λέγαμε). Άντε οι πιο σινεμαδοφάγοι να τον είχαν ξανακούσει λίγα χρόνια πρωτύτερα, καθώς πάλι σε ταινία, ντουέτο αυτή την φορά με την Jennifer Warnes, έκλεινε θριαμβευτικά ένα από τα πιο όμορφα δραματικά ρομάντζα της εποχής, τον Officer And Gentl;eman, στο πλάνο που ο ένστολος εύελπις το σηκώνει το κορίτσι στον αέρα και το παίρνει μακρυά από την μιζέρια της φάμπρικας. Κλάμα κι οδυρμός στην ακρόαση του Up Where We Belong, χάρη στο πολυμορφικό γρέζι της χροιάς του καλλιτέχνη. Στα 13 χρόνια μου τότε, δικαιολογημένα, που να ήξερα τι είχε κάμει στο παρελθόν του ο Μαντ Ντογκ? Θα ήμουν αδικαιολόγητος μεγαλώνοντας να μην μελετήσω το τεράστιο ερμηνευτικό του έργο, με περισσότερα από πενήντα χρόνια στο στερέωμα, επιτεύγματα που πανεύκολα τον οδηγούν στο Hall Of Fame των σημαντικότερων προσωπικοτήτων του πενταγράμμου. Μνημείο της Δόξας που ουδέποτε θέλησε εν ζωή να σκεφτεί και μόνο πως θα γίνει μέλος. Μαζεμένες όλες αυτές τις σημαντικότερες στιγμές της καλλιτεχνικής, όπως όμως και της προσωπικής του, πολυτάραχης καριέρας, μας προσφέρει σε ένα πακέτο διάρκειας 90 λεπτών το ντοκιμαντέρ, παραγωγής Netflix παρακαλώ, που πολύ λογικά φέρει στην μαρκίζα την επιγραφή Joe Cocker: Mad Dog With Soul!
Το φιλμ ακολουθώντας πορεία που δεν ξεφεύγει από την γνώριμη γραμμική, αφηγηματική ράγα ούτε για τρία δευτερόλεπτα, ξεκινά την ανάπτυξη του, από τα πολύ νεαρά χρόνια του Cocker, στο πάμφτωχο Σέφιλντ, εκεί που από μικρός είχε δείξει έφεση στο τραγούδι, λατρεύοντας σαν Θεό του, τον ένα και μοναδικό Ray Charles. Με αγαπημένο είδος του το μπλουζ, ο πιτσιρίκος Joe διασκεύαζε στις παμπ της περιοχής του τα τραγούδια του Genious, μέχρι που το ταλέντο του υπέπεσε στην αντίληψη των παραγωγών που θα του στρώσουν χαλί, για να τον υποδεχτούν στις δισκογραφικές τους. Η μελαγχολική διασκευή στα 1968 του ύμνου των Beatles, A Little Help From My Friends, θα αποτελέσει τον βατήρα που θα εκτοξεύσει την φήμη του Cocker στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, εκεί που απρόσμενα για τον ίδιο και την μπάντα του, θα κληθεί να συμμετάσχει στο ιστορικότερο μουσικό γεγονός που γνώρισε ο πλανήτης ποτέ. Η μνημειώδης εμφάνιση του μπροστά σε μυριάδες κόσμου στο Γούντστοκ, θα τον καταστήσουν σαν έναν από τους πιο σπουδαίους ροκ τραγουδιστές της εποχής, καθώς το κύριο ενδιαφέρον του έπεφτε στις μαραθώνιες τουρνέ, φτάνοντας σε νούμερο ακόμη και τις 200 συναυλίες τον χρόνο. Δεν είναι μυστικό, ούτε το ντοκιμαντέρ έκανε καμία τρομακτική αποκάλυψη, αναφέροντας το γιγάντιο πρόβλημα του, αρχικά με το ποτό και κατόπιν με τα σκληρά ναρκωτικά, που σύμφωνα με τον ίδιο του έδιναν την δύναμη να συνεχίσει τις περιοδείες. Το φιλμ κρατώντας σταθερά στο φόντο το πρόβλημα του Cocker με την εξάρτηση, κινείται χρόνο με τον χρόνο σημειώνοντας στιγμές ορόσημα της ζωής του - την φιλόδοξη, πανάκριβη αλλά εντέλει τραγική εισπρακτικά τουρνέ με τους Mad Dogs, την γνωριμία του με τον παραγωγό Michael Lang που στην πιο δύσκολη καμπή της ζωής του τον έσωσε κυριολεκτικά (και στο φινάλε πήρε για δώρο μια ξεγυρισμένη απόλυση), την τυχαία συνάντηση του με την μετέπειτα γυναίκα της ζωής του Pam, οικονόμο του σπιτιού (ιδιοκτησίας Jane Fonda) στο Μαλιμπού που μετακόμισε προσπαθώντας να αποτοξινωθεί, τις αμέτρητες απόπειρες να ανακάμψει και να πετύχει το μεγάλο καμ μπακ, υποτίθεται καθαρός από ουσίες και αλκοόλ. Τα νεότερα - κατόπιν των 9 1/2 Βδομάδων - περιστατικά, λίγο πολύ τα γνωρίζουν και οι πιο φρέσκοι αναγνώστες της διαδρομής του, με πιο σημαντικά βεβαίως την παρουσία του στην μετά την πτώση του τείχους Γερμανία, ως ο πρώτος Δυτικός τραγουδιστής που έπαιξε σε κοινό της πρώην Ανατολικής πλευράς, το σόου του στο Χρυσό Ιωβηλαίο της αγαπημένης του Βασιλίσσης Ελισάβετ και φυσικά η πολυαναμενόμενη για τον ίδιο συνεργασία του, με το είδωλο του, στο μυθικό Unchain My Heart! Το έργο με δραματικό τόνο, κλείνει, με τον θάνατο του, το 2014 από καρκίνο του πνεύμονα στα 70 του χρόνια, σε έναν επίλογο που βάζουν με ύμνους για τον εκλιπόντα, σπουδαία πρόσωπα όπως ο Billy Joel, ο Randy Newman, ο Glyn Johns.
Το φιλμ ακολουθώντας πορεία που δεν ξεφεύγει από την γνώριμη γραμμική, αφηγηματική ράγα ούτε για τρία δευτερόλεπτα, ξεκινά την ανάπτυξη του, από τα πολύ νεαρά χρόνια του Cocker, στο πάμφτωχο Σέφιλντ, εκεί που από μικρός είχε δείξει έφεση στο τραγούδι, λατρεύοντας σαν Θεό του, τον ένα και μοναδικό Ray Charles. Με αγαπημένο είδος του το μπλουζ, ο πιτσιρίκος Joe διασκεύαζε στις παμπ της περιοχής του τα τραγούδια του Genious, μέχρι που το ταλέντο του υπέπεσε στην αντίληψη των παραγωγών που θα του στρώσουν χαλί, για να τον υποδεχτούν στις δισκογραφικές τους. Η μελαγχολική διασκευή στα 1968 του ύμνου των Beatles, A Little Help From My Friends, θα αποτελέσει τον βατήρα που θα εκτοξεύσει την φήμη του Cocker στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, εκεί που απρόσμενα για τον ίδιο και την μπάντα του, θα κληθεί να συμμετάσχει στο ιστορικότερο μουσικό γεγονός που γνώρισε ο πλανήτης ποτέ. Η μνημειώδης εμφάνιση του μπροστά σε μυριάδες κόσμου στο Γούντστοκ, θα τον καταστήσουν σαν έναν από τους πιο σπουδαίους ροκ τραγουδιστές της εποχής, καθώς το κύριο ενδιαφέρον του έπεφτε στις μαραθώνιες τουρνέ, φτάνοντας σε νούμερο ακόμη και τις 200 συναυλίες τον χρόνο. Δεν είναι μυστικό, ούτε το ντοκιμαντέρ έκανε καμία τρομακτική αποκάλυψη, αναφέροντας το γιγάντιο πρόβλημα του, αρχικά με το ποτό και κατόπιν με τα σκληρά ναρκωτικά, που σύμφωνα με τον ίδιο του έδιναν την δύναμη να συνεχίσει τις περιοδείες. Το φιλμ κρατώντας σταθερά στο φόντο το πρόβλημα του Cocker με την εξάρτηση, κινείται χρόνο με τον χρόνο σημειώνοντας στιγμές ορόσημα της ζωής του - την φιλόδοξη, πανάκριβη αλλά εντέλει τραγική εισπρακτικά τουρνέ με τους Mad Dogs, την γνωριμία του με τον παραγωγό Michael Lang που στην πιο δύσκολη καμπή της ζωής του τον έσωσε κυριολεκτικά (και στο φινάλε πήρε για δώρο μια ξεγυρισμένη απόλυση), την τυχαία συνάντηση του με την μετέπειτα γυναίκα της ζωής του Pam, οικονόμο του σπιτιού (ιδιοκτησίας Jane Fonda) στο Μαλιμπού που μετακόμισε προσπαθώντας να αποτοξινωθεί, τις αμέτρητες απόπειρες να ανακάμψει και να πετύχει το μεγάλο καμ μπακ, υποτίθεται καθαρός από ουσίες και αλκοόλ. Τα νεότερα - κατόπιν των 9 1/2 Βδομάδων - περιστατικά, λίγο πολύ τα γνωρίζουν και οι πιο φρέσκοι αναγνώστες της διαδρομής του, με πιο σημαντικά βεβαίως την παρουσία του στην μετά την πτώση του τείχους Γερμανία, ως ο πρώτος Δυτικός τραγουδιστής που έπαιξε σε κοινό της πρώην Ανατολικής πλευράς, το σόου του στο Χρυσό Ιωβηλαίο της αγαπημένης του Βασιλίσσης Ελισάβετ και φυσικά η πολυαναμενόμενη για τον ίδιο συνεργασία του, με το είδωλο του, στο μυθικό Unchain My Heart! Το έργο με δραματικό τόνο, κλείνει, με τον θάνατο του, το 2014 από καρκίνο του πνεύμονα στα 70 του χρόνια, σε έναν επίλογο που βάζουν με ύμνους για τον εκλιπόντα, σπουδαία πρόσωπα όπως ο Billy Joel, ο Randy Newman, ο Glyn Johns.
Εξίσου θρυλική μορφή του πενταγράμμου, αν και σε άλλο, διαφορετικό μετερίζι, εκείνο της τζαζ, υπήρξε ο κορυφαίος σαξοφωνίστας στα χρονικά John Coltrane, ενός πρωτοπόρου μουσικού, που σε περιόδους που το είδος που υπηρέτησε είχε μείνει στάσιμο, εκείνος άνοιξε καινούργιους πειραματικούς δρόμους, μισό αιώνα πριν, που εξελίχθηκαν σε λεωφόροι για να φτάσουμε στην εξέλιξη που γνωρίζει σήμερα. Μια κάλυψη των πιο σπουδαίων στιγμών της ζωής του προσφέρει το βιογραφικό Chasing Trane, που υπογράφει ο γνωστός ντοκιμαντερίστας John Scheinfeld, ξεκινώντας από την γέννηση του στα 1927 στον υπό καθεστώς ακραίων ρατσιστικών ιδεών αμερικάνικο Νότο και περνώντας μέσα από τα αβάσταχτα, ορφανά νεανικά του χρόνια, φτάνουμε στα πρώιμα στάδια της καριέρας του, εκεί που θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του, δίπλα στον δάσκαλο Miles Davis. Αν και επιστήθιοι φίλοι του, οι ηλικιωμένοι θρύλοι Sonny Rollins και Jimmy Heath κάνουν λόγο για έναν περιορισμένων δυνατοτήτων σαξοφωνίστα, που ποτέ δεν πίστευαν πως θα κατάφερνε κάτι σπουδαίο. Πρόσκαιρη διάψευση που θα δώσει ο ίδιος, καθώς θα τον επιλέξουν για μέλος τους τα πιο γνωστά σχήματα της δεκαετίας του '50, τόσο για τις Live εμφανίσεις τους όσο και για τις δισκογραφικές τους κινήσεις, μια επιτυχία που θα φροντίσει να διαγράψει μονοκοντυλιά όμως, καθώς σταδιακά θα τον τυλίξει ο στυγνός εφιάλτης των ναρκωτικών. Έχοντας ακουμπήσει σχεδόν τον πάτο, χωρίς μπάντα αφού καμία δεν θα μπορούσε να τον αποδεχτεί στην σύνθεση της, ο Coltrane θα κληθεί να πάρει μια οριακή απόφαση ζωής: ή θα αφεθεί στις ουσίες και πολύ σύντομα θα πεθάνει ή θα παλέψει με το θηρίο και θα βγει νικητής. Αποτοξινωμένος και καθαρός, θα επανέλθει στην δράση, πολύ πιο δυνατός και έτοιμος με το χάλκινο κρεμασμένο μόνιμα στο λαιμό του, να κλέβει την παράσταση ακόμη και από τους φυσικούς ηγέτες της ορχήστρας του, που του έδιναν με χαρά τον αμέριστο χρόνο να επιδείξει τις ατέρμονες ικανότητες του.
Μέσα από συνεντεύξεις τρομακτικών ονομάτων της τζαζ σκηνής και όχι μόνο, σαν τον Wynton Marsalis, τον Wayne Shorter, τον Kamasi Washington και τον Carlos Santana ("άλλοι παίζουν τζαζ, άλλοι ρόκ, άλλοι ποπ, ο Trane παίζει ζωή!"), τις παρεμβολές του γνωστού για τις μουσικές του καταβολές, πρώην Πλανητάρχη Bill Clinton, αλλά και με την παρουσία των ίδιων του των παιδιών για να μιλήσουν για τις πιο προσωπικές, οικογενειακές τους στιγμές, το φιλμ προσφέρει μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του βίου του καλλιτέχνη. Με μερικές πανέμορφες ζωγραφικές παρεμβάσεις για να γεμίσει το κάδρο, ελλείψει πληθώρας ντοκουμέντων, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα όμορφο τρικ, βάζοντας ως αφηγητή τον ίδιο τον Trane, με την αγαπημένη φωνή του Denzel Washington, επίσης μεγάλου θαυμαστή του. Με σημεία σταθμούς κατά το δεύτερο και πιο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας, την δράση του υπέρ του κινήματος του Δόκτορα King μετά την βομβιστική επίθεση σε εκκλησία μαύρων που είχε σαν συνέπεια των θάνατο τεσσάρων παιδιών, την κυκλοφορία του μνημειώδους δίσκου του Blue Train, το έργο του My Favourite Things βασισμένο στις νότες της Μελωδίας της Ευτυχίας, που άνοιξε τις πύλες του νέου κύματος της τζαζ, το αφιέρωμα σε αυτόν τον σπουδαίο αρτίστα, ολοκληρώνεται συγκινητικά, με τον θάνατο του, το 1966 από καρκίνο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον φιλμ, που δεν ακολουθεί την πεπατημένη, αλλά δημιουργεί ένα εμπνευσμένο, σαν σε σκίτσο κόμικ πολλές φορές, περιβάλλον για να τυλίξει τον θησαυρό που άφησε πίσω του ο Coltrane, φεύγοντας από την ζωή σε ηλικία μόλις 40 ετών.
Μέσα από συνεντεύξεις τρομακτικών ονομάτων της τζαζ σκηνής και όχι μόνο, σαν τον Wynton Marsalis, τον Wayne Shorter, τον Kamasi Washington και τον Carlos Santana ("άλλοι παίζουν τζαζ, άλλοι ρόκ, άλλοι ποπ, ο Trane παίζει ζωή!"), τις παρεμβολές του γνωστού για τις μουσικές του καταβολές, πρώην Πλανητάρχη Bill Clinton, αλλά και με την παρουσία των ίδιων του των παιδιών για να μιλήσουν για τις πιο προσωπικές, οικογενειακές τους στιγμές, το φιλμ προσφέρει μια ολοκληρωμένη παρουσίαση του βίου του καλλιτέχνη. Με μερικές πανέμορφες ζωγραφικές παρεμβάσεις για να γεμίσει το κάδρο, ελλείψει πληθώρας ντοκουμέντων, ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ένα όμορφο τρικ, βάζοντας ως αφηγητή τον ίδιο τον Trane, με την αγαπημένη φωνή του Denzel Washington, επίσης μεγάλου θαυμαστή του. Με σημεία σταθμούς κατά το δεύτερο και πιο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας, την δράση του υπέρ του κινήματος του Δόκτορα King μετά την βομβιστική επίθεση σε εκκλησία μαύρων που είχε σαν συνέπεια των θάνατο τεσσάρων παιδιών, την κυκλοφορία του μνημειώδους δίσκου του Blue Train, το έργο του My Favourite Things βασισμένο στις νότες της Μελωδίας της Ευτυχίας, που άνοιξε τις πύλες του νέου κύματος της τζαζ, το αφιέρωμα σε αυτόν τον σπουδαίο αρτίστα, ολοκληρώνεται συγκινητικά, με τον θάνατο του, το 1966 από καρκίνο. Εξαιρετικά ενδιαφέρον φιλμ, που δεν ακολουθεί την πεπατημένη, αλλά δημιουργεί ένα εμπνευσμένο, σαν σε σκίτσο κόμικ πολλές φορές, περιβάλλον για να τυλίξει τον θησαυρό που άφησε πίσω του ο Coltrane, φεύγοντας από την ζωή σε ηλικία μόλις 40 ετών.
zerVo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική