Τέλειοι Ξένοι
του Θοδωρή Αθερίδη. Με τους Θοδωρή Αθερίδη, Σμαράγδα Καρύδη, Άλκη Κούρκουλο, Μαρία Ναυπλιώτου, Μάκη Παπαδημητρίου, Γιάννο Περλέγκα, Ευαγγελία Συριοπούλου
Η φωτεινή πλευρά του φεγγαριού...
του zerVo (@moviesltd) 
First i was afraid, i was petrified... Μιλάμε για κοκάλωμα όμως, έναν τεταρταίο πυρετό που ανέβαζε σταδιακά το χλώμιασμα από τα νύχια ίσαμε την κορυφή, έχοντας προσθέσει έναν απροσπέλαστο κόμπο στο λαιμό, απόρροια του προφανούς φόβου της αποκάλυψης. Κάνε Θεέ μου να μην κτυπήσει ποτέ το ρημάδι, πλιζ, πλιζ, πλιζ, πλιζ κι εγώ θα σου ανάψω μια λαμπάδα, κοντά στο μπόι μου, που είμαι και ψηλούλης. Το ξέρω πως τα κότσια να το πετύχω το outing, να αποκαλύψω ετούτο το μυστικό που θα με αλλάξει ολοκληρωτικά και μονομιάς στα μάτια των δικών μου, τα έχω, αλλά κάνε να μην συμβεί τώρα. Δεν είμαι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο και μια χαρά τρέχουν όλα όσο αυτό είναι θαμμένο κάτω από τόνους, μιας άλλης αγωνιώδους γοητείας. Βόηθα να μην βγει το κρυφό μαντάτο στην δημοσιά κι εγώ θα κάνω οτίδήποτε μου ζητήσεις. Οκ, σχεδόν οτιδήποτε...
Βράδυ Παρασκευής, νύχτα που το ολόγιομο φεγγάρι που σκεπάζει την Αθήνα κάποια στιγμή θα χαθεί, στο δύωρο που θα διαρκέσει η έκλειψη του και η παρέα των φίλων από παιδιά, μαζί με τις γυναίκες τους, προετοιμάζεται για μια ακόμη σύναξη, για φαγητό και κουβεντολόι στο σπίτι των πιο εύπορων της ομήγυρης. Του πλαστικού χειρουργού Θωμά και της ψυχολόγου συζύγου του Μάρθας, που απόψε θα φιλοξενήσουν τους κολλητούς τους, τον Γιώργο και την Έρση, τον Αλέκο και την πολύ μικρότερη καλή του Λίνα, τον έξω καρδιά Αχιλλέα, που επιτέλους θα εμφανίσει σε όλους το καινούργιο του αμόρε, έτσι για μπριάμ, κρασάκι και ανέκδοτα. Συνηθισμένη μάζωξη, που οσονούπω θα εξελιχθεί σε νύχτα τρόμου, χάρη στην ιδέα της οικοδέσποινας, να ξεκινήσουν ένα μοιραίο και αποκαλυπτικό παιχνίδι.
Με την επτάδα, καθώς η άγνωστη αγαπημένη του μοναδικού ανύπαντρου δεν θα εμφανιστεί λόγω ασθενείας, να κυκλώνει το τραπέζι, οι συνδαιτημόνες θα συμφωνήσουν από κοινού, οποιαδήποτε στιγμή κτυπήσει το κινητό τους τηλέφωνο, είτε σε κλήση, είτε σε φωνητικό μήνυμα. είτε σε SMS, το περιεχόμενο θα ανακοινωθεί σε όλους, δίχως φόβο και χωρίς κανένα πάθος. Κι αν άπαντες αρχικώς είχαν την εντύπωση πως η συσκευή τους, δεν πρόκειται να βγάλει άχνα καθόλη την υπόλοιπη βραδιά, κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ, αφού τα ringtones θα βαρούν ασταμάτητα, αναφέροντας πλήρως σε όλο τον φιλικό κύκλο, τι συμβαίνει στην μυστική ζωή του καθενός. Πιπεράτες κρυφές αλήθειες, που θα αναπροσαρμόσουν άμεσα τους κρίκους που συνδέουν την εκ πρώτης όψης, αλληλέγγυα φιλική τους αλυσίδα...
Επτά τα πρόσωπα της σύναξης, επτά αντίστοιχα και τα φορητά, που απόψε λες και μπήκε μέσα τους το κακό στοιχειό δεν θα πάψουν λεπτό να βαρούν, στέλνοντας ένθεν κακείθεν απίστευτα μαντάτα για το, υπεράνω της παραμικρής υποψίας, ποιόν του καθενός. Ερωμένες, πρώην και νυν εραστές, διαδικτυακά καμάκια, έφηβα τέκνα που περνούν τα δικά τους ζόρια, συνεργάτες πραγματικοί αλλά και φανταστικοί, "Λευτεράκηδες" σωτήρες, που θα δειχτεί το ποιοι στην πραγματικότητα είναι, όλοι, μα όλοι, θα καλέσουν εκ περιτροπής, το ένα μετά το άλλο τα τηλέφωνα των παιδιόθεν συντρόφων, προκαλώντας κατάσταση χάους, εκεί που άλλα η όμορφη, καλοκαιρινή βραδιά υποσχόταν. Στέλνοντας κατά σειρά, τον καθένα που ακούγοντας το κτύπημα, θα νιώσει από πριν το μαχαίρι να μπήγεται στην καρδιά, στην θέση του υπόλογου, του ντροπιασμένου, του να ανοίξει η γη να τον καταπιεί, κατάσταση διάρκειας ελαχίστων δευτερολέπτων όμως, εφόσον εντός ολίγου ο δίπλα, ο παραδίπλα, ο απέναντι, είναι βέβαιο πως θα πάρει την θέση του.
Το σενάριο των Τέλειων Ξένων στο κτίσιμο μιας πειραγμένης κομεντί, με αρκετά δραματικές εξάρσεις, είναι ευφάνταστο, εμπνευσμένο, διασκεδαστικό, εκρηκτικό ενίοτε σε βαθμό dramedy παραληρήματος, όπως και ανθρώπινο, την στιγμή της αποδοχής του "αγάπα τους φίλους σου, με τα ελαττώματα τους". Μια ρώσικη ρουλέτα, με επτάσφαιρο περίστροφο, που όλες οι θήκες όμως έχουν μέσα σφαίρα και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως μόλις το πιστόλι εκπυρσοκροτήσει, θα λαβώσει εκείνον που (συμφωνώντας τρομάρα του να παιχτεί το game) το έχει στρέψει στον εαυτό του. Και το φεγγάρι στα ουράνια ολοένα και θα σκοτεινιάζει, θα μελαγχολεί, θα τρομάζει στην θωριά του, δίνοντας σου την εντύπωση πως η από κει πλευρά, η αθέατη, η άφαντη, η ποτέ ορατή σε κανέναν, είναι και η πιο σωστή, η ηθική, η που να μην σώσουμε ποτέ της να την δούμε.
Ρυθμός που σταδιακά ανεβάζει εντάσεις, αφού παρέλθει το εισαγωγικό ημίωρο των συστάσεων τόσο της επτάδας, όσο και των γνωστών βασάνων που ο καθείς κουβαλά στην καθημερινότητα του, οδηγώντας στην κορύφωση του τέλους και της λυτρωτικής ανατροπής - μάθημα προς όλους. Μάθημα εννοείται μη εφαρμόσιμο, αφού για να ακολουθεί ο καθείς βίο μυστικό και φαντομίσιο, πάει να πει πως θέλγεται από αυτόν, γουστάρει, περνάει καλά, έστω κι αν τα σωθικά γίνονται σμπαράλια, στο ενδεχόμενο του να βγουν τα πάντα στην φόρα. Θετικότερο στοιχείο των πάντων, η αρμονία που συνδέει χνώτα και ματιές των φίλων, που φαντάζουν πραγματικοί και ουχί ντεμέκ κολλητοί, αληθινά και όχι παραμυθένια μοντέρνα ζευγάρια, ουσιαστικοί και ουδέποτε μη interactive κομπανιέροι. Κορώνα ερμηνευτική, μα κυρίως εμφανισιακή η σμαραγδένια Σμαράγδα, δεδομένα ένα λέβελ πάνω από τις λοιπές Κυρίες (κουρασμένη η Ναυπλιώτου, οβεράκτ η Συριοπούλου) τις επισκιάζει με την θωριά, την λεβέντικη (έστω κι αν ο ρόλος είναι κάπως κόντρα) έκφραση, το επανερχόμενο μαλλί ξανθούν όπως πρέπει, τα βαριά λόγια που βγαίνουν από ετούτα τα μαγικά χείλη αβίαστα. Αντιθέτως οι άρρενες ως ανσάμπλ παίζουν πολύ ποιοτικότερα από ότι θα περίμενα, με τον Κούρκουλο να πιάνει ελαφρώς πιότερο παλαμάκι από την αντροπαρέα, τον Περλέγκα να στέκει άψογος παραστάτης, τον Παπαδημητρίου να μοιάζει ως ο πιο προβλέψιμος της διανομής, τον Αθερίδη, εντέλει, να κρατάει για την πάρτη του, τον πιο μαζεμένο και αόρατο χαρακτήρα.
Οπότε, τι?, θα πει κανείς, στο τρίτο δημιουργικό του βήμα ο Θοδωρής, έστω και με λαθάκια στο μοντάζ και ελαφρώς (έως και πολύ) επαναλαμβανόμενες αριστερά δεξιά προοπτικές του φακού, ανεβάζει κι άλλο τα σκηνοθετικά του στάνταρντς, που μετά από την Μέλισσα του ντεμπούτου, τραβούν ανοδικό ρεύμα, αν θυμηθούμε το σαφώς πιο ολοκληρωμένο σόφομορ Από Έρωτα. Όχι δεν είναι ακριβώς έτσι, ούτε μπορεί να θεωρηθεί δουλειά του Αθερίδη μια ταινία που ακολουθεί καρέ - καρέ και λόγο - λόγο την ορίτζιναλ Ιταλιάνικη (φαντάζομαι το γνωρίζεις αναγνώστη, πως το παρόν αποτελεί διασκευή και δεν σου κάναμε σοπρέζα) σε βαθμό τέτοιο που οι εδώ προσθήκες να μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και να νιώθει εκείνος που έχει δει το πρωτότυπο, πως το θεατρικής υφής στόρι, αναμασιέται στο κοπιαριστής επίπλωσης διαμέρισμα, με όμοια τοποθέτηση των συμμετεχόντων γύρω από την τάβλα, χωρίς απόκλιση χιλιοστού στα λεχθέντα, που απλώς λαμβάνει χώρα μια μεταγλώττιση. Εγώ τον Αθερίδη τον έχω για ψηλότερα, από το να φτιάχνει απλώς μια κονσέρβα ελληνική, όποιο χιτ στα ταμεία κι αν καταφέρει, πάνω σε ξένα πατρόν, ακόμη κι αν αυτό το κάνει καλά, που από μόνο του είναι κάτι το θετικό. Δεν το θεωρώ όμως ιδιαίτερα δημιουργικό και κυρίως μάχιμο. Εδώ θα είμαστε και ο σκηνοθέτης, που ιδέες διαθέτει σκάλες πιο αβανταδόρικες των γειτόνων, θα επανέλθει σύντομα, ξανά, με ολόδικό του πόνημα.
Με την επτάδα, καθώς η άγνωστη αγαπημένη του μοναδικού ανύπαντρου δεν θα εμφανιστεί λόγω ασθενείας, να κυκλώνει το τραπέζι, οι συνδαιτημόνες θα συμφωνήσουν από κοινού, οποιαδήποτε στιγμή κτυπήσει το κινητό τους τηλέφωνο, είτε σε κλήση, είτε σε φωνητικό μήνυμα. είτε σε SMS, το περιεχόμενο θα ανακοινωθεί σε όλους, δίχως φόβο και χωρίς κανένα πάθος. Κι αν άπαντες αρχικώς είχαν την εντύπωση πως η συσκευή τους, δεν πρόκειται να βγάλει άχνα καθόλη την υπόλοιπη βραδιά, κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ, αφού τα ringtones θα βαρούν ασταμάτητα, αναφέροντας πλήρως σε όλο τον φιλικό κύκλο, τι συμβαίνει στην μυστική ζωή του καθενός. Πιπεράτες κρυφές αλήθειες, που θα αναπροσαρμόσουν άμεσα τους κρίκους που συνδέουν την εκ πρώτης όψης, αλληλέγγυα φιλική τους αλυσίδα...
Επτά τα πρόσωπα της σύναξης, επτά αντίστοιχα και τα φορητά, που απόψε λες και μπήκε μέσα τους το κακό στοιχειό δεν θα πάψουν λεπτό να βαρούν, στέλνοντας ένθεν κακείθεν απίστευτα μαντάτα για το, υπεράνω της παραμικρής υποψίας, ποιόν του καθενός. Ερωμένες, πρώην και νυν εραστές, διαδικτυακά καμάκια, έφηβα τέκνα που περνούν τα δικά τους ζόρια, συνεργάτες πραγματικοί αλλά και φανταστικοί, "Λευτεράκηδες" σωτήρες, που θα δειχτεί το ποιοι στην πραγματικότητα είναι, όλοι, μα όλοι, θα καλέσουν εκ περιτροπής, το ένα μετά το άλλο τα τηλέφωνα των παιδιόθεν συντρόφων, προκαλώντας κατάσταση χάους, εκεί που άλλα η όμορφη, καλοκαιρινή βραδιά υποσχόταν. Στέλνοντας κατά σειρά, τον καθένα που ακούγοντας το κτύπημα, θα νιώσει από πριν το μαχαίρι να μπήγεται στην καρδιά, στην θέση του υπόλογου, του ντροπιασμένου, του να ανοίξει η γη να τον καταπιεί, κατάσταση διάρκειας ελαχίστων δευτερολέπτων όμως, εφόσον εντός ολίγου ο δίπλα, ο παραδίπλα, ο απέναντι, είναι βέβαιο πως θα πάρει την θέση του.
Το σενάριο των Τέλειων Ξένων στο κτίσιμο μιας πειραγμένης κομεντί, με αρκετά δραματικές εξάρσεις, είναι ευφάνταστο, εμπνευσμένο, διασκεδαστικό, εκρηκτικό ενίοτε σε βαθμό dramedy παραληρήματος, όπως και ανθρώπινο, την στιγμή της αποδοχής του "αγάπα τους φίλους σου, με τα ελαττώματα τους". Μια ρώσικη ρουλέτα, με επτάσφαιρο περίστροφο, που όλες οι θήκες όμως έχουν μέσα σφαίρα και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως μόλις το πιστόλι εκπυρσοκροτήσει, θα λαβώσει εκείνον που (συμφωνώντας τρομάρα του να παιχτεί το game) το έχει στρέψει στον εαυτό του. Και το φεγγάρι στα ουράνια ολοένα και θα σκοτεινιάζει, θα μελαγχολεί, θα τρομάζει στην θωριά του, δίνοντας σου την εντύπωση πως η από κει πλευρά, η αθέατη, η άφαντη, η ποτέ ορατή σε κανέναν, είναι και η πιο σωστή, η ηθική, η που να μην σώσουμε ποτέ της να την δούμε.
Ρυθμός που σταδιακά ανεβάζει εντάσεις, αφού παρέλθει το εισαγωγικό ημίωρο των συστάσεων τόσο της επτάδας, όσο και των γνωστών βασάνων που ο καθείς κουβαλά στην καθημερινότητα του, οδηγώντας στην κορύφωση του τέλους και της λυτρωτικής ανατροπής - μάθημα προς όλους. Μάθημα εννοείται μη εφαρμόσιμο, αφού για να ακολουθεί ο καθείς βίο μυστικό και φαντομίσιο, πάει να πει πως θέλγεται από αυτόν, γουστάρει, περνάει καλά, έστω κι αν τα σωθικά γίνονται σμπαράλια, στο ενδεχόμενο του να βγουν τα πάντα στην φόρα. Θετικότερο στοιχείο των πάντων, η αρμονία που συνδέει χνώτα και ματιές των φίλων, που φαντάζουν πραγματικοί και ουχί ντεμέκ κολλητοί, αληθινά και όχι παραμυθένια μοντέρνα ζευγάρια, ουσιαστικοί και ουδέποτε μη interactive κομπανιέροι. Κορώνα ερμηνευτική, μα κυρίως εμφανισιακή η σμαραγδένια Σμαράγδα, δεδομένα ένα λέβελ πάνω από τις λοιπές Κυρίες (κουρασμένη η Ναυπλιώτου, οβεράκτ η Συριοπούλου) τις επισκιάζει με την θωριά, την λεβέντικη (έστω κι αν ο ρόλος είναι κάπως κόντρα) έκφραση, το επανερχόμενο μαλλί ξανθούν όπως πρέπει, τα βαριά λόγια που βγαίνουν από ετούτα τα μαγικά χείλη αβίαστα. Αντιθέτως οι άρρενες ως ανσάμπλ παίζουν πολύ ποιοτικότερα από ότι θα περίμενα, με τον Κούρκουλο να πιάνει ελαφρώς πιότερο παλαμάκι από την αντροπαρέα, τον Περλέγκα να στέκει άψογος παραστάτης, τον Παπαδημητρίου να μοιάζει ως ο πιο προβλέψιμος της διανομής, τον Αθερίδη, εντέλει, να κρατάει για την πάρτη του, τον πιο μαζεμένο και αόρατο χαρακτήρα.
Οπότε, τι?, θα πει κανείς, στο τρίτο δημιουργικό του βήμα ο Θοδωρής, έστω και με λαθάκια στο μοντάζ και ελαφρώς (έως και πολύ) επαναλαμβανόμενες αριστερά δεξιά προοπτικές του φακού, ανεβάζει κι άλλο τα σκηνοθετικά του στάνταρντς, που μετά από την Μέλισσα του ντεμπούτου, τραβούν ανοδικό ρεύμα, αν θυμηθούμε το σαφώς πιο ολοκληρωμένο σόφομορ Από Έρωτα. Όχι δεν είναι ακριβώς έτσι, ούτε μπορεί να θεωρηθεί δουλειά του Αθερίδη μια ταινία που ακολουθεί καρέ - καρέ και λόγο - λόγο την ορίτζιναλ Ιταλιάνικη (φαντάζομαι το γνωρίζεις αναγνώστη, πως το παρόν αποτελεί διασκευή και δεν σου κάναμε σοπρέζα) σε βαθμό τέτοιο που οι εδώ προσθήκες να μετρούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και να νιώθει εκείνος που έχει δει το πρωτότυπο, πως το θεατρικής υφής στόρι, αναμασιέται στο κοπιαριστής επίπλωσης διαμέρισμα, με όμοια τοποθέτηση των συμμετεχόντων γύρω από την τάβλα, χωρίς απόκλιση χιλιοστού στα λεχθέντα, που απλώς λαμβάνει χώρα μια μεταγλώττιση. Εγώ τον Αθερίδη τον έχω για ψηλότερα, από το να φτιάχνει απλώς μια κονσέρβα ελληνική, όποιο χιτ στα ταμεία κι αν καταφέρει, πάνω σε ξένα πατρόν, ακόμη κι αν αυτό το κάνει καλά, που από μόνο του είναι κάτι το θετικό. Δεν το θεωρώ όμως ιδιαίτερα δημιουργικό και κυρίως μάχιμο. Εδώ θα είμαστε και ο σκηνοθέτης, που ιδέες διαθέτει σκάλες πιο αβανταδόρικες των γειτόνων, θα επανέλθει σύντομα, ξανά, με ολόδικό του πόνημα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Δεκεμβρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική