Το Πρόγραμμα
του Stephen Frears. Με τους Ben Foster, Chris O'Dowd, Guillaume Canet, Jesse Plemons, Lee Pace, Denis Ménochet, Dustin Hoffman
Το μεγαλείο του α(θ)λητισμού!
του zerVo (@moviesltd) 
Ρε τρισάθλιε αλήτη, ελεεινέ τσαρλατάνε να χρωστάς χάρη που σε αυτόν εδώ τον κόσμο - ελπίζω πως υπάρχει και κατοπινός πιο αξιοκρατικός - βασιλεύει η ανομία και το δίκαιο των συνηγόρων, αλλιώς δεν θα στρογγυλοκαθόσουν τόσο άνετα στον καναπέ, με περισπούδαστο υφάκι και δίχως στιγμή να δείχνεις μετανιωμένο βλέμμα, μετά από τα κατορθώματα σου. Όχι για του λόγου μου και για εκατομμύρια άλλους οπαδούς σαν εμένα, που παραμυθιάζονται ρομαντικά από τον όρκο τιμής του Αρχαίου κι Αθάνατου Πνεύματος. Άλλωστε οι παρωπίδες που φορά ο φίλαθλος δεν του επιτρέπουν να αμφισβητήσει τον κορυφαίο, παρότι γνωρίζει μέσα του, πως οι ντόπες στο αίμα του είναι περισσότερες κι από τα αιμοσφαίρια. Αλλά για εκείνα τα παιδάκια ρε Σατανά, τα ταλαιπωρημένα, που τους έκανες πλάκα, υποτίθεται δίνοντας τους κουράγιο να ανέβουν τον Γολγοθά τους, βασίζοντας το ψυχικό σου μεγαλείο στην απάτη. Σιχαμένε, κανάγια!
Έχοντας μόλις αφήσει οριστικά πίσω του τον εφιάλτη του καρκίνου, που έκοψε μονομιάς την ανοδική πορεία των νεαρών χρόνων της καριέρας του, ο φιλόδοξος Αμερικάνος ποδηλάτης Λανς Άρμστρονγκ, θα επιστρέψει στην ενεργό δράση, ελπίζοντας, υγιής πια, να αποσπάσει ακόμη περισσότερες νίκες καβάλα στο δίκυκλο του. Παρακινούμενος από την άσβεστη δίψα του να κατακτήσει την κορυφή, αλλά και έχοντας πειστεί πως άπαντες οι συναθλητές του, χρησιμοποιούν απαγορευμένες μεθόδους κατά την διάρκεια του αγώνα, πολύ σύντομα θα ακολουθήσει τον δρόμο της παρανομίας, ζητώντας την φαρμακευτική βοήθεια του διάσημου σε όλα τα στέκια της ντόπας, Δρ Μικέλε Φεράρι. Με γνώμονα πλέον τον συλλογισμό, πως αναβολικά δεν παίρνει, όποιος δεν συλλαμβάνεται να παίρνει, από τους αρμόδιους φορείς, ο Άρμστρονγκ θα εκκινήσει την μεγάλη κούρσα που θα τον αναδείξει ως τον σπουδαιότερο ποδηλάτη στην ιστορία του αθλήματος...
...όπως και στον μεγαλύτερο απατεώνα στα χρονικά των σπορ. Η συνέχεια της πλοκής είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους, αφού ο ντεμέκ τσαμπ θα κατακτήσει επτά ολόκληρες φορές τον τίτλο του πρωταθλητή στο νούμερο ένα γεγονός του σπορ, τον περίφημο Γύρο της Γαλλίας, πάντοτε υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του στον τίμιο αγώνα και ουδέποτε παραδεχόμενος - φυσικά - πως ότι έχει καταφέρει, έχει ενέσιμη στα μούσκουλα προέλευση. Η ανοιχτή του κόντρα με τον αθλητικογράφο των Κυριακάτικων Τάιμς, Ντέιβιντ Γουόλς, που σταδιακά θα ανεβάζει εντάσεις, καθώς εκείνος δεν θα σταματήσει να τον κατηγορεί σαν κίβδηλο, θα δείξει να γέρνει προς την μεριά του, καθώς η δημοτικότητα του έχει αγγίξει το ζενίθ. Η κερκόπορτα της αποκάλυψης θα ανοίξει όμως εκ των έσω και από εκεί που ουδείς θα μπορούσε να το περιμένει.
Σαν σε φυσική συνέχεια του ομολογουμένως εξαιρετικά δοσμένου ντοκιμαντέρ The Armstrong Lie, έρχεται και η δραματοποιημένη εκδοχή του κορυφαίου απατεώνα όλων των εποχών, φέροντας την σκηνοθετική υπογραφή του πάντα καυστικού Stephen Frears. Ο Εγγλέζος όμως, ενώ σε πλείστες άλλες περιπτώσεις έχει εισχωρήσει στο θέμα του, πολύ βαθύτερα από ότι θα περίμενε ακόμη κι ο πιο απαιτητικός θεατής, εδώ, που έχει και θέμα μπόλικο να επεκταθεί και σχολιάσει τα κακώς κείμενα που λαμβάνουν χώρα πίσω από τις κουρτίνες των κουλουάρ, των στίβων, των παρκέ, μοιάζει να να φοβάται να προχωρήσει ένα, δυο βήματα παραπέρα από το προφανές. Σαν παρουσιαζόμενη σε μια σταθερή τροχιά αφήγησης, η υπόθεση παρουσιάζεται όμορφα από τον δημιουργό που επιστρέφει μετά την πολυσυζητημένη Philomena, σε ένα δεμένο biopic, μιας εκ των πραγμάτων κυνικής και γεμάτης δόλο και ατιμία στην ψυχή της προσωπικότητας. Στην κορύφωση του δράματος, όμως, θα περίμενε κανείς το σενάριο να προεκταθεί στο πως ενδεχόμενα θα ένιωθε ο ψεύτης, κατόπιν της έκθεσης των ανήθικων πεπραγμένων του, μια κλίση της κάμερας που ουδέποτε λαμβάνει χώρα, στήνοντας μη αναμενόμενες εκκρεμότητες. Εξόν και ο fake champion, ακόμη έχει την εντύπωση πως όλα όσα έκανε - με αποκορύφωμα τις φιλανθρωπικές του δράσεις, εις το όνομα της ευγενούς άμιλλας - είχαν ευγενή κίνητρα, στην μάχη του ποιος θα καταπιεί το δυσκολότερα ανιχνεύσιμο κοκτέιλ. Οπότε και η ταινία λησμονεί να τονίσει πως πρόκειται περί ενός κοινού καθάρματος.
Το οποίο αποδίδει με έξοχο τρόπο, ένας καταπληκτικός ερμηνευτής πολύ υψηλού επιπέδου, ο Ben Foster, που στηριζόμενος στην ομοιότητα των χαρακτηριστικών του "ήρωα" του και απουσιάζοντας από ελάχιστα πλάνα της εξιστόρησης, παίρνει επάνω του ολόκληρο το πρότζεκτ κι αν δεν καταφέρνει να το απογειώσει, στην ουσία δεν ευθύνεται ο ίδιος, μα η ατολμία του σκριπτ. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στις εκφράσεις του, καθώς όσο ο ποδηλάτης βυθίζεται στον κυκεώνα των φαρμάκων, εκείνες αγριεύουν θριαμβευτικά για να τον μετατρέψουν ως μορφή σε ένα άβουλο και ματαιόδοξα παθιασμένο τέρας, δίχως αντίληψη λογικής, παρά μόνο αναζήτησης της δόξας, του κέρδους, του θριάμβου. Το αποκλειστικά ανδρικό καστ, στήνουν ακόμη τρεις αντάξιες υποστηρικτικές εμφανίσεις, αρχικά εκείνη του Φραντσέζου Guillaume Canet, που παίζει σε 70s φόρμα τον "Γιατρό", κτίζοντας μια περσόνα μεταξύ Έντσο Μπέαρζοτ και Σκαραμάνγκα και κατοπινά εκείνες του αδικημένου ακόμη κι από τους δικούς του ανθρώπους, ρεπόρτερ (Chris O'Dowd) αλλά και του πιο συνεσταλμένου κομπανιέρου της εν ψυχρώ και δίχως τύψεις, παράνομης φράξιας του Προγράμματος (Jesse Plemons).
Για πες: Τίμιο στην προβολή των ντοκουμέντων και στην αναπαράσταση των βασικών στιγμών της ανόδου στην κορυφή του Άρμστρονγκ είναι το μυθοπλαστικό αφιέρωμα The Program στα πιο ενεργά χρόνια της καριέρας του, που ίσως να χρειαζόταν κάποιες παραπάνω ντόπες θάρρους - θαρρώ - προκειμένου να ζωγραφιστεί στο εκράν, σε μια πιο ολοκληρωμένη έννοια, μετά το (υποτιθέμενα αιματηρό) κρας της απόλυτης πτώσης.
...όπως και στον μεγαλύτερο απατεώνα στα χρονικά των σπορ. Η συνέχεια της πλοκής είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους, αφού ο ντεμέκ τσαμπ θα κατακτήσει επτά ολόκληρες φορές τον τίτλο του πρωταθλητή στο νούμερο ένα γεγονός του σπορ, τον περίφημο Γύρο της Γαλλίας, πάντοτε υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του στον τίμιο αγώνα και ουδέποτε παραδεχόμενος - φυσικά - πως ότι έχει καταφέρει, έχει ενέσιμη στα μούσκουλα προέλευση. Η ανοιχτή του κόντρα με τον αθλητικογράφο των Κυριακάτικων Τάιμς, Ντέιβιντ Γουόλς, που σταδιακά θα ανεβάζει εντάσεις, καθώς εκείνος δεν θα σταματήσει να τον κατηγορεί σαν κίβδηλο, θα δείξει να γέρνει προς την μεριά του, καθώς η δημοτικότητα του έχει αγγίξει το ζενίθ. Η κερκόπορτα της αποκάλυψης θα ανοίξει όμως εκ των έσω και από εκεί που ουδείς θα μπορούσε να το περιμένει.
Σαν σε φυσική συνέχεια του ομολογουμένως εξαιρετικά δοσμένου ντοκιμαντέρ The Armstrong Lie, έρχεται και η δραματοποιημένη εκδοχή του κορυφαίου απατεώνα όλων των εποχών, φέροντας την σκηνοθετική υπογραφή του πάντα καυστικού Stephen Frears. Ο Εγγλέζος όμως, ενώ σε πλείστες άλλες περιπτώσεις έχει εισχωρήσει στο θέμα του, πολύ βαθύτερα από ότι θα περίμενε ακόμη κι ο πιο απαιτητικός θεατής, εδώ, που έχει και θέμα μπόλικο να επεκταθεί και σχολιάσει τα κακώς κείμενα που λαμβάνουν χώρα πίσω από τις κουρτίνες των κουλουάρ, των στίβων, των παρκέ, μοιάζει να να φοβάται να προχωρήσει ένα, δυο βήματα παραπέρα από το προφανές. Σαν παρουσιαζόμενη σε μια σταθερή τροχιά αφήγησης, η υπόθεση παρουσιάζεται όμορφα από τον δημιουργό που επιστρέφει μετά την πολυσυζητημένη Philomena, σε ένα δεμένο biopic, μιας εκ των πραγμάτων κυνικής και γεμάτης δόλο και ατιμία στην ψυχή της προσωπικότητας. Στην κορύφωση του δράματος, όμως, θα περίμενε κανείς το σενάριο να προεκταθεί στο πως ενδεχόμενα θα ένιωθε ο ψεύτης, κατόπιν της έκθεσης των ανήθικων πεπραγμένων του, μια κλίση της κάμερας που ουδέποτε λαμβάνει χώρα, στήνοντας μη αναμενόμενες εκκρεμότητες. Εξόν και ο fake champion, ακόμη έχει την εντύπωση πως όλα όσα έκανε - με αποκορύφωμα τις φιλανθρωπικές του δράσεις, εις το όνομα της ευγενούς άμιλλας - είχαν ευγενή κίνητρα, στην μάχη του ποιος θα καταπιεί το δυσκολότερα ανιχνεύσιμο κοκτέιλ. Οπότε και η ταινία λησμονεί να τονίσει πως πρόκειται περί ενός κοινού καθάρματος.
Το οποίο αποδίδει με έξοχο τρόπο, ένας καταπληκτικός ερμηνευτής πολύ υψηλού επιπέδου, ο Ben Foster, που στηριζόμενος στην ομοιότητα των χαρακτηριστικών του "ήρωα" του και απουσιάζοντας από ελάχιστα πλάνα της εξιστόρησης, παίρνει επάνω του ολόκληρο το πρότζεκτ κι αν δεν καταφέρνει να το απογειώσει, στην ουσία δεν ευθύνεται ο ίδιος, μα η ατολμία του σκριπτ. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στις εκφράσεις του, καθώς όσο ο ποδηλάτης βυθίζεται στον κυκεώνα των φαρμάκων, εκείνες αγριεύουν θριαμβευτικά για να τον μετατρέψουν ως μορφή σε ένα άβουλο και ματαιόδοξα παθιασμένο τέρας, δίχως αντίληψη λογικής, παρά μόνο αναζήτησης της δόξας, του κέρδους, του θριάμβου. Το αποκλειστικά ανδρικό καστ, στήνουν ακόμη τρεις αντάξιες υποστηρικτικές εμφανίσεις, αρχικά εκείνη του Φραντσέζου Guillaume Canet, που παίζει σε 70s φόρμα τον "Γιατρό", κτίζοντας μια περσόνα μεταξύ Έντσο Μπέαρζοτ και Σκαραμάνγκα και κατοπινά εκείνες του αδικημένου ακόμη κι από τους δικούς του ανθρώπους, ρεπόρτερ (Chris O'Dowd) αλλά και του πιο συνεσταλμένου κομπανιέρου της εν ψυχρώ και δίχως τύψεις, παράνομης φράξιας του Προγράμματος (Jesse Plemons).
Για πες: Τίμιο στην προβολή των ντοκουμέντων και στην αναπαράσταση των βασικών στιγμών της ανόδου στην κορυφή του Άρμστρονγκ είναι το μυθοπλαστικό αφιέρωμα The Program στα πιο ενεργά χρόνια της καριέρας του, που ίσως να χρειαζόταν κάποιες παραπάνω ντόπες θάρρους - θαρρώ - προκειμένου να ζωγραφιστεί στο εκράν, σε μια πιο ολοκληρωμένη έννοια, μετά το (υποτιθέμενα αιματηρό) κρας της απόλυτης πτώσης.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Δεκεμβρίου 2015 από την Spentzos Film
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική