Το Μυστικό Της Ευτυχίας
του Peter Chelsom. Με τους Simon Pegg, Rosamund Pike, Toni Collette, Stellan Skarsgård, Jean Reno, Christopher Plummer, Barry Atsma
...είναι αυτό, που περιμένουμε να' ρθεί!
του zerVo (@moviesltd) 
Κοντά ένα χρονάκο πριν ήταν, που ένας ονειροπόλος ταξιδευτής είπε να διανύσει ολάκερη την υφήλιο με την δύναμη της φαντασίας του, αναζητώντας εκείνο το συστατικό που θα παγίωνε την αυτοεκτίμηση του, θα τον έπειθε για την πραγματική αξία της ζωής και θα του έδειχνε τον εφεξής παραδεισένιο δρόμο της αγαλλίασης. Πάνω σε αυτό το διάβα που χάραξε στην υδρόγειο ο συμπαθής - μα και σχετικά απορριπτέος στην εμπορική του πορεία - πάνω στην απελπισία του Walter Mitty, ταξιδεύει ένας ακόμη καθημερινός ήρωας, αυτή την φορά πραγματικά με κούρσες, λεωφορεία, αεροπλάνα. Όχι σκυθρωπός μα γλυκούλης, όχι μελαγχολικός μα αισιόδοξος, ομοίως πάντως ανήσυχος και τρομαγμένος για να εντοπίσει που ακριβώς κρύβεται το χαμόγελο της ψυχής.
Προβληματισμένος από την ρουτινιάρικη τροπή που έχει πάρει η καθημερινότητα του, καθώς πλέον έχει αρχίσει να βαριέται τις συνεδρίες με τους ασθενείς του, τις συναναστροφές με τους συναδέλφους του, μέχρι και την επαναλαμβανόμενα θερμή αγκαλιά της κυράς του, ο μεσήλικας Λονδρέζος ψυχίατρος Χέκτορ θα νιώσει πως βρίσκεται πολύ μακρυά από την εύρεση της πραγματικής ευτυχίας, όπως την είχε ονειρευτεί. Παρακινούμενος από μια ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ, εκεί που αγκαλιάζει ένα παλιό του χαμένο αμόρε, ο συνεσταλμένος μέχρι πρότινος γιατρός, θα πάρει την μεγάλη απόφαση, να γυρίσει όλο τον κόσμο, από τα Ιμαλάια μέχρι την Αφρική και από την αχανή Κίνα έως το πολύβουο Λος Άντζελες, ψάχνοντας εκείνο το σπάνιο συστατικό που θα ομορφύνει την ζωή του.
Όχι με τίποτα ατελείωτους παράδες στην τσέπη, με ένα σακίδιο της κακιάς ώρας στον ώμο κι ένα μπικ διαρκείας, για να απαθανατίζει στο χαρτί τις εμπειρίες του, ο φουκαράς, αδέξιος και ελάχιστα άφοβος κι ατρόμητος Χέκτορ, θα διανύσει μια πραγματική Οδύσσεια, συναντώντας κάθε καρυδιάς καρύδι στην μακρά κι αβέβαιη πορεία του. Καλόκαρδες πόρνες, βίαιους προαγωγούς, ευσεβείς μοναχούς, αδίστακτους εμπόρους όπλων, μανιασμένους ανθρωποφάγους, γκέι γιατρούς χωρίς σύνορα, αραπίνες ερωτιάρες μέχρι και παλιές κι αξέχαστες αγάπες. Για να καταλήξει εντέλει στο απλό, απλούστατο συμπέρασμα πως τις περισσότερες φορές, το ρίσκο δεν έχει κάποιο νόημα, αφού η ευτυχία είναι σιμά μας, την αγγίζουμε, την πλαγιάζουμε, μα την υποτιμούμε, θεωρώντας την σιγουράκι. Όταν θα αρχίσει κι εκείνη να ξεπορτίζει, τότες το κάψιμο θα είναι τέτοιο που ακόμη και όλοι οι όρκοι του κόσμου, δεν θα είναι ικανοί να την επαναφέρουν.
Παρότι υπάρχουν όχι και λίγες στιγμές συγκίνησης, εντούτοις το Hector είναι μια καθαρόαιμη one man show κωμωδία καταστάσεων, όχι πάντως ιδιαίτερα ευρηματικών και πρωτότυπων. Ο ίδιος Ευρωπαίος εκατομμυριούχος είναι εκείνος που πιστεύει πως happiness είναι το πορτοφόλι του, οι ίδιοι γυρολόγοι ακτιβιστές είναι αυτοί που εκτιμούν πως happiness είναι το κοινωφελές τους έργο, οι ίδιοι πάμφτωχοι κάτοικοι της Μαύρης Ηπείρου είναι αυτοί που αισθάνονται ως happiness το ότι σήμερα δεν τους πέτυχε η σφαίρα του πολέμου και είναι ζωντανοί. Στα χέρια ενός πιο δυναμικής ματιάς σκηνοθέτη και όχι του ζαχαρότευτλου Peter Chelsom, ίσως αυτό το ταξίδεμα ψυχής, να είχε και πιο βαθύτερες προεκτάσεις, ίσως και προβληματισμούς.
Ο συνεπής πάντως με ότι κι αν καταπιαστεί κωμικός Simon Pegg, δεν είναι εκείνος που φέρει την παραμικρή ευθύνη για τον επίπεδο χαρακτήρα της αφήγησης. Ο Εγγλέζος είναι τόσο συμπαθητικός στο κοινό, που δεν απαιτείται η παραμικρή ανάλυση της περσόνας που καλείται να υποδυθεί, για να τον αγαπήσει ο θεατής, άσχετα αν εδώ το εισαγωγικό ίντρο της τρέλας του, δεν δικαιολογεί και τόσο την κατοπινή του έκρηξη. Στα συν επίσης καταγράφεται το ότι κάθε τρεις και λίγο, εμφανίζεται ένας διεθνής αστέρας, επιπέδου Jean Reno, Skarsgard, Colette και ανανεώνει το ενδιαφέρον, στις στιγμές που κάνει κοιλιά.
Για πες: Για να είμαι ειλικρινής κι ευθύς? Με αυτή την σέξι Rosamund σιμά του, να φροντίζει η κακομοίρα από το πρωινό, τις γραβάτες, την τσάντα, μέχρι και το ερωτικό κέφι του, όταν εκείνο πέφτει, μάλλον ο Χέκτορ χρήζει συναδελφικής του υποστήριξης. Μας διασκέδασε μεν με τα αστεία του, αλλά μην μας κάνει και πλάκα που την είδε Φιλέας Φογκ στα σαράντα φεύγα του...
Όχι με τίποτα ατελείωτους παράδες στην τσέπη, με ένα σακίδιο της κακιάς ώρας στον ώμο κι ένα μπικ διαρκείας, για να απαθανατίζει στο χαρτί τις εμπειρίες του, ο φουκαράς, αδέξιος και ελάχιστα άφοβος κι ατρόμητος Χέκτορ, θα διανύσει μια πραγματική Οδύσσεια, συναντώντας κάθε καρυδιάς καρύδι στην μακρά κι αβέβαιη πορεία του. Καλόκαρδες πόρνες, βίαιους προαγωγούς, ευσεβείς μοναχούς, αδίστακτους εμπόρους όπλων, μανιασμένους ανθρωποφάγους, γκέι γιατρούς χωρίς σύνορα, αραπίνες ερωτιάρες μέχρι και παλιές κι αξέχαστες αγάπες. Για να καταλήξει εντέλει στο απλό, απλούστατο συμπέρασμα πως τις περισσότερες φορές, το ρίσκο δεν έχει κάποιο νόημα, αφού η ευτυχία είναι σιμά μας, την αγγίζουμε, την πλαγιάζουμε, μα την υποτιμούμε, θεωρώντας την σιγουράκι. Όταν θα αρχίσει κι εκείνη να ξεπορτίζει, τότες το κάψιμο θα είναι τέτοιο που ακόμη και όλοι οι όρκοι του κόσμου, δεν θα είναι ικανοί να την επαναφέρουν.
Παρότι υπάρχουν όχι και λίγες στιγμές συγκίνησης, εντούτοις το Hector είναι μια καθαρόαιμη one man show κωμωδία καταστάσεων, όχι πάντως ιδιαίτερα ευρηματικών και πρωτότυπων. Ο ίδιος Ευρωπαίος εκατομμυριούχος είναι εκείνος που πιστεύει πως happiness είναι το πορτοφόλι του, οι ίδιοι γυρολόγοι ακτιβιστές είναι αυτοί που εκτιμούν πως happiness είναι το κοινωφελές τους έργο, οι ίδιοι πάμφτωχοι κάτοικοι της Μαύρης Ηπείρου είναι αυτοί που αισθάνονται ως happiness το ότι σήμερα δεν τους πέτυχε η σφαίρα του πολέμου και είναι ζωντανοί. Στα χέρια ενός πιο δυναμικής ματιάς σκηνοθέτη και όχι του ζαχαρότευτλου Peter Chelsom, ίσως αυτό το ταξίδεμα ψυχής, να είχε και πιο βαθύτερες προεκτάσεις, ίσως και προβληματισμούς.
Ο συνεπής πάντως με ότι κι αν καταπιαστεί κωμικός Simon Pegg, δεν είναι εκείνος που φέρει την παραμικρή ευθύνη για τον επίπεδο χαρακτήρα της αφήγησης. Ο Εγγλέζος είναι τόσο συμπαθητικός στο κοινό, που δεν απαιτείται η παραμικρή ανάλυση της περσόνας που καλείται να υποδυθεί, για να τον αγαπήσει ο θεατής, άσχετα αν εδώ το εισαγωγικό ίντρο της τρέλας του, δεν δικαιολογεί και τόσο την κατοπινή του έκρηξη. Στα συν επίσης καταγράφεται το ότι κάθε τρεις και λίγο, εμφανίζεται ένας διεθνής αστέρας, επιπέδου Jean Reno, Skarsgard, Colette και ανανεώνει το ενδιαφέρον, στις στιγμές που κάνει κοιλιά.
Για πες: Για να είμαι ειλικρινής κι ευθύς? Με αυτή την σέξι Rosamund σιμά του, να φροντίζει η κακομοίρα από το πρωινό, τις γραβάτες, την τσάντα, μέχρι και το ερωτικό κέφι του, όταν εκείνο πέφτει, μάλλον ο Χέκτορ χρήζει συναδελφικής του υποστήριξης. Μας διασκέδασε μεν με τα αστεία του, αλλά μην μας κάνει και πλάκα που την είδε Φιλέας Φογκ στα σαράντα φεύγα του...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Φεβρουαρίου 2015 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική