by Takis Garis (@takisgaris)
Identity: It's Complicated!
Καθώς έχουν ήδη αρχίσει οι πρώτοι ψίθυροι για τις ταινίες και τις ερμηνείες που έχουν ως τώρα ξεχωρίσει, το αυτί μου πιάνει έντονα τον Bill Murray (St. Vincent) και τον Al Pacino (The Humbling, Manglehorn) τον οποίο συνέλαβα ιδιαίτερα κεφάτο σήμερα το μεσημέρι κατά την έξοδό του από την press conferance. Επίσης πολύ παίζει το Theory of Everything καθώς βαίνουμε αισίως προς τη μεγάλη Δευτέρα με τα βαρέα όπλα: Foxcatcher - The Wild - The Immitation Theory. Προσωπίκαλυ, μια κρίση ταυτότητος τη χρειάστηκα καθώς η σημερινή τετράδα, οποία σύμπτωση, έπιασε το θέμα με τα μπούνια, και σε μια περίπτωση με τις μπουνιές μπορώ να σου πω.
Γράφω για το εκνευριστικό Men, Women & Children (4/10) του Jason Reitman, ο οποίος το έχει σα σπίτι του το ίδρυμα καθώς το TIFF Lightbox βρίσκεται στην (Ivan) Reitman Square. Τουτέστιν δεν αναμένεις τίποτε λιγότερο από μια θετική υποδοχή, έστω κι αν η μνήμη φέρνει το αποτυχημένο περσινό departure του Labor Day. Επιστροφή στο νεανικό Zeitgeist λοιπόν κι ένας αχταρμάς που από τη μια κοπιάρει Connectivity (2012) κι από την άλλη το παίζει Crash (2005) με μια πλειάδα cautionary tales για το πως το internet και τα social media έχουν εντελώς απορυθμίσει τις προσωπικές σχέσεις μικρών-μεγάλων με έναν τρόπο αφοριστικό, ρηχό και ελάχιστα φιλοσοφημένο. Εκνευρίστηκα και πήγα ντουγρού για Ozon.
Διότι ο Francois, έχει ξεκάθαρη άποψη ως δημιουργός. Λατρεύει το Θηλυκό, σε κάθε, μα ΚΑΘΕ του μορφή. Με τις τελευταίες του δουλειές (δες και το περσινό Jeune & Jolie, πάλι εδώ) μοιάζει σαν ένας διακριτικός Almodovar, ή περίπου σαν τη Νέα Φιλενάδα Virginia στο The New Girlfriend (6/10) όπου μετά βίας κρατώ το spoiler για να μη σου αφαιρέσω το σασπένς. Ο Brian DePalma θα τον καθάριζε σαν αυγό από τη ζήλια του γιατί δε γύρισε ο ίδιος αυτή τη φετιχιστική σεξοϊστορία καθώς οι ταυτότητες αλλάζουν προσδιορισμό ανάλογα με τις ανάγκες και τους πόθους ενός τρίο και μιας νεκρής φιλενάδας που στοιχειώνει τις επιλογές τους. Με ευκολία στην κατάληξή της όμως ιδιαίτερα απολαυστική στα ηθικά της διλήμματα καθώς ο Ozon δεν κλείνει βλέφαρο στη φυσική αλλά και ψυχική γύμνια των ηρωίδων του.
Ιδιαίτερα θετική εντύπωση μου προξένησε το Phoenix (6/10) του φημισμένου Γερμανού Christian Petzold (Barbara, 2012) με ένα πρωτοκλασάτο καστ του παλιότερου hit του Yella (2007). Το γνωστό ενοχικό σύνδρομο με το Ολοκαύτωμα παίζει εδώ, με την υπέροχη ερμηνεύτρια Nina Hoss να επιστρέφει στον άντρα της με αλλαγμένο πρόσωπο και ταυτότητα μετά τις κακουχίες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων με την υποψία ότι στην κρίσιμη στιγμή εκείνος την πρόδωσε στους ναζί. Ειδικά η τελευταία σεκάνς που τραγουδά στο πιάνο το Speak Low του Kurt Weil έχει μια αξέχαστη σαγήνη, κλείνοντας μια ταινία ακαδημαϊκή, στα όρια της ατμόσφαιρας τηλεταινίας εποχής.
Η μέρα δαύτη αναζήτησης ταυτότητας θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος με τον κατά Abel Ferrara Pasolini (4/10), γιατί αν μη τι άλλο ο Willem Dafoe μοιάζει καταπληκτικά με τον μέγα ασυμβίβαστο auteur κι ο ίδιος ο Ferrara του φέρνει ως μακρινός επίγονος με το ασυμβίβαστο (αν και εν πολλοίς άστοχο και kitch) έργο του. Θέμα η τελευταία ημέρα πριν τη δολοφονία του ανοιχτά κομμουνιστή και ομοφυλόφιλου δημιουργού, δοσμένη όμως ανέμπνευστα, με εμμονή στην αναπαράσταση των ταραγμένων 70s χωρίς όμως ομοιογένεια και με κομβικό σφάλμα τον Dafoe να απαντά κατά κόρον σε άπταιστα αγγλικά στους γύρω που συνομιλούν με βαριά ιταλική προφορά. Μια χαμένη ευκαιρία για τον Ferrara που έδειξε εξαιρετική ωρίμανση πρόσφατα με το Welcome to New York, την δραματική ιστορία ενός ακόμη διάσημου προσώπου που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τις ορμές του όπως ο Pasolini, του Dominique Strauss-Kahn.
Μη χάσεις την τελευταία παρτίδα ταινιών από το φετινό TIFF γιατί απλά έχω αφήσει όλη τη δύναμη για το κλείσιμο. Nightcrawler, Pawn Sacrifice, Foxcatcher, The Wild και Immitation Game, μόνο από το MoviesLtd!
Διότι ο Francois, έχει ξεκάθαρη άποψη ως δημιουργός. Λατρεύει το Θηλυκό, σε κάθε, μα ΚΑΘΕ του μορφή. Με τις τελευταίες του δουλειές (δες και το περσινό Jeune & Jolie, πάλι εδώ) μοιάζει σαν ένας διακριτικός Almodovar, ή περίπου σαν τη Νέα Φιλενάδα Virginia στο The New Girlfriend (6/10) όπου μετά βίας κρατώ το spoiler για να μη σου αφαιρέσω το σασπένς. Ο Brian DePalma θα τον καθάριζε σαν αυγό από τη ζήλια του γιατί δε γύρισε ο ίδιος αυτή τη φετιχιστική σεξοϊστορία καθώς οι ταυτότητες αλλάζουν προσδιορισμό ανάλογα με τις ανάγκες και τους πόθους ενός τρίο και μιας νεκρής φιλενάδας που στοιχειώνει τις επιλογές τους. Με ευκολία στην κατάληξή της όμως ιδιαίτερα απολαυστική στα ηθικά της διλήμματα καθώς ο Ozon δεν κλείνει βλέφαρο στη φυσική αλλά και ψυχική γύμνια των ηρωίδων του.
Ιδιαίτερα θετική εντύπωση μου προξένησε το Phoenix (6/10) του φημισμένου Γερμανού Christian Petzold (Barbara, 2012) με ένα πρωτοκλασάτο καστ του παλιότερου hit του Yella (2007). Το γνωστό ενοχικό σύνδρομο με το Ολοκαύτωμα παίζει εδώ, με την υπέροχη ερμηνεύτρια Nina Hoss να επιστρέφει στον άντρα της με αλλαγμένο πρόσωπο και ταυτότητα μετά τις κακουχίες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραίων με την υποψία ότι στην κρίσιμη στιγμή εκείνος την πρόδωσε στους ναζί. Ειδικά η τελευταία σεκάνς που τραγουδά στο πιάνο το Speak Low του Kurt Weil έχει μια αξέχαστη σαγήνη, κλείνοντας μια ταινία ακαδημαϊκή, στα όρια της ατμόσφαιρας τηλεταινίας εποχής.
Μη χάσεις την τελευταία παρτίδα ταινιών από το φετινό TIFF γιατί απλά έχω αφήσει όλη τη δύναμη για το κλείσιμο. Nightcrawler, Pawn Sacrifice, Foxcatcher, The Wild και Immitation Game, μόνο από το MoviesLtd!
gaRis
