Κάθισε να παίξω κι εγώ λιγάκι, αυτό το παιχνίδι της ερμηνευτικής, να την δω κι εγώ ηθοποιός. Να νομίσω πως ένας ακόμη αστέρας του σινεμά είπε το αντίο και αποχαιρέτησε τα εγκόσμια, θες σπουδαίος και τρανός να συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου. Όπως τόσοι ακόμη στο παρελθόν που τους έχω γράψει δυο λιτές κουβέντες, αποχαιρετώντας τους και προσευχόμενος το χώμα που τους σκεπάζει να είναι πουπουλένιο. Αφρός! Όχι ρε φίλε, δεν είμαι καλός στην ηθοποιία και ούτε το αντέχω γιατί δεν έφυγε ένας οποιοσδήποτε, ένας τυχαίος, ένας μεγάλος, κορυφαίος ή ανεπανάληπτος. Έφυγε ένας άνθρωπος δικός μου. Και γι αυτό το αντίο δεν μπορεί να έχει τον τυπικό χαρακτήρα της αναφοράς στο κινηματογραφικό του έργο και στα πεπραγμένα του επί σκηνής κι οθόνης. Αν μετρήσω πόσες φορές τα μάτια μου βούρκωσαν μαζί με τα δικά του, όταν στ΄ αλήθεια κι εκείνος δάκρυζε στο πανί, γινόμενος ο ίδιος ο ρόλος του, θα χάσω νούμερα και αριθμούς. Το μεγαλείο της ψυχής του ερμηνευτή, να την αγαπήσει ο θεατής σαν δική του. Ανυπολόγιστης αξίας κατόρθωμα. Κι αυτό το επίτευγμα ελάχιστοι πέτυχαν στην καλλιτεχνική τους διαδρομή σαν τον Robin Williams. Να γίνουν τόσο αγαπητοί στο κοινό τους, ώστε εκείνο να έχει πειστεί πως αυτός ο άνθρωπος ζει μαζί τους, κάτω από την ίδια στέγη, στο μέσα δωμάτιο, τους κάνει παρέα και τους μιλά καθημερινά, τους συμβουλεύει και τους νουθετεί, τους αγαπά. Αυτό ακριβώς έβγαζε εκείνη η γεμάτη καλοσύνη γαλάζια ματιά του, στα έντεχνα σκηνοθετικά γκρο πλαν. Αγάπη. Η ματιά μας έμεινε και θα την ξαναδούμε πάλι και πάλι, στον Patch Adams, στον Vietnam, στα Ξυπνήματα. Η ψυχή αποχαιρέτησε όμως. Αντίο...
Κι ευχαριστώ μαζί. Και τον λόγο φαντάζομαι τον γνωρίζεις καλύτερα από όλους μας Μίστερ Williams, όχι γιατί πέτυχες να με κάνεις να γελάσω (πολύ) με τις γκριμάτσες και τα φωναχτά ανέκδοτα, γιατί με έκανες να συγκινηθώ, να ανατριχιάσω, να ραγίσω συναισθηματικά στην θωριά του καλού ανθρώπου που έβγαζες στο εκράν, αλλά γιατί στα πεσίματα μου, πάντα εσένα έφερνα κατά νου και εσύ με ανέβαζες. Πετώντας το συμβατικό καφέ σακάκι, μένοντας εκτός πρωτοκόλλου με το άσπρο πουκάμισο και τα χέρια στην τσέπη, αλλά πάντοτε περήφανος ψηλά στο σύννεφο του θρανίου, να σε θωρώ με έκσταση να στέλνεις αχαλίνωτη βροχή τον λυρισμό και να αποκαλείς την κάθε μέρα που έρχεται σημαντική, μέρος μιας ζωής ξεχωριστής και ονειροπόλας. Φροντιστήριο αμύθητης αξίας για τον καθένα, μαθαίνοντας να αποκτά την δική του άποψη, το δικό του κουράγιο, κτίζοντας έτσι την δική του φωνή. Εκεί ψηλά ανέβηκαν κατά τη δική σου προτροπή οι μαθητές Κύριε Κίτινγκ και είδαν τον κόσμο από άλλη σκοπιά, μάχιμη κι ελπιδοφόρα. Τώρα που εσύ έφτασες στο πιο ψηλότερο σύννεφο, ψηλότερο του δεν υπάρχει, μπορείς να τους αγναντεύεις και να νιώθεις υπερήφανος κι ευτυχισμένος. Μια ευτυχία που μπορεί η μικρή ζωή να μην σου την απέδωσε όπως σου έπρεπε, η αιώνια όμως σε αποζημιώνει φαντάζομαι. Κι όπως με έμαθες, θυμάμαι ω κάπτεν, ποτέ δεν λέμε πολύ καλή αντάμωση. Λέμε απλά στο επανιδείν...
Κι ευχαριστώ μαζί. Και τον λόγο φαντάζομαι τον γνωρίζεις καλύτερα από όλους μας Μίστερ Williams, όχι γιατί πέτυχες να με κάνεις να γελάσω (πολύ) με τις γκριμάτσες και τα φωναχτά ανέκδοτα, γιατί με έκανες να συγκινηθώ, να ανατριχιάσω, να ραγίσω συναισθηματικά στην θωριά του καλού ανθρώπου που έβγαζες στο εκράν, αλλά γιατί στα πεσίματα μου, πάντα εσένα έφερνα κατά νου και εσύ με ανέβαζες. Πετώντας το συμβατικό καφέ σακάκι, μένοντας εκτός πρωτοκόλλου με το άσπρο πουκάμισο και τα χέρια στην τσέπη, αλλά πάντοτε περήφανος ψηλά στο σύννεφο του θρανίου, να σε θωρώ με έκσταση να στέλνεις αχαλίνωτη βροχή τον λυρισμό και να αποκαλείς την κάθε μέρα που έρχεται σημαντική, μέρος μιας ζωής ξεχωριστής και ονειροπόλας. Φροντιστήριο αμύθητης αξίας για τον καθένα, μαθαίνοντας να αποκτά την δική του άποψη, το δικό του κουράγιο, κτίζοντας έτσι την δική του φωνή. Εκεί ψηλά ανέβηκαν κατά τη δική σου προτροπή οι μαθητές Κύριε Κίτινγκ και είδαν τον κόσμο από άλλη σκοπιά, μάχιμη κι ελπιδοφόρα. Τώρα που εσύ έφτασες στο πιο ψηλότερο σύννεφο, ψηλότερο του δεν υπάρχει, μπορείς να τους αγναντεύεις και να νιώθεις υπερήφανος κι ευτυχισμένος. Μια ευτυχία που μπορεί η μικρή ζωή να μην σου την απέδωσε όπως σου έπρεπε, η αιώνια όμως σε αποζημιώνει φαντάζομαι. Κι όπως με έμαθες, θυμάμαι ω κάπτεν, ποτέ δεν λέμε πολύ καλή αντάμωση. Λέμε απλά στο επανιδείν...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική