Movies Ltd

της Rebecca Zlotowski. Με τους Tahar Rahim, Léa Seydoux, Olivier Gourmet, Denis Ménochet, Johan Libéreau, Nozha Khouadra, Nahuel Perez Biscayart

Συμβαίνει και εις Παρισίους

του zerVo (@moviesltd)

Ακούς Γαλλία και το μυαλό σου κατευθείαν τρέχει σε απέραντες ολόφωτες λεωφόρους, σε πανύψηλους μεταλλικούς πύργους, σε καταπράσινες πόλεις του φωτός, σημάδια που δεν αποτελούν παρά βιτρίνες απομεινάρια μιας κοινωνίας που σιγοβράζει στο κοινόβιο καζάνι της παγκόσμιας κρίσης. Πίσω από την αστραφτερή μαρκίζα, οι φραντσέζοι βιώνουν στο πετσί τους την απελπισία, την απόγνωση, την ανέχεια, την αγωνία για το αύριο. Οι ελάχιστες ευκαιρίες προκαλούν κατάσταση τρόμου, έναν συναγωνισμό αρρωστημένο και μουντό, ακόμη και για περιπτώσεις που διακυβεύεται η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση και υπόληψη. Έχει ο Θεός. Mon Dieu!

Περιπλανώμενος σε ολάκερη την επικράτεια, πηδώντας από βαγόνι σε βαγόνι, απένταρος και πεινασμένος ο νεαρός Γκαρί, θα καταλήξει σε βιομηχανική κωμόπολη του Νότου, ελπίζοντας πως θα καταφέρει να πιάσει δουλειά στο τοπικό πυρηνικό εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας. Μολονότι ανειδίκευτος και δίχως γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, θα προσληφθεί ως εργάτης με έναν πενιχρό μισθό, ικανό να καλύπτει μόνο τις βασικές του ανάγκες, διαβιώνοντας σε μια χίπικη τρώγλη, μαζί με μια φράξια συναδέλφους τους από την φάμπρικα. Κάθε πρωί που χτυπά την κάρτα του ο Γκαρί γνωρίζει καλά, πως η εργασία που έχει αναλάβει υπέχει τεράστιου ρίσκο, μιας και το παραμικρό λάθος μπορεί να εκθέσει τον εαυτό του σε μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας, που μπορούν να αποβούν μοιραίες ακόμη και για την ίδια του την ζωή.

Ο τριαντάχρονος άντρας δεν είναι ο μόνος που ξημεροβραδιάζεται με τον τρόμο των μπεκερέλ. Το ίδιο αισθάνονται και οι συνομήλικοι συγκάτοικοι του Ισάκ και Τσερνό (εκ του Τσερνόμπιλ...), που μαζί πήραν το βάπτισμα του πυρός, το ίδιο βιώνει και ο απόκληρος από την φαμίλια του τύποις προϊστάμενος Ζιλ, που καλείται να του μάθει τα μυστικά της επίπονης δουλειάς, το ίδιο ζει και ο στείρος μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης με τον Grand Central πυρήνα, Τονί, που η φτώχεια δεν του επιτρέπει να στεφανωθεί με την πανέμορφη καλή του, Καρόλ. Μια θλιμμένη από τον βούρκο που την έχει περιβάλλει καλλονή, που αναζητώντας διέξοδο από την δυστυχία της, θα πέσει σύντομα στην αγκαλιά του μελαγχολικού και φοβισμένου Γκαρί...

Θλιβερό το σκηνικό που κτίζει χρησιμοποιώντας τα θεόρατα τείχη - φουγάρα της φάμπρικας η ανερχόμενη Γαλλίδα σκηνοθέτις Rebecca Zlotowski, στην δεύτερη δημιουργική της απόπειρα μετά το αναγνωρισμένο στην πατρίδα της, μεγάλου μήκους ντεμπούτο της με το Belle Epine. Και συνάμα φορτισμένο με έναν έκδηλο πεσιμισμό, που σου δίνει την εντύπωση πως πολύ σύντομα οι σειρήνες του εργοστασίου θα βουήξουν επτά φορές, σημάδι πως έχει λάβει χώρα θανατηφόρα διαρροή. Πάνω από το κατασκηνωτικό κοινόβιο, δίπλα σε απύθμενα μολυσμένα νερά, οι ελπίδες ανθρώπων - ποντικών μοιάζουν μηδενισμένες, ισοπεδωμένες, σαν να γνωρίζουν και οι ίδιοι πως δεν υπάρχει οδός διαφυγής από το τέλμα. Και τα ραδιενεργά κατάλοιπα, που αθροίζονται αναμνηστικά και ουδέποτε μηδενίζονται στον οργανισμό, παρέα με τον φόβο της ενδεχόμενης αποπομπής από την φασίζουσα εργοδοσία, συνθλίβουν ακόμη πιότερο την σκέψη και εκμηδενίζουν την λογική.

Η αφήγηση, μέσα από μια έντονα ντοκιμαντερίστικη κεντροευρωπαική ματιά, αναδίδει ρεαλισμό, στο κτίσιμο radioactive ατμόσφαιρας Karen Silkwood, κάτι που δεν πετυχαίνει ταυτόχρονα όμως το επίπεδο σενάριο, που καταφεύγει σε ευκολίες και προτιμά στο φινάλε του να κρυφτεί πίσω από την υψικάμινο, μην τυχόν και νιώσει έστω και την παραμικρή υπόνοια αισιόδοξης ηλιαχτίδας. Οι ερμηνείες της διανομής, αποδίδονται με πειθώ, περισσότερο λόγω πείρας των πρωταγωνιστών, δηλαδή του σπουδαίου ταλέντου που ακούει στο όνομα Tahar Rahim, ο οποίος μέχρι στιγμής από τον καιρό του Προφήτη δεν έχει απογοητεύσει τις προσδοκίες, του αγαπημένου των Dardenne, Βαλόνου Olivier Gourmet, του εξαιρετικού ως ψυχοσωματικά κατακερματισμένου σαραντάρη Denis Menochet.

Για πες: Τελευταία μένει η Lea, που από μόνη της ορίζει βασικό και διαρκή λόγο για να παρακολουθήσει κανείς φιλμ που συμμετέχει. Γοητευτική αν και εντέχνως ατημέλητη, σέξι και καυτή ωσάν nuclear bomb, εκρηκτική μέσα στα στενά τζιν και τα εφαρμοστά κορμάκια, κλέβει περίπατο την ματιά του θεατή, ορίζοντας έτσι όμως και το μεγάλο ολίσθημα των υποκριτικών επιλογών. Αν τέτοιες εμφανισιακές θεότητες δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, τότε είναι βέβαιο πως είμαστε άπαντες από χέρι χαμένοι...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαρτίου 2014 από την Strada