PrisonersΑφού με την πρώτη του χολιγουντιανής κοπής ταινία, κατάφερε και μπήκε στην ετήσια εικοσάδα μου, ο γαλλόφωνος Καναδέζος Denis Villeneuve, προ λίγων ετών δημιουργός του λατρεμένου μου λαβυρινθώδους Incendies, δεν πρόκειται να λείψει ποτέ πια στο μέλλον. Η μαεστρία στους Prisoners πανομοιότυπη, περίπλοκη και δίχως εύκολες διεξόδους, επιχειρεί να προσεγγίσει παραπάνω από ένα, φλέγοντα, καίρια ζητήματα των μοντέρνων δυτικών κοινωνιών. Κορυφαίο όλων, η αυτοδικία. Η προσωπική διοργάνωση, δίκαιης δίκης, πάνω στο κορμί ενός αναμφισβήτητου υπόπτου, από τον κατατρομαγμένο όσο και διαλυμένο ψυχικά, πατέρα μιας δεκάχρονης που αγνοείται. Σπαρακτικές εικόνες στο ψυχρό, καλοβαλμένο εκ πρώτης όψης, μα φτωχικό σκηνικό των μεσοδυτικών πολιτειών, σε ένα θρίλερ που λοξοκοιτά τόσο προς την Σιωπή των Αμνών, όσο και προς τον ανούσια υπερτιμημένο Ζόντιακ, με ψήγματα μερικών από τα θανάσιμα αμαρτήματα του Se7en. Πανίσχυρη βοήθεια στην εποπτεία του ο Καναδός αποσπά πιότερο από την μαγευτική φωτογραφία του μάγου Roger Deakins, παρά από τις, μέχρι καλές, ερμηνείες ενός all star επιτελείου, αποτελούμενου από τον Hugh Jackman, την Maria Bello, την Melissa Leo, τον Terrence Howard, τον Paul Dano, την Viola Davis και τον πάντοτε μελαγχολικό Jake Gyllenhaal. Η απορία του κοινού μια φορά παραμένει: Στο φινάλε ο αγνοούμενος γίνεται ακουστός ή όχι. Η συντριπτική πλειοψηφία, που αρέσκεται στα χάπι έντς, προτιμά φυσικά την ευχάριστη κατάληξη...

Ημερομηνία πρώτης προβολής - 10 Οκτωβρίου 2013 από την Odeon


Prisoners

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική