της Nadine Labaki. Με τους Claude Baz Moussawbaa, Leyla Hakim, Nadine Labaki, Yvonne Maalouf, Antoinette El-Noufaily, Julian Farhat, Ali Haidar, Kevin Abboud
Για όνομα Θεού!
του zerVo (@moviesltd)
Πέρα από τα μόνιμα προβλήματα που προκαλεί η γεωπολιτική του θέση, στην καρδιά της πάντα κοχλάζουσας Μέσης Ανατολής, αγκαλιά με όλες εκείνες τις χώρες που διαρκώς βρίσκονται σε πολεμικό αναβρασμό, ο Λίβανος, είναι ο τόπος εκείνος που διακρίνεται περισσότερο από όλους τους άλλους, στην στενόχωρη αυτή λωρίδα της Ανατολικής Μεσογείου, για τον θρησκευτικό διχασμό του πληθυσμού του. Από τις αρχές του περασμένου αιώνα, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι κατείχαν περίπου το μισό των κατοίκων με το μέρος τους (μέχρι προ μερικών δεκαετιών υπερτερούσαν ελαφρώς οι Δρούζοι, Σουνίτες, Σιίτες, Μαρωνίτες, Ορθόδοξοι των Μωαμεθανών, εσχάτως η αναλογία έχει αντιστραφεί) με συνέπεια αυτό το σχεδόν 50 - 50 να δημιουργεί συνεχείς εντάσεις, ρήξεις, μέχρι και εμφυλίους στο εσωτερικό της πανέμορφης Γης του Κέδρου. Ακρότητες που η νεότερη κοινωνία η οποία αποκτά πιο δυτικό τρόπο σκέψης και φιλελεύθερης συμπεριφοράς, επιθυμεί κάποια στιγμή να τελειώνουν οριστικά, αφού στην ουσία οι δυο πλευρές - κάτω από την ίδια σημαία - πρέπει να κατανοήσουν πως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν...
Μπορεί φαινομενικά, οι κάτοικοι του απομακρυσμένου από τον πολιτισμό Λιβανέζικου χωριού, να μοιάζουν μονοιασμένοι, όταν έρχεται η ώρα να παρακολουθήσουν κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα στον ένα και μοναδικό δέκτη που ανάβει στην πλατεία του δημαρχείου ή όταν τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους στο καφέ της όμορφης Αμάλ, στην πραγματικότητα όμως το μίσος που κρύβουν μέσα τους οι μισοί για τους άλλους μισούς, φαντάζει θανάσιμο. Αιτία οι θρησκευτικές πεποιθήσεις που έχουν διχάσει τους φτωχούς πολίτες της μικρής κοινωνίας και όχι λίγες φορές έχουν οδηγήσει σε ένοπλες συγκρούσεις, με θύματα νέα παιδιά, θυσία στον βωμό της φονταμενταλιστικής μισαλλοδοξίας.
Έχοντας κλάψει γιους, αδελφούς, συζύγους, οι μαυροφορεμένες πενθούσες γυναίκες, νιώθοντας το δάκρυ να στεγνώνει και μη αντέχοντας άλλα άσχημα μαντάτα θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, επιθυμώντας να βάλουν τελεία και παύλα στην άσκοπη αιματοχυσία. Η αρχική τους ιδέα, να αποπροσανατολίσουν τους φωνακλάδες και πανέτοιμους να στήσουν βεντέτα αρσενικούς, φέρνοντας στο χωριό μια ομάδα καλλίγραμμων ξανθών χορευτριών από το πρώην Ανατολικό μπλοκ, δεν φαίνεται πως θα στεφθεί με επιτυχία, αφού αρκεί και μόνο μια αμυδρή σπίθα για να ξεθαφτούν ξανά τα κουμπούρια.
Οπότε τι απομένει? Καινούργιος κύκλος μοιρολογιών και λευκών φερέτρων που θα μεταφέρει τις σωρούς άβγαλτων παλικαριών, που δεν κατανοούν πως Κοράνι και Ευαγγέλιο δεν έχουν τίποτα απολύτως να χωρίσουν? Το θηλυκό μυαλό, που συνήθως εργάζεται πολύ πιο εύστροφα από το αντρικό, θα την βγάλει την άκρη του - προς το παρόν - και στον σκονισμένο μικρόκοσμο, θα υψωθεί η σημαία της ειρήνης. Μέχρι πότε όμως? Ακολουθώντας πιστά τον ειρμό της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας στην αφήγηση της, τονίζοντας την με Αριστοφανικές πινελιές, η Nadine Labaki, μια από τις πλέον διάσημες προσωπικότητες του Αραβικού κόσμου, κτίζει την αφήγηση της ταινίας της κατά τέτοιο τρόπο, που ακόμη και στις πιο δραματικές της ώρες, να ξεχειλίζει από αισιοδοξία.
Για πες: Εκτός από τους ειρωνικά σατιρικούς τραγέλαφους, που δηλώνουν το παρόν με τακτικό τέμπο, η αφήγηση εμπλουτίζεται και από (Bollywoodιανής αισθητικής) μιούζικαλ παρεμβολές, που δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα με την σοβαρότητα του θέματος. Κι αυτό σημάδι ελπίδας είναι όμως από την εντυπωσιακή Λιβανέζα (που διατηρεί ερμηνευτικά και τον ρόλο της χριστιανής καφετζούς) στην προσωπική της πάλη, να μπει ένα τέλος στο άδικο αλληλοξεπάστρεμα. Σπαρακτική και συγκινητική, η έμπειρη θεατρική ηθοποιός Claude Baz Moussawbaa, αποδίδει περίτεχνα τον πιο σημαντικό ρόλο του Et Maintenant On Va Ou? της πονεμένης μάνας που δεν διστάζει να οδηγηθεί σε πνιγμό των συναισθημάτων της προκειμένου να αποτρέψει το Κακό, στην πλέον αξιομνημόνευτη στιγμή ενός ιδιόμορφου πονήματος, που τιμήθηκε με το βραβείο κοινού στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο.
Έχοντας κλάψει γιους, αδελφούς, συζύγους, οι μαυροφορεμένες πενθούσες γυναίκες, νιώθοντας το δάκρυ να στεγνώνει και μη αντέχοντας άλλα άσχημα μαντάτα θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, επιθυμώντας να βάλουν τελεία και παύλα στην άσκοπη αιματοχυσία. Η αρχική τους ιδέα, να αποπροσανατολίσουν τους φωνακλάδες και πανέτοιμους να στήσουν βεντέτα αρσενικούς, φέρνοντας στο χωριό μια ομάδα καλλίγραμμων ξανθών χορευτριών από το πρώην Ανατολικό μπλοκ, δεν φαίνεται πως θα στεφθεί με επιτυχία, αφού αρκεί και μόνο μια αμυδρή σπίθα για να ξεθαφτούν ξανά τα κουμπούρια.
Οπότε τι απομένει? Καινούργιος κύκλος μοιρολογιών και λευκών φερέτρων που θα μεταφέρει τις σωρούς άβγαλτων παλικαριών, που δεν κατανοούν πως Κοράνι και Ευαγγέλιο δεν έχουν τίποτα απολύτως να χωρίσουν? Το θηλυκό μυαλό, που συνήθως εργάζεται πολύ πιο εύστροφα από το αντρικό, θα την βγάλει την άκρη του - προς το παρόν - και στον σκονισμένο μικρόκοσμο, θα υψωθεί η σημαία της ειρήνης. Μέχρι πότε όμως? Ακολουθώντας πιστά τον ειρμό της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας στην αφήγηση της, τονίζοντας την με Αριστοφανικές πινελιές, η Nadine Labaki, μια από τις πλέον διάσημες προσωπικότητες του Αραβικού κόσμου, κτίζει την αφήγηση της ταινίας της κατά τέτοιο τρόπο, που ακόμη και στις πιο δραματικές της ώρες, να ξεχειλίζει από αισιοδοξία.
Για πες: Εκτός από τους ειρωνικά σατιρικούς τραγέλαφους, που δηλώνουν το παρόν με τακτικό τέμπο, η αφήγηση εμπλουτίζεται και από (Bollywoodιανής αισθητικής) μιούζικαλ παρεμβολές, που δεν ταιριάζουν ιδιαίτερα με την σοβαρότητα του θέματος. Κι αυτό σημάδι ελπίδας είναι όμως από την εντυπωσιακή Λιβανέζα (που διατηρεί ερμηνευτικά και τον ρόλο της χριστιανής καφετζούς) στην προσωπική της πάλη, να μπει ένα τέλος στο άδικο αλληλοξεπάστρεμα. Σπαρακτική και συγκινητική, η έμπειρη θεατρική ηθοποιός Claude Baz Moussawbaa, αποδίδει περίτεχνα τον πιο σημαντικό ρόλο του Et Maintenant On Va Ou? της πονεμένης μάνας που δεν διστάζει να οδηγηθεί σε πνιγμό των συναισθημάτων της προκειμένου να αποτρέψει το Κακό, στην πλέον αξιομνημόνευτη στιγμή ενός ιδιόμορφου πονήματος, που τιμήθηκε με το βραβείο κοινού στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Σεπτεμβρίου 2013 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική