Movies Ltd

του Ang Lee. Με τους Suraj Sharma, Irrfan Khan, Tabu Adil Hussain, Gerard Depardieu, Rafe Spall

The magnificent Richard Parker (in 3D Ultra AVX)

του gaRis (@takisgaris)

Thanksgiving is all about acknowledging the goodness around you, in person and spirit. From the people you cherish to the air that you breathe. In that sense it is inherently connected with the inner self; the magical link which functions as the rope onto our Ego is hanging while swimming across the universe. Was this last sentence a new age nonsensical euphuism? Or better a state of mind belonging only to those who dare to turn a blind eye to the cynics of our cash-enslaved living? Ang Lee, the visionary director who stunned us with Crouching Tiger, Hidden Dragon and stirred plenty of controversy with his emotionally wrenching Brokeback Mountain, has a lot for us in store concerning this dilemma, as shown in his dazzling technical achievement of the parable called Life of Pi(scine).

This spiritual novel by Yann Martel tells the story of adolescent Pi (Suraj Sharma), a precarious Indian zoo-owning family offspring who becomes stranded in a boat amidst the Pacific Ocean along with a Vengal tiger called Richard Parker, an orangutan, a hyena and a zebra, sole cast-away after their ship Tsitsum is sunk during a ferocious perfect storm. The epic survival journey is narrated in a flashback by older Pi ( the onerous Irrfan Khan), presently a Montreal inhabitant, to Canadian aspiring writer (the blunt Rafe Spall) as real life harrowing events mingle with religious symbolism and deeper philosophical pinning. Be mindful here; it’s not about whether Pi and Richard Parker are going to outlive the wreckage. It’s rather how two prevalently adversary species will find a way to communicate to the point that they establish a common purpose which is not merely rescuing them, but more importantly touch each other’s hearts and minds.

Martel’s characterisation of Pi Patel is obviously pro religious tolerance (Pi is Muslim, Buddhist, Catholic Christian and teaches about Kabbalah at the university of Montreal) and serves as an earnest plea for universal truth through worshiping nature as God’s creation. Lee is walking the tightrope here and hardly misses his step. Claudio Miranda’s lens is whimsical in 3D, while the CGI effects are splendid, as versatile Lee spins the yarn meticulously, either filming creatures of the sea or a carnivorous island. And while first timer Sharma is holding his own graciously especially against his green- screen scenes which are obviously the most jaw-dropping ones, the real star is the computer-animated tiger, namely Richard Parker. He makes Gollum look like just a sketch. When he’s off screen the film loses gravitas and momentum. It’s essentially his and Ang Lee’s game here. We don’t feel sorry for Pi but rather for Richard Parker and that’s a marvel to behold.

On the other hand, Life of Pi quite suffers in the acting department. Tobey Maguire would be a better choice, his scenes as the journalist had not been reshot. Admittedly this was supposed to be an unfilmable project, notoriously attached to first rate directors such as M.N. Shyamalan, Alfonso Cuaron and Jean Pierre Jeunnet, already over 10 years ago. It’s undoubtedly to Lee’s credit that he carried out this Sisyphean task with directorial brilliance and artistic eloquence. Albeit he falters by the ending twist, choosing the easy escape not to depict the devastating alternate version of his mythos which could have elevated its impact with maximum results. Life of Pi is a film to admire to a distracting effect. Others would stamp it as appallingly inept; should I remind them that is intrinsically a younger audience lure. I challenge last year’s Hugo fans to come forward and defend Marty as a better family movie storyteller than Lee. I thoroughly trust Ang’s sagacity and genre –regardless ingenuity. I can see it getting Best Picture, Best Director, Visual Effects and Cinematography Oscar nominations. Go get your teens watch this one in 3D and immerse into an ocean of the kindest mammal emotions.

Διόλου τυχαία η χρονική επιλογή της κυκλοφορίας του φιλμ κατά την περίοδο των γιορτών. Εποχή που τα πάντα είναι τυλιγμένα από το πέπλο της καλοσύνης, τόσο σωματικά, όσο κυρίως πνευματικά, από τους ανθρώπους που δίνεις τις ευχές σου, μέχρι και την ελάχιστη ανασεμιά που παίρνεις. Κάτω από αυτή την έννοια υπάρχει μια άρρηκτη σχέση με τον εσωτερικό κόσμο του καθενός, ένας μαγευτικός συσχετισμός, που λειτουργεί σαν το σκοινί που κρεμιέται το Εγώ, καθώς ταξιδεύει στο αχανές σύμπαν. Θες παράλογο ευφυολόγημα μιας στείρας εποχής? Θες μια κατάσταση του νου, που ανήκει μόνο σε όσους τολμούν να αντιταχθούν στην κυνική σκλαβιά της καθημερινότητας? Ο μάστορας των εικόνων Ang Lee, αφού μας εξέπληξε με τον Τίγρη και Δράκο του και κατοπινά ανακάτεψε τα συναισθήματα μας με το Brokebac Mountain, έχει πάρα πολλά να αφηγηθεί σε σχέση με αυτά τα ζωτικής σημασίας ερωτήματα και τα αποκαλύπτει στην εκθαμβωτική τεχνικά παραβολή του, με τον τίτλο The Life Of Pi.

Βασισμένο στην πνευματώδη νουβέλα του Yann Martel, το έργο αφηγείται την ιστορία του έφηβου Πι (Suraj Sharma), τον Ινδικής καταγωγής απόγονο μιας οικογένειας που είχε υπό την ιδιοκτησία της έναν ζωολογικό κήπο, ο οποίος μετά την βύθιση του πλοίου που επέβαινε, στο μέσον μιας άγριας καταιγίδας, θα βρεθεί πάνω σε μια βάρκα στην μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, παρέα με μια τίγρη Βεγγάλης ονόματι Ρίτσαρντ Πάρκερ, έναν ουρακοτάγκο, μια ύαινα και μια ζέβρα. Το επικό αυτό ταξίδι επιβίωσης αφηγείται σε φλασμπάκ ο γηραιότερος Πι (ο άνευρος Irrfan Khan), σήμερα κάτοικος του Μόντρεαλ, σε έναν επίδοξο Καναδό συγγραφέα (ο άχρωμος Rafe Spall) ως οδυνηρές αναμνήσεις ζωής, γεμάτες θρησκευτικούς συμβολισμούς και βαθύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις. Κι εδώ είναι το σημείο που απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή. Το θέμα δεν αφορά το πως ο Πι και ο Ρίτσαρντ Πάρκερ θα επιβιώσουν από το ναυάγιο. Αλλά το πως δύο ανταγωνιστικά, δύο αντίπαλα είδη, θα βρουν ένα σημείο επικοινωνίας, που όχι μόνο θα τα βοηθήσει στον κοινό σκοπό, την διάσωση τους, αλλά στον πολύ πιο σημαντικό στόχο, της αμεσότητας ανάμεσα στην καρδιά και την ψυχή τους.

Ο χαρακτήρα του Πι Πατέλ, όπως τον κτίζει μυθιστορηματικά ο Martel, είναι υπεράνω θρησκευτικότητας (ο Πι είναι Μουσουλμάνος, Βουδιστής, Καθολικός και διδάσκει την Καμπάλα στο Πανεπιστήμιο) και λειτουργεί περισσότερο ως ένθερμος κήρυκας της αλήθειας, μέσα από την λατρεία της Φύσης, ως δημιούργημα του Ενός Θεού. Ο Lee σε αυτό τον τομέα βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί, μα παρόλες τις δυσκολίες επιτυγχάνει την ισορροπία. Ο φακός του Claudio Miranda προσεγγίζει με ξεχωριστό τρόπο το τρισδιάστατο, την ώρα που τα ειδικά εφέ είναι μαγευτικά καθώς ο Κινέζος ξετυλίγει με σχολαστικό τρόπο τις ιδέες του, είτε φιλμάροντας τα θαλάσσια πλάσματα, είτε το σαρκοφάγο νησί. Και καθώς ο πρωτάρης εδώ Sharma, αποδεικνύεται ικανότατος στο CGI παιχνίδι του πράσινου φόντου, στα πλάνα που κυριολεκτικά κόβουν την ανάσα, ο πραγματικός αστέρας είναι ο ψηφιακά επεξεργασμένος τίγρης, ο Ρίτσαρντ Πάρκερ. Διόλου τυχαία η απίθανη παρουσία του υποβιβάζει τον διαβόητο Γκόλουμ, σε ένα σκιτσάκι της σειράς. Στις στιγμές που απουσιάζει από την οθόνη το έργο χάνει σημαντικά σε βαρύτητα και ορμή. Και αυτό είναι το πραγματικό στοίχημα του Ang Lee εδώ. Ο θεατής δεν ρίχνει τον κύριο όγκο της συμπάθειας του στον Πι, αλλά στον Ρίτσαρντ και αυτό από μόνο του είναι ένα θαύμα, ένα επίτευγμα!

Από την άλλη μεριά, στα αρνητικά θα πρέπει να εντάξω το κομμάτι που έχει σχέση με την υποκριτική, Εκτιμώ πως τα πλάνα που γυρίστηκαν ξανά, απουσία του εκδιωχθέντα από το καστ Tobey Maguire που κρατούσε τον ρόλο του ρεπόρτερ, θα ήταν πιο προσεγμένα με εκείνον παρόντα. Από την άλλη μεριά, αναλογιζόμενος πως το συγκεκριμένο πρότζεκτ, παρέμενε στάσιμο στο pre production για περισσότερο από μια δεκαετία, έχοντας προσεγγίσει σκηνοθέτες του διαμετρήματος του Jeunet, του Shyamalan ή του Cuaron, αποτελεί κέρδος για τον Lee που το έφερε εις πέρας με μοναδική επιδεξιότητα. Έστω κι αν επιλέγει την εύκολη έξοδο στο φινάλε, αποφεύγοντας την εναλλακτική, αλλά και πολύ πιο δραματική εκδοχή, που θα μπορούσε να είχε αποφέρει γενικότερα καταστροφικές συνέπειες στο κινηματογραφικό σχέδιο. Το Life Of Pi σε γενικές γραμμές είναι αξιοθαύμαστο. Κάποιοι άλλοι πιθανόν θα το χαρακτήριζαν αδέξιο, θα τους θυμίσω όμως πως είναι φτιαγμένο για να προσελκύσει το ενδιαφέρον ενός νεανικότερου ακροατηρίου. Προκαλώντας συνάμα σε μια άμεση κόντρα, τον Scorsese και το περσινό Hugo του, για το ποια από τις δύο ιστορίες κερδίζει τον τίτλο της καλύτερης family movie. Κι εδώ προσωπικά εμπιστεύομαι περισσότερο την οξύνοια και την εφευρετικότητα του Lee. Μπορώ μάλιστα να προβλέψω πως μπορεί να πάει μέχρι τέλους την Οσκαρική κούρσα της καλύτερης ταινίας, της καλύτερης σκηνοθεσίας, της καλύτερης φωτογραφίας και φυσικά των ποιοτικότερων ειδικών εφέ. Μέχρι τότε όμως, καλό θα είναι να συστήσετε σε κάθε έφηβο, να παρακολουθήσει την Ζωή του Πι και να βυθιστεί σε έναν 3D ωκεανό πραγματικών, ευγενικών συναισθημάτων.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 20 Δεκεμβρίου 2012 από την Odeon