Movies Ltd

του Josh Trank. Με τους Michael B. Jordan, Dane DeHaan, Alex Russell

Από το Superman ως το Carrie!

του gaRis (@takisgaris)

To Chronicle είναι η ταινία που σταμάτησε ακριβώς κάτω από την κορυφή το The Woman in Black, φιλμ απεξάρτησης του Daniel Radcliffe από την ατέρμονη διελκυνστίνδα που λέγεται Harry Potter saga. Η ειρωνία ίσως συνοψίζεται στο ότι το Χρονικό αποτελεί ότι πιο νεανικό, σπινθηροβόλο, ζουμερό έχει να επιδείξει το αμερικάνικο σινεμά στο λυκαυγές του 2012 – ότι δεν υπήρξε δηλαδή ποτέ το Harry Potter. Το FFFD (Found Footage Faux Documentary) genre έχει ομολογουμένως πολυφορεθεί, από το ιστορικό Blair Witch Project ως τα (δυστυχώς) αυξανόμενα με ταχύτητα λερναίας ύδρας Paranormal Activities. Οι γνώστες βέβαια θα πάνε σαράντα χρόνια πίσω για να ψάξουν τους προγόνους του είδους, Addio Zio Tom (1971) και το θρυλικό Hannibal Holocaust (1980).

Ο μόλις 26ετής σκηνοθέτης Josh Trank πατάει γερά στα χνάρια του εξαιρετικού District 9 (υποψήφιο για Oscar καλύτερης ταινίας 2009, το δυστοπικό φουτουριστικό θρίλερ του νοτιοαφρικάνου Neill Blomkamp), έχοντας μεν ολίγιστο budget αλλά ένα πολυμορφικό σεναριακό sampler από τον γιο του John Landis (An American Werewolf in London), Max Landis. Η κάμερα-στο-χέρι τραβάει νατουραλιστικά μια εντελώς super heroes ιστορία, με δάνεια από το Superman ως το Carrie, την αμοραλιστική παρέκκλιση του Invisible Man ως την επικράτηση της σκοτεινής πλευράς του Jedi Anakin Skywalker. Ο κορμός της ιστορίας οικείος. Τρεις φίλοι, σχολιαρόπαιδα. Δύο ξαδέλφια, ο Andrew (Dane DeHaan) και ο Matt (Alex Russell) με τον κολλητό Steve (Michael B. Jordan του Red Tails). Μια των ημερών πέφτουν σε μια τρύπα. Ήταν η Σπηλιά του Πλάτωνα ή ένας συμβολισμός που παραπέμπει ευθέως στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων; Γδέρνονται από έναν κρύσταλλο (α λα Superman) και αποκτούν αστείρευτες υπερδυνάμεις. Αψηφούν τη βαρύτητα, τους νόμους της Φυσικής και κάπου εκεί (επειδή –βλ. Spiderman- με την υπερδύναμη έρχεται και η εξίσου τεράστια ευθύνη) οι χαρακτήρες, τα συμπλέγματα, τα οικογενειακά τραύματα του Andrew έρχονται στην επιφάνεια.

Οι συμφορές, οι θάνατοι, καταφθάνουν σε μορφή χιονοστοιβάδας. Οι αρχικές πλακίτσες δίνουν τη θέση τους σε σκέψεις νιτσεϊκού Υπερανθρώπου και θεωρίες περί ανθρώπου-θηρευτή. Το bullying θα φέρει εκδικητικά χειρότερο bullying ωσότου η ταινία θα ακολουθήσει αναπόφευκτα την ατραπό του τελικού takedown α λα Magneto vs Xavier στους X Men. Οι σεκάνς έχουν κοπεί χωρίς ίχνος λίπους. Φιλμικό ψαρονέφρι, μέλανας ζωμός. O Trank σπάει πλάκα, αποδίδει το hommage στους καλλιτεχνικούς του ήρωες και εν τω αυτώ χρόνο παραδίδει κοινωνικό σχολιασμό – έστω και μισοψημένης ωρίμανσης.

Για πες: Είναι φορούλες που το gimmick της ιπτάμενης κάμερας δεν προσθέτει, ίσαμε που περιορίζει τη συμμετοχή μας στα δρώμενα, πέρα από τον οπτικό εντυπωσιασμό. Σε κάθε περίπτωση όμως και χωρίς δισταγμό αυτό το Χρονικό στέκεται τόσο αυτόνομα ως εγχείρημα, όσο διάπλατα ανοίγει τις πόρτες στον Josh Trank και στο αποτελεσματικότατο ερμηνευτικό τρίο στο χόλυγουντ του μέλλοντός τους. Μοιάζει απίστευτο αλλά αληθινό: Δεν είναι και οι τέσσερις μαζί, ούτε…100 χρονών!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2012 από την Odeon