Movies Ltd

Εδώ και πολλά χρόνια έχω πάψει να διαβάζω βιβλία, που εκ των προτέρων έχουν φτιαχτεί για να αποτελέσουν κάποια στιγμή κινηματογραφικό σενάριο. Αυτή η ανάγνωση μου χαλάει, σε μεγάλο βαθμό, το κατοπινό κέφι παρακολούθησης του φιλμ, διότι σχεδόν πάντα το πεζό είναι πληρέστερο και αρτιότερο της εικόνας, σε κάθε άποψη. Αυτή την εισαγωγή την κάνω γιατί κατά κάποιο τρόπο, τρία χρόνια μετά την πρώτη παρακολούθηση του, καλούμαι να απολογηθώ σε εκείνον τον Σκανδιναβό που έκανε πρώτος ταινία το πολυδιαβασμένο μυθιστόρημα του Stieg Larsson, τον οποίο είχα κατηγορήσει θυμάμαι, για έλλειψη μέτρου και μερική ανικανότητα, να ρίξει τους τίτλους του τέλους στην σωστή στιγμή, αφήνοντας το φινάλε του να τραβήξει κανά μισάωρο παραπάνω από το επιτρεπτό. Σόρι Σουηδέζε, το κατάλαβα έστω και αργά, αφού ούτε τώρα, ένας κατά τεκμήριο πολύ καλύτερος σου σκηνοθέτης, δεν πέτυχε να δαμάσει το τεσσάρων - πέντε ανκόρ ρίξιμο της αυλαίας του Κοριτσιού με το Τατουάζ, πείθοντας με ολοκληρωτικά πια, πως ή θα έπρεπε να κοπούν (δεν ξέρω πόσα) κεφάλαια από τα γραμμένα ή όλο αυτό το σασπενσιάρικο μπούγιο δεν θα έπρεπε ποτέ να το πιάσει στα χέρια του κινηματογραφιστής...

Ζορισμένος από νομικά ζητήματα που βασανίζουν την καθημερινότητα του, αναγνωρισμένος δημοσιογράφος της επιθεώρησης Μιλένιουμ της Στοκχόλμης, δέχεται την πρόταση πάμπλουτου μεγιστάνα, να ανακαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την προ τεσσάρων δεκαετιών εξαφάνιση της αγαπημένης του (δεκαεξάχρονης τότε) ανιψιάς. Με το πρόσχημα πως συγγράφει το χρονικό της φαμίλιας του περιβόητου βιομηχάνου Βάνγκερ, ο δυναμικός ρεπόρτερ Μίκελ Μπλόμκβιστ, θα ταξιδέψει μέχρι τα βόρεια σύνορα της χώρας στο απομονωμένο χιονισμένο χωριό του Χέτεσταντ, προκειμένου να εντοπίσει την άκρη του νήματος. Απρόσμενος σύμμαχος και βοηθός του στο δύσκολο εγχείρημα, μια εκκεντρική, ψυχικά κλονισμένη, όσο και δαιμόνια χάκερ, που με τις μοντέρνες της πρακτικές, θα του ανοίξει κρυφούς δρόμους, την ώρα που εκείνος θα πέφτει σε αδιέξοδα...

Για όποιον έχει παρακολουθήσει το γεμάτο ίντριγκες πρωτότυπο, δεν υπάρχει φυσικά καμία ανάγκη ανάγνωσης της ανωτέρω σύνοψης. Κοινώς, στην γιάνκικη εκδοχή δεν αλλάζει τίποτα το ουσιαστικό, σε τέτοιο βαθμό, που γεννάται το ζωτικό ερώτημα, για ποιο λόγο κανείς να την ξαναδεί γνωρίζοντας, εξ ορισμού τις ανατροπές και τις αποκαλύψεις? Κι επειδή εδώ δεν είναι Αμερική, που το Man Som Hatar Kvinor (!) δεν το τίμησε ψυχή, το αντίθετο μάλιστα, η πορεία του τουλάχιστον στο βίντεο ήταν απόλυτα πετυχημένη, ουσιαστικά οδηγούμαστε στο μονοπάτι της κόντρας των δύο παραλλαγών στο ίδιο θέμα. Με μια λέξη της σύγκρισης...

Ήττα πρώτη λοιπόν για τη Sony η επιλογή να τοποθετήσει - αψυχολόγητα παντελώς - την δράση στην χαρτογραφημένη περιοχή του συγγράμματος. Ω της αστοχίας, δηλαδή, αγγλόφωνοι ερμηνευτές να μασούν την καραμέλα για να βγάλουν τις ατάκες τους σε προφορά των ABBA ως...Σουηδοί, λες και δεν υπήρχε ολάκερη - και χιονισμένη και παγωμένη κι ότι θέλεις - επικράτεια να φιλοξενήσει την αναζήτηση του ερευνητή και της πολυσυλλεκτικής σεξουαλικά κομπανίας του. Ανταυτού, εκείνος ο σάχλας ο Zaillian, αντί να παραδειγματιστεί από τους Coen που έστησαν το Fargιο διαμάντι της καριέρας τους σε ένα πανομοιότυπο με το Σκάνιο σκηνικό, παίζοντας μάλιστα και με βορειοευρωπαϊκά επωνύματα (μόλις πήρα την απάντηση μου στο χρόνιο γιατί) νομίζει πως με μια νάιλον σακούλα από το μεγαλύτερο σούπερ μάρκετ της χώρας του Μέλμπεργκ, άντε και με μια εφημερίδα aftobladet, μπορεί να οργανώσει σενάριο της προκοπής. Φυσικά στην λογοκριμένη δυτική (δυτικότατη) συλλογιστική, ούτε λόγος να γίνεται μίστερ Steven για εθνικιστικές τάσεις, για ναζιστικά κατάλοιπα και για φυλετικά (με την έννοια των σεξ) ζητήματα, που στο ορίτζιναλ έπαιζαν σε πολύ πιο μπροστινό πλάνο. Είπαμε να λειτουργήσουμε αφαιρετικά, όχι να βγάλουμε από την μέση το ζουμί, ε?

Ήττα δεύτερη άρα για την US βερσιόν, το εκ της φυσικής λογικό δεδομένο πως δεν δύναται ο ξένος να φιλμάρει καλύτερα από τον ντόπιο την χώρα του. Όχι πως ο Oplev είναι κανένας Hitchcock, αλλά τα εξωτερικά πλάνα της Στοκχόλμης και της Ουψάλας, είχαν μια πιο γοητευτική μουνταμάρα σε σχέση με το στείρο του παίζοντα εκτός έδρας Finch, συνεπώς έφτιαχναν και μια πιο αυθεντική εικόνα περιβάλλοντος. Ας μην γελιόμαστε όμως με τις αστείες ντοπιολαλιές και τα αψυχούτσικα ντεκόρ. Παρόντος του Κυρίου Se7en, το καινούργιο Κορίτσι είναι μια εντελώς άλλη, σε σκηνοθετική άποψη, δημιουργία. Ο Fincher αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως οι δυνατότητες του δεν στερεύουν σε ένα θρίλερ, που θα μπορούσε - τι θα μπορούσε, έχει συμβεί δηλαδή - να γυρίσει ο πάσα ένας. Είναι πολλά επίπεδα πιο πάνω, too much που λένε, για το συγκεκριμένο (φτωχό υποστηρίζω) σχέδιο, σε τέτοιο βαθμό που οι μαεστρικές του πάσες, πηγαίνουν στράφι από την ακαταλληλότητα του προς εκτέλεση υλικού. Μπαίνοντας στην σκεπτική του διαβάσματος της ιντριγκαδόρικης νουβέλας, παίζει ένα απίθανο παιχνίδι με την μονταζιέρα, ένα πινγκ πονγκ δυομισάωρης διάρκειας, από τον ένα βασικό χαρακτήρα στον άλλο, από αυτά που εξιτάρουν τον αναγνώστη, όταν μόλις φτάνει στο peak του ενός γηπέδου, το κεφάλαιο τελειώνει και αρχίζει άλλο, με το μπαλάκι στην αντίπερα περιοχή και σε εντάσεις που ξεκινούν σχεδόν από το μηδέν. Και όλος αυτός ο κύκλος παίζει σε μια διαρκή επανάληψη, που σαν σινεφίλ, δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Γι αυτόν και μόνο το λόγο, εύκολα μπορώ να τον αποκαλέσω διάνοια...

Για πες: Το βασικό ρώτημα, το λοιπόν, που γεννήθηκε στο μυαλό μου, βλέποντας και τα χλιαρά νούμερα που πέτυχε το Τατουάζ στα US Box Office, είναι αν η english spoken τριλογία του Millenium θα ολοκληρωθεί. Ότι η Columbia θα βγάλει δυο έργα ακόμα, είναι σίγουρο, δεν νομίζω πως θα πέσει στο φιάσκο να μην το πράξει. Με Fincher όμως στο τιμόνι ή με καμιά δευτεράντζα απλά για διεκπεραίωση? Στην θέση του για να είμαι ειλικρινής θα είχα γίνει Karl Lewis, αντιλαμβανόμενος πως η πρώτη ύλη δεν συνάδει με την ποιότητα μου. Τουλάχιστον αν μη τι άλλο, το ερμηνευτικό ντούο θα είναι το ίδιο, άσχετα αν ο Craig ένιωσα πως διακατέχεται από το Harrison Ford Syndrome - ναι, εκείνο της βαριεστημάρας - και η Mara μου έκανε περισσότερο για Ορκ παρά για (TO οσκαρικό ανέκδοτο υποψηφιότητας α' ρόλου) Girl With The Dragon Tattoo. Πάντως - περί δικαίας συγκρίσεως once more - επί ένα δεκαλεπτάκι προς στην λήξη την Rooney την λες (έως και πολύ) σέξι, σε αντίθεση με εκείνη την αντιπαθέστατη Rapace αδελφέ μου, που δεν χωνεύεται με τίποτα...