by Takis Garis
Episode 9 - Centipedium!
> Puss In Boots(***): Ο Παπουτσωμένος Γάτος, η μαλακοπατούσα (βλ. η ζόρικη φιλεναδίτσα του), η μαγική φασολιά, η χήνα με τα χρυσά αυγά ή έστω, το spinoff του Shrek, η ουσία είναι μία -και ο μπακλαβάς γωνία: Ο Banderas βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα και λείπει από τη μεγάλη χολυγουντιανή οθόνη. Το Puss In Boots δεν υπόσχεται γραφιστική ή 3D τελειότητα και ναι, είναι ο φτωχός συγγενής του φετινού Oscar στα animated που λέγεται Rango (sorry Tintin). Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη καθώς το homage στο spaghetti a la Sergio Leone western απαντάει στην ερώτηση «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;» (κι αυτή τη φορά είναι το παπούτσι παντοφλέ, όπως μου έλεγε γελώντας σαρδόνια προ 30ετίας ο πατέρας μου). Ομολογώ, ολοκληρώνοντας με τις ενστάσεις μου, ότι ούτε η γατούλα της Salma Hayek (περίμενα μια ζωή να το γράψω αυτό χωρίς να παρεξηγηθώ) με συνεπήρε, πολύ περισσότερο δε ο frenemy της ιστορίας Humpy Dumpty του Ζάχου Γαλιφιανάκη.
> However, από φλαμένγκα και χορταστικές σκηνές καταδίωξης άλλο πράμα! Μικροί-μεγάλοι μια αγκαλιά, πάμε να διασκεδάσουμε ξανά στο σινεμά! (πως με βλέπεις;) O Puss αποδεικνύεται ένα δυνητικά μακρόπνοο franchise, που δε θα μας εξοντώσει όπως μετά τη δεύτερη συνέχειά του o φιλαράκος του ο Shrek (τον οποίο σκηνοθέτησε ο Chris Miller, καθώς και το διασκεδαστικότατο προπέρσινο Cloudy with a chance of meatballs). Να λοιπόν που τα sidekicks τώρα δικαιώνονται, άντε τώρα και στον γαδαράκο του Eddie Murphy που φαίνεται να επιστρέφει ανανεωμένος (Tower Heist) ενόψει και της παρουσίασης των Oscars. Περισσότερο Μπαντέρα(ς) στον λαό ξαναζήτησα;
> The Rum Diary (**1/2): Κατά τα φαινόμενα, η επιστροφή του Bruce Robinson στη σκηνοθετική καρέκλα κοντά 20 χρόνια από το αρκετά ενδιαφέρον crime thriller Jennifer 8 (1992), μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα, κρίνοντας από το πατωμένο (μόλις 5 εκατομμύρια) μποξ όφις. Το λανθάνον biopic του Hunter S. Thomson, νεοϋορκέζου δημοσιογράφου – πότη στα (α)φιλόξενα εδάφη του Puerto Rico πριν από μισό αιώνα, δε συγκίνησε τη νεολαία (ούτε και τους υπόλοιπους -if you asked me). Το ζήτημα είναι ότι μετά την τρελή φόλα που λέγεται The Tourist, ο Τζόνυς ο Ντεπ, λατρεμένη ροκ εικόνα στο παγκόσμιο φιλμικό στερέωμα, αδυνατεί να σηκώσει ψηλά τη σημαία, παρά τα σκέρτσα-κατάλοιπο από τη μακρά εγκατοίκιση του πειρατή Jack Sparrow.
> However, από φλαμένγκα και χορταστικές σκηνές καταδίωξης άλλο πράμα! Μικροί-μεγάλοι μια αγκαλιά, πάμε να διασκεδάσουμε ξανά στο σινεμά! (πως με βλέπεις;) O Puss αποδεικνύεται ένα δυνητικά μακρόπνοο franchise, που δε θα μας εξοντώσει όπως μετά τη δεύτερη συνέχειά του o φιλαράκος του ο Shrek (τον οποίο σκηνοθέτησε ο Chris Miller, καθώς και το διασκεδαστικότατο προπέρσινο Cloudy with a chance of meatballs). Να λοιπόν που τα sidekicks τώρα δικαιώνονται, άντε τώρα και στον γαδαράκο του Eddie Murphy που φαίνεται να επιστρέφει ανανεωμένος (Tower Heist) ενόψει και της παρουσίασης των Oscars. Περισσότερο Μπαντέρα(ς) στον λαό ξαναζήτησα;
> The Rum Diary (**1/2): Κατά τα φαινόμενα, η επιστροφή του Bruce Robinson στη σκηνοθετική καρέκλα κοντά 20 χρόνια από το αρκετά ενδιαφέρον crime thriller Jennifer 8 (1992), μάλλον δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα, κρίνοντας από το πατωμένο (μόλις 5 εκατομμύρια) μποξ όφις. Το λανθάνον biopic του Hunter S. Thomson, νεοϋορκέζου δημοσιογράφου – πότη στα (α)φιλόξενα εδάφη του Puerto Rico πριν από μισό αιώνα, δε συγκίνησε τη νεολαία (ούτε και τους υπόλοιπους -if you asked me). Το ζήτημα είναι ότι μετά την τρελή φόλα που λέγεται The Tourist, ο Τζόνυς ο Ντεπ, λατρεμένη ροκ εικόνα στο παγκόσμιο φιλμικό στερέωμα, αδυνατεί να σηκώσει ψηλά τη σημαία, παρά τα σκέρτσα-κατάλοιπο από τη μακρά εγκατοίκιση του πειρατή Jack Sparrow.
> Ο αργόσυρτος, αποσπασματικός ρυθμός, η παλιακή αφήγηση με πλάνα να κρέμονται αμήχανα πάνω στους ηθοποιούς, και τα μισανθρωπικά τσιτάτα του Hunter να ακούγονται από όλα σχεδόν τα αρσενικά στόματα, δίνουν μια εσφαλμένα νοούμενη γραφικότητα στο εγχείρημα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του υποστηρικτικού καστ από Αaron Eckhart ως Richard Jenkins, το story παραδίδεται άτσαλα στις νοστιμιές του, όταν δεν προδίδεται από την ψεύτικη αλλοκοτιά του Giovanni Ribisi, σε άλλη μια σαχλή ερμηνεία. Ολοκληρώνω (γκχχμμ…) με την μοιραία Amber Heard, στην οποία, ως άλλος ZerVo, θα ευχηθώ απλά να παραμείνει ες αεί 25 Απριλίων…
> In Time (**): 25 για πάντα; Ποιος θέλει να ζήσει για πάντα, όταν μάλιστα αυτό είναι εις βάρος των άλλων, καθώς στη μελλοντική παγκόσμια κοινωνία, «ο χρόνος είναι (κυριολεκτικά το) χρήμα»; Respect κατ’ αρχάς στον εκ Paraparaumu, New Zealand, ορμώμενο σεναριογράφο του Truman Show και δημιουργού του Gattaca. Στο προκείμενο τώρα, είναι ολοφάνερη η επιθυμία του Niccol να δημιουργήσει το απόλυτο sci fi blockbuster του σκεπτόμενου θεατή, για τον λόγο αυτό δεν έχει τα αναμενόμενα εισπρακτικά αποτελέσματα στα projects του. Άλλο πράγμα όμως η σεναριακή τόλμη κι έτερο η σκηνοθετικά βαρύγδουπη αφέλεια. Η ταινία ταΐζει στο στόμα τα συναισθήματα που ζητά να προκαλέσει ενώ πάνω που πας να την πάρεις στα σοβαρά το ρίχνει στο (κακοστημένο) τρεχαλητό.
> In Time (**): 25 για πάντα; Ποιος θέλει να ζήσει για πάντα, όταν μάλιστα αυτό είναι εις βάρος των άλλων, καθώς στη μελλοντική παγκόσμια κοινωνία, «ο χρόνος είναι (κυριολεκτικά το) χρήμα»; Respect κατ’ αρχάς στον εκ Paraparaumu, New Zealand, ορμώμενο σεναριογράφο του Truman Show και δημιουργού του Gattaca. Στο προκείμενο τώρα, είναι ολοφάνερη η επιθυμία του Niccol να δημιουργήσει το απόλυτο sci fi blockbuster του σκεπτόμενου θεατή, για τον λόγο αυτό δεν έχει τα αναμενόμενα εισπρακτικά αποτελέσματα στα projects του. Άλλο πράγμα όμως η σεναριακή τόλμη κι έτερο η σκηνοθετικά βαρύγδουπη αφέλεια. Η ταινία ταΐζει στο στόμα τα συναισθήματα που ζητά να προκαλέσει ενώ πάνω που πας να την πάρεις στα σοβαρά το ρίχνει στο (κακοστημένο) τρεχαλητό.
> The Human Centipede: The Full Sequence (*): Και τώρα αρχίζουν τα…σκληρά. Προκαταβολικά εξηγούμαι ότι (ούτε καν) το ένα άστρο (βλ. βαθμολογία) δεν έχει θέση στο σινεμά του Tom Six, εκεί που τα αστέρια δε λάμπουν ποτέ, στα ανήλιαγα βάθη της ανθρώπινης διαστροφής και της επώδυνης παράνοιας. Θέλει όμως τόλμη, (για να μην πω άντερα) να φέρεις στο φως σκηνές που αδιάντροπα κραυγάζουν “torture porn”, με έναν αυτοϋπονομευτικό τρόπο, ως απάντηση που μάλλον δικαιολογεί την αποστροφή των κριτικών απέναντί σου παρά την αποκρούει. Είναι σα να λέει «το ξέρω ότι είμαι η ντροπή της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά ανήκουμε στον ίδιο παρονομαστή του ζωικού βασιλείου, like it or not».
> Ε, λοιπόν δε μας αρέσει καθόλου αυτό που βλέπουμε, τα τρία βαγόνια της ανθρώπινης σαρανταποδαρούσας, χειρουργικά κολλημένα μεταξύ τους ass-to-mouth, να γίνονται εδώ (12) δώδεκα. Κι αυτός ο αισχρός διαστρόφας -πεοκρούστης- fan του πρώτου film να ευθύνεται γι’ αυτόν τον νέο θρίαμβο της αποτυχημένης ψυχανάλυσης. Δεν πρέπει να αφήσετε κανένα παιδί να δει αυτό το έκτρωμα. Νοιώθω πως τέτοιες ακραίες εικόνες θέλουν ισχυρή παιδεία που δεν υπάρχει χωρίς την απαραίτητη πείρα, ώστε να μην σκάσει ούτε ένα γελάκι μπροστά στην γελοιοποίηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο Tom Six είναι σίγουρα ο παρίας της κινηματογραφικής αισθητικής/ηθικής μας, όμως ίσως τελικά να αποτελεί κι ένα απόλυτα αναγκαίο κακό.
gaRis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική