Νικόστρατος, Ένα Ξεχωριστό Καλοκαίρι

του Olivier Horlait. Με τους Emir Kusturica, Thibault Le Guellec, François-Xavier Demaison, Jade-Rose Parker


Απέραντο Γαλάζιο
του zerVo
Να! Σαν να βλέπω στην πλατεία της αίθουσας το ερωτευμένο ζευγαράκι αγκαλιασμένο, να αναπολεί τις πρόσφατες καλοκαιρινές του διακοπές στις Κυκλάδες, αντικρίζοντας στο πανί τις μαγευτικές παραλίες της Μήλου και της Σίφνου, που παίζουν κάθε στιγμή ως πανέμορφο, καταγάλανο, φυσικό ντεκόρ της συγκινητικής ιστορίας του Νικόστρατου. Θυμάσαι? Βέβαια, όταν πήγαμε εμείς, Δεκαπενταύγουστο, ήταν πήχτρα στον κόσμο. Θεμιτή είναι η προβολή του τουριστικού πλούτου ενός τόπου, μέσα από το σινεμά, ακόμη περισσότερο όταν η ταινία φωτογραφίζει την πατρίδα μας. Έστω κι αν σαν ολοκληρωμένο πόνημα, δεν έχει να πει και πολλά πράγματα...

Δεκαπεντάχρονος πιτσιρικάς που μεγαλώνει σε νησί της άγονης γραμμής, ανταλλάσσει τον σταυρό ενθύμιο, που του άφησε η αδικοχαμένη μάνα του, με νεογέννητο πελεκάνο, πιστεύοντας πως δίπλα του θα βρει την συντροφιά που του λείπει. Μια ενέργεια που ο στρυφνός και οξύθυμος πατέρας του, από την πρώτη στιγμή δεν θα δει με καλό μάτι, αντιδρώντας στην παρουσία του πουλιού στο καλύβι τους. Όταν ο Νικόστρατος όμως μεγαλώσει κι ανοίξει τα φτερά του, θα αποτελέσει την μασκότ της περιοχής, γεγονός που θα φέρει πλήθος τουριστών στο αποκομμένο νησί και θα γεμίσει χρήματα τις τσέπες των φτωχών κατοίκων του.

Ηθογραφία καταγραμμένη με κανόνες μιας άλλης εποχής, που σχεδόν ολοκληρωτικά έχει περάσει και που ψήγματα της μόνο, μπορεί να συναντήσει κανείς σε κοινωνίες αποκομμένες από τα πολύβουα αστικά κέντρα, είναι αυτή που παρουσιάζει η ελληνογαλλική συμπαραγωγή. Ο μικρός Γιάννης, το κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης, είναι χαρακτήρας που έχει άγνοια των εμπορικών κανόνων, αλλά λειτουργεί με γνώμονα την ηθική της καρδιάς του. Δίνω ψυχή για να πάρω ψυχή, τα υλικά ανταλλάγματα στην παιδική του λογική δεν παίζουν τον παραμικρό ρόλο. του είναι αρκετό ένα χαμόγελο από την τσαχπίνα κολλητή, που ποτέ δεν είχε κι ένα τίναγμα των φτερών του πελεκάνου, δείγμα επιβεβαίωσης της αμοιβαίας τους αγάπης. Μακάρι να άκουγε κι έναν καλό λόγο από τον μόνιμα σκυθρωπό γονιό του, μακάρι...

Για πες: Δύο οι αρνητικές πτυχές της δημιουργίας του πρωτόπειρου φραντσέζου σκηνοθέτη Olivier Horlait. Πρωτίστως η εμμονή του στην αφήγηση που εστιάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό στην αγαθή αφέλεια των ηρώων του, ώστε από ένα σημείο και μετά να μεταλλάσσεται σε γραφικότητα. Και κατοπινά αυτό το κόλπο - ελέω της όποιας διεθνούς πορείας του έργου - με την ξενόγλωσση λαλιά των πρωταγωνιστών, που φαντάζει παράταιρη με το γενικότερο κλίμα, στοιχείο που χειροτερεύει στην εγχώρια κυκλοφορία, με την χρήση του τρικ της μεταγλώττισης. Στα ελληνικά... Εκτιμώ πως η παραγωγή θα μπορούσε να επιλέξει άνετα εγχώριους ερμηνευτές στο καστ, που θα απέδιδαν ρεαλιστικότερα τους νησιώτες από τον βαριεστημένο - και όχι ηθοποιό - Kusturica. Έτσι κι αλλιώς από ρίσκα ο Νικόστρατος δεν πήρε και λίγα, επιλέγοντας να μην ακολουθήσει την εύκολη λύση των CGI πελεκάνων, αλλά την δύσκολη των αληθινών λήψεων των πτήσεων του πουλιού, με σκηνικό το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.






Στις δικές μας αίθουσες, 29 Σεπτεμβρίου 2011 από την Feelgood

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική