Ποτέ Δεν Είσαι Μόνη

του Antti Jokinen. Με τους Hilary Swank, Jeffrey Dean Morgan, Christopher Lee


Κάποιο Λάκκο Έχει η Φάβα...
του zerVo
Εμ, έτσι είναι καλή μου, όταν θέλεις να το παίξεις ελεύθερη, ωραία, άνετη και ανεξάρτητη. Ειδικά όταν η τσέπη δεν το αντέχει και ζητάς μεταξωτές κορδέλες να τις πληρώσεις με φύκια, πρέπει να διαθέτεις και το παραμικρό νιονιό στο κεφάλι για να καταλάβεις πως δεν νοικιάζεται εύκολα καλοσυντηρημένο πεντάρι διακοσίων τετραγωνικών, με θέα το πάρκο και την γέφυρα του Μπρούκλυν, έναντι ψιχίων. Ή κάτι τρέχει με το κελεπούρι που ανακάλυψες ή κάποιο σκοπό έχει ο σπιτονοικοκύρης. Γιατί να είσαι τόσο τυχερή και στο πρώτο σπίτι που μπήκες - άντε δεύτερο - να σε περιμένουν με τα κλειδάκια στο χέρι και δίχως να επιδείξεις ταυτότητα να σε βάλουν νοικάρη, το ξεχνάς. Εκτός και το κάνουν για τα όμορφα σου μάτια, οπότε πρέπει να είσαι εκ των προτέρων υποψιασμένη. Συνεπώς σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα είχαμε The Resident να δούμε, ίσως όμως να είχαμε γλυτώσει και μιάμιση χαμένη ώρα από τον πενιχρό ελεύθερο μας χρόνο...

Την αλλαγή στην ζωή της αναζητά τριαντάχρονη πολυάσχολη νεοϋορκέζα γιατρίνα, μετά το οριστικό τέλος με τον πρώην αγαπημένο της, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα άπιστος για τα γούστα της. Μια μετακόμιση σε ένα μεγαλύτερο και πιο άνετο διαμέρισμα θα ήταν η ιδανική κίνηση αυτή την εποχή, με τα οικονομικά της όμως να την στενεύουν, κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο. Μια πραγματική ευκαιρία όμως, ενός σπιτιού ακριβώς στο κέντρο της πόλης, με προσιτό ενοίκιο, θα ωθήσει την Τζούλιετ στην απόφαση να πάρει το ρίσκο. Εκείνο που ούτε καν διανοείται, είναι πως πίσω από το γοητευτικό και καλοσυνάτο πρόσωπο του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος, κρύβεται ένα ανατριχιαστικό μυστικό.

Το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό παρακολουθώντας το, ο Θεός να το κάνει, θριλεράκι - ειλικρινά - ήταν το πως είναι δυνατόν να δίνουν πτυχίο εξάσκησης του λειτουργήματος της ιατρικής σε τόσο ηλίθια και ανισόρροπα άτομα. Διότι μην νομίσεις πως στο θέμα, υπάρχει μόνο ένας ανώμαλος, δηλαδή ο κλειδοκράτορας του κτιρίου που τα βράδια συνηθίζει να αλωνίζει, μέσω κρυφών διόδων, πάνω από τα κρεβάτια των ανυποψίαστων γεροντοκόρων, θαυμάζοντας τα νεγκλιζέ νυχτικάκια τους. Υπάρχει και δεύτερος, που προσωποποιείται στην μορφή της ασταθούς "επιστήμονος" που άλλα θέλει την μια, άλλα πράττει την άλλη, άλλα ζητά τώρα κι άλλα απαιτεί μετά από λίγο. Κι επειδή δεν διανοούμαι να πιστέψω πως μπορεί να υπάρχουν στον κόσμο τόσο βλακώδη μυαλά, ιδιαιτέρως όταν είναι γυναικεία που ψυρίζουν και την τελευταία λεπτομέρεια πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση, τότε ρίχνω το βάρος στο πολύ κακό σενάριο, το οποίο στην απόπειρα του να ανατριχιάσει τον θεατή, δεν διστάζει να προβεί σε τέτοιες κουταμαρίστικες ακρότητες, χαμηλής λογικής και μονοψήφιου IQ.

Για πες: Αν πάντως έβγαλα ένα συμπέρασμα από την "ακολουθώ πιστά το εγχειρίδιο" σκηνοθετική απόπειρα του Φινλανδού Antti Jokinen, είναι πως η καριέρα της Hilary Swank έχει πάρει μια καθοδική πορεία, πολύ δύσκολα αναστρέψιμη. Δεν αρκεί δηλαδή η "2 στα 2 Oscars" να παλεύει για να αναδείξει την θηλυκότητα της, μέσω εφαρμοστών ταγιέρ που τονίζουν τις καλογυμνασμένες γάμπες και τις καυτές καμπύλες, πρέπει να κάνει και τις σωστές επιλογές, που θα βγάλουν στο πανί το αναμφισβήτητα υψηλότατο ταλέντο της. Εδώ η Hilary δεν το καταφέρνει, όντας ολομόναχη - εις μάτην του τίτλου - επί σκηνής, αφού ο μέτριος Dean Morgan επισημοποιεί για μια ακόμη φορά την μαρκίζα του αμερικάνικου κακέκτυπου του Bardem, ενώ ο άλλος, ο επίσημος αγαπητικός, μάλλον είναι κάποιος περαστικός που βόλταρε έξω από τα γυρίσματα και τον διάλεξαν για το ρόλο. Κρίμα δηλαδή για τον αιώνιο Christopher Lee, που έβαλε την φοβιστική του ρολίστικη σφραγίδα σε ένα δίχως λόγο και αιτία πέρασμα, σε ένα φιλμ που σε καμία του στιγμή δεν ανταποκρίθηκε στις όποιες προσδοκίες γέννησε...






Στις δικές μας αίθουσες, 28 Ιουλίου 2011 από την Odeon


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική