Ο Άλλος μου Εαυτός

της Jodie Foster. Με τους Mel Gibson, Jodie Foster, Anton Yelchin, Jennifer Lawrence


Εξ ιδίων θεραπεία, με παρενέργειες
του zerVo
Διαβάζω τον λόγο της παταγώδους αποτυχίας του The Beaver στις πέραν του Ατλαντικού αίθουσες, όπου πρωτοπροβλήθηκε. Ο μέσος Αμερικάνος λέει, δεν μπορεί να έρθει μετωπικά αντιμέτωπος με το καθημερινό δράμα, που είναι πολύ πιθανόν να βιώνει. Να διορθώσω. Ο μέσος Αμερικάνος και ο οποιασδήποτε εθνικότητας θεατής, αρέσκεται και με το παραπάνω να έρχεται face to face με την μίζερη αλήθεια του, όταν η μεγάλη οθόνη δια μέσου των νεορεαλιστικών κοινωνικών δραμάτων, την απεικονίζει ευθεία, σπαθένια και δίχως υπεκφυγές και φτηνές δικαιολογίες. Γιατί μόνο ως δειλία αντιμετώπισης της αλήθειας, από την ανθρώπινη ματιά, μπορεί ο λογικός παρατηρητής να εκλάβει το φιλτράρισμα της, μέσα από τα στρογγυλά, φωτεινά, λαμπερά, πλην άψυχα γουρλωτά ματάκια ενός αρκουδιού...

Μεσήλικας, οικογενειάρχης και επιτυχημένος επαγγελματίας, με μεγάλη καριέρα σε μεγάλη εταιρία παιχνιδιών, πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη, που θα τον οδηγήσει μακριά από την αγαπημένη του φαμίλια. Ανίκανος μέσα στην απελπισία του, ακόμη και να προβεί στο απονενοημένο διάβημα, βυθισμένος στον λήθαργο του θα ανακαλύψει ένα λούτρινο ζωάκι, που στην παράλογη λογική του θα θεωρήσει πως τον έχει αναλάβει υπό την κηδεμονία του, μέχρι να επανακάμψει ψυχικά. Καλά κρυμμένος πίσω από το προστασία που του παρέχει ο κάστορας μαριονέτα, θα επιστρέψει στο σπίτι και στην εργασία του γεμάτος κέφι για ζωή και δημιουργία. Και τα πάντα θα του πηγαίνουν μόνο δεξιά, ώσπου θα αντιληφθεί το πόσο εθισμένος είναι στην συνύπαρξη του με το κουκλάκι...

Σε μια άλλη, σουρεαλιστική λογική, θα μπορούσα να το αποκαλέσω μέχρι και εμπνευσμένο το σενάριο του The Beaver. Δεν υπήρξε όμως στιγμή στο φιλμ, που να με έπεισε πως αυτό ακριβώς που παρακολουθώ έχει μεταφορικό, αλληγορικό χαρακτήρα. Αντίθετα όσο η ώρα περνούσε ένιωθα πως αυτό το - υπερβολικά δύσκολο να το πιστέψει κανείς - θέμα, έχει συμβεί στην πραγματικότητα. Παρακάμπτοντας την αφέλεια, αλλά και την υποιστορία με πρωταγωνιστή τον γιο του ζορισμένου πενηντάρη και την ξανθούλα συμμαθήτρια, που κινείται παράλληλα με την βασική θεματική, ομολογώ πως η Foster αποπειράθηκε να προσεγγίσει το ζήτημα της σχιζοειδούς συμπεριφοράς με έναν ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο. Το ότι η πολυβραβευμένη ως ηθοποιός Jodie δεν κατάφερε να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη ιστορία, που θα συνταράξει το κοινό της, δεν μου προκάλεσε την παραμικρή έκπληξη, γνωρίζοντας τις χαμηλών τόνων δημιουργικές της αρετές, από τα δύο προηγούμενα ομοίως δραματικά πονήματα της.

Για πες: Ένα σκηνοθετικό πλάνο ανάκατης φιλοσοφίας και συναισθημάτων, με απότομες ανατροπές όταν τα χαμόγελα δίνουν την θέση στους στα δάκρυα και τούμπαλιν, με μουσική λούνα παρκ την στιγμή της διάλυσης μιας ανθρώπινης ψυχής, με πικρό χιούμορ της στιγμή που αρχίζει να κορυφώνεται η δραματουργία. Δεδομένα το μπέρδεμα θα είχε πολύ αρνητικότερη απήχηση, ίσως να έφτανε και στα όρια του συνοθυλεύματος, αν στο μέσον του δεν κυριαρχούσε η μορφή του Gibson, που πραγματικά δίνει ένα ακόμη ερμηνευτικό σόλο, σε μια μικρή διασκευή της μισοτρελαμένης περσόνας του Ριγκς, που με τόσο κόπο έκτισε στα μικράτα του. Ο αγαπημένος - ιδίως ως auteur - Mel, είναι και εκείνος που σώζει την κατάσταση από την κατάρρευση, αποσπώντας εντέλει το θερμό χειροκρότημα μου, δίχως όμως αυτό να σημαίνει πως κατάφερα να εντοπίσω και το ουσιαστικό νόημα αυτής της τόσο δυνατής του παρουσίας.






Στις δικές μας αίθουσες, 22 Ιουλίου 2011 από την Odeon


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική